Loading...

Κατηγορίες

Δευτέρα 26 Νοέ 2018
Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

Ανατολή Ήλιου: 07:16 – Δύση Ήλιου: 17:08
  • Γιορτάζουν:  Νίκων, Στέργιος, Στεργία, Στεργιανός, Στεργιανή, Στυλιανός, Στυλιανή

Σαν Σήμερα...

 

1963
 
Στο πλαίσιο της καθιέρωσης της δωρεάν παιδείας στη χώρα μας, αρχίζουν οι πρώτες εγγραφές φοιτητών και σπουδαστών στις ανώτατες σχολές, χωρίς την καταβολή διδάκτρων.
 

Γεγονότα

μ.Χ.
 
1925
 
Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος, μέσα από δίκη σκοπιμότητας, εκτελεί με απαγχονισμό, παρουσία πλήθους θεατών, τους καταχραστές του Δημοσίου, αντισυνταγματάρχες Διονύσιο Δρακάτο και Γεώργιο Ζαριφόπουλο.

Αγχόνη για τους καταχραστές του Δημοσίου

Την επιφύλαξε ο ιδιόρρυθμος δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος σε δύο ανώτερους αξιωματικούς (έναν του Στρατού κι έναν της Χωροφυλακής), επειδή ζημίωσαν το δημόσιο ταμείο. Ο αντισυνταγματάρχης του Στρατού Διονύσιος Δρακάτος και ο ομοιόβαθμός του της Χωροφυλακής Ιωάννης Ζαριφόπουλος καταδικάσθηκαν σε θάνατο από έκτακτο δικαστήριο στις 24 Νοεμβρίου 1925 και εκτελέστηκαν δύο ημέρες αργότερα στου Γουδή.

 

Στις 20 Ιουλίου 1925 ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που κυβερνούσε δικτατορικά από τις 25 Ιουνίου, εξέδωσε ένα νομοθετικό διάταγμα, με το οποίο ορισμένα σοβαρά αδικήματα υπάγονταν στην αρμοδιότητα των στρατοδικείων και στα οποία προβλεπόταν η ποινή του θανάτου δια απαγχονισμού. Ανάμεσά τους και οι υποθέσεις κατάχρησης δημοσίου χρήματος.

Η Δίκη

Η πιο πολύκροτη δίκη στον ένα χρόνο που ίσχυσε το νομοθέτημα αυτό (όσο και η δικτατορία του Πάγκαλου) ξεκίνησε στις 16 Οκτωβρίου 1925 στην αίθουσα του Α’ Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών με 21 κατηγορούμενους (3 στρατιωτικοί, ένας αστυνομικός, ένας πρώην στρατιωτικός και 16 πολίτες). Κατηγορούνταν ότι «δια πλαστογραφιών και απατών και άλλων αθεμίτων μέσων αφήρεσαν κατά διαφόρους εποχάς χρήματα του δημοσίου». Το ποσό, σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, ανερχόταν σε 25 εκατομμύρια δραχμές.

Η κομπίνα είχε στηθεί ως εξής: Μέλη της σπείρας παρουσιάζονταν στις αρμόδιες αρχές και διεκδικούσαν χρηματικά ποσά για δήθεν επιτάξεις περιουσιακών τους στοιχείων κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922). Με βάση τις δηλώσεις τους και με τη βοήθεια των αξιωματικών που ήταν στο κόλπο εκδίδονταν υπέρ τους εντάλματα πληρωμών, άλλοτε γνήσια και άλλοτε πλαστά.

Το δικαστήριο που δίκασε τους 21 ήταν έκτακτο και συγκροτήθηκε από πέντε στρατιωτικούς και δύο λαϊκούς δικαστές, με πρόεδρο τον στρατοδίκη Δάρα. Τους κατηγορουμένους υπερασπίστηκε η αφρόκρεμα των δικηγόρων της Αθήνας (Κωνσταντίνος Λυκουρέζος, Άγγελος Τσουκαλάς, Δημήτριος Μπαμπάκος και Χρήστος Σγουρίτσας, μεταξύ άλλων). Οι συνήγοροι υπεράσπισης υπέβαλαν ένσταση αναρμοδιότητας του δικαστηρίου, επειδή τα αδικήματα είχαν διαπραχθεί πριν από την έναρξη ισχύος του νομοθετήματος Πάγκαλου. Το δικαστήριο απέρριψε την ένσταση και με το επιχείρημα ότι «Υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδος», κατά παράφραση της γνωστής ρήσης του Κικέρωνα («Salus populi suprema lex esto»).

 

Οι κατηγορούμενοι εξερχόμενοι του στρατοδικείου

Η ακροαματική διαδικασία διάρκεσε μέχρι της 23 Νοεμβρίου και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, που παρακολουθούσε τη δίκη στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του στρατοδικείου, αλλά και μέσα από τα πολυσέλιδα αφιερώματα των εφημερίδων. Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 24ης Νοεμβρίου, ο στρατοδίκης Δάρας ανέγνωσε την ετυμηγορία του δικαστηρίου. Τρεις από τους κατηγορουμένους καταδικάσθηκαν στην εσχάτη των ποινών, ο αντισυνταγματάρχης του Στρατού Διονύσιος Δρακάτος, ο αντισυνταγματάρχης της Χωροφυλακής Ιωάννης Ζαριφόπουλος και ο έμπορος Αριστείδης Αϊδινλής, δύο σε ισόβια δεσμά, επτά σε διάφορες ποινές φυλάκισης, ενώ οι υπόλοιποι εννέα κατηγορούμενοι αθωώθηκαν.

 

Αμέσως μετά, ο πρόεδρος του δικαστηρίου εξέφρασε την ευχή να μην εκτελεστεί η θανατική ποινή, επειδή «εις άπαντα τα πεπολιτισμένα κράτη δεν εφαρμόζεται η εσχάτη των ποινών». Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, όμως, είχε διαφορετική γνώμη και διέταξε την εκτέλεση της θανατικής ποινής για παραδειγματισμό, παρά τις εκκλήσεις του προέδρου του δικαστηρίου, που τον επισκέφθηκε προσωπικά, αλλά και του Προέδρου της Δημοκρατίας, Παύλου Κουντουριώτη.

Η Εκτέλεση

Την όλη διαδικασία της εκτέλεσης της εσχάτης των ποινών ανέλαβε το Α’ Σώμα Στρατού, που τότε έδρευε στην Αθήνα. Τόπος, ο συνήθης για τέτοιες περιστάσεις, στου Γουδή, δίπλα στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Χρόνος, η 9η πρωινή της 26ης Νοεμβρίου.

Η άφιξη Ζαριφόπουλου και Δρακάτου στου Γουδή

Την ημέρα της εκτέλεσης, οι φύλακες ξύπνησαν τους τρεις μελλοθανάτους στις 5 το πρωί. Δύο ώρες αργότερα έλαβαν το τελευταίο τους γεύμα, το οποίο, σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, περιλάμβανε κοκορέτσι, μαρίδες, σταφύλια και ρετσίνα. Λίγο αργότερα, ο τρίτος της παρέας των μελλοθανάτων, ο έμπορος Αριστείδης Αϊδινλής, πληροφορήθηκε το ευχάριστο γεγονός ότι δεν θα εκτελεστεί, καθώς έλαβε αναστολή.

Η πομπή με τους δύο, τελικά, μελλοθανάτους έφθασε στον προγραμματισμένο χώρο της εκτέλεσης λίγο πριν από τις 9 το πρωί, ενώ πλήθος κόσμου είχε λάβει θέσεις για να παρακολουθήσει το μοναδικό θέαμα, καθώς πρώτη φορά γινόταν εκτέλεση δια απαγχονισμού στην Ελλάδα. Ο Τύπος υπολόγισε το συγκεντρωμένο πλήθος σε 20.000, πολλοί από τους οποίους βρίσκονταν εκεί από το βράδυ για να εξασφαλίσουν μία καλή θέση με θέα το ικρίωμα. Ανάμεσα στο πλήθος βρισκόταν και ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, που αργότερα θα γράψει το ποίημα «Η πεδιάς και νεκροταφείον».

Στο μέσο ενός γυμνού χώρου περικυκλωμένου από δένδρα είχε στηθεί το ικρίωμα σε σχήμα Π. Από τον οριζόντιο στύλο κρέμονταν τρία σχοινιά που κατέληγαν σε βρόχο. Γύρω από το ικρίωμα ήταν παρατεταγμένα στρατιωτικά τμήματα (τάγματα πεζικού και μία ίλη ιππικού) και το γενικό πρόσταγμα είχε ο αντισυνταγματάρχης Βασίλειος Ντερτιλής. Στις 9:15 π.μ. οι δύο μελλοθάνατοι παραδίδονται στον εθελοντή δήμιο Κοτρωνάρο, ο οποίος αφού πρώτα τους δένει τα χέρια, στη συνέχεια τους καλύπτει το πρόσωπο με λευκές κουκούλες και τους σφίγγει τον βρόχο στο λαιμό.

Η μεγάλη στιγμή έχει φθάσει. Στις 9:21 π.μ, ο επικεφαλής αξιωματικός του εκτελεστικού αποσπάσματος ανθυπασπιστής Κυριακού δίνει το πρόσταγμα «Σύρατε!». Τα ανάβαθρα σύρονται απότομα και τα δύο σώματα αιωρούναι άψυχα στο κενό. Στη συνέχεια, τα στρατιωτικά τμήματα παρελαύνουν μπροστά από το ικρίωμα και η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος.

Για την ιστορία σημειώνουμε ότι ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που εμφανιζόταν ως αμείλικτος τιμωρός των καταχραστών του δημόσιου χρήματος, θα κατηγορηθεί μετά την πτώση του για πλήθος οικονομικών σκανδάλων.

 
 
 
 
1942
Κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η ταινία - θρύλος του Μάικλ Κέρτιζ «Καζαμπλάνκα», με πρωταγωνιστές τους Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και Ίνγκριντ Μπέργκμαν.
 
1956
Ο επικοντιστής Γιώργος Ρουμπάνης κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης, με επίδοση 4,50 μ.
 
 
1983
 
Η μεγαλύτερη κλοπή του κόσμου. Ράβδοι χρυσού, αξίας 40 εκατομμυρίων δολαρίων, «κάνουν φτερά» από το αεροδρόμιο Χίθροου του Λονδίνου.

Η μεγάλη ληστεία του Χίθροου

Η αποθήκη Brinks Mat, λίγο μετά τη ληστεία

Η αποθήκη Brinks Mat, λίγο μετά τη ληστεία

Το σχέδιο είχε οργανωθεί άψογα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας και τέθηκε σε εφαρμογή στις 26 Νοεμβρίου του 1983. Στόχος, η αποθήκη Brinks Mat του αεροδρομίου του Χίθροου, όπου κατά τις πληροφορίες φυλάσσονταν 3 εκατομμύρια λίρες Αγγλίας σε μετρητά.

 

Με τη βοήθεια ενός εκ των ανδρών της ασφάλειας, οι έξι μασκοφόροι διείσδυσαν στην απαγορευμένη περιοχή, ακινητοποίησαν τους φύλακες και άνοιξαν την κεντρική είσοδο της αποθήκης. Το θέαμα τους αιφνιδίασε... Αντί για τα χαρτονομίσματα που περίμεναν, αντίκρισαν 10 τόνους χρυσού σε ράβδους, αξίας 26 εκατομμυρίων λιρών, που προορίζοντας για την Άπω Ανατολή.

Τα νέα δεδομένα ανέτρεψαν όλο τον αρχικό σχεδιασμό. Κάποιοι χρειάστηκε να φύγουν για να αναζητήσουν μεγαλύτερο μεταφορικό μέσο και η όλη επιχείρηση διήρκεσε, αντί για πέντε λεπτά, δύο ολόκληρες ώρες!

Ο εντοπισμός των δραστών αποδείχθηκε πολύ πιο εύκολη υπόθεση απ' ό,τι περίμεναν οι αξιωματικοί της Σκότλαντ Γιαρντ. Αναζητώντας ανάμεσα στους συνήθεις υπόπτους, διαπίστωσαν τους συγγενικούς δεσμούς του εγκεφάλου της ληστείας, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, με τον φύλακα - συνεργό, η συμπεριφορά του οποίου είχε κινήσει ήδη τις υποψίες των αρχών. Η εξάρθρωση της σπείρας ήταν θέμα χρόνου...

Ωστόσο, η υπόθεση παραμένει ανοιχτή, καθώς τρεις από τους δέκα τόνους χρυσού δεν βρέθηκαν ποτέ.

 
 
 
2005
Ένας αστυνομικός πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς, όταν δέχεται χτύπημα από πέτρα, κατά τη διάρκεια επεισοδίων που σημειώνονται πριν και μετά τον αγώνα της ΑΕ Λεμεσού με τον ΑΠΟΕΛ (1-1) στο Τσίρειο Στάδιο για το Παγκύπριο Πρωτάθλημα. Τραυματίζονται άλλοι 16 αστυνομικοί και 11 πολίτες.

Γεννήσεις

μ.Χ.

 
1607
Τζον Χάρβαρντ, ιερωμένος, ιδρυτής του ομώνυμου ονομαστού αμερικανικού πανεπιστημίου. (Θαν. 14/9/1638)
 
 
1909
Ευγένιος Ιονέσκο, γαλλορουμάνος θεατρικός συγγραφέας, εισηγητής του Θεάτρου του Παραλόγου. («Η Φαλακρή Τραγουδίστρια») (Θαν. 28/3/1994)
 
 
1986
Κωνσταντίνος Φιλιππίδης, έλληνας αθλητής του στίβου, πρωταθλητής στο άλμα επί κοντώ.

 

 

Θάνατοι

μ.Χ.
 
1913

Ιωάννης Βελισσαρίου
1861 – 1913

Έλληνας αξιωματικός του Πεζικού, ήρωας των Βαλκανικών Πολέμων. Θεωρείται ως μία από τις σπουδαιότερες στρατιωτικές φυσιογνωμίες της νεώτερης Ελλάδας. Ήταν γνωστός και με το προσωνύμιο «Μαύρος Καβαλλάρης», επειδή ίππευε ένα επιβλητικό μαύρο.

 

Ο Ιωάννης Βελισσαρίου γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1861 στο Πλοέστι της Ρουμανίας, από Έλληνες γονείς που κατάγονταν από την Κύμη της Εύβοιας. Από νεαρή ηλικίας άρχισε να διαβάζει βιβλία για την Ελληνική Επανάσταση και να εμπνέεται από τα επαναστατικά θούρια του Ρήγα Φεραίου, ενώ είχε μια έμφυτη κλίση στη γλωσσομάθεια.

Στα 16 του εγκαταλείπει τη Ρουμανία και φθάνει στην Αθήνα για να καταταγεί ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό. Το όνειρό του να υπηρετήσει την πατρίδα παίρνει προσωρινά αναβολή, λόγω του νεαρού της ηλικίας του. Τότε αναγκάζεται να καταφύγει στην Αίγυπτο, όπου ζει η αδελφή της μητέρας του. Σπουδάζει για μία τριετία στο Γαλλικό Κολλέγιο και το 1880 επιστρέφει στην Αθήνα, όπου γίνεται δεκτός ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό.

Μετά τη συμπλήρωση του απαραίτητου χρόνου υπηρεσίας εισέρχεται στη Σχολή Υπαξιωματικών και το 1887 αποφοιτά με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού. Μάχιμη εμπειρία αποκτά στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897. Ως διμοιρίτης σε ύψωμα στη διάβαση της Μελούνας πολεμά γενναία και δεν υποχωρεί, παρά μόνον όταν του στέλνουν γραπτή διαταγή κι ενώ οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις έχουν εγκαταλείψει προ πολλού τις θέσεις τους.

Στη μάχη της Δερβέν-Φούρκας (σημερινό Καλαμάκι Φθιώτιδας) στις 7 Μαΐου 1897 ως διμοιρίτης του 3ου Λόχου του 5ου Συντάγματος καλύπτει την υποχώρηση των ελληνικών τμημάτων. Ο Τούρκος διοικητής εγκλωβίζεται και δεν μπορεί να προχωρήσει, νομίζοντας ότι έχει να κάνει με μονάδα επιπέδου ταξιαρχίας. Ο Βελισσαρίου λαμβάνει τα εύσημα από τον διάδοχο Κωνσταντίνο και τον επόμενο χρόνο προάγεται σε υπολοχαγό και το 1905 σε λοχαγό.

Στις εκλογές του 1899 θα είναι υποψήφιος βουλευτής Κύμης, αλλά θα ηττηθεί από τον λαϊκιστή αντίπαλό του, που ήταν αξιωματικός του Ιππικού. Το 1907 διορίζεται διοικητής της Αστυνομίας Σκοπέλου, ελλείψει αξιωματικών της Χωροφυλακής. Εκεί γνωρίζει τη σύζυγό του Χαρίκλεια, με την οποία αποκτά ένα γιο, ο οποίος θα πεθάνει σε ηλικία δύο ετών. Το 1909 συμμετέχει στο στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή, ενώ υπηρετεί ως φρούραρχος στο ομώνυμο στρατόπεδο.

Με την έκρηξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου, ο ταγματάρχης, πλέον, Ιωάννης Βελισαρίου τοποθετείται διοικητής του 3ου Τάγματος του 4ου Συντάγματος Πεζικού. Στη Μάχη του Σαρανταπόρου (9 Οκτωβρίου 1912) προωθείται γρήγορα με το τάγμα του και βρίσκεται στα μετόπισθεν του εχθρού, σπέρνοντας τον πανικό και συμβάλλοντας στη γενική υποχώρηση των Οθωμανικών δυνάμεων. Κατά τη διάρκεια της μάχης ήλθε σε οξεία αντιπαράθεση με τον διοικητή του Συνταγματάρχη Παπακυριαζή, με τον οποίο είχε συγγενική σχέση και ζήτησε μετάθεση σε άλλη μάχιμη μονάδα.

 

Ο Ταγματάρχης Βελισσαρίου με τον Αντιστράτηγο Σαπουντζάκη στη Φιλιππιάδα

Το αίτημά του έγινε δεκτό από τον επιτελάρχη Βίκτωρα Δούσμανη και τοποθετήθηκε διοικητής του 9ου Τάγματος του 1/38 Συντάγματος Ευζώνων της 6ης Μεραρχίας Πεζικού. Η μονάδα του μεταφέρθηκε στο μέτωπο της Ηπείρου και πήρε μέρος στην πολιορκία των Ιωαννίνων. Στις 7 Ιανουαρίου 1913 ο ελληνικός στρατός επιτέθηκε κατά των οθωμανικών οχυρώσεων στο Μπιζάνι, που δεσπόζει της πόλης των Ιωαννίνων. Αν έπεφτε το Μπιζάνι, αυτόματα τα Γιάννινα θα περιέρχονταν στην ελληνική πλευρά.

 

Ο Βελισσαρίου προέλασε με το τάγμα του κι αφού υπερκέρασε το Μπιζάνι βρέθηκε να απειλεί τα Ιωάννινα. Για κακή του τύχη, ένα βόλι τον πέτυχε στο πόδι. Αυτός, όμως, συνέχισε απτόητος, αλλά η αιμάσσουσα πληγή του γρήγορα τον κατέβαλε. Όπως έγραψε στα απομνημονεύματά του ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, που ήταν επιτελής στην 6η Μεραρχία, αν δεν τραυματιζόταν ο Βελισαρίου και συνέχιζε την καταδίωξη θα έπεφταν τα οχυρά του Μπιζανίου και θα καταλάμβανε την πόλη των Ιωανίνων κατά την επίθεση της 7ης Ιανουαρίου 1913.

Ένα μήνα αργότερα άρχισε η δεύτερη επίθεση κατά των Ιωαννίνων από τον ελληνικό στρατό. Στις 19 Φεβρουαρίου 1913 τα ευζωνικά τάγματα των Βελισσαρίου και του Γεωργίου Ιατρίδη διείσδυσαν γρήγορα από τα βόρεια και κατόρθωσαν να αποκόψουν τη μοναδική οδό διαφυγής των εχθρικών δυνάμεων και να καταλάβουν το χωρίο Άγιος Ιωάννης, μεταξύ Μπιζανίου και Ιωαννίνων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, η Οθωμανική διοίκηση των Ιωαννίνων να μη μπορεί να επικοινωνεί με τους ταμπουρωμένους στα οχυρά του Μπιζανίου μαχητές, προκαλώντας μεγάλο πανικό στους αμυνόμενους.

Γύρω στις 11 το βράδυ ο Βελισσαρίου διέκρινε δύο μεγάλους φανούς και μια ομάδα ανθρώπων να τους ακολουθεί. Ήταν ο επίσκοπος Δωδώνης μαζί με δύο Τούρκους αξιωματικούς, που μετέφεραν την επιστολή παραδόσεως της πόλης του Εσάτ Πασά προς την ελληνική πλευρά. Ο Βελισσαρίου συνόδευσε προσωπικά την τουρκική αντιπροσωπεία στο ελληνικό στρατηγείο. Ο στρατηλάτης Διάδοχος Κωνσταντίνος τον ασπάσθηκε και του είπε: «Βελισσαρίου, είσαι άξιος ραπίσματος, αλλά και φιλήματος. Εγώ αρκούμαι εις το φίλημα». Έκτοτε, ο Βελισσαρίου έγινε θρύλος.

 

Ο Ιωάννης Βελισσαρίου στην Κρέσνα

Ο Ιωάννης Βελισσαρίου πήρε μέρος και στις πολεμικές επιχειρήσεις του Β' Βαλκανικού Πολέμου. Πολέμησε τους Βουλγάρους στη Μάχη του Κιλκίς-Λαχανά (19 Ιουνίου 1913), όπου κατέλαβε εξ εφόδου ένα κρίσιμο λόφο για την έκβαση της μάχης. Συνέχισε να καταδιώκει τους Βουλγάρους μέχρις ότου με τη μονάδα του βρέθηκε στα στενά της Κρέσνας στις 7 Ιουλίου 1913. Τις επόμενες μέρες ο ελληνικός στρατός συνέχισε την προέλασή του μέσα στο βουλγαρικό έδαφος. Στην περιοχή της Άνω Τζουμαγιάς (σημερινό Μπλαγκόεβγκραντ) συνήφθησαν μερικές από τις φονικότερες μάχες, αφού οι Βούλγαροι αγωνίστηκαν «υπέρ βωμών και εστιών».

 

Ο Βελισσαρίου με τους ευζώνους του μάχεται στο ύψωμα 1378, που συχνά αλλάζει χέρια. Σε ευθεία γραμμή απέχει 20 χιλιόμετρα από τη Σόφια. Οι απώλειες και για τους δύο εμπόλεμους είναι τρομακτικές. Στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες τη θεωρούν ως την πιο σκληρή και αιματηρή μάχη των Βαλκανικών Πολέμων. Στις 13 Ιουλίου 1912, ο Βελισαρίου μάχεται όρθιος, προσπαθώντας να εμψυχώσει τους στρατιώτες του. Μια βουλγαρική οβίδα τον ρίχνει κάτω σοβαρά τραυματία. Μετά από λίγη ώρα, ο ηρωικός ταγματάρχης Ιωάννης Βελισαρίου αφήνει την τελευταία του πνοή με τη φράση «Στη Σόφια»!

Όταν ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος πληροφορήθηκε το θάνατό του λέγεται ότι είπε: «Ήταν επόμενο. Τέτοιοι ήρωες δε ζουν πολύ». Στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα που συνέταξε και απέστειλε προς τη σύζυγό του Χαρίκλεια έγραφε τα εξής: «Χαιρετίζω τον Ήρωα των Ηρώων».

 
 
 
1504
Ισαβέλλα, βασίλισσα της Ισπανίας. (Γεν. 22/4/1451)
 
 
1956
Τόμι Ντόρσεϊ, αμερικανός διευθυντής ορχήστρας, τρομπονίστας και συνθέτης της χρυσής εποχής της τζαζ. (Γεν. 10/11/1905)
 
 
2012
Τζόζεφ Μάρεϊ, αμερικανός πλαστικός χειρουργός. Τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1990 για την πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση νεφρού από ζώντα δότη (23 Δεκεμβρίου 1954) και την ανακάλυψη ενός νέου τρόπου, με τον οποίο ελαχιστοποιήθηκε ο κίνδυνος απόρριψης μοσχευμάτων από το σώμα μετά από χειρουργική επέμβαση. (Γεν. 1/4/1919)
 
 
2017

Αρμάντο Χαρτ
1930 – 2017

Αρμάντο Χαρτ

Αρμάντο Χαρτ

Ο κουβανός δικηγόρος και πολιτικός Αρμάντο Χαρτ υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες της Κουβανικής Επανάστασης και στενός συνεργάτης του Φιντέλ Κάστρο τα κατοπινά χρόνια.

 

Ο Αρμάντο Ενρίκε Χαρτ Ντάβαλος (Armando Enrique Hart Dávalos), όπως ήταν το πλήρες ονοματεπώνυμό του, γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου 1930 στην Αβάνα και καταγόταν από τις ΗΠΑ. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και μετά την επίθεση στηΜονκάδα το 1953 στρατεύτηκε στο πλευρό του Φιντέλ Κάστρο, εντασσόμενος στους παράνομους αστικούς πυρήνες του «Κινήματος της 26ης Ιουλίου». Φυλακίστηκε και βασανίστηκε επί των ημερών του καθεστώτος του δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα, προτού εξοριστεί ως το 1959.

Μετά τη νίκη της Επανάστασης, ανέλαβε υπουργός Παιδείας και ηγήθηκε της εκστρατείας για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού στην Κούβα. Το 1965 εκλέχτηκε στην κεντρική επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος κι εξελέγη μέλος του πολιτικού γραφείου, στο οποίο παρέμεινε μέχρι το 1991. Το 1976 ανέλαβε το νεοσύστατο τότε Υπουργείο Πολιτισμού και παρέμεινε επικεφαλής του μέχρι το 1997.

Από το 1997 και μετά, ο Αρμάντο Χαρτ αφιέρωσε τη ζωή του στην προστασία της κληρονομιάς και στη διάδοση του έργου του ποιητή Χοσέ Μαρτί (1853-1895), του απόστολου της ανεξαρτησίας της Κούβας, αναλαμβάνοντας επικεφαλής του εθνικού κέντρου της Κούβας για τον λογοτέχνη και αγωνιστή, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. Τον Ιανουάριο του 2005, με άρθρο του κατήγγειλε τη θεωρία και την πρακτική του Σταλινισμού και υπερασπίστηκε τις ιδέες του Καρλ Μαρξ, του Βλαντιμίρ Λένιν, του Λέοντος Τρότσκι και του Φιντέλ Κάστρο.

Ο μαρξιστής διανοούμενος ήταν παντρεμένος ως το 1980 με την Αϊντέ Σανταμαρία, ηρωίδα της επανάστασης της Κούβας και μία από τις σημαντικότερες γυναικείες μορφές της. Είχαν αποκτήσει δύο παιδιά, αλλά και τα δύο σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 2008.

Ο Αρμάντο Χαρτ πέθανε στην Αβάνα στις 26 Νοεμβρίου 2017, σε ηλικία 87 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο.

 

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου