Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 21 Δεκ 2017
Σαν Σήμερα...Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 
Ανατολή Ήλιου: 07:36 – Δύση Ήλιου: 17:10

Σαν Σήμερα...

 

Σαν Σήμερα...

Γεγονότα

 


μ.Χ.
Δημοσιεύεται το διάταγμα, με το οποίο ο Ιωάννης Καποδίστριας ιδρύει στο Ναύπλιο τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.
Τυπώνεται το πρώτο σταυρόλεξο. Διαθέτει 32 τετραγωνάκια και δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Ο Κόσμος της Νέας Υόρκης».
Κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η ταινία του Σεργκέι Αϊζενστάιν «Θωρηκτό Ποτέμκιν».
Η Ελένη Σκούρα ορίζεται υποψήφια του Ελληνικού Συναγερμού (Αλέξανδρος Παπάγος) για τις επαναληπτικές εκλογές του Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη. Θα εκλεγεί και θα γίνει η πρώτη ελληνίδα βουλευτής.
Εκτοξεύεται επιτυχώς από τη Φλόριντα το διαστημόπλοιο «Apollo 8», η πρώτη επανδρωμένη αποστολή για η Σελήνη, με πλήρωμα τους Φρανκ Μπόρμαν, Τζέιμς Λόβελ και Γουίλιαμ Άντερς.
Ένα Boeing 747 της Pan-Am συντρίβεται στο Λόκερμπι της Σκωτίας, με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο οι 259 επιβαίνοντες, καθώς και 11 κάτοικοι της πόλης. Το αεροπλάνο εκτελούσε την πτήση 103 από τη Φραγκφούρτη στο Ντιτρόιτ και η πτώση του αποδίδεται σε έκρηξη βόμβας, που τοποθέτησαν λίβυοι τρομοκράτες.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
Αμαλία, η πρώτη βασίλισσα της Ελλάδας. (Θαν. 20/5/1875)
Χάινριχ Μπελ, γερμανός συγγραφέας. Τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1972. («Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ») (Θαν. 16/7/1985)
Πάκο Ντε Λουθία, ισπανός βιρτουόζος κιθαρίστας του φλαμένκο. (Θαν. 25/2/2014)

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Βοκάκιος (Τζοβάνι Μποκάτσιο), ιταλός ποιητής, συγγραφέας και ουμανιστής. («Δεκαήμερο») (Γεν. 16/6/1313)
Τζέιμς Πάρκινσον, άγγλος γιατρός. Περιέγραψε την ασθένεια των νεύρων που έλαβε τ’ όνομά του. (Γεν. 11/4/1755)
Χρήστος Λαμπράκης, έλληνας εκδότης. (ΔΟΛ) (Γεν. 24/2/1934)

πηγη: www.sansimera.gr

 

***

Πάκο Δε Λουθία
1947 – 2014

Φημισμένος ισπανός κιθαριστής κι ένας από τους βασικούς ανανεωτές του φλαμένκο (Nuevo flamenco). Έχει χαρακτηριστεί από τους ειδικούς ως ένας από τους μεγαλύτερους κιθαριστές όλων των εποχών. Στη χώρα μας είναι γνωστός ως Πάκο Ντε Λουτσία, από την ιταλική προφορά του ονόματός του.

Ο Φρανθίσκο Σάντσεθ Γόμεθ (Francisco Sanchez Gomez), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1947 στην πόλη Αλχεθίρας της Ανδαλουσίας, μία πόλη στη νοτιοανατολική πλευρά της Ισπανίας. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του κιθαριστή του φλαμένκο Αντόνιο Σάντσεθ και της πορτογαλίδας Λουσία Γκόμεζ. Προς τιμή της μητέρας του υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Πάκο δε Λουθία (Ο Άκης της Λουκίας, σε ελεύθερη μετάφραση). Δύο ακόμη αδέλφια του ακολούθησαν μουσική καριέρα, ο συνθέτης και τραγουδιστής Πέπε ντε Λουθία (1945-) και ο κιθαριστής και συνθέτης Ραμόν δε Αλχεθίρας (1938-2009).

Δάσκαλός του στην κιθάρα υπήρξε ο πατέρας του, ο οποίος άσκησε καθοριστική επιρροή στη μουσική του εξέλιξη. «Έμαθα κιθάρα, όπως ένα παιδί μαθαίνει να μιλάει» είπε σε μία συνέντευξή του. Σε ηλικία 11 ετών έδωσε την πρώτη του συναυλία και τρία χρόνια αργότερα δημιούργησε με τον αδελφό του Πέπε το συγκρότημα «Los Chiquitos de Algeciras» («Τα πιτσιρίκια του Αλχεθίρας») και πραγματοποίησε την πρώτη του ηχογράφηση.

Η φήμη του ως βιτουόζου κιθαρίστα γρήγορα ξεπέρασε τα ισπανικά σύνορα. Η απίστευτη δεξιοτεχνία και δύναμη στο δεξί του χέρι τον βοηθούσε να εκτελεί εξαιρετικά γρήγορα και "καθαρά" πικάδο (picado). Από τα μέσα της δεκαετίας του '60 άρχισε η διεθνής του καριέρα. Με το επιθετικό παίξιμο, τη ροπή του στον αυτοσχεδιασμό και την επαφή του με την τζαζ και την κλασική μουσική, κατάφερε να εκμοντερνίσει το παραδοσιακό ισπανικό φλαμένκο και να το κάνει γνωστό σε όλο τον κόσμο.

Οι μουσικές συναντήσεις με κιθαριστές από άλλους χώρους, όπως ο Τζον Μακ Λάφλιν, ο Λάρι Κόριελ και ο Αλ Ντιμέολα άφησαν εποχή και εκτόξευσαν τη φήμη του. Στη χώρα μας έγινε ευρύτερα γνωστός από τη συμμετοχή του στη μεγάλη συναυλία της 29ης Σεπτεμβρίου του 1986 στο Ολυμπιακό Στάδιο για τους σεισμοπαθείς της Καλαμάτας, όπου τραγούδησε μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε ενώπιον του ελληνικού κοινού στις 25 Νοεμβρίου του 1985 στον «Ορφέα» της Αθήνας και ακολούθησε δύο ημέρες αργότερα η συναυλία του στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο» της Θεσσαλονίκης.

Στις κορυφαίες στιγμές του στη δισκογραφία συγκαταλέγονται το κομμάτι «Entre dos aguas» του 1973, που έμεινε επί 20 εβδομάδες στη λίστα με τα αγαπημένα τραγούδια της Ισπανίας και το άλμπουμ «Friday Night in San Francisco» (1981), που ηχογράφησε μαζί με τους Τζον ΜακΛάφλιν και Αλ Ντι Μέολο και πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα.

Ο Πάκο Ντε Λουθία πέθανε από έμφραγμα του μυοκαρδίου στις 25 Φεβρουαρίου του 2014 στο παραθαλάσσιο θέρετρο του Μεξικού Πλάγια ντελ Κάρμεν, κατά τη διάρκεια διακοπών του με τη δεύτερη σύζυγό του Γκαμπριέλα Καράσκο και τα δυο ανήλικα παιδιά τους. Από τον πρώτο γάμο του με την Καζίλντα Βαρέλα είχε αποκτήσει τρία παιδιά.

**

Θωρηκτό Ποτέμκιν

Πόστερ της ταινίας

Πόστερ της ταινίας

Ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταινία του Σεργκέι Αϊζενστάιν (1898 - 1948), σοβιετικής παραγωγής 1925. Θεωρείται η πληρέστερη ταινία του βωβού κινηματογράφου και ένα από τα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης.

Η ταινία υπήρξε παραγγελία της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης προς τον σκηνοθέτη, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα εικοσάχρονα της αποτυχημένης εξέγερσης του 1905 στην τσαρική Ρωσία, που αποτέλεσε προάγγελο της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917. Ο Αϊζενστάιν επικεντρώθηκε σε ένα πραγματικό γεγονός, την εξέγερση στο θωρηκτό Ποτέμκιν (Ποτιόμκιν ακριβέστερα), οι ναύτες του οποίου στασίασαν κατά των αξιωματικών τους και το οδήγησαν στην Οδησσό.

Η ταινία διάρκειας 65 λεπτών αποτελείται από πέντε επεισόδια: «Άνδρες και Σκουλήκια» (οι ναύτες διαμαρτύρονται για το χαλασμένο φαγητό), «Δράμα στο Λιμάνι» (οι ναύτες επαναστατούν), «Ένας νεκρός καλεί για Δικαιοσύνη» (ο λαός της Οδησσού κλαίει το νεκρό αρχηγό), «Τα σκαλιά της Οδησσού» (Οι στρατιώτες του Τσάρου αιματοκυλούν την Οδησσό), και «Συνάντηση με τη ναυτική μοίρα» (οι τσαρικές δυνάμεις ενώνονται με τους στασιαστές του Ποτέμκιν). Ο Αϊζενστάιν χρησιμοποίησε ερασιτέχνες ηθοποιούς για να αποδώσουν καλύτερα τους χαρακτήρες της ταινίας.

Το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» είναι ένα κλασσικό δείγμα προπαγανδιστικού κινηματογράφου, υψηλής όμως αισθητικής, με τον κακό τσάρο και τους καλούς επαναστάτες. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους θαυμαστές της ταινίας υπήρξε ο διαβόητος Γιόζεφ Γκέμπελς. «Είναι ένα καταπληκτικό φιλμ, χωρίς όμοιό του στην ιστορία του κινηματογράφου. Ένας άνθρωπος χωρίς σταθερό πολιτικό υπόβαθρο, εύκολα θα μπορούσε να γίνει Μπολσεβίκος» είχε δηλώσει ο Υπουργός Προπαγάνδας του Χίτλερ.

Σε διαφορετικό μήκος κύματος ο γάλλος θεωρητικός του κινηματογράφου Ζαν Μιτρί: «Έργο προπαγάνδας ναι, αλλά με το ευγενέστερο νόημα, που μπορεί να έχει αυτή η λέξη. Όπως όλα τα μεγάλα έργα τέχνης του παρελθόντος, που εκφράζουν μια στιγμή της παγκόσμιας συνείδησης, το “Θωρηκτό Ποτέμκιν” παρουσιάζει την εξόρμηση ενός λαού, που είναι συσπειρωμένος γύρω από την ίδια ιδέα, το ίδιο εθνικό αίσθημα. Ακριβώς όπως υπήρξαν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια για τους Έλληνες ή τα ηρωικά μεσαιωνικά έπη για τον Δυτικό Πολιτισμό».

Η κορυφαία στιγμή του έργου θεωρείται το τέταρτο επεισόδιο με το μακελειό στα σκαλιά της Οδησσού, που θεωρείται η καλύτερη σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου. Έχει ως θέμα τη βία που άσκησαν οι άνδρες της Λευκής Φρουράς του Τσάρου εναντίον του λαού. Το διασκορπισμένο και πανικόβλητο πλήθος που κατεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά κι αμέσως μετά οι Λευκοφρουροί, που σχεδόν μηχανικά με στρατιωτικό βηματισμό, κατεβαίνουν πυροβολώντας, παρουσιάζονται από τον Αϊζενστάιν με εναλλαγές πλάνων, που συγκρούονται και αντιπαρατίθενται με μια ρυθμική θαυμαστής ακρίβειας και αποτελεσματικότητας.

Αυτή η σκηνή είναι το καλύτερο παράδειγμα της θεωρίας του Αϊζενστάιν περί μοντάζ. Είναι το λεγόμενο «μοντάζ - ατραξιόν» ή «ιδεολογικό μοντάζ», η άμεση διαδοχή δύο κινηματογραφικών πλάνων, που πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκαλεί σοκ στον θεατή. Αυτό το σοκ είναι που θα φωτίσει και θα αποκαλύψει μια ιδέα, ένα συγκεκριμένο σύμβολο. Πολλοί κατοπινοί σκηνοθέτες έχουν αποτίσει φόρο τιμής στη συγκεκριμένη σκηνή, όπως ο Μπράιαν Ντε Πάλμα («Οι Αδιάφθοροι»), Φράνσις Φορντ Κόπολα («Ο Νονός»), Τζορτζ Λούκας («Πόλεμος των Άστρων: Η εκδίκηση των Σιθ»), ενώ κάποιοι άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να τη διακωμωδήσουν, όπως ο Γούντι Άλεν («Μπανάνες», «Ο Ειρηνοποιός»), Τζέρι Τζάκερ («Τρελές Σφαίρες 33 1/3») και Τέρι Γκίλιαμ («Μπραζίλ»).

Το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» έκανε πρεμιέρα στη Μόσχα στις 21 Δεκεμβρίου 1925, χωρίς να σημειώσει ιδιαίτερη επιτυχία, γεγονός που στενοχώρησε τον Αϊζενστάιν. Τη δόξα και τη φήμη η ταινία την κέρδισε όταν προβλήθηκε στη Δύση. Στη χώρα μας πρωτοπροβλήθηκε αρκετά καθυστερημένα, στις 21 Ιανουαρίου 1952.

 

*

Η ιστορία της καλαθοσφαίρισης

Το μπάσκετμπολ είναι δημιούργημα ενός μόνο ανθρώπου, κάτι ασυνήθιστο για άθλημα. Το 1891 ο Δρ. Τζέιμς Νέισμιθ, ένας καναδός πάστορας, γυμναστής σε κολέγιο στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, έψαχνε για ένα παιχνίδι κλειστού χώρου, προκειμένου να απασχολεί τους μαθητές του κατά τη διάρκεια του μακρύ χειμώνα της Νέας Αγγλίας.

Αφού απέρριψε διάφορες ιδέες, τοποθέτησε ένα καλάθι στον τοίχο του γυμναστηρίου, έγραψε ορισμένους βασικούς κανόνες κι άρχισε να εκπαιδεύει τους μαθητές του, οι οποίοι έπαιξαν τον πρώτο αγώνα στην ιστορία του αθλήματος στις 21 Δεκεμβρίου του 1891. Η ονομασία μπάσκετμπολ -καλαθοσφαίριση στα ελληνικά- ήταν έμπνευση ενός εκ των μαθητών του.

Το άθλημα κέρδισε γρήγορα πολλούς θαυμαστές και διαδόθηκε σ' όλες τις ΗΠΑ. Τη δεκαετία του 1920 υπήρχαν εκατοντάδες ομάδες, επαγγελματικές αλλά και ερασιτεχνικές, κάτω από την «ομπρέλα» της Διακολεγιακής Αθλητικής Ένωσης, προδρόμου του γνωστού μας NCAA.

Το μπάσκετμπολ εισήχθη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, ενώ ως άθλημα επίδειξης είχε πρωτοπαρουσιαστεί το 1904, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Αγίου Λουδοβίκου. Οι γυναίκες έπαιξαν για πρώτη φορά μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976.

Το επαγγελματικό μπάσκετ έφτασε στην κορύφωσή του το 1946 με τη δημιουργία του ΝΒΑ, που σήμερα θεωρείται ό,τι το καλύτερο έχει να επιδείξει το άθλημα σε επίπεδο πρωταθλήματος. Στις 18 Ιουνίου του 1932 ιδρύθηκε η Παγκόσμια Ομοσπονδία Μπάσκετ, γνωστή με τα αρχικά FIBA, από εκπροσώπους οκτώ χωρών, ανάμεσά τους και της Ελλάδας.

Στη χώρα μας, ο πρώτος αγώνας μπάσκετ είχε παιχτεί 14 χρόνια νωρίτερα, το 1918, στο γήπεδο της ΧΑΝ Αθηνών. Οι δύο ομάδες χρησιμοποίησαν δύο ανεστραμμένες καρέκλες για καλάθια και μία μπάλα ποδοσφαίρου. Μεταξύ των πρώτων παικτών ήταν και ο Μάικ Στεργιάδης, που υπήρξε μαθητής του Νέισμιθ στο κολέγιο του Σπρίνγκφιλντ.

Η επίσημη περίοδος για το ελληνικό μπάσκετ άρχισε το 1927, υπό τη σκέπη του ΣΕΓΑΣ. Δύο χρόνια αργότερα διοργανώθηκε το πρώτο πρωτάθλημα μεταξύ αθηναϊκών ομάδων, το οποίο κατέκτησε ο Πανελλήνιος. Το 1930 διοργανώθηκε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα στη Θεσσαλονίκη, με νικητή τον Άρη.

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου