Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 02 Νοέ 2018
Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018

Ανατολή Ήλιου: 06:50 – Δύση Ήλιου: 17:26
  • Διεθνής Ημέρα για τον Τερματισμό της Ατιμωρησίας για τα Εγκλήματα κατά των Δημοσιογράφων.
  • Γιορτάζουν:  Ακίνδυνος, Ακίνδυνη, Αφθονία, Ελπιδοφόρος, Πήγασος

Σαν Σήμερα...

 

Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, εθνικοποιείται η περιουσία της εκκλησίας.

Γεγονότα

μ.Χ.

Διεθνής Ημέρα για τον Τερματισμό της Ατιμωρησίας για τα Εγκλήματα κατά των Δημοσιογράφων.

H Διεθνής Ημέρα για τον Τερματισμό της Ατιμωρησίας για τα Εγκλήματα κατά των Δημοσιογράφων καθιερώθηκε με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ (Ψήφισμα A/RES/68/163 της 18ης Δεκεμβρίου 2013) και τιμάται κάθε χρόνο στις 2 Νοεμβρίου. Η απόφαση προτρέπει τα κράτη – μέλη του διεθνούς οργανισμού να λάβουν συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση «της σημερινής κουλτούρας ατιμωρησίας» στα εγκλήματα με θύματα δημοσιογράφους. Η επιλογή της ημερομηνίας σχετίζεται με τη δολοφονία των γάλλων δημοσιογράφων Κλοντ Βερλόν και Γκισλέν Ντιπόν στο Μάλι, στις 2 Νοεμβρίου 2013.

«Ο αγώνας εναντίον της ατιμωρησίας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ελευθερίας της έκφρασης, της ελευθερίας του Τύπου και της πρόσβασης στην ενημέρωση. Η επίθεση σε έναν δημοσιογράφο σημαίνει επίθεση εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας», δηλώνει στο Γαλλικό Πρακτορείο η γενική διευθύντρια της UNESCO Οντρέ Αζουλέ.

Από το 2006, η UNESCO έχει καταδικάσει τις δολοφονίες 1.010 δημοσιογράφων και επαγγελματιών των μέσων ενημέρωσης. Όμως εννέα στα δέκα από τα εγκλήματα αυτά δεν έφθασαν ποτέ ενώπιον της δικαιοσύνης. Ο φόνος του Σαουδάραβα Τζαμάλ Κασόγκι, ο οποίος «στραγγαλίσθηκε» και «διαμελίσθηκε» μέσα στο προξενείο της χώρας του στην Τουρκία, υπενθυμίζει πως εξακολουθεί να είναι υπερβολικά εύκολο να σκοτώνει κανείς ατιμωρητί δημοσιογράφους.

Από την αρχή του χρόνου έως το τέλος Οκτωβρίου του 2018, η UNESCO έχει καταγράψει 86 φόνους δημοσιογράφων. Η συντριπτική πλειονότητά τους είναι ντόπιοι δημοσιογράφοι που διεξάγουν έρευνες για τη διαφθορά, την εγκληματικότητα και την πολιτική.

Απόψε τα φώτα του Πύργου του Άιφελ θα σβήσουν συμβολικά για μερικές ώρες με πρωτοβουλία της διεθνούς οργάνωσης «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα».

 
 
 
Ο υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ, δηλώνει ότι «ήρθε η ώρα, οι Εβραίοι να αποκτήσουν κράτος στην Παλαιστίνη». Θα μείνει στην ιστορία ως Διακήρυξη Μπάλφουρ, πάνω στην οποία θα βασιστεί η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948.

Διακήρυξη Μπάλφουρ

Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ

Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ

2 Νοεμβρίου 1917: Ενώ η εξέγερση κατά των Οθωμανών εξελίσσεται νικηφόρα για τους Άραβες που ονειρεύονται ανεξαρτησία, ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ, αποστέλλει μία επιστολή στον ηγέτη της εβραϊκής κοινότητας της Μεγάλης Βρετανίας, Λόρδο Ρότσιλντ, ζητώντας να τη διαβιβάσει στη Διεθνή Σιωνιστική Ομοσπονδία.

 

Πρόκειται για τη «Διακήρυξη Μπάλφουρ», όπως θα μείνει στην ιστορία, με την οποία δίδεται η υπόσχεση για την εγκαθίδρυση μιας «εβραϊκής πατρίδας» στην Παλαιστίνη, με σεβασμό στα δικαιώματα των λαών που ζουν ήδη στην περιοχή. Ως αντάλλαγμα, η εβραϊκή κοινότητα καλείται να ενθαρρύνει τις ΗΠΑ να εισέλθουν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι συζητήσεις που προηγήθηκαν της Διακήρυξης είχαν να κάνουν με τις λεπτομέρειες στη διατύπωση. Η φράση «εβραϊκή πατρίδα» χρησιμοποιήθηκε εσκεμμένα αντί της λέξης «πολιτεία», μιας και το επίσημο Λονδίνο δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι στόχος του ήταν η δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους. Επιπλέον, η αλλαγή μιας πρόθεσης οροθετούσε αυτή την πατρίδα μέσα στην Παλαιστίνη προς αποφυγής του εποικισμού όλης της περιοχής, ενώ στο τελικό κείμενο προστέθηκε και η αναφορά στα δικαιώματα των μη εβραϊκών κοινοτήτων.

Όλες αυτές οι αλλαγές ήταν αποτέλεσμα πιέσεων ενός αντι-σιωνιστή εβραίου και υπουργού της ινδικής κυβέρνησης, του Έντουιν Σάμιουελ Μοντάγκου, που πίστευε ότι η Διακήρυξη Μπάλφουρ στην αρχική της μορφή θα ενίσχυε τους αντισημιτικούς διωγμούς.

Η επιστολή περιελήφθη τρία χρόνια αργότερα στη Συνθήκη των Σεβρών, με την οποία διαμοιράστηκαν τα ιμάτια της πάλαι ποτέ κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Μ. Βρετανία πήρε υπό την εντολή της τα εδάφη της Παλαιστίνης, κατόπιν αποφάσεως της Κοινωνίας των Εθνών. Οι Εβραίοι της Διασποράς ενθαρρύνθηκαν να μεταναστεύσουν κατά χιλιάδες στη «Γη της Επαγγελίας» και των προγόνων τους, προς μεγάλη αντίδραση των ντόπιων Αράβων.

Η πληθυσμιακή ισορροπία της περιοχής άρχισε να διαταράσσεται, η απελευθερωτική για τους Εβραίους -τρομοκρατική για τους Άραβες- οργάνωση «Χαγκάνα» ανέλαβε δράση και οι Βρετανοί «ένιπταν τας χείρας τους», όταν δεν υποστήριζαν το εβραϊκό στοιχείο. Έτσι φθάσαμε στο 1948, όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ σε παλαιστινιακά εδάφη.

Η επιστολή Μπάλφουρ προς Ρότσιλντ δεν ήταν απλώς ένα ευχολόγιο!

Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ

Ο Δαβίδ Μπεν - Γκουριόν διαβάζει την ιδρυτική διακήρυξη του κράτους του Ισραήλ

Ο Δαβίδ Μπεν - Γκουριόν διαβάζει την ιδρυτική διακήρυξη του κράτους του Ισραήλ

Στις 14 Μαΐου 1948, ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Κογκρέσου Δαβίδ Μπεν - Γκουριόν (1886-1973) διάβασε την ιδρυτική διακήρυξη του κράτους του Ισραήλ, ενώπιον 250 ατόμων στο Μουσείο του Τελ Αβίβ. Για τους Εβραίους της διασποράς ήταν η επισημοποίηση της επιστροφής στη Γη της Επαγγελίας, ύστερα από εξορία χιλιάδων ετών. Για τους Άραβες, που αποτελούσαν την πλειονότητα των κατοίκων της Παλαιστίνης, ήταν η «Ημέρα της Καταστροφής» («Nakba»), η δική τους Έξοδος από τα πατρογονικά τους εδάφη.

 

Το παλαιό κράτος του Ισραήλ είχε πάψει να υπάρχει από το έτος 70, όταν η Ιερουσαλήμ είχε καταστραφεί από τα ρωμαϊκά στρατεύματα του αυτοκράτορα Τίτου. Οι Εβραίοι είχαν διασκορπιστεί σ’ όλο τον κόσμο. Ο σιωνισμός, τέκνο των άγριων διωγμών που γνώρισαν οι Εβραίοι στην Ανατολική Ευρώπη, στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, διεκδικούσε, για πολιτικούς και θρησκευτικούς λόγους, την επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη, ως καταφύγιο και πατρίδα. Η διεκδίκηση αυτή των σιωνιστών είχε μεγάλη απήχηση στους Εβραίους της διασποράς, ύστερα από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον τους στην Ευρώπη από τους Ναζί, πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πόλεμου.

Η περιοχή της Παλαιστίνης, από τις 29 Σεπτεμβρίου 1923, βρισκόταν υπό προσωρινή βρετανική διοίκηση με εντολή της Κοινωνίας των Εθνών, ύστερα από την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενθαρρυμένοι και από τη διακήρυξη Μπάλφουρ το 1917, οι Εβραίοι άρχισαν συρρέουν και να εγκαθίστανται στην Παλαιστίνη, παρά την εχθρική στάση του ντόπιου αραβικού πληθυσμού. Το εβραϊκό στοιχείο αύξανε και πλήθαινε με την πάροδο του χρόνου. Από το 11,1% το 1922, είχε φθάσει στο 30,9% του συνολικού πληθυσμού της περιοχής τις παραμονές της διακήρυξης της ανεξαρτησίας.

Στις 29 Νοεμβρίου 1947, ο ΟΗΕ αποφάσισε να χωριστεί η Παλαιστίνη σε δύο κράτη, το Ισραηλινό (55,5% του εδάφους της) και το Αραβικό (45,5% του εδάφους), ενώ η Ιερουσαλήμ να παραμείνει διεθνής πόλη για μία περίοδο δέκα ετών και ύστερα οι κάτοικοί της να αποφασίσουν με δημοψήφισμα σε ποιο από τα δύο κράτη θα επιθυμούσαν η πόλη τους να ενταχθεί. Οι Ισραηλινοί αποδέχτηκαν την απόφαση του ΟΗΕ, έχοντας κατά νου να επεκτείνουν το υπό ίδρυση κράτος τους με τις παραστρατιωτικές ομάδες που διέθεταν. Οι Άραβες την απέρριψαν ασυζητητί, καθώς δεν διανοούνταν την ύπαρξη εβραϊκού κράτους στα εδάφη τους. Η Ελλάδα καταψήφισε την απόφαση, επειδή δεν ήθελε να διαταράξει τις σχέσεις της με τους Άραβες.

Τα μεσάνυχτα της 14ης προς 15η Μαΐου 1948 εξέπνεε η εντολή με την οποία η Κοινωνία των Εθνών εμπιστεύτηκε στη Μεγάλη Βρετανία τη διακυβέρνηση της Παλαιστίνης. Τα βρετανικά στρατεύματα έπρεπε να εγκαταλείψουν τη χώρα, το αργότερο ως την 1η Αυγούστου. Καθώς η 15η Μαΐου ήταν Σάββατο, το Εθνικό Εβραϊκό Συμβούλιο και το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Κογκρέσο αποφάσισαν να αναγγείλουν μία μέρα νωρίτερα την ίδρυση του εβραϊκού κράτους.

Έτσι, νωρίς το απόγευμα της 14ης Μαΐου 1948, 250 εκπρόσωποι των δύο οργανώσεων συγκεντρώθηκαν στο Μουσείο του Τελ Αβίβ με πάσα μυστικότητα. Εκεί, ο σιωνιστής και σοσιαλιστής Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, ο μετέπειτα πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, διάβασε τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας κάτω από το πορτρέτο του Τέοντορ Χερτζλ (1860-1904), του Ουγγροεβραίου δημοσιογράφου που ίδρυσε το σιωνιστικό κίνημα στα τέλη του 19ου αιώνα. Στη δήλωση της ανεξαρτησίας επισημαινόταν: «Στο πλαίσιο μιας πρότασης για την ειρήνη και των καλών γειτονικών σχέσεων δίνουμε χέρι φιλίας σε όλα τα γειτονικά κράτη και τους λαούς τους και τους καλούμε να δημιουργήσουν δεσμούς συνεργασίας και αλληλοβοηθείας με τον κυρίαρχο εβραϊκό λαό, που έχει εγκατασταθεί στη δική του γη». Την ίδια ημέρα, οι ΗΠΑ αναγνώρισαν το νέο κράτος και δύο ημέρες αργότερα η Σοβιετική Ένωση. Η Ελλάδα αναγνώρισε το Ισραήλ στις 15 Μαρτίου 1949.

Ο Αραβικός κόσμος δεν θα αποδεχτεί το νεοσύστατο κράτος και την επομένη θα τού κηρύξει τον πόλεμο, θεωρώντας ότι θα ήταν εύκολη λεία και θα το εξαφανίσει από προσώπου γης. Με τη βοήθεια, όμως, της Σοβιετικής Ένωσης, το Ισραήλ θα αντέξει και θα νικήσει στον Α’ Αραβο-Ισραηλινό Πόλεμο (1948-1949), δηλώνοντας εμφατικά ότι ήρθε για να μείνει οριστικά στη Γη της Επαγγελίας. Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ αποτελεί την αφετηρία του Παλαιστινιακού προβλήματος που υφίσταται μέχρι σήμερα.

  
 
Ιδρύεται η ομάδα μπάσκετ των θρυλικών Boston Celtics, που προήλθε από τη συγχώνευση των ομάδων Providence και Steam Rollers.
 
Πρωτοφανής νεροποντή πλήττει την Αττική, με 22 νεκρούς, εκτεταμένης διάρκειας συσκότιση και ανυπολόγιστες ζημiές στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας. 17 νεκροί και εκτεταμένες ζημίες και στον Πειραιά.
 
Εφαρμόζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα ο δακτύλιος, για να καταπολεμηθεί το νέφος.
 
Προεδρικές εκλογές διεξάγονται στις ΗΠΑ. Ο Τζορτζ Μπους ο νεώτερος επανεκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ με το 50,7% των ψήφων, έναντι 48,3% που λαμβάνει ο ανθυποψήφιός του Τζον Κέρι.

Γεννήσεις

μ.Χ.

 
Οδυσσέας Ελύτης, έλληνας ποιητής. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979. (Θαν. 18/3/1996)
 
 
Σοφία Ντε Γκρέθια, βασιλομήτωρ της Ισπανίας και αδελφή του τέως βασιλιά των Ελλήνων Κωνσταντίνου.
 
 
Βασίλης Λεβέντης, έλληνας πολιτικός, πρόεδρος του κόμματος «Ένωση Κεντρώων».

 

 

Θάνατοι

μ.Χ.

 
Δημήτρης Μητρόπουλος, έλληνας αρχιμουσικός και συνθέτης. (Γεν. 18/2/1896)
 
 
Πιερ Πάολο Παζολίνι, ιταλός σκηνοθέτης. (Γεν. 5/3/1922)
 
 
Σταύρος Ξενίδης, έλληνας ηθοποιός. (Γεν. 8/3/1923)

 

 

πηγη: www.sansimera.gr

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου