Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 26 Οκτ 2018
Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 07:43 – Δύση Ήλιου: 18:34
  • Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τα Μεσοφυλικά Άτομα
  • Γιορτάζουν:  Δημήτριος, Δήμητρα

Σαν Σήμερα...

 

 
Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος αναλαμβάνει Πρωθυπουργός της Ελλάδας για 10η φορά (ρεκόρ στην ελληνική πολιτική ιστορία).

Αλέξανδρος Κουμουνδούρος
1815 – 1883

 

Διαπρεπής έλληνας πολιτικός, με καθοριστική παρουσία και συνεισφορά στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα. Διετέλεσε δέκα φορές πρωθυπουργός (ρεκόρ για έλληνα πολιτικό), δύο φορές Πρόεδρος της Βουλής και 18 φορές Υπουργός.

 

Ήταν γιος του αγωνιστή της Επανάστασης Σπυρίδωνα Γαλάνη Κουμουνδουράκη, της γνωστής επιφανούς οικογένειας της Μεσσηνιακής Μάνης. Γεννήθηκε το 1815 στον πύργο των Κουμουνδουράκηδων στην τοποθεσία Γαρμπελιά του χωριού Κάμπος Αβίας. Μετά το τέλος του Aγώνα μετέβη στο Ναύπλιο, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο και στη συνέχεια ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1841 διέκοψε τις σπουδές του για να λάβει μέρος στην Κρητική Επανάσταση, παρότι πίστευε στο μάταιο της εξέγερσης.

Όταν επανήλθε στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στην Καλαμάτα, όπου άσκησε τη δικηγορία, αν και δεν είχε λάβει το πτυχίο του. Εκεί τέλεσε τον πρώτο του γάμο με την Αικατερίνη Μαυρομιχάλη, κόρη της γνωστής οικογενείας της Μάνης, από την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία. Το 1846 αποφοίτησε από τη Νομική και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε αντιεισαγγελέας Πρωτοδικών Καλαμάτας. Η καριέρα του στο δικαστικό κλάδο ήταν σύντομη, καθώς τον απορρόφησε η πολιτική.

Για πρώτη φορά εξελέγη πληρεξούσιος Μεσσήνης το 1850, οπότε άλλαξε το επίθετό του από Κουμουνδουράκης σε Κουμουνδούρος. Από τότε έδινε συνεχώς το παρών στη Βουλή μέχρι το θάνατό του, εκτός από τη διετία 1868-1869. Το 1855 ορκίστηκε Πρόεδρος της Βουλής κι ένα χρόνο αργότερα Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Δημήτριου Βούλγαρη, με τον οποίο ήλθε αργότερα σε σφοδρή σύγκρουση. Μετά το θάνατο της γυναίκας του Αικατερίνης ήλθε σε δεύτερο γάμο με την Ευθυμία Περωτή, από την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Σπυρίδωνα.

Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος υπήρξε σφοδρός πολέμιος του Θρόνου. Μετά την έξωση του Όθωνα το 1862 ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και με τη μετριοπάθεια, αλλά και την αποφασιστικότητα που τον διέκρινε, συνέβαλε στην εμπέδωση της τάξης. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1864 έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στην οδό Σταδίου στην είσοδο της Βουλής. Στις 2 Μαρτίου 1865 ανέλαβε για πρώτη φορά την πρωθυπουργία, συσπειρώνοντας στο κόμμα του («Κουμουνδουρικό») φερέλπιδες πολιτικούς, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, με τους οποίους αργότερα ήρθε σε σύγκρουση. Ακολούθησαν ακόμη εννέα πρωθυπουργίες, έως το 1882, οπότε αποσύρθηκε από την πολιτική.

Ως υπουργός και πρωθυπουργός, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος κατάφερε να εξασφαλίσει στο ακέραιο τα συμφέροντα της Ελλάδας, χάρη στη μετριοπάθεια, την ευθύτητα, την ψυχραιμία και την εξαιρετική τόλμη του. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του στην εξωτερική πολιτική θεωρείται η ειρηνική προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Νοτίου Ηπείρου (περιοχή Άρτας) το 1881, αφού πρώτα δεν δίστασε να απειλήσει την Τουρκία με πόλεμο. Το 1866 κατάφερε να ξεπεράσει με επιτυχία τον σκόπελο του Κρητικού Ζητήματος, καθώς δεν υποτάχθηκε στις απαιτήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων που ήθελαν η Ελλάδα να παρασυρθεί σε πόλεμο με την Τουρκία. Πίστευε ότι μία φιλοπόλεμη πολιτική δεν θα ωφελούσε σε τίποτα τη χώρα μας, από τη στιγμή που δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για πόλεμο.

Στο εσωτερικό της χώρας, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος φρόντισε με νόμους τη ρύθμιση της φορολογίας, την αναδιοργάνωση και τον εξοπλισμό του στρατού, τον αναδασμό της γης προς όφελος των ακτημόνων αγροτών, ενώ με τα κατάλληλα μέτρα (Νόμος ΤΟΔ'/1871 «Περί ληστείας») κατάφερε να περιορίσει τη ληστεία σε στεριά και θάλασσα. Ήταν η εποχή της Σφαγής στο Δήλεσι και της απαγωγής του πρωθυπουργού Σωτήριου Σωτηρόπουλου από τον λήσταρχο Λαφαζάνη στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Για να εκτονώσει την κατάσταση έδωσε αμνηστία σε 100 λήσταρχους, με σκοπό να πολεμήσουν στην Κρήτη. Τέλος, σημαντικός ήταν και ο νόμος ΦΠΣΤ' «Περί ευθύνης υπουργών», με τον οποίο αμέσως παραπέμφθηκαν σε ειδικό δικαστήριο υπουργοί της κυβέρνησης Βούλγαρη (1877), με την κατηγορία της πλαστογραφίας και της αντιποίησης αρχής («Σιμωνιακά»).

Ο πολιτικός κύκλος του Αλέξανδρος Κουμουνδούρου έκλεισε στις 3 Μαρτίου 1882, όταν δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, παρά τον διπλωματικό του θρίαμβο με την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Νοτίου Ηπείρου. Ο Χαρίλαος Τρικούπης και οι βουλευτές των Νέων Χωρών τον κατηγόρησαν ότι «δεν κατόρθωσε να προσαρτήσει όλη την Ήπειρο». Ο βιολογικός του κύκλος έκλεισε στις 26 Φεβρουαρίου 1883. Τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών και με απόφαση του Δήμου Αθηναίων η πλατεία πλησίον της οικίας του στην οδό Πειραιώς ονομάσθηκε Κουμουνδούρου (νυν Πλατεία Ελευθερίας). Την πολιτική παράδοση της οικογένειας συνέχισαν οι δύο γιοι του Κωνσταντίνος και Σπυρίδων, που εξελέγησαν επανειλημμένα βουλευτές, ενώ διετέλεσαν και υπουργού.

Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος διέθετε μεγάλες εκτάσεις στην Αττική και συγκεκριμένα στην περιοχή της Ελευσίνας, δίπλα στη θαλασσολίμνη που φέρει έκτοτε το όνομά του (Λίμνη Κουμουνδούρου).

Γεγονότα

μ.Χ.
 
Ιδρύεται η Ένωση Ποδοσφαίρου της Αγγλίας και τίθενται οι πρώτοι κανονισμοί του αθλήματος. Έτσι, οι Άγγλοι ξεχωρίζουν το ποδόσφαιρο από το ράγκμπι, που παίζεται πλέον ως χωριστό άθλημα. Μαζί γεννιέται και ο όρος «soccer», όπως ονομάζεται το ποδόσφαιρο στα αγγλικά. Η λέξη προέρχεται από τη σύντμηση δύο λέξεων: Social Ceremony (κοινωνική τελετή).
 

 

 
 
 
Ο ελληνικός στρατός απελευθερώνει τη Θεσσαλονίκη απ’ τους Οθωμανούς. Την ίδια μέρα οι Σέρβοι καταλαμβάνουν τα Σκόπια.
 
Το συμβούλιο των κομισάριων του λαού αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της Ρωσίας, μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης. Πρόεδρος αναλαμβάνει ο Λένιν, κομισάριος Εξωτερικών ο Τρότσκι και κομισάριος των Εθνοτήτων ο Στάλιν. Ο ανατραπείς σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός Κερένσκι προσπαθεί να ανακτήσει την εξουσία.
 
 
Λέων Μπρονστάιν, γνωστότερος ως Τρότσκι, ρώσος πολιτικός, ηγετική μορφή της Οκτωβριανής Επανάστασης. (Θαν. 21/8/1940)

Λέων Τρότσκι
1879 – 1940

Ουκρανός επαναστάτης, ηγετική μορφή της Οκτωβριανής Επανάστασης. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επικράτηση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, διετέλεσε κομισάριος Εξωτερικών και Πολέμου και θεωρήθηκε διάδοχος του Λένιν στην ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Ηττήθηκε, όμως, στη μάχη της διαδοχής από τον Στάλιν, εξορίστηκε και δολοφονήθηκε. Οι οπαδοί του διαμόρφωσαν το πολιτικό ρεύμα του Τροτσκισμού, στο πλαίσιο του Μαρξισμού - Λενινισμού.

 

Ο Λιεφ Νταβίντοβιτς Μπρόνσταϊν (Lev Davidovich Bronshtein), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου (7 Νοεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) του 1879 στο χωριό Γιανόφκα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (νυν Μπερεσλάφκα Ουκρανίας). Ο εβραϊκού θρησκεύματος πατέρας του ήταν πλούσιος κτηματίας της περιοχής, ενώ η μητέρα του Άννα ανήκε στη μεσοαστική τάξη και ήταν μορφωμένη.

Σε ηλικία οκτώ ετών, στάλθηκε από τους γονείς του σε σχολείο της Οδησσού, όπου έζησε τα επόμενα οκτώ χρόνια στο σπίτι του ανιψιού της μητέρας του, ενός φιλελεύθερου διανοούμενου. Το νεαρό αγόρι διακρίθηκε για την ευφυΐα του και τον χαρισματικό τρόπο με τον οποίο χειριζόταν τον γραπτό και προφορικό λόγο.

Όταν πήγε στο Νικολάγεφ το 1896 για να ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές του, ήλθε σε επαφή με μία παράνομη σοσιαλιστική οργάνωση και μυήθηκε στο Μαρξισμό. Αφού φοίτησε για λίγο στο πανεπιστήμιο της Οδησσού, το 1897 επέστρεψε στο Νικολάγεφ για να συμβάλει στην οργάνωση της παράνομης «Ένωσης Νοτιο-Ρώσων Εργατών».

Τον Ιανουάριο του 1898 συνελήφθη και εξορίστηκε στη Σιβηρία για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Σιβηρία, εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας και παντρεύτηκε τη συνεργάτριά του Αλεξάνδρα Σοκολόφσκαγια, με την οποία απέκτησε δύο κόρες.

Το 1902 δραπέτευσε από τη Σιβηρία, χρησιμοποιώντας ένα πλαστό διαβατήριο με το όνομα Λέων Τρότσκι (Leon Trotsky), με το οποίο είναι γνωστός μέχρι τις μέρες μας. Για τα επόμενα 15 χρόνια έζησε στο εξωτερικό με μικρά διαλείμματα επιστροφής στην πατρίδα. Τον Ιούλιο του 1903, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, κατά τη διάρκεια του δευτέρου συνεδρίου του στις Βρυξέλλες και το Λονδίνο, διασπάστηκε σε «μπολσεβίκους» («πλειοψηφούντες») με επικεφαλής τον Λένιν και «μενσεβίκους» («μειοψηφούντες»), στους οποίους εντάχθηκε και ο Τρότσκι.

Οι «μενσεβίκοι» πρέσβευαν μία δημοκρατική προσέγγιση του σοσιαλισμού και ο Τρότσκι εναντιωνόταν στον Λένιν, απορρίπτοντας τις δικτατορικές μεθόδους του και τις οργανωτικές εκείνες αντιλήψεις που απέβλεπαν μόνο στην άμεση έναρξη της επανάστασης. Λίγο νωρίτερα, ο Τρότσκι είχε γνωρίσει και παντρευτεί στο Παρίσι τη δεύτερη σύζυγό του, τη ρωσίδα επαναστάτρια Ναταλία Σέντοβα, με την οποία απέκτησε δύο γιους.

Μόλις ξέσπασαν οι επαναστατικές ταραχές του 1905, ο Τρότσκι επέστρεψε στη Ρωσία και οργάνωσε τα Σοβιέτ της Αγίας Πετρούπολης. Μετά τη συντριβή του κινήματος συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του συνέγραψε το μείζον έργο του «Αποτελέσματα και Προοπτικές», στο οποίο διατύπωσε τη θεωρία του για τη διαρκή επανάσταση. Επρόκειτο για μία προσπάθεια να προσαρμόσει τη μαρξιστική θεωρία στη ρωσική πραγματικότητα, δηλαδή στις συνθήκες μιας υπανάπτυκτης χώρας, που βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό.

Ο Τρότσκι υποστήριζε ότι μία αστική επανάσταση στη Ρωσία θα οδηγούσε σε μία διαρκή επανάσταση ή αλλεπάλληλες επαναστάσεις, κατά τις οποίες το προλεταριάτο θα έβρισκε την ευκαιρία να καταλάβει την εξουσία στα αστικά κέντρα. Αν και η Ρωσία ήταν μία κυρίως αγροτική χώρα, αυτή η κυριαρχία στα αστικά της κέντρα δεν θα ήταν προσωρινή, επειδή η επανάσταση στη Ρωσία θα είχε ως επακόλουθο μία παρόμοια κατάσταση διαρκούς επανάστασης σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ρωσική εξέγερση θα αποτελούσε παράδειγμα για τους προλετάριους της Δύσης, ώστε να εξεγερθούν, και θα οδηγούσε έτσι στην εγκαθίδρυση σοσιαλιστικών κυβερνήσεων, οι οποίες με τη σειρά τους θα υποστήριζαν τους επαναστάτες στη Ρωσία.

Το 1907, αφού εκτοπίστηκε για δεύτερη φορά στη Σιβηρία, κατάφερε και πάλι να διαφύγει στο εξωτερικό. Εγκαταστάθηκε αρχικά στη Βιέννη , όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος και το 1912-1913 παρακολούθησε τους Βαλκανικούς Πολέμους ως πολεμικός ανταποκριτής. Με το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου συντάχθηκε με την πλειοψηφία των Ρώσων Σοσιαλδημοκρατών, που καταδίκαζαν τον πόλεμο και αρνούνταν να υποστηρίξουν τις πολεμικές προσπάθειες του τσάρου.

Μετά την έκρηξη της Φεβρουαριανής Επανάστασης του 1917 επέστρεψε στη Ρωσία και παρά τις διαφωνίες του με τον Λένιν, εντάχθηκε στους «Μπολσεβίκους» κι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης τον ίδιο χρόνο και την ανάληψη της εξουσίας από τους κομουνιστές. Το πρώτο πόστο που ανέλαβε ήταν αυτό του κομισάριου επί των Εξωτερικών και διαπραγματεύτηκε την έξοδο της Ρωσίας από τον πόλεμο και τη σύναψη ειρήνης με τη Γερμανία το 1918 («Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ»).

Κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφύλιου Πολέμου (1917-1922) διετέλεσε κομισάριος του Πολέμου και δημιούργησε τον Κόκκινο Στρατό, ο οποίος συνετέλεσε στη συντριβή των «Λευκών» αντεπαναστατών, συμβάλλοντας καθοριστικά στη στερέωση του νέου καθεστώτος. Ο Τρότσκι απέκτησε αίγλη και προβαλλόταν ως διάδοχος του Λένιν, όμως η πνευματική του ανωτερότητα και υπεροψία, καθώς και η εβραϊκή του καταγωγή λειτούργησαν εναντίον του. Έχοντας λιγοστούς φίλους στο μηχανισμό του κόμματος, έγινε εύκολη λεία για τον μηχανορράφο και πανούργο Στάλιν, ο οποίος μετά τον πρόωρο θάνατο του Λένιν (21 Ιανουαρίου 1924) ανέλαβε τα ηνία της Σοβιετικής Ένωσης.

Το Νοέμβριο του 1927, ο Τρότσκι εκδιώχθηκε από το κομουνιστικό κόμμα, τον Ιανουάριο του 1928 εκτοπίστηκε στην Κεντρική Ασία και τον Ιανουάριο του 1929 κρίθηκε ανεπιθύμητος στη Σοβιετική Ένωση κι εξορίστηκε. Αφού περιπλανήθηκε σε διάφορες χώρες (Τουρκία, Γαλλία, Νορβηγία), το 1936 εγκαταστάθηκε στο Μεξικό, συνεχίζοντας τον πολιτικό αγώνα του κατά του σταλινικού καθεστώτος, που το θεωρούσε μία γραφειοκρατική διαστροφή της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Στις 20 Αυγούστου 1940 ένας ισπανός κομουνιστής ονόματι Ραμόν Μερκαντέρ, εκτελώντας πιθανώς εντολές του Στάλιν, τον τραυμάτισε σοβαρά μ’ ένα τσεκούρι αλπινιστή. Την επομένη, 21 Αυγούστου 1940, ο Λέων Τρότσκι άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 60 ετών.

 
 1881

Tο πιο διάσημο πιστολίδι στην ιστορία της Άγριας Δύσης

To Τόμπστοουν το 1881

To Τόμπστοουν το 1881

Στις 26 Οκτωβρίου 1881, οι αδελφοί Ερπ με τον φίλο τους Ντοκ Χόλιντεϊ, που εκπροσωπούσαν το νόμο, συγκρούστηκαν με τη συμμορία των Κλάντον - ΜακΛόρι στο Τόμπστοουν της Αριζόνα, στο πιο διάσημο πιστολίδι στην ιστορία της Άγριας Δύσης, που έγινε γνωστό μέσω του κινηματογράφου.

 

Μετά την ανακάλυψη κοιτασμάτων αργύρου το 1877, το Τομπστόουν άρχισε να αναπτύσσεται και να πλουτίζει με γοργούς ρυθμούς. Ο Γουάιατ Ερπ, πρώην αστυνομικός στο Κάνσας, βρήκε δουλειά ως υπεύθυνος ασφαλείας σε τράπεζα της πόλης και οι αδελφοί του Μόργκαν και Βέρτζιλ στην τοπική αστυνομία. Ο φίλος τους Ντοκ Χόλιντεϊ, που παρεπιδημούσε στην πόλη, είχε ορκιστεί βοηθός τους. Είχε σπουδάσει οδοντογιατρός, αλλά έμεινε στην ιστορία ως χαρτοπαίκτης και πιστολάς. Οι αδελφοί Κλάντον και οι αδελφοί ΜακΛόρι εργάζονταν ως γελαδάρηδες σ’ ένα γειτονικό ράντσο και συμπλήρωναν το εισόδημά τους ως κλέφτες και πιστολάδες.

Το πρωί της 25ης Οκτωβρίου 1881, ο Άικ Κλάντον και ο Τομ ΜακΛόρι πήγαν στο Τόμπστοουν, προκειμένου να αγοράσουν εφόδια για το ράντσο. Τις επόμενες 24 ώρες ήρθαν σε αντιπαράθεση αρκετές φορές με τους αδελφούς Ερπ και με τον Ντοκ Χόλιντεϊ. Και οι δύο πλευρές ζητούσαν την αφορμή για να ξεκαθαρίσουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς τους.

Το O.K. Corral μετά από πυρκαγιά το 1882

Γύρω στη 1:30 μετά το μεσημέρι της 26ης Οκτωβρίου κατέφθασαν στην πόλη ο Μπίλι Κλάντον και ο Φρανκ ΜακΛόρι, μαζί με τον φίλο τους Μπίλι Κλέιμπορν, που ήταν μέλος της συμμορίας. Ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησαν, όταν μπήκαν στο σαλούν, ήταν ο Ντοκ Χόλιντ, ο οποίος τους πληροφόρησε με ένα πλατύ χαμόγελο ότι τα αδέλφια τους είχαν χτυπηθεί από τους Ερπ. Ο Μπίλι και ο Φρανκ αμέσως εγκατέλειψαν το σαλούν, ζητώντας εκδίκηση.

Στις 3 μετά το μεσημέρι οι τρεις αδελφοί Ερπ και ο Ντοκ Χόλιντεϊ εντόπισαν τα πέντε μέλη της συμμορίας, σ’ ένα ανοιχτό χώρο, πίσω από το σαλούν O.K. Corral. Το περίφημο πιστολίδι μόλις άρχιζε. Διάρκεσε 30 δευτερόλεπτα και ρίχτηκαν πάνω από 30 σφαίρες. Αν και δεν είναι σίγουρο ποιος πυροβόλησε πρώτος, οι περισσότερες μαρτυρίες συγκλίνουν ότι αυτός ήταν ο Βέρτζιλ Ερπ. Μόλις καταλάγιασε η σκόνη, ο Μπίλι Κλάντον και οι αδελφοί ΜακΛόρι κείτονταν νεκροί, ενώ ο Βέρτζιλ και ο Μόργκαν Ερπ, καθώς και ο Ντοκ Χόλιντεϊ είχαν τραυματιστεί ελαφρά. Ο Άικ Κλάντον και ο Μπίλι Κλέιμπορν κατόρθωσαν να διαφύγουν.

Ο σερίφης της κομητείας Κότσιζ, όπου υπαγόταν το Τόμπστοουν, Τζον Μπίχαν, δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα τους Ερπ και τον Χόλιντεϊ και τους κατηγόρησε για τους τρεις φόνους. Κατόρθωσε να εκδώσει ένταλμα και να τους συλλάβει. Ένα μήνα αργότερα, ο τοπικός δικαστής τούς απάλλαξε από τις κατηγορίες, επειδή θεώρησε τους φόνους «δικαιολογημένους».

Το περιστατικό στο Τόμπστοουν θα είχε ξεχαστεί ή παραμείνει στη μνήμη των ντόπιων, αν δεν το αναδείκνυε ο συγγραφέας Στιούαρτ Λέικ, που έγραψε το 1931 τη βιογραφία του Γουάιατ Ερπ. Τη σκυτάλη πήρε το Χόλιγουντ, που έκανε γνωστό το πιστολίδι σ’ όλο τον κόσμο. Οι πιο γνωστές ταινίες είναι: «Αίμα στον Πράσινο Βάλτο» («Gunfight at the OK Corral», 1957) του Πρέστον Στάρτζες με τους Μπαρτ Λάνκαστερ και Κερκ Ντάγκλας, «Σύγκρουση στον Πράσινο Βάλτο» («Tombstone», 1993) του Τζορτζ Κοσμάτος με τους Κερτ Ράσελ και Βαλ Κίλμερ και «Γουάιατ Ερπ» («Wyatt Earp», 1994) του Λόρενς Κάσνταν με τους Κέβιν Κόστνερ και Τζιν Χάκμαν.

 
 
 
Έντονη νεροποντή προκαλεί σημαντικές πλημμύρες στην Αθήνα, με δύο νεκρούς και μεγάλες καταστροφές.
 
Κορυφώνονται οι συγκρούσεις στη Λευκωσία μεταξύ των Κυπρίων και των αγγλικών δυνάμεων κατοχής. 17 νεκροί και πολλοί τραυματίες. (Οκτωβριανή Εξέγερση)

Γεννήσεις

 
Νικόλαος (Χαλκιόπουλος) Μάντζαρος, κερκυραίος μουσουργός, ο συνθέτης του Εθνικού Ύμνου της Ελλάδας. (Θαν. 30/3/1872)
 
 
 
Φρανσουά Μιτεράν, γάλλος πολιτικός, που διετέλεσε Πρόεδρος της Γαλλίας (1981-1995). (Θαν. 8/1/1996)
 

Θάνατοι

μ.Χ.

 
Αμεντέ-Φρανσουά Φρεζιέ, γάλλος στρατιωτικός μηχανικός. Έμεινε στην ιστορία, επειδή έφερε τη φράουλα στην Ευρώπη από τη Νότιο Αμερική. (Γεν. 1682)
 
 
Μαχμούτ Πασάς Δράμαλης, στρατιωτικός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που πέθανε στην Κόρινθο, μη μπορώντας να συνέλθει από την καταστροφή του τουρκικού στρατού στα Δερβενάκια. (Γεν. 1770)
 

Μαχμούτ Δράμαλης Πασάς
1780 – 1822

Ανώτατος Οθωμανός αξιωματούχος, αλβανικής καταγωγής, που κατατροπώθηκε από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στη μάχη των Δερβενακίων (26-28 Ιουλίου 1822).

 

Ο Μαχμούτ Δράμαλης Πασάς (Mahmud Dramali Pasha) γεννήθηκε το 1780 στη Δράμα, εξ ου και το προσωνύμιο Δράμαλης, με το οποίο είναι γνωστός. Γόνος διακεκριμένης μουσουλμανικής οικογένειας της πόλης, με διασυνδέσεις στο σουλτανικό περιβάλλον, ανατράφηκε στο περιβάλλον των ανακτόρων του σουλτάνου Σελίμ Γ’. Εκπαιδεύτηκε σε στρατιωτικές σχολές και συμμετείχε σε  εκστρατείες του Οθωμανικού στρατού στα Βαλκάνια και την Αίγυπτο.

Ήταν ριψοκίνδυνος και ανδρείος, αλλά χωρίς στρατηγικές ικανότητες. Τον διέκρινε φιλοχρηματία και απάνθρωπη σκληρότητα (Κόκκινος), ενώ άλλοι ιστορικοί (Δ. Λουλές) τον χαρακτηρίζουν πράο και συνετό. Με την εύνοια τής μητέρας του σουλτάνου Μαχμούτ Β' έγινε πασάς τής Δράμας, το 1808, όταν πέθανε ο πατέρας του Σαλίχ, που υπηρετούσε εκεί ως δερέμπεης (τοπάρχης διορισμένος από την Πύλη).

Το 1820 διορίστηκε βαλής (κυβερνήτης) της Λάρισας και βοήθησε τον Χουρσίτ Πασά στον πόλεμο κατά του Αλή Πασά, ενώ έπνιξε στο αίμα τα επαναστατικά κινήματα του Πηλίου και των Αγράφων. Μετά την εξόντωση του Αλή και τον παραμερισμό του Χουρσίτ (1822), ο Δράμαλης  διορίστηκε βαλής της Πελοποννήσου (Μόρα Βαλεσί) με βαθμό βεζίρη και ανέλαβε να συγκροτήσει στρατιωτικό σώμα, που θα κατέπνιγε την Ελληνική Επανάσταση.

Με επιτελείο από επιφανείς Τούρκους αξιωματούχους και στρατό αποτελούμενο από 30.000 άνδρες (24.000 πεζούς και 6.000 ιππείς), καθώς και με πολυάριθμα μεταγωγικά ζώα (30.000 αλογομούλαρα και 500 καμήλες), έφθασε χωρίς αντίσταση στην Κόρινθο στις 5 Ιουλίου 1822. Αφού κατέλαβε εύκολα τον Ακροκόρινθο, προχώρησε και στρατοπέδευσε στην αργολική πεδιάδα στις 12 Ιουλίου.

Οι Έλληνες μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό άρχισαν να οργανώνουν την αντίστασή τους. Σύμφωνα με το σχέδιο του Κολοκοτρώνη, η τουρκική στρατιά δε ήταν δυνατόν να αντιμετωπιστεί κατά μέτωπο, αλλά έπρεπε να εγκλωβιστεί στον αργολικό κάμπο και να καταπονηθεί τόσο από τη ζέστη, όσο και από την έλλειψη τροφίμων και νερού, δηλαδή να εφαρμοστεί η τακτική της «καμμένης γης».

Πράγματι, το σχέδιο του Έλληνα αρχιστράτηγου εφαρμόστηκε μέχρι κεραίας. Οι πηγές ανεφοδιασμού των Τούρκων άρχισαν να καταστρέφονται και ο Δράμαλης άρχισε να υποφέρει από έλλειψη τροφίμων και νερού και αποφάσισε να επιστρέψει στην Κόρινθο. Για να παραπλανήσει τους Έλληνες, έστειλε στους Μύλους του Άργους, όπου ήταν το στρατηγείο τους, το χριστιανό γραμματέα του να τους προτείνει αμνηστία και να τους ειδοποιήσει δήθεν από ενδιαφέρον ότι την επομένη θα βάδιζε προς την Τρίπολη.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αντιλήφθηκε το σχέδιο του Δράμαλη και με άλλους οπλαρχηγούς κατέλαβε τα στενά των Δερβενακίων, όπου από τις 26 έως τις 28 Ιουλίου 1822 στις διαβάσεις του Αγίου Σώστη, της Κλεισούρας και του Αγιονορίου συνέτριψε την πολυάριθμη στρατιά του Δράμαλη.

Ο Τούρκος στρατηλάτης ταπεινωμένος έφθασε πεζή στην Κόρινθο με τα υπολείμματα του στρατού. Στις 26 Οκτωβρίου 1822, είτε από στενοχώρια, είτε από τύφο, άφησε την τελευταία του πνοή στην Κόρινθο, όπου και ετάφη.

Η έκφραση «έπαθε τη νίλα του Δράμαλη» αναφέρεται στην ολοκληρωτική καταστροφή κάποιου.

 
Νίκος Καζαντζάκης, έλληνας συγγραφέας. («Ζορμπάς») (Γεν. 18/2/1883)

 

 

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου