Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 29 Δεκ 2018
Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση


Ανατολή Ήλιου: 07:38 – Δύση Ήλιου: 17:15

Σαν Σήμερα...

 

Σλόμο Βενέτσια
1923 – 2012

Ελληνοεβραίος, ιταλικής καταγωγής, από τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος.

 

Ο Σλόμο Βενέτσια γεννήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 1923 στη Θεσσαλονίκη. Τον Μάρτιο του 1943 συνελήφθη από τους Ναζί μαζί με την οικογένειά του και στάλθηκε σιδηροδρομικώς στο κολαστήριο του  Άουσβιτς -  Μπιρκενάου, όπου έφθασε στις 11 Απριλίου 1944.

Λόγω της γερής του κράσης επιλέχθηκε για τις ειδικές μονάδες (Sonderkommando), που τις αποτελούσαν Εβραίοι και επί ποινή εκτέλεσης αποτελούσαν το βοηθητικό προσωπικό των κρεματορίων. «Ήμουν ένας εργάτης του θανάτου» είχε γράψει σ' ένα άρθρο του. Σύμφωνα με τον συγγραφέα Πρίμο Λέβι, που υπήρξε κρατούμενος στο  Άουσβιτς - Μπιρκενάου, «η σύλληψη και η υλοποίηση της ιδέας αυτών των λεγόμενων "ειδικών σωμάτων" υπήρξε το πιο δαιμονικό και σκοτεινό έγκλημα του εθνικοσοσιαλισμού. Μέσω αυτού του μηχανισμού, το βάρος του κρίματος πέρασε στους άλλους, και κυρίως στα ίδια τα θύματα».

Ο Βαλέντσια «δούλεψε» για έξι μήνες στο Ζοντερκομάντο και υπήρξε ένας από τους λίγους διασωθέντες του στρατοπέδου Άουσβιτς - Μπίρκεναου. Η μητέρα του και οι δύο αδελφές του θανατώθηκαν στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς. Ο Βαλέντσια απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό, στις 27 Ιανουαρίου 1945.

Μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου δούλεψε ως ξενοδοχοϋπάλληλος. Παράλληλα, με διαλέξεις και με παρεμβάσεις στα μέσα ενημέρωσης κρατούσε άσβεστη τη μνήμη του Ολοκαυτώματος. Ο Βαλέντσια υπήρξε σύμβουλος του Ρομπέρτο Μπενίνι στην πολυβραβευμένη του ταινία Η Ζωή είναι ωραία, παραγωγής 1999.

Το 2007 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Sonderkommando Auschwitz, που αποτελεί μία από τις διεξοδικότερες και αυθεντικότερες μαρτυρίες για το Ολοκαύτωμα. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη με τον τίτλο Sonderkommando: Μέσα από την κόλαση των θαλάμων αερίων.

Ο Σλόμο Βενέτσια πέθανε την 1η Οκτωβρίου 2012 στη Ρώμη, σε ηλικία 88 ετών. Παντρεμένος με τη Μαρίκα, είχε τρία παιδιά και έξι εγγόνια.

Την ημέρα που μπήκα στο Ζοντερκομμάντο του Άουσβιτς

 
Κρεματόριο στο Άουσβιτς

Κρεματόριο στο Άουσβιτς

Ήμουν 20 χρονών. Ερχόμουν από την Ελλάδα. Η μεταφορά μέχρι το Άουσβιτς ήταν ένα μαρτύριο. Έντεκα ημέρες σαν τα ζώα. Όμως η κόλαση, η αληθινή κόλαση, μου αποκαλύφθηκε την ημέρα που φτάσαμε, στις 11 Απριλίου του 1943. Με πήραν στο Ζοντερκομμάντο. Έγινα εργάτης του θανάτου.

 

Μόλις φτάσαμε με χώρισαν από τη μητέρα μου και τις αδερφές μου και ύστερα μ’ έβαλαν σε καραντίνα, εκεί που τα Ες Ες απομόνωναν τους ανθρώπους για να αποφύγουν την εξάπλωση των μεταδιδόμενων ασθενειών στο στρατόπεδο. Όταν ρώτησα έναν κρατούμενο πού ήταν οι δικοί μου, μου έδειξε τον καπνό από το παράθυρο. Και ύστερα, είπε: «Όλοι αυτοί που δεν ήρθαν μαζί σας είναι ήδη στο δρόμο για τη λύτρωση». Δεν κατάλαβα.

Είχαν ήδη περάσει τρεις εβδομάδες όταν εμφανίστηκε ένας Γερμανός αξιωματικός. Δεν τους βλέπαμε συχνά σ’ αυτό το στρατόπεδο – εδώ ήταν συνήθως οι Κάπο – επιλεγμένοι ανάμεσα στους κρατούμενους για να μας επιβλέπουν – εκείνοι που φρόντιζαν για τη διατήρηση της τάξης. Μας έβαλε σε σειρά και διέταξε τον καθένα μας να πει το επάγγελμά του. Ήξερα ότι δεν έπρεπε να πω την αλήθεια. Είπα ότι ήμουν κομμωτής. Ένας φίλος είπε ότι ήταν οδοντίατρος ενώ στην πραγματικότητα δούλευε σε τράπεζα. Ήλπιζε ότι έτσι ίσως κατάφερνε να του αναθέσουν το καθάρισμα κάποιου οδοντιατρείου. Εκεί, τουλάχιστον, θα ήταν ζεστά. Τίποτε όμως δεν έγινε όπως το είχαμε φανταστεί. Ο αξιωματικός διάλεξε 80 άτομα, εκ των οποίων τους αδερφούς μου, τους ξαδέρφους μου κι εμένα.

Την επομένη το πρωί, μας έστειλαν στην παράγκα του Ζοντερκομμάντο, του «ειδικού κομμάντο». Η παράγκα εκείνη ήταν απομωνομένη από τα υπόλοιπα κτήρια, περιφραγμένη με αγκαθωτό συρματόπλεγμα και πίσω από τοίχους από τούβλα. Μόλις φτάσαμε, μας περίμενε ένας αξιωματικός. Με ρώτησε αν πεινούσα. Προφανώς! Ήταν πια ένας μήνας που έσφιγγα τη ζώνη μου τόσο που δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Μου είχε πλέον γίνει εμμονή, αρρώστια. Επέστρεψε με ένα μεγάλο κομμάτι άσπρο ψωμί και μαρμελάδα, αρκετά για να τα μοιραστώ με τα αδέρφια και τα ξαδέρφια μου. Μας φάνηκε σαν χαβιάρι. Μου είπε εμπιστευτικά ότι από εδώ και στο εξής θα υπήρχε πάντα αρκετό φαγητό. Τον ρώτησα γιατί. «Γιατί πρέπει να δουλέψετε στο κρεματόριο...εκεί όπου οι άνθρωποι καίγονται». Ποτέ δεν διευκρίνησε ότι οι άνθρωποι «για κάψιμο» έφταναν ακόμα ζωντανοί στο κρεματόριο.

Την πρώτη μέρα στο Ζοντερκομμάντο μας έστειλαν προς το κρεματόριο. Μείναμε όμως στην αυλή. Δεν μπήκαμε στο κτήριο. Αντί να μας βάλει μέσα, ο Κάπο μας διέταξε να ξεχορταριάσουμε και να καθαρίσουμε τον γύρω χώρο. Από περιέργεια και παρά την επίσημη απαγόρευση, πλησίασα το κτήριο και κοίταξα από το παράθυρο τι γινόταν μέσα. Τα πόδια μου παρέλυσαν. Είδα σώματα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Ανθρώπους ακόμη νέους. Έτρεξα αμέσως στους άλλους να τους πω αυτό που μόλις είχα δει. Ο ένας πίσω από τον άλλο, και με προσοχή για να μην τους καταλάβει ο Κάπο, πήγαν κι εκείνοι με τη σειρά τους να δουν τι γινόταν. Ύστερα, με πρόσωπο κομμένο, χλωμό συνέχισαν να δουλεύουν.

Στις 2 η ώρα, ο Κάπο μας διέταξε να κατεβούμε στην αίθουσα που γδύνονταν. Εκεί μας έβαλε να φτιάξουμε σε πακέτα τα ρούχα που ήταν πεταμένα στο πάτωμα. Τρεις ώρες μετά μας μάζεψε. Νόμιζα ότι κόντευε πια το τέλος της μέρας, όμως, αντί να γυρίσουμε στις παράγκες, πήραμε ένα μονοπάτι μέσα από ένα δάσος με σημύδες. Δεν ακουγόταν τίποτα. Μόνο ο άνεμος που σφύριζε μέσα από τα κίτρινα φύλλα. Ξαφνικά έφτασε στ’ αυτιά μας ένα μακρινό βουητό. Μπροστά σε μία μικρή φάρμα με αχυρένια σκεπή, το «λευκό σπίτι», όπως έμαθα αργότερα ότι το έλεγαν, το βουητό έγινε πιο έντονο: ήταν ανθρώπινες φωνές. Πάντοτε περίεργος εγώ, πλησίασα πιο κοντά. Ολόκληρες οικογένειες περίμεναν στη σειρά, 200 ή 300 άτομα. Τα παιδιά έκλαιγαν, η αγωνία κι ο φόβος ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους. Τους έβαζαν να γδυθούν μπροστά στην πόρτα του σπιτιού και ύστερα να μπουν μέσα. Μόλις έκλεισε η πόρτα, έφτασε ένα φορτηγό με το σύμβολο του Ερυθρού Σταυρού. Από μέσα βγήκε ένας Γερμανός, πλησίασε με μία σκάλα και χωρίς αντιασφυξιογόνο μάσκα άδειασε μέσα από ένα μικρό άνοιγμα που βρισκόταν ψηλά στον τοίχο ένα κουτί. Οι κραυγές και τα κλάματα διπλασιάστηκαν. Αυτό κράτησε δέκα με δώδεκα λεπτά. Ύστερα, δεν ακουγόταν πια ο παραμικρός ήχος.

Οι Γερμανοί μας έστειλαν κοντά στους λάκκους και μας διέταξαν να βγάλουμε τα σώματα από τους θαλάμους αερίων και να τα τοποθετήσουμε μπροστά στους λάκκους για να τα κάψουμε. Το άκρον άωτον του τρόμου, ανθρώπινο λίπος κυλούσε μέχρι μια γωνία, εκεί, ένα είδος δοχείου το συνέλεγε. Ήταν αυτό το λίπος που έπρεπε στη συνέχεια εμείς να μαζέψουμε για να τροφοδοτήσουμε τη φωτιά. Έπρεπε να βγάζω τα σώματα από τον θάλαμο αερίων και να τα μεταφέρω στους φούρνους των κρεματορίων. Όταν προσπαθούσαμε να τραβήξουμε τα πτώματα από τα χέρια, εκείνα μας γλιστρούσαν μέσα σε λίγα λεπτά. Ο πιο απλός τρόπος για να αποφύγουμε την άμεση επαφή μ’ αυτόν τον αποτρόπαιο θάνατο, ήταν να πιάσουμε τους νεκρούς από τον αυχένα με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού, κάτι που δεν μας έλειπε δυστυχώς ποτέ, καθώς ήταν κάθε μέρα πολλοί οι ηλικιωμένοι ανάμεσα στα θύματα των αερίων.

Το βράδυ, παρά την πείνα που με βασάνιζε, μου ήταν αδύνατον να αγγίξω το ψωμί που μας είχαν δώσει κι έπειτα από τότε δεν είχα ποτέ ξανά μια κανονική ζωή. Δεν μπόρεσα ποτέ πια να προσποιηθώ, όπως όλοι, ότι όλα είναι καλά, ούτε να χορέψω ή να διασκεδάσω ξέγνοιαστος. Ό,τι κι αν έκανα, το μυαλό μου γύριζε συνέχεια στο στρατόπεδο. Λες και η «δουλειά» που μ’ έβαλαν εκεί να κάνω δεν μπορούσε να βγει ποτέ από το μυαλό μου. Στην πραγματικότητα, δεν βγαίνει ποτέ κανείς από το κρεματόριο.

Περιοδικό "Χρονικά", Ιούλιος - Αύγουστος 2007
Δημοσιεύτηκε στο "Paris Match", 5 Απριλίου 2007
Μετάφραση στα ελληνικά: Γαρυφαλλιά Μίχα

 

 

 

1971

Ο Παναθηναϊκός στον τελικό του Διηπειρωτικού

 

Τον Δεκέμβριο του 1971 ο δευτεραθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός αγωνίζεται στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου με αντίπαλο τη Νασιονάλ του Μοντεβιδέο.

 

Ο πρωταθλητής Άγιαξ, του Γιόχαν Κρόιφ και των άλλων μεγάλων παικτών, αρνείται να συμμετάσχει στο διπλό τελικό, εξαιτίας της κακής φήμης που συνόδευε τότε τις ομάδες από τη Λατινική Αμερική. Κλαδευτήρια ανέβαζαν τους παίκτες τους οι Ευρωπαίοι, δρεπανηφόρα τους κατέβαζαν, εξαιτίας του δυναμικού και πολλάκις βρώμικου παιγνιδιού τους. Ο Παναθηναϊκός του Γουέμπλεϊ και του Φέρεντς Πούσκας κλήθηκε από τη FIFA να αντικαταστήσει τους ιπτάμενους ολλανδούς και τελικά το πλήρωσε.

Ο πρώτος αγώνας με τους Ουρουγουανούς έγινε ένα βροχερό απόγευμα της 15ης Δεκεμβρίου στο κατάμεστο στάδιο Καραϊσκάκη. Ο Παναθηναϊκός προηγείται με γκολ του Φυλακούρη στο 48ο λεπτό, αλλά δύο λεπτά αργότερα ο Αρτίμε ισοφαρίζει και ο αγώνας λήγει 1-1.Οι παίκτες της Νασιονάλ επιβεβαιώνουν τους φόβους των Ολλανδών. Με ένα δολοφονικό μαρκάρισμα, ο Μοράλες σπάει το πόδι του Γιάννη Τομαρά, θέτοντας τέλος σε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα.

Οι συνθέσεις των ομάδων:

  • ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Οικονομόπουλος, Τομαράς, Αθανασόπουλος, Ελευθεράκης, Καψής, Σούρπης, Δημητρίου, Καμάρας, Αντωνιάδης, Δομάζος, Κουβάς.
  • ΝΑΣΙΟΝΑΛ: Μάνγκα, Μπρούνελ, Μάσνικ, Ουμπίνια, Μοντέρο Καστίγιο, Μπλάνκο, Κουμπίγια, Εσπάραγκο, Μανέιρο, Αρτίμε, Μοράλες.

Ο επαναληπτικός γίνεται δύο εβδομάδες αργότερα και συγκεκριμένα στις 29 Δεκεμβρίου. Στο φλεγόμενο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο, η Νασιονάλ δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Νικά 2-1 τον Παναθηναϊκό και ανακηρύσσεται κορυφαία ομάδα του πλανήτη για το 1971. Τα γκολ σημειώνουν οι σκόρερ του πρώτου αγώνα: ο Αρτίμε στο 34ο και 74ο λεπτό και ο Φυλακούρης ένα λεπτό πριν από το σφύριγμα της λήξης. Ο Παναθηναϊκός, παρά την ήττα του, σημειώνει ένα ακόμη ρεκόρ. Γίνεται η πρώτη και μοναδική ελληνική ομάδα που έχει συμμετάσχει σε τελικό Διηπειρωτικού Κυπέλλου.

Οι συνθέσεις των ομάδων:

  • ΝΑΣΙΟΝΑΛ: Μάνγκα, Μπρούνελ, Μάσνικ, Ουμπίνια, Μοντέρο Καστίγιο, Μπλάνκο, Κουμπίγια, Εσπάραγκο, Μανέιρο, Αρτίμε, Μαμέλι.
  • ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Οικονομόπουλος, Μητρόπουλος, Αθανασόπουλος, Ελευθεράκης, Καψής, Σούρπης, Δημητρίου, Καμάρας, Αντωνιάδης, Δομάζος, Κουβάς.
 
 
 
 

Γεγονότα

μ.Χ.
 
1890
  Η 7η ίλη ιππικού των ΗΠΑ σκοτώνει 400 άνδρες και γυναικόπαιδα στην τοποθεσία Γούντεντ Νι Κρικ. Είναι η τελευταία μεγάλη μάχη Ινδιάνων και Αμερικανικών δυνάμεων, κατά την οποία σκοτώνεται και ο αρχηγός των Σιου «Μεγάλο Πόδι».

Η σφαγή στο Γούντεντ Νι

Ομαδικός τάφος για τα θύματα του Γούντεντ Νι

Ομαδικός τάφος για τα θύματα του Γούντεντ Νι

Γνωστή και ως Μάχη στο Γούντεντ Νι (Wounded Knee). Συνέβη στις 29 Δεκεμβρίου 1890 στην τοποθεσία Γούντεντ Νι Κρικ (Wounded Knee Creek) της Νότιας Ντακότας και θεωρείται η τελευταία μεγάλη ένοπλη σύρραξη μεταξύ των Ινδιάνων και του Αμερικανικού Στρατού.

 

Στις αρχές του 1890 οι διακρίσεις σε βάρος των Ινδιάνων στις ΗΠΑ βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη, παρά τις αποσπασματικές προσπάθειες της κυβέρνησης να τους εντάξει στην κοινωνία. Ο μεγάλος καταυλισμός των Σιου στη Νότια Ντακότα, που καταλάμβανε σχεδόν το σύνολο της πολιτείας, διαλύθηκε προς όφελος των λευκών εποίκων και των χρυσοθήρων. Στη θέση του δημιουργήθηκαν έξι μικρότεροι. Ο ζωτικός χώρος των Ινδιάνων μειωνόταν και οι κυνηγοί Σιου αντιμετώπιζαν έλλειψη θηραμάτων σε συνδυασμό με την άγονη γη.

Τότε εμφανίσθηκε δίκην προφήτη ένας σοφός Σιου ονόματι Γουοβόκα, που υποστήριξε ότι συνάντησε τον Θεό. Αυτός του είπε ότι πρέπει να διδάξει στους ανθρώπους του την αγάπη για τον πλησίον, την ειρήνη και τη συνεργασία με τους λευκούς και τη σκληρή δουλειά. Ο Θεός του δίδαξε ένα χορό, που θα μπορούσε να φέρει ξανά τη γονιμότητα στη γη και να γεμίσει την περιοχή του με βουβάλια.

Ο Γουοβόκα άρχισε να προσελκύει μεγάλα πλήθη Ινδιάνων και από άλλες φυλές. Αυτό ανησύχησε τους λευκούς, οι οποίοι παρερμήνευσαν το νόημα των λόγων του ινδιάνου προφήτη και διαμήνυσαν στην κυβέρνηση ότι οι Σιου είναι έτοιμοι για εξέγερση. Επί τόπου έφθασαν 3.000 άνδρες του 7ου Συντάγματος Ιππικού με τέσσερα ταχυβόλα τύπου «Χότσκις» και επικεφαλής τον συνταγματάρχη Τζέιμς Φορσάιθ.

Το πρωί της 29ης Δεκεμβρίου μια ίλη ιππικού από 500 άνδρες περικύκλωσε ένα καταυλισμό των Λακότα Σιου την ώρα που χόρευαν τον χορό του Γουοβάκα και τους ζήτησαν να παραδώσουν τα όπλα τους. Στον καταυλισμό εκείνη την ώρα βρίσκονταν 230 άνδρες και 120 γυναικόπαιδα. Οι περισσότεροι υπάκουσαν στη διαταγή, αλλά ένας Ινδιάνος με το όνομα Μαύρο Κογιότ ζήτησε χρήματα για να παραδώσει το όπλο του. Δημιουργήθηκε μια παρεξήγηση με δύο στρατιώτες, καθότι ήταν κουφός. Ήρθαν στα χέρια και το όπλο του Μαύρου Κογιότ εκπυρσοκρότησε.

Αυτό θεωρήθηκε επίθεση από τους πολυβολητές της ιλαρχίας και τα «Χότσκις» άρχισαν να «κελαηδάνε». Μέσα σε λίγα λεπτά ο καταυλισμός γέμισε από πτώματα. 146 Λακότα Σιου σκοτώθηκαν (84 άνδρες, 44 γυναίκες, 18 παιδιά) και 50 τραυματίστηκαν. Μεταξύ των νεκρών και ο αρχηγός τους, το Μεγάλο Πόδι. Το Ιππικό είχε 25 νεκρούς και 39 τραυματίες, οι περισσότεροι από φίλια πυρά.

Ο επικεφαλής της επιχείρησης συνταγματάρχης Φορσάιθ απαλλάχθηκε πάραυτα των καθηκόντων του με διαταγή του επιτελάρχη στρατηγού Νέλσον Μάιλς, που έκανε λόγο για «ηθελημένο μακελειό στο Γούντεντ Νι». Διαφορετική ήταν η άποψη των πολιτικών του προϊσταμένων, που τον απήλλαξαν από κάθε κατηγορία και τον αποκατέστησαν στη διοίκηση του 7ου Συντάγματος Ιππικού.

Η αμερικανική κοινή γνώμη πήρε το μέρος του στρατού, ενώ υποτυπώδεις ήταν οι αντιδράσεις των Ινδιάνων, εξαιτίας της αδύνατης θέσης τους και των μεταξύ τους αντιπαραθέσεων. Πολύ αργότερα, το Γούντεντ Νι έγινε σημείο αναφοράς και σύμβολο του αγώνα των Ινδιάνων για αξιοπρέπεια και δικαίωση. Μόλις μετά το 1970 άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα κριτικά κείμενα για το αιματηρό περιστατικό. Πολλοί συγγραφείς θεωρούν τη Σφαγή στο Γούντεντ Νι μία από τις πιο θλιβερές σελίδες στην ιστορία των ΗΠΑ.

Σχετικά...

  • Big Foot (1972), τραγούδι του Τζόνι Κας.
  • Were All Wounded At Wounded Knee (1972), με το συγκρότημα των Redbone, που το αποτελούσαν δύο Ινδιάνοι μουσικοί. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη.
 
 
 
 

ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ

 
 
 
1940
Το υποβρύχιο «Πρωτεύς» βυθίζει ανατολικά του Μπρίντιζι το ιταλικό οπλιταγωγό «Σαρδηνία». Στη συνέχεια, όμως, εμβολίζεται από ιταλικό τορπιλοβόλο και βυθίζεται.
 
1953
Καθιερώνονται στην Ελλάδα το κιλό αντί της οκάς και το μέτρο αντί του πήχη.
 
1958
Ιδρύεται ο ΟΠΑΠ, με το Βασιλικό Διάταγμα 20 «Περί Συστάσεως Οργανισμού Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου».
 
1998
Η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση αποφασίζουν μετά τις έντονες αντιδράσεις της Άγκυρας να εγκαταστήσουν στην Κρήτη τους ρωσικής κατασκευής αντιβαλλιστικούς πυραύλους S-300.
 
2013
Ο Μίκαελ Σουμάχερ τραυματίζεται σοβαρά στο κεφάλι, καθώς κάνει σκι στις γαλλικές Άλπεις, στο θέρετρο του Μεριμπέλ. Ο επτά φορές πρωταθλητής της Φόρμουλα 1 διακομίζεται σε νοσοκομείο της περιοχής.

Γεννήσεις

μ.Χ.

 
1800
Τσαρλς Γκούντγιαρ, αμερικανός εφευρέτης του ελαστικού. (Θαν. 1/7/1860)
 
 
1809
Γουίλιαμ Γκλάντστοουν, γνωστός στους έλληνες ως Γλάδστων, βρετανός πρωθυπουργός και φιλέλληνας. Προς τιμήν του μία οδός στο κέντρο της Αθήνας φέρει το όνομά του (Οδός Γλάδστονος). (Θαν. 19/5/1898)
 

 

 
1972
Τζουντ Λο, βρετανός ηθοποιός.
 

Θάνατοι

μ.Χ.
 
1877
Δημήτριος Βούλγαρης, γνωστός και με το προσωνύμιο «Τζουμπές», πολιτικός από την Ύδρα, που διατέλεσε και πρωθυπουργός, ο κυριότερος εκπρόσωπος της φαυλότητας στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. (Γεν. 20/12/1802)
 
 
1986
Αντρέι Ταρκόφσκι, ρώσος σκηνοθέτης του κινηματογράφου. («Σολάρις», «Στάλκερ», «Θυσία») (Γεν. 4/4/1932)
 
 
2006
Μάριος Πλωρίτης, έλληνας διανοούμενος, δημοσιογράφος, κριτικός, μεταφραστής, λογοτέχνης και σκηνοθέτης. (Γεν. 19/1/1919)
 

πηγη: www.sansimera.gr

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου