1952 – Οι γυναίκες στην Ελλάδα αποκτούν δικαίωμα ψήφου. Η πλήρης κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών ψηφίστηκε στις 28 Μαΐου του 1952, χωρίς όμως τελικά να συμμετάσχουν στις εκλογές του Νοεμβρίου, γιατί δεν είχαν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι.

Γεγονότα

• 585 π.Χ. – Κατά τη διάρκεια μάχης στον ποταμό Άλυ, μεταξύ του Αλυάττη Β’ και του Κυαξάρη, συμβαίνει έκλειψη Ηλίου την οποία είχε προβλέψει ο Θαλής ο Μιλήσιος.
• 1533 – Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι, Τόμας Κράνμερ, δηλώνει έγκυρο το γάμο του βασιλιά Ερρίκου Η’ της Αγγλίας και της Άννας Μπολέιν.
• 1588 – Η Ισπανική Αρμάδα, με 130 πλοία και 30.000 άνδρες, σαλπάρει από τη Λισαβόνα της Πορτογαλίας για τη Μάγχη.
• 1754 – Γαλλοϊνδιανικός Πόλεμος: Η πολιτοφυλακή της Βιρτζίνια υπό τον 22χρονο αντισυνταγματάρχη Τζορτζ Ουάσινγκτον νικά μία γαλλική αναγνωριστική δύναμη στη μάχη του Ζάμονβιλ Γκλεν στη νοτιοδυτική Πενσυλβάνια.
• 1802 – Στη Γουαδελούπη, ο Λουί Ντελγκρέ και οι 300 σύντροφοί του αυτοκτονούν με εκρηκτικά για να μην υποταχθούν στα στρατεύματα του Ναπολέοντα.
• 1830 – Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Άντριου Τζάκσον υπογράφει νόμο με τον οποίο μετακινεί τους ιθαγενείς Αμερικανούς.
• 1843 Πέθανε ο Νόα Γουέμπστερ, Άγγλος πολιτικός, συγγραφέας και λεξικογράφος, δημιουργός του περίφημου λεξικού της αγγλικής γλώσσας που φέρει το όνομά του.
• 1871 – Πέφτει η Παρισινή Κομμούνα. Συντρίβεται η Κομούνα των Παρισίων. Η επαναστατική απόπειρα της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία στα χέρια της σε τοπικό επίπεδο, καταργώντας τις συγκεντρωτικές δομές του κράτους, διήρκεσε 72 ημέρες (18 Μαρτίου — 28 Μαΐου 1871) και πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση του Λουί Τιερ. Η αγριότητα των νικητών ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Σχεδόν 100.000 Παριζιάνοι πλήρωσαν με φυλακή, εξορία, εκτόπιση ή θάνατο.

  Η Παρισινή Κομμούνα

  Επαναστατική απόπειρα της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία στα χέρια της σε τοπικό επίπεδο, καταργώντας τις συγκεντρωτικές δομές του κράτους. Το πολιτικό πείραμα αποδείχτηκε θνησιγενές...

  Επαναστατική απόπειρα της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία στα χέρια της σε τοπικό επίπεδο, καταργώντας τις συγκεντρωτικές δομές του κράτους. Το πολιτικό πείραμα έλαβε χώρα στο Παρίσι και αποδείχτηκε θνησιγενές. Διήρκεσε 72 ημέρες (18 Μαρτίου - 28 Μαΐου 1871) και πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση του Λουί Τιερ (γνωστός και με το εξελληνισμένο επίθετο Θιέρσος). Η Κομμούνα αναπτύχθηκε από το πολιτικό κενό που προέκυψε μετά τη συντριπτική ήττα της Γαλλίας στον πόλεμο με την Πρωσία (19 Ιουλίου 1870 - 10 Μαΐου 1871). Στις αρχές του 1871 οι Πρώσοι πολιορκούσαν το Παρίσι και μάλιστα στις 17 Φεβρουαρίου έκαναν θριαμβευτική πορεία στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας. Την ίδια μέρα, ο μετριοπαθής δημοκράτης Λουί Τιερ, που είχε αντιταχθεί στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο και είχε κατηγορηθεί ως προδότης, κέρδισε τις εκλογές, μετά την παραίτηση του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'.  Το Παρίσι εκείνη την περίοδο ξεχώριζε από την υπόλοιπη Γαλλία για την πολυπληθή του εργατική τάξη, που διεκδικούσε μαχητικά τα δικαιώματά της και το 1864 είχε κερδίσει το δικαίωμα της απεργίας. Το 1866 το Παρίσι αριθμούσε 1.799.980 κατοίκους, το 57% των οποίων εργαζόταν στη βιομηχανία. Το βράδυ της 17ης προς τη 18η Μαρτίου, σε μια προσπάθεια να επιβάλει την εξουσία του στο ανυπότακτο Παρίσι, ο Τιερ αποφάσισε να αφοπλίσει την πόλη για τον φόβο εργατικής εξέγερσης. Στη Μονμάρτη και την Μπελβίλ υπήρχαν 227 κανόνια για την άμυνα της πόλης υπό τον έλεγχο της ριζοσπαστικοποιημένης Εθνοφρουράς. Οι στρατιωτικές δυνάμεις που εστάλησαν δεν κατόρθωσαν να τα καταλάβουν, καθώς κυκλώθηκαν από εθνοφρουρούς και πολίτες. Οι στρατιώτες δεν πυροβόλησαν κατά του πλήθους, αλλά συνέλαβαν τους επικεφαλής τους στρατηγούς Λεκόντ και Τομά, τους οποίους εκτέλεσαν δια τυφεκισμού. Ο Τιερ, που είχε συνθηκολογήσει με τους Πρώσους, διέταξε το στρατό να εκκενώσει την πόλη, ενώ ο ίδιος κατέφυγε σε ασφαλές καταφύγιο, στο οχυρό των Βερσαλιών, για να μην συλληφθεί. Η Εθνοφρουρά, που είχε εξελιχθεί σε επαναστατική δύναμη, αποφάσισε οι προαποφασισμένες δημοτικές εκλογές να διεξαχθούν στις 26 Μαρτίου. Όλο αυτό το διάστημα ενεργούσε ως κυβέρνηση, με τη βοήθεια των μαρξιστών εργατών της Α' Διεθνούς. Στις 26 Μαρτίου 1871 έγιναν με υποδειγματικό τρόπο οι δημοτικές εκλογές, στις οποίες πήρε μέρος το 50% των Παριζιάνων. Το Δημοτικό Συμβούλιο που εκλέχθηκε ήταν 92μελές και εγκαταστάθηκε στο Δημοτικό Μέγαρο στις 28 Μαρτίου. Έλαβε την ονομασία «Κομμούνα των Παρισίων» («Commune de Paris») και ανέλαβε τις εξουσίες τις Εθνοφρουράς, εκπροσωπώντας ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα: Δημοκράτες και ριζοσπάστες αστούς, σοσιαλιστές, ανεξάρτητους επαναστάτες, σοσιαλιστές, μαρξιστές και αναρχικούς. Από τη σύνθεσή της είναι προφανές ότι η ηγεσία της Κομμούνας δεν είχε σαφές ιδεολογικό περίγραμμα κι έτσι δεν κατάφερε να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Ένα από τα ηγετικά μέλη της Κομμούνας ήταν κι ένας Έλληνας, ο δικηγόρος Παύλος Αργυριάδης από την Καστοριά. Πρόεδρος της Κομμούνας εξελέγη ο πολιτικός ακτιβιστής Λουί Μπλανκί, ο οποίος, όμως, είχε συλληφθεί στις 17 Μαρτίου από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Οι κομουνάροι προσπάθησαν πολλές φορές ανεπιτυχώς να τον απελευθερώσουν, συλλαμβάνοντας ομήρους από την άλλη πλευρά, μεταξύ αυτών και τον αρχιεπίσκοπο των Παρισίων, Ζορζ Νταρμπουά. Παρά τις αδυναμίες της, το έργο που επιτέλεσε ήταν σημαντικό, ιδιαίτερα στους τομείς της εργασίας και της παιδείας. Στον τομέα της εργασίας είχε τοποθετηθεί επικεφαλής ένας ούγγρος μαρξιστής, ο Λέον Φράνκελ, που πήρε μια σειρά από μέτρα για να ανακουφίσει τους εργάτες και τους μικροαστούς: κολλεκτιβοποίηση βιομηχανιών, χρεοστάσιο στο εμπόριο και τα ενοίκια, κατάργηση της νυχτερινής εργασίας στα αρτοποιεία, απαγόρευση τοκογλυφικών γραφείων και καθιέρωση της δεκάωρης ημερήσιας εργασίας. Η Επιτροπή Παιδείας υπό τον Βαγιάν προχώρησε στην καθιέρωση της δωρεάν παιδείας και τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας, ενώ έλαβε μέτρα φεμινιστικού χαρακτήρα. Στην Επιτροπή Οικονομικών τοποθετήθηκε ένας έντιμος λογιστής, ο Φρανσουά Ζουρντ, ο οποίος αρνήθηκε να «εθνικοποιήσει» την Τράπεζα της Γαλλίας, στερώντας από τους κομμουνάρους πολύτιμο χρήμα για την επιτυχία του αγώνα τους. Πολύ γρήγορα, η προσπάθεια της Κομμούνας αφιερώθηκε στον αγώνα εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων, που εν τω μεταξύ είχαν ενισχυθεί σημαντικά, μετά την αποχώρηση των Πρώσων. Διέθεταν 200.000 άνδρες απέναντι στους 60.000 άνδρες της Κομμούνας. Ο στρατός άρχισε τις επιχειρήσεις για την ανακατάληψη του Παρισιού στις 3 Απριλίου με την πολιορκία της πόλης. Μετά τις πρώτες στρατιωτικές αποτυχίες, η Κομμούνα σκλήρυνε τη στάση της, με την Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας που συνέστησε την Πρωτομαγιά του 1871, παρά την αντίδραση των αναρχικών. Στις 21 Μαΐου οι δυνάμεις του Τιερ μπήκαν στο Παρίσι, όπου συνάντησαν σκληρή αντίσταση από τους κομμουνάρους. Σκληρές μάχες διεξάγονταν από δρόμο σε δρόμο και από γειτονιά σε γειτονιά. Τα ανάκτορα του Κεραμεικού, το Δημαρχείο και το Μέγαρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου τυλίχτηκαν στις φλόγες. Ο στρατός προέβη σε μαζικές σφαγές αμάχων και οι Κομμουνάροι απάντησαν με την εκτέλεση 52 επιφανών Παριζιάνων, τους οποίους κρατούσαν ως ομήρους. Ανάμεσά τους, ο αρχιεπίσκοπος της πόλης Ζορζ Νταρμπουά. Οι κυβερνητικές δυνάμεις επικράτησαν πλήρως στις 28 Μαΐου 1871, έπειτα από μια εβδομάδα άγριων μαχών, που έμεινε στην ιστορία ως «Η Ματωμένη Εβδομάδα» («La semaine sanglante»). Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων 30.000 - 40.000 κομμουνάροι σκοτώθηκαν, ενώ οι απώλειες για τους κυβερνητικούς ανήλθαν σε 1000 άνδρες. Μετά έπιασαν δουλειά τα στρατοδικεία, που εξέδωσαν 10.137 καταδικαστικές αποφάσεις: 93 σε θάνατο, 251 σε καταναγκαστικά έργα και 4586 σε εξορία στο υπερπόντιο νησί της Νέας Καληδονίας. Χιλιάδες, εξάλλου, από τους ηττημένους αναγκάσθηκαν να αυτοεξορισθούν. Η Γαλλία έζησε υπό στρατιωτικό νόμο έως το 1876, ενώ αμνηστία για όλα τα αδικήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας δόθηκε το 1880. Καταπνίγοντας στο αίμα την επανάσταση των λαϊκών τάξεων του Παρισιού και εξουδετερώνοντας τους μοναρχικούς, το αστικό καθεστώς σταδιακά σταθεροποιείται και επιβάλλεται. Η Γαλλική Δεξιά θεωρεί την Παρισινή Κομμούνα ως ένα κλασσικό παράδειγμα οχλοκρατίας και τρομοκρατίας. Η παγκόσμια αριστερά την αποθεώνει και τη θεωρεί ως δείγμα ωριμότητας της εργατικής τάξης, η οποία για πρώτη φορά αναλαμβάνει την εξουσία. Ο Καρλ Μαρξ ανακήρυξε την Παρισινή Κομμούνα ως σύμβολο της εργατικής εξέγερσης κατά της αστικής τάξης. Στο έργο του «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» (εκδόσεις «Στοχαστής») γράφει: «Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης, απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους». Ασκεί, όμως, κριτική στους επικεφαλής της, γιατί έχασαν πολύτιμο χρόνο, εφαρμόζοντας τις δημοκρατικές διαδικασίες, αντί να επιτεθούν και να συντρίψουν τις δυνάμεις του Τιερ. Ο Λένιν μελέτησε προσεκτικά την Παρισινή Κομμούνα, προκειμένου να διατυπώσει τη θεωρία του για τη δικτατορία του προλεταριάτου και να εφαρμόσει τα διδάγματά της στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Για τον αναρχικό Μιχαήλ Μπακούνιν, η Παρισινή Κομμούνα ήταν η «καθαρή άρνηση του κράτους», ενώ αντίθετη ήταν η άποψη ενός άλλου εξέχοντος αναρχικού, του Πιοτρ Κροπότκιν, ο οποίος τη θεωρεί ως μια μικρογραφία του κράτους σε τοπικό επίπεδο, αφού δεν τόλμησε να καταργήσει τους θεσμούς του. Ο αντίκτυπος της Παρισινής Κομμούνας έφθασε και στην Ελλάδα. Το σύνολο των αθηναϊκών εφημερίδων της εποχής τάχθηκε εχθρικά στην Κομμούνα και μόνο η εφημερίδα «Μέλλον» του Δήμου Παπαθανασίου την υπερασπίστηκε. Γράφει ο εκδότης της στις 11 Μαΐου 1871: «Ναι, χαίρετε οι πρόμαχοι και οσονούπω μάρτυρες των αρχών εφ' ων μόνον δύναται να θεμελιωθή η αληθής, η ακράδαντος, η λαοσώτηρα ελευθερία. Αι αρχαί σας θέλουν καταπνιγή εν τω αίματι και τω πυρί υπό των διαπλέων εκ της απορροφήσεως και του δεσποτισμού κιβδήλων δημοκρατών, αλλ' αι αρχαί σας εισί προωρισμέναι να αναπλάσσουν τα έθνη και τους λαούς». Την Παρισινή Κομμούνα αποδοκίμασε και η Βουλή, στη συνεδρίαση της 22ας Μαΐου 1871. Ο βουλευτής Λομβάρδος ανέφερε στην ομιλία του: «Μικρά και αδύνατος η Ελλάς αλλ' υπέρ της ελευθερίας πάντοτε αγωνισθείσα και αγωνιζόμενη δεν ημπορεί παρά να υψώσει δυνατά την φωνήν της αγανακτήσεώς της εναντίον εκείνων οι οποίοι εν τη καταχρήσει του ονόματος της ελευθερίας, την ελευθερίαν εσχάτως εν Παρισίοις επολέμησαν. Η Ελλάς μικρά και αδύνατος έλαβε την πείραν ότι ουδέν πολεμιώτερον της ελευθερίας όσον η αταξία. Εάν δεν εξασφαλίζη τι την ελευθερίαν, την εξασφαλίζει ο σεβασμός των νόμων και των δικαιωμάτων εκάστου».

• 1888 Γεννήθηκε ο Τζίμι Θορπ, ινδιάνος αθλητής του στίβου. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 κατέκτησε χρυσά μετάλλια στο πένταθλο και το δέκαθλο, τα οποία όμως του αφαιρέθηκαν επειδή έπαιξε επαγγελματικό μποξ και του επιστράφηκαν μετά θάνατον, το 1982. (Θαν. 28/3/1953)
• 1905 – Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος: Η ναυμαχία της Τσουσίμα λήγει με την καταστροφή του ρωσικού στόλου της Βαλτικής από το αυτοκρατορικό ιαπωνικό ναυτικό.
• 1908 Γεννήθηκε ο Ίαν Φλέμινγκ, Άγγλος δημοσιογράφος, συγγραφέας και άνθρωπος των μυστικών υπηρεσιών, που έγραψε σειρά μυθιστορημάτων με ήρωα τον Τζέιμς Μποντ
• 1918 – Η Λαϊκή Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν και η Πρώτη Δημοκρατία της Αρμενίας ανακηρύσσουν την ανεξαρτησία τους.
• 1924  Ιωάννης Πολέμης, έλληνας ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. (Γεν. 1862)
• 1926 – Πραξικόπημα της 28ης Μαΐου 1926: Επιβάλλεται δικτατορία στην Πορτογαλία για να καταστείλει τις ταραχές της Πρώτης Δημοκρατίας.
• 1932 – Ολοκληρώνεται η κατασκευή του Άφσλεϊτνταϊκ και ο κόλπος του Ζέιντερζεε μετατρέπεται σε λίμνη γλυκού νερού που θα ονομαστεί Άισελμεερ.
• 1934 – Γεννιούνται στο Οντάριο του Καναδά τα πεντάδυμα Ντιόν, τα πρώτα πεντάδυμα που θα επιβιώσουν της βρεφικής ηλικίας.
• 1937 – Ιδρύεται η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία Volkswagen.
• 1937 Πεθαίνει ο Αυστριακός ιατρός και ψυχολόγος Άλφρεντ Άντλερ, ιδρυτής της σχολής της ατομικής ψυχολογίας
• 1940 – Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Ο βασιλιάς Λεοπόλδος υπογράφει την παράδοση του Βελγίου στους Γερμανούς, έπειτα από μόλις 18 μέρες εχθροπραξιών και παρά το γεγονός ότι τους Βέλγους είχαν ενισχύσει και στρατεύματα από τη Γαλλία, τη Βρετανία και την Ολλανδία.
• 1940 – Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Νορβηγικές, γαλλικές, πολωνικές και βρετανικές δυνάμεις ανακαταλαμβάνουν το Νάρβικ στη Νορβηγία. Αυτή είναι η πρώτη νίκη του συμμαχικού πεζικού στον πόλεμο.
• 1941 Με πρωτοβουλία των κομμουνιστών ιδρύεται στην Αθήνα η οργάνωση της Εθνικής Αλληλεγγύης (ΕΑ). Η Εθνική Αλληλεγγύη έγινε στα χρόνια της Κατοχής μια από τις μαζικότερες εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις, προσφέροντας μεγάλες υπηρεσίες στην αντίσταση.
• 1952 Ψηφίζεται από τη Βουλή νόμος για την παροχή πλήρων πολιτικών δικαιωμάτων στις Ελληνίδες.
• 1961 – Δημοσιεύεται στη βρετανική εφημερίδα The Observer το άρθρο του Πίτερ Μπένενσον «Οι ξεχασμένοι κρατούμενοι». Η δημοσίευση του άρθρου θα καθιερωθεί αργότερα ως η ίδρυση της Διεθνούς Αμνηστίας.
• 1961: Δημοσιεύεται στη βρετανική εφημερίδα The Observer, το άρθρο του Πίτερ Μπένενσον «Οι ξεχασμένοι κρατούμενοι». Η δημοσίευση του άρθρου θα καθιερωθεί αργότερα ως ιδρυτικό γεγονός της Διεθνούς Αμνηστίας.
• 1965 – Αρχίζει να γίνεται λόγος για ανάμιξη του Ανδρέα Παπανδρέου στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, ενώ ο Γεώργιος Παπανδρέου διαψεύδει φήμες για σκευωρία του ΙΔΕΑ εις βάρος «παπανδρεϊκών» αξιωματικών.
• 1969 Η Μίλαν νικά τον Άγιαξ με 4–1 στο Μπερναμπέου και κατακτά το 14ο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Η ΕΡΤ μεταδίδει για πρώτη φορά απευθείας αγώνα ποδοσφαίρου και ο Γιάννης Διακογιάννης κάνει την παρθενική εμφάνισή του στην περιγραφή.
• 1969: Ανακοινώνεται ότι την αρχηγία του βορειοηπειρωτικού αγώνα αναλαμβάνει ο μητροπολίτης Ιωαννίνων, Σεραφείμ.
• 1979 – Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπογράφει τη συμφωνία πλήρους ένταξης της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.)
• 1987 Ο Ιωάννης Παύλος Β΄ γίνεται ο πρώτος πάπας που επισκέπτεται τη Βρετανία μετά το σχίσμα του 1531, το οποίο οδήγησε στην ίδρυση της Αγγλικανικής Εκκλησίας.
• 1987: Ο 19χρονος πιλότος, Ματίας Ρουστ, της Δυτικής Γερμανίας, καταφέρνει να παρακάμψει την αεράμυνα της Σοβιετικής Ένωσης και προσγειώνει ένα ιδιωτικό αεροσκάφος στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας. Άμεσα συλλαμβάνεται και κρατείται μέχρι τις 3 Αυγούστου του 1988.
• 1995: Η ρωσική πόλη Νέφτεγκορσκ σείεται από σεισμό 7,6 Ρίχτερ, που σκοτώνει τουλάχιστον 2.000 ανθρώπους, σχεδόν τον μισό της πληθυσμό.
• 1997 – Η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» δολοφονεί στον Πειραιά τον εφοπλιστή Κώστα Περατικό.
• 1998: Το Πακιστάν ανταπαντά σε σειρά πυρηνικών δοκιμών της Ινδίας, με πέντε δικές της δοκιμές υπό την κωδική ονομασία Chagai-I, προκαλώντας την αντίδραση των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και άλλων κρατών που επιβάλουν οικονομικές κυρώσεις.
• 1999: Ολοκληρώνεται η 22χρονη εργασία συντήρησης του «Μυστικού Δείπνου» και το διάσημο έργο του Ντα Βίντσι είναι ανοιχτό και πάλι για το κοινό στο Μιλάνο της Ιταλίας.
• 1999 Αλβανός καταλαμβάνει λεωφορείο των ΚΤΕΛ στη Θεσσαλονίκη και το οδηγεί στην Αλβανία. Κατά την επιχείρηση της αλβανικής αστυνομίας έξω από το Ελβασάν σκοτώνεται ο ίδιος και ο όμηρος Γιώργος Κουλούρης.
• 2002: Το NATO ανακοινώνει τη Ρωσία σαν έναν «περιορισμένο» εταίρο της δυτικής συμμαχίας.
• 2003 Πεθαίνει ο Βέλγος χημικός Ίλια Πρίγκοζιν, με σημαντικό έργο στο πεδίο της θερμοδυναμικής. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1977
• 2008: Η πρώτη συνεδρίαση της συνταγματικής βουλής του Νεπάλ ανακοινώνει επίσημα τη δημοκρατία στη χώρα, τερματίζοντας μια περίοδο 240 χρόνων βασιλείας της δυναστείας Shah.
• 2009 – Οι AC/DC επισκέπτονται για πρώτη και μοναδική φορά την Ελλάδα, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους υπό τον τίτλο «Black Ice Tour». Η συναυλία τους γίνεται στο κατάμεστο από κόσμο Ολυμπιακό Στάδιο.
• 2014 Μάγια Αγγέλου, αμερικανίδα ποιήτρια και ακτιβίστρια. (Γεν. 4/4/1928)
• 2020: Συνεχίζονται για δεύτερη ημέρα οι διαμαρτυρίες στη Μινεάπολις και σε δυο άλλες αμερικανικές πόλεις, μετά τον θάνατο ενός άοπλου άντρα ονόματι Τζορτζ Φλόιντ, ο οποίος πέθανε ενώ είχε τεθεί υπό κράτηση. Σε ορισμένες διαδηλώσεις ξεσπούν επεισόδια, που συνοδεύονται από λεηλασίες και εμπρησμούς. Ένας διαδηλωτής σκοτώνεται από τα πυρά ενός άνδρα, ο οποίος συλλαμβάνεται.
• 2021: Ένας μαζικός τάφος 215 αυτόχθονων παιδιών ανακαλύπτεται στη Βρετανική Κολομβία του Καναδά. Το μακάβριο αυτό εύρημα βρέθηκε σε ένα κτίριο, που λειτουργούσε στις αρχές του 20ου αιώνα ως σχολείο για την «ενσωμάτωση των ιθαγενών».

Γεννήσεις

• 1369 – Τζάκομο Αττεντόλο Σφόρτσα, Ιταλός κοντοτιέρος
• 1371 – Ιωάννης, δούκας της Βουργουνδίας
• 1524 – Σελίμ Β΄, Οθωμανός σουλτάνος
• 1738 – Ζοζέφ Ινιάς Γκιγιοτέν, Γάλλος ιατρός
• 1759 – Ουίλιαμ Πιτ ο νεότερος, Άγγλος πολιτικός
• 1853 – Καρλ Λάρσον, Σουηδός ζωγράφος
• 1879 – Μιλουτίν Μιλάνκοβιτς, Σέρβος γεωφυσικός
• 1884 – Έντουαρντ Μπένες, Τσέχος πολιτικός
• 1888 – Τζίμι Θορπ, ινδιάνος αθλητής του στίβου. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 κατέκτησε χρυσά μετάλλια στο πένταθλο και το δέκαθλο, τα οποία όμως του αφαιρέθηκαν επειδή έπαιξε επαγγελματικό μποξ και του επιστράφηκαν μετά θάνατον, το 1982. (Θαν. 28/3/1953)
• 1908 –Ίαν Φλέμινγκ, Άγγλος συγγραφέας
• 1910 – Τι-Μπόουν Γουόκερ, Αμερικανός μουσικός
• 1912 – Πάτρικ Χουάιτ, Αυστραλός συγγραφέας
• 1916 – Γουόκερ Πέρσι, Αμερικανός συγγραφέας
• 1923 – Γκιέργκι Λίγκετι, Ούγγρος συνθέτης
• 1925 – Μάρθα Βίκερς, Αμερικανίδα ηθοποιός
• 1925 – Μπουλέντ Ετζεβίτ, Τούρκος πολιτικός
• 1943 – Έλενα Σουλιώτη, υψίφωνος
• 1944 – Ζαν-Πιερ Λεό, Γάλλος ηθοποιός. 
• 1956 – Χάλεντ Μασάλ, Παλαιστίνιος πολιτικός
• 1961 – Ομέρ Ασάν, Τούρκος λαογράφος και φωτογράφος
• 1968 – Κάιλι Μινόγκ, Αυστραλή τραγουδίστρια και ηθοποιός
• 1971 – Μάρκο Ρούμπιο, Αμερικανός πολιτικός
• 1985 – Κάρεϊ Μάλιγκαν, Αγγλίδα ηθοποιός
• 1985 – Κώστας Μενδρινός, ποδοσφαιριστής
• 1986 – Σεθ Ρόλινς, Αμερικανός παλαιστής

Θάνατοι

• 1357 – Αλφόνσος Δ’, βασιλιάς της Πορτογαλίας
• 1427 – Έρικ, πρίγκιπας του Γκρουμπενχάγκεν
• 1509 – Αικατερίνη Σφόρτσα, Ιταλίδα ευγενής
• 1849 – Αν Μπροντέ, Αγγλίδα συγγραφέας
• 1870 – Δημήτριος Μπερναρδάκης, έμπορος και ευεργέτης
• 1888 – Κωνσταντίνος Ισχόμαχος, πολιτικός
• 1924 – Ιωάννης Πολέμης, συγγραφέας
• 1937 – Άλφρεντ Άντλερ, Αυστριακός ψυχολόγος
• 1940 – Φρειδερίκος Κάρολος της Έσσης, βασιλιάς της Φινλανδίας
• 1972 – Εδουάρδος Η’, βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου
• 1974 – Μιχάλης Τόμπρος, γλύπτης
• 1975 – Λουνγκ Τσεν, Κινέζος σκηνοθέτης
• 1980 – Ρολφ Νεβάνλινα, Γερμανός μαθηματικός
• 2003 – Ιλια Πριγκοζίν, Ρώσος χημικός
• 2006 – Γιάννης Ντεγιάννης, δικαστικός και πολιτικός
• 2007 – Γιεργκ Ίμεντορφ, Γερμανός ζωγράφος
• 2008 – Άγγελος Ελεφάντης, διανοούμενος της Αριστεράς, συγγραφέας και εκδότης του περιοδικού «Ο Πολίτης»
• 2013 – Φώτης Πολυμέρης, τραγουδιστής
• 2014 – Μάγια Αγγέλου, Αμερικανίδα συγγραφέας
• 2018 – Ντικ Κουάξ, Νεοζηλανδός αθλητής
• 2018 – Γιενς Κρίστιαν Σκόου, Δανός ιατρός

Επέτειοι

• Ημέρα για την Υγιεινή της Εμμηνόρροιας