Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 11 Ιαν 2018
Σαν Σήμερα...  Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σαν Σήμερα...  Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα...  Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2018

 

  
Ανατολή Ήλιου: 07:39 – Δύση Ήλιου: 17:26

 

Σαν Σήμερα...

Γεγονότα

Κυρά-Φροσύνη
1773 – 1801


Γνωστή σε μας ως Κυρά Φροσύνη. Καλλονή των Ιωαννίνων, που καταδικάσθηκε σε θάνατο από τον Αλή Πασά, όταν δεν ενέδωσε στις ερωτικές του πιέσεις.

Η Φροσύνη γεννήθηκε το 1773. «Κόρη θαυμασίου κάλλους και περιφανούς γένους», σύμφωνα με τον γάλλο πρόξενο στα Γιάννινα Πουκεβίλ, υπήρξε σύζυγος του Δημητρίου Βασιλείου, πλούσιου εμπόρου των Ιωαννίνων και ανιψιά του μητροπολίτη Λάρισας και κατόπιν Ιωαννίνων, Γαβριήλ Γκάγκα. Κατά την απουσία του συζύγου της για δουλειές στη Βενετία, η πανέμορφη Φροσύνη και μητέρα δύο παιδιών συνδέθηκε ερωτικά με τον γιο του Αλή Πασά, Μουχτάρ.

Από τα κάλλη της θαμπώθηκε και ο ίδιος ο αυθέντης της Ηπείρου, που το 1801 διήγε το 61ο έτος της ηλικίας του. Επωφελούμενος της απουσίας του Μουχτάρ σε πολεμική εκστρατεία στην Αδριανούπολη, της πρότεινε να παρατήσει τον γιο του και να γίνει ερωμένη του. Η Φροσύνη αρνήθηκε και ο Αλή την απήγαγε και την έφερε στο χαρέμι του στις 10 Ιανουαρίου 1801.

Το νέο «όχι» της Φροσύνης εξόργισε τον δυνάστη, ο οποίος την καταδίκασε σε θάνατο, επειδή συνήψε σχέσεις με τον γιο του Μουχτάρ. Την επομένη, η μοιχαλίδα πνίγηκε στη λίμνη των Ιωαννίνων μαζί με άλλες δεκάξι Γιαννιώτισσες, που είχαν καταδικασθεί για παρόμοια παραπτώματα. Το πτώμα της εκβράστηκε λίγες μέρες αργότερα και τάφηκε στη μονή των Αγίων Αναργύρων.

Παρά το ηθικό και εθνικό της ολίσθημα (μορφή πρώιμου δοσιλογισμού), η λαϊκή μούσα την τίμησε, επειδή θεώρησε ότι εξαγνίστηκε με τον τραγικό της θάνατο:

Φυσάει βοριάς, φυσάει θρακιάς
τ' είν' το κακό που εγίνη
Στα Γιάννινα στη λίμνη!
Δείτε κυράδες, θάλασσες,
Τ' είν' το κακό που εγίνη!
Επνίξανε τις δεκαεφτά με την κυρά Φροσύνη
Αχ! , χαλασμός που εγίνη!…

Από τα λαϊκά άσματα και τις διηγήσεις, οι οποίες παρουσιάζουν διαφορετικές εκδοχές της ζωής της, παρέλαβε τη Φροσύνη η έντεχνη ποίηση (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Αλέξανδρος Ραγκαβής, Σωτήρης Σκίπης και Δημήτριος Βερναρδάκης), η οποία την εξιδανίκευσε και κατέστησε τον θάνατό της σύμβολο της κακουργίας του Αλή Πασά.

Η ωραία Φροσύνη δεν άφησε ασυγκίνητη τη λόγια ελληνική μουσική. Ο Παύλος Καρέρ έγραψε την όπερα «Κυρά Φροσύνη», βασισμένη στο ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, η πρεμιέρα της οποίας δόθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1868 στο θέατρο «Απόλλων» της Ζακύνθου. Ο Θεόδωρος Σπάθης άφησε μια ημιτελή όπερα βασισμένη στην «Kυρά Φροσύνη» του Σωτήρη Σκίπη, από την οποία έχει ηχογραφηθεί το «Τραγούδι της Κυρά Φροσύνης» για πιάνο και φωνή, ενώ ο Γεώργιος Σκλάβος έγραψε την ορχηστρική σουίτα «Κυρά Φροσύνη».


μ.Χ.
Ξεσπά στην Κωνσταντινούπολη η Στάση του Νίκα. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός θα την πνίξει στο αίμα, με 30.000 νεκρούς.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας μεταφέρει την πρωτεύουσα της ελεύθερης Ελλάδας στην Αίγινα.
Ο μοναδικός βουλευτής του γερμανικού Ράιχσταγκ που προσπαθεί να καταγγείλει την εξόντωση των Αρμενίων είναι ο Καρλ Λίμπκνεχτ της σοσιαλδημοκρατικής παράταξης, αργότερα ιδρυτής του γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ζητά να ενημερωθεί το Σώμα για την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων από τους Τούρκους, ερώτηση που προκαλεί την άμεση διακοπή της συνεδρίασης.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κάνει την ιστορική δήλωση, σύμφωνα με την οποία «η χώρα έχει μεταβληθεί σε απέραντο φρενοκομείο».
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απαγορεύει την τέλεση γάμων και βαπτίσεων σε ιδιωτικά παρεκκλήσια και υπαίθριους χώρους, με την αιτιολογία ότι το μυστήριο χάνει την ιερότητά του, καθώς «οι προσκεκλημένοι μιλούν στα κινητά τους, γελούν, καπνίζουν και μασούν μαστίχα».

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
Θεοδόσιος ο Μέγας, ο τελευταίος αυτοκράτορας της ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. (Θαν. 17/1/395)

Θεόδωρος Πάγκαλος
1878 – 1952

Στρατιωτικός και πολιτικός από τη Σαλαμίνα. Γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου του 1878 από πατέρα γιατρό και πολιτευόμενο, αρβανίτικης καταγωγής. Αφού περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του, κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε το 1900, πρώτος στην τάξη του, ως ανθυπολοχαγός πεζικού. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γαλλία και συγκεκριμένα στην Ακαδημία Πολέμου του Παρισιού. Έφρασε μέχρι το βαθμό του αντιστρατήγου (1924) και αποστρατεύτηκε οριστικά το 1926.

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος έλαβε μέρος στο Κίνημα του 1909 ως ένα από τα πιο ενεργά μέλη του Στρατιωτικού Συνδέσμου και στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Το 1916 υποστήριξε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στη διαμάχη του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο και ανταμείφθηκε με σημαντική θέση στο Υπουργείο Πολέμου. Μετέσχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία ως Επιτελάρχης, αλλά το 1920 αποστρατεύτηκε με το βαθμό του υποστρατήγου, όταν οι «κωνσταντινικοί» ήλθαν στην εξουσία.

Το 1922 υποστήριξε την Επανάσταση Πλαστήρα, που κατήργησε τη Μοναρχία και ανακήρυξε τη Β' Ελληνική Δημοκρατία. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επικράτησή της, αν και απόστρατος, καθώς ηγήθηκε των δυνάμεων που κατέλαβαν την Αθήνα. Επανελθών εις την ενεργό υπηρεσία, ανέλαβε διοικητής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και στη συνέχεια την προεδρία της ανακριτικής επιτροπής για τους υπευθύνους της Μικρασιατικής Καταστροφής, που οδήγησε στη «Δίκη των 6».

Το Νοέμβριο του 1922 ανέλαβε για ένα μήνα το Υπουργείο Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Γονατά και στη συνέχεια τοποθετήθηκε διοικητής της νεοσύστατης Στρατιάς του Έβρου. Εργάσθηκε υπεράνθρωπα, και συντόμου χρονικού διαστήματος κατόρθωσε να τη μετατρέψει σε μια αξιόμαχη μονάδα, ενόψει της επικείμενης Συνθήκης της Λωζάνης, που θα καθόριζε, μεταξύ άλλων, και την έκταση του ελληνικού κράτους.

Ο Πάγκαλος αντιτάχθηκε στη Συνθήκη της Λωζάνης, καθώς επιθυμούσε να επιτεθεί στην Τουρκία και να φθάσει ως την Κωνσταντινούπολη. Εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, αλλά η σθεναρή στάση του τον έκανε δημοφιλή σε μεγάλο τμήμα του στρατού. Επανήλθε στο στράτευμα για την καταστολή του αντιβενιζελικού κινήματος των Λεοναρδόπουλου - Γαργαλίδη (22 Οκτωβρίου 1923).

Σε μια περίοδο έντονης κυβερνητικής αστάθειας, ο Πάγκαλος αποφάσισε να βάλει τη δική του σφραγίδα στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Στις εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου 1923 εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης με το Δημοκρατικό Κόμμα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, το οποίο ανέλαβε την εξουσία στις 12 Μαρτίου 1924. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος έγινε Υπουργός Εννόμου Τάξεως και μετά δύο μήνες ανέλαβε το Υπουργείο Στρατιωτικών. Παραιτήθηκε στις 26 Ιουλίου, όταν την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, τον οποίο διαδέχθηκε ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος στις 27 Οκτωβρίου 1924.

Στις 25 Ιουνίου 1925 ο Θεόδωρος Πάγκαλος ηγήθηκε στρατιωτικού πραξικοπήματος και ανέτρεψε την κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου, με το επιχείρημα ότι η χώρα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, εξαιτίας της πολιτικής αστάθειας. Από την πρώτη στιγμή, δεν έκρυψε τις προθέσεις του: «Είμεθα κατάστασις. Δι' ημάς δεν υπάρχει Βενιζελισμός και Κωνσταντινισμός, διότι δεν υπάρχουν πλέον τα εκπροσωπούντα τα δύο ταύτα κόμματα, πρόσωπα. Ο μεν Βενιζέλος απέθανε πολιτικώς, ο δε Κωνσταντίνος φυσιολογικώς».

Κατόρθωσε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και σχημάτισε επιτροπή για τον καταρτισμό νέου Συντάγματος. Το νέο Σύνταγμα ψηφίσθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 1925, αλλά δημοσιεύτηκε ουσιωδώς τροποποιημένο από τον ίδιο στις 29 Σεπτεμβρίου 1925. Την ίδια ημέρα διέλυσε τη Βουλή, επειδή «είχε εκπέσει στη συνείδηση του έθνους», όπως δήλωσε.

Ο Πάγκαλος (αριστερά) με τον στρατηγό Νίδερ, 1917

Σχεδόν αμέσως άρχισαν οι διώξεις όσων αμφισβητούσαν την εξουσία του. Το νεοσύστατο, τότε, ΚΚΕ μπήκε από τους πρώτους στο στόχαστρο, όπως και το παλιό του αφεντικό, ο στρατηγός Πλαστήρας. Ο Τύπος τέθηκε υπό αυστηρό καθεστώς λογοκρισίας και δημοσιογράφοι οδηγήθηκαν στη φυλακή. Ψηφίστηκε μια σειρά από καταπιεστικούς νόμους, με χαρακτηριστικότερη τη διάταξη που προέβλεπε ότι το μήκος της φούστας των γυναικών δεν επιτρεπόταν να ξεπερνά τους 30 πόντους από το έδαφος. Ο στρατηγός μπορεί να ήταν ένας άριστα καταρτισμένος αξιωματικός και ικανότατος επιτελής, αλλά υπήρξε ακραίος και οξύς στις ενέργειές του, παρασυρόμενος από την έντονη ιδιοσυγκρασία του.

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος προκήρυξε εκλογές για τις 7 Μαρτίου 1926, οι οποίες δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, γιατί εν τω μεταξύ είχε κηρύξει απροκάλυπτα δικτατορία (4 Ιανουαρίου 1926). Στις 19 Μαρτίου ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης υπέβαλε την παραίτησή του από την Προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Πάγκαλος προκήρυξε αμέσως προεδρική εκλογή και εκτέθηκε ο ίδιος ως υποψήφιος, με αντίπαλο τον καθηγητή της Νομικής Κωνσταντίνο Δεμερτζή, της συνασπισμένης αντιπολίτευσης. Όταν ο Δεμερτζής αποσύρθηκε από την εκλογή, καθώς τα κόμματα που τον υποστήριζαν διέρρηξαν το συνασπισμό τους, ο Πάγκαλος παρέμεινε μοναδικός υποψήφιος κι εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις 5 Απριλίου 1926, διατηρήσας παράλληλα και την Πρωθυπουργία. Στις 19 Ιουνίου, για να δώσει επίφαση νομιμότητας στο καθεστώς του, έχρισε πρωθυπουργό τον Αθανάσιο Ευταξία.

Ο Πάγκαλος έδειξε αξιοσημείωτη πολιτική και διπλωματική ανεπάρκεια κατά τη διάρκεια της εξουσίας του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο βραχύβιος Ελληνουβουλγαρικός Πόλεμος (18 - 22 Οκτωβρίου 1925), «Το Επεισόδιο του Πετριτσίου», όπως έμεινε στην ιστορία, που στοίχισε στη χώρα μας μια καταδίκη από την Κοινωνία των Εθνών και την καταβολή χρηματικής αποζημίωση στη Βουλγαρία.

Η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο με την ουσιαστική κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και την κακή κατάσταση της οικονομίας. Τα σφάλματα στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, η εσωτερική κακοδιοίκηση και οι ποικίλες ατασθαλίες από το περιβάλλον του δικτάτορα, όπως και η στροφή του στον αντιβενιζελικό κόσμο, σφράγισαν την τύχη του καθεστώτος. Στις 24 Αυγούστου 1926 ο Πάγκαλος ανετράπη, όχι από τους βενιζελικούς, όπως θα ανέμενε κανείς, αλλά πρωτίστως από τους πραιτοριανούς του καθεστώτος του. Το αντιπραξικόπημα, υπό την ηγεσία του Κονδύλη, τον βρήκε να παραθερίζει ξένοιαστο στις Σπέτσες.

Ο Πάγκαλος έμεινε στη φυλακή Ιτζεδίν της Κρήτης για δύο χρόνια κι αφέθηκε ελεύθερος στις 10 Ιουλίου 1928, με την αμνηστία που χορήγησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν ανέλαβε και πάλι την πρωθυπουργία. Από το 1928 ιδιώτευσε και δεν έπαιξε έκτοτε κανένα ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας, παρά μόνο το 1950, όταν κατήλθε υποψήφιος βουλευτής, αλλά δεν εξελέγη. Πέθανε στην Κηφισιά στις 27 Φεβρουαρίου 1952.

Επί της διακυβέρνησής του δημιουργήθηκε η Αεροπορική Άμυνα, ένα ταμείο για τη συγκρότηση της Πολεμικής Αεροπορίας, η Σιβιτανίδειος Σχολή, το Ελληνικό Μελόδραμα (πρόδρομος της Λυρικής Σκηνής). Θεμελιώθηκε το Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού επί της οδού Πανεπιστημίου (εμπορικό κέντρο σήμερα), ενώ ιδρύθηκε και λειτούργησε η Ακαδημία Αθηνών, με πρωτοβουλία του επί της Παιδείας Υπουργού του, Δημητρίου Αιγινήτη.

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος απέκτησε δύο τέκνα. Τον υποναύαρχο Θησέα Πάγκαλο και τον αξιωματικό της Αεροπορίας Γεώργιο Πάγκαλο. Γιος του Γεωργίου και εγγονός του δικτάτορα είναι ο δικηγόρος - οικονομολόγος Θεόδωρος Πάγκαλος (1938), ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, βουλευτής και πρώην υπουργός Εξωτερικών.

Γεώργιος Ιακωβίδης, έλληνας ζωγράφος, από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της «Σχολής του Μονάχου». (Θαν. 13/12/1932)
Νίκος Καββαδίας, έλληνας ναυτικός και λογοτέχνης. (Θαν. 10/2/1975)

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Έντμουντ Χίλαρι, νεοζηλανδός εξερευνητής και ορειβάτης, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε την ψηλότερη κορυφή του κόσμου στα Ιμαλάια, στις 29 Μαΐου 1953. (Γεν. 20/7/1919)
Ανίτα Έκμπεργκ, σουηδή ηθοποιός. (Γεν. 29/9/1931)
Μπάμπης Γκολές, τραγουδιστής, από τους κυριότερους εκπροσώπους της αναβίωσης του ρεμπέτικου. (Γεν. 1947)

Γρηγόρης Φαράκος
1923 – 2007

Ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς, που διετέλεσε γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (1989-1991).

Ο Γρηγόρης Φαράκος γεννήθηκε στο Ναύπλιο στις 11 Ιανουαρίου του 1923. Σπούδασε στη Σχολή Χημικών Μηχανικών και τη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων του ΕΜΠ, με ειδίκευση στην ενεργειακή οικονομία. Παράλληλα με τις σπουδές του στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ανέπτυξε συνδικαλιστική και αντιστασιακή δράση, κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ, στο ΕΑΜ Νέων και την ΕΠΟΝ από την ημέρα της ίδρυσής της στις 23 Φεβρουαρίου 1943. Νωρίτερα, τον Νοέμβριο του 1941 έγινε μέλος του ΚΚΕ.

Το 1944 εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ Σπουδαστών, ως καπετάνιος του λόχου Λόρδος Μπάιρον. Στα Δεκεμβριανά προέβαλε αντίσταση μαζί με τον λόχο του στο Πολυτεχνείο, όταν τα αγγλικά τανκς γκρέμισαν την πύλη του ιδρύματος. Στο τέλος του ίδιου μήνα τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια μαχών στα Εξάρχεια. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945) ανέλαβε επικεφαλής της ΕΠΟΝ.

Το 1948, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου κι ενώ ήδη είχε αντιμετωπίσει συλλήψεις και είχε εξοριστεί για ένα διάστημα στην Ικαρία, τραυματίστηκε στο Γράμμο, όπου υπηρετούσε ως Πολιτικός Επίτροπος Λόχου στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ). Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, κατέφυγε στις ανατολικές χώρες ως πολιτικός πρόσφυγας, ενώ του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια. Από το 1953 έως το 1956 πραγματοποίησε σπουδές στη Σχολή Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών της Μόσχας.

Το 1961, στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ που διεξήχθη στην Τσεχοσλοβακία, εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Το 1968, στη 12η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που οδήγησε στη διάσπαση του κόμματος με αφορμή την Άνοιξη της Πράγας, εξελέγη μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους συνελήφθη από τη χούντα, ενώ είχε μπει παράνομα στην Ελλάδα για να συμβάλει στην αντιδικτατορική δράση και καταδικάστηκε σε ισόβια. Απελευθερώθηκε μετά την κατάρρευση της Απριλιανής Δικτατορίας, τον Ιούλιο του 1974.

Από το 1974 έως το 1987 ανέλαβε τη διεύθυνση της κομματικής εφημερίδας Ριζοσπάστης και αναδείχθηκε σ’ ένα από τα σκληροπυρηνικότερα στελέχη του ΚΚΕ, υπερασπιστής της σταλινικής  ορθοδοξίας, που κατέπνιγε κάθε φωνή κριτικής μέσα στο κόμμα. Εποχή άφησε το πόνημα της ΚΝΕ, δικής του εμπνεύσεως, με τίτλο Για μια ταξική, πατριωτική, ηθική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας (Ιούνιος 1977), που θύμιζε κείμενο του κατηχητικού σχολείου. Το αποκαλούσαν ειρωνικά Το εγχειρίδιο του καλού κνίτη και έμεινε στην ιστορία για το τσιτάτο «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες».

Στο 11ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 1982 επανεξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος και αργότερα μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Τις ίδιες θέσεις διατήρησε και μετά το 12ο Συνέδριο τον Μάιο του 1987. Στις 11 Ιουλίου του 1989, μετά την εκλογή του Χαρίλαου Φλωράκη στην προεδρία του ΚΚΕ, εξελέγη γενικός γραμματέας του Κόμματος.

Στις εκλογές του Ιουνίου του 1989, ΚΚΕ και ΕΑΡ (πρώην ΚΚΕ Εσωτερικού) συγκροτούν κοινό ψηφοδέλτιο υπό την ομπρέλα του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, του οποίου ο Γρηγόρης Φαράκος υπήρξε από τους εμπνευστές. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1989, κατά τη διάρκεια της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΣΥΝ, συμμετέχει ως μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Συνασπισμού και δύο μέρες αργότερα  ορίζεται μέλος της διευρυμένης Πολιτικής Επιτροπής του.

Στις 25 Φεβρουαρίου 1991, στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ, επανεκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, αλλά δεν θέτει υποψηφιότητα για τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Κόμματος. Μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ από τον Συνασπισμό, ο Γρηγόρης Φαράκος παραμένει στον Συνασπισμό, σπάζοντας οριστικά τους δεσμούς του με το ΚΚΕ, το οποίο υπηρέτησε πιστά και με προσωπικό κόστος για 50 χρόνια.

Επί 19 συνεχή χρόνια (1974-1993) εκλεγόταν πρώτος σε σταυρούς βουλευτής της Αριστεράς (του ΚΚΕ και κατόπιν του Συνασπισμού) στην Α’ Περιφέρεια της Αθήνας. Το 1985 είχε εκλεγεί και Ευρωβουλευτής, αλλά παραιτήθηκε για να μείνει στην Ελληνική Βουλή.

Από πολύ νωρίς (1943), ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, δημοσίευσε πολλά πολιτικά και επιστημονικά άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της ζωής του αφοσιώθηκε στην ιστορική έρευνα.

Ο Γρηγόρης Φαράκος πέθανε στην Αθήνα στις 23 Μαρτίου του 2007, σε ηλικία 83 ετών, και κηδεύτηκε στη γενέτειρά του, το Ναύπλιο. Στην κηδεία του δεν παραβρέθηκε κανένα ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, ενώ ο Ριζοσπάστης του αφιέρωσε λίγες αράδες στη νεκρολογία που δημοσίευσε, τακτική που επιφυλάσσεται στους «προδότες» του κόμματος.

Εργογραφία

  • Ενεργειακή Οικονομία και Πολιτική (1961)
  • Ενας αιώνας Κεφαλαίου (1967)
  • Επιστημονικοτεχνική επανάσταση και εργατική τάξη» (1973)
  • Η Νεολαία και το εργατικό κίνημα (1977)
  • Η μάχη των συμβόλων (1990)
  • Μαρτυρίες και στοχασμοί 1940-1991 (1993)
  • Αρης Βελουχιώτης. Το χαμένο Αρχείο - άγνωστα κείμενα (1997)
  • Ο ΕΛΑΣ στην εξουσία (δύο τόμοι, 2000)
  • Δεκέμβρης του 44 (2000)
  • Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Σχέσεις ΚΚΕ και διεθνούς κομμουνιστικού κέντρου (2004)
  • Σχετικά με το ΚΚΕ και το Κομμουνιστικό Κίνημα (2005)

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου