Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 21 Μάρ 2018
Σαν Σήμερα... Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σαν Σήμερα... Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018Σαν Σήμερα... Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018

 

 
Ανατολή Ήλιου: 06:25 – Δύση Ήλιου: 18:39

 

Σαν Σήμερα...

 

Γεγονότα

μ.Χ.
Υπογράφεται ανάμεσα στη Ρωσία και την Τουρκία η Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, με την οποία ιδρύεται η Πολιτεία των Επτά Ενωμένων Νήσων (Επτάνησα), το πρώτο ελληνικό κράτος μετά την Άλωση. Το νεοσύστατο κράτος θα είναι ανεξάρτητο, με εγγυητή της ανεξαρτησίας του τη Ρωσία, αλλά φόρου υποτελές στο σουλτάνο.
Οι έλληνες επαναστάτες καταλαμβάνουν τα Καλάβρυτα. Θεωρείται η πρώτη πολεμική πράξη του Αγώνα στην Πελοπόννησο.

Η πολιορκία και η παράδοση των Καλαβρύτων

Η πρώτη τουφεκιά της Ελληνικής Επανάστασης έπεσε στις 21 Μαρτίου 1821 στα Καλάβρυτα, όταν ένοπλοι αγωνιστές, με επικεφαλής τους τοπικούς οπλαρχηγούς πολιόρκησαν τους Τούρκους, που είχαν καταφύγει σε τρεις οχυρούς πύργους.

Από τις αρχές Φεβρουαρίου, μετά τη διάσκεψη της Βοστίτσας (26 - 29 Ιανουαρίου), άρχισαν να πυκνώνουν οι φήμες για επικείμενη εξέγερση των ραγιάδων στην Πελοπόννησο. Ο άγγλος πρόξενος στην Πάτρα Γκριν συμβούλευσε τους Τούρκους να λάβουν τα μέτρα τους, ενώ δεν έλειψαν και Έλληνες με μειωμένη εθνική συνείδηση, όπως ο κοτζάμπασης της Τριπολιτσάς Σωτηράκης Κουγιάς και ο δραγουμάνος του Πασά, Σταυράκης Ιακωβίκης, που πρόδωσαν την υπόθεση, δίνοντας πληροφορίες στους κατακτητές.

Η οθωμανική διοίκηση, θορυβημένη και από μεμονωμένες επιθέσεις κατά υπαλλήλων της, αποφάσισε να καλέσει στην Τριπολιτσά τους πρόκριτους της Πελοποννήσου με το πρόσχημα έκτακτης σύσκεψης. Στην πραγματικότητα, όμως, οι Τούρκοι σκόπευαν να τους κρατήσουν ως ομήρους για να αποτρέψουν κάθε διάθεση των Ελλήνων για εξέγερση.

Πολλοί από τους πρόκριτους δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση, γνωρίζοντας την τύχη που τους περίμενε. Έτσι, στις 10 ή στις 13 Μαρτίου, επιφανείς Αχαιοί κατέφθασαν στη μονή της Αγίας Λαύρας για να αποφασίσουν περί του πρακτέου. Στη συγκέντρωση συμμετείχαν οι επίσκοποι Παλαιών Πατρών Γερμανός και Κερνίκης Προκόπιος και οι πρόκριτοι Ασημάκης Ζαΐμης, Ασημάκης Φωτήλας, Σωτήρης Θεοχαρόπουλος, Σωτήρης Χαραλάμπης, Παναγιωτάκης Φωτήλας, Ανδρέας Ζαΐμης και Ανδρέας Λόντος.

Αφού αντηλλάγησαν απόψεις και κάμφθηκαν οι αμφιβολίες κυρίως του Ζαΐμη και του Παλαιών Πατρών Γερμανού, αποφασίσθηκε ότι η επανάσταση έπρεπε να ξεκινήσει αμέσως, καθώς δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο. Τυχόν σύλληψή τους θα αποτελούσε πλήγμα για την εξέγερση και πιθανώς να συνέβαλε στη ματαίωσή της. Πολύτιμες πληροφορίες για τις προθέσεις των κατακτητών έδωσε ο νεαρός Παναγιωτάκης Φωτήλας, που ήταν ερωτευμένος με την κόρη του βοεβόδα (διοικητή) των Καλαβρύτων, Αϊσέ. Στη συνέχεια, οι παριστάμενοι αναχώρησαν για τις περιοχές τους, προκειμένου να στρατολογήσουν άνδρες και να περιμένουν την έναρξη του αγώνα.

Τις εξελίξεις επιτάχυνε το περιστατικό της 18ης Μαρτίου20ης Μαρτίου), όταν άνθρωποι του βοεβόδα των Καλαβρύτων, Ιμπραήμ Αρναούτογλου, χτυπήθηκαν από τους Πετμεζαίους καθ’ οδόν προς την Τριπολιτσά. Ο Αρναούτογλου, όταν πληροφορήθηκε το γεγονός, διέταξε τους Τούρκους της περιοχής να κλεισθούν σε τρεις οχυρούς πύργους των Καλαβρύτων και να αμυνθούν, ελπίζοντας σε βοήθεια από την οθωμανική διοίκηση της Τριπολιτσάς.

Στις 21 Μαρτίου 1821, 600 έλληνες επαναστάτες, με επικεφαλής τους Σωτήρη Χαραλάμπη, Ασημάκη Φωτήλα, Σωτήρη Θεοχαρόπουλο, Νικόλαο Σολιώτη, Ιωάννη Παπαδόπουλο, Βασίλειο και Νικόλαο Πετμεζά, συγκεντρώθηκαν στη μονή της Αγίας Λαύρας. Αφού παρακολούθησαν τη Θεία Λειτουργία, σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, πήραν μαζί τους για σημαία το λάβαρο της μονής με τη χρυσοκέντητη παράσταση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου κι ένα παλιό κανόνι.

Την ίδια ημέρα ξεκίνησαν την πολιορκία των τριών οχυρών πύργων στα Καλάβρυτα και ύστερα από μάχες που κράτησαν πέντε ημέρες εξανάγκασαν τους πολιορκημένους να παραδοθούν. Οι απώλειες των Ελλήνων ήταν 2 νεκροί και 3 τραυματίες, μεταξύ αυτών και ο Νικόλαος Σολιώτης. Αδιευκρίνιστες ήταν οι απώλειες για τους πολιορκούμενους Τούρκους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν άμαχοι. Πολλοί από αυτούς κατεσφάγησαν, αν και είχαν παραδοθεί. Οι επαναστάτες πήραν ως λάφυρα πάνω από 100 όπλα, με τα οποία εξόπλισαν άλλους αγωνιστές.

Όσον αφορά την τύχη της Αϊσέ Αρναούτογλου, φαίνεται να διασώθηκε, αλλά αυτοκτόνησε αργότερα, όταν, σύμφωνα με την παράδοση, πληροφορήθηκε την απώλεια του αγαπημένου της Παναγιωτάκη Φωτήλα, που σκοτώθηκε κατά την πολιορκία της Πάτρας το 1824, σε ηλικία 24 ετών.

Η πολιορκία και η παράδοση των Καλαβρύτων θεωρείται ως η πρώτη σοβαρή πολεμική επιχείρηση της Ελληνικής Επανάστασης. Στις 23 Μαρτίου το σκηνικό θα μεταφερθεί νοτιοδυτικά της Πελοποννήσου, όταν οι Μανιάτες θα καταλάβουν την Καλαμάτα και η Μεσσηνιακή Γερουσία θα εκδώσει την «προειδοποίησιν εις τας ευρωπαϊκάς αυλάς», με την οποία θα τους γνωστοποιεί τον ξεσηκωμό του γένους των Ελλήνων.

Ο Ότο φον Μπίσμαρκ διορίζεται πρώτος καγκελάριος της Γερμανίας.
Η Περσία μετονομάζεται επισήμως σε Ιράν (Η χώρα των Αρίων).
Η Σφαγή του Σάρπβιλ: Η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής, του Απαρτχάιντ και των φυλετικών διακρίσεων, πνίγει στο αίμα ειρηνική διαδήλωση μαύρων φοιτητών. Από τα πυρά των αστυνομικών σκοτώνονται 69 διαδηλωτές και τραυματίζονται 180. Με αφορμή το τραγικό αυτό γεγονός, ο ΟΗΕ θα ανακηρύξει την 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων.
Ο Κώστας Καραμανλής εκλέγεται πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από το συνέδριο του κόμματος, διαδεχόμενος τον Μιλτιάδη Έβερτ. Στην πρώτη ψηφοφορία, οι υποψήφιοι είναι τέσσερις: Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Σουφλιάς, Μιλτιάδης Έβερτ και Βύρων Πολύδωρας. Στο δεύτερο γύρο περνούν ο Κώστας Καραμανλής με 40,7% και ο Γιώργος Σουφλιάς με 30,5%. Αποκλείονται ο Μ. Έβερτ με 25% και ο Β. Πολύδωρας με 3,4%. Στο δεύτερο γύρο, ο Καραμανλής συγκεντρώνει το 69,16% των ψήφων, έναντι 30% του αντιπάλου του Γιώργου Σουφλιά.

 

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, γερμανός συνθέτης. (Θαν. 28/7/1750)
 Μανώλης Χιώτης, έλληνας λαϊκός συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού. (Θαν. 21/3/1970)

Μανώλης Χιώτης
1920 – 1970

Λαϊκός συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, που εισήγαγε την τέταρτη -διπλή- χορδή στο μπουζούκι.

Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1920 στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε μετακομίσει η οικογένειά του από το Ναύπλιο. Κατά τη διάρκεια των μαθητικών του χρόνων πήρε μαθήματα κιθάρας, μπουζουκιού και ούτι από τον διάσημο μουσικοδιδάσκαλο της εποχής Γεώργιο Λώλο. Το 1935 επέστρεψε με την οικογένειά του στο Ναύπλιο και σε ηλικία μόλις 15 ετών έκανε τις πρώτες εμφανίσεις του σε μαγαζιά της περιοχής.

Η αλήθεια είναι ότι ο Μανώλης Χιώτης δεν έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια. Η οικογένειά του ήταν ευκατάστατη (η μητέρα του μάλιστα διατηρούσε ένα από τα πλέον αριστοκρατικά μπαρ της εποχής) και αυτό το αρχοντικό στυλ στο πάλκο διατήρησε και ο ίδιος στη μετέπειτα πορεία του.

Το 1936 κατέβηκε στην Αθήνα. Εμφανίστηκε για λίγες ημέρες στα «Παγώνια» (στη Σωκράτους και Αγίου Κωνσταντίνου γωνία) και αμέσως μετά στο «Δάσος», πλάι στον μεγάλο Στράτο Παγιουμτζή. Ήταν ακόμα 16 χρονών, ωστόσο ο Παγιουμτζής, διακρίνοντας το ταλέντο του, τον παρουσίασε στην Columbia, με την οποία υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο, ως «διευθύνον πρίμο όργανο», το χειμώνα του 1936.

Την επόμενη χρονιά φωνογράφησε και το πρώτο του τραγούδι «Γιατί δεν λες το ναι» (Το χρήμα δεν το λογαριάζω), με εκτελεστή τον Στράτο Παγιουμτζή. Λίγο αργότερα γνωρίζεται με τον Μπαγιαντέρα και παίζει μαζί του στις κλασικές εκτελέσεις των προπολεμικών επιτυχιών του, «Νυχτερίδα», «Μ' έχεις μαγεμένο», «Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη» κ.ά.

Αμέσως μετά την απελευθέρωση, ο Μανώλης Χιώτης χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τον ενισχυτή στις εμφανίσεις του και η καριέρα του εκτινάσσεται απότομα, όταν ηχογραφεί σε δεύτερη εκτέλεση το ήδη επιτυχημένο τραγούδι του «Ο πασατέμπος» (1946). Σε αυτό το τραγούδι κάνει -σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη- την πρώτη του εμφάνιση το τετράχορδο μπουζούκι, μία καινοτομία που εκτιμάται ότι πρώτος ο Χιώτης χρησιμοποίησε, αν και φαίνεται ότι τελικά το τετράχορδο μπουζούκι υπήρχε και νωρίτερα. Στο πάλκο, χρησιμοποιεί δύο μπουζούκια, ένα κλασικό, με μεταλλικές χορδές, κι ένα με χορδές από έντερα, ώστε η χροιά του να μοιάζει με το ούτι.

Με τη Μαίρη Λίντα.

Κατά τη δεκαετία του '40 γράφει τη μια επιτυχία μετά την άλλη: «Πάλι στις τρεις ήρθες εχθές να κοιμηθείς» (Ντουο Χάρμα), «Θα σου πω το μυστικό μου» (Μ. Νίνου), «Το φτωχομπούζουκο» (Στ. Τζουανάκος) κ.ά. Το 1950, έπειτα από δυο χρόνια χωρίς σουξέ, γράφει σε στίχους του Ν. Ρούτσου (που του έδινε στίχους που απέρριπτε ο Τσιτσάνης) «Τα πεταλάκια» και την ίδια χρονιά το «Σ' αυτό το φτωχοκάλυβο» με τη Στέλλα Χασκίλ.

Το 1954 παντρεύεται την πρώτη του γυναίκα, την τραγουδίστρια Ζωή Νάχη και αποκτά μαζί της δύο παιδιά. Λίγο αργότερα γνωρίζει τη Μαίρη Λίντα και κάνουν μαζί το ανεπανάληπτο ντουέτο που κυριάρχησε στο ελληνικό τραγούδι μέχρι το '66, οπότε και χώρισαν (είχαν παντρευτεί το 1959). Ανεπανάληπτες επιτυχίες, κλασικές φιγούρες στον κινηματογράφο και λάτιν ρυθμοί, που κορυφώνονταν σε οργιαστικά σόλα. Παράλληλα, δίνει και εκπληκτικά, κλασικού ύφους, σουξέ στον Στέλιο Καζαντζίδη, κυρίως σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη.

Το 1959 ενορχηστρώνει τον «Επιτάφιο» του Μίκη Θεοδωράκη, που έχει κάνει ήδη μια αποτυχημένη έκδοση, και τον απογειώνει. Ακολουθούν οι «Λιποτάκτες», η «Πολιτεία» και το «Αρχιπέλαγος». Με τις ενορχηστρώσεις του Χιώτη και τις φωνές της Μαίρης Λίντα, του Γρηγόρη Μπιθικώτση, του Στέλιου Καζαντζίδη και της Μαρινέλλας, τα έργα του Θεοδωράκη, αλλά και του Χατζιδάκι -του οποίου υπήρξε για καιρό σολίστας- αποκτούν λαϊκή απήχηση. Είναι ουσιαστικά αυτός που ανοίγει το δρόμο και στους άλλους λαϊκούς μουσικούς να συνεργαστούν με τους λόγιους συνθέτες, με αποτέλεσμα την έκρηξη του λεγόμενου «Έντεχνου».

Τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του ήταν και τα πιο δραματικά. Χωρίζει με τη Λίντα (πράγμα που του στοίχισε πολύ), κάνει αποτυχημένες συνεργασίες και ο καρκίνος αρχίζει να τον κατατρώγει. Στις 21 Μαρτίου του 1970, ανήμερα των 50ων γενεθλίων του, ο Μανώλης Χιώτης αφήνει την τελευταία του πνοή. Στην κηδεία του, στο Α' νεκροταφείο Αθηνών, ο Γιάννης Καραμπεσίνης παίζει με το μπουζούκι του Χιώτη τα «Ηλιοβασιλέματα» και το δακρυσμένο πλήθος τραγουδά. Μαζί και οι τρεις συντρόφισσες της ζωής του: Ζωή Νάχη, Μαίρη Λίντα και Μπέμπα Κυριακίδου.

Ο Μανώλης Χιώτης υπήρξε μία προσωπικότητα που άλλαξε την ιστορία και την εξέλιξη της μουσικής στην Ελλάδα. Η καινοτομία των τεσσάρων χορδών στο μπουζούκι, που είτε αυτός εφάρμοσε πρώτος είτε την επέβαλλε, μπορεί μεν να προκάλεσε το μένος των παραδοσιακών τριχορδάδων, αλλά έκανε αποδεκτό το μπουζούκι σε όλη την Ελλάδα, μιας και μέχρι τότε ήτανε απαγορευμένο και χαρακτηρισμένο ως «υπερβολικά λαϊκό», αλλά και γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο.

Δισκογραφία

  • Ναι μάτια μου (1955)
  • Θέλω να πω τον πόνο μου (1955)
  • Έφυγες και που μ' αφήνεις (1956)
  • Ώρα καλή καράβι μου (1957)
  • Συγχώρα με μητέρα (1957)
  • Εσύ δεν είσαι άνθρωπος (1957)
  • Διάβασα πως παντρεύεσαι (1957)
  • Σκότωσέ με (1957)
  • Απότομα (1959)
  • Απόψε φίλα με (1959)
  • Πάρε το δάκρυ μου (1959)
  • Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω (1959)
  • Τα πεταλάκια (η σούστα) (1961)
  • Οριεντάλ σόλο (1962)
  • Συλβάνα (1962)
  • Hiotis Sorrow (1962)
  • Θεσσαλονίκη μου (1962)
  • Μελαχροινή τσιγγάνα μου (1963)
  • Σήκω κοπέλα μου (1964)
  • Σου γράφω μάνα από την Αμερική (1965)
  • Σαν πρώτα δεν μ' αγαπάς (1965)
  • Honeymoon (1965)
  • Ανοίχτε απόψε ουράνια (1965)
  • Η μεγάλη μου αγάπη (1965) 
Άιρτον Σένα, βραζιλιάνος πιλότος της Φόρμουλα 1. (Θαν. 1/5/1994)

Θάνατοι

 


μ.Χ.

Ποκαχόντας
1595 – 1617

Η ινδιάνα πριγκίπισσα Ποκαχόντας (Pocahontas) υπήρξε η πρώτη ηρωίδα της Αμερικής. Έσωσε πολλούς αποίκους από το θάνατο, συνέβαλε αποφασιστικά στην ειρήνη κι έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον βασιλιά της Αγγλίας. Η ζωή της αποτέλεσε το θέμα ενός δημοφιλούς λαϊκού θρύλου της Αμερικής, που έγινε γνωστός σε πολλές χώρες μέσα από την ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ.

Γεννήθηκε το 1595 σ’ ένα μικρό χωριό της Βιρτζίνια. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ματοάκα. «Ποκαχόντας» σημαίνει «παιχνιδιάρα»... Έτσι την αποκαλούσαν όταν ήταν παιδί. Ήταν κόρη του Παουχάταν, παντοδύναμου αρχηγού της φυλής Αλγκόνκουιν.

Σύμφωνα με τον θρύλο, το 1607, η 12χρονη Ματουάκα είδε αιχμάλωτο στα χέρια της φυλής της τον ηγέτη της αγγλικής αποικίας του Τζέιμσταουν στη Βιρτζίνια, Τζον Σμιθ. Θεωρείται ότι τον έσωσε από βέβαιο θάνατο, καθώς λίγο πριν τον σκοτώσουν, παρακάλεσε τον πατέρα της να του χαρίσει τη ζωή. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι η ιστορία αυτή είναι αληθινή. Κυρίως, γιατί η μόνη επιβεβαίωση είναι η διήγηση του ίδιου του Σμιθ, 17 χρόνια αργότερα. Η Ματουάκα, όμως, ήταν υπαρκτό πρόσωπο και χρωστά τη δημοτικότητά της στην υπόλοιπη ζωή της.

Το 1613 έπεσε θύμα απαγωγής από τους Άγγλους και μεταφέρθηκε στο Τζέιμσταουν για να γίνει η ανταλλαγή της με άγγλους αιχμαλώτους. Εκεί έγινε χριστιανή κι ένα χρόνο αργότερα παντρεύτηκε τον άγγλο άποικο και χήρο Τζον Ρόλφι, καπνοπαραγωγό στη Βιρτζίνια. Ο γάμος τους έφερε οκτώ χρόνια ειρήνης μεταξύ των αποίκων και των Ινδιάνων.

Η πριγκίπισσα έμαθε αγγλικά, ονομάστηκε Ρεβέκκα και επισκέφθηκε τον βασιλιά της Αγγλίας Ιάκωβο Α’ στο Λονδίνο την άνοιξη του 1616, όπου έγινε δεκτή με ενθουσιασμό και απέκτησε το κύρος της διασημότητας. Όμως, ο αποχωρισμός της από τη φυλή και την πατρίδα της τής στοίχισε ακριβά. Το ινδιάνικο ταμπεραμέντο της δεν άντεξε το αγγλικό κλίμα και την ξενιτιά. Η Ποκαχόντας αρρώστησε ύστερα από επτά μήνες (από πνευμονία, ευλογιά ή φυματίωση) και πέθανε στις 21 Μαρτίου 1617, λίγο πριν επιστρέψει στην Αμερική.

Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος
1843 – 1873

Έλληνας δικηγόρος, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής της λεγόμενης Α' Αθηναϊκής Σχολής.

Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 8 Σεπτεμβρίου 1843 και ήταν γιος του εθνικού ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1866 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της σχολής του με τη διατριβή «Αι περί ποινή θεωρίαι του Πλάτωνος». Εργάστηκε ως δικηγόρος, ενώ παράλληλα μελετούσε από νεαρή ηλικίας αρχαίους Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς, καθώς και τη σύγχρονή του λογοτεχνική παραγωγή. Το μεγάλο παράπονό του ήταν ότι λόγω του επαγγέλματός τους, δεν του επαρκούσε ο χρόνος για να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία κι έγραφε μόνο κατά τις νυχτερινές ώρες.

Το 1861, σε ηλικία 18 ετών, δημοσίευσε την πρώτη του μελέτη, με τίτλο Σκέψεις ενός ληστού ή καταδίκη της κοινωνίας, η οποία αναδεικνύει τη φιλελεύθερη και αναρχίζουσα σκέψη του και αποτελεί μία συναρπαστική απολογία για το ληστρικό φαινόμενο στην Ελλάδα της εποχής του. «Ληστής κακούργος! Οι πλούσιοι τους τρέμουσιν, οι πτωχοί τους τιμώσι τις του καταφρονεί; ο νόμος; όχι διότι δεν τους ετιμώρει» γράφει κάπου.

Στον Δημήτριο Παπαρρηγόπουλο αποδίδεται το πρώτο μέρος του άρθρου Aναρχία, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Φως του Σοφοκλή Kαρύδη στις 9 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου και θεωρείται το πρώτο αναρχικό δημοσίευμα στον τότε ελλαδικό χώρο. Το άρθρο προκάλεσε αντιδράσεις και το φύλλο της εφημερίδας κατασχέθηκε, ενώ το δεύτερο μέρος του δεν δημοσιεύτηκε ποτέ.

Το 1868 εξέδωσε την πραγματεία Τα καθήκοντα του ανθρώπου ως χριστιανού και ως πολίτου, που βραβεύτηκε στο Νικοδήμειο διαγωνισμό. Ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του, δημοσίευσε το ιστορικό σύγγραμμα Συνοπτική Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, που χρησιμοποιήθηκε ως σχολικό εγχειρίδιο στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Η σχέση του με την ποίηση ξεκινά από τα νεανικά του χρόνια. Η πρώτη δημοσίευση έργου του, όμως, έγινε το 1866, όταν βραβεύτηκε στο Βουτσιναίο διαγωνισμό με την ποιητική συλλογή Στόνοι, στην οποία περιέχεται το πιο γνωστό του ποίημα Ο Φανός του Κοιμητηρίου Αθηνών. Ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια η συλλογή Χελιδόνες (1867) και τα ποιήματα Ορφεύς (1868) και Πυγμαλίων (1869), που βραβεύτηκαν με πρώτο έπαινο στον ίδιο διαγωνισμό.

Ο Παπαρρηγόπουλος έγραψε, επίσης, τους Χαρακτήρες, συλλογή πεζών και έμμετρων διαλογικών κειμένων κοινωνικής κριτικής, καθώς και την πολιτική κωμωδία Συζύγου εκλογή, η οποία γνώρισε επιτυχία στην ελληνική σκηνή, αλλά και μεταφράστηκε και παραστάθηκε στη Γαλλία και την Ιταλία. Το 1865 δημοσίευσε άλλη μια κωμωδία με τίτλο Αγορά.

Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος πέθανε από εγκεφαλική συμφόρηση στις 21 Μαρτίου 1873, σε ηλικία μόλις 29 χρόνων. Η κηδεία του ήταν πάνδημη, καθώς ο ποιητής ήταν αρκετά δημοφιλής στην εποχή του.

Ποιητικά, ο Παπαρρηγόπουλος τοποθετείται μεταξύ των κυριοτέρων εκπροσώπων της Α' Αθηναϊκής Σχολής, της οποίας κυρίαρχο στοιχείο αποτελεί ο ρομαντισμός. Στο έργο του, το οποίο είναι γραμμένο αποκλειστικά στην καθαρεύουσα, είναι έκδηλος ο ελεγειακός τόνος, συνοδευμένος από μια έντονα μελαγχολική έως απαισιόδοξη διάθεση.

Η κριτική τού προσάπτει στόμφο, έλλειψη λυρικής φλέβας και αφρόντιστο στίχο. Από την πλευρά του, ο φιλόλογος Νίκος Πουλόπουλος (καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ του Μόντρεαλ) θεωρεί ότι ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος είναι «ανεξήγητα παραμελημένος ποιητής» και υποστηρίζει ότι «η ποίησή του μεταφύτεψε τον λυρικό πεσιμισμό στον Καρυωτάκη και τον Σεφέρη και σμίλεψε τη φλεγματική ιστορική ποιητική του Καβάφη».

Πάτρικ Στέπτοου, βρετανός ιατρικός ερευνητής, που μαζί με τον συνάδελφό του Ρόμπερτ Έντουαρτς τελειοποίησαν τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης. (Γεν. 9/6/1913)
Τονίνο Γκουέρα, ιταλός ποιητής και σεναριογράφος, στενός συνεργάτης του Θόδωρου Αγγελόπουλου, του Φεντερίκο Φελίνι, του Μικελάντζελο Αντονιόνι και των αδελφών Ταβιάνι. (Γεν. 16/3/1920)
Κωστής Παπαγιώργης, έλληνας δοκιμιογράφος, αρθρογράφος και μεταφραστής φιλοσοφικών έργων. (Γεν. 7/11/1947)

Παναγιώτης Πιπινέλης
1899 – 1970

Έλληνας διπλωμάτης, συγγραφέας ιστορικών έργων και πολιτικός. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας για λίγους μήνες, το καλοκαίρι του 1963.

Ο Παναγιώτης Πιπινέλης γεννήθηκε στον Πειραιά στις 21 Μαρτίου 1899. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στα πανεπιστήμια Ζυρίχης και Φράιμπουργκ και το 1922 εισήλθε στο διπλωματικό σώμα, στο οποίο παρέμεινε έως το 1953.

Ως διπλωμάτης υπηρέτησε στο Παρίσι, τα Τίρανα και τη μόνιμη ελληνική αντιπροσωπεία στην Κοινωνία των Εθνών. Το 1933 τοποθετήθηκε διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του υπουργού Εξωτερικών Δημητρίου Μάξιμου, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον Ιούνιο του 1935. Στη συνέχεια, διετέλεσε πρεσβευτής της Ελλάδας στην Ουγγαρία και τη Βουλγαρία, ενώ μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941, ακολούθησε την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στη Μέση Ανατολή και στη συνέχεια στη Μεγάλη Βρετανία.

Μετά την απελευθέρωση ανέλαβε επικεφαλής του πολιτικού γραφείου του βασιλιά Γεωργίου Β' και από το 1947 έως το 1950 διετέλεσε μόνιμος υφυπουργός Εξωτερικών, υπουργός Εξωτερικών στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Θεοτόκη (1950) και μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ (1952).

Το Μάιο του 1953 παραιτήθηκε από το διπλωματικό σώμα και πολιτεύτηκε πρώτα με τον «Ελληνικό Συναγερμό» του Αλέξανδρου Παπάγου και στη συνέχεια με την ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Διετέλεσε Υπουργός Εμπορίου (1961-1963) και στις 19 Ιουνίου 1963 διορίστηκε πρωθυπουργός από τον Βασιλιά Παύλο, μετά την παραίτηση και τη φυγή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο εξωτερικό. Η κυβέρνησή του παρέμεινε στην εξουσία έως τις 28 Σεπτεμβρίου 1963, οπότε αντικαταστάθηκε από την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Στυλιανού Μαυρομιχάλη, η οποία διενήργησε τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου. Στην τελευταία προδικτατορική κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, διετέλεσε υπουργός Συντονισμού.

Κατά την περίοδο της δικτατορίας διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Κόλλια και Γεώργιου Παπαδόπουλου. Ως υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Παπαδόπουλου, φέρεται να μετέφερε, όχι μία φορά, μήνυμα του δικτάτορα προς τον βασιλιά Κωνσταντίνο να επανέλθει στην Ελλάδα.

Ο Παναγιώτης έγραψε βιβλία ιστορικού περιεχομένου και μεγάλο αριθμό μονογραφιών για εθνικά και διεθνή θέματα. Πέθανε στην Αθήνα στις 19 Ιουλίου 1970, σε ηλικία 71 ετών.

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου