Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 06 Οκτ 2018
Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 07:24 – Δύση Ήλιου: 19:02
  • Παγκόσμια Ημέρα για την Εγκεφαλική Παράλυση
  • Πανευρωπαϊκή Γιορτή των Πουλιών (EuroBirdwatch)

Σαν Σήμερα...

Πανευρωπαϊκή Γιορτή των Πουλιών (EuroBirdwatch)


 

 

Κάθε χρόνο το πρώτο σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου διοργανώνεται στην Ευρώπη η Πανευρωπαϊκή Γιορτή των Πουλιών (EuroBirdwatch), με πρωτοβουλία της μ.κ.ο. Birdlife International, που αφιερώνει τη δράση της στα πουλιά και το περιβάλλον.

Στην Ελλάδα, η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία (εταίρος της Birdlife International) διοργανώνει σειρά εκδηλώσεων το διάστημα αυτό, σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Περιλαμβάνουν εξορμήσεις για παρατήρηση πουλιών, περιβαλλοντικά παιγνίδια και άλλες συναφείς δραστηριότητες. Μία ευκαιρία για μικρούς και μεγάλους να ζήσουν συναρπαστικές στιγμές κοντά στη φύση.

Ευρωπαϊκή Γιορτή των Πουλιών 2018
γιορτάζουμε τη φθινοπωρινή μετανάστευση!

 

Μια Γιορτή διαφορετική από όλες τις άλλες διοργανώνει η Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία το πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου: σε πλήθος περιοχών ανά την Ελλάδα, από την Κρήτη ως τον Έβρο αλλά και ταυτόχρονα σε 40 χώρες της Ευρώπης και της Ασίας, χιλιάδες άνθρωποι θα παρατηρήσουν τα μεταναστευτικά πουλιά και θα ευαισθητοποιηθούν για τις απειλές που αντιμετωπίζουν στο μεταναστευτικό τους ταξίδι, μέσω των κατά τόπους εκδηλώσεων της Ευρωπαϊκής Γιορτής των Πουλιών (Eurobirdwatch).

Η Γιορτή των Πουλιών σηματοδοτεί την κορύφωση της φθινοπωρινής μετανάστευσης, με εκατομμύρια μεταναστευτικά πουλιά να ταξιδεύουν προς τις περιοχές όπου θα περάσουν τον χειμώνα στη Μεσόγειο και την Αφρική. Η χώρα μας βρίσκεται πάνω σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι μετανάστευσης, για τον λόγο αυτόν οι εκδηλώσεις εστιάζουν στην ανάγκη προστασίας των μεταναστευτικών πουλιών, των μεταναστευτικών τους διαδρομών και των βιοτόπων όπου σταθμεύουν για να τραφούν και να ξεκουραστούν, ώστε να συνεχίσουν το μακρύ και δύσκολο ταξίδι προς τις περιοχές διαχείμασης.

Φέτος γιορτάζουμε την 25η επέτειο της Ευρωπαϊκής Γιορτής των Πουλιών! Η Γιορτή των Πουλιών αποτελεί ένα ετήσιο γεγονός που λαμβάνει χώρα το πρώτο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου σε περισσότερες από 100 χώρες και συντονίζεται από την παγκόσμια ομοσπονδία περιβαλλοντικών οργανώσεων για την προστασία των πουλιών BirdLife International. Στην Ελλάδα ο συντονισμός των εκδηλώσεων γίνεται από την Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία, εταίρο της BirdLife στην Ελλάδα.

Κύριος στόχος της εκδήλωσης είναι η ενημέρωση – ευαισθητοποίηση του κοινού για την ανάγκη προστασίας των μεταναστευτικών πουλιών, καθώς και των περιοχών αναπαραγωγής τους, των ενδιάμεσων σταθμών στις μεταναστευτικές τους διαδρομές και των τόπων διαχείμασής τους. Αξιοσημείωτο είναι ότι από το 1993 έως το 2017, στο πλαίσιο της Γιορτής Πουλιών πραγματοποιήθηκαν συνολικά 39.980 εκδηλώσεις στις οποίες συμμετείχαν 1.188.762 άτομα και καταγράφηκαν συνολικά 73.495.781 πουλιά!

Οι εκδηλώσεις περιλαμβάνουν παρατήρηση πουλιών με κιάλια και τηλεσκόπια, περιηγήσεις σε σημαντικούς βιότοπους, παρουσιάσεις και προβολές, δημιουργικά εργαστήρια για παιδιά, περιβαλλοντικά παιχνίδια, δρώμενα, εκθέσεις, απελευθέρωση πουλιών και άλλες πρωτότυπες δράσεις, σε συνεργασία με πλήθος φορέων όπως Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, Φορείς Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών, Δήμους, Περιβαλλοντικές Οργανώσεις, εκπαιδευτικές ομάδες κ.ά.

Δείτε τη λίστα των φετινών εκδηλώσεων και τους φορείς που συμμετέχουν σε αυτές ΕΔΩ  (η λίστα ανανεώνεται συνεχώς)

Οι εκδηλώσεις στην Αθήνα θα γίνουν την Κυριακή 7 Οκτωβρίου, ώρες 10:00-14:00 στον Υγρότοπο της Βραυρώνας (προαύλιος χώρος Αρχαιολογικού Μουσείου Βραυρώνας) και στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης «Α. Τρίτσης» στο Ίλιον την Κυριακή 14 Οκτωβρίου, ώρες 11:00-14:00 (χώρος ευκαλύπτων, κεντρικές λίμνες του Πάρκου).

  


Περισσότερα για την Ευρωπαϊκή Γιορτή των Πουλιών: http://www.eurobirdwatch.eu/

Για περισσότερες πληροφορίες:
Τηλ.: 210 8227937 & 210 8228704 εσωτ.118 | e-mail: rtrigou@ornithologiki.gr

Γεγονότα

 


μ.Χ.
Λήγει η πρώτη φάση της δεύτερης πολιορκίας του Μεσολογγίου από τον Κιουταχή.

Η δεύτερη πολιορκία και η έξοδος του Μεσολογγίου

Τρία χρόνια μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατάληψης του Μεσολογγίου από τους Κιουταχή και Ομέρ Βρυώνη, ο Σουλτάνος επανήλθε με νέο σχέδιο. Ανέθεσε και πάλι στον νικητή της Μάχης του Πέτα, Κιουταχή, να καταλάβει την πόλη, συνδυάζοντας αυτή τη φορά την επιχείρηση με την εκστρατεία του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Με μια πανίσχυρη στρατιά 20.000 ανδρών, ο Κιουταχής ξεκίνησε από τα Τρίκαλα στα τέλη Φεβρουαρίου του 1825 και στις 15 Απριλίου 1825 έφθασε προ του Μεσολογγίου.

Αμέσως άρχισε την πολιορκία της πόλεως, η οποία μπορεί να χωρισθεί σε δύο περιόδους: α) 15 Απριλίου έως 12 Δεκεμβρίου 1825 και β) 25 Δεκεμβρίου 1825 έως τις 11 Απριλίου 1826. Χωρίς σημαντική βοήθεια από τους υπόλοιπους Έλληνες, λόγω του εμφυλίου πολέμου, και έχοντας να αντιμετωπίσουν υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις, οι 12.000 ψυχές του Μεσολογγίου αντιστάθηκαν καρτερικά επί ένα χρόνο. Την οργάνωση της άμυνας ανέλαβε τριμελής επιτροπή υπό τους Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο, Δημήτριο Θέμελη και Γεώργιο Καναβό.

Το φρούριο της πόλεως μετά την πρώτη πολιορκία είχε βελτιωθεί, κατόπιν των προσπαθειών του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, του Βύρωνα και του μηχανικού Μιχαήλ Κοκκίνη. Η τάφρος έγινε βαθύτερη, ο μικρός περίβολος ενισχύθηκε με πύργους και πολύγωνα προτειχίσματα, πάνω στα οποία τοποθετήθηκαν 48 τηλεβόλα και 4 βομβοβόλα. Η νησίδα Βασιλάδι, μεταξύ της λιμνοθάλασσας και της θάλασσας, έγινε ένα είδος προκεχωρημένου οχυρού. Εκεί τοποθετήθηκαν 6 πυροβόλα και συγκεντρώθηκαν 2.000 γυναικόπαιδα για να μην επιβαρύνουν τη φρουρά της πόλης. Εντός του Μεσολογγίου υπήρχαν 10.000 άτομα, εκ των οποίων 4.000 άνδρες, άριστοι πολεμιστές από την Ήπειρο και την Αιτωλοακαρνανία και ακόμη 1.000 άνδρες, δυνάμενοι να φέρουν όπλα.

Κατά την πρώτη φάση της πολιορκίας (15 Απριλίου - 12 Δεκεμβρίου 1825) το Μεσολόγγι πολιορκήθηκε μόνο από τις δυνάμεις του Κιουταχή. Οι επιθέσεις τους συντρίβονταν εύκολα ή δύσκολα από τους υπερασπιστές της πόλης. Εξάλλου, ο από θαλάσσης αποκλεισμός δεν ήταν ισχυρός και επανειλημμένως διασπάσθηκε από τον στόλο του Μιαούλη, ο οποίος ενίσχυε με πολεμοφόδια και τρόφιμα τους πολιορκούμενους. Στις 24 Ιουλίου, 1000 ρουμελιώτες πολεμιστές υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη ανάγκασαν τον Κιουταχή να αποσύρει τις δυνάμεις του στις υπώρειες του όρους Ζυγός, χαλαρώνοντας την πολιορκία του Μεσολογγίου. Αλλά και ο τουρκικός στόλος, παρενοχλούμενος από τον ελληνικό, αναγκάσθηκε να ζητήσει καταφύγιο στην αγγλοκρατούμενη Κεφαλληνία.

Η Έξοδος του Μεσολογγίου, πίνακας του Θ. Βρυζάκη

Στις 5 Αυγούστου ο Κίτσος Τζαβέλλας, επικεφαλής δυνάμεως Σουλιωτών πολεμιστών, εισήλθε στην πόλη, αναπτερώνοντας το ηθικό των πολιορκουμένων. Όμως, στις αρχές Νοεμβρίου, ο κοινός στόλος Τούρκων και Αιγυπτίων αποβίβασε 8.000 αιγύπτιους στρατιώτες κι ένα μήνα αργότερα κατέφθασε στην περιοχή ο Ιμπραήμ που είχε σχεδόν καταστείλει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Τούρκοι, Τουρκαλβανοί και Αιγύπτιοι αριθμούσαν 25.000 άνδρες, με σύγχρονο πυροβολικό, που διοικούσαν γάλλοι αξιωματικοί. Οι Έλληνες είχαν να αντιπαρατάξουν 4.000 μαχητές.

Στις 25 Δεκεμβρίου 1825 άρχισε η δεύτερη φάση της πολιορκίας του Μεσολογγίου. Όπως και στην πρώτη πολιορκία, πάλι υπήρξε διάσταση απόψεων μεταξύ των δύο πασάδων. Ο αιγύπτιος Ιμπραήμ επεχείρησε με τις δικές του δυνάμεις να καταλάβει το Μεσολόγγι στις 16 Ιανουαρίου 1826. Απέτυχε, όμως, και αναγκάσθηκε να συμπράξει μετά του Κιουταχή. Οι δύο στρατοί κατέστησαν ασφυκτική την πολιορκία με ανηλεή κανονιοβολισμό του Μεσολογγίου και με την κατάληψη των στρατηγικής σημασίας νησίδων Βασιλάδι (25 Φεβρουαρίου) και Κλείσοβας (25 Μαρτίου). Μετά την πτώση των δύο νησίδων, η θέση των πολιορκουμένων κατέστη δεινή, μετά και την αποτυχία του Μιαούλη να διασπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό.

Η κατάσταση πλέον μέσα στην πόλη είχε φθάσει σε οριακό σημείο. Τρόφιμα δεν υπήρχαν και οι πολιορκούμενοι (γυναίκες, παιδιά, τραυματίες, γέροντες και μαχητές) σιτίζονταν με φύκια, δέρματα, ποντίκια και γάτες! Υπό τις συνθήκες αυτές, που καθιστούσαν αδύνατη την αποτελεσματική υπεράσπιση της πόλης, αποφασίστηκε σε συμβούλιο οπλαρχηγών και προκρίτων στις 6 Απριλίου η έξοδος και ορίστηκε γι' αυτή, η νύχτα του Σαββάτου του Λαζάρου προς Κυριακή των Βαΐων (9 προς 10 Απριλίου). Τα μεσάνυχτα, σύμφωνα με το σχέδιο, χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες, υπό τους Δημήτριο Μακρή, Νότη Μπότσαρη και Κίτσο Τζαβέλα, με την ελπίδα να διασπάσουν τις εχθρικές γραμμές, επωφελούμενοι από τον αιφνιδιασμό των πολιορκητών. Νωρίτερα είχαν σκοτώσει τους τούρκους αιχμαλώτους, ενώ στην πόλη παρέμειναν τραυματίες και γέροι.

Όμως, το σχέδιο της εξόδου, είτε προδόθηκε, είτε δεν εφαρμόστηκε σωστά κι έτσι οι δυνάμεις του Ιμπραήμ κατέσφαξαν με τα γιαταγάνια τούς μαχητές της ελευθερίας. Στο μεταξύ, μέσα στο Μεσολόγγι είχαν αρχίσει οι σφαγές από τους Τουρκοαιγύπτιους, που είχαν εισβάλει από άλλο σημείο της πόλης.

Η θυσία του Καψάλη, πίνακας του Θ. Βρυζάκη

Σε πολλά σημεία σημειώθηκαν δραματικές σκηνές: ο δημογέροντας Χρήστος Καψάλης, όταν κυκλώθηκε από τους εισβολείς στο σπίτι του, όπου είχαν συγκεντρωθεί τραυματίες, γέροντες και γυναικόπαιδα, έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη, ενώ ο μητροπολίτης Ρωγών Ιωσήφ ανατίναξε τον Ανεμόμυλο, στην τελευταία πράξη αντίστασης, όταν κυκλώθηκε από τους εχθρούς. Το πρωί της 10ης Απριλίου, ανήμερα των Βαΐων, η οθωμανική ημισέληνος κυμάτιζε στα χαλάσματα του Μεσολογγίου.

Οι πληροφορίες για τις απώλειες των Ελλήνων κατά την πολιορκία και την έξοδο είναι αντιφατικές. Πιθανότερο φαίνεται ότι από τους 3.000 που πήραν μέρος στην έξοδο, οι 1.700 έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι. Ανάμεσα στους νεκρούς, ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, ο Μιχαήλ Κοκκίνης, ο Αθανάσιος Ραζηκότσικας, ο Νικόλαος Στορνάρης, ο γερμανός εκδότης της εφημερίδας «Ελληνικά Χρονικά» Ιάκωβος Μάγιερ και άλλοι γερμανοί φιλέλληνες. Γύρω στα 6.000 γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν για να πουληθούν στη Μεθώνη και στα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης και της Αλεξάνδρειας. Οι απώλειες για τους τουρκοαιγύπτιους εισβολής ανήλθαν σε 5.000 άνδρες.

Η Επανάσταση μετά την πτώση του Μεσολογγίου είχε σχεδόν κατασταλεί. Η φλόγα της, όμως, παρέμεινε άσβεστη, καθώς η ήττα μετατράπηκε σε νίκη. Ένα νέο κύμα φιλελληνισμού αναδύθηκε μετά την αμαύρωση του Αγώνα, εξαιτίας του εμφύλιου σπαραγμού. Αυτό με τη σειρά του επηρέασε εμμέσως την ευρωπαϊκή διπλωματία για τα εθνικά δίκαια των Ελλήνων. Πολλά έργα, ζωγραφικά, λογοτεχνικά και άλλα, απαθανάτισαν τη θυσία των Μεσολογγιτών. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός έγραψε την ημιτελή ποιητική του σύνθεση «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», με τους γνωστούς στίχους από το Σχεδίασμα Β':

 

E. de Lunsac

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε' στα μάτια η μάνα μνέει'
Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σέχω γω στο χέρι;
Οπού συ μου γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει»

Αμέσως μετά την κατάληψη του Μεσολογγίου, ο Κιουταχής με τον στρατό του κατευθύνθηκε προς την Ανατολική Στερεά Ελλάδα, με αντικειμενικό σκοπό την κατάληψη της Αττικής. Ο Ιμπραήμ επανήλθε στην Πελοπόννησο για να εξαλείψει και τις τελευταίες εστίες αντίστασης σε Μάνη και Αργολίδα.

Το Μεσολόγγι απελευθερώθηκε στις 11 Μαΐου 1829. Το 1937 αναγνωρίστηκε ως «Ιερά Πόλις» και η Κυριακή των Βαΐων ορίστηκε ως επέτειος της εξόδου.

Κυκλοφορεί στο Λονδίνο το μυθιστόρημα των αδελφών Μπροντέ «Τζέιν Έιρ» και αμέσως γίνεται τεράστια επιτυχία.
Γαλλικές και βρετανικές δυνάμεις καταλαμβάνουν το Πεκίνο, στο πλαίσιο του Β’ Πολέμου του Οπίου.

Οι Πόλεμοι του Οπίου

Με την ονομασία αυτή έμειναν στην ιστορία οι δύο πόλεμοι που εξαπέλυσε η Αγγλία κατά της Κίνας (1839-1842 και 1856-1860), τον δεύτερο με τη συνδρομή της Γαλλίας. Εντάσσονται στην επεκτατική πολιτική προς Ανατολάς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης για την ανακάλυψη νέων αγορών.

Στα μέσα του 18ου αιώνα το εμπορικό ισοζύγιο της Βρετανίας με την Κίνα ήταν ελλειμματικό. Οι Βρετανοί εισήγαγαν τσάι, μετάξι και πορσελάνες και πλήρωναν με πολύτιμο ασήμι τους Κινέζους, που αδιαφορούσαν για τα προϊόντα τους. Έτσι, μέσω της Βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών που είχε το μονοπώλιο και με τη βοήθεια ντόπιων εμπόρων αποφάσισαν να πλημμυρίσουν την Κίνα με όπιο, με στόχο να ισοσκελίσουν το εμπορικό τους έλλειμμα. Εκείνη την εποχή το κάπνισμα οπίου ήταν αρκετά διαδεδομένο στην Άπω Ανατολή. Οι Κινέζοι καταναλωτές ανταποκρίθηκαν θετικά και από τους 15 τόνους του 1730, οι Βρετανοί έφθασαν να διαθέτουν στις παραμονές του πολέμου 1.400 τόνους οπίου στην Κίνα.

Ο εθισμός μεγάλου αριθμού υπηκόων του ανησύχησε τον αυτοκράτορα Τζιατζίνγκ, ο οποίος το 1810 απαγόρευσε τη διάθεση του οπίου στην επικράτειά του, με το αιτιολογικό ότι «έκανε κακό στην υγεία και υπονόμευε τα ήθη και τους καλούς τρόπους του λαού του». Οι Άγγλοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους αγνόησαν το διάταγμα και συνέχισαν το εμπόριο οπίου, αφού είχαν ανάγκη το πολύτιμο ασήμι των Κινέζων. Με τον τρόπο αυτό έδειχναν να μην υπολογίζουν τη δυναστεία των Τσινγκ, που κυβερνούσε την αχανή χώρα από το 1644 και βρισκόταν σε προφανή παρακμή. Η δυναστεία αυτή είχε οδηγήσει την Κίνα σε απομόνωση στην προσπάθειά της ν' αποφύγει την αλλοίωση του πολιτισμού της από την εισαγωγή του ευρωπαϊκού.

Το 1838, οι Κινέζοι πήραν ακόμη πιο δραστικά μέτρα. Αποφάσισαν να απαγορεύσουν με κάθε τρόπο τις εισαγωγές οπίου από τα μεγάλα λιμάνια της χώρας και να καταδικάζουν σε θάνατο τους ντόπιους εμπόρους. Την υλοποίηση των μέτρων ανέλαβε ο μανδαρίνος Λιν Τσε Χσου, ένας αυστηρός κομφουκιανιστής, που από τότε θεωρείται εθνικός ήρωας. Οι Άγγλοι μάλλον υποτίμησαν τις προθέσεις του και αρνήθηκαν να συμμορφωθούν. Όταν αυτός επέβαλε εμπάργκο σε όλα τα βρετανικά προϊόντα, η βασίλισσα Ελισάβετ το θεώρησε αιτία πολέμου. Η κατάσταση επιδεινώθηκε, όταν οι άνδρες του Σετσίου κατάσχεσαν ένα μεγάλο φορτίο οπίου στην Καντώνα, που ισοδυναμούσε με τις εισαγωγές ενός χρόνου.

Α' Πόλεμος του Οπίου (1839 - 1842)

Η αφορμή για την πολεμική αναμέτρηση Κινέζων και Άγγλων δόθηκε τον Ιούλιο του 1839, όταν κάποιοι μεθυσμένοι άγγλοι ναύτες σκότωσαν έναν κινέζο χωρικό. Η Βρετανία, που δεν εμπιστευόταν το νομικό σύστημα της Κίνας, αρνήθηκε να παραδώσει τους κατηγορουμένους στις αρχές.

Σύντομα ξέσπασαν εχθροπραξίες (4 Σεπτεμβρίου 1839), που κατέληξαν στην κατάληψη της Σαγκάης το 1842. Το βρετανικό ναυτικό προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στις παράκτιες πόλεις της Κίνας και ο αριθμητικά μικρότερος, αλλά καλύτερα εξοπλισμένος στρατός των Βρετανών κατενίκησε τις δυνάμεις του αυτοκράτορα.

Ο Α' Πόλεμος του Οπίου έληξε και τυπικά με τη Συνθήκη του Νανκίνγκ στις 29 Αυγούστου 1842, η οποία προέβλεπε:

  • Την παραχώρηση του Χονγκ-Κονγκ στη Βρετανία.
  • Την παραχώρηση πέντε λιμανιών της νοτιοανατολικής Κίνας για το εμπόριο και τη διαμονή των Βρετανών (Καντώνα, Αμόι, Φουτσόου, Νίγκμπο και Σαγκάη).
  • Ετεροδικία για τους βρετανούς υπηκόους.
  • Καταβολή μεγάλης αποζημίωσης από την Κίνα.

Παρόμοια προνόμια απέκτησαν το 1844 οι ΗΠΑ και η Γαλλία, με ανάλογες συμφωνίες.

Η ταπεινωτική ήττα κηλίδωσε την εικόνα του Αυτοκράτορα Γκουάνγκ Ντάο. Ο στρατός και η γραφειοκρατία ξεσηκώθηκαν και ανακήρυξαν χωριστό κράτος με την επωνυμία Ουράνιο Βασίλειο της Αιώνιας Ειρήνης (Taipíng Tian Guo), με πρωτεύουσα το Νανκίνγκ (1850-1864). Οι Ευρωπαίοι έπρεπε τώρα να διαλέξουν στρατόπεδο...

Β' Πόλεμος του Οπίου (1856 - 1860)

Στις 8 Οκτωβρίου 1856, κινέζοι αυτοκρατορικοί αξιωματούχοι συνέλαβαν το πλήρωμα του πλοίου Βέλος για πειρατεία και λαθρεμπόριο. Το πλοίο ήταν κινέζικης ιδιοκτησίας, αλλά έφερε τη βρετανική σημαία. Οι Άγγλοι παραπονέθηκαν ότι οι τελωνειακοί έσχισαν τη βρετανική σημαία και κήρυξαν τον πόλεμο στον αυτοκράτορα. Μαζί τους συντάχθηκαν και οι Γάλλοι, με το πρόσχημα της δολοφονίας ενός συμπατριώτη τους ιεραποστόλου στις αρχές του χρόνου. Τη συμπαράστασή τους στους Αγγλογάλλους εξέφρασαν ΗΠΑ και Ρωσία.

Οι δύο σύμμαχου γρήγορα κυριάρχησαν στο πεδίο των μαχών και κατέλαβαν την Καντώνα, αναγκάζοντας τους Κινέζους να συνθηκολογήσουν και να υπογράψουν τον Ιούνιο του 1858 τη Συνθήκη του Τιεντσίν, η οποία προέβλεπε:

  • Εγκατάσταση διπλωματικών αποστολών από Βρετανία, Γαλλία, ΗΠΑ και Ρωσία στο Πεκίνο, που εκείνη την εποχή ήταν Απαγορευμένη Πόλη.
  • Άνοιγμα δέκα νέων λιμανιών για εμπορική δραστηριότητα.
  • Ελευθερία κινήσεων για τους ξένους στο εσωτερικό της χώρας.
  • Ελευθερία κινήσεων για τους χριστιανούς ιεραποστόλους.
  • Νομιμοποίηση των εισαγωγών οπίου.
  • Καταβολή μεγάλης αποζημίωσης από την Κίνα σε Βρετανία και Γαλλία.

Ο Αυτοκράτορας Φενγκ Ξιάν αρνήθηκε να επικυρώσει τη συμφωνία και οι Αγγλογάλλοι επανέλαβαν τις εχθροπραξίες το 1859. Με επικεφαλής τον Τζέιμς Μπρους, 8ο Κόμη του Έλγιν (γιο του γνωστού μας Λόρδου Έλγιν) οι Αγγλογάλλοι προήλασαν και εισήλθαν χωρίς να συναντήσουν μεγάλη αντίσταση στο Πεκίνο. Έβαλαν φωτιά στα θερινά Ανάκτορα, προέβησαν σε λεηλασίες και ανάγκασαν τον αυτοκράτορα να υπογράψει στις 18 Οκτωβρίου 1860 τη Σύμβαση του Πεκίνου, με την οποία επικυρωνόταν η Συνθήκη του Τιεντσίν. Στη συνέχεια, οι Αγγλογάλλοι βοήθησαν τον αυτοκράτορα Τζι Τονγκ να καταστείλει την Εξέγερση του Ταϊπίγκ και να αποκαταστήσει την ενότητα της Κίνας το 1864.

Οι ταπεινωτικές ήττες των Κινέζων στους δύο Πολέμους του Οπίου, προκάλεσαν την εθνική τους αφύπνιση και συνέβαλαν μακροπρόθεσμα στην πτώση της δυναστεία των Τσινγκ το 1911 και την κατάργηση της βασιλείας. Από την εποχή εκείνη μεγάλωσε η καχυποψία των Κινέζων για τη Δύση. Αυτή η ψυχολογική κατάσταση διατηρείται άσβεστη και σήμερα στην Άπω Ανατολή.

Ο Στάλιν ανακοινώνει ότι η Ρωσία διαθέτει ατομική βόμβα.

Ιωσήφ Στάλιν
1879 – 1953

Σοβιετικός κομμουνιστής ηγέτης, που κυβέρνησε με σιδηρά πυγμή τη Σοβιετική Ένωση από το 1924 έως το 1953. Άσκησε, πιθανώς, την πιο απόλυτη πολιτική εξουσία από κάθε άλλη προσωπικότητα της ιστορίας. Εκβιομηχάνισε την ΕΣΣΔ, κολεκτιβοποίησε δια της βίας τη γεωργία, σταθεροποίησε τη θέση του με πρωτοφανή τρομοκρατία, συνέβαλε στη συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και επέκτεινε τον σοβιετικό έλεγχο σε μία ζώνη που περιλάμβανε κράτη της ανατολικής Ευρώπης. Κύριος αρχιτέκτονας του σοβιετικού ολοκληρωτισμού και ικανός στην οργάνωση, αλλά ανελέητος στην εφαρμογή της, κατάργησε και τα τελευταία ίχνη ατομικής ελευθερίας, ενώ απέτυχε να προαγάγει την ατομική ευημερία. Δημιούργησε ένα ισχυρό στρατιωτικό - βιομηχανικό σύμπλεγμα και οδήγησε τη Σοβιετική Ένωση στην πυρηνική εποχή. Δικαίως αποκλήθηκε από τους μελετητές «Ιβάν ο Τρομερός του 20ου αιώνα», αν και δεν ήταν Ρώσος.

Γέννηση - Νεανικά Χρόνια

Ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1879 (18 Δεκεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) στο Γκόρι της Γεωργίας, που ήταν τότε αποικία της τσαρικής Ρωσίας. Ήταν γιος ενός φτωχού τσαγκάρη, του Βησαρίωνος Τζουγκασβίλι και της Κετεβάν (Αικατερίνης) Γκελάτζε, μιας θρησκευόμενης γυναίκας που ξενόπλενε για να συμπληρώσει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα. Σε ηλικία επτά ετών έπαθε ευλογιά. Επέζησε, αλλά το πρόσωπό του παρέμεινε σημαδεμένο για το υπόλοιπο της ζωής του. Εξ αυτού του γεγονότος γινόταν αντικείμενο περιπαικτικών σχολίων από τους συνομηλίκους του.

Υπήρξε πανέξυπνος και άριστος μαθητής. Με πρωτοβουλία της μητέρας του, η οποία ήθελε να τον δει ιερέα, γράφτηκε το 1888 στην εκκλησιαστική σχολή του Γκόρι, όπου έμαθε τα ρωσικά, τα οποία πάντα μιλούσε με τη χαρακτηριστική γεωργιανή προφορά. Το 1894, σε ηλικία 15 ετών, «βαπτίζεται» στο πνεύμα της ανταρσίας και της αμφισβήτησης για τους ρώσους καταπιεστές και αρχίζει να διαβάζει «απαγορευμένα» βιβλία του Κάρολου Δαρβίνου και του ρώσου στοχαστή και επαναστάτη Νικολάι Τσερνισέφσκι. Τον Μάιο του ιδίου χρόνου αποβάλλεται από την εκκλησιαστική σχολή.

Η άνοδος στην εξουσία

Ο Στάλιν το 1918

Η κατάρρευση του τσαρικού καθεστώτος τον βρίσκει πλέον μέλος της ηγετικής ομάδας των μπολσεβίκων, έτοιμος να δράσει κατά των αστών που κατέχουν πλέον την εξουσία στη Ρωσία. Βρίσκεται, όμως, ακόμη υπό τη σκιά του Λένιν και του Τρότσκι. Το ίδιο και αμέσως μετά την ανατροπή του Κερένσκι και την κατάληψη της εξουσίας στις 25 Οκτωβρίου 1917. Γίνεται μέλος του υπουργικού συμβουλίου της πρώτης υπό τον Λένιν κομμουνιστικής κυβέρνησης και αρχίζει να νιώθει ο «τρίτος άνθρωπος» της Ρωσίας.

Το 1919 παντρεύεται σε δεύτερο γάμο τη Ναντέζντα Αλιλούγεβα (1901-1932), κόρη του ρώσου επαναστάτη Σεργκέι Αλιλούγεφ, με την οποία θα αποκτήσει δύο παιδιά, τον Βασίλι Τζουγκασβίλι (1921-1962) και τη Σβετλάνα Αλιλούγεβα (1926-2011), η οποία θα απασχολήσει αρκετά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όταν το 1967 θα αυτομολήσει στη Δύση και θα λάβει την αμερικανική υπηκοότητα.

Με τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου γίνεται μέλος του πολιτικού γραφείου (politburo) και στις 3 Απριλίου 1922 γενικός γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του κόμματος. Ο Λένιν διαισθανόμενος τις μεθόδους του μαθητή και συνεργάτη του, τον κρίνει ακατάλληλο για διάδοχό του στην ηγεσία του κράτους. Όμως, μετά το θάνατο του (21 Ιανουαρίου 1924), ο Στάλιν καταφέρνει να παραγκωνίσει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους και να αναλάβει την ηγεσία του κόμματος. Εξόντωσε όλους όσοι τον παρακινούσαν να μετριάσει τη στυγνή δικτατορία του και ανάμεσά τους διάσημους μπολσεβίκους, όπως ο Κίροφ, ο Κάμενεφ, ο Ζινόβιεφ και αργότερα ο Τρότσκι.

Η μονοκρατορία του Στάλιν

Από το 1928 ο Στάλιν κυβερνά την αχανή χώρα ως απόλυτος μονάρχης. Η εποχή της τρομοκρατίας βρίσκεται στο απόγειό της, με την εξαπόλυση τρομερών διώξεων εναντίον υπαρκτών και μη αντιπάλων του καθεστώτος του σ’ όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, κυρίως το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1930. Η κόρη του Σβετλάνα κατήγγειλε ότι μαζί με τους εκατομμύρια ανθρώπους που έστειλε στο θάνατο, οδήγησε και τη μητέρα της στην αυτοκτονία. Οι διωγμοί έδωσαν τη δυνατότητα στον Στάλιν να καθυποτάξει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και τη σοβιετική ελίτ στο σύνολό της.

Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του, έχοντας υιοθετήσει το δόγμα «σοσιαλισμός σε μία χώρα» (σε αντίθεση με τον διεθνισμό του Τρότσκι), εγκαταλείπει τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ) του Λένιν, που είχε εισάγει στοιχεία της ελεύθερης αγοράς στη σοβιετική οικονομία, και προωθεί τη βίαιη εκβιομηχάνιση της χώρας του με θύματα αμέτρητους, εύπορους και μη, χωρικούς, που υπόκεινται σε αρπαγή της παραγωγής και κολεκτιβοποίηση της γης τους. Οι απείθαρχοι συλλαμβάνονται, τουφεκίζονται ή εξορίζονται, ή ακόμη υποχρεώνονται να εργαστούν υπό άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης («γκουλάγκ»), ενώ για σφάλματα του συστήματος ανακαλύπτονται εξιλαστήρια θύματα που κατηγορούνται σε δίκες - παρωδίες.

Υπολογίζεται ότι 25 εκατομμύρια νοικοκυριά αναγκάστηκαν να ενταχθούν σε κολεκτίβες ή κρατικά αγροκτήματα μέσα σε λίγα χρόνια. Η κολεκτιβοποίηση της γεωργίας προκάλεσε λιμό τεραστίων διαστάσεων στην Ουκρανία («Χολομοντόρ») και περίπου 10 εκατομμύρια χωρικοί πέθαναν, εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής του Στάλιν.

Το μεγαλύτερο από τα επιτεύγματα του Στάλιν ήταν η εκβιομηχάνιση της Σοβιετικής Ένωσης, που ήταν ακόμη εξαιρετικά καθυστερημένη σε σύγκριση με τις μεγάλες βιομηχανικές χώρες του κόσμου. Μέσα σε μία δεκαετία (1928-1937) κατάφερε να αυξήσει το σύνολο της βιομηχανικής παραγωγής της Σοβιετικής Ένωσης σε τέτοιο σημείο, ώστε μόνο το σύνολο της βιομηχανικής παραγωγής των ΗΠΑ μπορούσε να το ξεπεράσει.

Ο ρόλος του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Η αμφιλεγόμενη απόφαση του, στο ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να συνάψει σύμφωνο μη επιθέσεως με τη Γερμανία, γνωστό ως Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ (23 Αυγούστου 1939), καυτηριάζεται από πολλούς στη Δύση. Έχοντας εξασφαλίσει, ωστόσο, την πολεμική προετοιμασία της χώρας του, δεν αργεί να ταχθεί υπέρ των συμμάχων και να καταξιωθεί ως ένας από τους βασικούς ηγέτες του αντιφασιστικού στρατοπέδου. Οι επιτυχίες του «Κόκκινου Στρατού» στην αντιμετώπιση της γερμανικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση και η συμβολή του στον τερματισμό του πολέμου ανεβάζουν κατακόρυφα τη φήμη του. Η διπλωματική του δεινότητα στις συναντήσεις κορυφής των Συμμάχων εντυπωσιάζουν τον βρετανό πρωθυπουργό Γουίνστον Τσόρτσιλ και τον αμερικανό πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούζβελτ.

Παγκόσμιος Ηγέτης - Θάνατος

Μεταπολεμικά και με την οριστική κατανομή των σφαιρών επιρροής, ο Στάλιν έχει αυξήσει τους «υπηκόους» του κατά περίπου εκατό εκατομμύρια, με την «κομμουνιστικοποίηση» των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και τον έλεγχό της από τη Μόσχα. Η διαλλακτική στάση απέναντι στους συμμάχους - και ιδίως τις Ηνωμένες Πολιτείες - είναι πια παρελθόν. Η χώρα του πλέον είναι μία βιομηχανική και στρατιωτική δύναμη, η δεύτερη ισχυρότερη χώρα μετά τις ΗΠΑ, και αποτελεί υπολογίσιμο αντίπαλο στον αγώνα για παγκόσμια επιρροή («Ψυχρός Πόλεμος»). Το 1949 η Ρωσία του Στάλιν γίνεται η δεύτερη σημαντικότερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο.

Ο Στάλιν γινόταν όλο και πιο καχύποπτος και παρανοϊκός, κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Τον Ιανουάριο του 1953 διατάσσει τη σύλληψη επιφανών γιατρών του Κρεμλίνου - κυρίως Εβραίων - με την κατηγορία ότι με ιατροφαρμακευτικά μέσα εξόντωναν σοβιετικούς ηγέτες. Ίσως να ήταν το πρόσχημα για ένα ακόμα μεγάλο κύμα τρομοκρατίας, με το οποίο θα ξεκαθάριζε τους λογαριασμούς του με τους πολιτικούς του αντιπάλους μέσα στο ΚΚΣΕ.

Τον πρόλαβε, όμως, ο θάνατος, στις 5 Μαρτίου 1953, που προκλήθηκε από εγκεφαλική αιμορραγία. Η σορός του τοποθετήθηκε δίπλα στη σορό του Λένιν, στο Μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας στη Μόσχα. Η προσωπολατρία και το σύστημα που ο ίδιος επινόησε και εγκαθίδρυσε στη χώρα (σταλινισμός) θα αρχίσουν να «ξηλώνονται» αμέσως μετά το θάνατό του από τον διάδοχό του Νικίτα Χρουστσόφ.

1945

Η Κατάρα του Τράγου

Αθλητικός μύθος, που προσπάθησε να εξηγήσει γιατί η ομάδα μπέιζμπολ των Σικάγο Καμπς (Chicago Cubs) δεν είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα στις ΗΠΑ από το 1945, ούτε είχε φθάσει σε τελικό, μέχρι το 2016.

Η ιστορία ξεκινά τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα από τον Παλαιόπυργο Αρκαδίας. Ο νεαρός Βασίλης Σιάνης, όπως και χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες μας, αφήνει το χωριό του και μεταναστεύει στο Σικάγο για την αναζήτηση καλύτερης τύχης. Δουλεύει σκληρά και το 1934 καταφέρνει να κάνει το αμερικάνικο όνειρο πραγματικότητα. Με 205 δολάρια αγοράζει το εστιατόριο Lincoln Tavern, το μετονομάζει σε Billy Goat Tavern και σύντομα γίνεται αντικείμενο συζήτησης, με πελάτες την αφρόκρεμα της Πόλης των Ανέμων. Μασκότ του καταστήματος ήταν ο Μέρφι, ένας συμπαθής τράγος, τον οποίο ο ιδιοκτήτης του είχε σώσει από βέβαιο θάνατο, όταν είχε τραυματιστεί σοβαρά, πέφτοντας από το φορτηγό που τον μετέφερε.

Ο Γουίλιαμ Σιάνης, τώρα, είναι ένας αξιοσέβαστος πολίτης του Σικάγου, οπαδός του Δημοκρατικού Κόμματος (το 1944 κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Σικάγο κρέμασε μια ταμπέλα στο μαγαζί του που έγραφε «Απαγορεύεται η είσοδος σε Ρεπουμπλικάνους») και της ομάδας των Σικάγο Καμπς. Είχε δικό του θεωρείο στο Ρίνγκλεϊ Φιλντ, αλλά και μια μεγάλη παραξενιά. Συνήθιζε να πηγαίνει στο γήπεδο μαζί με τον αγαπημένο του τράγο Μέρφι. Η παραξενιά του αυτή είχε γίνει αποδεκτή από τους φιλάθλους των Καμπς, που θεωρούσαν τον Μέρφι, το γούρι της ομάδας. Μάλιστα, πριν από τα εντός έδρας παιγνίδια των Καμπς, ο Μέρφι έκανε το γύρο του γηπέδου με τον κύριό του, γνωρίζοντας την αποθέωση κάθε φορά.

Ο Οκτώβριος του 1945 ήταν σημαντικός για τους Καμπς. Είχαν φτάσει για 16η φορά σε τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπέιζμπολ, όπως ονομάζουν οι Αμερικανοί το εθνικό τους πρωτάθλημα και με αντιπάλους τους Ντιτρόι Τάιγκερς (Detroit Tigers) διεκδικούσαν τον τρίτο τους τίτλο σε μια σειρά επτά αγώνων. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι το τέταρτο παιγνίδι και οι Καμπς ήταν μπροστά με 2-1 νίκες, έχοντας σπάσει μία φορά την έδρα των αντιπάλων τους.

Στις 6 Οκτωβρίου 1945, 42.923 φίλαθλοι γέμισαν το Ρίνγκλεϊ Φιλντς, για τον τέταρτο αγώνα της σειράς, που θα έκρινε πολλά. Ανάμεσα στους θεατές, ο Σιάνης με τον Μέρφι. Τα πράγματα από την αρχή πήγαιναν στραβά για τους γηπεδούχους. Στην 7η περίοδο (inning), οι αντίπαλοί τους προηγούνταν με 4-1 και ήταν κοντά στην ισοφάριση με 2-2 νίκες.

Εκείνη τη στιγμή, που τα νεύρα ήταν τεντωμένα, βρήκε την ώρα ο Μέρφι να κάνει την ανάγκη του. Σε χρόνο μηδέν, μια δυσάρεστη οσμή απλώθηκε γύρω από το θεωρείο του Σιάνη, δημιουργώντας αποπνικτική ατμόσφαιρα. Οι επίσημοι άρχισαν να δυσφορούν και να διαμαρτύρονται. Ο Πρόεδρος των Καμπς, Φίλιπ Ρίνγκλεϊ εξοργίστηκε και ζήτησε αμέσως από τους άνδρες ασφαλείας να βγάλουν έξω τον συμπαθή τράγο. Ο Σιάνης το θεώρησε προσβολή και λογομάχησε με τον Ρίνγκλεϊ. Σε κάποια στιγμή ακούστηκε να καταριέται την ομάδα: «Να μην φθάσει ποτέ άλλοτε σε τελικό!» και στη συνέχεια αποχώρησε οργισμένος.

Η κατάρα του φαίνεται να έπιασε. Οι Σικάγο Καμπς όχι μόνο έχασαν το πρωτάθλημα του 1945 (4-3 οι νίκες για τους Ντιτρόιτ Τάιγκερς), αλλά βυθίστηκαν στην αφάνεια για πολλά χρόνια. Οι οπαδοί τους δεν ξέχασαν την Κατάρα του Τράγου, όπως έμεινε στην αθλητική ιστορία των ΗΠΑ το περιστατικό. Πολλές φορές ζήτησαν από τον Σαμ Σιάνη, που σήμερα διευθύνει την αλυσίδα εστιατορίων Billy Goat Tavern του θείου του, να λύσει τα μάγια. Επιστρατεύτηκαν τράγοι, έκαναν τον γύρω του γηπέδου, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Η ομάδα στην πορεία του χρόνου καλυτέρευσε τις επιδόσεις της, αλλά τελικό δεν είδε ακόμη. Ο δράστης της υπόθεσης Γουίλιαμ Σιάνης δεν πάτησε από τότε στο γήπεδο των Καμπς. Αφοσιώθηκε στις επιχειρήσεις του και πέθανε σε βαθιά γεράματα στις 22 Οκτωβρίου 1970.

Τελικά η Κατάρα του Τράγου καταλύθηκε το 2016, όταν οι Σικάγο Καμπς κέρδισαν το 17ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους και το μόλις δεύτερο μεταπολεμικά.

Αρχίζει ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων.

Ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ

Ισραηλινό πυροβολικό στο μέτωπο του Γκολάν

Ισραηλινό πυροβολικό στο μέτωπο του Γκολάν

Μεσημέρι Σαββάτου, 6 Οκτωβρίου του 1973. Ανήμερα της μεγαλύτερης εβραϊκής γιορτής, του Γιομ Κιπούρ (Ημέρα της Εξιλέωσης), το Ισραήλ δέχεται ταυτόχρονη επίθεση από δυνάμεις της Αιγύπτου που περνούν το Κανάλι του Σουέζ και της Συρίας που εισχωρεί στα υψίπεδα του Γκολάν. Ο Δ' Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος ξεσπά.

Στην επίθεση συνδράμουν τουλάχιστον άλλες δέκα αραβικές χώρες. Στόχος, η ανάκτηση εδαφών που χάθηκαν στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το 1967. Το Ισραήλ αιφνιδιάζεται και στις εχθροπραξίες που ακολουθούν γνωρίζει αλλεπάλληλες ήττες. Πλήρης ο αιφνιδιασμός και για τη διεθνή κοινότητα. Η επιχείρηση είχε προετοιμαστεί με πάσα μυστικότητα.

Η τροπή του πολέμου αλλάζει στις 10 Οκτωβρίου, όταν οι Ισραηλινοί οργανώνονται και ολοκληρώνουν την επιστράτευσή τους. Περνούν στην αντεπίθεση και αναγκάζουν τους Σύρους να υποχωρήσουν βαθιά μέσα στο έδαφός τους. Στις 14 Οκτωβρίου οι ισραηλινές δυνάμεις βρίσκονταν σε απόσταση βολής πυροβόλου από τη Δαμασκό. Ανάλογη είναι η εικόνα και στο νότο, όπου οι ισραηλινοί ανακόπτουν την πορεία των Αιγυπτίων και περνούν το Κανάλι του Σουέζ. Οι Αιγύπτιοι βρίσκονται σε δεινή θέση, καθώς η 3η Στρατιά τους βρίσκεται περικυκλωμένη.

Αιγυπτιακές δυνάμεις περνούν το Κανάλι του Σουέζ

Η κρίση φαίνεται να λαμβάνει διεθνείς διαστάσεις, μετά την απειλή της Σοβιετικής Ένωσης για αποστολή δυνάμεων στην περιοχή και την παρέμβαση του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ. Η διεθνής διπλωματία αναλαμβάνει δράση, υποκινούμενη από την απόφαση των πετρελαιοπαραγωγών χωρών να ελαττώσουν τις εξαγωγές πετρελαίου στις Δυτικές Χώρες που υποστήριζαν το Ισραήλ (Α' Πετρελαϊκή Κρίση).

Στις 22 Οκτωβρίου 1973, κατόπιν αμερικανοσοβιετικού ψηφίσματος, που υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, η Συρία αποδέχεται κατάπαυση του πυρός και επανέρχεται στα προ του πολέμου σύνορά της με το Ισραήλ. Ανάλογη συνθήκη υπογράφει στις 24 Οκτωβρίου και η Αίγυπτος, η οποία όμως βγαίνει ωφελημένη, καθώς ανακτά τον πλήρη έλεγχο και στις δύο όχθες του Καναλιού του Σουέζ, ενώ κερδίζει και μία λωρίδα γης στη δυτική όχθη του Σινά. Μία ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ καταλαμβάνει θέσεις ανάμεσά στους εμπόλεμους.

Η συμφωνία θεωρήθηκε ήττα στο Ισραήλ και οι Εργατικοί που κυριαρχούσαν στην πολιτική σκηνή της χώρας από το 1948 άρχισαν να υποχωρούν προς όφελος των Συντηρητικών του «Λικούντ». Ο πόλεμος έφερε πιο κοντά την Αίγυπτο και το Ισραήλ, που αποφάσισαν να λύσουν τις διαφορές τους ειρηνικά στο Καμπ Ντέιβιντ, με την μεσολάβηση του αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ (5 Σεπτεμβρίου 1978).

Ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ είχε και την ελληνική του παράμετρο. Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος αρνήθηκε να επιτρέψει την προσγείωση αμερικανικών αεροπλάνων στα αεροδρόμια Ελευσίνας και Σούδας, τα οποία θα λάμβαναν μέρος στις επιχειρήσεις στο πλευρό των Ισραηλινών. Η άρνησή του να ικανοποιήσει το αμερικανικό αίτημα ίσως να συνέβαλε και στην πτώση του από τον Δημήτριο Ιωαννίδη στις 25 Νοεμβρίου 1973.

Το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής απονέμεται στον αμερικανό Πολ Λότερμπαρ και τον βρετανό Πίτερ Μάνσφιλντ, για την συνεισφορά τους στην εξέλιξη της μαγνητικής τομογραφίας.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
1849

Μπάζιλ Ζαχάροφ
1849 – 1936

Μπάζιλ Ζαχάροφ

Μπάζιλ Ζαχάροφ

O Μπάζιλ Ζαχάροφ ή Βασίλειος Ζαχαρίου ήταν έλληνας επιχειρηματίας και μεγαλέμπορος όπλων. Υπήρξε ένας από τους πλουσιότερους Ευρωπαίους του καιρού του, με περιπετειώδη επαγγελματική διαδρομή και μυθιστορηματικό βίο. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ευρωπαϊκή πολιτική, την οποία επηρέαζε παρασκηνιακά χάρη στους προσωπικούς δεσμούς που είχε αναπτύξει με σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα. Επονομάσθηκε «ο μυστηριώδης άνθρωπος της Ευρώπης» και «έμπορος θανάτου», ενώ γύρω από το όνομά του κυκλοφορούσαν οι πιο παράξενες φήμες.

Γέννηση, παιδικά χρόνια και οι πρώτες επαγγελματικές ασχολίες

Οι λεπτομέρειες της ζωής του Μπάζιλ Ζαχάροφ καλύπτονταν από πέπλο μυστηρίου, το οποίο υπέθαλπε συχνά και ο ίδιος. Σύμφωνα με τους βιογράφους του γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1849 στη Μούγλα της Μικράς Ασίας, από Έλληνες γονείς, το επώνυμο των οποίων ήταν Ζαχαρίου. Είχε τρεις αδελφές, τη Σεβαστή, τη Ζωή και τη Χαρίκλεια.

Μόλις εξερράγησαν οι ανθελληνικοί διωγμοί του 1821 στην Κωνσταντινούπολη, η οικογένεια του πατέρα του κατέφυγε στη Ρωσία, όπου μετέτρεψε την ελληνική κατάληξη του επιθέτου της στην αντίστοιχη ρωσική «οφ». Όταν οι περιστάσεις το επέτρεψαν, ο πατέρας του επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Μούγλα, τα Μοβολλά των Αρχαίων Ελλήνων, παραθαλάσσια πόλη απέναντι από την Κω. Εκεί γεννήθηκε ο Βασίλειος, ο μετέπειτα «μυστηριώδης άνθρωπος της Ευρώπης». Ο πατέρας του επανέκαμψε στην Κωνσταντινούπολη κι εγκαταστάθηκε στη συνοικία Ταταύλα, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο υφασμάτων.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του νεαρού παιδιού δεν ήταν ευχάριστα, καθώς οι δουλειές του πατέρα του δεν πήγαιναν καλά και τα εισοδήματά του δεν έφθαναν για να συντηρήσουν την πολυμελή του οικογένεια. Χάρη στη γενναιοδωρία ενός φίλου της οικογένειας γράφτηκε στην αγγλική σχολή, όπου όμως δεν φοίτησε για πολύ, καθώς λόγω της πτώχευσης του πατέρα του αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του και να ψάξει για δουλειά. Κατ’ αρχάς εργάστηκε ως τουλουμπατζής (πυροσβέστης) και ακολούθως έκανε τον δραγουμάνο (διερμηνέα και ξεναγό) στους ξένους που επισκέπτονταν την Κωνσταντινούπολη, επωφελούμενος από τα λίγα αγγλικά και γαλλικά που γνώριζε. Η εργασία του αυτή του έδωσε την ευκαιρία να τελειοποιήσει τις γνώσεις τους στις ξένες γλώσσες, πράγμα το οποίο συνετέλεσε τα μέγιστα στη μετέπειτα σταδιοδρομία του.

Η κοινωνική άνοδος και η κατηγορία για κατάχρηση

Μπάζιλ Ζαχάροφ

Ταυτόχρονα, συμπλήρωνε το εισόδημά του εργαζόμενος περιστασιακά ως αργυραμοιβός (σαράφης), αλλά το συνολικό του εισόδημα μόλις που έφτανε για τη συντήρησή του. Έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτεί δέχτηκε ασμένως την πρόταση του θείου του Σεβαστόπουλου, υφασματέμπορου από τον Γαλατά, να τον προσλάβει ως υπάλληλό του. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα κατόρθωσε να απογειώσει την επιχείρηση του θείου του, ο οποίος αναγνωρίζοντας τις ικανότητές του και αντιμετωπίζοντας ο ίδιος σοβαρά προβλήματα υγείας, τον προσέλαβε ως συνεταίρο. Όμως, ο θείος του αρνήθηκε να του καταβάλει το ποσοστό των κερδών που του αναλογούσαν και τότε ο Βασίλειος Ζαχάροφ «σήκωσε» το ταμείο και κατέφυγε στη Δυτική Ευρώπη που τόσο τον γοήτευε. Εγκαταστάθηκε στην Αγγλία, αλλά τα νέα της υπεξαίρεσης έφθασαν γρήγορα στο Λονδίνο και συνελήφθη από την αστυνομία ως καταχραστής. Ύστερα από πολύμηνη προφυλάκιση οδηγήθηκε στο δικαστήριο, αλλά αθωώθηκε, όταν την τελευταία στιγμή βρήκε το έγγραφο με το οποίο ο θείος του τον είχε καταστήσει συνεταίρο.

Παρά την αθώωσή του, αποφάσισε να εγκαταλείψει την Αγγλία και να αναζητήσει την τύχη του στην Αθήνα περί το 1876. Η γλωσσομάθειά του, η επιμελημένη του εμφάνιση και οι καλοί του τρόποι τού άνοιξαν πολλές πόρτες στην ελληνική πρωτεύουσα. Η γνωριμία που του σφράγισε τη ζωή ήταν αυτή με τον τραπεζίτη και μετέπειτα πρωθυπουργό Στέφανο Σκουλούδη. Εν τούτοις δεν άργησε να φθάσει και στην Αθήνα η φήμη του Ζαχάροφ ως καταχραστή, με αποτέλεσμα να του στρέψουν τα νώτα πολλοί φίλοι του, όχι όμως και ο Σκουλούδης, ο οποίος τον είχε εκτιμήσει και συμπαθήσει ιδιαιτέρως. Τότε αναγκάστηκε να καταφύγει και πάλι στη Δυτική Ευρώπη, αλλά σύντομα επανήλθε στην Αθήνα για να αποδείξει ότι είναι ζωντανός. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του στο εξωτερικό είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι είχε συλληφθεί εκ νέου και στην προσπάθειά του να δραπετεύσει είχε πυροβοληθεί και σκοτωθεί από ένα φρουρό. Η φήμη αναπαράχθηκε μέσω δημοσιευμάτων στο αθηναϊκό Τύπο από τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Στέφανο Ξένο, με τον οποίο βρισκόταν στα μαχαίρια.

Η ενασχόληση του Μπάζιλ Ζαχάροφ με το εμπόριο όπλων

Η επιστροφή του Ζαχάροφ στην Αθήνα αποδείχθηκε καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία του. Την εποχή εκείνη όλα τα κράτη της Ευρώπης, μεγάλα και μικρά, φτωχά και πλούσια, διέθεταν αρκετά κονδύλια για πολεμικούς εξοπλισμούς. Με τη βοήθεια του Σκουλούδη, ανέλαβε αντιπρόσωπος της αγγλικής εταιρείας πολεμικού υλικού Μαξίμ - Νόρντενφελτ (μετέπειτα Βίκερς – Άρμστρονγκς), αρχικά στα Βαλκάνια και στη συνέχεια στην Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία. Με το κύρος που του προσέδιδε η νέα θέση του, ο Ζαχάροφ γρήγορα ανέκτησε τη φήμη του και πέτυχε σημαντικές παραγγελίες από τις ελληνικές κυβερνήσεις.

Η εξαγορά της Μαξίμ – Νόρντενφελτ από την αγγλική Βίκερς διεύρυνε το πεδίο των δραστηριοτήτων του, καθώς έγινε περιοδεύων αντιπρόσωπος του αγγλικού κολοσσού των πολεμικών εξοπλισμών. Με όπλο τη δωροδοκία κατόρθωσε να εξοβελίσει τους ανταγωνιστές του και να προσπορίσει σημαντικά έσοδα στη Βίκερς από τα συμβόλαια που κέρδιζε και να πλουτίσει ο ίδιος. Παροιμιώδης έχει μείνει η περίπτωση της δωροδοκίας ενός ανώτατου ρώσου αξιωματούχου από τον οποίο εξαρτιόταν η έγκριση μιας μεγάλης παραγγελίας όπλων. Ο Ζαχάροφ τον επισκέφθηκε στο γραφείο του και φεύγοντας άφησε πάνω στο γραφείο του ένα πορτοφόλι που περιείχε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ο Ρώσος έσπευσε να τον ειδοποιήσει για την αφηρημάδα του, αλλά ο Ζαχάροφ του απάντησε ότι δεν ήταν δικό του. Την επομένη ημέρα κλήθηκε και πάλι από τον ρώσο αξιωματούχο, ο οποίος του διαμήνυσε ότι η δουλειά είχε κλείσει. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή του ανεκδότου, ο Ζαχάροφ παρουσιάσθηκε στον ρώσο αξιωματούχο και του ενεχείρισε ένα φάκελλο με τις προτάσεις του για την προμήθεια πολεμικού υλικού. Στην πραγματικότητα ο φάκελλος δεν περιείχε έγγραφα, αλλά μία δέσμη με χιλιόρουβλια. Ύστερα από λίγες ημέρες, ο Ζαχάροφ επισκέφθηκε και πάλι τον ρώσο αξιωματούχο και άκουσε από το στόμα του ότι η ανάλυση των προτάσεών του ήταν εξαιρετική, αλλά υπήρχαν ορισμένα κενά προς διασάφηση. «Αυτά ακριβώς σας έφερα εξοχώτατε» είπε ο Ζαχάροφ και απέθεσε στο γραφείο του ένα μικρό δέμα με πολυτελές περιτύλιγμα, που περιείχε νέες δέσμες χαρτονομισμάτων.

Η επαγγελματική και κοινωνική καθιέρωση

O Μπάζιλ Ζαχάροφ με τη Μαρία δελ Πιλάρ

Η επόμενη μεγάλη ευκαιρία για τον Ζαχάροφ ήλθε από την Ισπανία. Ταξιδεύοντας από τη Μαδρίτη στο Παρίσι, γνώρισε τη Μαρία δελ Πιλάρ, δούκισσα της Βιγιαφράνκα, ο σύζυγος της οποίας Φρανθίσκο δε Μπορμπόν ανήκε στον ισπανικό βασιλικό οίκο. Μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας σφοδρός έρωτας, ο οποίος μετουσιώθηκε σε γάμο πολλά χρόνια αργότερα. Η σχέση του με τη ισπανίδα δούκισσα ήταν το διαβατήριο για την είσοδό του στα μεγάλα σαλόνια της ισπανικής αυλής και του έδωσε την ευκαιρία να γίνει ο κυριότερος προμηθευτής της Ισπανίας την εποχή εκείνη (1898), που ήταν μπλεγμένη σε πόλεμο με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ευκαιρία αυτή και ο Πόλεμος των Μπόερς που ακολούθησε στη Νότιο Αφρική συνετέλεσαν στην αλματώδη αύξηση της περιουσίας του και της επιρροής του. Με την πάροδο του χρόνου έγινε ο βασικός μέτοχος στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εταιρείες πολεμικού υλικού.

Οι πόλεμοι και οι προπαρασκευές για πόλεμο αποτέλεσαν γι’ αυτόν μοναδική ευκαιρία για την αύξηση του κύκλου εργασιών του. Δημιούργησε δίκτυα κατασκοπείας και προπαγάνδας, μέσα από τα οποία παρακολουθούσε κάθε δραστηριότητα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολεμική σύγκρουση και επανάσταση ή να γίνει αιτία κατανάλωσης πολεμικού υλικού. Το παράδειγμά του ακολούθησαν με την πάροδο του χρόνου και οι άλλοι ανταγωνιστές του.

Πράκτορες των πολεμικών εργοστασίων παρακολουθούν βήμα προς βήμα τις αποφάσεις, ακόμη και τις σκέψεις περί εξοπλισμών των διαφόρων χωρών και στη συνέχεια οι ενδιαφερόμενοι βιομήχανοι, και πρώτος απ’ όλους ο Ζαχάροφ, τις μεταδίδουν καταλλήλως στις άλλες κυβερνήσει, οι οποίες λαμβάνουν αντίστοιχα εξοπλιστικά μέτρα. Γνωρίζει τα μυστικά όλων των κυβερνήσεων και εκμεταλλεύεται τις εσωτερικές διαφωνίες των κομμάτων των διαφόρων χωρών. Προσφέρει απλόχερα δάνεια σε χώρες για να αγοράσουν πολεμικό υλικό, επειδή γνωρίζει ότι ο εξοπλισμός του ενός θα έχει ως επακόλουθο τον εξοπλισμό του άλλου, συχνά αντιπάλου του.

Η μεγάλη επιρροή του Μπάζιλ Ζαχάροφ στον Μεγάλο Πόλεμο

Το 1913 κέρδισε για τη Βίκερς τους εξοπλισμούς της Ρωσίας και κατάφερε πλήγμα στις ανταγωνίστριες εταιρείες, τη γαλλική Σνάιντερ και τη γερμανική Κρουπ. Η αγγλική εταιρεία προβαίνει σε μεγάλη επέκταση των εγκαταστάσεών της, επειδή ο Ζαχάροφ, προσωπικός φίλος και μυστικοσύμβουλος των σημαντικότερων πολιτικών ανδρών της Αντάντ, γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκεται επί θύραις.

Ο Μεγάλος Πόλεμος οδηγεί τον Ζαχάροφ στο ζενίθ της επιτυχίας του. Ως ένας από τους σημαντικότερους προμηθευτές όπλων των συμμαχικών δυνάμεων έρχεται σε καθημερινή επαφή και αποκτά φιλία και οικειότητα με τον υπουργό Εξοπλισμών της Μεγάλης Βρετανία Λόιντ Τζορτζ και όταν ο τελευταίος γίνεται πρωθυπουργός διαρκούντος του πολέμου ο Ζαχάροφ γίνεται ο σημαντικότερος παρασκηνιακός παράγοντας της διεθνούς πολιτικής. Όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί και στρατιωτικοί άνδρες της συμμαχικής παράταξης δίνουν μεγάλη σημασία στη γνώμη του Ζαχάροφ, ο οποίος χάρη και στο δίκτυο πληροφοριοδοτών που διέθετε κατείχε πολλά μυστικά της αντίπαλης παράταξης.

Σερ Μπάζιλ Ζαχάροφ

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος σκέφθηκε να εκμεταλλευτεί τις ικανότητες και την ελληνική καταγωγή του, στην προσπάθειά που κατέβαλλε για την πραγμάτωση των εθνικών επιδιώξεων, που δεν ήταν άλλες από τη «Μεγάλη Ιδέα». Κατόρθωσε να κερδίσει με το μέρος του τον πανίσχυρο Ζαχάροφ και να τον κάνει να εργαστεί για την ελληνική υπόθεση.

Είναι ακριβώς η εποχή κατά την οποία ο «μυστηριώδης Ευρωπαίος» εισπράττει από τις Μεγάλες Δυνάμεις ηθικές αμοιβές για τις εξαιρετικές του υπηρεσίες. Ο βασιλιάς της Αγγλίας του απονέμει το παράσημο του Λουτρού, ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας τον ονομάζει Ιππότη της Λεγεώνος της Τιμής και το 1919 λαμβάνει από τον Άγγλο βασιλιά τον τίτλο του βαρωνέτου και το δικαίωμα να φέρει μπροστά από το όνομά του την τιμητική λέξη «σερ». Ο Βασίλειος Ζαχαρίου είναι τώρα ο σερ Μπάζιλ Ζαχάροφ.

Για να αποδείξει εμπράκτως την ευγνωμοσύνη του προς την Αγγλία και τη Γαλλία, ίδρυσε έδρα της αγγλικής φιλολογίας στη Σορβόνη και έδρα της γαλλικής φιλολογίας στην Οξφόρδη, το ονομαστό πανεπιστήμιο της οποίας ανακήρυξε τον άλλοτε «τουλουμπατζή» και «δραγουμάνο» της Κωνσταντινούπολης σε επίτιμο διδάκτορα της Νομικής.

Η κάμψη της επιρροής του και η επιχειρηματική του στροφή

Ο Βενιζέλος επωφελείται από την επιρροή του Ζαχάροφ και εξασφαλίζει την ηθική καί οικονομική του υποστήριξή του στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Η πτώση του και η επάνοδος του βασιλιά Κωνσταντίνου γίνεται αφορμή προσωπικών επιθέσεων εναντίον του φιλελεύθερου άγγλου πρωθυπουργού στη Βουλή των Κοινοτήτων. Ο βουλευτής της συντηρητικής αντιπολίτευσης Γουόλτερ Γκίνες κατηγορεί τον Λόιντ Τζορτζ ότι άγεται και φέρεται από τον Ζαχάροφ: «Υπάρχει κάποιος που του ψιθυρίζει συμβουλές. Και αυτός είναι ο σερ Μπάζιλ Ζαχάροφ, πράγματι ικανός επιχειρηματίας με διεθνή συμφέροντα στην πολεμική βιομηχανία. Είναι περίφημος, γιατί διαρκούντος του πολέμου πουλούσε όπλα σε τέσσερις ή πέντε εμπόλεμες χώρες. Απο βρετανική άποψη έχει το πράγμα ιδιαίτερη σημασία, δοθέντος ότι ο κύριος αυτός είναι αρκετά Άγγλος, ώστε να τιμηθεί με το παράσημο του Λουτρού. Προ παντός, όμως, είναι Έλληνας. Και αν έχουμε ανάγκη από συμβούλους για τον πρωθυπουργό, οι σύμβουλοι αυτοί πρέπει να είναι Άγγλοι και τίποτε περισσότερο». Στην αγόρευσή του αυτή εδόθη για πρώτη φορά στον Ζαχάροφ ο χαρακτηρισμός «ο μυστηριώδης άνθρωπος της Ευρώπης». Τη σκυτάλη πήρε ο βουλευτής Όμπρεϊ Χέρμπερτ, ο οποίος ζήτησε «να απαλλαγεί ο πρωθυπουργός από τον επικίνδυνο αυτό σύμβουλο». Ανάλογες επιθέσεις δέχτηκε και ο γάλλος πρωθυπουργός Ζορζ Κλεμανσό για τις σχέσεις του με τον Ζαχάροφ.

Η επακολουθήσασα Μικρασιατική Καταστροφή έθεσε τέρμα στις συζητήσεις, σύμφωνα με τις οποίες ο Ζαχάροφ ήταν ο διαχειριστής της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής και οι οποίες, όπως πολλοί υποστηρίζουν, οδήγησαν στην πτώση της κυβέρνησης του Λόιντ Τζορτζ. Ο πανέξυπνος Μικρασιάτης αντιλήφθηκε τότε ότι ο πόλεμος και η παρασκηνιακή διπλωματία δεν του προσπόριζαν πλέον κέρδη και άλλαξε επιχειρηματική ρότα, στρεφόμενος στα πετρέλαια και τον τζόγο. Επωφελούμενος των οικονομικών δυσχερειών, στις οποίες είχε περιέλθει το Καζίνο του Μόντε Κάρλο, συνεπεία του πολέμου, ανέλαβε τη διεύθυνσή του το 1923 και το οδήγησε σε νέα ακμή, συσσωρεύοντας νέα πλούτη.

Ο γάμος, ο θάνατος και το φιλανθρωπικό του έργο

Τον επόμενο χρόνο απασχόλησε για τελευταία φορά την παγκόσμια κοινή γνώμη, όταν σε ηλικία 75 ετών νυμφεύτηκε τη γυναίκα που είχε αγαπήσει προ 30 περίπου ετών, την ισπανίδα δούκισσα Μαρία δελ Πιλάρ δε Βιγιαφράνκα, η οποία στο μεταξύ είχε χηρεύσει. Η συζυγική του ευτυχία δεν κράτησε πολύ, καθώς η δούκισσα πέθανε το 1926. Έκτοτε, ο Ζαχάροφ αποσύρθηκε από τις επιχειρήσεις κι έζησε αποτραβηγμένος από τον κόσμο μέχρι του θανάτου του, που επήλθε στις 27 Νοεμβρίου 1936 στο Μόντε Κάρλο.

Ο Μπάζιλ Ζαχάροφ προέβη σε διάφορες δωρεές προς την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων προσέφερε ένα εκατομμύριο δραχμές, πρόσφερε το κτίριο της ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι, ίδρυσε το Ινστιτούτο Παστέρ στην Αθήνα, δώρησε στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» ποσότητα ραδίου για τη θεραπεία των απόρων ασθενών, συνεισέφερε σημαντικά ποσά για την αποκατάσταση των προσφύγων και βοήθησε πολλούς Έλληνες να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο Παρίσι. Σημαντικές ήταν και οι δωρεές του σε ελληνικά ιδρύματα της Κωνσταντινούπολης.

Τζορτζ Γουέστινγκχάουζ, Αμερικανός μηχανικός, εφευρέτης του αερόφρενου των σιδηροδρόμων(1869). Συνέβαλε στην ανάπτυξη συστημάτων παροχής ενέργειας και στην εισαγωγή παροχής εναλλασσόμενου ηλεκτρικού ρεύματος στις ΗΠΑ (1880). Το 1986 ίδρυσε την φερώνυμη εταιρεία ηλεκτρικών μηχανών. (Θαν. 12/3/1914)
Λε Κορμπιζιέ, Σαρλ Εντουάρ Ζανερέ - Γκρι το πραγματικό όνομά του, ελβετός μοντερνιστής αρχιτέκτονας. (Θαν. 27/8/1965)
1888

Ρολάν Γκαρός
1888 – 1918

Ο Ρολάν Γκαρός ήταν Γάλλος αεροπόρος που έδρασε κατά τον ΑΠαγκόσμιο Πόλεμο. Ένθερμος οπαδός του τένις δάνεισε το όνομά του στο διεθνές τουρνουά τένις των Παρισίων, ένα από τα τέσσερα του γκραν-σλαμ.

Γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1888, στο Σεν-Ντενί της νήσου Ρεϊνιόν, γαλλικής υπερπόντιας κτήσης στον Ινδικό Ωκεανό. Από νωρίς έδειξε το πάθος για την αεροπορία και το 1909 πέταξε για πρώτη φορά με ένα μονοπλάνο. Τα επόμενα χρόνια κατέρριψε πολλές φορές το παγκόσμιο ρεκόρ ύψους, ενώ το 1913, ξεκινώντας από το Φρεζί της Νότιας Γαλλίας πραγματοποίησε την πρώτη πτήση πάνω από τη Μεσόγειο με τελικό προορισμό την Μπιζέρτα της Τυνησίας.

Τον επόμενο χρόνο, με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου εντάχθηκε στο γαλλικό στρατό και στις μονάδες της αεροπορίας, που δεν ήταν ακόμη ανεξάρτητο όπλο. Ένα από τα πρώτα του καθήκοντα ήταν η τελειοποίηση της διαδικασίας βολής δια μέσου του έλικα του αεροπλάνου, με τη χρησιμοποίηση θωρακισμένων ανακλαστήρων, τεχνική που είχε αναπτυχθεί από τον συμπατριώτη του αεροναυπηγό Ρεμόν Σολνιέ.

Τον Αύγουστο του 1914, δημοσιεύματα εφημερίδων ανέφεραν ότι ο Γκαρός σκοτώθηκε, όταν εμβόλισε ένα γερμανικό Ζέπελιν. Τα δημοσιεύματα δεν είχαν βάση, καθώς το ίδιο χρονικό διάστημα εθεάθη στο Παρίσι. Την Πρωταπριλιά του 1915 είχε την πρώτη του επιτυχία, όταν κατέρριψε ένα γερμανικό αεροπλάνο. Ακολούθησαν δύο ακόμα καταρρίψεις στις 15 και 18 Απριλίου.

Την ίδια ημέρα όμως λόγω βλάβης αναγκάστηκε να πραγματοποιήσει αναγκαστική προσγείωση στις γερμανικές γραμμές, με αποτέλεσμα να συλληφθεί αιχμάλωτος και να φυλακιστεί. Στις 14 Φεβρουαρίου 1918, κατάφερε να δραπετεύσει και να ξαναπάρει τη θέση του στο «Σμήνος των Πελαργών» (Escadrille de Cigognes).

Στις 2 Οκτωβρίου κατέρριψε ένα ακόμη γερμανικό αεροπλάνο, αλλά τρεις ημέρες αργότερα, στις 5 Οκτωβρίου 1918, κατά την διάρκεια αερομαχίας πάνω από τις Αρδένες, το αεροπλάνο του καταρρίφθηκε από ένα γερμανικό που πιλοτάριζε ο «άσος» της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας Χέρμαν Χάμπιχ, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί την παραμονή των 30ων γενεθλίων του και ένα μήνα πριν από το τέλος του Μεγάλου Πολέμου.

Ο Ρολάν Γκαρός υπήρξε ένθερμος οπαδός του τένις και παρακολουθούσε κάθε χρόνο το τουρνουά των Παρισίων. Προς τιμήν του οι νέες εγκαταστάσεις του διεθνούς τουρνουά που δημιουργήθηκαν το 1928, καθώς και το κεντρικό γήπεδο έλαβαν το όνομά του. Από τότε το το Γαλλικό Διεθνές Πρωταθλημα Τένις των Παρισίων είναι γνωστό ως «Ρολάν Γκαρός».

Αλέξης Γεωργούλης, έλληνας ηθοποιός.

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Ευδοξία, αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, σύζυγος του βυζαντινού αυτοκράτορα Αρκάδιου. (Γεν. ?)
Τσαρλς Μέριλ, αμερικανός τραπεζίτης, συνιδρυτής της επενδυτικής τράπεζας «Merrill Lynch». (Γεν. 19/10/1885)
Αμάλια Ροντρίγκεζ, πορτογαλίδα τραγουδίστρια των «Φάντο». (Γεν. 23/7/1920)

πηγη: www.sansimera.gr

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου