Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 27 Φεβ 2018
Σαν Σήμερα... Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σαν Σήμερα... Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

 

 
Ανατολή Ήλιου: 06:57 – Δύση Ήλιου: 18:17

 

Σαν Σήμερα...

Γεγονότα


μ.Χ.
 Κωστής Παλαμάς, έλληνας ποιητής. (Γεν. 13/1/1859)

Κωστής Παλαμάς
1859 – 1943

Έλληνας ποιητής, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, διηγηματογράφος και θεατρικός συγγραφέας, από τις σπουδαιότερες πνευματικές φυσιογνωμίες του νέου Ελληνισμού. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής «γενιάς του 1880» και της αποκαλούμενης «Νέας Αθηναϊκής Σχολής», η οποία συσπείρωνε νέους ποιητές που αντιδρούσαν στις υπερβολές του αθηναϊκού ρομαντισμού και ενδιαφέρονταν για την καθιέρωση της δημοτικής στον ποιητικό λόγο. Στο ποιητικό του έργο, που ξεπερνά τις είκοσι συλλογές, κυριαρχεί η Ελλάδα ως ιδανικό και αντικείμενο αγάπης, η πορεία του ελληνικού έθνους μέσα στους αιώνες, η προσπάθεια δημιουργικής αφομοίωσης του αρχαιοελληνικού πνεύματος και της λαϊκής παράδοσης και το πνεύμα της οικουμενικότητας του ελληνικού πολιτισμού.

Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου του 1859 και καταγόταν από παλαιά μεσολογγίτικη οικογένεια, που είχε να επιδείξει εθνικούς αγωνιστές και πνευματικούς δημιουργούς. Σε ηλικία επτά ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και μητέρα και πήγε να ζήσει στο Μεσολόγγι με τον θείο του Δημήτριο Παλαμά. Στο Μεσολόγγι, που τόσο αγάπησε και τραγούδησε νοσταλγικά, έζησε έως το 1875, οπότε έφυγε για την Αθήνα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή. Δεν άργησε να καταλάβει, πως η πραγματική του κλίση ήταν η ποίηση και εγκαταλείποντας τις σπουδές του αφοσιώθηκε ολόψυχα στην τέχνη του λόγου και ιδιαίτερα του ποιητικού. Άλλωστε, από τα εννιά του χρόνια έγραφε στίχους και διάβαζε Έλληνες και ξένους ποιητές.

Το 1879 άρχισε να δημοσιογραφεί στις εφημερίδες και τα περιοδικά του καιρού του και το 1886 τύπωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Τραγούδια της Πατρίδος μου. Στο βιβλίο αυτό, όπως και στα άλλα δύο που ακολούθησαν, Ο Ύμνος στην Αθηνά (1889) και Τα μάτια της ψυχής (1992), ο Παλαμάς φανερώνει τις πρώτες νεανικές του προσπάθειες, προικισμένος με πλούσια ευγένεια και ευαισθησία. Μαζί με τον Δροσίνη, τον Πολέμη και άλλους ποιητές της Νέας Σχολής, χρησιμοποιεί τη δημοτική γλώσσα, σε αντίθεση με τους ρομαντικούς καθαρευουσιάνους ποιητές, Σούτσο, Βασιλειάδη, Παράσχο και άλλους.

Στις 27 Δεκεμβρίου του 1887 παντρεύτηκε τη Μαρία Βάλβη, γόνο πολιτικής οικογένειας του Μεσολογγίου, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, τον Λέανδρο (1891-1958), τη Ναυσικά και τον Άλκη. Στις 15 Οκτωβρίου 1897, ο Παλαμάς διορίστηκε γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε ένδειξη τιμής για το ποιητικό του έργο. Γι’ αυτό και οι εφημερίδες του καιρού (Εστία, Άστυ, Ακρόπολις), επαίνεσαν ζωηρότατα την απόφαση του τότε Υπουργού Παιδείας, Ανδρέα Παναγιωτόπουλου, βρίσκοντας την ευκαιρία να εγκωμιάσουν τον ποιητή. Λέγεται ότι, όταν ο Παλαμάς παρουσιάστηκε να αναλάβει υπηρεσία, ο τότε πρύτανης του Πανεπιστημίου, Αλκιβιάδης Κρασσάς, του είπε: «Ελπίζω, κύριε Παλαμά, τώρα που έχετε μια αξιοπρεπή θέση, ότι θα παύσετε... να γράφετε ποιήματα». Ευτυχώς, η ελπίδα του διαπρεπούς αστικολόγου της εποχής εκείνης διαψεύστηκε και η ελληνική τέχνη κέρδισε μια κορυφαία ποιητική φυσιογνωμία.

Τον ίδιο χρόνο με τον διορισμό του εκδίδει τη συλλογή Ίαμβοι και Ανάπαιστοι, που αποτελεί σταθμό στο έργο του. Στο μικρό αυτό βιβλίο, ο ποιητής δείχνει πιο ώριμος, έχει προσωπικό τόνο, δίνει λιτά και επιγραμματικά τις συγκινήσεις που του χαρίζει ο κόσμος της ιστορίας και της ζωής, όπως επισημαίνει η ποιήτρια Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη. Ο θάνατος του μικρού παιδιού του, του Άλκη, συντρίβει την πατρική του καρδιά, που ζητά τη λύτρωση στην ποίηση. Γράφει τότε τον Τάφο (1898), «τα λυρικά αυτά δάκρυα, που αποκρυσταλλώθηκαν σε σταλακτίτες», όπως γράφει ο κριτικός Ανδρέας Καραντώνης.

Το 1904 ο Παλαμάς κυκλοφορεί την ποιητική συλλογή Ασάλευτη Ζωή, έργο ωριμότητας του ποιητή, όπου η αγνή συγκίνηση δένεται σφιχτά με το στοχασμό και τη γλαφυρότητα του στίχου. Ακολουθούν ποιητικές συλλογές, όπως Οι καημοί της λιμνοθάλασσας, Πολιτεία και Μοναξιά, Οι Βωμοί και οι δύο μεγάλες επικές συνθέσεις του Ο δωδεκάλογος του γύφτου (1907) και Η φλογέρα του Βασιλιά (1910), που τον ανεβάζουν στην κορυφή του ποιητικού Παρνασσού. Τελευταία του ποιητική συλλογή Οι νύχτες του Φήμιου (1935).

Εκτός από ποίηση, ο Παλαμάς έγραψε ένα θεατρικό έργο, την Τρισεύγενη (1903), που ξεχωρίζει για τη γνήσια ποιητική συγκίνηση, μια σειρά διηγημάτων με καλύτερο τον Θάνατο του Παληκαριού και πλήθος κριτικών δοκιμίων. Το 1926 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1930 πρόεδρός της. Το 1934 ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, καθώς η φήμη του είχε προ πολλού διαβεί τα σύνορα του ελληνικού κράτους. Ιδιαίτερα τον απασχόλησε το Γλωσσικό Ζήτημα. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της δημοτικής και κορυφαία μορφή του δημοτικιστικού κινήματος με το κύρος του, αλλά και με τις κυρώσεις που υπέστη για τον γλωσσικό του αγώνα (προσωρινή απομάκρυνσή του από το πανεπιστήμιο). Αξιοσημείωτη ήταν η στάση του στα Ευαγγελικά και τα Ορεστειακά.

Ο Κωστής Παλαμάς πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943 και η κηδεία του την επομένη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών εξελίχθηκε σε αντικατοχικό συλλαλητήριο.

Η συνεισφορά του Κωστή Παλαμά στα ελληνικά γράμματα υπήρξε τεράστια. Ανανέωσε σημαντικά την ποιητική μορφή, αξιοποιώντας στο έπακρο τις δυνατότητες της λογοτεχνικής μας παράδοσης, από τον Όμηρο και τον Ρωμανό τον Μελωδό, ως τον Κάλβο, τον οποίο καθιέρωσε, και το δημοτικό μας τραγούδι. Παράλληλα, έκανε ένα τεράστιο λογοτεχνικό άνοιγμα προς τις λογοτεχνίες της Ευρώπης, μπολιάζοντας την ποίησή του με τα σύγχρονα ρεύματα του Παρνασσισμού, του Συμβολισμού και του Ρεαλισμού. Με αγνό πανανθρώπινο ιδεαλισμό και πηγαία λυρική πνοή, ο Παλαμάς δημιούργησε μια ολόκληρη εποχή κι έγινε δάσκαλος στις νεώτερες γενιές. Δίκαια, λοιπόν, θεωρείται, ύστερα από τον Διονύσιο Σολωμό, ο δεύτερος εθνικός μας ποιητής.

Η «Ογδόη» του Μπετόβεν

Συμφωνικό έργο του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν. Από τα αγαπημένα του κορυφαίου γερμανού συνθέτη – «η μικρή μου Συμφωνία σε Φα» την αποκαλούσε – είναι μία ανάλαφρη, ζωηρή και χαρούμενη σύνθεση.

Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 27 Φεβρουαρίου 1814 στη Βιέννη. Ο σχεδόν κουφός Μπετόβεν επέμεινε να διευθύνει την ορχήστρα, αλλά οι μουσικοί τον αγνόησαν και υπάκουαν μόνο στον εξάρχοντα.

Αποτελείται από τέσσερα μέρη:

  • Allegro vivace e con brio
  • Allegretto scherzando
  • Tempo di Menuetto
  • Allegro vivace

Διαρκεί περί τα 26 λεπτά και είναι γραμμένη για 2 φλάουτα, 2 όμποε, 2 κλαρινέτα, 2 φαγκότα, 2 κόρνα, 2 τρομπέτες, τύμπανα και έγχορδα.

Με αίμα βάφονται στη Βαρσοβία της Πολωνίας διαδηλώσεις υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας από τη Ρωσία. Ο ρωσικός στρατός ανοίγει πυρ εναντίον των συγκεντρωμένων και σκοτώνει πέντε διαδηλωτές.

Η ιστορία του σιδηρόδρομου Πειραιά - Κηφισιάς

Μηχανή ατμήλατου σιδηροδρόμου στον Πειραιά

Μηχανή ατμήλατου σιδηροδρόμου στον Πειραιά

Ο Αστικός Σιδηρόδρομος Πειραιά - Κηφισιάς, γνωστός ως «Ηλεκτρικός», μετράει σχεδόν ενάμισι αιώνα ζωής. Ατμοκίνητος αρχικά και ηλεκτροκίνητος αργότερα, ο σιδηρόδρομος συνέδεσε το 1869 την Αθήνα με τον Πειραιά, που μέχρι τότε οι άμαξες και τα παμφορεία ήταν το μόνο μέσο συγκοινωνίας μεταξύ τους.

Η πρώτη ιδέα για τη δημιουργία του τέθηκε από τον Φρειδερίκο Φεράλδη το 1835, ένα χρόνο αφότου η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, αλλά απορρίφθηκε από την τότε κυβέρνηση. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1843, ο Αλέξανδρος Ραγκαβής επαναλαμβάνει δημόσια την πρόταση, αλλά και πάλι δεν υπήρξε ανταπόκριση.

Το 1855 ο πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, καταθέτει το πρώτο νομοσχέδιο για την ίδρυση σιδηροδρόμου Αθήνας - Πειραιά. Είναι ο Νόμος ΤΖ «περί συστάσεως σιδηροδρόμου Απ' Αθηνών εις Πειραιά», ο οποίος δίνει το δικαίωμα εκμετάλλευσης στην εταιρία που θ' αναλάμβανε το έργο για 55 χρόνια. Το 1857 το δικαίωμα αυτό αυξάνεται σε 75 χρόνια.

Έπειτα από ανεπιτυχείς προσπάθειες ανάθεσης του έργου, το 1867 κατακυρώνεται στον άγγλο επιχειρηματία Εδουάρδο Πίκερινγκ, ο οποίος το Νοέμβριο του ίδιου έτους αρχίζει να κατασκευάζει το έργο. Ένα χρόνο μετά, το 1868, ο Πίκερινγκ μεταβιβάζει τις υποχρεώσεις του στην ιδρυθείσα από όμιλο Ανώνυμη Εταιρία του «Απ' Αθηνών εις Πειραιά Σιδηροδρόμου» - Σ.Α.Π. Α.Ε.

Στις 17 Φεβρουαρίου του 1869 η εταιρία έχει τελειώσει το έργο και γίνεται η πρώτη δοκιμή της διαδρομής. Τα επίσημα εγκαίνια γίνονται μέσα σε ατμόσφαιρα γενικής χαράς, στις 27 Φεβρουαρίου 1869, με επιβάτες στο πρώτο δρομολόγιο τη Βασίλισσα Όλγα, τον Πρωθυπουργό Ζαΐμη, υπουργούς, στρατιωτικούς, διπλωμάτες και άλλους επισήμους. Επιτέλους, το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Η ατμομηχανή με 6 βαγόνια καλύπτει τη διαδρομή των 8 χιλιομέτρων από το Θησείο στον Πειραιά περίπου σε 19 λεπτά. Οι δύο πόλεις, Αθήνα και Πειραιάς, έχουν πλέον συνδεθεί με σιδερένιες γραμμές.

Τα σχόλια του τύπου της εποχής πολλά και καλά. Στις 3 Μαρτίου του 1869 ο «Αιών» γράφει: «Ο σιδηρόδρομος ήρξατο τακτικώς εργαζόμενος από της τελευταίας Παρασκευής. Η συρροή των επιβατών είναι μεγίστη. Οι πάντες δ' ομολογούσι τας μεγίστας ωφελείας, ας η κάταρξις του έργου τούτου υπισχνείται. Ευχόμεθα και αύθις, ίνα η μικρά αύτη γραμμή υπάρξει η αρχή του καθ' όλην την επικράτειαν συμπλέγματος σιδηροδρόμων».

Από το πρώτο επίσημο δρομολόγιο, το 1869, έως τις 16 Σεπτεμβρίου του 1904 οπότε πραγματοποιήθηκε η ηλεκτροδότηση του σιδηροδρόμου, μεσολάβησαν η στρώση διπλής γραμμής και η έναρξη κατασκευής σήραγγας το 1889 από το Θησείο μέχρι την Ομόνοια (Λυκούργου και Αθηνάς), όπου δημιουργήθηκε και ο παλιός σταθμός της Ομόνοιας, ο οποίος εγκαινιάστηκε στις 17 Μαΐου του 1895.

Η υπόγεια σήραγγα και η ηλεκτροδότηση προκάλεσε πάλι πολλά και ποικίλα σχόλια του Τύπου της εποχής. Αξίζει να αναφερθούν μερικά που καταδεικνύουν την αντίδραση του κόσμου της εποχής εκείνης σε κάθε καινοτομία. «Τι να σου πω, αδελφέ, λέγει κάποιος εκ των προσκεκλημένων. Νομίζω ότι πρόκειται να μας κλείσουν «κατά βαρβάρων» με τον Υπόγειον. Και κύψας εις το αυτί του πλησίον του ισταμένου ηρώτησε σοβαρώς:
- Έκαμες την διαθήκην σου;
- Όχι.
- Εξωμολογήθης τουλάχιστον;
- Ούτε.
- Εγώ δεν είχα το θάρρος να έλθω απροετοίμαστος. Αυτή η σήραγξ μου φαίνεται σαν καρμανιόλα.»

Σε άλλο δημοσίευμα, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1904, ο χρονογράφος των «Καιρών» με το ψευδώνυμο «Φαληριώτης», γράφει για τον ηλεκτρικό, πλέον, σιδηρόδρομο:

- Ένα δια το Φάληρον πρώτης.
- Μετ' επιστροφής;
- Απλούν, απλούν. Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος αν θα φθάσω ζωντανός...

Το 1926 οι ΣΑΠ (Σιδηρόδρομοι Αττικής) που εκμεταλλεύονται το «Θηρίο» της Κηφισιάς, δηλαδή τη Γραμμή από Πλατεία Αττικής μέχρι Κηφισιά, με διακλάδωση από Ν. Ηράκλειο μέχρι Λαύριο, και οι «Τροχιόδρομοι Αθηνών - Πειραιώς» που εκμεταλλεύονται τα Τραμ, συνεργάζονται με τον αγγλικό όμιλο «Πάουερ». Από τη συνεργασία αυτή προκύπτουν δύο Εταιρίες: Η «Ηλεκτρική Εταιρία Μεταφορών» (ΗΕΜ) που αναλαμβάνει την εκμετάλλευση των Τραμ και της Γραμμής της Κηφισιάς και οι «Ελληνικοί Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι» (ΕΗΣ).

Οι ΕΗΣ αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις της πρώην ΣΑΠ και ταυτόχρονα τη δέσμευση να βελτιώσουν την υπάρχουσα γραμμή και να επεκτείνουν την υπόγεια σήραγγα ως το σταθμό «Αττική» με διπλή γραμμή για να ενωθεί ο Ηλεκτρικός με την Κηφισιά, με υπόγειο σταθμό κάτω από την «Ομόνοια». Τα έργα ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 1928 και στις 21 Ιουλίου του 1930 εγκαινιάζεται από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο υπόγειος σταθμός «Ομόνοια». Αργότερα, το 1948 και το 1949 εγκαινιάζονται αντίστοιχα οι σταθμοί «Βικτώρια» και «Αττική».

Το 1937 η ΗΕΜ αναλαμβάνει την Ηλεκτροκίνηση του σιδηροδρόμου Κηφισιάς και το 1938 καταργεί το Θηρίο για την πραγματοποίηση του έργου. Τα έργα, όμως, λόγω της κρίσιμης περιόδου, δεν ολοκληρώνονται και φτάνουμε έτσι στο 1950, οπότε παραχωρείται από την ΗΕΜ στην ΕΗΣ η ολοκλήρωση του έργου Ηλεκτροκίνησης και η εκμετάλλευση του σιδηροδρόμου Αθηνών - Κηφισιάς. Οι ΕΗΣ συνεχίζουν τα έργα που καταλήγουν σταδιακά το 1957 με τη λειτουργία του σταθμού της Κηφισιάς. Έτσι, η συγκοινωνία από Πειραιά μέχρι Κηφισιά με τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο είναι πλέον πραγματικότητα.

Την 1 Ιανουαρίου του 1976 οι ΕΗΣ περιέρχονται στο Ελληνικό Δημόσιο και μετονομάζονται σε ΗΣΑΠ. Α.Ε. (Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αθηνών - Πειραιώς).

Σε όλη αυτή τη διαδρομή του, από το 1869 έως σήμερα, ο σιδηρόδρομος έζησε στιγμές μεγαλείου και συμφορές. Μετέφερε βασιλείς, υψηλούς επισκέπτες, έδωσε το παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, μετέφερε στρατιώτες του πολέμου 1912 - 1913. Βομβαρδίστηκε και επέζησε, πραγματοποιώντας εκατομμύρια δρομολόγια, που εξυπηρέτησαν δισεκατομμύρια επιβάτες.

18 νεαροί ιδρύουν στο εστιατόριο «Γκιζέλα» του Μονάχου την ποδοσφαιρική ομάδα Μπάγερν.
Εμπρησμός στο Ράιχσταγκ. Η φωτιά στη γερμανική Βουλή αποδίδεται στους κομμουνιστές και ο Χίτλερ βρίσκει την ευκαιρία να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να αναστείλει τα πολιτικά δικαιώματα.
Αρχίζουν στο Λονδίνο, με τη συμμετοχή και της Ελλάδας, οι συζητήσεις για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους. Η σχετική συμφωνία θα υπογραφεί στις 8 Αυγούστου.
Θεμελιώνεται στην Αθήνα από τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή το ξενοδοχείο «Χίλτον».
Από το τριώροφο κτίριο της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού στο Πεδίον του Άρεως εκπέμπει για πρώτη φορά η Τηλεόραση Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ), μετέπειτα ΥΕΝΕΔ, με ένα πρόγραμμα που ξεκινά στις 19:00 και λήγει στις 21:10.

 

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
Μέγας Κωνσταντίνος, πρώτος αυτοκράτορας του Βυζαντίου. (Θαν. 22/5/337)

Τζον Στάινμπεκ, αμερικανός συγγραφέας. Τιμήθηκε με τα βραβεία Νόμπελ Λογοτεχνίας (1962) και Πούλιτζερ. («Τα Σταφύλια της Οργής», «Άνθρωποι και Ποντίκια», «Ανατολικά της Εδέμ») (Θαν. 20/12/1968)

Ευαγόρας Παλληκαρίδης
1938 – 1957

Μάρτυρας του αγώνα των ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα.

Γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στο χωριό Τσάδα, της επαρχίας Πάφου. Μπήκε νωρίς στον αγώνα, από τα μαθητικά του χρόνια κιόλας. Το 1953, σε ηλικία 15 ετών, κατεβάζει και τεμαχίζει την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, κατά την ημέρα στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Λονδίνο. Δύο χρόνια αργότερα, συλλαμβάνεται ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ, επειδή συμμετείχε σε παράνομη πορεία.

Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται εκ νέου και κατηγορείται για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού. Η δίκη του ορίζεται για τον Μάρτιο του 1957. Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του για να τον υπερασπιστούν. Παραδέχεται την ενοχή του, με αξιοθαύμαστο τρόπο: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».

Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη σε θάνατο, ο κόσμος ξεσηκώνεται για να σώσει τον νεαρό μαθητή. Οι εκκλήσεις για την απονομή χάριτος από την Ελλάδα, την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες απορρίπτονται από τον άγγλο κυβερνήτη Τζον Χάρντινγκ και την αγγλική διπλωματία.

Ο Βαγορής, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, δεν πτοείται. Στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει: «Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»

Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά αργότερα (14 Μαρτίου) η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα.

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Λουί Βιτόν, γάλλος επιχειρηματίας, ιδρυτής της ομώνυμης εταιρείας ειδών ταξιδιού και γυναικείων αξεσουάρ (Louis Vuitton). (Γεν. 4/8/1821)

Ιβάν Παβλόφ
1849 – 1936

Ο ρώσος φυσιολόγος Ιβάν Πέτροβιτς Παβλόφ (Ivan Petrovich Pavlov) γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1849 κι έμεινε στην ιστορία της επιστήμης για την περιγραφή του φαινομένου των εξαρτημένων αντανακλαστικών με τα πειράματα που έκανε σε σκύλους.

Σχημάτισε δύο ομάδες από σκύλους, που λάμβαναν το γεύμα τους καθημερινά την ίδια ώρα. Λίγα λεπτά πριν από τη χορήγηση της τροφής, η μία ομάδα άκουγε τον χτύπο ενός κουδουνιού. Μετά από ένα χρονικό διάστημα, ο Παβλόφ άρχισε να χτυπά το κουδούνι σε άσχετες ώρες χωρίς να προσφέρει τροφή και είδε ότι οι σκύλοι ανταποκρίθηκαν: άρχισαν να τους τρέχουν τα σάλια, όπως ακριβώς όταν του παρέθετε τροφή. Αντιθέτως, στην άλλη ομάδα δεν υπήρχε καμία αντίδραση.

Συνεπώς, αφού δεν ήταν έμφυτη, η αντίδραση αυτή αποτελούσε ένα αντανακλαστικό που δημιουργήθηκε τεχνητά, συσχετίζοντας ένα τεχνητό ερέθισμα (το κουδούνισμα) με μία συγκεκριμένη αντίδραση (την τροφή). Αυτό που ανακάλυψε ο Παβλόφ είναι ένας γενικός νόμος, που ισχύει σε όλο το ζωικό βασίλειο, από το ποντίκι μέχρι τον άνθρωπο. Για την εργασία του αυτή, το 1904 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής.

Σε αντίθεση με άλλους επιστήμονες, ο Παβλόφ παρέμεινε στη χώρα του μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης το 1917, παρότι δεν ήταν κομουνιστής, και συνέχισε τις έρευνές του μέχρι τα βαθιά γεράματα. Το κομουνιστικό καθεστώς, εκτιμώντας το έργο του, του παρείχε κάθε διευκόλυνση στα πειράματά του και τον χρηματοδότησε αφειδώς.

Μετά το θάνατό του, στις 27 Φεβρουαρίου 1936, το εργαστήριό του στη Μόσχα διατηρήθηκε με μεγάλη προσοχή κι έγινε αξιοθέατο.

Αναστάσιος Μεταξάς
1862 – 1937

Διακεκριμένος Έλληνας αρχιτέκτονας και αθλητής της σκοποβολής, με διεθνείς επιτυχίες.

Ο Αναστάσιος Μεταξάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Φεβρουαρίου 1862. Με καταγωγή από την περιώνυμη οικογένεια της Κεφαλληνίας, ήταν γιος του υποστράτηγου Γεράσιμου Μεταξά (1816-1894), αρχηγού του στρατιωτικού οίκου του βασιλιά Γεωργίου Α'. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Δρέσδης και αποφοίτησε με άριστα.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ξεχώρισε γρήγορα ανάμεσα στους ομοτέχνους του κι έγινε ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του νεοκλασικισμού στη χώρα μας. Προσελήφθη από τον βασιλιά κι έγινε ο επίσημος αρχιτέκτων του παλατιού. Με αυτή του την ιδιότητα ενεπλάκη στη σχεδίαση και κατασκευή των έργων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896. Επέβλεψε την αναμαρμάρωση του Παναθηναϊκού Σταδίου με έξοδα του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ, ενώ σχεδίασε και κατασκεύασε το σκοπευτήριο της Καλλιθέας, στο οποίο έγιναν τα αγωνίσματα της σκοποβολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 και της Μεσολυμπιάδας του 1906.

Με δικά του αρχιτεκτονικά σχέδια κατασκευάστηκαν, επεκτάθηκαν ή αναμορφώθηκαν πολλά ιστορικά κτίρια στην Αθήνα, όπως:

  • Το Μέγαρο Χαροκόπου στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας (σημερινό Μουσείο Μπενάκη).
  • Η Οικία Ορφανίδη στη λεωφόρο Αμαλίας (Ίδρυμα Ωνάση).
  • Το ανάκτορο του πρίγκιπα Νικολάου στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας (σημερινή Ιταλική Πρεσβεία).
  • Το Παλάτι στην οδό Ηρώδου του Αττικού (νυν Προεδρικό Μέγαρο).
  • Τα νοσοκομεία Συγγρού και Αιγινήτειο.
  • Το κτίριο της Ιονικής Τράπεζας (νυν Alpha Bank) στην οδό Πεσμαζόγλου.
  • Τo Μέγαρο Μέρλιν-Ντουέ στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας (σημερινή Γαλλική Πρεσβεία).
  • Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου Πευκακίων επί της οδού Ασκληπιού.

Με δικά του σχέδια κατασκευάστηκε και ο ναός του Αγίου Γερασίμου στην Κεφαλληνία.

Ο Μεταξάς ήταν λάτρης της σκοποβολής και ως αθλητής του Πειραϊκού Συνδέσμου συμμετείχε σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες και τη Μεσολυμπιάδα.

  • Το 1896 στην Αθήνα ήταν 4ος στο ελεύθερο τυφέκιο και στο ελεύθερο τυφέκιο τριών θέσεων.
  • Το 1906 στη Μεσολυμπιάδα της Αθήνας κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο τραπ δύο βολών, ενώ συμμετείχε σε άλλα οκτώ αγωνίσματα της σκοποβολής χωρίς επιτυχία.
  • Το 1908 στο Λονδίνο πέτυχε τη μεγαλύτερη διάκριση της αθλητικής του καριέρας, όταν στις 11 Αυγούστου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο τυφέκιο κατά πήλινων δίσκων (ολυμπιακό τραπ).
  • Το 1912 στη Στοκχόλμη συμμετείχε για τελευταία φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αγωνίστηκε στο ολυμπιακό τραπ και κατέλαβε την έκτη θέση.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μεταξάς αναμίχθηκε στην πολιτική υπό τη σημαία του Λαϊκού Κόμματος. Στις 4 Αυγούστου 1929 εξελέγη γερουσιαστής Αττικοβοιωτίας και στις εκλογές της 9ης Ιουνίου 1935 βουλευτής Αθηνών.

Ο Αναστάσιος Μεταξάς πέθανε στην Αθήνα στις 28 Ιανουαρίου 1937. Την Κυριακή 4 Ιουνίου 1939 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της εντοιχισμένης πλάκας, που απεικόνιζε τη μορφή του, στον εξωτερικό τοίχο του Παναθηναϊκού Σταδίου.


Θεόδωρος Πάγκαλος, έλληνας στρατηγός και πολιτικός, που κυβέρνησε την Ελλάδα ως δικτάτορας την περίοδο 1925 - 1926. (Γεν. 11/1/1878)
Ίων Βορρές, έλληνας συλλέκτης έργων τέχνης, ιδρυτής του ομώνυμου μουσείου στην Παιανία.
(Γεν. 1924)

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου