Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 14 Νοέ 2018
Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση

Ανατολή Ήλιου: 07:03 – Δύση Ήλιου: 17:15
  • Παγκόσμια Ημέρα για τον Διαβήτη
  • Γιορτάζουν:  Φίλιππος, Φιλιππία

Σαν Σήμερα...

 

Αρχίζουν στο Πολυτεχνείο γενικές συνελεύσεις των φοιτητών. Στο προαύλιο εκατοντάδες φοιτητές φωνάζουν αντιδικτατορικά συνθήματα. Η αστυνομία περικυκλώνει το κτίριο. Οι φοιτητές που μετείχαν στην παμφοιτητική συγκέντρωση στη Νομική μεταβαίνουν στο Πολυτεχνείο. Το βράδυ συγκροτείται η πρώτη Συντονιστική Επιτροπή και οργανώνεται η κατάληψη.
 

Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου

 

Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα.

 

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στις 14 Φεβρουαρίου 1973, όταν ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347, ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Η αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του ιδρύματος, συνέλαβε 11 φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της «περιύβρισης αρχής». Οι 8 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, ενώ περίπου 100 άλλοι αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να ντυθούν στο χακί.

Επτά ημέρες μετά τα πρώτα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 21 Φεβρουαρίου οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα, προβάλλοντας τα συνθήματα «Δημοκρατία», «Κάτω η Χούντα» και «Ζήτω η Ελευθερία». Η αστυνομία επενέβη και πάλι για να καταστείλει την εξέγερση, αλλά η βίαιη εκδίωξη των φοιτητών από το κτίριο της Νομικής ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την αγωνιστικότητά τους.

Η εξέγερση που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων. Το πρωί εκείνης της ημέρας οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα μαθήματα, με αίτημα να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το καθεστώς.

Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική σχολή. Μάλιστα, οι φοιτητές της Νομικής εξέδωσαν ψήφισμα, με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 20% του προϋπολογισμού και ανάκληση του Ν.1347 για την αναγκαστική στράτευση των φοιτητών.

Όσο περνούσε η μέρα άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά και άλλοι που πληροφορήθηκαν το νέο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου. Το απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Οι πόρτες έκλεισαν και από τότε άρχισε η οργάνωση της εξέγερσης. Το πρώτο βήμα ήταν η εκλογή Συντονιστικής Επιτροπής, στην οποία μετείχαν 22 φοιτητές και 2 εργάτες, με σκοπό να καθοδηγήσει τον αγώνα. Επιπλέον, δημιουργήθηκαν επιτροπές σε όλες τις σχολές για να οργανώσουν την κατάληψη και την επικοινωνία με την ελληνική κοινωνία.

Για το σκοπό αυτό άρχισε να λειτουργεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός, αρχικά στο κτίριο του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων, με εκφωνητές τη Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστου. Επιπλέον, στο Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που δούλευαν μέρα - νύχτα, για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών, που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία και στα ταξί, για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι. Στο Πολυτεχνείο οργανώθηκε εστιατόριο και νοσοκομείο, ενώ ομάδες φοιτητών ανέλαβαν την περιφρούρηση του χώρου, ξεχωρίζοντας τους ενθουσιώδεις και δημοκράτες Αθηναίους από τους προβοκάτορες.

Η πρώτη αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν να στείλει μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια. Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθους που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο, με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ. Οι περισσότεροι διαλύθηκαν. Όσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα ανατρέποντας τρόλεϊ και συγκεντρώνοντας υλικά από νεοανεγειρόμενες οικοδομές, και άναψαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα, η αστυνομία έκανε χρήση όπλων, χωρίς όμως να πετύχει το στόχο της, την καταστολή της εξέγερσης.

Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από του Γουδή προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρα, αποκλείοντας τις πλαϊνές πύλες του ιδρύματος και το άλλο έλαβε θέση απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε.

Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι μοίρες των ΛΟΚ, μαζί με ομάδες -μυστικών και μη- αστυνομικών, εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και κυνήγησαν τους φοιτητές, οι οποίοι πηδώντας από τα κάγκελα προσπάθησαν να διαφύγουν στους γύρω δρόμους. Τους κυνηγούσαν αστυνομικοί, πεζοναύτες, ΕΣΑτζήδες. Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες, πολλοί συνελήφθησαν κα μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ.

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Όμως, μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Στην ανάκριση που διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων της καταστολής εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Ωστόσο, τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.

Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο, αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Όμως ο ισχυρός άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, που επέβαλλε ένα καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.

Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης και ο αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού, κάλεσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να επαναφέρει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.

Ποιήματα εμπνευσμένα από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου

 
 

Γεγονότα

μ.Χ.
 
Ο αμερικάνος συγγραφέας Χέρμαν Μέλβιλ εκδίδει στις ΗΠΑ το μυθιστόρημά του Μόμπι Ντικ, ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
 
Καταρρακτώδης βροχή προκαλεί έντονα πλημμυρικά φαινόμενα σε Αθήνα και Πειραιά με μεγάλες καταστροφές. 61 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, ενώ καταρρέουν 450 σπίτια.

Η πλημμύρα του Αγίου Φιλίππου

Ως «Πλημμύρα του Αγίου Φιλίππου» έμεινε στην ιστορία η θεομηνία που έπληξε την Αθήνα και τον Πειραιά την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 1896, ανήμερα της εορτής του Αποστόλου Φιλίππου, προκαλώντας τον θάνατο 61 ανθρώπων και τεράστιες υλικές καταστροφές.

 

Στην μετολυμπιακή Αθήνα της «Μεγάλης Ιδέας» και του «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν», η ημέρα δεν ξεκίνησε καλά. Από τις πρώτες πρωινές ώρες έβρεχε καταρρακτωδώς και η αίσθηση που υπήρχε σε πολλούς κατοίκους του κλεινού άστεως ήταν ότι κάτι κακό θα συνέβαινε. Η Αθήνα εκείνη την εποχή ήταν ανοχύρωτη πόλη, όσον αφορά στα έργα υποδομής. Θύμιζε ένα μεγάλο χωριό, με δρόμους χωμάτινους, μικρά πρόχειρα κατασκευασμένα σπίτια, ανύπαρκτο αποχετευτικό δίκτυο, ενώ τα δύο ιστορικά ποτάμια του λεκανοπεδίου, ο Κηφισός και ο Ιλισσός ήταν ακόμη «ασκεπή» και μια διαρκής απειλή σε περίπτωση νεροποντής.

Από τις μεσημεριανές ώρες της 14ης Νοεμβρίου πολλοί δρόμοι της πρωτεύουσας είχαν καταστεί αδιάβατοι ή είχαν καταστραφεί τελείως. Γεφύρια είχαν καταρρεύσει, μάντρες είχαν καταπέσει, σπίτια είχαν πλημμυρίσει και οι πρώτες πληροφορίες για νεκρούς έκαναν τον γύρο της Αθήνας. Ιδιαίτερα επλήγη η συνοικία Βατραχονήσι (εκεί που βρίσκεται σήμερα το εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής, στην αρχή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης) από την υπερχείλιση του Ιλισσού. Η γέφυρα του Παναθηναϊκού Σταδίου κατέρρευσε από τα ορμητικά νερά του ποταμού και ανάμεσα στα φερτά υλικά που κατέβαζε μπορούσε κανείς να διακρίνει πτώματα ανθρώπων και ζώων. Τουλάχιστον 12 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην περιοχή, ενώ πολλά σπίτια πλημμύρισαν και καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Σημαντικές ζημιές υπέστησαν και οι συνοικίες Βάθη, Αγίου Παντελεήμονα και Κολοκυνθούς, όπου έχασαν τη ζωή τους οκτώ άνθρωποι. Λόγω της πλημμύρας ανατράπηκε η ατμομηχανή της αμαξοστοιχίας που ερχόταν από την Πάτρα, με αποτέλεσμα να καταπλακωθεί ο μηχανικός και να τραυματισθεί βαριά ο θερμαστής.

Η Αθήνα αποκόπηκε, όχι μόνο από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και από τον Πειραιά και η συγκοινωνία για κάποιες ημέρες γινόταν δια θαλάσσης. Ο Πειραιάς υπέστη και αυτός μεγάλες καταστροφές από τη θεομηνία. Οι νεκροί έφθασαν τους 40 στις διάφορες συνοικίες του, ενώ κατέρρευσαν τουλάχιστον 450 σπίτια. Η πόλη για δύο ημέρες φωτιζόταν από τα ηλεκτρικά των πλοίων. Ιδιαίτερα επλήγησαν τα Καμίνια, που λόγω συσσώρευσης υδάτων από την υπερχείλιση του Κηφισού και 22 ακόμη χειμάρρων που διέσχιζαν την περιοχή, απομονώθηκαν για μέρες από τον υπόλοιπο Πειραιά. Μεγάλες ζημιές υπέστη και το Νέο Φάληρο, τόπος αναψυχής για τους πλούσιους Αθηναίους εκείνη την περίοδο.

Στο στόχαστρο του αντιπολιτευόμενου Τύπου, όπως ήταν φυσικό, βρέθηκε από την πρώτη στιγμή ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης, που διακρινόταν για τα μεγάλα λόγια του. Από την επόμενη ξεκίνησε έρανος για την αποκατάσταση των πλημμυροπαθών. Οι πρώτοι που συνεισέφεραν ήταν ο διάδοχος Κωνσταντίνος (1500 δρχ) και ο επιχειρηματίας Ανδρέας Συγγρός (2000 δρχ). Πάντως, ένα βασικό μέλημα των κυβερνώντων στη συνέχεια ήταν η κάλυψη της κοίτης των δύο ποταμών, Κηφισού και Ιλισσού, που δημιουργούσαν σημαντικά προβλήματα σε Αθήνα και Πειραιά, ύστερα από κάθε έντονη βροχόπτωση. Εκπονήθηκαν αρκετές μελέτες, αλλά τα έργα κάλυψης πρώτα του Ιλισσού ξεκίνησαν μόλις τη δεκαετία του '30.

 
 
 
Λαμβάνει χώρα η πρώτη απονήωση στην ιστορία της αεροπορίας. Ο Γιουτζίν Ιλάι σηκώνει ένα αεροπλάνο από το κατάστρωμα του καταδρομικού «Μπέρμιγχαμ».

Γιουτζίν Ιλάι
1886 – 1911

Πρωτοπόρος αμερικανός αεροπόρος, στον οποίο πιστώνεται η πρώτη προσνήωση και απονήωση αεροπλάνου πάνω σε πλοίο. Οι πτήσεις του αυτές άνοιξαν τον δρόμο στην κατασκευή του αεροπλανοφόρου.

 

Ο Γιουτζίν Μπέρτον Ιλάι (Eugene Burton Ely), γεννήθηκε στο Ουίλιαμσμπεργκ της Αϊόβα στις 21 Οκτωβρίου 1886 και σπούδασε μηχανικός στο Πολιτειακό Κολέγιο της Αϊόβα. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως πωλητής αυτοκινήτων και οδηγός αγώνων στον Σαν Φρανσίσκο.

Στις αρχές του 1910 μετακόμισε βορειότερα στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, αναζητώντας καλύτερη τύχη και έπιασε δουλειά στην έκθεση αυτοκινήτων του Χένρι Γουέμι. Λίγο μετά, το αφεντικό του αγόρασε ένα τετρακύλινδρο διπλάνο τύπου «Κέρτις» («Curtiss») και ο Ιλάι, έχοντας άγνοια κινδύνου, προσφέρθηκε να το πιλοτάρει με μόνο εφόδιο τη λατρεία του για την ταχύτητα και τη συμμετοχή του σε αγώνες αυτοκινήτου. Φυσικό ήταν να τα κάνει θάλασσα και το αεροπλάνο να υποστεί σημαντικές ζημιές, όταν κατέπεσε στην παρθενική του πτήση.

 

Η πrώτη απονήωση

Ο Γουέμι εξοργίστηκε για την απώλεια της επένδυσής του και τον απέλυσε. Αυτός δεν το έβαλε κάτω. Αγόρασε το σχεδόν κατεστραμμένο αεροπλάνο από το πρώην αφεντικό του και μέσα σε λίγους μήνες βάλθηκε, όχι μόνο να επισκευάσει το αεροπλάνο, αλλά και να μάθει να πετά. Τον Ιούνιο του 1910 με το ανακαινισμένο «Κέρτις» πέταξε από το Πόρτλαντ ως τη Μινεσότα και συναντήθηκε με τον κατασκευαστή του Γκλεν Κέρτις. Αυτός εντυπωσιάστηκε από τις επιδόσεις του και τον προσέλαβε στην εταιρεία του.

 

Τον Οκτώβριο του 1910, ο Ιλάι και ο Κέρτις συναντήθηκαν στην Ουάσιγκτον με στελέχη του Υπουργείου Ναυτικών, για να συζητήσουν τη δυνατότητα ίδρυσης Αεροπορίας του Ναυτικού. Πρώτα έπρεπε να επιλύσουν το πρόβλημα της προσνήωσης και απονήωσης ενός αεροπλάνου πάνω σε πλοίο. Μέσα σε σύντομο χρόνο πραγματοποίησαν δύο πειραματικές πτήσεις που αποδείχθηκαν επιτυχημένες.

Η πρώτη δοκιμή έγινε στις 10 Νοεμβρίου 1910. Ο Ιλάι με ένα διπλάνο «Κέρτις» απονηώθηκε από μια ξύλινη εξέδρα, που είχε κατασκευαστεί ειδικά στο κατάστρωμα του καταδρομικού «Μπέρμιγχαμ», το οποίο βρισκόταν εν στάσει στα ανοιχτά της Βιρτζίνια. Δύο μήνες αργότερα, στις 18 Ιανουαρίου 1911, ο Ιλάι απογειώθηκε από το Σαν Φρανσίσκο και προσνηώθηκε σε μια ξύλινη εξέδρα στο πρυμναίο κατάστρωμα του θωρηκτού «Πενσυλβάνια», που ναυλοχούσε στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Κατά την προσνήωσή του χρησιμοποίησε διάταξη αγκίστρωσης από συρματόσχοινα (όπως και τα σύγχρονα αεροπλάνα, που επιχειρούν από αεροπλανοφόρα), δεμένα σε σάκους γεμάτους άμμο. Στη συνέχεια, ο πρωτοπόρος αεροπόρος απονηώθηκε και επέστρεψε πάλι στην ξηρά.

Ο Γιουτζίν Ιλάι, μετά τη διπλή του επιτυχία, συνέχισε να πετά ως πιλότος επιδείξεων. Σε μια τέτοια επίδειξη στο Μέικον της Τζόρτζια (19 Οκτωβρίου 1911), το αεροπλάνο του συνετρίβη και ο Ιλάι βρήκε ακαριαίο θάνατο, σε ηλικία μόλις 25 ετών.

 
 
Ο Μάνος Χατζιδάκις ιδρύει την «Ορχήστρα των Χρωμάτων».
 
Ινδικό διαστημικό όχημα προσεδαφίζεται στη Σελήνη, για πρώτη φορά από την έναρξη του διαστημικού προγράμματος της ασιατικής χώρας πριν από 45 χρόνια.

Γεννήσεις

μ.Χ.

 
Βαγγέλης Γερμανός, έλληνας τραγουδιστής και συνθέτης.
 
 
Δήμητρα Γαλάνη, ελληνίδα τραγουδίστρια.
 
 
Yanni, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γιάννη Χρυσομάλη, έλληνας συνθέτης από την Καλαμάτα, με σπουδαία καριέρα στις ΗΠΑ, στο χώρο της new age μουσικής.

 

 

Θάνατοι

 
Ιουστινιανός (Φλάβιος Πέτρος Σαββάτιος Ιουστινιανός), αυτοκράτορας του Βυζαντίου. (Γεν. 11/5/483)
 
 
Γκέοργκ Βίλχελμ Χέγκελ, γερμανός φιλόσοφος. (Γεν. 27/8/1770)
 
 
Τόμας Μπρους, 7ος κόμης του Έλγιν, σκωτσέζος ευγενής και διπλωμάτης, γνωστός από την αφαίρεση των γλυπτών του Παρθενώνα. (Γεν. 20/7/1776)
 

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου