Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 06 Νοέ 2018
Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018

Ανατολή Ήλιου: 06:55 – Δύση Ήλιου: 17:22
  • Παγκόσμια Ημέρα για την Παρεμπόδιση της Εκμετάλλευσης του Περιβάλλοντος στον Πόλεμο και τις Ένοπλες Συγκρούσεις
  • Γιορτάζουν:  Λεονάρδος

 

Σαν Σήμερα...

 

Ανρί Ντε Ρινί (Δεριγνύ), γάλλος ναύαρχος. Ήταν ο διοικητής της γαλλικής ναυτικής μοίρας στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου. (Γεν. 2/2/1782)

Ερρίκος Δεριγνύ
1782 – 1835

 

Γάλλος ναύαρχος και πολιτικός. Συμμετείχε ως αρχηγός της γαλλικής μοίρας στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827), που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανεξαρτησία της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

 

Ο Ερρίκος Δανιήλ Γωτιέρος, κόμης Δεριγνύ, όπως είναι η καθιερωμένη γραφή στα ελληνικά του ονόματος Marie Henri Daniel Gauthier, Comte de Rigny (Μαρί Ανρί Γκοτιέ, Κοντ ντε Ρινί) γεννήθηκε στην Τουλ της Λορένης στις 2 Φεβρουαρίου 1782. Σε ηλικία 10 ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και μεγάλωσε με μία θεία του.

Κατατάχθηκε νεώτατος στο Ναυτικό κι έλαβε μέρος στη ναπολεόντεια εκστρατεία της Αιγύπτου (1798-1801). Τοποθετήθηκε κυβερνήτης της κορβέτας «La Triomphante» («Η Θριαμβευτική») στη ναυτική βάση τής Βουλώνης, όταν ο Μέγας Ναπολέων σχεδίαζε απόβαση στη Βρετανία. Διακρίθηκε ως διοικητής μονάδων πεζοναυτών της Αυτοκρατορικής Φρουράς στην Πρωσία και την Πολωνία (1806-1807), καθώς και στην Ισπανία (1808), όπου διετέλεσε υπασπιστής του στρατάρχη Μπεσιέρ κι έλαβε μέρος στις νικηφόρες μάχες της Μεντίνα ντελ Ρίο Σέκο (14 Ιουλίου 1808) και της Σομοσιέρα (30 Νοεμβρίου 1808).

Μετά το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων προβιβάστηκε σε πλοίαρχο (1816), χάρη στην προστασία του θείου του βαρώνου Λουί, υπουργού των Οικονομικών κατά τη δεύτερη Παλινόρθωση των Βουρβόνων, και τοποθετήθηκε κυβερνήτης της φρεγάτας «Μήδεια», που υπαγόταν στη Μοίρα της Ανατολής, δηλαδή στη γαλλική ναυτική μοίρα του Αιγαίου. Έφθασε στη Μήλο στις 2 Μαΐου 1822 και στις 27 Ιανουαρίου 1823 ανέλαβε από τον πλοίαρχο ντε Βιέλα τη διοίκηση της μοίρας.

Η στάση του κατά τη διάρκεια του Αγώνα υπήρξε φιλική προς τους Έλληνες, εφόσον δεν θίγονταν τα γαλλικά συμφέροντα στην περιοχή. Στις 6 Ιουνίου 1823 συναντήθηκε στα ανοιχτά της Λέσβου με τον Χοσρέφ πασά, ο οποίος είχε εξέλθει από τον Βόσπορο για να καταστείλει την ελληνική επανάσταση. Ο Τούρκος ναύαρχος βολιδοσκόπησε τον Δεριγνύ εάν ήταν διατεθειμένος να διαβιβάσει στην Ύδρα προτάσεις συμβιβασμού, επί τη βάσει της υποταγής των επαναστατών και της παράδοσης των όπλων τους. Ο Δεριγνύ απάντησε ότι δεν δικαιούται ν’ απαιτήσει από τους Έλληνες την παράδοση των όπλων τους και ν’ αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη των συνεπειών.

Αργότερα, ο Δεριγνύ παρέστη μάρτυρας της πυρπόλησης 40 χωριών της Καρύστου από τον Χοσρέφ πασά και όπως έγραψε σε αναφορά του προς την κυβέρνηση της χώρας του διέσωσε πολλούς Έλληνες, που προσπαθούσαν να διαφύγουν με μικρά πλοιάρια. Στις 16 Ιουλίου 1827 παρακολούθησε από τον κόλπο του Φαλήρου τη μάχη του Χαϊδαρίου και μεσολάβησε για την απελευθέρωση Ελλήνων αιχμαλώτων, καθώς και για τη συνομολόγηση συνθήκης μεταξύ της πολιορκημένης στην Ακρόπολη ελληνικής φρουράς και του Κιουταχή.

Στην ελληνική ιστορική μνήμη παραμένει κυρίως για τη συμμετοχή του στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827), στην οποία έλαβε μέρος επιβαίνοντας στη φρεγάτα «Μήδεια» ως επικεφαλής της γαλλικής μοίρας. Ύστερα από σύντομο διάστημα, ο αρχιπλοίαρχος πλέον Δεριγνύ παρέδωσε τη διοίκηση της Μοίρας της Ανατολής στον ομοιόβαθμό του Κλοντ ντε Ροσαμέλ και ανακλήθηκε στη Γαλλία.

Το 1829 ως υποναύαρχος, τοποθετήθηκε ναυτικός διοικητής Τουλώνας κι έλαβε τον τίτλο του κόμη. Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών (1831-1834) επί Φιλίππου Λουδοβίκου, υπουργός Εξωτερικών (1834-1835) και για μικρό χρονικό διάστημα πρεσβευτής στη Νεάπολη (Νάπολι). Παράλληλα, ήταν βουλευτής στις περιφέρειες Μοζέλα και Καλαί.

Ο Ερρίκος Δεριγνύ πέθανε στις 6 Νοεμβρίου 1835, σε ηλικία 53 ετών.

Οδούς προς τιμήν του ναυάρχου Δεριγνύ συναντάμε στην Αθήνα, στο Περιστέρι Αττικής, στα Νέα Λιόσια Αττικής, στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας, στις Νέες Παγασές Βόλου και το Βασιλικό Ευβοίας.

 
 
 
 

Γεγονότα

μ.Χ.
 
Ο Αβραάμ Λίνκολν κερδίζει τις εκλογές και γίνεται Πρόεδρος των ΗΠΑ.

Αβραάμ Λίνκολν
1809 – 1865

Διακεκριμένος αμερικανός πολιτικός, που διετέλεσε πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1861 έως τη δολοφονία του το 1865. Στα επιτεύγματά του συμπεριλαμβάνονται η διάσωση της ένωσης των βορειοαμερικανικών πολιτειών κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο (1861-1865), η υπεράσπιση της δημοκρατίας και η κατάργηση της δουλείας, που αφορούσε τον μαύρο πληθυσμό της χώρας.

 

Ο Αβραάμ Λίνκολν (Abraham Lincoln) γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1809 σε μια καλύβα, μερικά χιλιόμετρα στα νότια του χωριού Χότζεβιλ της πολιτείας Κεντάκι, και ήταν γιος ενός φτωχού χωρικού. Μικρός, έμεινε ορφανός από μητέρα, αλλά η μητριά του ήταν πολύ καλή μαζί του, ώστε την ανέφερε μ’ ευγνωμοσύνη σ’ όλη του τη ζωή. Η φτώχεια και η δουλειά του κοντά στον πατέρα του δεν του έδωσαν τον καιρό να πάει στο σχολείο, παρά μονάχα έξι μήνες. Δεν έχανε, όμως, την ευκαιρία να διαβάζει και να μορφώνεται μόνος του, με την ενθάρρυνση και της μητριάς του, την «αγγελική μητέρα», όπως την ονόμασε.

Αργότερα, για να κερδίζει το ψωμί του, έκαμε μεταφορές μ’ ένα μικρό ποταμόπλοιο στο Μισσισιπή. Στα ταξίδια του αυτά γνώρισε τη φρικτή ζωή που βίωναν οι μαύροι των Νοτίων Πολιτειών, που ήταν σκλάβοι των λευκών και τους συμπόνεσε πολύ. Κατόπιν έγινε υπάλληλος σε μία εμπορική επιχείρηση, εθελοντής στο στρατό, μικρέμπορος και διευθυντής ταχυδρομείου.

Απελπισμένος απ’ όλες αυτές τις εργασίες, άρχισε να μελετά νομικά και το 1836, σε ηλικία 26 χρόνων, πέρασε τις εξετάσεις για την άδεια επαγγέλματος και άρχισε να δικηγορεί στην πολιτεία του Ιλινόις. Οι συμπολίτες του, που αναγνώριζαν τις ικανότητές του, την αταλάντευτη ειλικρίνεια και την απόλυτη εντιμότητά του, τον εξέλεξαν ομοσπονδιακό βουλευτή το 1846, με τη σημαία του Κόμματος των Ουίγων (Φιλελευθέρων). Νωρίτερα είχε διατελέσει μέλος της τοπικής βουλής του Ιλινόις (1834-1842). Μία από τις πρώτες του ενέργειες στο Κογκρέσο ήταν να ταχθεί υπέρ της κατάργησης της δουλείας των μαύρων.

Το 1854 συμμετείχε στην ίδρυση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και στις 6 Νοεμβρίου 1861 εξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Την εποχή αυτή ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος, με κυρίαρχο ζήτημα την κατάργηση της δουλείας και την απελευθέρωση των σκλάβων. Οι Νότιες Πολιτείες ήθελαν να διατηρηθεί η σκλαβιά των μαύρων και απειλούσαν με αποχώρηση από την Ένωση.

Ο Λίνκολν, αφού μάταια προσπάθησε να συμβιβάσει τα πράγματα, αντιμετώπισε την κατάσταση δυναμικά, με πόλεμο και ταυτόχρονα κήρυξε την κατάργηση τής δουλείας (1 Ιανουαρίου 1863). Στις 8 Νοεμβρίου 1864 επανεξελέγη πρόεδρος, νίκησε τους Νότιους κι έφερε την τάξη, την ελευθερία και τη δημοκρατία στις ΗΠΑ. Μία από τις πρώτες του ενέργειες ήταν η ψήφιση της 13ης τροπολογίας του Αμερικανικού Συντάγματος (1 Φεβρουαρίου 1865), με την οποία καταργήθηκε και επίσημα η δουλεία.

 

Η δολοφονία του Λίνκολν

Η δεύτερη προεδρία του, όμως, κράτησε μόνο λίγες μέρες, γιατί το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, 14 Απριλίου 1865, την ώρα που παρακολουθούσε μία θεατρική παράσταση στην Ουάσιγκτον, πυροβολήθηκε στο θεωρείο του από τον ηθοποιό Τζον Μπουθ, που ήταν κατάσκοπος των Νοτίων. Απομακρυνόμενος από το θέατρο, ο δράστης ακούστηκε να λέει στα λατινικά: «Sic semper tyrannis» (σε ελεύθερη μετάφραση «Ο θάνατος αρμόζει στους τυράννους»). Νωρίς το πρωί της επομένης, ο Λίνκολν άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 56 ετών. Ενταφιάστηκε με μεγάλες τιμές στο Σπρίνγκφιλντ του Ιλινόις, όπου υψώνεται μεγαλόπρεπο μνημείο του.

 

Ο Αβραάμ Λίνκολν υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η μεταθανάτια μεγέθυνση της φήμης του επηρεάστηκε και από τη χρονική στιγμή (Μεγάλη Παρασκευή) και τις περιστάσεις του θανάτου του, που του προσέδωσαν το «φωτοστέφανο του μάρτυρα» κι ένα είδος αγιότητας. «Ο Ιησούς Χριστός πέθανε για τον κόσμο. Ο Αβραάμ Λίνκολν πέθανε για τη χώρα του» δήλωσε ένας σύγχρονός του...

 
 
 
Ο μυστικός πράκτορας των Βρετανών Σίντνεϊ Ράιλι εκτελείται από την OGPU, τη μυστική υπηρεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Υπήρξε το πρότυπο του Ίαν Φλέμινγκ για τον Τζέιμς Μποντ.
 
Ο αμερικανός ηλεκτρομηχανικός Έντουιν Άρμστρονγκ ανακαλύπτει τη ραδιοφωνική μπάντα των FM.
 
Σφοδρή νεροποντή πλήττει την Αθήνα, με αποτέλεσμα το θάνατο 43 ανθρώπων, ενώ χιλιάδες μένουν άστεγοι.

Η φονική πλημμύρα του 1961 στην Αθήνα

Μία από τις πιο τραγικές και καταστροφικές στιγμές της έζησε η Αθήνα τη νύχτα της 5ης προς την 6η Νοεμβρίου του 1961. Μια άγρια και παρατεταμένη νεροποντή, που ξέσπασε λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, προκάλεσε έντονα πλημμυρικά φαινόμενα, που στοίχισαν τη ζωή σε 43 ανθρώπους, ενώ οι καταστροφές ήταν ανυπολόγιστες.

 

Η καταστροφική πλημμύρα συνέβη δύο ημέρες μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή και μία βδομάδα μετά τις βουλευτικές εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961, στις οποίες θριάμβευσε η ΕΡΕ, αλλά έμειναν στην ιστορία ως «εκλογές βίας και νοθείας». Ήδη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γεώργιος Παπανδρέου, είχε αμφισβητήσει τη νομιμότητά της και προετοίμαζε το έδαφος για τον «ανένδοτο αγώνα».

Κι ενώ αυτό ήταν το πολιτικό κλίμα της εποχής, γύρω στις 11:30 το βράδυ της 5ης Νοεμβρίου άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού και μέσα σ' ένα τρίωρο η Αθήνα είχε μεταβληθεί σε μια απέραντη λιμνοθάλασσα. Τεράστιοι όγκοι νερού των ποταμών Κηφισού και Ιλισσού είχαν κατακλύσει τις Δυτικές και Βορειοδυτικές χαμηλές περιοχές της πρωτεύουσας. Τεράστιες ζημιές προκλήθηκαν στις περιοχές Μπουρνάζι, Νέα Λιόσια, Νέα Σφαγεία (Ταύρος), Θησείο, Αιγάλεω, Μοσχάτο, Νέο Φάληρο, Νίκαια και Άγιος Ιωάννης Ρέντη. Στην οδό Πειραιώς το ύψος του νερού έφθασε τα δύο μέτρα και προκάλεσε την καταστροφή μιας γέφυρας. Στο κέντρο της Αθήνας πολλοί δρόμοι μεταβλήθηκαν σε ορμητικούς χειμάρρους, όπως η Σίνα, η Ομήρου, η Βουκουρεστίου, η Πατησίων, η Αλεξάνδρας και η Συγγρού.

Το αποτέλεσμα της θεομηνίας αυτής ήταν να πνιγούν 43 άνθρωποι, να τραυματισθούν γύρω στους 300, να καταρρεύσουν 400 σπίτια, να πλημμυρίσουν πάνω από 4.000 οικήματα και να μείνουν άστεγες πάνω από 500 οικογένειες. Ιδιαίτερα επλήγησαν οι λαϊκές συνοικίες και οι φτωχογειτονιές της λεγόμενης «Δυτικής Όχθης» (Μπουρνάζι, Ανθούπολη, Νέα Λιόσια), όπου καταμετρήθηκαν και τα περισσότερα θύματα. Σύμφωνα με το Υπουργείο Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων, οι υλικές ζημίες που προκλήθηκαν ήταν οι μεγαλύτερες της τελευταίας πεντηκονταετίας.

Όπως είναι φυσικό, η αντιπολίτευση προσέθεσε ένα ακόμα επιχείρημα στην πολεμική της κατά της ΕΡΕ και προσωπικά κατά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που ήταν ήδη πέντε χρόνια πρωθυπουργός και «είχε αφήσει την Αθήνα έρμαιη στο έλεος των στοιχείων της φύσης, χωρίς στοιχειώδη αποχετευτικά και άλλα έργα υποδομής». Από την πλευρά του, ο υπουργός Συγκοινωνιών και Δημοσίων έργων Σόλων Γκίκας, που επισκέφθηκε τις πληγείσες περιοχές, δήλωσε ότι οι κυβερνήσεις της ΕΡΕ «εξετελέσθησαν όσα ουδέποτε έργα» και επέρριψε τυχόν ευθύνες στις προηγούμενες κυβερνήσεις.

 
 
Ξεσπά το σκάνδαλο Irangate. Ο αμερικανικός Τύπος αποκαλύπτει ότι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Ρίγκαν πούλησαν όπλα στο Ιράν και με τα κέρδη χρηματοδότησαν τον αγώνα των Κόντρας στη Νικαράγουα για την ανατροπή της κυβέρνησης των Σαντινίστας.
 
Η Ελλάδα υπογράφει τη Συνθήκη του Σένγκεν.

Γεννήσεις

μ.Χ.
 
Αντόλφ Σαξ, βέλγος τεχνίτης πνευστών και εφευρέτης του σαξοφώνου. (Θαν. 7/2/1894)
 
 
Τζέιμς Νάισμιθ, καναδός γυμναστής, δημιουργός της καλαθοσφαίρισης (μπάσκετ). (Θαν. 28/11/1939)
 
 
Σπυρίδων - Άδωνις Γεωργιάδης, έλληνας πολιτικός.
 

Θάνατοι

μ.Χ.

 
 
 
Γιάννης Ανδριανόπουλος, ο μεγαλύτερος εκ των πέντε αδελφών της οικογένειας που ίδρυσαν και αποτέλεσαν τη «σπονδυλική στήλη» της ομάδας ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού και αγωνίστηκε έως το 1929. (Γεν. 1900)
 
 
Μαρία Ιορδανίδου, ελληνίδα συγγραφέας («Λωξάνδρα»). (Γεν. 1897)

 

 

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου