Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 01 Ιούλ 2018
Κυριακή 1 Ιουλίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Κυριακή 1 Ιουλίου 2018Κυριακή 1 Ιουλίου 2018Κυριακή 1 Ιουλίου 2018Κυριακή 1 Ιουλίου 2018Κυριακή 1 Ιουλίου 2018Κυριακή 1 Ιουλίου 2018Κυριακή 1 Ιουλίου 2018Κυριακή 1 Ιουλίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:04 – Δύση Ήλιου: 20:53

Σαν Σήμερα...

Ευρωπαϊκή Επιτροπή (European Commission)

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (γνωστή και ως Κομισιόν) είναι ένα από τα κύρια θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκπροσωπεί και προασπίζει τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της. Καταρτίζει προτάσεις για νέα νομοθεσία και διαχειρίζεται σε καθημερινή βάση την υλοποίηση των πολιτικών και τη διάθεση των κονδυλίων της Ε.Ε. Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, η κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η σύνθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποτελείται από 28 μέλη, ένα από κάθε κράτος-μέλος. Η θητεία τους διαρκεί 5 χρόνια. Ο κάθε Επίτροπος (Comissioner στα αγγλικά) αναλαμβάνει την ευθύνη για συγκεκριμένους τομείς πολιτικής, σύμφωνα με τα καθήκοντα που του αναθέτει ο πρόεδρος της Επιτροπής, ο οποίος εκλέγεται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οι Επίτροποι διορίζονται από τον πρόεδρο της Επιτροπής σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει την έδρα της στις Βρυξέλλες και το Λουξεμβούργο. Διαθέτει γραφεία σε κάθε χώρα της Ε.Ε. καθώς και αντιπροσωπείες στις διάφορες πρωτεύουσες του κόσμου.

Η πρώτη μορφή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καθορίστηκε από τη συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, η οποία υπογράφτηκε στις 18 Απριλίου του 1951. Το 1957, με τις συνθήκες της Ρώμης, καθιερώθηκαν δύο νέα σώματα, η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας, τα οποία αργότερα συγχωνεύτηκαν για τη δημιουργία της ενιαίας Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για τις τρεις Ευρωπαϊκές Κοινότητες εκείνης της εποχής, με βάση την Ενοποιημένη Συνθήκη που υπογράφτηκε στις 8 Απριλίου 1965 και τέθηκε σε ισχύ από την 1η Ιουλίου 1967. Η ενιαία Επιτροπή του 1967 αποτελεί ουσιαστικά το όργανο που λειτουργεί μέχρι σήμερα.

Πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

A/A Όνομα Χώρα Θητεία Πολιτική Ομάδα
1 Ζαν Ρεί Βέλγιο 1/7/1967 - 1/7/1970 Φιλελεύθερο Δημοκρατικό και Μεταρρυθμιστικό Κόμμα
2 Φράνκο Μαλφάτι Ιταλία 1/7/1970 - 1/3/1972 Χριστιανοδημοκρατική Ομάδα
3 Σίκο Μάνσχολτ Ολλανδία 1/3/1972 - 5/1/1973 Σοσιαλιστική Ομάδα
4 Φρανσουά-Ξαβιέ Ορτολί Γαλλία 5/1/1973 - 5/1/1977 Ευρωπαίοι Προοδευτικοί Δημοκράτες
5 Ρόι Τζένκινς Μ. Βρετανία 5/1/1977 - 19/1/1981 Κόμμα Ευρωπαίων Σοσιαλιστών
6 Γκαστόν Τορν Λουξεμβούργο 19/1/1981 - 6/1/1985 Φιλελεύθερο Δημοκρατικό και Μεταρρυθμιστικό Κόμμα
7 Ζακ Ντελόρ Γαλλία 6/1/1985 - 24/1/1995 Κόμμα Ευρωπαίων Σοσιαλιστών
8 Ζακ Σαντέρ Λουξεμβούργο 24/1/1995 - 15/3/1999 Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα
9 Μανουέλ Μαρίν Ισπανία 15/3/1999 - 17/9/1999 Κόμμα Ευρωπαίων Σοσιαλιστών
10 Ρομάνο Πρόντι Ιταλία 17/9/1999 - 22/11/2004 Συμμαχία Φιλελευθέρων-Δημοκρατών
11 Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζου Πορτογαλία 22/11/2004 - 1/11/2014 Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα
12 Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ Λουξεμβούργο 1/11/2014 - Σήμερα

Ε

 

 

1952

Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Council of the European Union)

Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ασκεί νομοθετική και δημοσιονομική εξουσία, σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και συντονίζει ή χαράζει τις γενικές πολιτικές των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις συνεδριάσεις του συμμετέχουν οι αρμόδιοι υπουργοί από κάθε κράτος-μέλος και γι’ αυτό συχνά αναφέρεται ως Συμβούλιο των Υπουργών. Την προεδρία του Συμβουλίου ασκούν εκ περιτροπής τα 27 κράτη-μέλη της Ένωσης επί ένα εξάμηνο. Η έδρα του Συμβουλίου της Ε.Ε. είναι στις Βρυξέλλες, εκτός από τους μήνες Απρίλιο, Ιούνιο και Οκτώβριο, κατά τους οποίους συνεδριάζει στο Λουξεμβούργο.

Ανάλογα με τα θέματα που εξετάζονται, η σύνθεση του Συμβουλίου διαφοροποιείται. Έχουν καθιερωθεί δέκα διαφορετικές συνθέσεις (ή δέκα διαφορετικά συμβούλια), με συμμετοχή των υπουργών που έχουν την ευθύνη για τους σχετικούς τομείς. Τα συμβούλια αυτά είναι:

  • Γενικών Υποθέσεων
  • Εξωτερικών Σχέσεων
  • Οικονομικών και Δημοσιονομικών Θεμάτων (Ecofin)
  • Γεωργίας και Αλιείας
  • Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων
  • Απασχόλησης, Κοινωνικής Πολιτικής, Υγείας και Καταναλωτών
  • Ανταγωνιστικότητας
  • Μεταφορών, Τηλεπικοινωνιών και Ενέργειας
  • Περιβάλλοντος
  • Παιδείας, Νεολαίας και Πολιτισμού

Οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης λαμβάνοντα με ψηφοφορία, στην οποία συμμετέχουν οι υπουργοί των κρατών-μελών της Ε.Ε. Κάθε κράτος-μέλος έχει συγκεκριμένο αριθμό ψήφων, που προσδιορίζεται βάσει πληθυσμιακών κριτηρίων. Για να ληφθεί έγκυρα μια απόφαση υπάρχουν δύο είδη ψηφοφοριών: η απλή και της ειδικής πλειοψηφίας, όπου απαιτείται ένας ορισμένος αριθμός ψήφων που καθορίζεται από τις Συνθήκες. Σε κάποιες περιπτώσεις απαιτείται και ομοφωνία, ιδίως σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και φορολογίας.

Κατανομή των ψήφων ανά κράτος
Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Μεγάλη Βρετανία: 29
Ισπανία, Πολωνία: 27
Ρουμανία: 14
Ολλανδία: 13
Βέλγιο, Τσεχία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Πορτογαλία: 12
Βουλγαρία, Αυστρία, Σουηδία: 10
Δανία, Ιρλανδία, Λιθουανία, Σλοβακία, Φινλανδία: 7
Κύπρος, Εσθονία, Λετονία, Λουξεμβούργο, Σλοβενία: 4
Μάλτα: 3
ΣΥΝΟΛΟ: 345

Από το 2014 θα εφαρμοστεί το σύστημα ψηφοφορίας με διπλή πλειοψηφία. Για την έγκριση μιας πρότασης, θα είναι απαραίτητη η στήριξή της από δύο είδη πλειοψηφίας: την πλειοψηφία των χωρών (τουλάχιστον 15) και την πλειοψηφία του συνολικού πληθυσμού της Ε.Ε. (οι χώρες που θα ψηφίζουν υπέρ πρέπει να αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον το 65% του πληθυσμού της Ε.Ε).

Το Συμβούλιο της Ε.Ε. θεσπίζει, συνήθως μαζί με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πράξεις που έχουν άμεσες συνέπειες στη ζωή των πολιτών, καθώς και σημαντικές διεθνείς επιπτώσεις. Το Συμβούλιο της Ε.Ε:

  • Εκδίδει νομοθετικές πράξεις (κανονισμούς, οδηγίες, κλπ.), συνηθέστερα σε «συναπόφαση» με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
  • Συμβάλλει στο συντονισμό των πολιτικών των κρατών-μελών όπως, παραδείγματος χάριν, στα οικονομικά ζητήματα,
  • Χαράσσει την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας, βάσει στρατηγικών κατευθυντήριων γραμμών που έχει καθορίσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
  • Συνάπτει, εξ ονόματος της Ένωσης, διεθνείς συμφωνίες.
  • Καθορίζει, από κοινού με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το Συμβούλιο της Ε.Ε. θεσμοθετήθηκε ήδη από την εποχή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα - Χάλυβα (ΕΚΑΧ) το 1952 («Ειδικό Συμβούλιο των Υπουργών» λεγόταν τότε) ως αντίβαρο στην υπερεθνική εξουσία της Ανωτάτης Αρχής (σημερινής Επιτροπής ή Κομισιόν). Με τη Συνθήκη της Ρώμης το 1957 και την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) δημιουργήθηκε το Συμβούλιο της ΕΟΚ με μεγαλύτερες αρμοδιότητες σε σχέση με τη νεοδημιουργηθείσα Επιτροπή ή Κομισιόν.

Τον Ιούλιο του 1965 το Συμβούλιο επλήγη από τη λεγόμενη «κρίση των άδειων καθισμάτων». Λόγω της αντίθεσης του προέδρου της Γαλλίας, στρατηγού Ντε Γκολ, με τις προτάσεις της Επιτροπής της ΕΟΚ για τα αγροτικά θέματα, η Γαλλία μποϋκόταρε όλες τις συνεδριάσεις του Συμβουλίου. Η διαμάχη λύθηκε, τελικά, με τον λεγόμενο «Συμβιβασμό του Λουξεμβούργου» (29 Ιανουαρίου 1966).

Με τη Συνθήκη Συγχώνευσης, που τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιουλίου 1967, το Συμβούλιο της ΕΚΑΧ συγχωνεύτηκε με το Συμβούλιο της ΕΟΚ σ' ένα ενιαίο όργανο που ονομάστηκε Συμβούλιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1 Νοεμβρίου 1993) μετονομάστηκε σε Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αποψιλώθηκε από μέρος των εξουσιών του προς όφελος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η τακτική αυτή συνεχίστηκε και με τη Συνθήκη της Λισαβώνας (1 Δεκεμβρίου 2009).

 

1967

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (European Parliament)

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ή Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί το εκλεγμένο κοινοβουλευτικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα 766 μέλη του, γνωστοί και ως ευρωβουλευτές, εκλέγονται κάθε πέντε χρόνια με άμεσες, γενικές εκλογές, που διεξάγονται την ίδια περίοδο στα κράτη - μέλη.

Οι κύριες αρμοδιότητες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι τρεις:

  • Συζήτηση και θέσπιση των ευρωπαϊκών νόμων, μαζί με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
  • Έλεγχος των δραστηριοτήτων των οργάνων της Ε.Ε., ιδιαίτερα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
  • Συζήτηση και έγκριση του προϋπολογισμού της Ε.Ε., μαζί με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Η Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου συνέρχεται για μία εβδομάδα κάθε μήνα στο Στρασβούργο, ενώ οι συνεδριάσεις των κοινοβουλευτικών επιτροπών και οι έκτακτες σύνοδοι πραγματοποιούνται στις Βρυξέλλες. Στο Λουξεμβούργο εδρεύει η Γενική Γραμματεία του Ευρωκοινοβουλίου.

Ο αριθμός των ευρωβουλευτών κάθε κράτους - μέλους είναι σε γενικές γραμμές ανάλογος με τον πληθυσμό του. Οι ευρωβουλευτές χωρίζονται σε ομάδες με βάση την πολιτική τους ταυτότητα, και όχι τη χώρα τους.

Πολιτικές Ομάδες

  • Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (European People’s Party)
    Είναι το κεντροδεξιό ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα, που υποστηρίζει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και διέπεται από τις ιδεολογικές αρχές του συντηρητισμού και του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Στις τάξεις του ανήκει η Νέα Δημοκρατία από την Ελλάδα και ο ΔΗΣΥ της Κύπρου.
  • Προοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών (Progressive Alliance of Socialists and Democrats)
    Εκπροσωπεί τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και στοχεύει στην ενίσχυση του σοσιαλιστικού και σοσιαλδημοκρατικού κινήματος, στην ανάπτυξη κοινών δεσμών και κοινών πολιτικών για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στις τάξεις της ανήκουν το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και η ΕΔΕΚ από την Κύπρο.
  • Συμμαχία Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (Alliance of Liberals and Democrats for Europe)
    Εκπροσωπεί κόμματα με κοινές φιλελεύθερες, δημοκρατικές και μεταρρυθμιστικές αρχές και τοποθετείται πολιτικά στο χώρο του Κέντρου. Στις τάξεις του ανήκουν η Δράση και το ΔΗΚΟ της Κύπρου.
  • Οι Πράσινοι - Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία (The Greens – European Free Alliance)
    Αποτελεί συνασπισμό δύο κομμάτων, του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος και της Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Συμμαχίας, που εκπροσωπεί κόμματα περιφερειακά και μειονοτικά. Στους στόχους του περιλαμβάνεται η δημιουργία μιας κοινωνίας, όπου θα γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα προστατεύεται το περιβάλλον, η μεγαλύτερη ελευθερία στο χώρο της εργασίας, η εμβάθυνση της δημοκρατίας και ο επανακαθορισμός της Ε.Ε με μεγαλύτερη έμφαση στις κοινωνικές, πολιτιστικές και οι οικολογικές αξίες. Στις τάξεις του ανήκουν οι Οικολόγοι Πράσινοι.
  • Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές (European Conservatives and Reformists)
    Είναι η δεξιά - κεντροδεξιά συντηρητική, αντι-φεντεραλιστική και ευρωσκεπτικιστική πολιτική ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου.
  • Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά-Βόρεια Πράσινη Αριστερά (European United Left–Nordic Green Left)
    Είναι η σοσιαλιστική και κομμουνιστική ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο. Αποτελείται από δύο υποοομάδες, την Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά και τη Βόρεια Πράσινη Αριστερά. Στις τάξεις του ανήκουν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ.
  • Ευρώπη της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας (Europe of Freedom and Democracy)
    Δεξιό και ευρωσκεπτικιστικό κόμμα. Στις τάξεις του ανήκει ο ΛΑΟΣ.

Κατανομή Εδρών

Χώρα - Μέλος Έδρες
Γερμανία 96
Γαλλία 74
Μ. Βρετανία 73
Ιταλία 73
Ισπανία 54
Πολωνία 51
Ρουμανία 32
Ολλανδία 26
Βέλγιο 21
Τσεχία 21
Ελλάδα 21
Ουγγαρία 21
Πορτογαλία 21
Σουηδία 20
Αυστρία 18
Βουλγαρία 17
Δανία 13
Φιλανδία 13
Σλοβακία 13
Λιθουανία 11
Ιρλανδία 11
Κροατία 11
Λετονία 8
Σλοβενία 8
Λουξεμβούργο 6
Εσθονία 6
Κύπρος 6
Μάλτα 6

Η σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου που προέκυψε από τις Ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου 2009 είναι η κάτωθι:

Πολιτική ομάδα Έδρες
Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) 265
Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΕΣΚ) 184
Συμμαχία Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (ΣΦΔ) 84
Ομάδα των Πρασίνων/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία (Π-ΕΕΣ) 55
Ομάδα των Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ΟΣΜ) 55
Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά/Αριστερά των Πρασίνων των Βορείων Χωρών 35
Ευρώπη της Ελευθερίας και Δημοκρατίας (EFD) 30
Μη εγγεγραμμένοι 28

Πρόδρομος του Ευρωκοινοβουλίου υπήρξε η Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), που προβλέφτηκε από τη Συνθήκη των Παρισίων (18 Απριλίου 1951). Συνεδρίασε για πρώτη φορά στις 10 Σεπτεμβρίου 1952 και τα μέλη της προέρχονταν από τα εθνικά κοινοβούλια των κρατών - μελών της ΕΚΑΧ.

Με τη συνθήκη της Ρώμης η Κοινοβουλευτική Συνέλευση διευρύνθηκε ώστε να περιλάβει και τις τρεις Κοινότητες (ΕΚΑΧ, ΕΟΚ, Ευρατόμ). Με αυτή τη μορφή, τα 142 μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης συνεδρίασαν για πρώτη φορά το Μάρτιο του 1958. Τέσσερα χρόνια αργότερα (Μάρτιος 1962) η Συνέλευση έλαβε το σημερινό όνομα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Με τη σημαντική τροποποίηση των ιδρυτικών Συνθηκών που επέφερε η Εναία Ευρωπαϊκή Πράξη (Βρυξέλλες, 1987) αυξήθηκαν οι αρμοδιότητες  του Ευρωκοινοβουλίου και θεσπίστηκε η διαδικασία της συνεργασίας Συμβουλίου και Κοινοβουλίου στο νομοθετικό έργο και η δυνατότητα τροποποίησης των προτάσεων της Επιτροπής.

Το Ευρωκοινοβούλιο απέκτησε αρμοδιότητες συναπόφασης με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και με τη Συνθήκη του Άμστερνταμ (1997), η οποία έδωσε ώθηση προς μία αποτελεσματικότερη και δημοκρατικότερη Ένωση. Το Ευρωκοινοβούλιο συμμετέχει στη διαδικασία λήψης αποφάσεων σε δεκάδες τομείς δράσης, διατυπώνοντας σύμφωνη ή συμβουλευτική γνώμη. Σήμερα, το Ευρωκοινοβούλιο έχει επιβάλει το ρόλο του ως συνομοθέτη, διαθέτει δημοσιονομική εξουσία και ασκεί δημοκρατικό έλεγχο σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα.

2009

Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Court of Justice of the European Union)

Αποτελεί τη δικαστική αρχή της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και φροντίζει, σε συνεργασία με τα δικαστήρια των κρατών μελών, για την ομοιόμορφη εφαρμογή και ερμηνεία του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Διευθετεί  τις νομικές διαφορές μεταξύ των κυβερνήσεων των χωρών-μελών και των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. Φυσικά πρόσωπα, εταιρείες και οργανισμοί μπορούν επίσης να προσφύγουν στο Δικαστήριο, εάν θεωρούν ότι τα δικαιώματά τους δεν έχουν γίνει σεβαστά από κάποιο όργανο της Ε.Ε.

Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ), γνωστό και ως Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, εδρεύει στο Λουξεμβούργο και σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λισαβώνας (σε ισχύ από 1ης Δεκεμβρίου 2009), αποτελείται από τρία δικαιοδοτικά όργανα:

  • Το καθεαυτό Δικαστήριο ασχολείται με υποθέσεις που υποβάλλουν όργανα της Ε.Ε. (Επιτροπή, Συμβούλιο, Κοινοβούλιο) και τα κράτη-μέλη. Εκδικάζει τις αιτήσεις αναίρεσης κατά αποφάσεων του Γενικού Δικαστηρίου και στην περίπτωση που η υπόθεση είναι ώριμη προς εκδίκαση, μπορεί να αποφανθεί το ίδιο επί της διαφοράς. Επανεξετάζει, υπό προϋποθέσεις, αποφάσεις του Γενικού Δικαστηρίου επί αναιρέσεων που ασκούνται κατά των αποφάσεων του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
  • Το Γενικό Δικαστήριο ασχολείται με τις υποθέσεις που υποβάλλουν ιδιώτες, εταιρείες και ορισμένοι οργανισμοί, καθώς και με υποθέσεις που σχετίζονται με το δίκαιο ανταγωνισμού.
  • Το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης εκδίδει αποφάσεις για διαφορές μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μελών του προσωπικού της.

Το ΔΕΕ αποτελείται από έναν δικαστή από κάθε κράτος-μέλος της Ε.Ε. Ο κάθε δικαστής διορίζεται για εξαετή ανανεώσιμη θητεία. Οι δικαστές εκλέγουν μεταξύ τους τον πρόεδρο του Δικαστηρίου για τριετή θητεία, η οποία μπορεί να ανανεωθεί. Οι Δικαστές επιλέγονται μεταξύ προσωπικοτήτων που παρέχουν πλήρη εγγύηση ανεξαρτησίας και συγκεντρώνουν στις χώρες τους τις αναγκαίες προϋποθέσεις για διορισμό στα ανώτατα δικαστικά αξιώματα ή είναι νομικοί αναγνωρισμένου κύρους.

Το ΔΕΕ εκδίδει αποφάσεις για υποθέσεις που τίθενται ενώπιόν του. Οι πέντε συνηθέστεροι τύποι υποθέσεων είναι:

  • Αιτήσεις έκδοσης προδικαστικών αποφάσεων, όταν τα εθνικά δικαστήρια ζητούν από το Δικαστήριο να ερμηνεύσει ένα σημείο του δικαίου της Ε.Ε.
  • Προσφυγές επί παραβάσει κατά κυβερνήσεων χωρών της ΕΕ, λόγω μη εφαρμογής του δικαίου της Ε.Ε.
  • Προσφυγές ακύρωσης κατά νόμων της ΕΕ, που θεωρείται ότι παραβιάζουν τις Συνθήκες της Ε.Ε. ή θεμελιώδη δικαιώματα.
  • Προσφυγές επί παραλείψει κατά θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. που δεν λαμβάνουν τις απαιτούμενες αποφάσεις.
  • Ευθείες προσφυγές από φυσικά πρόσωπα, εταιρείες ή οργανισμούς κατά αποφάσεων ή ενεργειών της Ε.Ε.

Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΚ) ιδρύθηκε το 1952 ως Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΔΕΚΑΧ) με τη Συνθήκη των Παρισίων (18 Απριλίου 1951) και από το 1958 μετονομάσθηκε σε Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) με τη Συνθήκη της Ρώμης (25 Μαρτίου 1957). Το Γενικό Δικαστήριο ιδρύθηκε το 1989 ως Πρωτοδικείο της Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΠΕΚ), με πρόβλεψη της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης (σε ισχύ από 1ης Ιουλίου 1987). Σκοπός του είναι η βελτίωση της δικαστικής προστασίας των πολιτών, η μείωση του φόρτου εργασίας του ΔΕΚ και η πιο γρήγορη εκδίκαση των υποθέσεων. Το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης εγκαθιδρύθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2005 με πρόβλεψη της Συνθήκης της Νικαίας (1 Φεβρουαρίου 2003).

Γεγονότα

 


μ.Χ.
1828
Αρχίζει η λειτουργία της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, με την επωνυμία «Λόχος Ευελπίδων», Διοικητή τον Ιταλό Λοχαγό Σαλτάλι και ανώτερο επόπτη τον Βαυαρό Συνταγματάρχη Έιδεκ. Το διάταγμα της ίδρυσής της θα υπογραφεί αργότερα, στις 21 Δεκεμβρίου 1828. «Άρχεσθαι μαθών άρχειν επιστήσει» το μότο της σχολής.
1914
Ο αμερικανός Τζον Μούντι ιδρύει τον οίκο πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s.

Οι «Τρεις Αδελφές» της Αξιολόγησης

Τα ονόματα Μοody's, Standard and Poor's και Fitch είναι οικεία και στον πιο αδαή περί τα οικονομικά πολίτη. Είναι οι τρεις μεγάλοι αμερικανικοί οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης, που με τις συνεχόμενες αρνητικές αξιολογήσεις τους για το ελληνικό χρέος το 2010 επιτάχυναν τις εξελίξεις και έστειλαν τη χώρα μας στην “αγκαλιά” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αφού εκμηδένισαν την οικονομική αξιοπιστία της Ελλάδας, στράφηκαν στη συνέχεια στους λοιπούς αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης και από τον Νοέμβριο του 2011 στον πυρήνα της Ευρωζώνης, στη μεγαλύτερη κρίση του ευρωνομίσματος από την υιοθέτησή του το 2002.

Στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης χρηματιστηριακής οικονομίας και της αστραπιαίας μεταφοράς κεφαλαίων σ' όλο τον κόσμο, ο ρόλος των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης καθίσταται σημαντικός. Τα τελευταία χρόνια βρίσκονται στο στόχαστρο, επειδή με τις επιεικείς έως και ύποπτες σε κάποιες περιπτώσεις βαθμολογήσεις τους δεν μπόρεσαν να διαγνώσουν την οικονομική κρίση του 2008. Καταγγέλλονται από κυβερνήσεις και αναλυτές ότι έχουν αναλάβει το ρόλο της “παγκόσμιας οικονομικής αστυνομίας”, χωρίς να έχουν την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση. Οι ίδιες αντιτείνουν ότι έλαβαν το μάθημα και οι αξιολογήσεις τους έγιναν πιο αυστηρές.

Μοody's

Είναι η κορυφαία σε τζίρο και επιρροή εταιρεία του κλάδου, πρωτοπόρος στην αξιολόγηση και βαθμολόγηση ομολόγων. Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο του γνωστού αμερικανού αρθρογράφου των Τάιμς της Νέας Υόρκης, Τόμας Φρίντμαν, που έγινε το 1996. «Κατά την γνώμη μου υπάρχουν δύο υπερδυνάμεις σήμερα στον κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Moody's. Οι ΗΠΑ μπορούν να σε καταστρέψουν με τις βόμβες τους και η Moody's με την υποβάθμιση των ομολόγων σου. Και πιστέψτε με, δεν ξέρω ποια από τις δύο είναι η πιο ισχυρή.»

Ο οίκος αξιολόγησης Moody's ιδρύθηκε το 1909 από τον δικηγόρο και οικονομικό αναλυτή Τζον Μούντι (1868-1958) και την 1η Ιουλίου του 1914 έλαβε νομική υπόσταση. Στην αρχή ο Μούντι εξέδιδε ένα πληροφοριακό δελτίο για τις επενδύσεις στον σιδηρόδρομο και στη συνέχεια επεκτάθηκε στην αξιολόγηση των κρατικών ομολόγων των Ηνωμένων Πολιτειών. Η παγκόσμια επιρροή της εταιρείας αυξήθηκε με ραγδαίους ρυθμούς το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα. Το 1975, η Moody's κάλυπτε μόλις τρεις χώρες με τις βαθμολογήσεις της, το 1990, 33 και σήμερα πάνω από 100. Οι ανακοινώσεις της εταιρείας για πιθανή ή πραγματική υποβάθμιση των ομολόγων μιας χώρας έχει μεγάλο πολιτικό και οικονομικό αντίκτυπο. Η Ελλάδα το γνωρίζει πολύ καλά!

Μεγαλομέτοχος της Moody's είναι η εταιρεία Berkshire Hathaway του μεγαλοεπενδυτή Γουόρεν Μπάφετ, ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. Πολλοί διερωτώνται πώς μπορεί μία εταιρεία να είναι ταυτόχρονα και ελέγχουσα και ελεγχόμενη. Η Moody's διευθύνεται από τον δικηγόρο Ρέιμοντ ΜακΝτάνιελ τζούνιορ, ο οποίος απογείωσε τα κέρδη της και την έκανε παγκόσμια δύναμη.

Standard and Poor's

Τα ίχνη της εταιρείας τα βρίσκουμε κάπου στα 1860, όταν ο δικηγόρος του Μέιν Χένρι Βάρνουμ Πουρ (1812-1905) εξέδωσε το βιβλίο History of Railroads and Canals in the United States, σε μία προσπάθεια να δώσει την αναγκαία πληροφόρηση στους επίδοξους επενδυτές για την οικονομική και επιχειρησιακή κατάσταση των αμερικανικών σιδηροδρόμων. Νωρίτερα, ο Πουρ είχε κάνει περιουσία, επενδύοντας μαζί με τον αδελφό του στην τοπική βιομηχανία ξυλείας.

Σε μία παράλληλη πορεία, ο Λούθερ Λι Μπλέικ (1874-1953) ίδρυσε το 1906 τη Standard Statistics Bureau, με στόχο να παράσχει οικονομική πληροφόρηση στις εταιρείες που δραστηριοποιούνταν εκτός σιδηροδρόμων. Αντί να εκδίδει κάθε χρόνο ένα τόμο, όπως έκαναν ο Πουρ και οι κληρονόμοι του, ο Μπλέικ κυκλοφορούσε κατά τακτά χρονικά διαστήματα μικρές κάρτες, επιτρέποντας έτσι στους ενδιαφερόμενους να έχουν καλύτερη πληροφόρηση.

Οι δρόμοι των δύο εταιρειών διασταυρώθηκαν το 1941, μεσούντος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν συγχωνεύθηκαν και δημιούργησαν τη Standard & Poor's. Το 1996 η εταιρεία περιήλθε στην κατοχή της McGraw-Hill, μεγάλης και πολυπλόκαμης εκδοτικής επιχείρησης, για να αποτελέσει τον οικονομικό της βραχίονα.

Τη Standard & Poor's διευθύνει ο ινδός μηχανικός και οικονομολόγος Ντέβεν Σάρμα, ο οποίος διαδέχθηκε στο τιμόνι της εταιρείας την Καθλίν Κόρμπετ, η οποία παραιτήθηκε εν μέσω της κρίσης των στεγαστικών ομολόγων, που έπληξε την αμερικάνικη οικονομία το 2007, επειδή είχε αποτύχει να την προβλέψει.

Fitch

H Fitch είναι ο τρίτος μεγαλύτερος οίκος χρηματοπιστωτικής αξιολόγησης, χωρίς όμως να έχει τον τζίρο και την επιρροή των Μοοdy's και Standard & Poor's. Ιδρύθηκε στη Νέα Υόρκη στις 24 Δεκεμβρίου 1913 από τον Τζον Νόουλς Φιτς (1880-1943), απόφοιτο του Πανεπιστημίου Κολούμπια, που ξεκίνησε την επιχειρηματική του καριέρα ως ιδιοκτήτης ανθοπωλείου στη Νέα Υόρκη.

Μετά τον θάνατο του αδελφού του πούλησε το ανθοπωλείο και ασχολήθηκε με την οικογενειακή τυπογραφική επιχείρηση. Το 1913 ο Τζον Φιτς ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Fitch Publishing Company και ειδικεύτηκε στην έκδοση οικονομικών βιβλίων και στατιστικών. Ο Φιτς διακρίθηκε και για τις φιλανθρωπικές του δραστηριότητες, ενώ υπήρξε δεινός γκόλφερ και ιστιοπλόος.

Την επιχείρηση συνέχισαν οι κληρονόμοι του και το 1997 συγχωνεύτηκε με την IBCA. Τα τελευταία χρόνια έχει περιέλθει υπό ευρωπαϊκό έλεγχο. Ανήκει στον γαλλικό όμιλο Fimalac του επιχειρηματία και επίλεκτου μέλους της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ Σαρλ Εζέν ντε Λασαριέρ Λαντρέ.

Η Fitch, που ειδικεύεται στις αξιολογήσεις και στη διαχείριση του επιχειρηματικού κινδύνου, διευθύνεται από τον οικονομολόγο Στίβεν Τζόιντ, ο οποίος δηλώνει ότι επιδιώκει τη μεγαλύτερη δυνατή διαφάνεια στις βαθμολογήσεις της εταιρείας.

1932
Δύο μήνες μετά τη χρεωκοπία της Ελλάδας, διοργανώνεται συλλαλητήριο στο Πεδίον του Άρεως ενάντια στις αυξήσεις των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος και του νερού. Η Χωροφυλακή επιτίθεται στους συγκεντρωμένους και αρχίζουν συγκρούσεις που επεκτείνονται σε όλη τη γύρω περιοχή.
1944
  Αρχίζει η Σύνοδος του Μπρέτον Γουντς, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, για τη χάραξη της μεταπολεμικής παγκόσμιας οικονομικής τάξης. Θα αποφασιστεί η σύσταση δύο νέων οργανισμών: του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Το δολάριο θα αντικαταστήσει τον χρυσό ως μέσο των διεθνών συναλλαγών.

Η Διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς

Συγκλήθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με πρωτοβουλία του αμερικανού προέδρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ, με σκοπό τη λήψη αποφάσεων για τη ρύθμιση της οικονομικής αρχιτεκτονικής του μεταπολεμικού κόσμου, μετά τη διαφαινόμενη ήττα τής Γερμανίας και της Ιαπωνίας. Η επίσημη ονομασία της ήταν Νομισματική και Οικονομική Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών (United Nations Monetary and Financial Conference).

Με τον πόλεμο είχε διακοπεί η ομαλή ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας, προς όφελος των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα εισοδήματα εκεί αυξήθηκαν κατά 75% στη διάρκεια του πολέμου και τα κέρδη εκτινάχθηκαν, καθώς οι ΗΠΑ κέρδισαν μεγάλο κομμάτι του διεθνούς εμπορίου. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες, αντίθετα, γύρισαν χρόνια πίσω. Η βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας, που βρισκόταν στο αντίπαλο στρατόπεδο, είχε μειωθεί στο 14% των επιπέδων προ του 1936. Η Μεγάλη Βρετανία είχε μεγάλα χρέη, ενώ η εμπορική της θέση παγκοσμίως υποβαθμιζόταν, έχοντας φθάσει στα πρόθυρα χρεοκοπίας.

Το οικονομικό προβάδισμα των ΗΠΑ ήταν αναμφισβήτητο, όταν αποφάσισαν να πείσουν τους συμμάχους τους να δημιουργηθεί μία νέα οικονομική τάξη μετά τον πόλεμο, βασισμένη στο ελεύθερο εμπόριο και τη νομισματική συνεργασία. Οι άνθρωποι του προέδρου Ρούζβελτ με τις ζοφερές εμπειρίες του Κραχ του 1929 ήταν πεπεισμένοι ότι η διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομίας δεν μπορούσε να γίνει στο πλαίσιο της άσκησης εθνικής πολιτικής και χρειαζόταν μία διεθνής συμφωνία.

Ο Κ. Βαρβαρέσος με τον Α. Παπανδρέου

Η διάσκεψη συνήλθε επί αμερικανικού εδάφους, στο ξενοδοχείο «Μάουντ Γουάσινγκτον» κοντά στην πόλη Μπρέτον Γουντς της πολιτείας Νιου Χαμσάιρ από την 1 έως τις 22 Ιουλίου 1944, με τη συμμετοχή 730 αντιπροσώπων από 44 χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Σοβιετικής Ένωσης. Την Ελλάδα εκπροσώπησε ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Κυριάκος Βαρβαρέσος, ενώ τις υπηρεσίες του στην ελληνική αποστολή προσέφερε ο νεαρός και φέρελπις οικονομολόγος Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, που εκείνη την περίοδο παρεπιδημούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στην εναρκτήρια ομιλία του, ο αμερικανός πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ τόνισε ότι η οικονομική υγεία κάθε χώρας πρέπει να απασχολεί κάθε γείτονα, είτε βρίσκεται κοντά, είτε μακριά της. Τα δύο βασικά θέματα που απασχόλησαν τη διάσκεψη ήταν ο σχεδιασμός ενός μεταπολεμικού νομισματικού συστήματος και η ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων οικονομιών της Γερμανίας και την Ιαπωνίας.

Από την πρώτη στιγμή αντιπαρατέθηκαν δύο απόψεις, του άγγλου οικονομολόγου Τζον Μέιναρντ Κέινς, που εκπροσωπούσε τη Μεγάλη Βρετανία και του αμερικανού εκπροσώπου Χάρι Ντέξτερ Γουάιτ. Ο Κέινς πρότεινε την ίδρυση μιας Διεθνούς Νομισματικής Ένωσης (International Currency Union), που θα λειτουργούσε ως Διεθνής Κεντρική Τράπεζα και θα είχε το δικό της νόμισμα, το μπανκόρ (Bancor), το οποίο θα λειτουργούσε ως διεθνές μέσο πληρωμών. Ο Γουάιτ από την πλευρά του επέμεινε στη δημιουργία ενός συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών με επίκεντρο το δολάριο. Τελικά, επικράτηση η αμερικανική άποψη κι έτσι προκρίθηκε ένα σύστημα με σταθερές ισοτιμίες μεταξύ των νομισμάτων των 44 χωρών, θέτοντας ως κεντρική ισοτιμία του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος το αμερικάνικο δολάριο και συνδέοντάς το με τον χρυσό σε σταθερή αναλογία 35 δολαρίων ανά ουγγιά χρυσού.

Πέραν των σταθερών ισοτιμιών, στο Μπρέτον Γουντς συντάχθηκε σχέδιο για την ίδρυση της Διεθνούς Τραπέζης Ανασυγκροτήσεως και Αναπτύξεως (International Bank for Reconstruction and Development - IBRD), με σκοπό να γίνουν προσιτά μακροπρόθεσμα δάνεια για τα κράτη εκείνα που θα είχαν επείγουσα ανάγκη τέτοιας βοήθειας, και του γνωστού μας Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (International Monetary Fund -IMF) για τη βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση παθητικών ισοζυγίων εξωτερικών πληρωμών, με σκοπό τη σταθεροποίηση. Η Διεθνής Τράπεζα Ανασυγκροτήσεως και Αναπτύξεως, γνωστή σήμερα ως Παγκόσμια Τράπεζα (World Bank) άρχισε τη λειτουργία της στις 25 Ιουνίου 1946 με αμερικανικά κεφάλαια, ενώ το ΔΝΤ την 1η Μαρτίου 1947.

Το σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Μπρέτον Γουντς ή Σύστημα του Μπρέτον Γουντς (Bretton Woods System), όπως έμεινε στην ιστορία, συνδέθηκε με τη λεγόμενη «χρυσή περίοδο» της μεταπολεμικής περιόδου, κατά τη διάρκεια της οποίας η παγκόσμια οικονομία γνώρισε πολύ υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης σε συνθήκες νομισματικής σταθερότητας. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε, επίσης, από την ανάπτυξη του «κράτους ευημερίας», σε αντίθεση με την ανάπτυξη του «κράτους του πολέμου» του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Διατηρήθηκε έως τις 15 Αυγούστου 1971, οπότε καταργήθηκε με απόφαση του αμερικανού προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, ανοίγοντας τον δρόμο για την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού τα επόμενα χρόνια.

1973

Trilateral Commission (Τριμερής Επιτροπή)

Μη κυβερνητική οργάνωση, με στόχο τη συνεργασία και την αλληλοκατανόηση μεταξύ Βορείου Αμερικής, Ευρώπης και των χωρών της Άπω Ανατολής και του Ειρηνικού. Όσοι ρέπουν προς τη συνωμοσιολογία τη θεωρούν ως έναν από τους βασικούς πυλώνες της παγκόσμιας διακυβέρνησης, μαζί με την πιο προβεβλημένη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.

Η Τριμερής Επιτροπή (Trilateral Commission) ιδρύθηκε την 1η Ιουλίου 1973 από τον τραπεζίτη και φιλάνθρωπο Ντέιβιντ Ροκφέλερ (γεν. 1915), της γνωστής μεγαλοεπιχειρηματικής οικογενείας των ΗΠΑ, με μέλη σημαίνουσες προσωπικότητες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, τη Δυτική Ευρώπη και την Ιαπωνία αρχικά, με στόχο «την υιοθέτηση στενότερης συνεργασίας μεταξύ των δημοκρατικών και βιομηχανοποιημένων περιοχών του πλανήτη, που έχουν ηγετικό ρόλο και ευθύνες στο διεθνές σύστημα», όπως αναφέρεται στην ιδρυτική διακύρηξή της. Αργότερα η Τριμερής διευρύνθηκε και σήμερα περιλαμβάνει στους κόλπους της μέλη από το Μεξικό, ολόκληρη τη δημοκρατική Ευρώπη και τις περισσότερες από τις χώρες της Άπω Ανατολής και του Ειρηνικού.

Την οργάνωση της Τριμερούς ανέλαβε ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, καθηγητής διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, σύμβουλος της οικογένειας Ροκφέλερ και σημαντική προσωπικότητα του αμερικανικού κατεστημένου. Ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης υπήρξαν, μεταξύ άλλων, ο καθηγητής Χένρι Κίσινγκερ και οι οικονομολόγοι Άλαν Γκρίνσπαν και Πολ Βόλκερ, οι οποίοι έχουν διατελέσει πρόεδροι της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ (FED). Τα μέλη της οργάνωσης προέρχονται από πολιτική, επιχειρηματική και ακαδημαϊκή ελίτ των χωρών τους και δεν πρέπει να κατέχουν δημόσιο αξίωμα.

Η Τριμερής Επιτροπή χωρίζεται σε τρία τμήματα, με γεωγραφικά κριτήρια:

  • Το Βορειοαμερικανικό με 120 μέλη (87 Αμερικανοί, 20 Καναδοί και 13 Μεξικανοί).
  • Το Ευρωπαϊκό με 170 μέλη από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες της Γηραιάς Ηπείρου. Πρόεδρος του ευρωπαϊκού τμήματος είναι ο οικονομολόγος Μάριο Μόντι, πρωθυπουργός της Ιταλίας μετά την παραίτηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
  • Το Ασιατικό με 117 μέλη (75 Ιάπωνες, 11 Νοτιοκορεάτες, 7 Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί κλπ)

Σύμφωνα με τον κατάλογο των μελών της οργάνωσης που είναι αναρτημένος στον ιστότοπο της Τριμερούς Επιτροπής (www.trilateral.org) και είναι ενημερωμένος έως τον Οκτώβριο του 2011, η Κύπρος εκπροσωπείται από τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Γιώργο Βασιλείου και η Ελλάδα από τους:

  • Λουκά Παπαδήμο, τραπεζίτη, πανεπιστημιακό και νυν πρωθυπουργό της Ελλάδας.
  • Παναγή Βουρλούμη, στέλεχος επιχειρήσεων, τέως πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΤΕ.
  • Οδυσσέα Κυριακόπουλο, επιχειρηματία, τέως πρόεδρο του ΣΕΒ.
  • Αλέξη Παπαχελά, δημοσιογράφο, διευθυντή της εφημερίδας Καθημερινή.

Οι συχνές αναφορές σε κείμενα της οργάνωσης για την παγκοσμιοποίηση και τη διεθνή συνεργασία, αλλά και το ιδιωτικό του χαρακτήρα της, την έχουν θέσει στο στόχαστρο διαπρεπών πολικών, στοχαστών και θεωρητικών της συνωμοσιολογίας.

Ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής και προεδρικός υποψήφιος στις αμερικανικές εκλογές του 1964, Μπάρι Γκολντγουότερ (1909-1998) στο βιβλίο του “Whith No Apologies”: The Outspoken Political Memoirs of America's Conservative Conscience (1979) σημειώνει για την Τριμερή: «...Είναι μία επιδέξια και καλά οργανωμένη προσπάθεια να αποκτηθεί και να παγιωθεί ο έλεγχος στα τέσσερα κέντρα εξουσίας: πολιτικό, νομισματικό, πνευματικό και εκκλησιαστικό... για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας οικονομικής δύναμης ανώτερης από τις πολιτικές κυβερνήσεις των κρατών - εθνών». Από τα αριστερά, ο εβραϊκής καταγωγής γλωσσολόγος και διανοητής Νόαμ Τσόμσκι επικρίνει μία αναφορά της οργάνωσης που τιτλοφορείται Η κρίση της Δημοκρατίας, η οποία κάνει λόγο για «υπερβολές της δημοκρατίας» τη δεκαετία του 1960 και σημειώνει ότι «η Τριμερής υπερασπίζεται την ιδεολογία της φιλελεύθερης καπιταλιστικής ελίτ».

Από την πλευρά τους, διακεκριμένοι αμερικανοί θεωρητικοί της συνωμοσιολογίας συντάσσονται με τον Γκολντγουότερ, υποστηρίζοντας ότι η Τριμερής συνωμοτεί για την επιβολή μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης. Το 2007 ο Λιουκ Ρουντκόφκσι προκάλεσε αίσθηση, όταν διέκοψε ομιλία του Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι και κατηγόρησε την Τριμερή ότι βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Την άποψή του ασπάζονται, μεταξύ άλλων, η ακροδεξιά οργάνωση John Birch Society και ο αμερικανός παλαιοσυντηρητικός Άλεξ Τζόουνς.

ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ

2015
Σε καθεστώς καθυστέρησης πληρωμής θέτει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο την Ελλάδα, καθώς δεν αποπλήρωσε τη δόση των περίπου 1,5 δισ. ευρώ που όφειλε. Με ανακοίνωση του EFSF λήγει και το ευρωπαϊκό πρόγραμμα και η χώρα βρίσκεται πλέον χωρίς χρηματοδοτική κάλυψη. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να αποσυρθεί το δημοψήφισμα.
2015
Να ψηφίσουν «όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου καλεί τους πολίτες ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, επισημαίνοντας ότι έτσι θα ενισχύσουν τη διαπραγματευτική προσπάθεια της κυβέρνησης, με στόχο μία καλύτερη συμφωνία. «Δεν έχω κρυφό σχέδιο εξόδου της χώρας από το ευρώ», τονίζει.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
1849
Αργύρης Εφταλιώτης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Κλεάνθη Μιχαηλίδη, επιχειρηματίας, ποιητής και συγγραφέας από το Μόλυβο της Λέσβου. («Μανόλης ο Ντελμπεντέρης», «Μαζώχτρα») (Θαν. 3/8/1923)
1899
  Κωνσταντίνος Τσάτσος, έλληνας φιλόσοφος και Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. (Θαν. 8/10/1987)

Κωνσταντίνος Τσάτσος
1899 – 1987

Διπλωμάτης, πανεπιστημιακός, λογοτέχνης, ακαδημαϊκός, δημοσιογράφος και πολιτικός. Κορυφαία προσωπικότητα της νεοελληνικής ζωής του 20ου αιώνα, που διετέλεσε Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το 1975 έως το 1980.

Γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιουλίου 1899 και ήταν γιος του δικηγόρου και πολιτικού Δημήτρη Τσάτσου και της Θεοδώρας Ευστρατιάδου, που είχε γεννηθεί και ανατραφεί στην Τεργέστη. Την εγκύκλια μόρφωση έλαβε στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια Μακρή, το Β' Γυμνάσιο Νεάπολης και το Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης, ενώ στη συνέχεια σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τα έργα των κλασσικών ελλήνων και λατίνων συγγραφέων, καθώς και με τη νεοελληνική λογοτεχνία και την ποίηση. Δημοσίευσε δύο τόμους ποιημάτων και θεατρικών έργων με το ψευδώνυμο Ύβος Δελφός.

Μετά την αποφοίτησή του διορίστηκε δικηγόρος Αθηνών και από το 1918 έως το 1920 ο πολύγλωσσος Τσάτσος τοποθετήθηκε στην ελληνική διπλωματική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Με την ιδιότητά του αυτή, συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών.

Ακολούθησαν η στρατιωτική θητεία (1920-1923) και οι μεταπτυχιακές σπουδές (1924-1928) στην κοινωνική φιλοσοφία και τη φιλοσοφία του δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Τα τέσσερα χρόνια της φοίτησής του στο ονομαστό Πανεπιστήμιο στάθηκαν αποφασιστικός σταθμός στην κατοπινή εξέλιξη της κοσμοθεωρίας του και γενικά της σκέψης του. Είχε την ευτυχία να έχει για δασκάλους τον Ρίκερτ, τον αναγνωρισμένο εκπρόσωπο της φιλοσοφίας των αξιών, τον Γιάσπερς, τον θεμελιωτή του νεώτερου υπαρξισμού, τον Ράντμπρουχ, κορυφαίο εκπρόσωπο της φιλοσοφίας του δικαίου, και τον Γκούντολφ, τον μεγαλύτερο γερμανό ιστορικό της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα ανέλαβε το δικηγορικό γραφείο του πατέρα του και το 1929 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής με θέμα της διδακτορικής του διατριβής «Η Νομική ως τεχνική και επιστήμη», ενώ υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του περιοδικού - οργάνου της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας «Αρχείον Φιλοσοφίας και Θεωρίας Επιστημών», μαζί με τους Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, σε μια προσπάθεια να αντιπαρατεθούν στον ανερχόμενο τότε και στη χώρα μας ιστορικο-υλιστικό μαρξισμό, που εκπροσωπούσε ο Δημήτρης Γληνός.

Το 1930 εξελέγη υφηγητής και το 1932 έκτακτος καθηγητής στη Νομική Αθηνών, στην έδρα της Εισαγωγής στην Επιστήμη του Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά, συνελήφθη και εκτοπίσθηκε στη Σκύρο. Επί Κατοχής απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο και το 1944 διέφυγε στη Μέση Ανατολή. Επανήλθε στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα μετά την απελευθέρωση και το 1945 ανέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών στην κυβέρνηση Βούλγαρη, καθώς και το Υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών στην κυβέρνηση Κανελλόπουλου. Το 1946 παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο και πολιτεύθηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Χρημάτισε Υπουργός Εθνικής Παιδείας στην Κυβέρνηση Σοφούλη (1949), καθώς και Υφυπουργός Συντονισμού στην Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου (1951).

Το 1956 προσχώρησε στο νεοϊδρυθέν κόμμα της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ), με το οποίο εξελέγη βουλευτής επανειλημμένως. Υπηρέτησε ως Υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως (1956-1958) και Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στην Κυβέρνηση Καραμανλή (1961, 1963), καθώς και Υπουργός Δικαιοσύνης στη Κυβέρνηση Κανελλόπουλου (1967).

Μετά τη μεταπολίτευση, ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και διετέλεσε πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής, που διαμόρφωσε το ισχύον Σύνταγμα.

Στις 20 Ιουνίου 1975, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος εξελέγη από τη Βουλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με 210 ψήφους επί 295 παρόντων βουλευτών. Παρέμεινε στο ύψιστο πολιτειακό αξίωμα έως το Μάιο του 1980, οπότε τον διαδέχθηκε ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος δημοσίευσε πλήθος επιστημονικών μελετών, νομικών και φιλοσοφικών συγγραμμάτων, καθώς και λογοτεχνικών έργων. Το 1974 υπήρξε ιδρυτικό μέλος του περιοδικού «Ευθύνη». Το 1961 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος. Εξελέγη, επίσης, ξένος εταίρος στις Ακαδημίες Γαλλίας, Ρουμανίας και Μαρόκου, καθώς και μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών, Τέχνης και Γραμμάτων. Το 1980 του απονεμήθηκε το μέγα ευρωπαϊκό βραβείο Κουντενχόβε - Καλλέργη.

Το 1930 νυμφεύθηκε την Ιωάννα Σεφεριάδου, αδελφή του ποιητή Γιώργου Σεφέρη, με την οποία απέκτησε δύο κόρες: τη Δέσποινα Μυλωνά και τη χορογράφο Ντόρα Τσάτσου - Συμεωνίδη.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, καταβεβλημένος από την επάρατο νόσο, πέθανε στις 8 Οκτωβρίου 1987, σε ηλικία 88 ετών.

Ενδεικτική Εργογραφία

Αυτοβιογραφικά

  • Λογοδοσία μιας ζωής (2000)

Λογοτεχνικά

  • Η τριλογία της ψυχής μου (1923)
  • Ποιήματα (1924)
  • Δύο Δράματα (1924)
  • Τα ποιήματα του Κ. Τσάτσου (1973)
  • Ένας διάλογος για την ποίηση (1975)

Φιλολογικά

  • Παλαμάς (1936)
  • Οι μεγάλοι ρήτορες και η ιστορία τους (1968)
  • Κικέρων (1968)
  • Δημοσθένης (1971)

Φιλοσοφικά

  • Δοκίμια αισθητικής και παιδείας (1960)
  • Αισθητικά δοκίμια (1961)
  • Διάλογοι σε μοναστήρι (1974)
  • Αισθητικά μελετήματα (1977)
  • Θεωρία της Τέχνης (1978)
  • Η ζωή σε απόσταση (1985)
  • Ο σύγχρονος κόσμος (1987)
  • Πριν από το ξεκίνημα (1988)

Φιλοσοφία του Δικαίου και της Πολιτείας

  • Το πρόβλημα της ερμηνείας του δικαίου (1932)
  • Η κοινωνική φιλοσοφία του Καντ (1935)
  • Το πρόβλημα των πηγών του Δικαίου (1941)
  • Ελληνική πορεία (1952)
  • Μελέται φιλοσοφίας του δικαίου (1960)
  • Η κοινωνική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων (1962)
  • Αφορισμοί και διαλογισμοί (1965-69)
  • Πολιτική, θεωρία πολιτικής δεοντολογίας (1965)
  • Η Ελλάς και η Ευρώπη (1978)
  • Δημοκρατία και Ευρώπη (1982)

Θεολογικά

  • Αγάπη (για τη χριστιανική αγάπη) (1950)

Πολιτικές βιογραφίες

  • Ελευθέριος Βενιζέλος (1986)
  • Ο άγνωστος Καραμανλής (1986)

Μεταφράσεις

  • Ποιήματα άλλων καιρών και άλλων τόπων (1980)
  • Οράτιος, Βιργίλιος, Προπέρτιος, Κάτουλος. (1981)

1961
Καρλ Λιούις, αμερικανός αθλητής του στίβου, πολλάκις ολυμπιονίκης.

1941

Έιμι Τζόνσον
1903 – 1941

Η πρωτοπόρος της αεροπορίας Έιμι Τζόνον

Η πρωτοπόρος της αεροπορίας Έιμι Τζόνον

Η αγγλίδα Έιμι Τζόνσον υπήρξε από τους πρωτοπόρους της αεροπορίας. Έγινε γνωστή από το ρεκόρ που πραγματοποίησε σε μοναχική (σόλο) πτήση από το Λονδίνο στο Ντάργουιν της Αυστραλίας.

Γεννήθηκε στο Χαλ της βορειοανατολικής Αγγλίας την 1η Ιουλίου 1903. Ήταν η μεγαλύτερη από τις τέσσερις κόρες του ιχθυέμπορου Τζον Τζόνσον και της Έιμι Χοτζ. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ και εργάστηκε ως γραμματέας σε δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου.

Κατά την παραμονή της στην αγγλική πρωτεύουσα , έδειξε ενδιαφέρον για την αεροπορία και τα αεροσκάφη. Απέκτησε δίπλωμα χειρίστριας αεροπλάνου στις 6 Ιουλίου 1929 και αργότερα μέσα στον ίδιο χρόνο έγινε η πρώτη γυναίκα που πήρε άδεια μηχανικού εδάφους.

Με την υποστήριξη του πατέρα της αγόρασε ένα μεταχειρισμένο αεροπλάνο τύπου de Havilland DH.60 Moth, το οποίο ονόμασε Jason (Ιάσων), από το όνομα της πατρικής επιχείρησης. Στις 5 Μαΐου 1930, απογειώθηκε από το Κρόιντον του Νοτίου Λονδίνου για να πραγματοποιήσει την σόλο πτήση της προς το Ντάργουιν της Αυστραλίας. Έφθασε εκεί στις 24 Μαΐου, πραγματοποιώντας παγκόσμιο ρεκόρ για γυναίκα πιλότο. Απέκτησε έτσι μεγάλη δημοτικότητα και ο βρετανικός Τύπος τήν αποκάλεσε «Βασίλισσα του Αέρα».

Η Έιμι Τζόνσον πραγματοποίησε και άλλες μεγάλες πτήσεις, τις περισσότερες με την σύζυγό της Τζίμ Μόλισον, τον οποίο παντρεύτηκε το 1932 και χώρισε το 1938.

Με την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατατάχθηκε σε βοηθητικό σώμα της αγγλικής πολεμικής αεροπορίας με τον βαθμό του Σμηναγού. Έχασε την ζωή της στις 5 Ιανουαρίου 1941, όταν το αεροπλάνο της συνετρίβη στις εκβολές του Τάμεση.

Ναύτες από το παραπλέον πολεμικό πλοίο HMS Haslemere είδαν την Τζόνσον να πέφτει με αλεξίπτωτο και να καλεί σε βοήθεια. Ο κυβερνήτης του πλωτάρχης Γουόλτερ Φλέτσερ βούτηξε στην θάλασσα για την σώσει, αλλά δεν κατάφερε το παραμικρό, εξαιτίας των δυσμενών συνθηκών που επικρατούσαν στην περιοχή. Ο ίδιος μάλιστα έχασε την ζωή του λίγες ημέρες αργότερα από υποθερμία. Η σορός της Έιμι Τζόνσον δεν βρέθηκε ποτέ και αυτό δημιούργησε διάφορες θεωρίες, όπως ότι διαμελίσθηκε από την προπέλλα του πολεμικού πλοίου ή ότι το αεροπλάνο της καταρρίφθηκε από φίλια πυρά.

Θάνατοι

 


μ.Χ.
1923
Κωνσταντίνος Θεοτόκης, κερκυραίος λογοτέχνης και μεταφραστής. («Η τιμή και το χρήμα», «Ο κατάδικος») (Γεν. 13/3/1872)
1925
Ερίκ Σατί, γάλλος συνθέτης. («Γυμνοπαιδιές») (Γεν. 17/5/1866)
1974
Χουάν Περόν, δικτάτορας της Αργεντινής. (Γεν. 8/10/1895)

Χουάν Περόν
1895 – 1974

Χουάν Ντομίνγκο Περόν

Χουάν Ντομίνγκο Περόν

Ο Χουάν Ντομίνγκο Περόν (Juan Domingo Perón) ήταν αργεντινός στρατιωτικός και χαρισματικός πολιτικός, ιδρυτής και αρχηγός του πολιτικού κινήματος που έμεινε στην ιστορία ως Περονισμός.

Γεννήθηκε στις 8 Οκτωβρίου του 1895 στην πόλη Λόμπος της επαρχίας του Μπουένος Άιρες. Σε ηλικία 16 ετών μπήκε στη στρατιωτική σχολή και μετά την αποφοίτησή του αναρριχήθηκε γρήγορα στην ιεραρχία. Στα τέλη της δεκαετίας του '30 υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην πρεσβεία της Αργεντινής στη Ρώμη και γνώρισε από κοντά την ιδεολογία και τις πρακτικές του φασισμού.

Το 1941 επέστρεψε στην Αργεντινή και δύο χρόνια αργότερα, ως συνταγματάρχης, ήταν μεταξύ των ηγετών στρατιωτικού πραξικοπήματος, που ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση του Ραμόν Καστίγιο. Κατέχοντας σημαντικές θέσεις στο νέο στρατιωτικό καθεστώς, ο Χουάν Περόν στήριξε την εργατική τάξη και προώθησε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, που τον έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλή στις λαϊκές μάζες της Αργεντινής. Όταν στις αρχές Οκτωβρίου του 1945 απομακρύνθηκε από τις θέσεις του μετά από πραξικόπημα στρατιωτικών και πολιτικών, που ζητούσαν επάνοδο στη συνταγματική ομαλότητα, και φυλακίστηκε, η στήριξη του κόσμου, σε συνδυασμό με τις οργανωμένες προσπάθειες της δυναμικής ερωμένης του Εύας Ντουάρτε, συνέβαλαν αποφασιστικά στην αποφυλάκισή του.

Εκείνη τη νύχτα της 17ης Οκτωβρίου από τον εξώστη του προεδρικού μεγάρου απευθύνθηκε σε συγκέντρωση 300.000 οπαδών του και ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία της Αργεντινής. Λίγες ημέρες αργότερα νυμφεύτηκε την Εύα Ντουάρτε, η οποία θα παίξει σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Αργεντινής μέχρι τον θάνατό της το 1952.

Στις 24 Φεβρουαρίου του 1946, ο Χουάν Περόν εξελέγη πρόεδρος της Αργεντινής με το 54,4% των ψήφων, μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας κατά της φιλελεύθερης αντιπολίτευσης. Αμέσως ξεκίνησε ένα ευρύ πρόγραμμα εκβιομηχάνισης και κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία, με στόχο να παράσχει μεγαλύτερα οικονομικά και κοινωνικά οφέλη στην εργατική τάξη. Κρατικοποίησε τις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας και πραγματοποίησε μεγάλης κλίμακας δημόσια έργα.

Παράλληλα, αύξησε σημαντικά το εισόδημα των εργατών με γενναίες αυξήσεις στα ημερομίσθια και πρόσθετες κοινωνικές παροχές. Τα κεφάλαια για τις πολιτικές του προέρχονταν από το ξένο συνάλλαγμα που είχε συγκεντρωθεί από τις μεγάλες εξαγωγές της χώρας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Περόν στηριζόταν πολύ στον στρατό, που τον κρατούσε υπό τον έλεγχό του και για να επιτύχει την πολιτική του δεν δίσταζε να καταστέλλει βίαια κάθε αντίδραση και να περιορίζει τις συνταγματικές ελευθερίες. Σύντομα, η διακυβέρνηση του Περόν δεν διέφερε σε τίποτα από μια δικτατορία.

Ο Χουάν Περόν υιοθέτησε έντονη αντιαμερικανική και αντιβρετανική στάση, κηρύττοντας τα πλεονεκτήματα της δικής του «τρίτης θέσης» μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού, τόσο στις εσωτερικές, όσο και στις εξωτερικές υποθέσεις. Τη διατύπωσε στο ομιχλώδες δόγμα του «Χουστισιαλίσμο» («Justicialismo»), που στηριζόταν σε τρεις πυλώνες: κοινωνική δικαιοσύνη, πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία. Ο Περόν επεξέτεινε την επιρροή της Αργεντινής σε πολλά κράτη της Λατινικής Αμερικής κι επιδίωξε να εδραιώσει την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία του στη Νότια Αμερική.

Στις 11 Νοεμβρίου του 1951 κέρδισε εκ νέου τις εκλογές με το εντυπωσιακό 64% των ψήφων. Μεγάλο μερίδιο της νίκης το οφείλει στην Εβίτα, η οποία κινητοποίησε τον γυναικείο πληθυσμό της χώρας, που ψήφισε για πρώτη φορά.

Όμως, αμέσως μετά, άρχισαν να πληθαίνουν οι εναντίον του φωνές διαμαρτυρίας, εξαιτίας των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η χώρα. Στις 19 Σεπτεμβρίου του 1955 ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα από αξιωματικούς του στρατού και του ναυτικού που εμφορούνταν από δημοκρατικές ιδέες και εξέφραζαν την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια για τον υψηλό πληθωρισμό, τη διαφθορά, τη δημαγωγία και την καταπίεση.

Ο Χουάν Περόν διέφυγε στην Παραγουάη και το 1960 εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη, όπου τον επόμενο χρόνο νυμφεύτηκε την τρίτη σύζυγό του, Ιζαμπέλ Μαρτίνες, μία πρώην χορεύτρια, την οποία είχε γνωρίσει το 1956. Η δημοφιλής δεύτερη σύζυγός του, Εβίτα Ντουάρτε, είχε χάσει τη μάχη με τον καρκίνο το 1952, όπως και η πρώτη σύζυγός του Αουρέλια Τισόν το 1938.

Το Νοέμβριο του 1972 επέστρεψε για λίγο στην Αργεντινή μετά από πρόσκληση της χούντας του στρατηγού Λανούσε, που είχε εκφράσει την πρόθεση να οδηγήσει τη χώρα στη δημοκρατική ομαλότητα. Στις εκλογές του Μαρτίου του 1973 οι Περονιστές κέρδισαν τις εκλογές και τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου ο Περόν επέστρεψε οριστικά στην Αργεντινή. Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1973 εξελέγη πρόεδρος της χώρας, με αντιπρόεδρο τη γυναίκα του Ιζαμπέλ. Όμως, τον Ιούνιο του 1974 προσβλήθηκε από πνευμονία και την 1η Ιουλίου άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 79 ετών. Τον διαδέχθηκε στην Προεδρία της Αργεντινής η σύζυγός του Ιζαμπέλ, η οποία τελικά ανετράπη από τους στρατιωτικούς στις 24 Μαρτίου του 1976.

Ο Χουάν Περόν μπορεί να μην άλλαξε επαναστατικά τη δομή της Αργεντινής, αλλά οπωσδήποτε την αναμόρφωσε σημαντικά. Ο Περονισμός είναι το πολιτικό κίνημα που παρά τα έντονα λαϊκίστικα στοιχεία του και τις αδιαμφισβήτητες αυταρχικές πτυχές του, ενσωμάτωσε μεγάλες λαϊκές μάζες στην πολιτική ζωή της Αργεντινής.

πηγη: www.sansimera.gr

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου