Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 13 Ιαν 2018
Σαν Σήμερα... Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σαν Σήμερα... Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018

 

 
Ανατολή Ήλιου: 07:38 – Δύση Ήλιου: 17:29

 

Σαν Σήμερα...

Γεγονότα

 


μ.Χ.
Η A’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου καθιερώνει τη γαλανόλευκη ως επίσημο σύμβολο του επαναστατημένου γένους των Ελλήνων.
Ο Μίκυ Μάους κάνει την παρθενική του εμφάνιση σε κόμικ στριπ.

Γκουλάγκ

Κρατική υπηρεσία της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία επόπτευε τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη χώρα και στα οποία εγκλείονταν τα «ανεπιθύμητα» πρόσωπα του κομμουνιστικού καθεστώτος. Πρόκειται για τη Γενική Διεύθυνση Αναμορφωτικών Στρατοπέδων Εργασίας (ГУЛАГ τα αρχικά της στα ρωσικά). Η λέξη ήταν άγνωστη στη Δύση έως το 1973, οπότε δημοσιεύτηκε το έργο του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», που με τον τίτλο αυτό παρομοίασε τα διασκορπισμένα σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση στρατόπεδα εργασίας με αλυσίδα νησιών.

Τα στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας ιδρύθηκαν με σοβιετικό διάταγμα στις 15 Απριλίου 1919, συνεχίζοντας την τσαρική παράδοση. Υπέστησαν αλλεπάλληλες διοικητικές και οργανωτικές μεταβολές στη δεκαετία του 1920 από τον Στάλιν μέχρι την ίδρυση της Γκουλάγκ στις 25 Απριλίου 1930. Δημιουργήθηκαν βάσει του άρθρου 58 του Ποινικού Κώδικα και αποτέλεσαν το βασικό εργαλείο για την πολιτική καταπίεση των διαφωνούντων του καθεστώτος. Τα στρατόπεδα αυτά βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της μυστικής αστυνομίας της Σοβιετικής Ένωσης (κατά χρονολογική σειρά GPU, OGPU, NKVD, MVD).

Οι πρώτοι «ένοικοι» των στρατοπέδων αυτών ήταν οι χωρικοί που είχαν συλληφθεί κατά την εποχή της κολεκτιβοποίησης. Ακολούθησαν οι διαφωνούντες διανοούμενοι, μέλη εθνοτικών ομάδων, ύποπτα για έλλειψη νομιμοφροσύνης στελέχη του ΚΚΣΕ, πολίτες κατηγορούμενοι για συνωμοσία με ξένες κυβερνήσεις όσο βρίσκονταν στο εξωτερικό, ύποπτοι για σαμποτάζ, κοινοί εγκληματίες και πολλοί άλλοι.

Οι κρατούμενοι γέμισαν το Γκουλάγκ σε τρία κύρια κύματα: τα πρώτα χρόνια του πρώτου Πενταετούς Προγράμματος (1929-1932), στην έξαρση των σταλινικών εκκαθαρίσεων (1936-1938) και τα πρώτα χρόνια αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον Μάρτιο του 1940 υπήρχαν τουλάχιστον 456 στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη σοβιετική επικράτεια. Ο Σολτζενίτσιν υποστηρίζει ότι μεταξύ 1928 και 1953 «περίπου σαράντα με πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι κλείστηκαν στο Αρχιπέλαγος με βαριές ποινές». Σύμφωνα με πιο εμπεριστατωμένες εκτιμήσεις, ο αριθμός αυτός υπολογίζεται σε 6.000.000 με 15.000.000 για την περίοδο 1934-1953. Την ίδια περίοδο 1.053.829 πέθαναν στα στρατόπεδα του Γκουλάγκ, σύμφωνα με τα σοβιετικά αρχεία, που μελετήθηκαν από ερευνητές τη δεκαετία του ‘90.

Κατά τη μετασταλινική περίοδο της «φιλελευθεροποίησης», το Γκουλάγκ διαλύθηκε επίσημα στις 13 Ιανουαρίου 1960. Οι αρμοδιότητές του απορροφήθηκαν από διάφορες οικονομικές υπηρεσίες και όσα στρατόπεδα απέμειναν συγκεντρώθηκαν σ’ ένα καινούργιο οργανισμό, το GUITK (Γενική Διεύθυνση Αναμορφωτικών Κέντρων Εργασίας).

Πολλοί σοβιετικοί διανοούμενοι υπήρξαν «τρόφιμοι» στρατοπέδων συγκέντρωσης και αποτύπωσαν σε έργα τους τη φρίκη του Γκουλάγκ. Ξεχωρίζουν δύο βιβλία που κυκλοφορούν και στα ελληνικά: το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν (1918-2008) και η συλλογή διηγημάτων «Ιστορίες από την Κολιμά» του Βαρλάμ Σαλάμοφ (1907-1982).

Η Κίνα και η Αλβανία υπογράφουν συμφωνία για οικονομική και τεχνική συνεργασία.
Ο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού διακόπτεται από τον διαιτητή Ζακεστίδη στο 85ο λεπτό κι ενώ οι ερυθρόλευκοι προηγούνται με 2-1, καθώς η ατμόσφαιρα έχει γίνει αφόρητη λόγω ρίψης δακρυγόνων από την αστυνομία. Έξω από το γήπεδο, ο νεαρός φίλαθλος του Ολυμπιακού Παναγιώτου σκοτώνεται από φωτοβολίδα. Ο αγώνας θα επαναληφθεί μετά ένα μήνα στη Ρόδο και η ΑΕΚ θα νικήσει με 1-0.
Η Ιαπωνία ζητά συγγνώμη που εξανάγκασε τις γυναίκες της Κορέας σε σεξουαλική δουλεία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μετά τη συνάντηση του υπουργού Πολιτισμού, Ευάγγελου Βενιζέλου, με τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, Σωκράτη Κόκκαλη, ανακοινώνεται η παραχώρηση του σταδίου Καραϊσκάκη στον ερασιτέχνη Ολυμπιακό.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
Κωστής Παλαμάς, έλληνας ποιητής. (Θαν. 27/2/1943)
Γκεόργκι Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ, (Γιώργος Γεωργιάδης), ελληνοαρμένιος μύστης και δάσκαλος. (Θαν. 29/10/1949)
Γιάννης Τσαρούχης, έλληνας ζωγράφος. (Θαν. 20/7/1989)

Μαρίνους Βαν Ντερ Λούμπε
1909 – 1934

Ολλανδός αναρχοκομμουνιστής. Κατηγορήθηκε για την πυρκαϊά στη Γερμανική Βουλή (Ράιχσταγκ) το 1933. Καταδικάσθηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε το 1934. Δικαιώθηκε μετά θάνατον το 2008.

Ο Μαρίνους βαν ντερ Λούμπε (Marinus van der Lubbe) γεννήθηκε στο Ούχστχιστ της Νότιας Ολλανδίας στις 13 Ιανουαρίου 1909. Παιδί χωρισμένων γονιών μεγάλωσε με την πολύτεκνη μητέρα του και όταν αυτή πέθανε το 1921 πήγε να ζήσει με την οικογένεια της ετεροθαλούς αδελφής του. Ο Μαρίνους ή Ρίνους για το περιβάλλον του, δούλεψε από μικρός στην οικοδομή και εξαιτίας της μεγάλης του δύναμης του κόλλησαν το παρατσούκλι Ντέμπσεϊ, από τον μεγάλο αμερικανό πυγμάχο Τζακ Ντέμπσεϊ.

Το 1925 εντάχθηκε στο Ολλανδικό Κομμουνιστικό Κόμμα (CHP). Ένα χρόνο αργότερα τραυματίστηκε σε εργατικό ατύχημα και σχεδόν τυφλώθηκε. Έμεινε χωρίς δουλειά και ζούσε με μια μικρή σύνταξη. Έμαθε λίγα γερμανικά και ίδρυσε το «Σπίτι του Λένιν», όπου οργάνωνε πολιτικές συναντήσεις. Σε μια από τις διάφορες ευκαιριακές δουλειές, που έκανε για να συμπληρώσει το εισόδημά του, κατηγορήθηκε ως υποκινητής απεργίας και σύρθηκε στα δικαστήρια.

Τότε σκέφθηκε να μεταναστεύσει στη Σοβιετική Ένωση, αλλά δεν είχε τα αναγκαία χρήματα. Απογοητευμένος από την πολιτική του CHP μεταπήδησε στη Διεθνιστική Κομμουνιστική Ομάδα (IKG) και το 1933 μετακόμισε στη γειτονική Γερμανία για να συνεχίσει την πολιτική του δράση.

Στις 27 Φεβρουαρίου 1933, λίγες μέρες μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, μια μεγάλη πυρκαϊά ξέσπασε στο κτίριο του γερμανικού κοινοβουλίου στο Βερολίνο και κατέστρεψε μεγάλο μέρος του εσωτερικού του. Μέσα στο φλεγόμενο κτίριο η αστυνομία συνέλαβε τον Λούμπε σε άθλια κατάσταση. Ώρες αργότερα και μετά από φρικτά βασανιστήρια ομολόγησε ότι αυτός έβαλε τη φωτιά στο κτίριο, προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για την άνοδο των Ναζί στην εξουσία και να προκαλέσει κοινωνική εξέγερση για την ανατροπή τους. Το ίδιο βράδυ το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας τέθηκε εκτός νόμου και 1.500 κομμουνιστές συνελήφθησαν.

Τον Δεκέμβριο του 1933 ο αναρχοκομμουνιστής Λούμπε οδηγήθηκε σε δίκη με τις κατηγορίες της συνωμοσίας και του εμπρησμού. Συγκατηγορούμενοί του ήταν τέσσερις «ορθόδοξοι» κομμουνιστές: Ο γερμανός Ερνστ Τόγκλερ και οι Βούλγαροι Μπλαγκόι Ποπώφ, Βασίλι Τάνεφ και ο πιο γνωστός όλων Γκιόργκι Ντιμιτρόφ, μετέπειτα γραμματέας της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Οι τέσσερις αθωώθηκαν και ο Λούμπε καταδικάσθηκε σε θάνατο. Η ποινή του εκτελέστηκε δια καρατομήσεως στις 10 Ιανουαρίου 1934 στις φυλακές της Λειψίας. Οι κομμουνιστές δεν τον συγχώρησαν ποτέ. Τον χαρακτήρισαν ψευτοκομμουνιστή και όργανο του Χίτλερ.

Μετά την πτώση του Χίτλερ έγιναν πολλές προσπάθειες στα γερμανικά δικαστήρια για την αναψηλάφηση της δίκης του από τον αδελφό του Γιαν βαν Ντερ Λούμπε και γερμανούς νομικούς. Οι προσπάθειες τους ευοδώθηκαν στις 10 Ιανουαρίου 2008, όταν το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Καρλσρούης ανέτρεψε τη δικαστική απόφαση του 1934, με βάση νόμο του 1998, για την αποκατάσταση ανθρώπων που καταδικάσθηκαν από το ναζιστικό καθεστώς.

Οι ιστορικοί διερωτώνται ακόμα και σήμερα αν ήταν ο Λούμπε που έβαλε τη φωτιά στο Ράιχσταγκ ή οι ίδιοι οι Ναζί για να δώσουν το πρόσχημα στον Χίτλερ να μιλήσει για κομμουνιστική συνωμοσία και να αναστείλει τις ατομικές ελευθερίες των Γερμανών.

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Θεόφιλος Καΐρης, μεγάλος Δάσκαλος του Γένους. (Γεν. 19/10/1784)
Τζέιμς Τζόις, ιρλανδός συγγραφέας. («Οδυσσέας») (Γεν. 2/2/1882)

Μαρία Ζίμπιλα Μέριαν
1647 – 1717

Γερμανίδα φυσιοδίφης και εικονογράφος, το έργο της οποίας στη φυτολογία και την εντομολογία επανεκτιμήθηκε και αναγνωρίσθηκε στα μέσα του 20ου αιώνα.

Η Μαρία Ζίμπιλα Μέριαν (Maria Sibylla Merian) γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1647 στη Φραγκφούρτη της Γερμανίας. Ο πλούσιος Ελβετός πατέρας της πέθανε όταν ήταν τριών ετών και η μητέρα της ξαναπαντρεύτηκε τον ζωγράφο Γιάκομπ Μάρελ, ο οποίος την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με τη ζωγραφική.

Από μικρή άρχισε να παρατηρεί τα έντομα, να συλλέγει κάμπιες και να μελετά τη ζωή τους. «Όταν ήμουν νέα, συνήθιζα να αφιερώνω τον χρόνο μου στην παρατήρηση των εντόμων. Αρχικά ξεκίνησα από τους μεταξοσκώληκες στη γενέτειρά μου, Φρανκφούρτη. Πολύ σύντομα παρατήρησα πως αυτές οι κάμπιες εξελίσσονταν σε πανέμορφες πεταλούδες. Αυτό με οδήγησε να συλλέγω όλες τις κάμπιες που μπορούσα να βρω, έτσι ώστε να μπορέσω να δω πώς γινόταν αυτή η αλλαγή», αναφέρει στο βιβλίο της Η Μεταμόρφωση των Εντόμων του Σουρινάμ. Σε ηλικία 13 ετών άρχισε να δημιουργεί τις πρώτες ζωγραφιές εντόμων και φυτών.

Σε ηλικία 18 ετών παντρεύτηκε τον βοηθό του πατριού της, Γιόχαν Αντρέας Γκραφ και εγκαταστάθηκε στη Νυρεμβέργη, γενέτειρα του συζύγου της. Για τα προς το ζην άρχισε να παραδίδει μαθήματα ζωγραφικής σε κόρες πλούσιων κατοίκων της πόλης. Οι μεγάλοι και εντυπωσιακοί κήποι των επαύλεών τους της κέντριζαν το ενδιαφέρον και συχνά χανόταν στην απεραντοσύνη τους, μελετώντας και εικονογραφώντας φυτά και έντομα.

Ιδιαίτερα την απασχόλησε η μελέτη της ζωής της κάμπιας και της πεταλούδας. Οι παρατηρήσεις της συνεισέφεραν στην επιβεβαίωση των θεωριών του Ιταλού γιατρού και φυσιοδίφη Φραντσέσκο Ρέντι (1626-1697) για τη γέννηση των εντόμων από ωοτοκία και όχι με αυτόματη γέννηση, όπως ήταν η κυρίαρχη θέση της Εκκλησίας και της επιστήμης, υπό την επίδραση των θεωριών του Αριστοτέλη.

Μετά τον θάνατο του πατριού της το 1681 επέστρεψε με την οικογένειά της στη Φρανκφούρτη για να διευθετήσει την περιουσία του και το 1685, αφού εγκατέλειψε τον σύζυγό της, μετακόμισε με τις δύο κόρες και τη μητέρα της στην Ολλανδία. Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του Κορνέλις φαν Σομελσντάικ, κυβερνήτη της Ολλανδικής Γουιάνας (νυν Σουρινάμ), και άρχισε να μελετά τη χλωρίδα και την πανίδα της Λατινικής Αμερικής.

Το 1692 η μεγάλη κόρη της παντρεύτηκε έναν έμπορο και μετακόμισε στο Σουρινάμ. Επτά χρόνια αργότερα, η Μέριαν με χορηγία του Δήμου του Άμστερνταμ μετέβη με τη μικρή της κόρη στο Σούριναμ για να μελετήσει τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής, ενώ δεν δίστασε να κατακρίνει τους Ολλανδούς αποίκους για την απάνθρωπη συμπεριφορά τους απέναντι στους ιθαγενείς κατοίκους.

Το 1701 προσβλήθηκε από ελονοσία και αναγκάσθηκε να επιστρέψει στην Ολλανδία. Πούλησε τα δείγματα φυτών και εντόμων που είχε συλλέξει και δημοσίευσε ένα βιβλίο με γκραβούρες σχετικά με τη ζωή της στο Σουρινάμ. Το 1715 υπέστη μερική παραλυσία, εξαιτίας ενός εγκεφαλικού και σταδιακά άρχισε να περιορίζει τις δραστηριότητές της.

Η Μαρία Ζίμπιλα Μέριαν πέθανε στις 13 Ιανουαρίου 1717, σε ηλικία 69 ετών.

Σχετικά...

  • Μεγάλος θαυμαστής του έργου της Μέριαν υπήρξε ο τσάρος της Ρωσίας Μέγας Πέτρος (1672-1725), ο οποίος αγόρασε πολλά έργα της, τα οποία σήμερα φυλάσσονται στην Αγία Πετρούπολη.
  • Το χαρτονόμισμα των 500 μάρκων, το τελευταίο πριν από την υιοθέτηση του ευρώ από τη Γερμανία, εικόνιζε τη Μέριαν.
  • Το γραμματόσημο των 0.40 μάρκων, που εκδόθηκε το 1987, έφερε τη μορφή της.
  • Πολλά σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη Γερμανία φέρουν το όνομά της.
  • Το 2005 καθελκύστηκε το γερμανικό ερευνητικό σκάφος με το όνομα Maria S. Merian.
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, έλληνας ζωγράφος και συγγραφέας. (Γεν. 17/10/1908)

Λευτέρης Αντωνιάδης
1925 – 2012

Θρύλος του τουρκικού ποδοσφαίρου και σύμβολο της Φενέρμπαχτσέ.

Ο Λευτέρης Αντωνιάδης (Lefter Küçükandonyadis στα τουρκικά) γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1925 στη νήσο Πρίγκηπο της Προποντίδας (Μπουγιουκαντά στα τουρκικά). Ο πατέρας του ήταν ψαράς ελληνικής καταγωγής και η μητέρα του τουρκάλα. Η οικογένεια Αντωνιάδη είχε δέκα παιδιά.

Ο Λευτέρης έδειξε από μικρός τις ποδοσφαιρικές ικανότητές του και σε ηλικία 16 ετών ξεκίνησε την καριέρα του στη συνοικιακή ομάδα της Κωνσταντινούπολης Ταξίμ, που αγωνιζόταν στο τοπικό πρωτάθλημα. Μετά τη στρατιωτική του θητεία (1943-1947) πήρε μετεγγραφή για τη Φενέρμπαχτσέ, με την οποία γνώρισε δόξες και τιμές. Με τα «κίτρινα καναρίνια» της Κωνσταντινούπολης αγωνίστηκε συνολικά δεκαπέντε χρόνια (1947-1951 και 1953-1964). Έπαιξε σε 615 αγώνες και σημείωσε 423 τέρματα, όντας ο δεύτερος σκόρερ της ομάδας, πίσω από τον Ζεκί Ριζά Σπορέλ (470).

Ο Λεφτέρ, όπως τον αποκαλούσαν οι Τούρκοι, είχε το παρατσούκλι «καθηγητής» (ordinaryus στα τουρκικά), διότι πάντα είχε τον τρόπο να ξεκλειδώνει τις αντίπαλες άμυνες και να σκοράρει. Ήταν μόλις 1,67 μ. και αγωνιζόταν στη θέση του αριστερού μέσου. Οι συμπαίκτες του τον φώναζαν «κιουτσούκ» (μικρός στα τουρκικά), παρατσούκλι που αποτέλεσε συνθετικό του επίθετου του (Küçükandonyadis ). Το όνομά του είναι θρύλος μεταξύ των οπαδών της Φενέρμπαχτσέ, οι οποίοι ακόμα τραγουδούν το σύνθημα: «Ver Leftere Yazsin Deftere», που σημαίνει «Δώσε στον Λευτέρη, να γράψει στο τεφτέρι».

Η φήμη του ξεπέρασε τα τουρκικά σύνορα και το 1951 πήρε μετεγγραφή για την ιταλική Φιορεντίνα, στην οποία αγωνίστηκε τη σεζόν 1951-1952. Έτσι έγινε ο πρώτος τούρκος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στο εξωτερικό. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στη γαλλική Νις (1952-1953), προτού επιστρέψει στην Τουρκία και τη Φενέρμπαχτσέ. Το 1964, σε ηλικία 39 ετών, μετεγγράφηκε στην ΑΕΚ, στην οποία αγωνίστηκε μόνο σε πέντε παιγνίδια. Σ’ ένα αγώνα με τον Ηρακλή τραυματίστηκε σοβαρά και η ποδοσφαιρική του καριέρα έλαβε τέλος.

Στην Εθνική Τουρκίας αγωνίστηκε 46 φορές (1948-1963), επιτυγχάνοντας 21 γκολ. Είναι ο τρίτος σκόρερ της ομάδας πίσω από τον Χακάν Σουκούρ (51) και τον Τουντσάι Σανλή (22). Στις 23 Απριλίου 1948 τέθηκε αντιμέτωπος της Εθνικής Ελλάδας σε φιλικό παιγνίδι που διεξήχθη στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και στο οποίο η εθνική Τουρκίας αναδείχθηκε νικήτρια με 3-1, με τον Λεφτέρ να σημειώνει το δεύτερο γκολ της ομάδας του. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 1948 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1954.

Το 1956 αγωνίστηκε με την Εθνική Τουρκίας στο νικηφόρο 3-1 επί της θρυλικής ουγγρικής ομάδας του Φέρεντς Πούσκας. Μάλιστα, είχε σκοράρει δύο γκολ. Μετά το ματς οι Ούγγροι παραδέχτηκαν την ανωτερότητα των αντιπάλων τους, λέγοντας πως αν η Τουρκία είχε παίξει έτσι και το 1954 στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, θα είχε σίγουρα τερματίσει στην τετράδα.

Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, εργάστηκε ως προπονητής. Η καριέρα του στους πάγκους ήταν σύντομη και διήρκεσε επτά χρόνια. Ξεκίνησε από την Αθήνα και την ομάδα του Αιγάλεω και τερματίστηκε το 1972 στη Σαμψούντα με τη Σαμσούνσπορ. Ενδιάμεσα δούλεψε στη Σουπερσπόρτ Γιουνάιτεντ του Γιοχάνεσμπουργκ και τις τουρκικές Ορντουσπόρ, Μπολουσπόρ και Μερσίνιντμανιουρντού.

Ο Λευτέρης Αντωνιάδης πέθανε στις 13 Ιανουαρίου 2012, σε ηλικία 86 ετών.

Τίτλοι - Διακρίσεις -Τιμές

  • Πρωταθλήματα Τουρκίας (3): 1959, 1961, 1964.
  • Πρωταθλήματα Κωνσταντινούπολης (3): 1948, 1957, 1959.
  • Πρώτος σκόρερ: 1953-1954.
  • Μέλος της Μικτής Κόσμου: 1954.
  • Χρυσό μετάλλιο τιμής της τουρκικής ομοσπονδίας.
  • Ο δρόμος μπροστά από την πατρική οικία στην Πρίγκηπο φέρει το όνομά του.
  • Το προπονητικό κέντρο της Φενέρμπαχτσέ φέρει το όνομά του (Fenerbahçe Dereağzı Lefter Küçükandonyadis Tesisleri).
  • Στις 3 Μαΐου του 2009 έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματός του σε πλατεία της συνοικίας Καντίκιοϊ (Χαλκηδόνα) της Κωνσταντινούπολης.

Επαγγελματική καριέρα σε συλλόγους

Έτη Ομάδα Εμφανίσεις Γκολ
1941-1943 Ταξίμ 90 75
1947-1951 Φενέρμπαχτσε 135 100
1951-1952 Φιορεντίνα 30 4
1952-1953 Νις 12 2
1953-1964 Φενέρμπαχτσε 480 323
1964 ΑΕΚ 5 2

Συμμετοχές σε Εθνικές Ομάδες

Έτη Ομάδα Εμφανίσεις Γκολ
1943 Εθνική Ελπίδων Τουρκίας 3 1
1947 Εθνική Τουρκίας Β’ 1 0
1948-1963 Εθνική Τουρκίας 46 21

Προπονητική Καριέρα

Έτη Ομάδα
1965 Αιγάλεω
1965-1966 Σουπερσπόρτ Γιουνάιτεντ
1966-1967 Σαμσούνσπορ
1967-1968 Ορντουσπόρ
1968-1969 Μερσίνιντμανιουρντού
1969-1970 Μπολουσπόρ
1970 Σαμσούνσπορ
1972 Σαμσούνσπορ

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου