Loading...

Κατηγορίες

Δευτέρα 22 Ιαν 2018
Σαν Σήμερα... Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σαν Σήμερα... Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018
Ανατολή Ήλιου: 07:34 – Δύση Ήλιου: 17:38

 

Σαν Σήμερα...

Γεγονότα

 


μ.Χ.
Ιδρύεται στη Γερμανία η Ντόιτσε Μπανκ, μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου.
Κάνει πρεμιέρα στον αθηναϊκό κινηματογράφο «Πάνθεον» η ταινία του Κωνσταντίνου Μπαχατώρη «Γκόλφω», με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Πλουτή και τη Βιργινία Διαμάντη. Πρόκειται για την πρώτη ελληνική ταινία μεγάλου μήκους.
Η Ελλάδα νικά την Παλαιστίνη με 3-1 στο Τελ Αβίβ, με δύο γκολ του Κλεάνθη Βικελίδη κι ένα του Αντώνη Μηγιάκη. Είναι η πρώτη εκτός έδρας νίκη στην ιστορία της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου.

Παλαμική Συμφωνία

Ο ποιητής Κωστής Παλαμάς επηρέασε όσο λίγοι την πορεία των ελληνικών γραμμάτων. Ένας από τους μεγάλους θαυμαστές του υπήρξε ο γενάρχης της εθνικής μουσικής σχολής Μανώλης Καλομοίρης (1883-1962), ο οποίος άντλησε πολύτιμα διδάγματα από το έργο του, επιζητώντας ένα νέο ελπιδοφόρο μήνυμα μιας καινούριας εθνικής και πνευματικής ανάστασης του Έθνους. «…Το έργο του στάθηκε για μένα φάρος αληθινός της τέχνης που φώτισε και θα φωτάη στους αιώνες τις Ελληνικές ψυχές μέσα στα σκοτάδια που μας δέρνουν ολούθε» συνόψισε τη σχέση του με το παλαμικό έργο ο συνθέτης.

Την άνοιξη του 1955 ο Καλομοίρης ολοκλήρωσε την τρίτη Συμφωνία του, την οποία ονόμασε «Παλαμική», προς τιμή του πνευματικού του μέντορα. Το έργο αποτελείται από τέσσερα μέρη:

  • Μοντεράτο
  • Σκέρτσο
  • «Αγάπη» -Λέντο, μα νον τρόπο
  • Φινάλε

Στη ροή του έργου παρεμβάλλεται ένας εξάγγελος, ο οποίος απαγγέλει στίχους του Παλαμά από τα έργα του «Ίαμβοι και Ανάπαιστοι» (Μοντεράτο) και «Δωδεκάλογος του Γύφτου» (Σκέρτσο, Αγάπη-Λέντο μαν νον τρόπο και Φινάλε). «Ότι καλλίτερο, ότι αγνότερο έχω γράψει είναι τις περισσότερες φορές δεμένο με τον Παλαμικό στίχο, με την Παλαμικήν Ιδέα. Και σήμερα στη δύση του βίου και της δράσης μου και πριν τραβήξω για το μεγάλο, το αγύριστο, ταξίδι θέλησα μιαν ακόμη φορά να τραγουδήσω κάτω από της θείας του λύρας τους αχούς. Κ’ έστησα την Παλαμική Συμφωνία, βωμό και μνημείο της πίστης μου στην αθάνατη Ελληνική Τέχνη και τον Ποιητή που τη συμβολίζει» έγραψε ο Καλομοίρης στο προλογικό του σημείωμα για την έκδοση του έργου το 1961.

Η πρεμιέρα της «Παλαμικής Συμφωνίας» δόθηκε στις 22 Ιανουαρίου του 1956 στην Αθήνα από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, με μαέστρο τον διακεκριμένο αρχιμουσικό Ανδρέα Παρίδη (1910-2000), στον οποίο ο Καλομοίρης αφιέρωσε το έργο και εξάγγελο τον ηθοποιό Θάνο Κωτσόπουλο. Το έργο έγινε ενθουσιωδώς δεκτό από την κριτική, θεωρήθηκε ένα από σπουδαιότερα της ελληνικής συμφωνικής μουσικής, αλλά σήμερα σπανίως παίζεται έως και καθόλου.

Συντελεστές της ηχογράφησης που επισυνάπτεται: Κρατική Ορχήστρα Αθηνών με διευθυντή τον Βύρωνα Φιδετζή. Εξάγγελος ο ηθοποιός Νικήτας Τσακίρογλου.
Έπειτα από 10 χρόνια σκληρών διαπραγματεύσεων, τα σύνορα της ΕΟΚ διευρύνονται, με την ένταξη της Βρετανίας, της Ιρλανδίας, της Δανίας και της Νορβηγίας.
Συλλαμβάνεται στη Μόσχα ο φυσικός Αντρέι Ζαχάροφ, ο οποίος βοήθησε στην κατασκευή την πρώτης βόμβας υδρογόνου για λογαριασμό της ΕΣΣΔ, επειδή άσκησε κριτική για τη στρατιωτική επιδρομή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν.
Ο αμερικανός πολιτικός Μπαντ Ντουάιερ αυτοκτονεί μπροστά στις κάμερες, ανοίγοντας μία έντονη συζήτηση για τα όρια της δημοσιογραφίας.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
Λόρδος Βύρων, φιλέλληνας άγγλος ποιητής. (Θαν. 19/4/1824)

Αντόνιο Γκράμσι, ιταλός μαρξιστής φιλόσοφος, από τους ιδρυτές του Κομουνιστικού Κόμματος Ιταλίας. (Θαν. 27/4/1937)

Θάνατοι

 


μ.Χ.

Μενέλαος Λουντέμης
1906 – 1977

Πολυγραφότατος και πολυδιαβασμένος λογοτέχνης, ο επονομαζόμενος και Μαξίμ Γκόργκι της Ελλάδας. Η «πένα» του έχει αμεσότητα, λυρισμό, δύναμη και ρεαλισμό. Έργα του, όπως τα μυθιστορήματα «Συννεφιάζει», «Οι κερασιές θα ανθίσουν φέτος» και το μπεστ-σέλερ «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» διαβάστηκαν πολύ από τη νεολαία τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70.

Γεννήθηκε το 1906 ή κατ' άλλους το 1912 στο χωριό Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας και το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτριος Μπαλάσογλου ή Βαλασιάδης. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά του περιπλανήθηκε αρκετά, μέχρι να εγκατασταθεί το 1923 στο χωριό Εξαπλάτανος της Έδεσσας.

Η οικογένειά του ήταν εύπορη, αλλά έχασε τα πάντα στον Μεγάλο Ξεριζωμό. Έτσι, ο νεαρός Δημήτρης αναγκάστηκε από τα νεανικά του χρόνια να εργαστεί σκληρά ως λαντζέρης, λούστρος, ψάλτης, δάσκαλος και επιστάτης στα έργα του Γαλλικού Ποταμού (Λουδίας). Από τον ποταμό Λουδία εμπνεύστηκε το φιλολογικό του ψευδώνυμο Λουντέμης. Η στράτευσή του στην Αριστερά και η πολιτική δράση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ του στοίχισε την αποβολή του απ' όλα τα γυμνάσια της χώρας.

Στα ελληνικά γράμματα εμφανίσθηκε πολύ νωρίς, το 1927, με δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε εφημερίδες της Έδεσσας. Το 1930 ποιήματα και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νέα Εστία», ενώ το 1934 υπογράφει για πρώτη φορά ως Μενέλαος Λουντέμης στο διήγημά του «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια».

Έπειτα από μια οδύσσεια μετακινήσεων, ο Λουντέμης θα έλθει στην Αθήνα και θα γνωριστεί με αριστερούς διανοούμενους, οι οποίοι σύχναζαν στη λέσχη «αν Σουσί» της οδού Πατησίων. Καθοριστική ήταν η γνωριμία του με τους διακεκριμένους ομοτέχνους του Κώστα Βάρναλη, Άγγελο Σικελιανό και Μιλτιάδη Μαλακάση. Ο τελευταίος θα τον βοηθήσει να βρει δουλειά ως βιβλιοθηκάριος στην «Αθηναϊκή Λέσχη» και να ανασάνει οικονομικά.

Την ίδια εποχή αναπτύσσει στενή φιλία με τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Δημήτρη Βέη, ο οποίος θα τον δεχθεί ως ακροατή στις παραδόσεις του, αφού ο Λουντέμης δεν μπορούσε να εγγραφεί στη Φιλοσοφική, καθώς δεν είχε τελειώσει το γυμνάσιο, λόγω των πολιτικών του περιπετειών και της οικονομικής του ανέχειας. Το 1938 ήταν ήδη φτασμένος συγγραφέας και τιμήθηκε με το Μέγα Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν».

Στην κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο, ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη, μαζί με το Θεοδωράκη και τον Ρίτσο.

Το 1956 τον μετέφεραν στην Αθήνα από τον τόπο εξορίας του για να δικαστεί, επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, στο βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» αναφέρονται «….προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας….». Στη δίκη που έγινε με τον εμφυλιοπολεμικό νόμο 509/47, οι μάρτυρες υποστήριξαν ότι το βιβλίο του «προπαγανδίζει τας πολιτικάς του ιδέας, θίγει την έννοια του κράτους, κλονίζει την εμπιστοσύνη του λαού στη Δικαιοσύνη, καλλιεργεί το μίσος».

Επιφανείς πνευματικές προσωπικότητες έσπευσαν να τον υπερασπιστούν (Άγις Θέρος, Γιώργος Θεοτοκάς, Κώστας Βάρναλης, Στράτης Δούκας, Ασημάκης Πανσέληνος, Κώστας Κοτζιάς), υποστηρίζοντας ότι το βιβλίο του «είναι ένα εξαιρετικό έργο, γεμάτο αγάπη για τον άνθρωπο και πίστη στην πορεία του προς το μέλλον». Απολογούμενος, ο Λουντέμης δέχτηκε παρέμβαση του προέδρου, ο οποίος του είπε πως «αν πράγματι νιώθεις στοργή για το παιδί και τη γυναίκα σου, θα 'πρεπε να 'χεις κάνει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ». Και η απάντηση του Λουντέμη: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ».

Μετά τη δίκη και την απαγόρευση κυκλοφορίας των βιβλίων του, το κλίμα είναι βαρύ για τον Λουντέμη. Εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, αλλά νοσταλγεί πάντα την πατρίδα, «ένα ελληνικό καφεδάκι...μιά ρετσίαν..», έγραφε σ' ένα φίλο του. Μετά την μεταπολίτευση ανακτά την ελληνική ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα το 1976. Δεν πρόλαβε να χαρεί για την επάνοδό του και στις 22 Ιανουαρίου 1977 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και ενταφιάζεται στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Μενέλαος Λουντέμης ανήκει στους έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Η ιδιοτυπία του έργου του έγκειται στον «ερασιτεχνικό» τρόπο γραφής, τον οποίο υπηρέτησε εν πλήρει συνειδήσει, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δε τον ενδιαφέρει η Τέχνη, αλλά η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Κνουτ Χάμσουν, Μαξίμ Γκόργκι, Παναΐτ Ιστράτι κ.ά.): ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία.

Στη λογοτεχνία του Λουντέμη δεσπόζει η τάση του να στρέφεται εξ' ολοκλήρου γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και το οποίο μας δίνει την προσωπική του οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου του έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου. Μέρος της κριτικής (Ζήρας) του καταλογίζει τεχνικές και εκφραστικές ατέλειες, στρατευμένο ύφος που αποβαίνει σε βάρος της οικονομίας της, αφήγησης, αλλά αναγνωρίζει τον λυρικό του οίστρο. Κάποιοι άλλοι θεωρούν το έργο του απολύτως ξεπερασμένο σήμερα, καθώς αναφέρεται σ' ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια.

Ποιήματα του Λουντέμη μελοποίησαν οι αδερφοί Κατσιμίχα («Ερωτικό Κάλεσμα») και ο συνθέτης Σπύρος Σαμοίλης («Οι κερασιές θ' ανθίσουνε και φέτος») με ερμηνευτή τον Αντώνη Καλογιάννη.

Βασίλειος Νικολόπουλος
1816 – 1887

Ανώτερος δικαστικός και πολιτικός, ο πρώτος υπουργός του ελληνικού κράτους που καταδικάσθηκε από το Ειδικό Δικαστήριο (Υπουργοδικείο), μαζί με τον συνάδελφό του Ιωάννη Βαλασόπουλο. Είχε κατηγορηθεί από τη Βουλή για την υπόθεση των «Σιμωνιακών».

Ο Βασίλειος Νικολόπουλος γεννήθηκε το 1816 στην Καρύταινα της επαρχίας Γορτυνίας του νομού Αρκαδίας. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στη γενέτειρά του και στη συνέχεια σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με τη βοήθεια του επισκόπου Καρύταινας, Ιγνάτιου. Υπήρξε ο πρώτος Έλληνας νομικός, που έλαβε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1846.

Όπως ήταν φυσικό, ο βασιλιάς Όθων εκτίμησε τις ικανότητές του και τον διόρισε πρωτοδίκη. Προήχθη αμέσως στη θέση του Προέδρου των Πρωτοδικών και μετά από λίγο έγινε Εφέτης. Το 1856 μεταπήδησε στην πολιτική και ανέλαβε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης.

Το 1860 ο γάμος του με τη Σταματίνα Βούλγαρη εκτόξευσε την πολιτική του καριέρα. Η σύζυγός του δεν ήταν τυχαία γυναίκα, αλλά κόρη του Δημητρίου Βούλγαρη, γνωστού με το παρατσούκλι Τζουμπές, σημαίνοντος πολιτικού του 19ου αιώνα, που διετέλεσε κατ’ επανάληψη πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Μετά τη φυγή του Όθωνα, ο Βασίλειος Νικολόπουλος εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Γορτυνίας και τον ίδιο χρόνο ανέλαβε Υπουργός Εκκλησιαστικών στην κυβέρνηση του πεθερού του, ο οποίος για χάρη του διχοτόμησε το Υπουργείο Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και Εκκλησιαστικών. Στη συνέχεια ανέλαβε τα υπουργεία Εσωτερικών (1865-1866, 1871-1872) στις κυβερνήσεις Μπενιζέλου Ρούφου και Δημητρίου Βούλγαρη αντίστοιχα και Δικαιοσύνης (1874-1875) στην κυβέρνηση του Δημητρίου Βούλγαρη.

Το 1875 το όνομά του κηλιδώθηκε, όταν κατηγορήθηκε ότι χρηματίστηκε από υποψήφιους για τις χηρεύουσες μητροπόλεις Πατρών, Μεσσηνίας και Κεφαλληνίας, προκειμένου να ασκήσει πίεση στην Ιερά Σύνοδο για την εκλογή τους. Η ίδια κατηγορία αποδόθηκε και στον Υπουργό Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και Εκκλησιαστικών, Ιωάννη Βαλασόπουλο. Η υπόθεση αυτή έμεινε στην ιστορία ως «Σιμωνιακά».

Η Βουλή, που ελεγχόταν από τους Αλέξανδρο Κουμουνδούρο και Χαρίλαο Τρικούπη, παρέπεμψε στις 22 Δεκεμβρίου του 1875 τους Νικολόπουλο και Βαλασόπουλο στο Ειδικό Δικαστήριο, σύμφωνα με το νόμο περί ευθύνης υπουργών. Η δίκη τους άρχισε στις 26 Ιανουαρίου του 1876 και τελείωσε στις 31 Μαρτίου του ίδιου χρόνου, με την καταδίκη των δύο υπουργών. Στον μεν Βασίλειο Νικολόπουλο επεβλήθη ποινή φυλάκισης 10 μηνών, στον δε Βαλασόπουλο φυλάκιση ενός έτους, τριετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων και χρηματική ποινή 56.000 δραχμών. Η καταδίκη του Νικολόπουλου θεωρήθηκε από μερίδα του τύπου ως πολιτική δίωξη, με σκοπό να πληγεί το γόητρο του πεθερού του Δημητρίου Βούλγαρη.

Την ίδια άποψη φαίνεται ότι είχαν και οι συμπατριώτες του, που τον εξέλεξαν πανηγυρικά βουλευτή Αρκαδίας στις εκλογές της 4ης Ιανουαρίου του 1887. Κι ενώ αναμενόταν θριαμβευτική επάνοδός του στη Βουλή, ο Βασίλειος Νικολόπουλος πέθανε ξαφνικά στην Αθήνα στις 22 Ιανουαρίου, σε ηλικία 71 ετών.

Αλεξαντρίνα Βικτόρια, πριγκίπισσα του αγγλικού θρόνου, που ως βασίλισσα Βικτόρια σημάδεψε τον 19ο αιώνα στη Μ. Βρετανία και η εποχή της ονομάστηκε Βικτωριανή. (Γεν. 24/5/1819)
Καρλ Νέσλερ, γερμανός κομμωτής, που ανακάλυψε την περμανάντ. (Γεν. 2/5/1872)

Γουίλμπουρ Σκόβιλ
1865 – 1942

Αμερικανός φαρμακοποιός, ο οποίος δημιούργησε τη λεγόμενη «κλίμακα Σκόβιλ» (1912) που μετρά την «καυστικότητα» των ποικίλλων ειδών της πιπεριάς.

Ο Γουίλμπουρ Λίνκολν Σκόβιλ (Wilbur Lincoln Scoville) γεννήθηκε στο Μπρίτζπορτ του Κονέκτικατ στις 22 Ιανουαρίου 1865. Σπούδασε Φαρμακευτική στο Κολέγιο Επιστημών Φαρμακευτικής και Υγείας της Μασαχουσέτης, στο οποίο αργότερα διατέλεσε καθηγητής.

Το 1895 έγραψε το βιβλίο «The Art of Compounding» («Η Τέχνη της Χημικής Ένωσης»), που αποτέλεσε βιβλίο αναφοράς για τη φαρμακολογία έως τη δεκαετία του '60. Έγραψε, επίσης, το βιβλίο «Extract and Perfumes» («Εκχύλισμα και Αρώματα»), που περιέχει εκατοντάδες συνταγές παρασκευής αρωμάτων.

Το 1912 κι ενώ εργαζόταν στην φαρμακευτική εταιρεία Parke-Davis, δημιούργησε την «κλίμακα Σκόβιλ», γνωστή και ως «Οργανοληπτική Δοκιμασία Σκόβιλ» («Scoville Organoleptic Test»), η οποία μετρά την «καυστικότητα» των ποικίλλων ειδών της πιπεριάς.

Ο Γουίλμπουρ Σκόβιλ πέθανε στο Γκέινσβιλ της Φλώριδας στις 10 Μαρτίου 1942. Ήταν παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.

Αυτοκτονία σε απευθείας μετάδοση

Μπαντ Ντουάιερ

Μπαντ Ντουάιερ

Στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο Μπαντ Ντουάιερ ήταν ένας αξιοσέβαστος πολιτικός στην πολιτεία της Πενσυλβάνιας. Σε ηλικία 40 ετών είχε ήδη διατελέσει πολιτειακός βουλευτής και γερουσιαστής με τη σημαία του ρεπουμπλικανικού κόμματος και ετοιμαζόταν να ξεκινήσει μια νέα καριέρα στο Υπουργείο Οικονομικών της πολιτείας αυτής των ΗΠΑ, που έχει τα γεωγραφικά και δημογραφικά μεγέθη της χώρας μας.

Όμως, το 1986 η ζωή του άλλαξε δραματικά, όταν βρέθηκε αναμεμιγμένος σε ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, που συντάραξε την πολιτεία. Κατηγορήθηκε ότι έλαβε 300.000 δολάρια, προκειμένου να διευκολύνει ένα τοπικό επιχειρηματία να αναλάβει μια εργολαβία της πολιτείας. Η περιπέτειά του ξεκίνησε από μια ανώνυμη επιστολή που έφθασε στον ρεπουμπλικάνο κυβερνήτη της Πενσυλβάνιας Ντικ Θόρνμπεργκ, μετέπειτα Υπουργό Δικαιοσύνης των ΗΠΑ. Ο Ντουάιερ από την πρώτη στιγμή διατυμπάνιζε την αθωότητά του και θεωρούσε πολιτική τη δίωξή του από ανταγωνιστές του στο κόμμα.

Ο τοπικός εισαγγελέας, στο πλαίσιο των δικονομικών παζαριών (plea bargains) που προβλέπονται στο αμερικανικό νομικό σύστημα, του πρότεινε ποινή φυλάκισης πέντε ετών, αν παραδεχόταν ότι δωροδοκήθηκε και συνέβαλε με τη συνεργασία του στην αποκάλυψη όλων των πτυχών του σκανδάλου. Ο Ντουάιερ αρνήθηκε επειδή πίστευε στην αθωότητά του. Δικάστηκε, κρίθηκε ένοχος παθητικής δωροδοκίας και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 55 ετών και χρηματική ποινή 300.000 δολαρίων, το ποσό δηλαδή που φέρεται να ενθυλάκωσε.

Στις 22 Ιανουαρίου 1987 ο Μπαντ Ντουάιερ προγραμμάτισε συνέντευξη τύπου στην πρωτεύουσα της Πενσυλβάνιας, Χάρισμπεργκ. Οι δημοσιογράφοι υπέθεσαν ότι θα τους ανακοίνωνε την παραίτησή του από την υπηρεσία, καθώς την επομένη έπρεπε να παρουσιαστεί στη φυλακή για να εκτίσει την ποινή του. Η συνέντευξη θα επιφύλασσε απρόσμενες και τραγικές εκπλήξεις. Γύρω στις 11 το πρωί ο Ντουάιερ παρουσιάστηκε στην αίθουσα της συνέντευξης φανερά νευρικός και ταραγμένος.

Στην εισαγωγική του ομιλία υποστήριξε για μια ακόμη φορά την αθωότητά του και ανέφερε ότι δεν σκόπευε να παραιτηθεί. Στη συνέχεια διάβασε ένα προετοιμασμένο κείμενο. Χαρακτήρισε τον εαυτό του «σύγχρονο Ιώβ», κατηγόρησε τον δικαστή που εξόντωσε έναν αθώο και θεώρησε τον εαυτό του θύμα πολιτικής πλεκτάνης. Ολοκληρώνοντας, τόνισε ότι θα αναλάβει σταυροφορία για την καλυτέρευση της απονομής της δικαιοσύνης στις ΗΠΑ.

Μόλις τελείωσε την ομιλία του και χωρίς να δεχθεί ερωτήσεις από τους παριστάμενους δημοσιογράφους έβγαλε τρεις φακέλους από την τσάντα του και τους παρέδωσε σ' έναν υφιστάμενό του. Από τον τέταρτο και μεγαλύτερο φάκελλο, που κρατούσε, τράβηξε ένα Μάγκνουμ 357. Όλοι μέσα στην αίθουσα πάγωσαν. Αυτός, χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του, τους είπε: «Όσοι δεν αντέχετε τη θέα του όπλου να βγείτε από την αίθουσα». Κάποιοι που κατάλαβαν το τι επρόκειτο να συμβεί κινήθηκαν για να τον μεταπείσουν. Μάταια όμως. Ο Ντουάιερ με μια γρήγορη κίνηση έβαλε την κάνη του Μάγκνουμ στο στόμα του και πυροβόλησε μπροστά σε πέντε τηλεοπτικές κάμερες που κάλυπταν «ζωντανά τη συνέντευξή του». Ήταν θέμα δευτερολέπτων να πιστοποιηθεί ο θάνατός. Η εικόνα που παρουσίαζε το πρόσωπό του δεν άφηνε καμία αμφιβολία περί του αντιθέτου.

Οι θεατές των πρωινών εκπομπών είδαν σε απευθείας μετάδοση την αυτοκτονία. Ανάμεσα τους και πολλά παιδιά, καθώς εκείνη την ημέρα τα σχολεία της πολιτείας ήταν κλειστά, λόγω χιονοθύελλας. Η αυτοκτονία Ντουάιερ δημιούργησε μείζον δημοσιογραφικό πρόβλημα και καταστάσεις διλημματικού χαρακτήρα. Τα τηλεοπτικά κανάλια θα έπρεπε να δείξουν ή να μην δείξουν την αποτρόπαια σκηνή και αν ναι με ποιο τρόπο. Η λύση που δόθηκε από τους αρχισυντάκτες στα απογευματινά και βραδινά δελτία ειδήσεων περιλάμβανε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Πάντως, έγκυροι καθηγητές δημοσιογραφίας που κλήθηκαν να σχολιάσουν το γεγονός, υποστήριξαν ότι οι υπεύθυνοι των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων θα πρέπει να είναι πάντα προετοιμασμένοι να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις μέσα σε δευτερόλεπτα και καλό θα είναι να δίνουν προτεραιότητα στον ψυχολογικό αντίκτυπο που θα έχει η παρουσίαση της είδησης στο κοινό και να μην έχουν γνώμονα το κυνήγι της πρωτιάς και της τηλεθέασης.

Όσον αφορά στα επακόλουθα της αυτοκτονίας Ντουάιερ, οι τρεις φάκελλοι που άφησε ο αυτόχειρας πολιτικός προορίζονταν ο ένας για την οικογένειά του, όπου ανέφερε και τους λόγους της αυτοκτονίας του, ο δεύτερος περιείχε μία κάρτα δωρητή σώματος και ο τρίτος ένα γράμμα για τον νεοεκλεγέντα κυβερνήτη της πολιτείας. Αργότερα, ένας φίλος του Ντουάιερ αποκάλυψε ότι ο λόγος της αυτοκτονίας του ήταν η δυνατότητα που θα έδινε στην οικογένειά του να ευεργετηθεί από το συνταξιοδοτικό του πρόγραμμα και να αντεπεξέλθει στα υπέρογκα δικηγορικά έξοδα της δικαστικής του περιπέτειας.

  • Ηχητικά αποσπάσματα της αυτοκτονίας Ντουάιερ ακούγονται στα τραγούδια «Don't Argue» των Cabaret Voltaire(1987), «The World is yours» (1989) των Faith No More και «Get Your Gunn» του Marilyn Manson (1994).
  • Οπτικό υλικό από την αυτοκτονία περιέχεται στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ «Ακήρυχτος Πόλεμος» («Bowling for Columbine»), παραγωγής 2002.
Τέλι Σαβάλας, ελληνικής καταγωγής αμερικανός ηθοποιός. («Κότζακ») (Γεν. 21/1/1924)

Κονσουέλο Βελάσκες
1916 – 2005

Μεξικάνα συνθέτρια και τραγουδίστρια. Γεννήθηκε στην πόλη Σιουδάδ Γκουσμάν της επαρχίας Χαλίσκο στις 21 Αυγούστου 1916, αν και η ίδια έδινε ως χρόνο γέννησής της το 1920, προφανώς κρύβοντας χρόνια. Ξεκίνησε ως κλασσική πιανίστρια, αλλά αργότερα την κέρδισε το τραγούδι και η σύνθεση.

Η Κονσουέλο Βελάσκες (Consuelo Velazquez) έγινε γνωστή εκτός μεξικάνικων συνόρων το 1941 με την παγκόσμια επιτυχία Besame Mucho («Φίλα με πολύ»). Μεταξύ αυτών που το τραγούδησαν και το ηχογράφησαν ήταν ο Σάμι Ντέιβις τζούνιορ, ο Πλάθιντο Ντομίνγκο, ο Ζοάο Ζιλμπέρτο ο Χοσέ Καρέρας, οι Μπιτλς, η Σελίν Ντιόν, η Χορωδία του Κόκκινου Στρατού και ο δικός μας Μάριος Φραγκούλης.

Σε μια συνέντευξή της το 2003, η Βελάσκες εκμυστηρεύτηκε ότι όταν έγραφε τους στίχους «Φίλα με πολύ / σαν να ’ταν αυτό το βράδυ / η τελευταία μας φορά», ήταν 25 χρονών και δεν είχε φιλήσει ποτέ της άνδρα.

Εκτός από το Besame Mucho, η Βελάσκες είχε και άλλες επιτυχίες τη δεκαετία του ’40, που ήταν η πιο δημιουργική της καριέρας της: «No me pides nunca», «Pasional» και «Dejame Quererte».

Η Κονσουέλο Βελάσκες έφυγε από τη ζωή στις 22 Ιανουαρίου 2005.

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου