Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 31 Δεκ 2017
Σαν Σήμερα...Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 
Ανατολή Ήλιου: 07:39 – Δύση Ήλιου: 17:17

Σαν Σήμερα...

 

Σαν Σήμερα...

Γεγονότα

 


μ.Χ.
Ο Τόμας Έντισον επιδεικνύει για πρώτη φορά δημόσια τον λαμπτήρα πυρακτώσεως.
Ο 22χρονος φοιτητής του Πολυτεχνείου Ιάννης Ξενάκης τραυματίζεται από θραύσμα όλμου στο πρόσωπο κατά τα Δεκεμβριανά. Ο μετέπειτα μεγάλος συνθέτης ανήκε στο λόχο «Λόρδος Βύρων» της ΕΠΟΝ.
Ο ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός ΑΝΤ1 ξεκινά τις εκπομπές του.
Ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν αναλαμβανει προσωρινά και την προεδρία της χώρας μετά την παραίτηση του Μπόρις Γέλτσιν.
Τους 21 φτάνει ο αριθμός των νεκρών λαθρομεταναστών που «ξέβρασε» το Θρακικό πέλαγος. Οι άτυχοι λαθρομετανάστες επέβαιναν σε σκάφος, το οποίο ανετράπη στο Θρακικό πέλαγος λόγω των ισχυρών βοριάδων. Τα πτώματα βρέθηκαν στις παραλίες Δελφίνι Αλεξανδρούπολης και Μαγγάνα Αβδήρων Ροδόπης.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι και επίσημα ο νέος πρόεδρος του Ολυμπιακού, μετά την ολοκλήρωση της Γενικής Συνέλευσης, όπου γίνεται η παράδοση - παραλαβή από τον Σωκράτη Κόκκαλη.

Γεννήσεις

 

Ανδρέας Βεσάλιος
1514 – 1564

Φλαμανδός γιατρός της Αναγέννησης, που έφερε επανάσταση στην άσκηση της Ιατρικής με την προσεκτική περιγραφή της ανατομικής του ανθρώπινου σώματος. Βασιζόμενος σε ανατομές που έκανε μόνος του, έγραψε και εικονογράφησε το πρώτο εκτεταμένο εγχειρίδιο Ανατομικής με τίτλο «De humani corporis fabrica» («Περί της κατασκευής του ανθρωπίνου σώματος»), που αναπαράχθηκε με τα νέα τυπογραφικά πιεστήρια της εποχής του Γουτεμβέργιου και οδήγησε σε ουσιαστικές καινοτομίες στην εκπαίδευση και την άσκηση της Ιατρικής.

Ο Άντρις φαν Βέζελ (Andries van Wesel) γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1514 στις Βρυξέλλες, που τότε ανήκαν στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους, από οικογένεια γιατρών και φαρμακοποιών. Αντρέας Βεσάλιους (Andreas Vesalius) ήταν εκλατινισμένο όνομά του, συνήθεια των επιστημόνων της εποχής του. Από αυτό προήλθε και το εξελληνισμένο, Ανδρέας Βεσάλιος.

Ο Βεσάλιος παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Λουβέν, όπου σπούδασε «ανθρωπιστικά γράμματα» από το 1529 ως το 1533. Φιλοδοξία του ήταν να ακολουθήσει μια λαμπρή και πετυχημένη σταδιοδρομία στην υπηρεσία κάποιου ισχυρού, αν ήταν δυνατό του ισχυρότερου ηγεμόνα της εποχής Καρόλου Ε', αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και βασιλιά της Ισπανίας, τον οποίο είχε υπηρετήσει ο πατέρας του ως φαρμακοποιός. Η επιθυμία να πραγματοποιήσει τη φιλοδοξία αυτή και η απόφασή του να το πετύχει με σκληρή εργασία υπήρξαν γνωρίσματα της προσωπικότητας του Βεσάλιου.

Το διάστημα 1533-1536 παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, όπου έμαθε να ανατέμνει ζώα υπό την επίβλεψη δύο πολύ γνωστών ανατόμων, του Γιάκομπους Σίλβιους και του Γκουιντέριους Αντερνάχους. Είχε επίσης την ευκαιρία να ανατάμει ανθρώπινα πτώματα και αφιέρωσε πολύ από το χρόνο του στη μελέτη των οστών του ανθρώπου, που εκείνο τον καιρό ήταν προσιτά στα παρισινά νεκροταφεία.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος μεταξύ Καρόλου Ε' και Φραγκίσκου Α' της Γαλλίας το 1536, ο Βεσάλιος επέστρεψε στη γενέτειρά του για να αφιερώσει άλλον ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο της Λουβέν, όπου κυριαρχούσε ακόμη η επίδραση της αραβικής ιατρικής. Ακολουθώντας την επικρατούσα συνήθεια, ετοίμασε το 1537 μια παράφραση του έργου του Άραβα γιατρού του 10ου αιώνα Ραζή, ικανοποιώντας πιθανώς τις απαιτήσεις για τη λήψη του πτυχίου της Ιατρικής. Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Παδούης (σημερινή Πάντoβα), ένα προοδευτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα με ισχυρή παράδοση ανατομικών εργασιών. Παίρνοντας τον ίδιο χρόνο το διδακτορικό δίπλωμα εκλέχθηκε λέκτορας της χειρουργικής, με την ευθύνη της εκτέλεσης ανατομικών επιδείξεων.

Επειδή γνώριζε ότι μία κατά βάθος γνώση της ανθρώπινης ανατομίας ήταν σημαντική για τη χειρουργική, αφιέρωσε πολύ από το χρόνο του στην εκτέλεση ανατομιών σε πτώματα, επιμένοντας να τις κάνει ο ίδιος αντί να βασίζεται σε ανεκπαίδευτους βοηθούς. Στην αρχή, ο Βεσάλιος δεν είχε λόγους να θέσει υπό αμφισβήτηση τις θεωρίες του Γαληνού, του Έλληνα γιατρού που είχε υπηρετήσει στον αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο στη Ρώμη και του οποίου τα ανατομικά βιβλία θεωρούνταν ακόμη αυθεντικά για την ιατρική εκπαίδευση την εποχή του Βεσαλίου.

Τον Ιανουάριο του 1540, εγκαταλείποντας την παράδοση που στηριζόταν στον Γαληνό, ο Βεσάλιος επέδειξε δημοσία τη μέθοδό του να εκτελεί ο ίδιος ανατομές, να μαθαίνει ανατομική από τα πτώματα και να αξιολογεί με κριτικό πνεύμα τα αρχαία κείμενα. Το έκανε αυτό επισκεπτόμενος το Πανεπιστήμιο της Βολωνίας (Μπολόνια). Τέτοιες μέθοδοι τον έπεισαν σύντομα ότι η ανατομική του Γαληνού δεν είχε βασιστεί στην ανατομή του ανθρώπινου σώματος, που απαγορευόταν αυστηρά από τη θρησκεία των Ρωμαίων. Η ανατομική του, υποστήριξε, ήταν εφαρμογή στο ανθρώπινο σώμα συμπερασμάτων που είχαν συναχθεί από ανατομές ζώων, κυρίως σκύλων, πιθήκων ή χοίρων. Αυτό ήταν το συμπέρασμα που είχε την τόλμη να διακηρύξει στα μαθήματά του, όταν ετοίμαζε βιαστικά για δημοσίευση ολοκληρωμένο το εγχειρίδιό του ανατομικής του ανθρώπου.

Στις αρχές του 1542 ταξίδεψε στη Βενετία για να επιβλέψει την ετοιμασία σχεδίων για την εικονογράφηση του κειμένου του, πιθανώς στο εργαστήριο του μεγάλου καλλιτέχνη της Αναγέννησης Τισιανού. Τα σχέδια των ανατομών του χαράχθηκαν σε ξύλινες πλάκες, που τις πήρε, μαζί με το χειρόγραφό του, στη Βασιλεία της Ελβετίας, όπου το 1543 τυπώθηκε το κύριο έργο του «De humani corporis fabrica», γνωστό συνήθως ως Fabrica. Στο έργο αυτό, που άφησε εποχή, ο Βεσάλιος ανέπτυξε όλα του τα επιστημονικά, τα ανθρωπιστικά και τα αισθητικά χαρίσματα. Η Fabrica ήταν η ευρύτερη και ακριβέστερη περιγραφή του ανθρώπινου σώματος από κάθε προγενέστερο έργο των ομότεχνών του. Έδωσε στην ανατομική μια νέα γλώσσα και με την κομψότητα της εκτύπωσης και οργάνωσης του βιβλίου μια τελειότητα μέχρι τότε άγνωστη.

Στις αρχές του 1543 ο Βεσάλιος αναχώρησε για τη Μαγεντία (Μάιντς) για να προσφέρει το έργο του στον αυτοκράτορα Κάρολο Ε', που τον προσέλαβε ως επίσημο γιατρό του βασιλικού οίκου. Έτσι, ο Βεσάλιος, χωρίς να έχει γίνει ακόμη 28 ετών, είχε πετύχει το στόχο του. Αφού παραιτήθηκε από τη θέση του στην Πάδουα και επανήλθε την άνοιξη του 1544 στη γενέτειρά του για να νυμφευθεί την Άννα φαν Χάμε, ανέλαβε νέα καθήκοντα στην υπηρεσία του αυτοκράτορα κατά τα ταξίδια του στην Ευρώπη.

Από το 1553 ως το 1556, ο Βεσάλιος διέθεσε τον περισσότερο χρόνο του στις Βρυξέλλες, όπου έχτισε ένα εντυπωσιακό σπίτι, που ταίριαζε στον αυξανόμενο πλούτο του, και παρείχε τις ιατρικές υπηρεσίες του στην ανθούσα πελατεία του. Το κύρος του μεγάλωσε και άλλο, όταν ο Κάρολος Ε', παραιτούμενος από τον ισπανικό θρόνο το 1556, του έδωσε ισόβια σύνταξη και τον έκανε κόμη.

Ο Βεσάλιος πήγε στην Ισπανία το 1559 με τη γυναίκα του και την κόρη του για να αναλάβει τη θέση γιατρού στην αυλή της Μαδρίτης, όπου τον διόρισε ο Φίλιππος Β', γιος του Καρόλου Ε'. Το 1564 ο Βεσάλιος ζήτησε κι έλαβε άδεια για να πάει να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο. Ταξίδεψε στην Ιερουσαλήμ, σταματώντας στη Βενετία και την Κύπρο, ενώ η γυναίκα του και η κόρη του επέστρεψαν στις Βρυξέλλες. Το τελευταίο μήνυμα γι’ αυτόν ήταν μία επιστολή από το ίδρυμα του Παναγίου Τάφου προς τον Φίλιππο Β’, που γνωστοποιούσε ότι ο Βεσάλιος τους είχε φέρει μία δωρεά 500 δουκάτων από την ισπανική αυλή.

Το ταξίδι της επιστροφής θα είναι μοιραίο για τον μεγάλο επιστήμονα. Στα ανοιχτά της Ζακύνθου ο Βεσάλιος αρρώστησε. Τον αποβίβασαν στο νησί, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 15 Οκτωβρίου 1564. Υπάρχει και η εκδοχή ότι το πλοίο του έπεσε σε θαλασσοταραχή στο Ιόνιο και ναυάγησε στις ακτές της Ζακύνθου. Η κηδεία του έγινε στη Ζάκυνθο και η ταφή του κάπου στην Κέρκυρα.

Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης
1859 – 1922

Ο Ναξιώτης Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης υπήρξε διακεκριμένος μηχανικός του 19ου αιώνα και από τους πρώτους καθηγητές του νεοσύστατου Σχολείου των Βιομηχάνων Τεχνών (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, από το 1914). Ασχολήθηκε και με την πολιτική εκλεγείς επανειλημμένα βουλευτής Παροναξίας και Κυκλάδων. Στο τελευταίο στάδιο του Μικρασιατικού Πολέμου ανέλαβε την πρωθυπουργία της Ελλάδας και χρεώθηκε πολιτικά την ήττα των ελληνικών όπλων. Εξ αυτού του λόγου, δικάστηκε από Έκτακτο Στρατοδικείο («Δίκη των Έξι»), καταδικάσθηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε δια τυφεκισμού στο Γουδή στις 15 Νοεμβρίου 1922.

Η γέννηση και οι σπουδές του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη

Ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1859 στην Απείρανθο της Νάξου και ήταν γιος του εκπαιδευτικού Εμμανουήλ Πρωτοπαπαδάκη. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην γενέτειρά του και τελείωσε το δημοτικό στην Χώρα της Νάξου. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Σύρο, όπου ολοκλήρωσε την δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του το 1878. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου γράφτηκε στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά ένα μήνα μετά διέκοψε τις σπουδές του και μετέβη στο Παρίσι , χωρίς να υπολογίζει σε ουδεμία απολύτως υποστήριξη και με μοναδικό εφόδιο την ισχυρή του θέληση και τη πλήρη γνώση της ελληνικής γλώσσας, από την διδασκαλία της οποίας για μεγάλο χρονικό διάστημα προσποριζόταν τα προς το ζήν και χρηματοδοτούσε τις σπουδές του. Να σημειωθεί ότι , παρά το αυστηρό γλωσσικό πνεύμα της εποχής του, υπήρξε θιασώτης της δημοτικής.

Επί δύο χρόνια (1879 - 1881) σπούδασε ανώτερα μαθηματικά, φυσική και χημεία ως εσωτερικός μαθητής του Λυκείου Σεν-Λουί, οικοδομική και μεταλλειολογία στην Πολυτεχνική Σχολή (1881-1883) και την Εθνική Σχολή Μεταλλείων των Παρισίων (1883-1887) και συγχρόνως σιδηροδρομική στην Εθνική Σχολή του Πον-ε-Σοσέ. Το 1885 διέκοψε τις σπουδές του και ήλθε στην Ελλάδα, λόγω της επιστράτευσης, και υπηρέτησε στο επιτελείο τού στρατηγού Βοσέρ, αρχηγού της Γαλλικής Στρατιωτικής Αποστολής.

Η ακαδημαϊκή και επαγγελματική καριέρα του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη

Από το 1887, οπότε επανήλθε οριστικά στην Ελλάδα, εργάστηκε ως καθηγητής της Στρατιωτικής Σχολής των Ευελπίδων, όπου δίδαξε ατμομηχανική, υδραυλική και αντοχή της ύλης και από τον επόμενο χρόνο ως καθηγητής της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων (1887-1890) στο μάθημα της Εφαρμοσμένης Μηχανικής. Παράλληλα εργαζόταν ως αρχιμηχανικός των σιδηροδρόμων Πελοποννήσου (ΣΠΑΠ) . Το 1889 εξελέγη καθηγητής Λιμενικών και Υδραυλικών Έργων στο Σχολείο των Βιομηχάνων Τεχνών (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, από το 1914). Κατά την περίοδο αυτή εξέδωσε τις παραδόσεις του στις στρατιωτικές σχολές και την μελέτη του «Κινητική καί δυναμική του σημείου».

Το 1890 ανέλαβε διευθυντής των έργων τομής του Ισθμού της Κορίνθου και ήταν ο μόνος Έλληνας μηχανικός, ο οποίος, κατά την εποχή εκείνη, μπορούσε να αναλάβει την εκτέλεση ενός τέτοιου σοβαρού και δυσχερούς έργου. Για την επιτυχή αποπεράτωση του τού απονεμήθηκε από τον βασιλιά Γεώργιο Α’ ο Χρυσούς Σταυρός του Σωτήρος. Δικαίως θεωρείτο ως καλύτερος μηχανικός που διέθετε η χώρα εκείνη την περίοδο.

Το 1893 ανέλαβε την κατασκευή τμήματος του σιδηροδρόμου Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης και το επόμενο έτος την απόφραξη και στερέωση επισφαλών τμημάτων του Ισθμού της Κορίνθου. Τις περιόδους 1899-1900 και 1914 -1915 διετέλεσε διευθυντής των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου Αθηναίων και συνέταξε μελέτες για την υδροδότηση της πρωτεύουσας.

Τό έτος 1899 ίδρυσε μαζί με τον Δημήτριο Βικέλα, τον Γεώργιο Δροσίνη και άλλους τον Σύλλογον προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, στην σειρά των εκδόσεων του οποίου ξεχωριστή θέση κατείχαν τα βιβλία του «Ήλιος, Ζωή και Κίνησις» καί «Η Γή».

Η πολιτική διαδρομή του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη

Στη πολιτική αναμίχθηκε το 1902 και στις εκλογές εκείνης της χρονιάς εξελέγη βουλευτής Παροναξίας, παρότι ανεξάρτητος και παρά την εναντίον του πολεμική από το Δηληγιαννικό Κόμμα, το οποίο και δια του αρχηγού του ακόμη με φανατισμό υποστήριξε την υποψηφιότητα του στρατηγού Μυκωνίου. Επανεξελέγη το 1906, το 1915 και το 1920. Πολιτεύτηκε με τη παράταξη του Γεωργίου Θεοτόκη και αργότερα με το Λαϊκό Κόμμα, του οποίου υπήρξε συνιδρυτής μαζί με τον Δημήτριο Γούναρη.

Κατά την διάρκεια της βουλευτικής θητείας του την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα , συνέταξε εμπεριστατωμένη εισήγηση προς την Βουλή για την σμύριδα Νάξου, η οποία δημοσιεύτηκε τότε δαπάναις της Βουλής, παρότι ο ίδιος ανήκε στην αντιπολίτευση. Ιδιαίτερα διακρίθηκε για την έκθεση του επί του προϋπολογισμού του 1907, ως εισηγητής της μειοψηφίας. Η εισήγησή του αυτή, η οποία, κατά κοινή ομολογία, διακρινόταν για την πρωτοφανή για την εποχή εκείνην, εμβρίθεια, αποτέλεσε τη βάση και τον οδηγό για την μετέπειτα σύνταξη των προϋπολογισμών του Κράτους για σειρά ετών.

Υπήρξε συνιδρυτής μαζί με τον Στέφανο Δραγούμη, τον Δημήτριο Γούναρη και άλλους της «Ομάδας των Ιαπώνων» (1906-1908), που επιχείρησε να φέρει έναν αέρα ανανέωσης στην ελληνική πολιτική σκηνή. Για ένα εξάμηνο (25 Φεβρουαρίου - 10 Αυγούστου 1915) διετέλεσε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Δημητρίου Γούναρη.

Το 1917, όταν την διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Πρωτοπαπαδάκης ιδιώτευσε και το 1919 αναχώρησε οικογενειακώς για την Ιταλία και εγκαταστάθηκε για ένα χρόνο στη Σιένα, όπου διέμενε και ο εξόριστος Δημήτριος Γούναρης. Την περίοδο αυτή συνέγραψε έργα μαθηματικού περιεχομένου, με κυριότερο μια μελέτη για τις κωνικές τομές, την οποία μετέφρασε ο ίδιος στα γαλλικά.

Κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας διετέλεσε υπουργός Επισιτισμού και προσωρινά Οικονομικών (24 Ιανουαρίου -26 Μαρτίου 1921) στην κυβέρνηση του Νικολάου Καλογερόπουλου και διατήρησε τα δυο χαρτοφυλάκια και στις διαδοχικές κυβερνήσεις του Δημητρίου Γούναρη (26 Μαρτίου 1921-3 Μαΐου 1922) . Στις 25 Μαρτίου 1922, πραγματοποίησε με εξαιρετική πολιτική τόλμη το αναγκαστικό δάνειο διχοτομώντας τα κυκλοφορούντα τραπεζογραμμάτια.

Ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης ανέλαβε την πρωθυπουργία στις 9 Μαΐου 1922, μετά την αποτυχία του Νικολάου Στράτου να εξασφαλίσει υποστήριξη από την Βουλή και παρέμεινε επικεφαλής της κυβέρνησης μέχρι τις 28 Αυγούστου 1922, οπότε είχε καταρρεύσει το μέτωπο στην Μικρά Ασία . Παράλληλα , εκτελούσε καθήκοντα υπουργού Στρατιωτικών (22 Μαΐου29 Αυγούστου), Συγκοινωνίας (4 -28 Αυγούστου 1922) και Εθνικής Οικονομίας (13 -28 Αυγούστου 1922).

Η σύλληψη και η καταδίκη σε θάνατο του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1922 συνελήφθη κατόπιν διαταγής της Επαναστατικής Επιτροπής και δικάστηκε ως ένας από τους πρωταιτίους της Μικρασιατικής Καταστροφής. Στην απολογία του υποστήριξε μεταξύ άλλων:«...Αντί απολογίας, κύριοι δικασταί, δια την κατηγορίαν της εσχάτης προδοσίας, η οποία μάς απεδόθη, επιτρέψατε, μοι να εκφέρω μίαν, ευχήν, η οποία θα αποτελέση. και τας τελευταίας λέξεις του πολιτικού μου σταδίου. Επιτρέψατε μοι να ευχηθώ, όπως ο εξευτελισμός, τον οποίον υπέστησαν μέχρι σήμερον τα ανώτατα αξιώματα του Κράτους εν τω προσώπω μου και εν τω προσώπω των συναδέλφων μου, μη παρεμποδίση όσους , ακόμη δύνανται να προσφέρωσιν υπηρεσίας εις την Πατρίδα να τας προσφέρωσι».

Ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης καταδικάστηκε σε θάνατο στις 15 Νοεμβρίου 1922 και εκτελέστηκε δια τυφεκισμού αυθημερόν στο Γουδή. Την πολιτική διαδρομή του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη ακολούθησαν ο γιος του Αριστείδης Πρωταπαπαδάκης (1906-1966), που εξελέγη βουλευτής Κυκλάδων με το Λαϊκό Κόμμα, τον Ελληνικό Συναγερμό και την ΕΡΕ και ο εγγονός του Μιχαήλ Πρωτοπαπαδάκης (γ.1933), που εξελέγη βουλευτής Κυκλάδων με την Νέα Δημοκρατία τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Η δικαίωση του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη

Η πολιτική δικαίωση για τον Πρωτοπαπαδάκη ήλθε δέκα χρόνια αργότερα από τον αρχηγό της αντίπαλης παράταξης, Ελευθέριο Βενιζέλο. Μιλώντας στην Βουλή, στις 31 Μαρτίου 1933, ο Βενιζέλος αναφέρε χαρακτηριστικά: «...πρέπει δε να είπω ένα πράγμα, βέβαια, ότι από τους ανθρώπους εκείνους, επί των οποίων εγένετο η εκτέλεσίς της αποφάσεως του Στρατοδικείου, ο αδικώτερον τυφεκισθείς είναι ο μακαρίτης Πρωτοπαπαδάκης. Φοβούμαι, ότι η καταδίκη και η εκτέλεσίς του ωφείλετο κυρίως εις μίαν ανδρικήν πράξιν, την οποίαν έκαμε, εις το να προτίμηση να κόψη το χαρτονόμισμα είς δύο, παρά ν’ αρχίση να εκτυπώνη χαρτονομίσματα και να καταντήση την δραχμήν εις την τύχην του μάρκου. Θεωρώ, ότι σπανίως προσεφέρθη μεγάλη υπηρεσία εις μίαν χώραν, από εκείνην, την οποίαν προσέφερε τότε ο Πρωτοπαδάκης».

Χρόνια αργότερα, ο αρχηγός της Ενώσεως των Δημοκρατικών Αριστερών Ιωάννης Σοφιανόπουλος, μιλώντας στη Βουλή κατά τη ουνεδρίαση της 15ης Νοεμβρίου 1950, ανέφερε, μεταξύ άλλων, για τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη: «...είχα γνωρίσει εκ του σύνεγγυς τον ιδρυτήν του Λαϊκού Κόμματος Δημήτριον Γούναρην καί τον συνιδρυτήν του Πέτρον Πρωτοπαπαδάκην καί έτρεφα προς αυτούς εκτίμησιν ως προς εντίμους πολιτικούς. Δεν θά είχα μάλιστα κάνενα δισταγμόν να χαρακτηρίσω τον Πέτρον Πρωτοπαπαδάκην ως τον πλέον άσπιλον διαχειριστήν του δημοσίου χρήματος και τον πραγματικόν κέρβερον του δημοσίου θησαυρού...».

Ο Πρωτοπαπαδάκης δικαιώθηκε δικαστικά, όπως και οι άλλοι πέντε εκτελεσθέντες της «Δίκης των Εξ», από τον Άρειο Πάγο. Στις 20 Ιανουαρίου 2008, ο Μιχαήλ Πρωτοπαπαδάκης, εγγονός του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, προσέφυγε στο ανώτατο δικαστήριο και ζήτησε με αίτησή του την ακύρωση της απόφασης του Εκτάκτου Στρατοδικείου της 15ης Νοεμβρίου 1922 και την επανάληψη της διαδικασίας (δίκης), με το αιτιολογικό της ύπαρξης νέων στοιχείων, σύμφωνα με το άρθρο 525 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Τα νέα στοιχεία που επικαλέστηκε ο αιτών ήταν μια επιστολή του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου προς τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Παναγή Τσαλδάρη (Ιανουάριος 1929) και ένα απόσπασμα από την ομιλία του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Βουλή στις 31 Μαρτίου 1932. Στις 20 Οκτωβρίου 2010 το αρμόδιο τμήμα του Αρείου Πάγου εξέδωσε την απόφασή του και έκανε δεκτή την αίτηση του Μιχαήλ Πρωτοπαπαδάκη, κρίνοντας αθώους τους έξι καταδικασθέντες σε θάνατο. Συγκεκριμένα, με την απόφαση 1675/2010 το Ζ' Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου ακύρωσε την απόφαση του Εκτάκτου Στρατοδικείου Αθηνών ως προς όλους τους καταδικασμένους για εσχάτη προδοσία και έπαυσε οριστικά την ποινική δίωξη λόγω παραγραφής.

Εργογραφία Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη

  • Ατμομηχανική
  • Υδραυλική
  • Αντοχή της Ύλης
  • Κινητική και Δυναμική του Σημείου
  • Κωνικοί Τομαί
  • Άλγεβρα
  • Γεωμετρία
  • Περί Ναξίας σμύριδος
  • Ήλιος, Ζωή και Κίνησις
  • Η Γη
  • Εισήγησις Μειοψηφίας εις Προϋπολογισμόν.

μ.Χ.
Αλέξανδρος Δελμούζος, έλληνας πρωτοπόρος παιδαγωγός. (Θαν. 10/12/1956)

Γκι Μολέ, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας (1956-1957) και από τα ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (Θαν. 3/10/1975)
Κώστας Βουτσάς, έλληνας ηθοποιός.

Χρύσα (Βαρδέα)
1933 – 2013

Διακεκριμένη ελληνίδα γλύπτρια, που έζησε και δημιούργησε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπήρξε από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του λουμινισμού στο χώρο της γλυπτικής και φιλοτέχνησε τα έργα της με διάφορα υλικά, όπως χάλυβα, αλουμίνιο, γύψο, νέον και ακρυλικό γυαλί (πλεξιγκλάς). Στο διεθνές κοινό ήταν γνωστή ως Chryssa.

Η Χρύσα Βαρδέα γεννήθηκε στην Αθήνα στις 31 Δεκεμβρίου του 1933 και καταγόταν από τη γνωστή μανιάτικη οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων. Η οικογένειά της δεν ήταν πλούσια, είχε όμως υψηλό μορφωτικό επίπεδο και ουσιαστική επαφή με τις τέχνες. Μία από τις αδελφές της ήταν γιατρός και προσωπική φίλη του Νίκου Καζαντζάκη.

Σπούδασε κοινωνική πρόνοια στην Αθήνα, αλλά το 1953 πήγε στο Παρίσι, όπου και φοίτησε για ένα χρόνο στη σχολή καλών τεχνών «Académie de la Grande Chaumière» με την παρότρυνση ενός Έλληνα τεχνοκριτικού, ο οποίος είχε διακρίνει το ταλέντο της στη ζωγραφική. Το 1954 εγκατέλειψε το Παρίσι και συνέχισε τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας, επειδή πίστευε ότι «στην Αμερική θα ήταν πολύ πιο εύκολο να βρει την ελευθερία της έκφρασης απ’ ότι στην Ευρώπη».

Τρία χρόνια μετά, το 1957, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Νέα Υόρκη, όπου και δημιούργησε το εργαστήριό της. Η πασίγνωστη πλατεία της αμερικανικής μεγαλούπολης Times Square και τα φώτα της αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για την καλλιτέχνιδα.

Σταθμό «Ευαγγελισμός», Μετρό Αθήνας

Το πρώτο της μεγάλο έργο, τα «Κυκλαδικά Βιβλία» (1957), χαρακτηρίστηκε από την κριτικό τέχνης Μπάρμπαρα Ρόουζ ως προάγγελος του Μινιμαλισμού. Η πρώτη της ατομική έκθεση πραγματοποιήθηκε το 1961 στη γκαλερί της Μπέτι Πάρσονς και την ίδια χρονιά στο μουσείο Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης.

Το έργο της «Οι Πύλες της Times Square» (1966), μια γιγαντιαία σύνθεση από ανοξείδωτο ατσάλι, πλέξιγκλας και φώτα νέον, αποτελεί την καλλιτεχνική κορύφωση της, αλλά και ένα από τα πιο σημαντικά αμερικανικά γλυπτά. Το 1967 φιλοτέχνησε το έργο «Κλυταιμνήστρα», το οποίο σήμερα βρίσκεται έξω από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Έργα της έχουν εκτεθεί σε διάσημα μουσεία και γκαλερί σε όλο τον κόσμο, όπως στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) στη Νέα Υόρκη, στο Minneapolis Walker Art Center (1968), στο Whitney (1972), στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Μόντρεαλ (1974), στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Παρίσι (1979), στην Εθνική Πινακοθήκη στην Αθήνα, στα Ινστιτούτα Σύγχρονης Τέχνης της Βοστώνης και του Λονδίνου. Πήρε μέρος σε διάφορες εκθέσεις, όπως στις Μπιενάλε του Σάο Πάολο (1963, 1969) και της Βενετίας (1972).

Το έργο της «Mott Street» (1983), επηρεασμένο από την Τσάιναταουν του Μανχάταν, βρίσκεται στον σταθμό «Ευαγγελισμός» του Μετρό της Αθήνας. Έργα της έχει χαρίσει, επίσης, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Αθήνας. Το 1992 επέστρεψε για πρώτη φορά στην Αθήνα μετά από τριάντα πέντε χρόνια, δημιουργώντας ένα εργαστήριο στο Νέο Κόσμο, αλλά μετά επέστρεψε ξανά στην Αμερική.

Η Χρύσα Βαρδέα πέθανε στην Αθήνα στις 23 Δεκεμβρίου 2013, σε ηλικία 79 ετών.

Ντόνα Σάμερ
1948 – 2012

Αμερικανίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, η οποία γνώρισε μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του '70 στη χρυσή εποχή της χορευτικής μουσικής ντίσκο, εξού και το προσωνύμιο «βασίλισσα της ντίσκο».

Η ΛαΝτόνα Άντριαν Γκέινς (LaDonna Adrian Gaines), όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1948 στο Ντόρτσεστερ της Βοστώνης, στους κόλπους μιας ευσεβούς πολυμελούς χριστιανικής οικογένειας. Επηρεασμένη από τη Μαχάλια Τζάκσον, ξεκίνησε να τραγουδά σε μικρή ηλικία μουσική γκόσπελ στη χορωδία της ενορίας της.

Στα μαθητικά της χρόνια σχημάτισε διάφορα μουσικά σχήματα, που μιμούνταν τα γυναικεία συγκροτήματα, όπως οι The Supremes και οι Martha and the Vandellas. Όταν στα τέλη της δεκαετίας του '60 άκουσε την Τζάνις Τζόπλιν μαγεύτηκε από τη φωνή και τα τραγούδια της και αποφάσισε να εγκαταλείψει το σχολείο, πεπεισμένη ότι η μουσική ήταν ένας τρόπος διαφυγής από τη Βοστώνη, όπου ανέκαθεν αισθανόταν παρείσακτη, ακόμη και ανάμεσα στα μέλη της οικογενείας της, που τη λοιδορούσαν για τη φωνή και τις εμφανίσεις της.

Το 1968 διεκδίκησε τη συμμετοχή της στο μιούζικαλ Hair, αλλά έχασε τον ρόλο της Σίλα από τη Μέλμπα Μουρ. Όταν το έργο παρουσιάστηκε στην Ευρώπη, η Ντόνα Σάμερ (Donna Summer) κέρδισε τον ρόλο και μετακόμισε στη Γερμανία, όπου παρέμεινε για αρκετά χρόνια. Το 1971 κυκλοφόρησε το πρώτο της σινγκλ με το πραγματικό της όνομα, μια διασκευή του τραγουδιού Sally Go ‘Round the Roses’, το οποίο πέρασε απαρατήρητο.

Το 1972 παντρεύτηκε τον αυστριακό ηθοποιό Χέλμουτ Ζόμερ, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, τη Μίμι Ζόμερ, το 1973. Το ζευγάρι χώρισε σύντομα, εξαιτίας του δεσμού της Σάμερ με τον γερμανό ζωγράφο και μελλοντικό της σύντροφο Πέτερ Μιλντόρφερ. Κράτησε, όμως, το επίθετο του πρώην συζύγου της και το αγγλοποίησε σε Σάμερ.

Το 1973, όταν έκανε φωνητικά για το ποπ συγκρότημα των Three Dog Night, γνωρίστηκε με τον παραγωγό Τζόρτζιο Μοροντέρ (από τους πρωτεργάτες της ντίσκο), ο οποίος την έπεισε να υπογράψει στην εταιρεία Groovy Records. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο Lady of the Night, που γνώρισε περιορισμένη επιτυχία στην Ευρώπη, με το τραγούδι The Hostage.

To 1975 γνώρισε την πρώτη της μεγάλη επιτυχία, με το τραγούδι Love You Love You Baby, ένα ερωτικό τραγούδι με στεναγμούς και βογκητά, που πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί αρνήθηκαν να παίξουν. Η ιδέα της Σάμερ να το ερμηνεύσει στο ύφος της Μέριλιν Μονρόε αποδείχτηκε ιδιαίτερα επιτυχημένη, όπως και η ιδέα του ιδιοκτήτη της Casablanca Records, Νιλ Μπόγκαρτ, να το προωθήσει στη Βόρειο Αμερική μέσω των ντισκοτέκ, σε μια 17λεπτη έκδοση.

Τα επόμενα χρόνια η επιτυχία της Σάμερ συνεχίστηκε με τα τραγούδια I Feel Love (1977), MacArthur Park (1978), Heaven Knows (1978), Last Dance (1978), Hot Stuff (1979), Bad Girls (1979) και No More Tears (Enough is Enough) ντουέτο με την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ (1979). Το 1978 παντρεύεται για δεύτερη φορά τον τραγουδιστή Μπρους Σουντάνο, με τον οποίο απέκτησε δύο κορίτσια, την Μπρούκλιν και την Αμάντα. Προηγουμένως είχε χωρίσει με επεισοδιακό τρόπο από τον σύντροφό της Πέτερ Μιλντόρφερ.

Το 1980 κάνει στροφή στην καριέρα της. Εγκαταλείπει την ντίσκο για ένα πιο «νιου γουέιβ» ήχο, με ροκ στοιχεία, στο άλμπουμ της Τhe Wanderer, που γίνεται χρυσό. Συνεχίζει να γνωρίζει επιτυχία με τα τραγούδια She Works Hard for the Money (1983), Unconditional Love (1983), Love Has a Mind of Its Own (1984), Dinner with Gershwin (1987), This Time I Know It’s for Real (1989) και When Love Cries (1991).

Το 2008 κυκλοφορεί το πρώτο της άλμπουμ εδώ και 17 χρόνια, με ολοκληρωτικά καινούριο υλικό, με τίτλο Crayons. Φθάνει στο Νο17 του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών (η υψηλότερη θέση από το 1983) και τρία τραγούδια από το άλμπουμ (I'm a Fire, Stamp Your Feet, Fame (The Game)) ανεβαίνουν στην κορυφή του αμερικανικού χορευτικού τσαρτ.

Στη μακρόχρονη καριέρα της η Ντόνα Σάμερ κέρδισε πέντε βραβεία Γκράμι, ενώ ήταν η πρώτη τραγουδίστρια που είχε τρία συνεχόμενα διπλά άλμπουμ στην πρώτη θέση του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών. Στις 11 Δεκεμβρίου 2009 τραγούδησε κατά τη διάρκεια της απονομής του  βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη στον αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα στο Όσλο της Νορβηγίας.

Η Ντόνα Σάμερ τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο. Βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της στο Κι Γουέστ της Φλώριδας στις 17 Μαΐου 2012, σε ηλικία 63 ετών.

Νίκος Πλουμπίδης
1902 – 1953

Ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και μία από πιο τραγικές φιγούρες του ελληνικού κομουνιστικού κινήματος.

Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1902 στα Λαγκάδια Αρκαδίας. Φοίτησε στο Διδασκαλείο του Πύργου Ηλείας, όπου μυήθηκε στις σοσιαλιστικές ιδέες, και το 1924 διορίσθηκε δάσκαλος στην Ελασσόνα. Ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση στον κλάδο του και το 1926 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Εξελέγη στην Εκτελεστική Επιτροπή της Δημοσιοϋπαλληλικής Ομοσπονδίας και στη συνέχεια της Πανυπαλληλικής Συνομοσπονδίας.

Το 1931 συνελήφθη για τη συνδικαλιστική και κομματική του δράση. Φυλακίστηκε για τρεις μήνες και στη συνέχεια απολύθηκε από τη θέση του. Από τότε, αφιέρωσε όλες τις δυνάμεις του στον συνδικαλισμό και στο κόμμα του και αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΕΓΣΕΕ), που είχε ιδρύσει το ΚΚΕ και η οποία έχοντας διαλυθεί με δικαστική απόφαση, λόγω του «ιδιωνύμου», βρισκόταν στην παρανομία. 

Το καλοκαίρι του 1935 μετείχε στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο της Γ’ Διεθνούς στη Μόσχα. Κατά τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου ήταν αρχικά γραμματέας της παράνομης κομματικής επιτροπής της περιοχής Θεσσαλίας και στη συνέχεια της Μακεδονίας. Το 1938 προωθήθηκε στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, με γενικό γραμματέα τον Γιώργη Σιάντο.

Ο Πλουμπίδης συνελήφθη τον Μάιο του 1939 κι επειδή ήταν ήδη φυματικός μεταφέρθηκε στο τότε σανατόριο «Σωτηρία». Πήρε μέρος στην εντυπωσιακή ομαδική απόδραση των εκεί κρατουμένων κομμουνιστών την άνοιξη του 1941. Συνέβαλε στην ανασυγκρότηση του ΚΚΕ και στη συνέχεια στην οργανωτική συγκρότηση του ΕΑΜ. Τον Δεκέμβριο του 1942 εξελέγη μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, στην 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του κόμματος.

Μετά την Απελευθέρωση, επανεξελέγη από την 11η Ολομέλεια (Απρίλιος 1945) στο νέο Πολιτικό Γραφείο. Δεν εξελέγη, όμως, στο ολιγομελές Πολιτικό Γραφείο μετά την 12η Ολομέλεια (Ιούνιος 1945) και μετά το 7ο Συνέδριο (Οκτώβριος 1945), που συνήλθαν υπό την ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη. Ίσως η εξαίρεσή του αυτή από το Πολιτικό Γραφείο να είχε σχέση και με παλιά δυσπιστία του Ζαχαριάδη απέναντί του.

Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου παρέμεινε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε την καθοδήγηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ με το ψευδώνυμο «Μπάρμπας». Μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου ανέλαβε επικεφαλής της παράνομης κομματικής οργάνωσης στο εσωτερικό. Στις 25 Νοεμβρίου 1952 συνελήφθη στον Κολωνό από την Αστυνομία και μετά την ανάκρισή του μεταφέρθηκε στο σανατόριο «Σωτηρία», επειδή ήταν βαριά άρρωστος από φυματίωση και νεφρίτιδα.

Δύο ημέρες αργότερα, με εντολή του εξόριστου γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη μεταδόθηκε από τον ραδιοσταθμό της «Ελεύθερης Ελλάδας», που έδρευε στο Βουκουρέστι, ανακοίνωση του κόμματος, με την οποία καταγγελλόταν ως πράκτορας της Ασφάλειας. Κατά την ανακοίνωση, ο Πλουμπίδης «είναι από 27ετίας πράκτορας της Ασφάλειας. Στη χιτλερική κατοχή και την περίοδο της αμερικανοκρατίας, ο προβοκάτορας Πλουμπίδης έκανε μεγάλη ζημιά στο λαϊκό κίνημα και το λαό μας. Ο Πλουμπίδης είναι βαμμένος θανάσιμος εχθρός του λαού. Τα στοιχεία που αφορούν τη χαφιέδικη πρακτορική δράση του θα δημοσιευτούν την κατάλληλη ώρα».

Το ΚΚΕ υποψιαζόταν τον Πλουμπίδη από τον Μάρτιο του 1952, όταν είχε δημοσιοποιηθεί επιστολή του, με την οποία προσφερόταν να παραδοθεί και να δικασθεί σε περίπτωση μετατροπής της θανατικής ποινής του Νίκου Μπελογιάννη και των συγκατηγορουμένων του. Το κόμμα είχε χαρακτηρίσει την επιστολή κατασκεύασμα της Ασφάλειας και τον Πλουμπίδη όργανό της.

Η δίκη του Νίκου Πλουμπίδη άρχισε στις 24 Ιουλίου 1953 στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών, με την κατηγορία της κατασκοπίας, βάσει του Αναγκαστικού Νόμου 375/1936. Οι επιθέσεις του κόμματος εναντίον του συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση. Στις 27 Ιουλίου, ο ραδιοσταθμός της «Ελεύθερης Ελλάδας» τον κατηγόρησε ότι ήταν αυτός που πρόδωσε τον Μπελογιάννη.

Ο ίδιος υπέμεινε με καρτερία το προσωπικό του δράμα, δίνοντας δείγματα ακλόνητης αφοσίωσης στο κόμμα του. «Ο Ζαχαριάδης είναι ο αρχηγός του Κόμματός μου. Για να με πει πράκτορα θα έχει τους λόγους του. Εγώ μόνο σε Συνέδριο θα μπορούσα να ζητήσω διευκρινίσεις». Σε άλλο σημείο διεξήχθη ο εξής διάλογος με τον Πρόεδρο του Στρατοδικείου:

Πλουμπίδης: Δεν δικάζετε άτομα, δικάζετε το ΚΚΕ.
Πρόεδρος: Σε θεωρούν προδότη.
Πλουμπίδης: Θέλουν να προστατεύσουν το Κόμμα από έναν υποτιθέμενο εχθρό.

Τελικά, στις 3 Αυγούστου 1953, ο Νίκος Πλουμπίδης καταδικάσθηκε «δις εις θάνατον». Σε θάνατο, αλλ’ ερήμην, καταδικάστηκαν και οι Νίκος Ζαχαριάδης, Γιώργος Βοντίτσιος (Γούσιας), Βασίλης Μπαρτζώτας κ.ά.

Ένα χρόνο και δέκα ημέρες μετά την καταδίκη του, ο Νίκος Πλουμπίδης  αντίκρυσε τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Αυγούστου 1954 το εκτελεστικό απόσπασμα. Γύρω στις 3:30 π.μ. οδηγήθηκε με χειροπέδες σε μια χαράδρα, κοντά στην Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί, όπου πριν από την εκτέλεση διεμήφθη ο εξής διάλογος με τον Βασιλικό Επίτροπο του Στρατοδικείου (νυν εισαγγελέας):

Επίτροπος: Έχεις να εκφράσεις καμιά επιθυμία;
Πλουμπίδης: Θέλω μόνο να πω ότι υπήρξα τίμιος αγωνιστής.
Επίτροπος: Δεν έχεις δίκιο. Οι πράξεις σου δεν υπήρξαν τίμιες.
Πλουμπίδης: Αφήνω τίμιο όνομα με τον τρόπο μου.
Επίτροπος: Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις. Απευθύνεσαι προς άλλους, οι οποίοι, όμως, σε λάσπωσαν.
Πλουμπίδης: Δεν πειράζει. Ο Ζαχαριάδης είναι ο πραγματικός αρχηγός μου. Τον υπακούω και τώρα.

Ο Νίκος Πλουμπίδης εκτελέστηκε λίγο αργότερα με ακάλυπτα τα μάτια, ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ και τραγουδώντας τη «Διεθνή». Το ΚΚΕ συνέχισε να τον στοχοποιεί και μετά τον θάνατό του, όταν υποστήριζε από τα ερτζιανά ότι «ο Πλουμπίδης δεν πέθανε, αλλά μεταφέρθηκε στην Αμερική, όπου γεμίζει τις μέρες και τις τσέπες του με το πικρό αντίτιμο της προδοσίας». Το 1958, μετά την «αποσταλινοποίηση» και την εκπαραθύρωση του Νίκου Ζαχαριάδη από την ηγεσία του κόμματος, το ΚΚΕ αποκατέστησε τον Νίκο Πλουμπίδη.

Η Κουβανική Επανάσταση

Την τελευταία μέρα του 1958, ο διεφθαρμένος δικτάτορας της Κούβας, Φουλχένσιο Μπατίστα, εγκαταλείπει την Αβάνα, κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή. Μαζί με την κουστωδία του μεταφέρει και μια μικρή περιουσία: 300 εκατομμύρια δολάρια, προϊόν κατάχρησης από τα δημόσια ταμεία. Οι "μπαρμπούδος" (γενειοφόροι) του Φιντέλ Κάστρο βρίσκονται προ των πυλών!

Οι προσπάθειες του νεαρού γενειοφόρου δικηγόρου για την ανατροπή του Μπατίστα είχαν ξεκινήσει στις 26 Ιουλίου του 1953, με την αποτυχημένη επίθεση στους στρατώνες Μονκάδα. Οι 119 επαναστάτες, που πραγματοποιούν την επίθεση, κυριολεκτικά αποδεκατίστηκαν. Ο Φιντέλ διασώζεται, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε φυλάκιση 15 ετών.

Το Νοέμβριο του 1956, σε μία κρίση μεγαλοψυχίας, ο Μπατίστα δίνει χάρη στον Φιντέλ, ο οποίος διαφεύγει στο Μεξικό για να ετοιμάσει το νέο γύρο αντιπαράθεσης με τον δικτάτορα. Στην ομάδα των 82, που θα ξεκινήσει την εποποιία της Κουβανικής Επανάστασης, προστίθεται και ο Τσε Γκεβάρα.

Το Νοέμβριο του 1956, οι επαναστάτες του Φιντέλ αποβιβάζονται στις ακτές της Κούβας. Αρχίζουν κλεφτοπόλεμο με τις δυνάμεις του Μπατίστα στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα. Στόχος τους να κερδίσουν πρώτα την υποστήριξη των αγροτών και στη συνέχεια των κατοίκων των μεγάλων πόλεων.

Οι κυβερνητικές δυνάμεις, παρά τη φθορά που προκαλούν στις τάξεις των ανταρτών, χάνουν πολύ γρήγορα το παιγνίδι. Άμαθες στον ανταρτοπόλεμο, έχουν να αντιμετωπίσουν και την αυξανόμενη λαϊκή υποστήριξη προς τους επαναστάτες.

Ο Μπατίστα βλέπει το τέλος της εξουσίας του να πλησιάζει. Έτσι, αποφασίζει στις 31 Δεκεμβρίου του 1958 να εγκαταλείψει τη χώρα. Την επομένη, Πρωτοχρονιά του 1959, οι «μπαρμπούδος του Φιντέλ Κάστρο εισέρχονται θριαμβευτικά στην Αβάνα!

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Αλέξανδρος Δελμούζος, έλληνας πρωτοπόρος παιδαγωγός. (Θαν. 10/12/1956)

Γκι Μολέ, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας (1956-1957) και από τα ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (Θαν. 3/10/1975)
Κώστας Βουτσάς, έλληνας ηθοποιός.

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου