Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 13 Απρ 2018
Παρασκευή 13 Απριλίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Παρασκευή 13 Απριλίου 2018Παρασκευή 13 Απριλίου 2018Παρασκευή 13 Απριλίου 2018Παρασκευή 13 Απριλίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:50 – Δύση Ήλιου: 20:00

Σαν Σήμερα...

Γεγονοτα


μ.Χ.
Οι πολιορκημένοι από τους Τούρκους στον πύργο του Ζαφειράκη στη Νάουσα πραγματοποιούν ηρωική έξοδο. 13 κορίτσια της Νάουσας, μανάδες και παιδιά, συγκεντρώνονται στη γέφυρα της Αραπίτσας και ρίχνονται στον καταρράκτη, επαναλαμβάνοντας το χορό του Ζαλόγγου.
Δημοψήφισμα για το Πολιτειακό διεξάγεται στην Ελλάδα. Με ποσοστό 69,95%, οι Έλληνες τάσσονται υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας.
Ιδρύεται στην Αθήνα από πρόσφυγες της Κωνσταντινούπολης η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινούπολης, που πρωταγωνιστεί στα αθλητικά δρώμενα με τα αρχικά ΑΕΚ.
Ομαδικοί τάφοι 4.000 πολωνών πολιτών και αξιωματικών ανακαλύπτονται από τους Ναζί στο δάσος Κατίν της Ρωσίας. Οι Σοβιετικοί αρνούνται ότι ευθύνονται για τις εκτελέσεις και κατηγορούν του Γερμανούς. Τελικά, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ θα παραδεχθεί το 1990 την ευθύνη των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών (NKVD) για τη σφαγή, που έγινε με διαταγή του Στάλιν το 1940.
Ολοκληρώνεται η δίκη της αντιστασιακής οργάνωσης «Δημοκρατική Άμυνα», η οποία εξελίχθηκε σε δριμύ «κατηγορώ» κατά της Χούντας, τόσο από τους κατηγορούμενους, όσο κι από τους μάρτυρες υπεράσπισης. Μεταξύ των καταδικασθέντων: Σάκης Καράγιωργας (ισόβια), Γ. Α. Μαγκάκης (18 χρόνια), Νίκος Κωσταντόπουλος (8 χρόνια) και Χρήστος Πρωτόπαππας (8 χρόνια).
Τραγωδία στα Τέμπη. 21 μαθητές από το Λύκειο Μακροχωρίου Ημαθίας χάνουν τη ζωή τους, όταν νταλίκα διεμβολίζει το τουριστικό λεωφορείο στο οποίο επιβαίνουν. Έξι άτομα θα καταδικαστούν για το δυστύχημα σε ποινές φυλάκισης από 4 έως 15 χρόνια
Γεννήσεις

μ.Χ.
Αντόνιο Μέουτσι, ιταλός εφευρέτης. Από πολλούς θεωρείται αυτός που ανακάλυψε το τηλέφωνο, εφεύρεση που αποδίδεται στον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ. (Θαν. 18/10/1889)
 Έλλη Λαμπέτη, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Ελένης Λούκου, ελληνίδα ηθοποιός. (Θαν. 3/9/1983)

Έλλη Λαμπέτη
1926 – 1983

Βιογραφία

Κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλια Αττικής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου. Πατέρας της ήταν ο Κώστας Λούκος, ιδιοκτήτης ταβέρνας, και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη. Ο παππούς της, γνωστός ως Καπετάν-Σταμάτης, είχε πολεμήσει στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, κατά την επανάσταση του 1821.

Το 1928 η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα. Δεκατρία χρόνια αργότερα, η Έλλη έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά απορρίφθηκε. Ωστόσο, το ταλέντο της αναγνωρίστηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, που την πήρε κοντά της και σύντομα έγινε η αγαπημένη της μαθήτρια. Μάλιστα, της είχε τόση εμπιστοσύνη, ώστε της επέτρεψε να διαβάσει ακόμη και τις ερωτικές επιστολές που είχε λάβει από τον Ίωνα Δραγούμη, στις αρχές του 20ου αιώνα. Εκείνη τη χρονιά απέκτησε και το νέο της επώνυμο, το οποίο το επέλεξε από το βιβλίο «Αστραπόγιανος» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.

Πολύ σύντομα, το 1942, έκανε την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση, στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν. Τέσσερα χρόνια αργότερα καθιερώθηκε ως ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας, με τον «Γυάλινο Κόσμο» στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Την ίδια χρονιά έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, στην ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι». Από το 1948 συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη, τον μεγάλο αντίπαλο του Κουν. Εκείνη τη χρονιά γνωρίστηκε και με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον πρώτο μεγάλο της έρωτα.

Το 1950 παντρεύτηκε με τον Μάριο Πλωρίτη. Ο γάμος τους, όμως, δεν άντεξε για πολύ... Χώρισαν τρία χρόνια αργότερα, όταν η Έλλη γνώρισε τον Δημήτρη Χορν. Μαζί έγραψαν μία από τις πιο αστραφτερές σελίδες στην υποκριτική τέχνη. Συγκρότησαν δικό τους θίασο, μαζί με τον Γιώργο Παππά, ανεβάζοντας έργα όπως: «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι», «Το παιχνίδι της Μοναξιάς», κ.α. Στη μεγάλη οθόνη, υπήρξαν συμπρωταγωνιστές στην «Κάλπικη Λίρα» (1956) του Γιώργου Τζαβέλα. Άλλες κινηματογραφικές επιτυχίες της Έλλης Λαμπέτη, αυτής της περιόδου, είναι το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και «Το τελευταίο ψέμα» (1957) του Μιχάλη Κακογιάννη.

Παρότι η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στο σανίδι, η σχέση τους έφτασε στο τέλος της το 1959. Δήλωσαν ότι θα ξανασυνεργαστούν σύντομα, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Έως τότε η Έλλη είχε χάσει τη μητέρα της, τρία αδέρφια κι ένα μωρό που θα αποκτούσε με τον Χορν. Η μόνη αχτίδα σ' αυτά τα τραγικά χρόνια ήταν η γνωριμία της με τον αμερικανό συγγραφέα Γουέικμαν, ο οποίος υπήρξε ο επόμενος σύζυγός της έως το 1976.

Η δεκαετία του '70 ήταν εξίσου σκληρή για την Έλλη Λαμπέτη. Εξαιτίας της λαχτάρας της για την απόκτηση ενός παιδιού, ενεπλάκη σε μία δικαστική περιπέτεια, που κράτησε τέσσερα χρόνια. Οι φυσικοί γονείς τής μικρής Ελίζας, που είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και πήραν την κηδεμονία του παιδιού το 1974.

Τα επόμενα χρόνια ήταν μία μάχη με την επάρατο νόσο, από την οποία είχε προσβληθεί από το 1967. Δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να παίζει στο θέατρο, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές. Η τελευταία της εμφάνιση ήταν το 1981, στο έργο «Σάρα - Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού», όπου έπαιξε θαυμαστά το ρόλο της κωφάλαλης Σάρας. Λίγο αργότερα, η υγεία της επιδεινώθηκε. Έχασε τη φωνή της και τελικά άφησε την τελευταίας της πνοή στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, στο αμερικάνικο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.

Η ζωή της γράφτηκε σε βιβλίο από τον καλό της φίλο Φρέντυ Γερμανό κι έγινε μπεστ σέλερ, 13 χρόνια μετά το θάνατό της.

Θάνος Μικρούτσικος, έλληνας συνθέτης και πολιτικός.
Θανατοι

μ.Χ.

Κωνσταντίνος Δεμερτζής
1876 – 1936

Κωνσταντίνος Δεμερτζής

Νομομαθής, πανεπιστημιακός δάσκαλος και πολιτικός, που διατέλεσε για μικρό διάστημα και πρωθυπουργός.

Γεννήθηκε το 1876 στην Αθήνα και σπούδασε νομικά στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Μονάχου. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1900 και άρχισε να δικηγορεί. Το 1904 ανακηρύχθηκε υφηγητής του Ρωμαϊκού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου δίδαξε επί τετραετία.

Πολιτεύτηκε για πρώτη φορά μετά το στρατιωτικό κίνημα του 1909 με το κόμμα των Φιλελευθέρων και εξελέγη βουλευτής Αττικοβοιωτίας το 1910 και το 1912. Το 1911 διορίσθηκε μέλος της Επιτροπής για τη σύνταξη του Αστικού Κώδικα και συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στη διαμόρφωσή του. Από τις 9 Νοεμβρίου 1913 έως τις 9 Νοεμβρίου 1914 διατέλεσε Υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου. Η λήξη της θητείας του σήμανε και την αποχώρησή του από το Κόμμα των Φιλελευθέρων, λόγω διαφωνίας.

Το 1917 επανήλθε στην πολιτική και διετέλεσε για δύο μήνες Υπουργός Ναυτικών στην αντιβενιζελική κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη. Το 1924, μαζί με άλλους πολιτικούς, ίδρυσε το Ενωτικό Προοδευτικό Κόμμα, το πρόγραμμα του οποίου διακρινόταν για τη μετριοπάθειά του. Το 1926 ανακηρύχθηκε κοινός υποψήφιος των βενιζελικών και αντιβενιζελικών κομμάτων που αντιπολιτεύονταν τον δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Όταν, όμως, τα κόμματα αποφάσισαν να απόσχουν από τις εκλογές, η υποψηφιότητα Δεμερτζή δεν είχε κανένα νόημα και αποσύρθηκε.

Στις βουλευτικές εκλογές της 7ης Νοεμβρίου 1926, τις πρώτες μετά την ανατροπή του δικτάτορα Πάγκαλου, εξελέγη βουλευτής Αθηνών με την αντιβενιζελική παράταξη. Η Βουλή που προέκυψε διαλύθηκε μετά διετία και ο Δεμερτζής αποφάσισε να εγκαταλείψει την πολιτική και να επανέλθει στα ακαδημαϊκά του καθήκοντα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τακτικός καθηγητής του Οικογενειακού Δικαίου.

Μετά την παλινόρθωση της Βασιλείας τον Νοέμβριο του 1935 και την παραίτηση της κυβέρνησης Κονδύλη κλήθηκε από τον βασιλιά Γεώργιο Β' να σχηματίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση (30 Νοεμβρίου 1935). Την αποτελούσαν, κυρίως, συντηρητικοί πολιτικοί, με εντολή τη διενέργεια εκλογών. Το σπουδαιότερο πρόβλημα που αντιμετώπισε η κυβέρνησή του ήταν το ζήτημα της γενικής αμνηστίας σε όσους συμμετείχαν στο βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935. Ο Δεμερτζής υιοθέτησε συμβιβαστική λύση. Αμνήστευσε τους καταδικασθέντες πολιτικούς, ενώ στους στρατιωτικούς απένειμε χάρη για να αποκλεισθεί η επαναφορά τους στο στράτευμα.

Η υπό τον Κωνσταντίνο Δεμερτζή κυβέρνηση διεξήγαγε άψογες εκλογές στις 26ης Ιανουαρίου 1936, οι οποίες δεν έδωσαν αυτοδυναμία σε κανένα κόμμα. Οι διαβουλεύσεις που ακολούθησαν δεν είχαν αποτέλεσμα, λόγω των έντονων διαφωνιών βενιζελικών και αντιβενιζελικών, με αποτέλεσμα να καταστεί αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας. Προ του αδιεξόδου, ο βασιλιάς διατήρησε τον Δεμερτζή στην πρωθυπουργία έως τον ξαφνικό θάνατό του, το πρωί της Δευτέρας του Πάσχα, 13 Απριλίου 1936, από καρδιακό επεισόδιο.

Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησής του και Υπουργός Στρατιωτικών Ιωάννης Μεταξάς. Πρώτο μέλημα του βετεράνου στρατιωτικού, μετά την ατυχή απόφαση της Βουλής να του παράσχει ψήφο εμπιστοσύνης, η κατάλυση της Δημοκρατίας στις 4 Αυγούστου 1936 και η επιβολή της τετράχρονης δικτατορίας.

Ο Κωνσταντίνος Δεμερτζής υπήρξε εξέχουσα φυσιογνωμία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα στη χώρα μας. Εξαίρετος άνθρωπος, τίμιος, ειλικρινής, ευφυέστατος, πολιτισμένος στο έπακρο και σπουδαίος επιστήμονας. Από το πλούσιο συγγραφικό του έργο ξεχωρίζουν τα βιβλία: «Περί της ευθύνης του κράτους εκ των παρανόμων πράξεων και παραλήψεων των υπαλλήλων του» και «Σύστημα Αστικού Δικαίου: Οικογενειακό Δίκαιο». Ο Δεμερτζής αναμίχθηκε και στη δημοσιογραφία. Εκτός της πλούσιας αρθρογραφίας του στον ημερήσιο τύπο, εξέδωσε και δική του εφημερίδα, τον «Ημερήσιο Τηλέγραφο».

 Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, έλληνας κωμικός ηθοποιός. (Γεν. 12/7/1912)

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος
1912 – 1984

Βιογραφία

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος

Ο ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Διονύσης Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου του 1912 στο Διακοφτό. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου και πρωτοεμφανίστηκε το 1938, στον «Βασιλιά Ληρ» του Σαίξπηρ, σε ρόλο που του έδωσε ο δάσκαλός του Αιμίλιος Βεάκης.

Τα χρόνια που ακολούθησαν συνέπραξε με τους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, των Αρώνη - Χορν, Χατζίσκου - Συνοδινού, του Μουσούρη και του Ντίνου Ηλιόπουλου. Ως τα μέσα της δεκαετίας του 1950 εμφανίστηκε σε ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου, ενώ αργότερα άρχισε να εμφανίζεται σε ελαφρές κωμωδίες. Το 1961 συγκρότησε τον δικό του θίασο, δίνοντας αξέχαστες ερμηνείες, σε έργα όπως «Ζήτω η ζωή» του Γεράσιμου Σταύρου και «Δεσποινίς Διευθυντής» των Ασημάκη Γιαλαμά και Κώστα Πρετεντέρη. Στο τελευταίο ενσάρκωσε τον κ. Βασιλείου, έναν ρόλο που επανέλαβε το 1964 στη μεγάλη οθόνη, δίπλα στην Τζένη Καρέζη.

Πρώτη κινηματογραφική εμφάνισή του ήταν το 1947, στην ταινία «Παιδιά της Αθήνας» του Τάκη Μπακόπουλου. Ακολούθησαν άλλες 134 ταινίες, στις περισσότερες από τις οποίες κράτησε δευτερεύοντες ρόλους, κλέβοντας όμως πάντα την παράσταση. Ξεχωρίζουν: «Το Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» (1959), «Χτυποκάρδια στο θρανίο» (1963), «Η βίλα των οργίων» (1964), «Μια τρελή, τρελή οικογένεια» (1965), «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965), «Κάτι κουρασμένα παλικάρια» (1967), «Για ποιον χτυπά η κουδούνα» (1968), «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» (1968), «Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά» (1970), «Ο Κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται» (1977). Το ρόλο του Μπαρμπα-Γιώργη είχε ενσαρκώσει με μεγάλη επιτυχία και στην τηλεοπτική σειρά «Το Λούνα Παρκ» το 1974.

Πέθανε ολομόναχος, στο διαμέρισμά του στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, στις 13 Απριλίου του 1984.

 Εντουάρντο Γκαλεάνο, ουρουγουανός συγγραφέας. (Γεν. 3/9/1940)

Εντουάρντο Γκαλεάνο
1940 – 2015

Ουρουγουανός δημοσιογράφος, συγγραφέας και διακεκριμένη προσωπικότητα της λατινοαμερικάνικης Αριστεράς. Τα πιο γνωστά του βιβλία είναι «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» (1971) και «Μνήμη Φωτιάς» (1982-1986), που συνδυάζουν το μυθιστόρημα, τη δημοσιογραφία, την ιστορία και την πολιτική ανάλυση. Έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες και στα ελληνικά. Ο ίδιος δήλωνε ότι δεν ήταν ιστορικός, αλλά συγγραφέας με μνήμη.

Ο Εντουάρντο Χερμάν Μαρία Χιούζ Γκαλεάνο (Eduardo Germán Maria Hughes Galeano) γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο στις 3 Σεπτεμβρίου 1940, στους κόλπους μιας μεσοαστικής καθολικής οικογένειας με ρίζες από την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γερμανία και την Ουαλία.

Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα στα 14 του χρόνια από τη σοσιαλιστική εφημερίδα «El Sol», όπου σκίτσαρε καρικατούρες πολιτικών ανδρών, κρατώντας ταυτόχρονα τη στήλη των τεχνών και του θεάτρου. Μεταξύ 1961 και 1966 διηύθυνε το έγκυρο εβδομαδιαίο περιοδικό «Marcha» και την αριστερή εφημερίδα «Epoca».

Με το πραξικόπημα της 27ης Ιουνίου 1973 φυλακίστηκε και στη συνέχεια εξορίστηκε στην Αργεντινή, όπου εξέδωσε το περιοδικό «Crisis», το οποίο διηύθυνε για τρία χρόνια μέχρι το 1976, οπότε μετά το πραξικόπημα της 24ης Μαρτίου στην Αργεντινή αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στη Βαρκελώνη. Στην Ουρουγουάη θα επιστρέψει το 1985 με την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Την τέχνη της αφήγησης την έμαθε στους δρόμους του Μοντεβιδέο και όχι σε κάποιο πανεπιστήμιο. «Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω τη Σεχραζάτ, δεν έμαθα την τέχνη της αφήγησης στο ανάκτορο της Βαγδάτης, τα δικά μου πανεπιστήμια ήταν τα παλιά καφέ του Μοντεβιδέο», είχε πει το 2009 στη Μαδρίτη.

Το 1971 εξέδωσε το δίτομο έργο του «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής», με θέμα τον οικονομικό στραγγαλισμό της Λατινικής Αμερικής από τους αποικιοκράτες την εποχή των ανακαλύψεων και τους Αμερικανούς στη σύγχρονη εποχή. Το βιβλίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία κι έγινε το κλασικό έργο της αριστερής σκέψης των δεκαετιών του ‘70 και του ‘80 και στη συνέχεια του λεγόμενου κινήματος της «αντιπαγκοσμιοποίησης». Το 2009 επανήλθε στο προσκήνιο, όταν κατά τη διάρκεια της συνόδου των Κρατών της Αμερικανικής Ηπείρου στο Πορτ οφ Σπέιν του Τρίνιδαδ και Τομπάγκο, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγο Τσάβες, το χάρισε στον αμερικανό ομόλογό του, Μπαράκ Ομπάμα.

Όμως, σε μία σπάνια έκφραση αυτοκριτικής, ο Γκαλεάνο είχε επικρίνει τις αδυναμίες του βιβλίου αυτού. «Δεν θα μπορούσα πλέον να το διαβάσω. Θα ήταν υπερβολικά βαρύ. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η πρόζα της παραδοσιακής αριστεράς είναι τρομακτικά πληκτική. Το σώμα μου δεν θα την άντεχε. Θα έπρεπε να το στείλω στο νοσοκομείο», είχε πει στους δημοσιογράφους σε συνέντευξη τύπου στην Μπραζίλια. «Αυτό το βιβλίο εκδόθηκε όταν ήμουν 31 ετών και φιλοδοξούσε να είναι ένα έργο πολιτικής οικονομίας, αλλά δεν είχα την απαιτούμενη παιδεία. Δεν μετανιώνω που το έγραψα, αλλά για μένα είναι μία φάση και την έχω ξεπεράσει».

Από την υπόλοιπη εργογραφία του ξεχωρίζουν τα βιβλία «Ένας κόσμος ανάποδα» μία σειρά δοκιμίων για την εποχή της παγκοσμιοποίησης, «Τα Χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» μία ιστορία του δημοφιλέστερου αθλήματος στον κόσμο, όπου μεταξύ άλλων επιτίθεται στους αριστερούς διανοούμενους που το απορρίπτουν για ιδεολογικούς λόγους, «Καθρέφτες: Μία σχεδόν παγκόσμια ιστορία» από τη σκοπιά των ηττημένων, των αφανών και των αδυνάμων, μέσα από 600 αφηγήματα - βινιέτες και η τριλογία «Μνήμη Φωτιάς», στο οποίο με όπλο την ιστορία και τη λογοτεχνία επιχειρείται να ανακτηθεί και να αποκατασταθεί η κατακερματισμένη μνήμη της Λατινικής Αμερικής, αλλά και της αμερικανικής ηπείρου γενικότερα.

Τιμήθηκε δύο φορές (1975 και 1978) με το κουβανικό βραβείο «Casa de las Americas», ένα από το παλαιότερα λογοτεχνικά βραβεία, με το American Book Award του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον για την τριλογία του «Μνήμη της Φωτιάς», το διεθνές βραβείο ανθρωπίνων δικαιωμάτων Global Exchange (2006) και το σουηδικό βραβείο «Stig Dagerman» (2010). Νυμφεύθηκε τρεις φορές και απέκτησε ισάριθμα τέκνα από τις δύο πρώτες συζύγους του.

O Εντουάρντο Γκαλεάνο πέθανε στις 13 Απριλίου 2015, σε νοσοκομείο του Μοντεβιδέο, όπου νοσηλευόταν με καρκίνο των πνευμόνων.

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ


Γκίντερ Γκρας, νομπελίστας γερμανός συγγραφέας. (Γεν. 16/10/1927)
 
     
    © Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου