Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 03 Απρ 2018
Σαν Σήμερα...  Τρίτη 3 Απριλίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σαν Σήμερα...  Τρίτη 3 Απριλίου 2018Σαν Σήμερα...  Τρίτη 3 Απριλίου 2018Σαν Σήμερα...  Τρίτη 3 Απριλίου 2018Σαν Σήμερα...  Τρίτη 3 Απριλίου 2018

 

 

  
Ανατολή Ήλιου: 07:05 – Δύση Ήλιου: 19:51

Σαν Σήμερα...

 

 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ηγέτης της Ελληνικής Επανάστασης. (Θαν. 4/2/1843) 

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
1770 – 1843


Ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, που έδρασε στην Πελοπόννησο και εξ αυτού του λόγου είναι γνωστός και ως «Γέρος του Μωριά».

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.

Το 1780, ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και να καταφύγει στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα.

Στις 23 Μαρτίου του 1821 συμμετείχε στο υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στρατιωτικό σώμα που κατέλαβε την Καλαμάτα, σηματοδοτώντας την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Αμέσως μετά έβαλε σκοπό να καταλάβει την Τριπολιτσά, το διοικητικό κέντρο των Οθωμανών στον Μωριά, γιατί αλλιώτικα δεν θα μπορούσε να επικρατήσει η επανάσταση, όπως πίστευε. Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821) και η άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), που οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στον Κολοκοτρώνη, τον επέβαλαν ως αρχηγό του επαναστατικού στρατού της Πελοποννήσου.

Στη μάχη των Δερβενακίων (26 - 28 Ιουλίου 1822), όπου καταστράφηκε ο στρατός του Δράμαλη, αναδείχθηκε η στρατηγική του ιδιοφυΐα και η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον διόρισε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων. Η ίδια, όμως, κυβέρνηση θα τον φυλακίσει στην Ύδρα, κατά τη διάρκεια των εμφύλιων συρράξεων των ετών 1823 και 1824, όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα τον απελευθερώσει τον Μάιο του 1825, όταν ο Ιμπραήμ απειλούσε να καταστείλει την επανάσταση και θα του αναθέσει εκ νέου την αρχιστρατηγία του Αγώνα. Μετρ του κλεφτοπολέμου και της «καμμένης γης», θα κατορθώνει να κρατήσει ζωντανή την επανάσταση μέχρι τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (7 Οκτωβρίου 1827).

Μετά την απελευθέρωση συντάχθηκε με τον Ιωάννη Καποδίστρια κι έγινε ένα από τα επιφανή στελέχη του Ρωσικού Κόμματος. Κατά τη διάρκεια της Αντιβασιλείας διώχθηκε ως αντιβασιλικός και καταδικάσθηκε σε θάνατο τον Μάιο του 1834. Μετά την ενηλικίωσή του, ο Όθωνας του χάρισε την ποινή, τον διόρισε σύμβουλο της Επικρατείας και τον ονόμασε αντιστράτηγο.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα με την ερωμένη του Μαργαρίτα Βελισσάρη (η σύζυγός του είχε πεθάνει το 1820), στο ιδιόκτητο σπίτι του, στη γωνία των σημερινών οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα. Την ίδια περίοδο υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836» και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 4 Φεβρουαρίου του 1843, λίγο μετά την επιστροφή στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα. Από τον γάμο του με την Αικατερίνη Καρούσου απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Πάνο (1798-1824), τον Γενναίο (1806- 1868), τον Κολλίνο (1810-1848) και την Ελένη, ενώ από τη σχέση του με τη Μαργαρίτα Βελισσάρη τον Παναγιωτάκη (1836-1893), τον οποίο αναγνώρισε με τη διαθήκη του.

Γεγονότα

 


μ.Χ.
Ο γερμανός μηχανικός Γκότλιμπ Ντάιμλερ λαμβάνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τη μηχανή εσωτερικής καύσης.
Ανασχηματίζεται η λεγόμενη «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση», που είχε σχηματίσει ο «Δημοκρατικός Στρατός» (ΔΣΕ) κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. «Πρωθυπουργός» αναλαμβάνει ο Μήτσος Παρτσαλίδης, ενώ στην κυβέρνηση εισέρχεται κι ένας Σλαβομακεδόνας, ο Πασκάλ Μιτρέφσκι.
Ο κύκλος τραγουδιών «Ρωμιοσύνη» του Μίκη Θεοδωράκη παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε συναυλία στο θέατρο Διάνα στην Αθήνα, έπειτα από διαδήλωση της ΕΔΑ κατά των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα.
Ο Παναθηναϊκός νικάει τον Άγιαξ με 1-0 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Άμστερνταμ και σταματάει ένα σερί 189 αήττητων αγώνων του αντιπάλου του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Στη ρεβάνς (17 Απριλίου) θα χάσει με 3-0 και θα αποκλειστεί από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Σε πανελλαδική σύσκεψη συνδικάτων και συνδικαλιστών, δημιουργείται το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), από συνδικαλιστές κυρίως του ΚΚΕ, του ΔΗΚΚΙ και τμήματος της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Μετά το βέτο της Ελλάδας, η ΠΓΔΜ δεν μπαίνει στο ΝΑΤΟ. «Είμαι περήφανος για την επιτυχημένη μάχη που δώσαμε όλοι μαζί», τονίζει ο πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής. Δηλώνει ότι η μάχη συνεχίζεται και καλεί τα Σκόπια να παραμείνουν στις διαπραγματεύσεις για την ονομασία.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.

Αλεσάντρο Στραντέλα
1639 – 1682

Ιταλός συνθέτης, από τις σημαντικές μουσικές προσωπικότητες του 17ου αιώνα, με άστατο, όμως, βίο, που τον οδήγησε στον θάνατο σε ηλικία 43 ετών.

Ο Αλεσάντρο Στραντέλα (Alessandro Stradella) γεννήθηκε στο Νέπι της επαρχίας Λάτσιο στις 3 Απριλίου 1639. Η οικογένειά του είχε αριστοκρατική καταγωγή από την Τοσκάνη. Προτού κλείσει τα είκοσί του χρόνια ήταν ήδη ένας καταξιωμένος συνθέτης εκκλησιαστικής μουσικής και φημισμένος εραστής.

Το 1667 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Ρώμη για πρώτη φορά, επειδή καταχράστηκε ένα μεγάλο ποσό από την Καθολική Εκκλησία. Επέστρεψε λίγα χρόνια μετά, αλλά οι διάφορες ερωτικές του περιπέτειες με κυρίες της καλής κοινωνίες της Αιώνιας Πόλης και οι απειλές που δεχόταν από τους συζύγους τους τον ανάγκασαν να την εγκαταλείψει οριστικά.

Το 1677 βρέθηκε στη Βενετία, όπου μίσθωσε τις υπηρεσίες του σ’ ένα ευγενή της περιοχής, τον Αλβίζε Κονταρίνι, προκειμένου να διδάξει μουσική την ερωμένη του Ανιέζε βαν Ούφελε. Ο Στραντέλα δεν άργησε να τα φτιάξει μαζί της και να την πάρει μαζί του στο Τορίνο, όπου αναζήτησε νέα στέγη. Όταν το έμαθε ο απατημένος εραστής έβαλε μία συμμορία να τον σκοτώσει. Για καλή του τύχη, ο Στραντέλα επέζησε και χρειάστηκαν μήνες για να γίνει καλά. Τελικά, συμφιλιώθηκε με τον Κονταρίνι, που, εν τω μεταξύ, είχε γοητευτεί από τη μουσική του.

Δεν συνέβη το ίδιο στις 25 Φεβρουαρίου 1682, όταν ένας επαγγελματίας δολοφόνος τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου στην Πιάτσα Μπάνκι της Γένοβας, κατ’ εντολήν ενός άλλου απατημένου συζύγου. Ανώνυμες επιστολές που ήλθαν στο φως της δημοσιότητας αναφέρουν ως ηθικό αυτουργό τον Τζιοβάνι Μπατίστα Λομελίνο και πέτρα του σκανδάλου μία ηθοποιό, την οποία είχε αφήσει έγκυο και η οποία τον εγκατέλειψε για τα μάτια του συνθέτη.

Η μυθιστορηματική ζωή του Αλεσάντρο Στραντέλα, που ήταν ένα ακατέργαστο λιμπρέτο από μόνη της, ενέπνευσε το 1844 τον γερμανό συνθέτη Φρίντριχ φον Φλότοβ στην όπερά του Αλεσάντρο Στραντέλα.

Όσον αφορά τη μουσική προσφορά του Αλεσάντρο Στραντέλα, αυτή ήταν σημαντική στην εξέλιξη του κοντσέρτου, αν και η συνεισφορά του γρήγορα ξεχάστηκε με την έλευση των Αρκάντζελο Κορέλι και Αντόνιο Βιβάλντι. Θεωρείται ότι δημιούργησε το κοντσέρτο γκρόσο, αν και τον όρο τον πρωτοχρησιμοποίησε ο Αρκάντζελο Κορέλι. Συνέθεσε πάνω από 200 έργα.


 Γρηγόρης Λαμπράκης, έλληνας βουλευτής και αγωνιστής της Δημοκρατίας. (Θαν. 27/5/1963)

Γρηγόρης Λαμπράκης
1912 – 1963

Γιατρός, αθλητής, πολιτικός, μα πάνω απ' όλα αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας στις 3 Απριλίου 1912. Μετά το τέλος των εγκύκλιων σπουδών του μετέβη στην Αθήνα και εισήλθε στην Ιατρική. Από τα εφηβικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και αναδείχθηκε δέκα φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος, ενώ επί 23 χρόνια (1936-1959) κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ του αγωνίσματος.

Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Το 1943 ίδρυσε την «Ένωση των Ελλήνων Αθλητών» και διοργάνωσε αγώνες, από τα έσοδα των οποίων τροφοδοτούσε τα λαϊκά συσσίτια. Μετά την απελευθέρωση ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική και το 1950 αναγορεύθηκε υφηγητής στην έδρα της Μαιευτικής και Γυναικολογίας.

Στις εκλογές «της βίας και της νοθείας», όπως έμεινε στην ιστορία η εκλογική διαδικασία της 29ης Οκτωβρίου 1961, πολιτεύθηκε με το ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος), έναν συνασπισμό αριστερών δυνάμεων με επικεφαλής την ΕΔΑ και εξελέγη βουλευτής Πειραιά. Τον ίδιο χρόνο δραστηριοποιήθηκε στο ειρηνιστικό κίνημα και με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε η «Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» (ΕΕΔΥΕ).

Στις 21 Απριλίου 1963 η ΕΕΔΥΕ διοργάνωσε Πορεία Ειρήνης από τον Μαραθώνα στην Αθήνα. Η αστυνομία απαγόρευσε την πορεία και συνέλαβε πολλούς από τους διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων και τον Μίκη Θεοδωράκη. Ο Λαμπράκης προστατευόμενος από τη βουλευτική του ασυλία, πραγματοποίησε μόνος την πορεία, κρατώντας ένα μικρό πανό με το σύμβολο της ειρήνης. Αμέσως μετά συνελήφθη από την αστυνομία.

Στις 22 Μαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης παρέστη και μίλησε για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη. Μετά το τέλος της εκδήλωσης δέχθηκε δολοφονική επίθεση σε κεντρικό δρόμο της πόλης από τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27 Μαΐου 1963, σε ηλικία 51 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε αγανάκτηση στην κοινή γνώμη, οξύτατη πολιτική κρίση, αλλά και διεθνή κατακραυγή.

Την επομένη ένα πλήθος 500.000 ανθρώπων συγκεντρώθηκε στο Α' Νεκροταφείο για το «Ύστατο Χαίρε». Γρήγορα, η συγκέντρωση μετατράπηκε σε διαδήλωση καταδίκης της δεξιάς κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Παλατιού.

Φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας Λαμπράκη ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, αλλά η δικαστική έρευνα που διεξήγαγαν ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας και ο νεαρός ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης έφεραν στο φως σχέσεις των αρχών με ένα ακροδεξιό παρακράτος. Ο ανακριτής Σαρτζετάκης απήγγειλε, μάλιστα, κατηγορίες και εναντίον ανώτατων αξιωματικών της Χωροφυλακής. Οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάσθηκαν τον Δεκέμβριο του 1966 σε πολυετή φυλάκιση και απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι. Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Η ζωή και ο θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη ενέπνευσε τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στο περίφημο πολιτικό του μυθιστόρημα με τον τίτλο Ζ (Εκδόσεις Λιβάνη). Το 1969 μεταφέρεται με μεγάλη επιτυχία στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παπά.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης με την προσωπικότητα και τη δράση του παραμένει και σήμερα ένα σύμβολο της Δημοκρατίας και του αγωνιζόμενου ανθρώπου κατά της πολιτικής καταπίεσης.

Μάρλον Μπράντο, αμερικανός ηθοποιός. («Λεωφορείον ο Πόθος», «Το λιμάνι της Αγωνίας», «Ο Νονός», «Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι», «Αποκάλυψη τώρα») (Θαν. 1/7/2004)

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Γιοχάνες Μπραμς, γερμανός μουσουργός, από τους κυριότερους εκπροσώπους του ρομαντισμού. (Γεν. 7/5/1833)
Σπυρίδων Μερκούρης, έλληνας πολιτικός, που διετέλεσε Δήμαρχος Αθηναίων, παππούς της Μελίνας Μερκούρη. (Γεν. 1856)
 Μανώλης Καλομοίρης, έλληνας συνθέτης λόγιας μουσικής. (Γεν. 14/12/1883)

Μανώλης Καλομοίρης
1883 – 1962

Κορυφαίος έλληνας μουσουργός. Θεωρείται ο δημιουργός της Εθνικής Σχολής, καθώς επιδίωξε να συνθέσει τη λόγια μουσική με την ελληνική ταυτότητα. Το δημοτικό τραγούδι και η ελληνική παράδοση, σε συνδυασμό με τις τεχνικές σύνθεσης της Δύσης, διαμόρφωσαν το ύφος του.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 14 Δεκεμβρίου 1883. Σπούδασε μουσική στην γενέτειρά του, την Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα και τη Βιέννη. Από το 1906 έως το 1910 έζησε στο Χάρκοβο της Ουκρανίας, όπου δίδαξε πιάνο στο Λύκειο Ομπολένσκι και γνώρισε από κοντά τη ρωσική εθνική σχολή.

Το 1908 πραγματοποιεί την πρώτη του εμφάνιση στην Αθήνα ως συνθέτης, σε μια ιστορική συναυλία στο Ωδείο Αθηνών στις 11 Ιουνίου. Το γραμμένο στη δημοτική γλώσσα πρόγραμμα της συναυλίας δημιουργεί αίσθηση και αναγνωρίζεται ως το μανιφέστο της Εθνικής Σχολής. Επηρεασμένος από το κίνημα της ρωσικής μουσικής σχολής είναι υπέρμαχος μιας εθνικής μουσικής «βασισμένης από τη μια μεριά στη μουσική των αγνών μας τραγουδιών μα και στολισμένης από την άλλη με όλα τα τεχνικά μέσα που μας χάρισεν η αδιάκοπη εργασία των προοδευμένων στη μουσική λαών και πρώτα πρώτα των Γερμανών, Γάλλων, Ρώσων και Νορβηγών». Ο Καλομοίρης συνδέθηκε με το κίνημα του δημοτικισμού, καθώς και με μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες της εποχής του, όπως ο Κωστής Παλαμάς, ο Άγγελος Σικελιανός και ο Νίκος Καζαντζάκης.

Η μουσική του Καλομοίρη ενσωματώνει πολλά βαγκνερικά στοιχεία (ατέρμονη μελωδία, εξαγγελτικά μοτίβα), αλλά και τη χρήση κλιμάκων του δημοτικού τραγουδιού, προσαρμοσμένων πάντοτε στο συγκερασμένο ευρωπαϊκό σύστημα. Το έργο του χαρακτηρίζεται από έντονη πληθωρικότητα και ενορχηστρωτικό όγκο. Υπήρξε πολυγραφότατος και συνέθεσε 222 έργα (ορχηστρική μουσική, όπερες, έργα για φωνή και ορχήστρα, κύκλους τραγουδιών και μουσική δωματίου). Υπήρξε εχθρικός προς την ιταλική όπερα και τους Ιόνιους συνθέτες, αλλά και στα σύγχρονα ρεύματα του εξπρεσιονισμού και της ατονικής μουσικής.

Σημαντικά έργα του θεωρούνται οι όπερες «Ο Πρωτομάστορας» (1915), αφιερωμένη στο «Πρωτομάστορα της Μεγάλης Ελλάδος» Ελευθέριο Βενιζέλο και το «Δαχτυλίδι της Μάνας» (1917), η «Συμφωνία της Λεβεντιάς» (1929), με την ενσωμάτωση Βυζαντινών Ύμνων και ο κύκλος τραγουδιών «Μαγιοβότανα» (1912-1913) σε ποίηση Κωστή Παλαμά.

Ο Μανώλης Καλομοίρης, πέρα από το συνθετικό του έργο, σφράγισε με την παρουσία του όλους του τομείς της μουσικής. Έγραψε μουσικοπαιδαγωγικά βιβλία, ίδρυσε το Ελληνικό Ωδείο και στη συνέχεια το Εθνικό Ωδείο, δημιούργησε δικό του μελοδραματικό θίασο ελλείψει κρατικής σκηνής, υπήρξε επιθεωρητής των στρατιωτικών Μουσικών (τον απέλυσε το 1936 ο Μεταξάς, επειδή παρακολούθησε την κηδεία του Ελευθέριου Βενιζέλου), συνεισέφερε στην ίδρυση της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, έγραψε κριτικές και άρθρα σε εφημερίδες και αγωνίστηκε με σθένος για τα δικαιώματα των μουσικών. Το αποκορύφωμα της τέχνης του ήταν η αναγόρευσή του σε ακαδημαϊκό στις 8 Ιουνίου 1946 και έγινε ο πρώτος μουσικός που πέρασε την πόρτα της Ακαδημίας Αθηνών.

Ο Μανώλης Καλομοίρης έφυγε από τη ζωή στις 3 Απριλίου του 1962, χωρίς να προλάβει να ακούσει το λυρικό του έργο «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» (1961), η πανελλήνια πρώτη του οποίου δόθηκε στις 12 Αυγούστου 1962 στο Ηρώδειο.

Αυτοβιογραφία

  • Μανώλης Καλομοίρης: «Η ζωή μου και η τέχνη μου – Απομνημονεύματα 1883-1908» (εκδόσεις «Νεφέλη»)

ΠΟΛΥΜΕΣΑ

Φαζλούρ Ραχμάν Χαν
1929 – 1982

 

Αμερικανός πολιτικός μηχανικός και αρχιτέκτονας, με καταγωγή από το Μπανγκλαντές, γνωστός για τις καινοτομίες που επέφερε στην κατασκευή υψηλών κτιρίων. Αποκλήθηκε «Αϊνστάιν της δομικής μηχανικής» και ο «μεγαλύτερος δομικός μηχανικός του 20ού αιώνα». Υπήρξε από τους πρωτοπόρους στον σχεδιασμό μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή (CAD).

Ο Φαζλούρ Ραχμάν Χαν γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1929 στην Ντάκα της τότε Βρετανικής Ινδίας (αργότερα πρωτεύουσα του Ανατολικού Πακιστάν και σήμερα του Μπανγκλαντές). Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Πανεπιστήμιο της Ντάκα και συνέχισε τις σπουδές του στις ΗΠΑ, με υποτροφία του ιδρύματος Φουλμπράιιτ.

Μετά την απασχόλησή του στην Ινδία και το Ανατολικό Πακιστάν σε διάφορες θέσεις, επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου προσελήφθη το 1955 στην αρχιτεκτονική εταιρεία «Σκίντμορ, Όουνινγκς και Μέριλ» του Σικάγου, της οποίας το 1966 έγινε συνεταίρος. Τον επόμενο χρόνο απέκτησε την αμερικανική υπηκοότητα.

Μεταξύ των πολλών μελετών του για ουρανοξύστες περιλαμβάνονται το Κέντρο Τζων Χάνκοκ(1970) και ο Πύργος Σίαρς (1973) στο Σικάγο, που συγκαταλέγονται στα υψηλότερα κτίρια του κόσμου, καθώς και το Ουάν Σελ Πλάζα στο Χιούστον (1971).

Ο Πύργος Σίαρς (νυν Πύργος Γουίλις) ήταν ο πρώτος του ουρανοξύστης, στον οποίον εφάρμοσε το δικής του επινόησης δομικό σύστημα «δεματισμένων σωλήνων», που συνίσταται σε δέσμη στενών χαλύβδινων σωλήνων συνενωμένων, ώστε να σχηματίζουν παχύτερο υποστύλωμα. Το σύστημα αποτέλεσε καινοτομία γιατί ελαχιστοποιούσε την απαιτούμενη για υψηλούς πύργους ποσότητα χάλυβα, καταργούσε την ανάγκη εσωτερικών αντιανεμικών συνδέσεων (καθώς τα περιμετρικά υποστυλώματα αναλάμβαναν την φόρτιση τού ανέμου) και επέτρεπε πιο ελεύθερη οργάνωση του εσωτερικού χώρου.

Μεταξύ των μεταγενέστερων έργων του περιλαμβάνονται ο πρωτότυπος Τερματικός Σταθμός Χατζ του Διεθνούς Αεροδρομίου «Βασιλιάς Αμπντούλ Αζίζ», στην Τζέντα τής Σαουδικής Αραβίας (1976-1981) και το Πανεπιστήμιο του Βασιλιά Αμπντούλ Αζίζ, επίσης στην Τζέντα , η οικοδόμηση του οποίου άρχισε το 1977.

Ο Φαζλούρ Ραχμάν Χαν πέθανε στις 27 Μαρτίου 1982 στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας, από ανακοπή καρδίας, σε ηλικία 52 ετών.

 

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου