Loading...

Κατηγορίες

Δευτέρα 29 Οκτ 2018
Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:46 – Δύση Ήλιου: 17:30
  • Ημέρα Αγνοουμένων (Κύπρος)
  • Παγκόσμια Ημέρα κατά των Εγκεφαλικών Επεισοδίων
  • Παγκόσμια Ημέρα Ψωρίασης
  • Γιορτάζουν:  Αναστασία

Σαν Σήμερα...

 

Το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία σχηματίζουν τη Μπενελούξ (Benelux), που θα αποτελέσει τον πρόδρομο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Χρονολόγιο σημαντικότερων γεγονότων

Η Διακήρυξη Σούμαν

Η Διακήρυξη Σούμαν

1950

  • 9 Μαΐου: Διακήρυξη Σουμάν.

1951

  • 18 Απριλίου: Υπογράφεται η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενεργείας (ΕΚΑΕ).

1957

  • 25 Μαρτίου 1957: Υπογράφεται η Συνθήκη της Ρώμης, που προβλέπει τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενεργείας (ΕΚΑΕ) και της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (Κοινής Αγοράς).

1958

  • 1 Ιανουαρίου: Τίθεται σε ισχύ η Συνθήκη της Ρώμης, που προβλέπει τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενεργείας (ΕΚΑΕ) και της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (Κοινής Αγοράς).

1959

  • 8 Ιουνίου: Η Ελλάδα υποβάλλει αίτηση σύνδεσης με την ΕΟΚ (Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή).
  • 31 Ιουλίου: Η Τουρκία υποβάλλει αίτηση σύνδεσης με την ΕΟΚ.
  • 10 Σεπτεμβρίου: Αρχίζουν διαπραγματεύσεις για τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ (Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή).
  • 27 Σεπτεμβρίου: Αρχίζουν διαπραγματεύσεις για τη σύνδεση της Τουρκίας με την ΕΟΚ.

1961

  • 10 Φεβρουαρίου: Οι «6» της Ε.Κ. συμφωνούν για στενότερη πολιτική συνεργασία.

1962

  • 30 Ιουλίου: Εγκαινιάζεται η Κοινή Γεωργική Πολιτική.
  • 1 Νοεμβρίου: Τίθεται σε ισχύ η συμφωνία σύνδεσης μεταξύ Ελλάδας και ΕΟΚ. (Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή)

1964

  • 1 Δεκεμβρίου: Τίθεται σε ισχύ η συμφωνία σύνδεσης μεταξύ Τουρκίας και ΕΟΚ.

1965

  • 8 Απριλίου: Υπογράφεται η Συνθήκη Συγχώνευσης των τριών Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΕΟΚ, Εuratom και ΕΚΑΧ).

1967

  • 1 Ιουλίου: Τίθεται σε ισχύ η Συνθήκη Συγχώνευσης των τριών Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΕΟΚ, Εuratom και ΕΚΑΧ). Στο εξής θα έχουν κοινά όργανα και μία ονομασία «Ευρωπαϊκή Κοινότητα».

1968

  • 1 Ιουλίου: Τα έξι κράτη - μέλη καταργούν τους μεταξύ τους τελωνειακούς δασμούς και επιτρέπουν για πρώτη φορά ελεύθερες διασυνοριακές συναλλαγές.

1970

  • 3 Φεβρουαρίου: Η Ε.Κ. διακόπτει τις διαπραγματεύσεις ένταξης της Ελλάδας, μέχρις ότου αποκατασταθεί η δημοκρατία στη χώρα.

1972

  • 24 Απριλίου: Υιοθετείται ο Μηχανισμός Συναλλαγματικών Ισοτιμιών («Νομισματικό Φίδι»), προκειμένου να διατηρηθεί η νομισματική σταθερότητα στην Ευρώπη των «6». Είναι το πρώτο βήμα για την εισαγωγή του ευρώ, 30 χρόνια αργότερα.

1973

  • 1 Ιανουαρίου: Πρώτη διεύρυνση της Ε.Κ. με την εισδοχή της Δανίας, της Ιρλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας. Η Ε.Κ. αριθμεί 9 κράτη - μέλη.
  • 1 Ιουνίου: Τίθεται σε ισχύ η συμφωνία σύνδεσης μεταξύ της Κύπρου και της Ε.Κ.

1974

  • 10 Δεκεμβρίου: Αποφασίζεται η ίδρυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης. Σκοπός του, η μεταφορά χρημάτων από τις πλούσιες στις φτωχές περιφέρειες, για τη βελτίωση των υποδομών και των επικοινωνιών, την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης.

1975

  • 12 Ιουνίου: Η Ελλάδα υποβάλλει επίσημη αίτηση προσχώρησης στην Ε.Κ. (Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή)

1976

  • 9 Φεβρουαρίου: Το Συμβούλιο εγκρίνει την αίτηση της Ελλάδας για προσχώρηση στην Ε.Κ. (Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή)
  • 27 Ιουλίου: Επίσημη έναρξη των διαπραγματεύσεων για την προσχώρηση της Ελλάδας στην Ε.Κ. (Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή)

1979

  • 13 Μαρτίου: Τίθεται σε ισχύ το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα. Βασίζεται σε μία ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα (ECU), η αξία της οποίας καθορίζεται από τα εθνικά νομίσματα των 9 κρατών - μελών, σύμφωνα με τη δύναμη του καθενός.
  • 28 Μαΐου: Υπογράφεται στο περιστύλιο του Ζαππείου η συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Κ. Από ελληνικής πλευράς, τη συμφωνία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
  • 7 - 10 Ιουνίου: Ευρωεκλογές: Για πρώτη φορά τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εκλέγονται με άμεση και καθολική ψηφοφορία από τους πολίτες των 9 κρατών - μελών.
  • 28 Ιουνίου: Η Ελληνική Βουλή επικυρώνει τη συνθήκη προσχώρησης στην Ε.Κ. Υπέρ ψηφίζουν 193 βουλευτές (175 της Νέας Δημοκρατίας, 4 του ΚΟΔΗΣΟ, 4 της Εθνικής Παράταξης, 2 της ΕΔΗΚ, 1 του ΚΚΕ Εσωτερικού, 1 της ΕΔΑ και 6 ανεξάρτητοι), κατά 104 (ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ), ενώ τρεις βουλευτές (Ιωάννης Ζίγδης, Νικήτας Βενιζέλος και Κώστας Μπαντουβάς) δηλώνουν «παρών».

1981

  • 1 Ιανουαρίου: Η Ελλάδα 10ο μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
  • 18 Οκτωβρίου: Βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα. Συγχρόνως οι Έλληνες εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

1983

  • 1 Ιουλίου: Η Ελλάδα αναλαμβάνει, για πρώτη φορά, την Προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Κ. (Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου)
  • 4 - 6 Δεκεμβρίου: Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στην Αθήνα, επί τη λήξει της Ελληνικής Προεδρίας. Λαμβάνονται αποφάσεις σχετικά με τη μελλοντική χρηματοδότηση της Επιτροπής, τις ανισορροπίες του προϋπολογισμού, την προσαρμογή της κοινής γεωργικής πολιτικής, την ενίσχυση των Διαρθρωτικών Ταμείων και την ανάπτυξη νέων κοινοτικών πολιτικών.

1986

  • 1 Ιανουαρίου: Ισπανία και Πορτογαλία εισέρχονται στην Ε.Κ. που αριθμεί 12 κράτη - μέλη.
  • 17 & 28 Φεβρουαρίου: Υπογράφεται η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη. Αποτελεί μια εκτεταμένη αναθεώρηση των Συνθηκών της Ρώμης και περιλαμβάνει θέματα, όπως Ενιαία Αγορά.

1987

  • 14 Απριλίου: Η τουρκική κυβέρνηση υποβάλλει αίτηση προσχώρησης στην Ε.Κ.
  • 1 Ιουλίου: Τίθεται σε ισχύ η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη.

1988

  • 1 Ιουλίου: Η Ελλάδα αναλαμβάνει για δεύτερη φορά την Προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Κ. (Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου)
  • 2 - 3 Δεκεμβρίου: Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη Ρόδο, επί τη λήξει της Ελληνικής Προεδρίας. Διενεργείται απολογισμός της επιτευχθείσας προόδου προς το 1992, υπογραμμίζεται η σημασία της συνεργασίας για την προστασία του περιβάλλοντος και της ανάπτυξης του οπτικοακουστικού δυναμικού της Ευρώπης.

1990

  • 1 Ιουλίου: Αρχίζει να ισχύει η πρώτη φάση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ). Σε τέσσερα κράτη - μέλη (Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα και Ιρλανδία) χορηγείται ειδικό καθεστώς, λόγω της ανεπαρκούς προόδου στην οικονομική ενοποίηση.
  • 3 Ιουλίου: Η Κύπρος υποβάλλει αίτηση προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.

1992

  • 7 Φεβρουαρίου: Υπογράφεται η «Συνθήκη του Μάαστριχτ». Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα ορόσημα στην ιστορία της Ε.Ε, με το οποίο θεσπίζονται σαφείς κανόνες για το μελλοντικό ενιαίο νόμισμα, την κοινή εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας, καθώς και για τη στενότερη συνεργασία σε θέματα δικαιοσύνης και εσωτερικών υποθέσεων. Σύμφωνα με τη συνθήκη, η «Ευρωπαϊκή Κοινότητα» μετονομάζεται σε «Ευρωπαϊκή Ένωση».

1993

  • 1 Ιανουαρίου: Τίθεται σε ισχύ η Ενιαία Αγορά, η οποία περιλαμβάνει τέσσερις βασικές ελευθερίες: ελεύθερη κυκλοφορία εμπορευμάτων, υπηρεσιών, προσώπων και κεφαλαίων.
  • 1 Νοεμβρίου: Τίθεται σε ισχύ η Συνθήκη του Μάαστριχτ.

1994

  • 1 Ιανουαρίου: Η Ελλάδα αναλαμβάνει για τρίτη φορά την προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Ε. (Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου). Αρχίζει το δεύτερο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης (ΟΝΕ).
  • 24 - 25 Ιουνίου: Σύνοδος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στην Κέρκυρα. Το βασικό θέμα είναι η εφαρμογή της Λευκής Βίβλου για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση.

1995

  • 1 Ιανουαρίου: Αυστρία, Φιλανδία και Σουηδία εισέρχονται στην Ε.Ε, που αριθμεί 15 κράτη - μέλη.
  • 26 Μαρτίου: Τίθεται σε ισχύ η «Συμφωνία του Σένγκεν». Η συμφωνία θωρακίζει τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε. και επιτρέπει στους πολίτες όλων των κρατών - μελών να ταξιδεύουν εντός των εσωτερικών συνόρων της Ε.Ε. χωρίς έλεγχο διαβατηρίων.

1997

  • 2 Οκτωβρίου: Υπογράφεται η «Συνθήκη του Άμστερνταμ». Βασίζεται στα επιτεύγματα της Συνθήκης του Μάαστριχτ και περιλαμβάνει σχέδια για τη μεταρρύθμιση των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, την ενίσχυση της φωνής της Ευρώπης στον κόσμο και τη διάθεση περισσότερων πόρων για την απασχόληση και τα δικαιώματα των πολιτών.

1998

  • 16 Ιανουαρίου: Η δραχμή εντάσσεται στο μηχανισμό συναλλαγματικής ισοτιμίας του Οικονομικού και Νομισματικού Συστήματος.
  • 1 Ιουνίου: Ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, υπεύθυνη για τη δημοσιονομική σταθερότητα στην Ευρωζώνη.

1999

  • 1 Ιανουαρίου: 11 χώρες - μέλη (Αυστρία, Βέλγιο, Φιλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία) αποφασίζουν να αντικαταστήσουν τα εθνικά τους νομίσματα με το ευρώ («Ευρωζώνη»). Αρχίζει το τρίτο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης (ΟΝΕ).
  • 1 Μαΐου: Τίθεται σε ισχύ η Συνθήκη του Άμστερνταμ.

2000

  • 3 Μαΐου: Η Κομισιόν προτείνει την Ελλάδα ως το 12ο μέλος της Ευρωζώνης. (Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Σημίτη)
  • 19 - 20 Ιουνίου: Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που πραγματοποιείται στη Σάντα Μαρία ντα Φέιρα της Πορτογαλίας, εγκρίνει την είσοδο της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ. (Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Σημίτη)

2001

  • 26 Φεβρουαρίου: Υπογράφεται η «Συνθήκη της Νίκαιας» για θέματα διεύρυνσης.

2002

  • 1 Ιανουαρίου: Τα χαρτονομίσματα και τα κέρματα του ευρώ τίθενται σε κυκλοφορία στα 12 κράτη - μέλη της Ευρωζώνης: Αυστρία, Βέλγιο, Γερμανία, Ελλάδα, Φινλανδία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία.
  • 28 Φεβρουαρίου: Το ευρώ γίνεται το μοναδικό νόμισμα στα 12 συμμετέχοντα κράτη μέλη, καθώς η περίοδος διπλής κυκλοφορίας φτάνει στο τέλος της.

2003

  • 1 Ιανουαρίου: Η Ελλάδα αναλαμβάνει για τέταρτη φορά την Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Σημίτη).
  • 1 Φεβρουαρίου: Τίθεται σε ισχύ η Συνθήκη της Νίκαιας.
  • 20 - 21 Ιουνίου: Πραγματοποιείται το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη Θεσσαλονίκη. Γίνεται δεκτό το προσχέδιο του Ευρωσυντάγματος, που συνέταξε «επιτροπή σοφών» υπό τον Ζισκάρ Ντ' Εστέν, ενώ οι «15» εκφράζουν την πρόθεσή τους να συμπεριλάβουν στην Ε.Ε. βαλκανικές χώρες, με την προϋπόθεση ότι θα προάγουν τη δημοκρατική σταθερότητα, το κράτος δικαίου και την οικονομική ανάπτυξη.

2004

  • 1 Μαίου: 10 νέες χώρες εισέρχονται στην Ε.Ε. (Κύπρος, Τσεχία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Πολωνία, Σλοβακία και Σλοβενία). Η Ε.Ε. αριθμεί 25 κράτη - μέλη.
  • 29 Οκτωβρίου: Τα 25 κράτη - μέλη υπογράφουν τη «Συνθήκη για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης». Σκοπός του είναι η απλούστευση των διαδικασιών για τη λήψη των αποφάσεων και τη διαχείριση της πολυμελούς πλέον Ε.Ε, ενώ προβλέπει τη δημιουργία του αξιώματος του ευρωπαίου υπουργού Εξωτερικών. Για να τεθεί σε ισχύ το Ευρωσύνταγμα θα πρέπει να κυρωθεί από το σύνολο των 25 κρατών - μελών.

2005

  • 19 Απριλίου: Η Βουλή των Ελλήνων επικυρώνει την Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη. Υπερ ψηφίζουν 268 βουλευτές (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ), κατά 17 (ΣΥΝ - ΚΚΕ), ενώ απέχουν 15.
  • 29 Μαΐου: Οι γάλλοι ψηφοφόροι ψηφίζουν «όχι» στην επικύρωση της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης.
  • 1 Ιουνίου: Οι Ολλανδοί ψηφοφόροι ψηφίζουν «όχι» στην επικύρωση της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης.
  • 30 Ιουνίου: Η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου επικυρώνει την Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη. Υπέρ ψηφίζουν 30 βουλευτές (ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Ευρωπαϊκό Κόμμα, ΕΔΗ, ΑΔΗΚ και Ευρωπαϊκή Δημοκρατία) και κατά 19 (ΑΚΕΛ), ενώ ένας βουλευτής απέχει.
  • 3 Οκτωβρίου: Αρχίζουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία και την Κροατία.

2007

  • 1 Ιανουαρίου: Η Βουλγαρία και η Ρουμανία εντάσσονται στην Ε.Ε, που αριθμεί 27 κράτη - μέλη. Η Σλοβενία γίνεται η 13η χώρα που υιοθετεί το ευρώ.
  • 13 Δεκεμβρίου: Οι «27» υπογράφουν στη Λισαβώνα τη Νέα Μεταρρυθμιστική Συνθήκη.

2008

  • 1 Ιανουαρίου: Κύπρος και Μάλτα υιοθετούν το ευρώ και γίνονται η 14η κι η 15η χώρα, αντίστοιχα, που μετέχουν στην Ευρωζώνη.
  • 16 Οκτωβρίου: Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση αποτελεί το κυρίαρχο θέμα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που συνέρχεται στις Βρυξέλλες. Οι ηγέτες της Ε.Ε εκφράζουν τη δέσμευσή τους να ενεργήσουν με συντονισμένο και αποτελεσματικό τρόπο για να προστατεύσουν το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα και να εγγυηθούν τις καταθέσεις των πολιτών.
  • 8 Δεκεμβρίου: Η Ε.Ε. εγκαινιάζει την πρώτη ναυτική επιχείρηση στην ιστορία της, με στόχο την εξουδετέρωση των Σομαλών πειρατών και τη θαλάσσια ασφάλεια. Την τακτική διοίκηση της ευρωπαϊκής ναυτικής δύναμης αναλαμβάνει η Ελλάδα.

2009

  • 1 Ιανουαρίου: Η Σλοβακία υιοθετεί το ευρώ και γίνεται η 16η χώρα της Ευρωζώνης.
  • 4-7 Ιουνίου: Διεξάγονται ευρωεκλογές στα 27 κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η προσέλευση στις κάλπες καταγράφει ιστορικό χαμηλό, ενώ συνολικά σημειώνεται άνοδος της Δεξιάς και άκρας Δεξιάς και μείωση αντιστοίχως των δυνάμεων της Αριστεράς.
  • 1 Δεκεμβρίου: Η Συνθήκη της Λισαβόνας τίθεται σε ισχύ, με την ανάληψη των καθηκόντων του πρώτου προέδρου της Ε.Ε, Χέρμαν Βαν Ρόμπεϊ και της εκπροσώπου Εξωτερικής Πολιτικής της Ε.Ε, Κάθριν Άστον.

2010

  • 2 Μαΐου: Οι υπουργοί Οικονομικών των χωρών της ευρωζώνης αποφασίζουν να ενεργοποιήσουν το πρόγραμμα βοήθειας προς την Ελλάδα, ύψους 110 δισεκατομμυρίων ευρώ, εκ των οποίων τα 80 δισεκατομμύρια θα δοθούν από την Ε.Ε. και τα 30 δισεκατομμύρια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει την «ενεργοποίηση» του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης της Ελλάδας, ο οποίος θα είναι «καθοριστικός» για τη «διατήρηση της σταθερότητας στη ζώνη ευρώ», μετά τη συμφωνία που επιτεύχθηκε με την Αθήνα για τα μέτρα λιτότητας, τα οποία χαρακτήρισε «σταθερά και αξιόπιστα».
  • 10 Μαΐου: Συνεδριάζει εκτάκτως στις Βρυξέλλες το ECOFIN και αποφασίζει τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, ο οποίος θα μπορούσε να διαθέσει 720 δισ. ευρώ στις χώρες της ευρωζώνης που απειλούνται με χρεωκοπία.
  • 28 Νοεμβρίου: Η Ε.Ε. συμφωνεί να στηρίξει την ιρλανδική οικονομία για να διαφυλάξει τη σταθερότητα του ευρώ.

2011

  • 1 Ιανουαρίου: Η Εσθονία γίνεται η 17η χώρα της Ε.Ε. που υιοθετεί το ευρώ.
  • 16 Φεβρουαρίου: Υπογράφεται το νομοθετικό κείμενο, με το οποίο θεσμοθετείται το δικαίωμα των Ευρωπαίων πολιτών να απευθύνονται, συγκεντρώνοντας 1.000.000 υπογραφές, προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και να την καλούν ν' αναλάβει δράση για μια σειρά ζητημάτων.
  • 11 Ιουλίου: Οι χώρες της Ευρωζώνης υπογράφουν συνθήκη για τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, ο οποίος θα μπορεί να δανείζει έως και 500 δισ. ευρώ σε χώρες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες.
  • 1 Νοεμβρίου: Νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αναλαμβάνει ο Ιταλός Μάριο Ντράγκι, διαδεχόμενος τον Γάλλο Ζαν-Κλοντ Τρισέ.

2012

  • 21 Φεβρουαρίου: Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης συμφωνούν τους όρους του δεύτερου προγράμματος για τη διασφάλιση της θέσης της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει μία συμφωνία με τους ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας (“κούρεμα χρέους”), καθώς και ενισχυμένη εποπτεία.
  • 1 Ιουλίου: Η Κύπρος αναλαμβάνει την εξάμηνη προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Ε, δεσμευόμενη ότι θα εργαστεί “Για μια Καλύτερη Ευρώπη”.

2013

  • 1 Ιανουαρίου: Τίθεται σε ισχύ η Συνθήκη για τη Σταθερότητα, τον Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, γνωστή ως “δημοσιονομικό σύμφωνο". Στόχος της είναι η ενίσχυση της δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρωζώνη.
  • 25 Μαρτίου: Το Eurogroup καταλήγει σε πολιτική συμφωνία για το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της Κύπρου. Στόχος είναι η αποκατάσταση των δημόσιων οικονομικών και του χρηματοπιστωτικού τομέα της χώρας.
  • 1 Ιουλίου: Η Κροατία γίνεται το 28ο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

2014

  • 1 Ιανουαρίου: Η Ελλάδα αναλαμβάνει την εκ περιτροπής εξάμηνη προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Ε. Οι τέσσερις προτεραιότητες της ελληνικής προεδρίας είναι η ανάπτυξη, η απασχόληση και η συνοχή, η περαιτέρω ολοκλήρωση της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, η μετανάστευση, οι πολιτικές ελέγχου των συνόρων και κινητικότητας, καθώς και η θαλάσσια πολιτική.
  • 1 Ιανουαρίου: Η Λετονία υιοθετεί το ευρώ και γίνεται το 18ο μέλος της Ευρωζώνης.
  • 22-25 Μαΐου: Ευρωεκλογές διεξάγονται στα 28 κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι βασικές Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης

 
Η υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων (18/4/1951)

Η υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων (18/4/1951)

Οι Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ένα σύνολο από διεθνείς συνθήκες, που έχουν υπογραφεί από τα κράτη - μέλη και πάνω τους στηρίζεται όλο το θεσμικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αποτελούν, κατά κάποιο τρόπο, τον συνταγματικό χάρτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ)

 

Γνωστή και ως Συνθήκη των Παρισίων, υπογράφτηκε στις 18 Απριλίου 1951 στο Παρίσι από 6 κράτη (Βέλγιο, Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία) και τέθηκε σε ισχύ στις 23 Ιουλίου 1952. Η ισχύς της συνθήκης έπαυσε στις 23 Ιουλίου 2002.

Σκοπός της Συνθήκης ΕΚΑΧ ήταν η δημιουργία αλληλεξαρτήσεων στον κλάδο του άνθρακα και του χάλυβα, έτσι ώστε να μην μπορεί μία χώρα να κινητοποιεί τις ένοπλες δυνάμεις της χωρίς να το γνωρίζουν οι υπόλοιπες χώρες. Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργήθηκε κλίμα εμπιστοσύνης, εκτονώθηκαν οι εντάσεις μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και άνοιξε ο δρόμος για τη δημιουργία της ΕΟΚ. 

Συνθήκη της Ρώμης

Υπογράφτηκε στη Ρώμη στις 25 Μαρτίου 1957 από 6 κράτη (Βέλγιο, Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία), τα οποία αποτελούν τα ιδρυτικά μέλη της ΕΟΚ, μετέπειτα Ε.Ε. Τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1958.

Με τη Συνθήκη της Ρώμης ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (EURATOM). Η κυριότερη αλλαγή σε σχέση με την προγενέστερη συνθήκη είναι η επέκταση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ώστε να συμπεριλαμβάνει και τη γενική οικονομική συνεργασία.

Συνθήκη Συγχωνεύσεως ή Συνθήκη των Βρυξελλών

Υπογράφτηκε στις 8 Απριλίου 1965 και τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιουλίου 1967. Έπαυσε να ισχύει στις 2 Οκτωβρίου 1997.

Σκοπός της συνθήκης ήταν ο εξορθολογισμός της λειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων και προέβλεπε την δημιουργία μιας ενιαίας Επιτροπής κι ενός ενιαίου Συμβουλίου και για τις τρεις Ευρωπαϊκές Κοινότητες (ΕΟΚ, EURATOM, ΕΚΑΧ). Καταργήθηκε με τη Συνθήκη του Άμστερνταμ.

Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη

Υπογράφτηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1986 (Λουξεμβούργο) και 28 Φεβρουαρίου 1986 (Χάγη). Τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιουλίου 1987.

Με τη Συνθήκη αυτή επιχειρήθηκε η πρώτη μεγάλης κλίμακας αναθεώρηση της Συνθήκης της Ρώμης, με τη μεταρρύθμιση των θεσμικών οργάνων της ΕΟΚ εν όψει της προσχώρησης της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και την επίσπευση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων εν όψει της ενιαίας αγοράς.

Η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη προέβλεπε την επέκταση της ψηφοφορίας με ειδική πλειοψηφία στο Συμβούλιο (πράγμα που σήμαινες ότι θα ήταν πιο δύσκολο για μία χώρα να θέσει βέτο σε προτεινόμενη νομοθετική πράξη), τη θέσπιση διαδικασιών συνεργασίας και σύμφωνης γνώμης, που ενίσχυαν το ρόλο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση ή Συνθήκη του Μάαστριχτ

Υπογράφτηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1992 στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας και τέθηκε σε ισχύ την 1η Νοεμβρίου 1993. Σκοπός της θεμελιώδους αυτής συνθήκης ήταν η προετοιμασία για την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση και την εισαγωγή στοιχείων πολιτικής ένωσης (ιθαγένεια, κοινή πολιτική εξωτερικών και εσωτερικών υποθέσεων).

Οι κυριότερες αλλαγές που επέφερε στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα ήταν η ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η θέσπιση της διαδικασίας συναπόφασης, που ενίσχυε τον ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου στη λήψη των αποφάσεων και νέες μορφές συνεργασίας μεταξύ των κρατών - μελών της Ε.Ε. στους τομείς της άμυνας, της δικαιοσύνης και των εσωτερικών υποθέσεων.

Συνθήκη του Άμστερνταμ

Υπογράφτηκε στις 2 Οκτωβρίου 1997 στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας και τέθηκε σε ισχύ την 1η Μαΐου 1999. Σκοπός της Συνθήκης αυτής ήταν η μεταρρύθμιση των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε, εν όψει της προσχώρησης νέων κρατών - μελών στην Ένωση. Οι κυριότερες αλλαγές που προέβλεπε ήταν η τροποποίηση, η νέα αρίθμηση και η ενοποίηση των Συνθηκών Ε.Ε. και ΕΟΚ, καθώς και η μεγαλύτερη διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων (εκτενέστερη χρήση της διαδικασίας της συναπόφασης).

Συνθήκη της Νίκαιας

Υπογράφτηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2001 στη Νίκαια της Γαλλίας και τέθηκε σε ισχύ την 1η Φεβρουαρίου 2003. Σκοπός της ήταν η μεταρρύθμιση των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε, ώστε να μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά μετά την αύξηση των κρατών - μελών της σε 25. Προέβλεπε μεθόδους τροποποίησης της σύνθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και επανακαθορισμό του συστήματος ψηφοφορίας στο Συμβούλιο.

Συνθήκη της Λισαβόνας

Γνωστή και ως «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη», τροποποίησε τις υπάρχουσες συνθήκες και υποκατέστησε το εγκαταλειφθέν «Ευρωπαϊκό Σύνταγμα». Υπογράφτηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2007 στη Λισαβόνα  και τέθηκε σε ισχύ την 1η Δεκεμβρίου 2009. Σκοπός της Συνθήκης ήταν να γίνει η Ε.Ε. πιο δημοκρατική, πιο αποτελεσματική και πιο ικανή για να αντιμετωπίζει «με μια φωνή» τα παγκόσμια προβλήματα.

Η συνθήκη προέβλεπε, μεταξύ άλλων, την ενδυνάμωση του Ευρωκοινοβουλίου, την αλλαγή των διαδικασιών ψηφοφορίας στο Συμβούλιο, την πρωτοβουλία των πολιτών, τον μόνιμο Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τον νέο Ύπατο Εκπρόσωπο για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και το νέο διπλωματικό σώμα της Ε.Ε. Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας αποσαφηνίζεται η κατανομή των εξουσιών μεταξύ Ε.Ε. και κρατών-μελών.

 

Γεγονότα

μ.Χ.
 
Ιδρύεται ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός από τον ελβετό Ερρίκο Ντινάν.

Η ιστορία του Ερυθρού Σταυρού

Η υπογραφή της Συνθήκης της Γενεύης, με την οποία ιδρύθηκε ο Ερυθρός Σταυρός.

Η υπογραφή της Συνθήκης της Γενεύης, με την οποία ιδρύθηκε ο Ερυθρός Σταυρός.

Ο Ερυθρός Σταυρός είναι ένας διεθνής οργανισμός ανθρωπιστικού χαρακτήρα, ο οποίος ιδρύθηκε με σκοπό την προσφορά βοήθειας στα θύματα των πολέμων. Είναι μία από τις πρώτες μη κυβερνητικές οργανώσεις και στις μέρες μας η μεγαλύτερη και σημαντικότερη, με δράση σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Εκτός από την περίθαλψη των τραυματιών και την προστασία των αιχμαλώτων πολέμου, ο Ερυθρός Σταυρός σε καιρό ειρήνης παρεμβαίνει σε περιπτώσεις καταστροφών, ενώ ασχολείται ιδιαίτερα με το ζήτημα των προσφύγων.

 

Αφορμή για την ίδρυση του Ερυθρού Σταυρού στάθηκε η Μάχη του Σολφερίνο (24 Ιουνίου 1859), κατά την οποία οι Γάλλοι νίκησαν τους Αυστριακούς στην πόλη Σολφερίνο της βόρειας Ιταλίας, μετά από ολοήμερη μάχη. Αυτόπτης μάρτυς της αγριότητας των πολεμικών συγκρούσεων, ο ελβετός επιχειρηματίας Ζαν Ανρί Ντυνάν, ο οποίος ταραγμένος από την αγωνία των τραυματισμένων στρατιωτών, οργάνωσε ένα δίκτυο βοήθειας, με τη συνδρομή ντόπιων εθελοντών.

Με την επιστροφή του στη Γενεύη, ο Ντυνάν γράφει ένα βιβλίο με τίτλο «Αναμνήσεις από το Σολφερίνο», στο οποίο, μεταξύ άλλων, αναπτύσσει ιδέες για την εθελοντική βοήθεια κατά τη διάρκεια του πολέμου. Προτείνει οι τραυματίες και όλοι όσοι τους φροντίζουν να θεωρούνται ουδέτεροι, ακόμα και στο πεδίο της μάχης. Τον Αύγουστο του 1863 πέντε πολίτες της Γενεύης, οι Γκιστάβ Μουανιέ, Λουί Απιά, Τεοντόρ Μωνουάρ, Γκιγιόμ Ντυφούρ και Ανρί Ντυνάν, ιδρύουν τη Διεθνή Επιτροπή για τη Βοήθεια των Τραυματιών. Στις 29 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου ειδικοί από 16 χώρες συναντώνται στη Γενεύη και υιοθετούν τις ιδέες του Ντυνάν.

Ένα χρόνο αργότερα, στις 22 Αυγούστου του 1864, με πρωτοβουλία της Ελβετίας διοργανώνεται μια διεθνής διπλωματική διάσκεψη και υπογράφεται η Σύμβαση της Γενεύης, όπου αναγνωρίζεται ο ρόλος της Επιτροπής και η υποχρέωση των εμπολέμων να προστατεύουν τους τραυματίες και να τους παρέχουν τις απαραίτητες φροντίδες. Οι αρχές της Σύμβασης του 1864 επεκτάθηκαν αργότερα στους τραυματίες των συγκρούσεων στη θάλασσα (1899 και 1907), στους αιχμαλώτους πολέμου (1929) και στους άμαχους πληθυσμούς (1949).

Το 1876 η Διεθνής Επιτροπή για τη Βοήθεια των Τραυματιών θα μετονομασθεί σε Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού, όπως είναι γνωστή και σήμερα. Ως έμβλημα του Ερυθρού Σταυρού υιοθετείται ο κόκκινος ισοσκελής σταυρός σε λευκό φόντο, που είναι η ελβετική σημαία με αντεστραμμένα χρώματα. Οι μουσουλμανικές χώρες που εισήλθαν στον Διεθνή Οργανισμό αργότερα απαίτησαν την αλλαγή του εμβλήματος, που παρέπεμπε στον Χριστιανισμό. Έπειτα από διαπραγματεύσεις αποφασίστηκε οι χριστιανικές χώρες να χρησιμοποιούν τον Ερυθρό Σταυρό και οι μουσουλμανικές χώρες την Ερυθρά Ημισέληνο. Και οι δύο οργανώσεις συνεργάζονται στενά κάτω από την ομπρέλα της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου που εδρεύει στη Γενεύη. Το Ισραήλ από την ίδρυσή του το 1948 έχει τη δική του οργάνωση, το Ερυθρό Άστρο του Δαυίδ. Τα τελευταία χρόνια προτείνεται η υιοθέτηση ενός ουδέτερου εμβλήματος για όλο αυτό το ανθρωπιστικό κίνημα, που θα είναι ο Ερυθρός Κρύσταλλος.

Το Ελληνικό Τμήμα του Ερυθρού Σταυρού (Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός) ιδρύθηκε στις 10 Ιουνίου 1877 υπό την προστασία της Βασίλισσας Όλγας, με πρώτο πρόεδρο τον νομομαθή Μάρκο Ρενιέρη (1815-1897). Στις 6 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου αναγνωρίστηκε από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό. Σκοποί του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, όπως περιγράφονται στο καταστατικό του, είναι σε περίοδο πολέμου η θεραπεία και η περίθαλψη των τραυματιών, η μέριμνα για τους αιχμαλώτους και η προστασία των θυμάτων του πολέμου, ενώ σε περίοδο ειρήνης η παροχή βοηθείας στους πληττόμενους από θεομηνίες και επιδημίες, η παροχή κοινωνικο-προνοιακού και φιλανθρωπικού έργου και η προαγωγή της δημόσιας υγείας γενικότερα. Η δράση του ΕΕΣ επεκτείνεται και εκτός των ελληνικών συνόρων, με αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Έργο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού υπήρξε η ίδρυση Σταθμών Πρώτων Βοηθειών, Κέντρων Αιμοδοσίας, σχολών Νοσηλευτικής, νοσοκομείων («Ερρίκος Ντυνάν», «Ασκληπείο Βούλας», «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο» στους Αμπελοκήπους) και της Υπηρεσίας Αναζητήσεως αγνοουμένων.

 
 
Το ελληνικό στρατηγείο απαγορεύει στην υπό το στρατηγό Θεοδώροφ βουλγαρική μεραρχία του Ρίλου να εισέλθει στη Θεσσαλονίκη. Επιτρέπει, όμως, για λόγους αβροφροσύνης, την είσοδο δύο ταγμάτων, επικεφαλής των οποίων είναι οι βούλγαροι πρίγκιπες Κύριλλος και Βόρις.
 
Ο βασιλιάς της Ιταλίας Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ’ αναθέτει την εντολή σχηματισμού νέας κυβέρνησης στο Μουσολίνι, μία μέρα μετά τη Μεγάλη Πορεία του τελευταίου προς τη Ρώμη.
 
 
 
Αεροσκάφος τύπου Douglas DC-3 της Ολυμπιακής Αεροπορίας, που εκτελεί το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη, συντρίβεται πέντε λεπτά μετά την απογείωσή του από το αεροδρόμιο του Ελληνικού. Οι 18 επιβαίνοντες ανασύρονται νεκροί.

Το πρώτο δυστύχημα της Ολυμπιακής Αεροπορίας

Συνέβη στις 29 Οκτωβρίου 1959, όταν το αεροπλάνο που εκτελούσε το απογευματινό δρομολόγιο της νεοσύστατης Ολυμπιακής Αεροπορίας από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη κατέπεσε λίγο μετά την απογείωσή του από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους και οι 18 επιβαίνοντες.

 

Το αεροπλάνο, ελικοφόρο τύπου DC-3 (Ντακότα), με κυβερνήτη τον απόστρατο σμήναρχο της Πολεμικής Αεροπορίας Αναστάσιο Καλοβυρνά, απογειώθηκε από το αεροδρόμιο του Ελληνικού στις 17:10, με δεκάλεπτη καθυστέρηση. Εκτελούσε την πτήση 214 προς Θεσσαλονίκη, με τριμελές πλήρωμα και 15 επιβάτες, από τους οποίους δύο ήταν Αυστριακοί.

Δύο λεπτά μετά την απογείωση, ο κυβερνήτης του ανέφερε δια του ραδιοτηλεφώνου στον πύργο ελέγχου ότι η πτήση «έχει καλώς». Σύμφωνα με τους τότε κανονισμούς πτήσης, ο κυβερνήτης είχε την υποχρέωση μέχρι τις 17:25 να έλθει σε επαφή με το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Τανάγρας και να ενημερώσει για την πορεία του.

Η επαφή δεν έγινε μέχρι την προκαθορισμένη ώρα, αλλά ο αρμόδιος αξιωματικός της Τανάγρας δεν ανησύχησε, καθώς υπέθεσε ότι η καθυστέρηση οφειλόταν στην αντίστοιχη καθυστέρηση της απογείωσης του αεροπλάνου. Όταν, όμως, πέρασε και η 6η απογευματινή χωρίς να ληφθεί σήμα από τη Ντακότα, σήμανε συναγερμός.

Η αρμόδια υπηρεσία της Ολυμπιακής Αεροπορίας μάταια προσπαθούσε να έλθει σε επαφή με το αεροπλάνο. Τα άσχημα μαντάτα δεν άργησαν να έλθουν. Ένας βοσκός είδε ένα αεροπλάνο να πέφτει φλεγόμενο μεταξύ Αυλώνα (Κακοσάλεσι παλαιότερα) και Μαλακάσας και ειδοποίησε τη Χωροφυλακή κι αυτή με τη σειρά της τους αρμοδίους.

Οι άνδρες της τοπικής Χωροφυλακής που μετέβησαν πρώτοι στην περιοχή του δυστυχήματος βρέθηκαν μπροστά σ' ένα φριχτό θέαμα. Τα πτώματα των επιβαινόντων είχαν διαμελισθεί και απανθρακωθεί σε τέτοιο σημείο, που ήταν αδύνατο να αναγνωρισθούν. Ακολούθησαν οι εμπειρογνώμονες, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι ένα από τα φτερά του αεροπλάνου είχε αποκοπεί και ότι βρισκόταν σε απόσταση 4 χιλιομέτρων από την άτρακτο του αεροπλάνου.

Από την πρώτη στιγμή υπήρχαν αντιφατικές εκτιμήσεις για τα αίτια του δυστυχήματος. Η κυβέρνηση Καραμανλή επικαλέστηκε τις άσχημες καιρικές συνθήκες, ενώ η Ένωση Ιπταμένων Πολιτικής Αεροπορίας θεώρησε υπεύθυνη την ιδιοκτησία της Ολυμπιακής Αεροπορίας, δηλαδή τον Αριστοτέλη Ωνάση, για ελλιπή συντήρηση των αεροσκαφών και την υπεραπασχόληση του ιπτάμενου προσωπικού. Το επίσημο πόρισμα, που εκδόθηκε αρκετούς μήνες αργότερα, έδειξε ως βασικό αίτιο του δυστυχήματος τη βλάβη του κινητήρα κατά τη διάρκεια της απογείωσης.

 
Η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις (ΕΡΕ) του Κωνσταντίνου Καραμανλή κερδίζει εκ νέου τις εκλογές, εν μέσω καταγγελιών της αντιπολίτευσης για νοθεία.

Γεννήσεις

μ.Χ.

 
Πάρη Λεβέντη, ελληνίδα καλλονή, Μις Ευρώπη το 1959.
 
 
Ελένη Μενεγάκη, ελληνίδα τηλεπαρουσιάστρια.
 
 
Γουϊνόνα Ράιντερ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Γουαϊνόνα Λόρα Χόροβιτς, αμερικανίδα ηθοποιός.

 

 

Θάνατοι

 

π.Χ

Κύρος B’
590 ή 576 – 529 π.Χ.

Ο επονομαζόμενος και Μέγας. Ιδρυτής της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών, η οποία περιλάμβανε μια εκτεταμένη περιοχή, από τον Ινδό Ποταμό μέχρι το Αιγαίο Πέλαγος. Ό,τι γνωρίζουμε για τον Κύρο το οφείλουμε σε τρία έργα ελλήνων συγγραφέων: «Κύρου Παιδεία» του Ξενοφώντα, «Ιστορίαι» του Ηροδότου και «Αποσπάσματα» του Κτησία.

 

Ο Κύρος γεννήθηκε το 590 ή 576 π.Χ. στη Μηδία, σημερινό Κουρδιστάν κατά προσέγγιση. Ήταν γιος του πρίγκιπα Καμβύση και της Μιδίας, κόρης του βασιλιά των Μήδων Αστυάγη. Το όνομα Κύρος είναι εξελληνισμένη γραφή του περσικού Κούρος ή Κόρβας, που σημαίνει «όπως ο Ήλιος» ή «αυτός που ταπεινώνει τον αντίπαλό του σε προφορική αντιπαράθεση».

Σύμφωνα με το μύθο, ο Αστυάγης διέταξε να σφάξουν τον νεαρό Κύρο, γιατί σε ένα όνειρό του είδε ότι το παιδί όταν μεγάλωνε θα τον ανέτρεπε. Ένας σύμβουλος του Αστυάγη διέσωσε το παιδί, δίνοντάς το σ' ένα βοσκό για να το αναθρέψει. Ο παππούς του γρήγορα διέκρινε τα προσόντα του εγγονού του και παρά το όνειρο, το άφησε να ζήσει. Όταν ο Κύρος ανδρώθηκε, επαναστάτησε εναντίον του παππού του και ανεξαρτητοποιήθηκε. Ο Αστυάγης βάδισε κατά του Κύρου, αλλά ηττήθηκε. Έτσι, ο Κύρος έγινε κύριος της Μηδίας το 550 π.Χ.

Αφού διαφύλαξε τα νώτα του, υποτάσσοντας τις διάφορες φυλές της Μηδίας, βάδισε εναντίον της Λυδίας, ο βασιλιάς της οποίας Κροίσος τον αμφισβητούσε. Κατέκτησε τις Σάρδεις το 547 π.Χ. αιχμαλωτίζοντας τον Κύρο, του οποίου του χάρισε τη ζωή κατά μία εκδοχή. Οι ελληνικές πόλεις της Ιωνίας με τη σειρά τους δήλωσαν υποταγή και όποιες αντιστάθηκαν τιμωρήθηκαν με αυστηρότητα.

Στη συνέχεια, ο Κύρος βάδισε κατά της Βαβυλώνας, της οποίας οι κάτοικοι ήταν δυσαρεστημένοι με τον άρχοντα Ναβονίδη. Στις 12 Οκτωβρίου του 539 π.Χ. η μεγαλύτερη πόλη του αρχαίου κόσμου έπεφτε στα χέρια του. Ο Κύρος υπήρξε ανεκτικός με τους κατοίκους της και απελευθέρωσε τους Εβραίους από τη Βαβυλώνια Αιχμαλωσία. Η κατάληψη της Βαβυλώνας όχι μόνο παρέδωσε τη Μεσοποταμία στον Κύρο, αλλά επίσης τη Συρία και την Παλαιστίνη, που είχαν καταληφθεί από τους Βαβυλώνιους.

Στη συνέχεια, στράφηκε κατά των νομάδων της Μηδίας, που είχαν επαναστατήσει. Ο Κύρος αντιμετώπισε τους Μασαγέτες, συλλαμβάνοντας αιχμάλωτο το βασιλιά τους. Ο αιχμάλωτος Σπαργάπισης αυτοκτόνησε και η μητέρα του Τόμιρις ορκίστηκε εκδίκηση. Αντιμετώπισε τον Κύρο και τον σκότωσε το 529 π.Χ. Διέταξε να του κόψουν το κεφάλι και να το βουτήξουν σε αίμα για να εκδικηθεί το θάνατο του γιου της. Ο Κύρος τάφηκε στις Πασαργάδες, όπου βρίσκεται και σήμερα το μνημείο του. Τον διαδέχθηκε ο υιός του Καμβύσης, ο οποίος σκότωσε τον αδελφό του Σμέρδι, προκειμένου να γίνει κύριος της αυτοκρατορίας.

Ο Κύρος, με τη διπλωματία και τη δύναμη των όπλων, εγκαθίδρυσε τη μεγαλύτερη γνωστή αυτοκρατορία του τότε κόσμου. Οργάνωσε το αχανές κράτος του σε σατραπείες, δίνοντας στους διοικητές του (σατράπες) αξιοσημείωτη αυτονομία. Ο Ξενοφών τον αναφέρει ως ένα ιδανικό και ανεκτικό μονάρχη, ο οποίος έχαιρε εκτίμησης, όχι μόνο μεταξύ του λαού του, αλλά και των Ελλήνων. Η εξιδανικευμένη βιογραφία του από τον έλληνα ιστορικό («Κύρου Παιδεία») γράφτηκε μάλλον με σκοπό την προβολή του ιδανικού μονάρχη για τη διάπλαση των Ελλήνων.

Ακόμη και σήμερα, ο Κύρος θεωρείται σπουδαία πολιτική προσωπικότητα. Το 1992 κατατάχθηκε στην 87η θέση στον κατάλογο του Μάικλ Χαρτ με τις επιδραστικότερες μορφές της παγκόσμιας ιστορίας.

 

μ.Χ.

 
Τζόζεφ Πούλιτζερ, ουγγροαμερικανός δημοσιογράφος και εκδότης, ο άνθρωπος που έδωσε τον ορισμό της «κίτρινης δημοσιογραφίας», αλλά και δημιούργησε τα έγκυρα δημοσιογραφικά βραβεία που φέρουν το όνομά του. (Γεν. 10/4/1847)
 
 
Γκεόργκι Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ, (Γιώργος Γεωργιάδης), ελληνοαρμένιος μύστης και δάσκαλος. (Γεν. 13/1/1866)
 
 
Μίμης Φωτόπουλος, έλληνας ηθοποιός. (Γεν. 20/4/1913)

 

 

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου