Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 20 Οκτ 2018
Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 07:37 – Δύση Ήλιου: 18:42
  • Διεθνής Ημέρα Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας
  • Ευρωπαϊκή Νύχτα Χωρίς Ατυχήματα
  • Παγκόσμια Ημέρα Αρχιμαγείρων (Σεφ)
  • Παγκόσμια Ημέρα Οστεοπόρωσης
  • Γιορτάζουν:  Αρτέμης, Άρτεμις, Γεράσιμος, Γερασιμία, Κερασία, Κυρατσώ, Ματρώνα, Ματρώνη

Σαν Σήμερα...

 

Παγκόσμια Ημέρα Οστεοπόρωσης

Η Παγκόσμια Ημέρα Οστεοπόρωσης εορτάζεται στο πλαίσιο της «Εβδομάδας Δράσης για τα Οστά και τις Αρθρώσεις».

Η Εβδομάδας Δράσης για τα Οστά και τις Αρθρώσεις ξεκινά στις 12 Οκτωβρίου με την Παγκόσμια Ημέρα Αρθρίτιδας, συνεχίζεται με την Παγκόσμια Ημέρα Σπονδυλικής Στήλης στις 16 Οκτωβρίου, με την Παγκόσμια Ημέρα Τραύματος στις 17 Οκτωβρίου και ολοκληρώνεται στις 20 Οκτωβρίου με την Παγκόσμια Ημέρα Οστεοπόρωσης.

Στατιστικά Στοιχεία

  • Οστεοπόρωση: Μεταβολικό νόσημα των οστών, το οποίο χαρακτηρίζεται από μειωμένη οστική μάζα (πυκνότητα του οστού) και διαταραχή της μικρο-αρχιτεκτονικής τους, με αποτέλεσμα τον αυξημένο κίνδυνο κατάγματος.
  • Πλήττει περισσότερο τις γυναίκες από τους άνδρες.
  • Μία στις τρεις γυναίκες άνω των 50 ετών υποφέρει από κατάγματα που προκλήθηκαν από οστεοπόρωση.
  • Μία στις τρεις Ελληνίδες, νεότερες των 50 ετών, θα εμφανίσει οστεοπόρωση. Οι γυναίκες αυτές έχουν μειωμένη οστική μάζα -ένδειξη προδιάθεσης εμφάνισης της ασθένειας- γεγονός ωστόσο που αγνοούν στη συντριπτική τους πλειονότητα αφού δεν κάνουν τον έλεγχο.
  • Αιτίες για την αύξηση της συχνότητας εμφάνισης της οστεοπόρωσης στις Ελληνίδες είναι η κακή διατροφή και η έλλειψη άσκησης.

ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ

 

Γεγονότα

μ.Χ.
 
Εγκαινιάζεται το Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα.
 
Ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει τα Γιαννιτσά. Οι Τούρκοι υποχωρούν στη Θεσσαλονίκη.
 
Μεσούσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ο γάλλος πρεσβευτής Φρανκλέν Μπουγιόν υπογράφει με τον Κεμάλ Ατατούρκ τη Συμφωνία της Άγκυρας, η οποία προβλέπει αναγνώριση του Κεμαλικού καθεστώτος, εμπορικές συναλλαγές, αποχώρηση των γαλλικών στρατευμάτων από τις κατεχόμενες περιοχές και χορήγηση όπλων.

Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ
1881 – 1938

Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ

Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ

Ο στρατιωτικός, πολιτικός και αναμορφωτής Κεμάλ Ατατούρκ (Mustafa Kemal Ataturk) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 12 Μαΐου 1881 από ταπεινής καταγωγής τουρκική οικογένεια και ονομάστηκε Μουσταφά. Κατά τη φοίτησή του στη στρατιωτική σχολή, ένας δάσκαλός του που τον θαύμαζε του συνέστησε να πάρει το όνομα Κεμάλ, που σημαίνει ωριμότητα και τελειότητα.

 

Ως στέλεχος του οθωμανικού στρατού αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία της πατρίδας του, αναπτύσσοντας παράλληλα έντονη πολιτική δράση. Ο επιτυχής απελευθερωτικός αγώνας του εναντίον των δυνάμεων της Αντάντ (συμμαχία Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας), μετά την ήττα της Τουρκίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενέπνευσε πολλά εμβρυώδη κράτη της Ασίας και της Αφρικής να αγωνιστούν για την ανεξαρτησία τους.

Ο Μουσταφά Κεμάλ οραματίστηκε ένα κοσμικό τουρκικό κράτος και το έκανε πραγματικότητα, κυβερνώντας απολυταρχικά. Στις 29 Οκτωβρίου 1923 ανακήρυξε την Τουρκική Δημοκρατία κι έγινε ο πρώτος πρόεδρός της. Τον επόμενο χρόνο κατάργησε το Χαλιφάτο, θέτοντας σε εφαρμογή το ευρύ μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα.

Έκλεισε όλα τα ιδρύματα που βασίζονταν στο ισλαμικό κανονικό δίκαιο. Κατάργησε το παραδοσιακό σύστημα εκπαίδευσης, που ήταν κυρίως θρησκευτικό, και ίδρυσε λαϊκά σχολεία νέου τύπου. Εκσυγχρόνισε το νομικό οθωμανικό σύστημα και θέσπισε την πλήρη ισότητα των δύο φύλων. Τα ανατολίτικα καλούπια στο ντύσιμο, που είχαν θρησκευτική σημασία, πετάχτηκαν για να φορεθούν ευρωπαϊκά ρούχα.

Το 1928 αντικατέστησε την αραβική γραφή με το λατινικό αλφάβητο και φρόντισε να διαδοθεί στο λαό η δυτική κλασική μουσική και το θέατρο. Με ένα ευρύ πρόγραμμα ερευνών στο πεδίο της τουρκικής γλώσσας και ιστορίας, θέλησε να ενισχύσει ως συνεκτικό δεσμό την εθνική συνείδηση, αντί για τη θρησκεία. Το 1933 δημοσιεύθηκε νόμος με τον οποίο έγινε υποχρεωτική η χρήση οικογενειακού ονόματος στους πολίτες και η Εθνοσυνέλευση έδωσε στον Κεμάλ το όνομα Ατατούρκ (Πατέρας των Τούρκων).

Ο αναμορφωτής του τουρκικού κράτους πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 1938 στην Κωνσταντινούπολη.

 
 
Η Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών της Βουλής των Αντιπροσώπων αρχίζει το έργο της, με αντικείμενο την κομουνιστική διείσδυση στο Χόλιγουντ.
 
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού, ο αμερικανός Ντικ Φόσμπερι κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις ύψος, εισάγοντας ένα νέο παλμό στο αγώνισμα, καθώς περνά τον πήχη με την πλάτη.
 
Σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα ο Ρόνι Βαν Ζαντ, μέλος των Lynyrd Skynyrd. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος τραυματίζονται σοβαρά, ενώ τρεις ακόμη επιβαίνοντες χάνουν τη ζωή τους. Το αεροπλάνο είχε προορισμό τη Νέα Ορλεάνη, όπου οι Lynyrd Skynyrd θα έδιναν συναυλία στο τοπικό πανεπιστήμιο.
 
1982

Η τραγωδία στο «Λένιν»

Το μνημείο των θυμάτων

Το μνημείο των θυμάτων

Πολύνεκρο δυστύχημα στο στάδιο Λένιν της Μόσχας (μετέπειτα Λουζνίκι).Συνέβη κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα στις 20 Οκτωβρίου 1982 και θύμιζε αρκετά την τραγωδία της Θύρας 7 ένα χρόνο νωρίτερα.

 

Χιόνιζε εκείνο το βράδυ στη Μόσχα, το κρύο ήταν τσουχτερό και λίγος κόσμος αποφάσισε να πάει στο γήπεδο για να παρακολουθήσει τον πρώτο αγώνα για τη δεύτερη φάση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ μεταξύ της τοπικής Σπαρτάκ και της ολλανδικής Χάαρλεμ. Όλοι οι θεατές τοποθετήθηκαν στην ανατολική κερκίδα του αχανούς σταδίου και οι υπεύθυνοι άφησαν μόνο μία θύρα ανοικτή.

Λίγο πριν από το τέλος του αγώνα κι ενώ το σκορ ήταν 1-0 υπέρ της Σπαρτάκ, οι θεατές άρχισαν σταδιακά να αποχωρούν, όταν ο Σεργκέι Σετσόφ πέτυχε το δεύτερο τέρμα της μοσχοβίτικης ομάδας («Θα ήταν καλύτερα να μην το πετύχαινα ποτέ», δήλωσε μετά) και κάποιοι θεατές προσπάθησαν να επιστρέψουν στην εξέδρα για να πανηγυρίσουν. Επικράτησε συνωστισμός, καθώς οι αστυνομικοί δεν επέτρεψαν σε εκείνους που προσπαθούσαν να βγουν να αλλάξουν κατεύθυνση, πολλοί έπεσαν στις σκάλες και ποδοπατήθηκαν. Ο επίσημος απολογισμός ήταν 66 νεκροί, αν και πολλοί, συμπεριλαμβανόμενων των συγγενών των θυμάτων, ανεβάζουν τον αριθμό τους στους 340.

Την επομένη του τραγικού συμβάντος τα σοβιετικά ΜΜΕ τήρησαν σιγή ιχθύος. Μόνο ένα μικρό άρθρο στην εφημερίδα Βετσέρμιαγια Μόσκβα ανέφερε: «Χθες στο Λουζνίκι, μετά τον ποδοσφαιρικό αγώνα, σημειώθηκε ένα ατύχημα και τραυματίστηκαν ορισμένοι θεατές». Πλήρης η μυστικοπάθεια και στις σοβιετικές αρχές. Οι σοροί των θυμάτων παραδόθηκαν στους συγγενείς τους δεκατρείς μέρες αργότερα. Στις 8 Φεβρουαρίου 1983 έγινε μια δίκη, όπου μοναδικός υπεύθυνος θεωρήθηκε ο διευθυντής του γηπέδου, ο οποίος καταδικάστηκε σε 18μηνη καταναγκαστική εργασία.

Για αρκετά χρόνια δεν διεξάγονταν αγώνες στο Λουζνίκι στο τέλος Οκτωβρίου, για να εμποδιστούν οι συγγενείς των θυμάτων να αφήσουν εκεί λουλούδια. Οι παίκτες της ολλανδικής ομάδας, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος έμαθαν για το συμβάν μόλις το 1989, την εποχή της Περεστρόικα και της Γκλάσνοστ του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, όταν η αθλητική εφημερίδα Σοβιέτσκι Σπορ αναφέρθηκε με λεπτομέρειες στο συμβάν. Στο σημείο της τραγωδίας υπάρχει μνημείο αφιερωμένο στους νεκρούς φιλάθλους της Σπαρτάκ.

Για την ιστορία, η Σπαρτάκ νίκησε και στον επαναληπτικό με 3-1, και προκρίθηκε στον τρίτο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου αποκλείστηκε από τη Βαλένθια.

 
 

Γεννήσεις

μ.Χ.

 
Αρθούρος Ρεμπό, γάλλος ποιητής. (Θαν. 10/11/1891)
 
 
Φέρντιναντ «Τζέλι Ρολ» Μόρτον, αμερικανός πιανίστας και συνθέτης, από τους πρωτοπόρους της τζαζ. (Θαν. 10/7/1941)
 
 
Σπύρος Ευαγγελάτος, έλληνας σκηνοθέτης του θεάτρου και ακαδημαϊκός. (Θαν. 24/1/2017)

 

 

Θάνατοι

μ.Χ.

 
Ευδοκία, αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, σύζυγος του Θεοδοσίου Β’. (Γεν. 401)
 
 
Τζιοβάνι Μπατίστα Πιρέλι, ιταλός επιχειρηματίας, ιδρυτής της φερώνυμης εταιρίας ελαστικών (Pirelli). (Γεν. 27/12/1848)
 
 
Λουκάς Μπάρλος, έλληνας επιχειρηματίας, που διετέλεσε και πρόεδρος της ΑΕΚ, ο πιο επιτυχημένος διοικητικός ηγέτης που ανέδειξε η ομάδα της Νέας Φιλαδέλφειας. (Γεν. 1920)
 
2010

Μπομπ Γκουτσιόνε
1930 – 2010

Αμερικανός επιχειρηματίας και εκδότης του ανδρικού περιοδικό Penthouse (Σοφίτα). Δημιούργησε ένα εκδοτικό συγκρότημα, που έσπασε τα ταμπού και εξόργισε τους θεματοφύλακες της ηθικής και του καλού γούστου, προτού καταρρεύσει, εξαιτίας μιας σειράς κακών επενδύσεων και της καταλυτικής εμφάνισης του Ίντερνετ

 

Ο Ρόμπερτ Τσαρλς Τζόζεφ Έντουαρντ Σαμπατίνι Γκουτσιόνε (Robert Charles Joseph Edward Sabatini Guccione), όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1930 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, στους κόλπους μιας Καθολικής μεσοαστικής οικογένειας με ρίζες στη Σικελία. Ο πατέρας του Άντονι ήταν λογιστής και η μητέρα του Νίνα νοικοκυρά.

Η επιθυμία της οικογένειάς του να ακολουθήσει τον δρόμο του Θεού και να γίνει κληρικός δεν ενθουσίαζε τον νεαρό Μπομπ. Φοίτησε, πάντως, σε ιερατική σχολή, αλλά γρήγορα την εγκατέλειψε για τη ζωγραφική. Ένας γάμος στα 18 του χρόνια με τη Λίλιαν Μπέκερ και η γέννηση της κόρης του Τόνιας ανέστειλαν για λίγο τις καλλιτεχνικές φιλοδοξίες του. Γρήγορα βαρέθηκε τον έγγαμο βίο. Εγκατέλειψε την οικογένειά του και ταξίδεψε στην Ιταλία για να σπουδάσει ζωγραφική. Σε ένα ταξίδι του στην Ταγγέρη γνωρίστηκε με τον συγγραφέα Γουίλιαμς Μπάροους και το περιβάλλον της γενιάς των μπίτνικς.

Στην πόλη αυτή του Μαρόκου έμελλε να συναντήσει τη δεύτερη γυναίκα του, την αγγλίδα τραγουδίστρια Μάριελ Χάντσον. Παντρεύτηκαν το 1960 και εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο. Μαζί της απέκτησε τέσσερα παιδιά (Μπομπ τζούνιορ, Τόνι, Νικ και Νίνα). Για να συντηρήσει την πολυμελή οικογένειά του αναγκάστηκε να δουλέψει αρχικά σε μία αλυσίδα πλυντηρίων και στη συνέχεια ως σκιτσογράφος στην εβδομαδιαία εφημερίδα «The London American», ενώ η γυναίκα του ξεκίνησε μια επιχείρηση πώλησης γυναικείων πόστερ. Χώρισαν το 1964, όταν ο Μπομπ γνώρισε τη νοτιοφρικανίδα χορεύτρια Κάθι Κίτον, η οποία έγινε η «μούσα» του στις εκδοτικές επιχειρήσεις του.

Το 1965 έκανε το πρώτο επιχειρηματικό βήμα του, που αποδείχτηκε και το πιο επιτυχημένο. Εξέδωσε το ανδρικό περιοδικό Penthouse, πρώτα στη Μ. Βρετανία και από τον Σεπτέμβριο του 1969 στις ΗΠΑ, σε μία εποχή έντονης απελευθέρωσης των ερωτικών ηθών. Για να ανταγωνιστεί το δημοφιλές Playboy του Χιου Χέφνερ, που κυκλοφορούσε από το 1953, έκανε το Penthouse πιο αισθησιακό και τολμηρό, με κείμενα που απευθύνονταν στον μέσο αναγνώστη και όχι στο καλλιεργημένο κοινό του Playboy. Ελλείψει κεφαλαίων, φωτογράφιζε ο ίδιος τα μοντέλα του, εφαρμόζοντας τις γνώσεις του στη ζωγραφική, με την τεχνική της μαλακής εστίασης (Soft Focus) και ακολουθώντας τη «ματιά του ηδονοβλεψία», όπως έλεγε, έβαζε τα μοντέλα του να κοιτούν μακριά από τον φακό. Το Penthouse έγινε «το περιοδικό για το σεξ, την πολιτική και τη διαμαρτυρία», όπως ακριβώς το ήθελε ο δημιουργός του, εξοργίζοντας τους συντηρητικούς και τις φεμινίστριες.

Ο Μπομπ Γκουτσιόνε ποζάρει με μοντέλα του Penthouse

Το Penthouse ήταν το πρώτο ερωτικό περιοδικό, που τόλμησε να δείξει τα γυναικεία γεννητικά όργανα και τις τρίχες του εφηβαίου, σε μία εποχή που κάτι τέτοιο θεωρούνταν από πολλούς χυδαίο. Αργότερα, ακολούθησαν οι απεικονίσεις της σεξουαλικής πράξης χωρίς όμως να παρουσιάζεται η διείσδυση ή τα ανδρικά γεννητικά όργανα. Πολλά χρόνια μετά (τέλη δεκαετίας '90) παρουσιάστηκαν οι πρώτες φωτογραφίες όπου απεικονιζόταν και το ανδρικό μόριο, ακόμα και σε στύση.

Το 1985 το περιοδικό δημοσιεύει παράνομα μία σειρά από γυμνές φωτογραφίες της Βανέσα Ουίλιαμς, της πρώτης μαύρης αμερικανίδας νικήτριας καλλιστείων, με αποτέλεσμα η μαύρη καλλονή να χάσει το στέμμα της. Την ίδια περίοδο δημοσιεύει τις περίφημες ασπρόμαυρες γυμνές φωτογραφίες της Μαντόνα, από την εποχή που ήταν μία άσημη χορεύτρια. Το περιοδικό βρίσκεται στην ακμή της κυκλοφορίας του, με τις πωλήσεις να ξεπερνούν τα 5 εκατομμύρια τεύχη και τα έσοδα του Γκουτσιόνε να φθάνουν τα 6 δισεκατομμύρια δολάρια. Ήταν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες και το 1982 συμπεριλήφθηκε στη σχετική λίστα του περιοδικού Forbes, με περιουσία που άγγιζε τα 400 εκατομμύρια δολάρια.

H επιτυχία του Penthouse άνοιξε την όρεξη στον Γκουτσιόνε για πολυτελή ζωή, χωρίς όμως τις εξαλλοσύνες και τις εκκεντρικότητες του μεγάλου αντιπάλου του Χιου Χέφνερ. Αγόρασε μία βίλα 2.000 τ.μ. στο Μανχάταν και τη στόλισε με πίνακες μεγάλων ζωγράφων (Ελ Γκρέκο, Πικάσο, Βαν Γκογκ, Μοντιλιάνι και Νταλί).

Με τη συμβολή της συμβίας του Κάθι Κίτον, την οποία παντρεύτηκε τελικά το 1987, εξέδωσε, εκτός του Penthouse, τα περιοδικά Omni (αφιερωμένο στην επιστήμη και την επιστημονική φαντασία), Viva (το θηλυκό Penthouse), Longevity (για την υγεία και τη διατροφή) και Spin (μουσικό περιοδικό για το ανεξάρτητο ροκ με εκδότη τον γιο του Μπομπ τζούνιορ). Ο Γκουτσιόνε αναμίχθηκε και στον κινηματογράφο ως παραγωγός, με καταστροφικά αποτελέσματα, κυρίως για τη φιλόδοξη παραγωγή «Καλιγούλας» (1979) σε σκηνοθεσία Τίντο Μπρας, με τον Μάλκολμ ΜακΝτάουελ στον επώνυμο ρόλο και με τη συμμετοχή σπουδαίων ηθοποιών (Τζον Γκίλγκουντ, Έλεν Μίρεν, Πίτερ Ο' Τουλ). Επένδυσε 17 εκατομμύρια δολάρια, αλλά η ταινία, λόγω του τολμηρού θέματός της, πάτωσε στο ταμείο, επειδή πολεμήθηκε από τους συντηρητικούς κύκλους της Αμερικής και τη διανομή. Αποδείχθηκε, όμως, διαχρονική επιτυχία στα βίντεο κλαμπ.

Η εκδοτική του αυτοκρατορία άρχισε να φθίνει τη δεκαετία του ‘90. Μία σειρά από αποτυχημένες επενδύσεις στον χώρο των καζίνο και της πυρηνικής ενέργειας και η μετατόπιση των αναγνωστών του Penthouse στο βίντεο και στη συνέχεια στο Ίντερνετ με τις χιλιάδες σελίδες δωρεάν ερωτικού περιεχομένου, τον έφεραν σε δεινή οικονομική θέση. Είχε προηγηθεί το ανελέητο κυνηγητό της διακυβέρνησης Ρίγκαν στην ερωτική βιομηχανία των ΗΠΑ. Το 2003 κήρυξε πτώχευση και αναγκάστηκε να εκποιήσει το σύνολο της περιουσίας του, συμπεριλαμβανομένης και της πανάκριβης συλλογής των πινάκων του, σε μία ομάδα επιχειρηματιών με επικεφαλής τον αμφιλεγόμενο ελληνοαμερικανό χρηματιστή Ιάσωνα Γαλάνη (Jason Galanis). Το Penthouse εξακολουθεί να εκδίδεται, με την κυκλοφορία του να ξεπερνά μόλις τα 100.000 τεύχη μηνιαίως.

Ο Μπομπ Γκουτσιόνε ήταν ασταθής και ευμετάβλητος χαρακτήρας, γεμάτος αντιφάσεις. Προσλάμβανε και απέλυε με το παραμικρό τους συνεργάτες του, για να τους ξαναπροσλάβει την επόμενη μέρα. Τη μία στιγμή ήταν ζεστός και διασκεδαστικός και την άλλη κρύος και απόμακρος. Δεν δίστασε να έλθει και σε σύγκρουση με τον γιο του Μπομπ Γκουτσιόνε τζούνιορ για το ροκ περιοδικό Spin, το οποίο διηύθυνε. Θέλησε να το κλείσει στα δύο χρόνια κυκλοφορίας του, παρότι ήταν επιτυχημένο, τόσο από πλευράς κυκλοφορίας, όσο και επιρροής στον μουσικό χώρο. Τελικά, ο Μπομπ τζούνιορ αναζήτησε αλλού κεφάλαια για να συνεχίσει την κυκλοφορία του περιοδικού.

Το 2006 ο Μπομπ Γκουτσιόνε παντρεύτηκε για τέταρτη φορά, την Έιπριλ Ντον Γουόρεν, αφού η μούσα του Κάθι Κίτον είχε πεθάνει από καρκίνο του στήθους το 1997. Χτυπημένος και ο ίδιος από καρκίνο πέθανε στις 20 Οκτωβρίου 2010 στο Νοσοκομείο Πλέινο του Τέξας, δύο μήνες προτού κλείσει τα ογδόντα του χρόνια.

 
 
 
2011

Μουαμάρ Καντάφι
1942–2011

Λίβυος στρατιωτικός και πολιτικός, γνωστός για τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του και τις ασυνήθεις πρακτικές του. Κυβέρνησε με σιδηρά πυγμή τη Λιβύη από το 1969 έως το 2011 και έπεσε θύμα της «Αραβικής Άνοιξης», που έπληξε και την χώρα του.

 

Ο Μουαμάρ Μουχάμαντ Αμπνταλσαλάμ Αμπού Μινιάρ αλ- Γκαντάφι ή Καντάφι, ευρύτερα γνωστός ως Συνταγματάρχης Καντάφι, γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου 1942 σε μια σκηνή κοντά στην πόλη Σύρτη της δυτικής Λιβύης, από γονείς κτηνοτρόφους.

Αρχικά γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Βεγγάζης για να σπουδάσει ιστορία, αλλά στην συνέχεια αποφάσισε να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα. Φοίτησε στην στρατιωτική ακαδημία της Βεγγάζης, ενώ φημολογείται ότι πέρασε και από την ελληνική Σχολή Ευελπίδων. Το 1964 ίδρυσε μαζί με άλλους χαμηλόβαθμους αξιωματικούς την συνωμοτική οργάνωση «Κίνημα Ελεύθερων Αξιωματικών», στο πρότυπο του ινδάλματός του, του Αιγύπτιου προέδρου Νάσερ, με σκοπό την ανατροπή του βασιλιά Ιντρίς , που θεωρούνταν άνθρωπος της Δύσης.

Η ευκαιρία δόθηκε στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα, όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια είχε ενταθεί, εξαιτίας της συγκέντρωσης του πλούτου από το πετρέλαιο στα χέρια της βασιλικής οικογένειας και του στενού της κύκλου. Σημαντικό ρόλο, εκτός του Νάσερ, έπαιξε και η έξαρση του αραβικού εθνικισμού στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Την 1η Σεπτεμβρίου 1969, ο λοχαγός Καντάφι επικεφαλής ομάδας στρατιωτικών οργάνωσε πραξικόπημα και εκθρόνισε τον Ιντρίς, ο οποίος βρισκόταν για λόγους υγείας στην τότε διάσημη λουτρόπολη των Καμένων Βούρλων στην Φθιώτιδα.

Αφού εξουδετέρωσαν τον διάδοχό του πρίγκιπα Σαγίντ Σανουσί , οι πραξικοπηματίες κατάργησαν τη μοναρχία και ανακήρυξαν την Λιβυκή Αραβική Δημοκρατία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνώρισαν αμέσως το νέο καθεστώς, που, όμως, άρχισε να εξελίσσεται σε μια στυγνή δικτατορία, όταν ο Καντάφι επέβαλε την αρχή του ενός ανδρός και κυβερνούσε την χώρα με σιδερένια πυγμή .

Ο νεαρός στρατιωτικός ενσάρκωνε την ιδιοσυγκρασία των φυλών της Σύρτης, απ' όπου καταγόταν: έντονο πνεύμα ανεξαρτησίας, βαθιές ισλαμικές πεποιθήσεις, πίστη σε ένα κοινοτικό τρόπο ζωής και απέχθεια για τον αστικό τρόπο ζωής. Πάνω σε αυτή την βάση θα γράψει το 1975 το περίφημο «Πράσινο Βιβλίο», όπου θα εκθέσει την πολιτική του φιλοσοφία, η οποία βασίζεται στην απόρριψη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και την υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας δια μέσου ενός τύπου σοσιαλισμού, που καταργεί την μισθωτή εργασία και την αντικαθιστά με την αυτοαπασχόληση και τη συνεταιριστική οικονομία.

Οι ελπίδες της Δύσης ότι θα προσεταιρισθεί το νέο καθεστώς διαψεύστηκαν, όταν ο Καντάφι προσέγγισε την Σοβιετική Ένωση και εθνικοποίησε την πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα. Την ίδια περίοδο απαλλοτρίωσε τις περιουσίες της ιταλικής και εβραϊκής κοινότητας, αλλά και πολλών Ελλήνων, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα.

Ο Καντάφι με το εθνικιστικό και αντιμπεριαλιστικό του προφίλ ασκεί γοητεία σε μια μερίδα της διεθνούς κοινής γνώμης. Στην χώρα μας, μια ομάδα νεαρών χουντικών αξιωματικών, οι λεγόμενοι «Κανταφικοί», αποτελούν τους σκληρούς του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Το 1977 ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου επισκέπτεται τον Καντάφι στην σκηνή του και δηλώνει για το καθεστώς του: «Δεν είναι στρατιωτική δικτατορία. Το αντίθετο μάλιστα. Πρόκειται για μια διακυβέρνηση στα πρότυπα του δήμου των αρχαίων Αθηναίων»

Ήταν η εποχή, που η Λιβυκή Αραβική Δημοκρατία είχε μετεξελιχθεί στο Μεγάλο Σοσιαλιστικό Λαϊκό Λιβυκό Αραβικό Κράτος των Μαζών, ένα είδος λαϊκής δημοκρατίας, σε εφαρμογή του «Πράσινου Βιβλίου». Γεμάτος αυτοπεποίθηση ο Καντάφι επιτίθεται με τον στρατό του στην γειτονική Αίγυπτο, επειδή επρόκειτο να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με το Ισραήλ, αλλά θα υποστεί δεινή ήττα στις τέσσερις ημέρες που κράτησε ο πόλεμος (21-24 Ιουλίου 1977). Την δεκαετία του ογδόντα πληθαίνουν οι κατηγορίες εναντίον του Καντάφι ότι το καθεστώς του υποθάλπει την διεθνή τρομοκρατία και ότι κατέχει όπλα μαζικής καταστροφής. Στις 17 Απριλίου 1984, η αγγλίδα αστυνομικός Ιβόν Φλέτσερ σκοτώθηκε από πυροβολισμό που ρίχτηκε από την πρεσβεία της Λιβύης στο Λονδίνο, κατά την διάρκεια διαδήλωσης κατά του Καντάφι.

Στις 27 Δεκεμβρίου 1985 πολύνεκρες εκρήξεις στα αεροδρόμια της Ρώμης και της Βιέννης με στόχους επιβάτες της ισραηλινής αεροπορικής εταιρείας «Ελ -Αλ» αποδίδονται στις μυστικές υπηρεσίες της Λιβύης. Το ποτήρι για το αμερικανό πρόεδρο Ρίγκαν θα ξεχειλίσει στις 5 Απριλίου 1986, όταν μια βόμβα που θα εκραγεί στην ντισκοτέκ «Λαμπέλ» του Βερολίνου θα προκαλέσει τον θάνατο ενός αμερικανού πολίτη. Και αυτή η τρομοκρατική ενέργεια δείχνει δάκτυλο του Καντάφι. Το διήμερο 14 και 15 Απριλίου 1986, οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν στρατιωτική δράση κατά της Λιβύης. Από τους βομβαρδισμούς σε Τρίπολη και Βεγγάζη σκοτώνονται 60 άνθρωποι και η θετή κόρη του Καντάφι. Οι Αμερικανοί χάνουν ένα μαχητικό αεροσκάφος F-111 με το διμελές πλήρωμά του.

Δύο χρόνια αργότερα, στις 21 Δεκεμβρίου 1988, ένα Μπόινγκ 747 της αμερικανικής αεροπορικής εταιρεία «Παν - Αμ» συντρίβεται στο Λόκερμπι της Σκωτίας, με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο οι 259 επιβαίνοντες, καθώς και 11 κάτοικοι της πόλης. Το αεροπλάνο εκτελούσε πτήση από τη Φραγκφούρτη στο Ντιτρόιτ και η πτώση του αποδόθηκε σε έκρηξη βόμβας, που είχαν τοποθετήσει Λίβυοι πράκτορες. Στις 14 Απριλίου 1992, ο ΟΗΕ και η τότε ΕΟΚ (νυν Ε.Ε) αποφασίζουν την επιβολή αεροπορικού εμπάργκο κατά της Λιβύης, επειδή αρνείται να παραδώσει τους δύο υπόπτους για την κατάρριψη του αμερικανικού τζάμπο.

Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται δύσκολα για τον Συνταγματάρχη Καντάφι, μετά την διάλυση του κομμουνιστικού στρατοπέδου στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα. Έτσι αποφασίζει να αλλάξει τελείως ρότα και να προσεταιρισθεί την Δύση.

Το 1999 παραδίδει τους δύο λίβυους υπόπτους για την υπόθεση Λόκερμπι και το 2001 κηρύσσει πόλεμο κατά της Αλ Κάιντα, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου σε Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον. Επίσης προσφέρεται να καταστρέψει τα όπλα μαζικής καταστροφής που διαθέτει. Στις 24 Απριλίου 2004 οι ΗΠΑ ανταποκρίνονται στις χειρονομίες Καντάφι και αίρουν το οικονομικό εμπάργκο που επέβαλαν στη Λιβύη πριν από 18 χρόνια. Στις 15 Μαΐου 2006 οι δύο χώρες συνάπτουν διπλωματικές σχέσεις και στις 5 Σεπτεμβρίου 2008 η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κοντολίζα Ράις, επισκέπτεται τη Λιβύη, θέτοντας τέλος στην αμοιβαία εχθρότητα δεκαετιών.

Ο Συνταγματάρχης Καντάφι γίνεται επιτέλους δεκτός από την Δύση και ευπρόσδεκτος για τις επενδύσεις του κυρίως στην Ιταλία και τις άδειες που μοιράζει αφειδώς για πετρελαϊκές έρευνες στο έδαφος της Λιβύης. Στις 9 Ιουνίου 2010 ο Καντάφι επιφυλάσσει θερμή υποδοχή στον Έλληνα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και οι δυο τους υπογράφουν συμφωνία στρατηγικής οικονομικής συνεργασίας. Ο «μήνας του μέλιτος» του Καντάφι με την Δύση θα λήξει στις αρχές του 2011 με την έκρηξη της λαϊκής οργής στον αραβικό κόσμο, γνωστή ως «Αραβική Άνοιξη», που σάρωσε τα διεφθαρμένα καθεστώτα της Τυνησίας και της Αιγύπτου. Στις 17 Φεβρουαρίου 2011 ήταν η σειρά των Λίβυων να ξεσηκωθούν και να ζητήσουν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.

Ο Εμφύλιος Πόλεμος στην χώρα αρχίζει. Το προπύργιο των ανταρτών βρίσκεται στην Βεγγάζη, στα δυτικά της χώρας. Στις 17 Μαρτίου το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επιβάλλει καθεστώς απαγόρευσης πτήσεων στον εναέριο χώρο της Λιβύης και την χρήση όλων των απαραιτήτων μέτρων για την προστασία των αμάχων. Δύο ημέρες αργότερα ο διεθνής συνασπισμός με επικεφαλής την Γαλλία, την Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ ξεκινά αεροπορικές επιδρομές κατά των καθεστωτικών δυνάμεων. Η Ελλάδα δηλώνει συμμετοχή και θέτει τις βάσεις της Σούδας, του Αράξου και του Ακτίου στην διάθεση του Συνασπισμού.

Η εμφύλια διαμάχη αρχίζει σταδιακά να στρέφεται υπέρ των αντιπάλων του Καντάφι. Ένας μετά των άλλον οι δικοί του άνθρωποι τον εγκαταλείπουν. O κλοιός γύρω του σφίγγει. Στις 20 Οκτωβρίου 2011, στην προσπάθειά του να διαφύγει από την χώρα, συλλαμβάνεται από αντιπάλους του και δολοφονείται με απάνθρωπο τρόπο.

2015

Μάκης Δενδρινός
1950 – 2015

Διεθνής έλληνας καλαθοσφαιριστής και από τους σημαντικότερους προπονητές στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

 

Ο Μάκης (Γεράσιμος) Δενδρινός γεννήθηκε στις 27 Μαΐου 1950 στην Αθήνα. Ξεκίνησε την καριέρα του στο χώρο του μπάσκετ από τα εφηβικά του Πανιωνίου και την ολοκλήρωσε ως παίκτης του ιστορικού συλλόγου της Νέας Σμύρνης το 1981.

Κορυφαία στιγμή της καριέρας του, η συμμετοχή του στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας το 1977 κόντρα στον Ολυμπιακό. Σε εκείνο το παιγνίδι, που έγινε στις 15 Ιουλίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο παρουσία 6.000 θεατών, πέτυχε 17 πόντους, αλλά η ομάδα του, ο Πανιώνιος, δεν απέφυγε την ήττα με 103-88.

Με ύψος 1,80 μ. αγωνιζόταν στη θέση του γκαρντ και ήταν γνωστός με το παρατσούκλι «Βούδας», για το ψύχραιμο και μυαλωμένο παιχνίδι του. Με τον Πανιώνιο αγωνίστηκε σε 216 παιγνίδια και σημείωσε 4.049 πόντους. Το 1969 κατέκτησε το Βαλκανικό Πρωτάθλημα με την εθνική εφήβων, ενώ αγωνίστηκε και 7 φορές με την Εθνική Ανδρών σημειώνοντας 13 πόντους.

Ως προπονητής πραγματοποίησε μία επιτυχημένη καριέρα. Μπορεί να μην κατέκτησε τίτλους, αλλά ανέδειξε τον Πανιώνιο ως μία από τις μεγάλες μπασκετικές δυνάμεις της χώρας. Εκτός από τους κυανέρυθρους, εργάστηκε, επίσης στο Παγκράτι, στη Δάφνη και τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης.

Aπό το 1992 ως το 1996 εντάχθηκε στο προπονητικό δυναμικό της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (ΕΟΚ) και δούλεψε ως δεύτερος προπονητής στις εθνικές ομάδες ελπίδων και ανδρών και ως πρώτος στις εθνικές ομάδες εφήβων, ελπίδων και ανδρών. Καθοδήγησε την Εθνική Ανδρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1994 στο Τορόντο (4η θέση), στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1995 στην Αθήνα (4η θέση) και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα (5η θέση).

Ο Μάκης Δενδρινός πέθανε στις 20 Οκτωβρίου 2015 στην Αθήνα, σε ηλικία 65 ετώ, ύστερα από τετράμηνη «μάχη» επιβίωσης που έδωσε, μετά από οξύ έμφραγμα που υπέστη τον προηγούμενο Ιούνιο.

 
 
 
 

 

 

 

πηγη: www.sansimera.gr

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου