Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 06 Ιαν 2018
Σαν Σήμερα...Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σαν Σήμερα...Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα...Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα...Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα...Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα...Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2018

 

 
Ανατολή Ήλιου: 07:39 – Δύση Ήλιου: 17:22

 

Σαν Σήμερα...

Γεγονότα

 


μ.Χ.

Η γιορτής της Μπεφάνα


Την παραμονή και ανήμερα των Θεοφανίων γίνεται στην Πιάτσα Ναβόνα της Ρώμης ένα πανηγύρι, που θυμίζει πολύ τα αντίστοιχα δικά μας. Είναι το επίκεντρο της γιορτής της Μπεφάνα, όπου κυριαρχούν οι μεταμφιέσεις και οι πάγκοι των μικροπωλητών με παιγνίδια, ζαχαρωτά και γλυκά.

Σύμφωνα με την ιταλική παράδοση, η Μπεφάνα (η λέξη προέρχεται από την ελληνική Επιφάνεια) είναι μία κακάσχημη γριά, που τριγυρίζει πάνω σ’ ένα σκουπόξυλο και μοιράζει δώρα στα παιδιά για να επανορθώσει ένα λάθος της. Ο μύθος λέει ότι τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός, οι Τρεις Μάγοι επισκέφθηκαν τη Μπεφάνα στο σπίτι της, όπου τους φιλοξένησε. Όταν έφευγαν της πρότειναν να πάει μαζί τους για να προσκυνήσουν το Χριστό και να του δώσουν δώρα. Αυτή, όμως, αρνήθηκε. Μετά το μετάνιωσε κι ένιωσε τύψεις. Από τότε, κάθε χρόνο πετάει με τη σκούπα της και μοιράζει δώρα σε όλα τα παιδιά, ελπίζοντας ότι κάποιο από αυτά είναι ο Χριστός. Γεμίζει τις κάλτσες των καλών παιδιών με δώρα, ενώ τις κάλτσες των «κακών» παιδιών με κάρβουνο, που στην πραγματικότητα είναι ένα γλυκό σε σχήμα κάρβουνου.

Ο σπουδαίος ιταλός συνθέτης Οτορίνο Ρεσπίγκι (1879 - 1936) εμπνεύστηκε από το πανηγύρι της Πιάτσα Ναβόνα τη σύνθεση «La Befana» («H Μπεφάνα»), την οποία ενέταξε ως φινάλε στο συμφωνικό ποίημα «Feste Romane» («Ρωμαϊκές Γιορτές»), που ολοκλήρωσε το 1926.

ΠΟΛΥΜΕΣΑ

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στέφεται στον Μυστρά αυτοκράτορας του Βυζαντίου.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αποβιβάζεται στην Καρδαμύλη της Μάνης για να προετοιμάσει την εξέγερση των υπόδουλων Ελλήνων.
Φτάνει στο Ναύπλιο ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας.
Το Εργατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ελλάδος, μετέπειτα ΚΚΕ, κάνει την πρώτη ανοιχτή συγκέντρωσή του στην Αθήνα.
Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ διαπιστώνει ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις έχουν αποτύχει στην προσπάθειά τους να εξοντώσουν τις κομουνιστικές δυνάμεις, επιδεικνύοντας «έλλειψη επιθετικού πνεύματος και κακή καθοδήγηση». Προτρέπει τον πρόεδρο Τρούμαν να αποστείλει στρατεύματα στην Ελλάδα και να αυξήσει την οικονομική βοήθεια.

Τα επεισοδιακά Θεοφάνια του 1966

Η τελετή του αγιασμού των υδάτων στο λιμάνι του Πειραιά, στις 6 Ιανουαρίου 1966, σημαδεύτηκε από την πρωτοφανή λαϊκή συμμετοχή, αλλά και από τα επεισόδια που ακολούθησαν. Ήταν η εποχή της λεγόμενης «Αποστασίας» και τα πνεύματα ήταν ιδιαίτερα οξυμένα.

Ο αρχηγός της Ένωσης Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου, ο πρωθυπουργός του 53%, που είχε εξαναγκαστεί σε παραίτηση από τον βασιλιά Κωνσταντίνο τον Ιούλιο του 1965, αποφάσισε να κάνει επίδειξη δύναμης έναντι των αντιπάλων του και να παραστεί στην τελετή αγιασμού των υδάτων στον Πειραιά. Η διαφαινόμενη παρουσία μεγάλους πλήθους υποστηρικτών του ανάγκασε τον βασιλιά και τους λοιπούς κυβερνητικούς επισήμους να μην παραστούν στην επίσημη και πατροπαράδοτη τελετή στο λιμάνι του Πειραιά, αλλά να μετακινηθούν στο γειτονικό Τουρκολίμανο.

Μέγα πλήθος

Πράγματι, «μέγα πλήθος» συγκεντρώθηκε στο λιμάνι του Πειραιά. Οι επιτελείς της Ένωσης Κέντρου το υπολόγισαν σε 200-300.000. Το ειδησεογραφικό πρακτορείο «Ασοσιέτεντ Πρες» μετέδωσε για 40.000 συγκεντρωμένους, ενώ η αστυνομία τους υπολόγισε σε 10.000. «Σεισμό» χαρακτήρισε τη συγκέντρωση ο Γεώργιος Παπανδρέου, που έφθασε στον τόπο της τελετής συνοδεία μεγάλης πομπής αυτοκινήτων από το Καστρί. Τα συνθήματα που κυριαρχούσαν, πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της τελετής ήταν:
«Δημοκρατία»
«Παπανδρέου»
«Παπανδρέου και υιός, η Ελλάδα πάει εμπρός»
«Είσαι ο πρωθυπουργός»
«1-1-4»
«Εκλογές»

Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός του πλήθους, ώστε, μετά το τέλος του αγιασμού, οι λιμενικοί πρότειναν στον Γεώργιο Παπανδρέου να αναχωρήσει με πλοιάριο. Αυτός αρνήθηκε ευγενικά την προσφορά, όπως έγραψε ο Τύπος, και προτίμησε να διέλθει εν μέσω των παραληρούντων οπαδών του.

Στην τελετή συμμετείχε και αντιπροσωπεία της ΕΔΑ, με επικεφαλής τον βουλευτή Μίκη Θεοδωράκη. Η Αριστερά ήταν ιδιαίτερα ενοχλημένη με τον βασιλιά Κωνσταντίνο, ο οποίος στο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του είχε χαρακτηρίσει «μίασμα» τον κομμουνισμό.

...και μέγα πάθος

Στη διασταύρωση των οδών Γεωργίου Α' και Βασιλέως Κωνσταντίνου (νυν Ηρώων Πολυτεχνείου) προκλήθηκαν τα πρώτα επεισόδια μεταξύ του πλήθους, που προσπάθησε να συγκροτήσει πορεία, και της αστυνομίας, που προσπάθησε να την εμποδίσει. Η επίθεση των αστυνομικών υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή εναντίον μιας ομάδας οπαδών της ΕΔΑ, που είχε φθάσει ως τα γραφεία της Εισαγγελίας Πειραιά, με επικεφαλής τον Μίκη Θεοδωράκη. Από τις συμπλοκές τραυματίστηκαν επτά διαδηλωτές, ανάμεσά τους και δύο ανήλικοι, ενώ τρεις συνελήφθησαν. Από την Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά ανακοινώθηκε ότι τραυματίστηκαν 4 αστυνομικοί.

Ανακοινώσεις

Σε ανακοίνωσή της, η ΕΔΗΝ (η νεολαία της Ένωσης Κέντρου) επισημαίνει την πρωτοφανή υποδοχή, που επιφυλάχθηκε στον αρχηγό της Ε.Κ. και καλεί τον «αδούλωτο πειραϊκό λαό να αγωνισθεί για την επαναφορά της Δημοκρατίας», ενώ καταγγέλλει τις προσπάθειες των «πραιτωριανών του Αποστολάκου» να «εκφοβίσουν το συγκεντρωμένο πλήθος» και «να διαλύσουν την συγκέντρωση».

Η ΕΔΑ, αφού χαιρετίζει την «παλλαϊκή και πανδημοκρατική εκδήλωση» του Πειραιά, «στηλιτεύει την αυλική κυβέρνηση», την οποία θεωρεί υπεύθυνη για «τους αστυνομικούς τραμπουκισμούς», οι οποίοι, όπως τονίζει στην ανακοίνωσή της, επιβεβαιώνουν ότι «το βαθύ χάσμα που τη χωρίζει από τον Λαό, ολοένα και περισσότερο διευρύνεται».

Από την πλευρά της, η κυβέρνηση Στεφανόπουλου, δια του υπουργού Δημοσίας Τάξεως, Χρήστου Αποστολάκου, χαρακτήρισε «οχλοκρατική» τη συγκέντρωση και δικαιολόγησε την επίθεση της αστυνομίας, υποστηρίζοντας ότι έγινε απόπειρα οργάνωσης πορείας «και η Αστυνομία υπεχρεώθη, δεχθείσα μάλιστα απρόκλητον επίθεσιν, να προστατεύση την κυκλοφορίαν και την ελευθερίαν των πολιτών».

«Ρωμιοσύνη»

Την επομένη, 7 Ιανουαρίου 1966, ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε σε συνέντευξη τύπου ότι άρχισε να μελοποιεί εννέα ποιήματα από τη «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου, με αφορμή τα γεγονότα του Πειραιά. Ο δημοσιογράφος και στιχουργός Φώντας Λάδης στο βιβλίο του «Μίκης Θεοδωράκης: Το χρονικό μιας επανάστασης 1960-1967» (εκδ. Εξάντας) περιγράφει το σκηνικό: «Ένας υπαστυνόμος ούρλιαξε: “Ακούς εκεί να μην πάει κανένας στο βασιλιά και να ‘ρθουν όλοι στον Παπανδρέου και την ΕΔΑ!”. Άρχισε η επίθεση της αστυνομίας. Έπεφταν με λύσσα σ’ όποιον έβρισκαν στο πέρασμά τους. Ρίχτηκαν πάνω στο Μίκη. Τον τραυμάτισαν. Ένας αρχιφύλακας ούρλιαξε με τη σειρά του: “Θεοδωράκη Βούλγαρε!” Ο “Βούλγαρος” γύρισε στο σπίτι, τρέμοντας από οργή και συγκίνηση. “Έφτασε η ώρα της Ρωμιοσύνης!” σκέφτηκε. Οι στίχοι τον περίμεναν. Κείνη τη μέρα δε βγήκε από το σπίτι, ούτε έφαγε. Άρχισε και τέλειωσε τη σύνθεση της Ρωμιοσύνης”.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ

Η Βουλή των Σκοπίων εγκρίνει τροποποιήσεις στο Σύνταγμα, μία εκ των οποίων αναφέρει ότι η Δημοκρατία αυτή δεν έχει καμία εδαφική διεκδίκηση απέναντι στις γειτονικές χώρες.

Συμφωνία Αρ. 60 του Χάιντν

Ορχηστρικό έργο του σπουδαίου αυστριακού συνθέτη Γιόζεφ Χάιντν, η πρεμιέρα του οποίου δόθηκε ανήμερα των Θεοφανίων του 1776 στη Βιέννη.

Το 1774 ο Χάιντν έγραψε τη μουσική για το θεατρικό έργο του Ζαν Φρανσουά Ρενιάρ «Ο αφηρημένος» (Le Distrait). Στη συνέχεια, μέρη της μουσικής αυτής χρησιμοποίησε στη Συμφωνία αρ. 60, η οποία είναι γνωστή με την ιταλική επωνυμία του έργου «Il Distratto». Πιο γνωστή, όμως, είναι για ένα μουσικό αστείο που επιφύλαξε στους ακροατές του ο συνθέτης στο φινάλε, με το κούρδισμα των βιολιών κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του έργου.

Η συμφωνία αυτή του Χάιντν, που διαρκεί γύρω στη μισή ώρα, αποτελείται από έξι μέρη:

  • Αντάτζιο
  • Αντάντε
  • Μενουέτο-Τρίο
  • Πρέστο
  • Αντάτζιο
  • Φινάλε: Πρεστίσιμο

Είναι ενορχηστρωμένη για δύο όμποε, δύο κόρνα, δύο τρομπέτες (προαιρετικά), τύμπανα και έγχορδα.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
 Ζαν Ντ’ Αρκ, (Ιωάννα της Λωραίνης), εθνική ηρωίδα της Γαλλίας και Αγία της καθολικής εκκλησίας. (Θαν. 30/5/1431)

Ζαν Ντ’ Αρκ
1412 – 1431

Αγία της Καθολικής Εκκλησίας, εθνική ηρωίδα και προστάτιδα της Γαλλίας. Η Ζαν Ντ’ Αρκ (Jeanne d'Arc), γνωστότερη στην Ελλάδα ως Ιωάννα της Λορένης, γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1412 στο χωριό Ντονρεμί της βορειοανατολικής Γαλλίας, στα σύνορα της Καμπανίας και της Λορένης. Μεγάλωσε στο αγρόκτημα της οικογένειάς της, χωρίς να μάθει ποτέ γραφή και ανάγνωση.

Ήταν μόλις 12 ετών όταν άρχισε για πρώτη φορά ν’ ακούει φωνές, που την καλούσαν να σώσει τη Γαλλία από τη διάλυση. Όπως υποστήριζε, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, η Αγία Μαργαρίτα και η Αγία Αικατερίνη της είπαν ότι ήταν Θεία αποστολή να απελευθερώσει τη χώρα της από τους Άγγλους και να βοηθήσει τον διάδοχο του γαλλικού χρόνου, Κάρολο, να στεφθεί βασιλιάς. Της είπαν να κόψει τα μαλλιά της κοντά, να ντυθεί σαν άντρας και να πάρει τα όπλα.

Το 1429 οι Άγγλοι, με τη βοήθεια των συμμάχων τους από τη Βουργουνδία, κατέλαβαν το Παρίσι και όλες τις γαλλικές περιοχές βόρεια της Λορένης. Η αντίσταση που συνάντησαν ήταν ελάχιστη, λόγω της έλλειψης ηγεσίας και της ηττοπάθειας που διακατείχε τους Γάλλους. Ο Ερρίκος ΣΤ' της Αγγλίας απαιτούσε το γαλλικό θρόνο.

Παρότι αρχικώς δεν την έπαιρνε κανένας στα σοβαρά, η Ζαν Ντ’ Αρκ επέμεινε και τελικά -με τη βοήθεια και κάποιων θεϊκών σημαδιών- κατάφερε να πείσει τον Κάρολο να της δώσει στρατεύματα για ν’ αντιμετωπίσει τον εχθρό. Στη μάχη της Ορλεάνης το Μάιο του 1429 πέτυχε μια θαυμαστή νίκη έναντι των άγγλων εισβολέων, τους οποίους συνέχισε να καταδιώκει κατά μήκος της Λορένης. Η φήμη της έγινε τόσο τρομακτική, ώστε συχνά οι εχθροί τρέπονταν σε φυγή πριν ακόμα πολεμήσουν.

Στις 17 Ιουλίου 1429, ο Κάρολος στέφθηκε βασιλιάς της Γαλλίας. Κατά την ενθρόνιση, στη Ζαν Ντ’ Αρκ δόθηκε μία τιμητική θέση δίπλα στον βασιλιά, ενώ αργότερα της απονεμήθηκε κι ένας τίτλος ευγενείας για τις υπηρεσίες της στη χώρα.

Ένα χρόνο αργότερα συνελήφθη από τους Βουργούνδιους, ενώ υπερασπιζόταν την Καμπανία, κοντά στο Παρίσι. Πωλήθηκε στους Άγγλους και δικάστηκε από εκκλησιαστικό δικαστήριο ως μάγισσα και αιρετική. Κύριο επιχείρημα υπήρξε η ανδρική ενδυμασία της, κάτι που θεωρείτο έγκλημα ενάντια στο Θεό. Καταδικάστηκε σε θάνατο και στις 30 Μαΐου 1431 κάηκε στην πυρά. Ο βασιλιάς Κάρολος δεν έκανε καμία προσπάθεια να τη σώσει.

Το 1456 η υπόθεση επανεξετάστηκε και το δικαστήριο την έκρινε αθώα. Στις 18 Απριλίου 1909 η Ζαν Ντ’ Αρκ οσιοποιήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και στις 19 Μαΐου 1920 ανακηρύχθηκε Αγία από τον Πάπα Βενέδικτο τον 15o.

Βενιαμίν Φραγκλίνος, αμερικανός πολιτικός και εφευρέτης. (Θαν. 17/4/1790)

Απόστολος Αρσάκης
1792 – 1874

Βορειοηπειρώτης ιατρός, λόγιος, πολιτικός και εθνικός ευεργέτης. Έζησε κι έδρασε στη Ρουμανία, της οποίας διατέλεσε πρωθυπουργός για λίγες ημέρες το 1862.

Ο Απόστολος Αρσάκης (Αποστόλ Αρσάκε για τους Ρουμάνους) γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1792 στο χωριό Χοταχόβα, κοντά στην Πρεμετή (σημερινό Χοτόβε Αλβανίας). Ήταν γιος του Κυριακού Αρσάκη, ο οποίος ήταν εξάδελφος με τους αδερφούς Τοσίτσα. Το 1800 ο πατέρας του τον έστειλε στο Βουκουρέστι, όπου ζούσε ο αδερφός του Γεώργιος, ο οποίος ήταν έμπορος, και οι θείοι του Ζώτος και Ηλίας.

Το 1804 στάλθηκε από τον θείο του στη Βιέννη, όπου έλαβε τη γυμνασιακή εκπαίδευση και διδάχθηκε την ελληνική παιδεία από τον διδάσκαλο του Γένους Νεόφυτο Δούκα. Στη συνέχεια μετέβη στη Χάλη της Σαξονίας, όπου σπούδασε Ιατρική. Το 1811 έγραψε βουκολικό ειδύλλιο σε γλαφυρή αρχαία δωρική διάλεκτο κατά μίμηση του Θεοκρίτου. Το ειδύλλιο αυτό το αφιέρωσε στον Μέγα Ναπολέοντα, με αφορμή τη γέννηση του γιου του και επιχειρώντας με αυτό να συγκινήσει τον αυτοκράτορα, ώστε να βοηθήσει στην απελευθέρωση των Ελλήνων από τους Τούρκους.

Το 1813, σε ηλικία 21 ετών, ανακηρύχτηκε χειρουργός και διδάκτορας με τη διατριβή του, γραμμένη στη λατινική γλώσσα, «Περί του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού των ιχθύων». Το έργο του αυτό εκτιμήθηκε ως σημαντικό έργο για την εποχή του, αλλά και ευρύτερα για την ιστορία της Φυσικής Ιστορίας και μεταφράστηκε σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες. Διαλέγοντας την Ιχθυολογία, η οποία εθεωρείτο από τους δυσκολότερους κλάδους και, μάλιστα, το δυσκολότερο μέρος της, την ανατομική περιγραφή του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού των ιχθύων, έγινε ένας από τους πρωτοπόρους ερευνητές της.

Αργότερα, δημοσίευσε στον «Λόγιο Ερμή» του Άνθιμου Γαζή τη μελέτη «Έκθεσις συνοπτική της ιατρικής ιστορίας», στην οποία παρουσιάζει την εξέλιξη της Ιατρικής από τα αρχαία χρόνια στα σπουδαιότερα έθνη. Το 1814 εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι, όπου άσκησε για μία οκταετία το επάγγελμα του ιατρού σε διάφορα νοσοκομεία με αποστολικό ζήλο. Διετέλεσε, επίσης, έφορος νοσοκομείων και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων.

Το 1822 εγκατέλειψε την ιατρική και μπήκε στη διπλωματική υπηρεσία του ηγεμόνα της Βλαχίας, ενώ την περίοδο 1836-1839 διετέλεσε γραμματέας επικρατείας τού ηγεμόνα της Βλαχίας Αλέξανδρου Γκίκα. Το 1857 πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής και αγωνίστηκε υπέρ του ηγεμόνα της Βλαχίας και Μολδαβίας, Αλέξανδρου Κούζα. Την περίοδο 1857-1859 χρημάτισε μέλος της τετραμελούς επιτροπής για την ένωση της Βλαχίας και της Μολδαβίας, οι οποίες αποτέλεσαν κατόπιν τη Ρουμανία. Η τετραμελής επιτροπή επεξεργάστηκε νομοθετικά τη συνένωση των δύο ηγεμονιών και η δημιουργία της Ρουμανίας φέρει και την υπογραφή του Απόστολου Αρσάκη.

Το 1860 διορίζεται υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Ηγεμονιών της Βλαχίας και Μολδαβίας. Στις 8 Ιουνίου του 1862 αντικαθιστά στην πρωθυπουργία τον δολοφονημένο πρωθυπουργό Μπάρμπου Καταρτζίου. Στον πρωθυπουργικό θώκο παρέμεινε έως τις 24 Ιουνίου του 1862. Κατά τα έτη 1862-1865, μετά και την παραίτησή του από τα κυβερνητικά αξιώματα, παρέμεινε απλός βουλευτής. Το 1866, μετά την επανάσταση κατά του Αλέξανδρου Κούζα, αποχώρησε από την ενεργό πολιτική δράση.

Ο Αρσάκης παρακολούθησε βήμα προς βήμα την ελληνική επανάσταση και την ίδρυση του ελληνικού κράτους κι επιθυμούσε να συμβάλει στην πνευματική και ηθική άνοδο των νεοελλήνων. Όταν φίλοι του τον πληροφόρησαν για την ίδρυση στην Αθήνα της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και τους σκοπούς της και ότι θεμελίωσε, αλλά αδυνατεί να οικοδομήσει, ελλείψει πόρων, σχολικό κτίριο, αποφάσισε να συνεισφέρει οικονομικά για την αποπεράτωσή του. Έτσι, με δικές του δαπάνες ανεγέρθηκε το μεγαλοπρεπές κτίριο της οδού Πανεπιστημίου, που χρησιμοποιήθηκε ως σχολείο έως το 1933 και από τότε μέχρι σήμερα στεγάζει δικαστικές υπηρεσίες (πρώτα τα τακτικά δικαστήρια της πρωτεύουσας και κατόπιν το Συμβούλιο της Επικρατείας). Οι συνολικές χορηγίες του Αρσάκη προς τη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία ανήλθαν στο ποσό των 600.000 χρυσών δραχμών. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον μεγάλο ευεργέτη του, το σχολείο ονομάστηκε «Αρσάκειον». Με το όνομα αυτό είναι γνωστό και το κτίριο που περικλείεται από τις οδούς Πανεπιστημίου, Αρσάκη, Σταδίου και Πεσμαζόγου.

Ο Απόστολος Αρσάκης πέθανε στις 16 Ιουλίου 1874 στο Βουκουρέστι, σε ηλικία 82 ετών.

Ερρίκος Σλίμαν, γερμανός αρχαιολόγος. (Θαν. 26/12/1890)

Ε. Λ. Ντοκτόροου
1931 – 2015

Αμερικανός συγγραφέας και πανεπιστημιακός. Διακρίθηκε στο ιστορικό μυθιστόρημα και θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους αμερικανούς λογοτέχνες.

Ο Έντγκαρ Λόρενς Ντοκτόροου (Edgar Lawrence Doctorow) γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1931 στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης από ρωσοεβραίους γονείς δεύτερης γενιάς. Από πολύ μικρός - περίπου εννέα χρονών - άρχισε να ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνία και να ταυτίζεται με τους συγγραφείς που διάβαζε. «Δεν διάβαζα μια ιστορία για να δω τι θα γίνει μετά, αλλά για να δω πώς είχε στηθεί. Διάβαζα οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου: Ντοστογιέφσκι, Θερβάντες, Τζακ Λόντον, μέχρι καουμπόικες ιστορίες και κόμικς». Πήγαινε στο δημοτικό όταν άρχισε να γράφει διηγήματα, μιμούμενος τον Έντγκαρ Άλαν Πόε. Η πρώτη του δημοσίευση έγινε στο λογοτεχνικό περιοδικό του γυμνασίου του.

Σπούδασε στο Κολέγιο Κένιον του Οχάιο και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, θέατρο και φιλοσοφία. Το 1954 κλήθηκε στα όπλα και ως δεκανέας διαβιβάσεων υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην κατεχόμενη από τους συμμάχους Γερμανία.

Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Welcome to Hard Times» εκδόθηκε το 1960 και το δεύτερο «Big as Life» έξι χρόνια αργότερα. Το 1971 ακολούθησε το «Βιβλίο του Ντάνιελ» («The Book of Daniel»), το οποίο τον έκανε ευρύτερα γνωστό. Του χάρισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου (National Book Award) και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη Σίντνεϊ Λιούμετ το 1983. Το μυθιστόρημα αναφέρεται στην εποχή του μακαρθισμού και στην καταδίκη σε θάνατο του ζεύγους Ρόζμπεργκ, ως πράκτορες των Σοβιετικών.

Το 1975 εξέδωσε το «Ragtime», μία τοιχογραφία της Αμερικής των αρχών του 20ου αιώνα, που μετέφερε αριστουργηματικά στη μεγάλη οθόνη ο Μίλος Φόρμαν το 1981 και αποτέλεσε τη βάση του ομώνυμου μιούζικαλ. Το 1986 τιμήθηκε ξανά με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου για τη μαρτυρία «Παγκόσμια Έκθεση» («World's Fair»), που αφηγείται τη ζωή ενός μικρού αγοριού τη δεκαετία του ‘30 στη Νέα Υόρκη,  ενώ το 1989 προστέθηκε μία ακόμα επιτυχία στο ενεργητικό του με το μυθιστόρημα «Μπίλι Μπάθγκεϊτ», στο οποίο πρωταγωνιστεί ένα 15χρονο φτωχό αγόρι, που υιοθετείται από τον μαφιόζο Ντατς Σουλτς. Το βιβλίο γυρίστηκε ταινία από τον Ρόμπερτ Μπέντον το 1991.

Ο Ντοκτόροου έγραψε δοκίμια, θεατρικά έργα, καθώς και το κείμενο «Lamentation: 9/11» («Θρήνος: 9/11»), που συνοδεύει τις φωτογραφίες του Ντέιβιντ Φιν με θέμα την 11η Σεπτεμβρίου. Εργάστηκε ως αναγνώστης σεναρίων και ως στέλεχος εκδοτικών οίκων. Δίδαξε σε γνωστά πανεπιστήμια των ΗΠΑ: Γέιλ, Πρίνστον, Καλιφόρνιας και Νέας Υόρκης. Το 1984 εξελέγη μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας και του Εθνικού Ινστιτούτου Γραμμάτων και Τεχνών.

Ο Ε. Λ. Ντοκτόροου πέθανε στις 21 Ιουλίου 2015 στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 84 ετών, χτυπημένος από καρκίνο των πνευμόνων. Ήταν παντρεμένος με τη συμφοιτήτριά του Έλεν Σέτζερ με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.

Βιβλία του συγγραφέα στα Ελληνικά

  • Ράγκταϊμ (Επιλογή)
  • Παγκόσμια Έκθεση (Νεφέλη)
  • Το Βιβλίο του Ντάνιελ (Πόλις)
  • Χόμερ και Λάνγκλεϋ (Πατάκης)
  • Η Στρατιά (Καστανιώτης)

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Γκρέγκορ Μέντελ, τσέχος μονάχος, που ανακάλυψε τους νόμους της κληρονομικότητας. (Γεν. 20/7/1822)
Γκέοργκ Κάντορ, γερμανός μαθηματικός, εισηγητής της θεωρίας των συνόλων. (Γεν. 3/3/1845)
Ντίζι Γκιλέσπι, αμερικανός τρομπετίστας της τζαζ, από τους δημιουργούς του επαναστατικού μουσικού ρυθμού της δεκαετίας του ’20 be-bοp. (Γεν. 21/10/1917)

πηγη: www.sansimera.gr

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου