Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 28 Απρ 2018
Σάββατο 28 Απριλίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σάββατο 28 Απριλίου 2018Σάββατο 28 Απριλίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:30 – Δύση Ήλιου: 20:14

Σαν σήμερα...

 Οδυσσέας Δημητριάδης, κορυφαίος έλληνας διευθυντής ορχήστρας, που έδρασε κυρίως στην πρώην Σοβιετική Ένωση. (Γεν. 7/7/1908)

Οδυσσέας Δημητριάδης
1908 – 2005


Διακεκριμένος αρχιμουσικός της ελληνικής διασποράς, με πολύχρονη παρουσία στα μουσικά δρώμενα της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Οδυσσέας Δημητριάδης γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1908 στο Μπατούμ της Ρωσίας (νυν Μπατούμι της Γεωργίας) από Πόντιους γονείς. Ο πατέρας του Αχιλλέας, με καταγωγή από την Τραπεζούντα, ήταν επιχειρηματίας και η μητέρα του Καλλιόπη Εφραιμίδη φρόντιζε τα του οίκου.

Με τη μουσική ασχολήθηκε από τα νεανικά του χρόνια. Σπούδασε τα βασικά της μουσικής στο Ωδείο της Τυφλίδας (με δάσκαλο, μεταξύ άλλων, τον συνθέτη Αριστοτέλη Κουντούρωφ) και συνέχισε με ανώτερες σπουδές διεύθυνσης ορχήστρας στο Ωδείο του Λένινγκραντ (νυν Αγία Πετρούπολη).

Το 1934 γνώρισε τον Δημήτρη Μητρόπουλο, που βρισκόταν στο Λένινγκραντ για σειρά συναυλιών και όταν του ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στην Ελλάδα μετά το τέλος των σπουδών, αυτός τον απέτρεψε λέγοντάς του: «Δεν θα βρεις δουλειά, αλλά και αν βρεις θα πληρώνεσαι πολύ άσχημα». Η συνάντησή του με τον Μητρόπουλο υπήρξε καταλυτική για τον νεαρό Δημητριάδη, που αποφάσισε να παραμείνει και να σταδιοδρομήσει στη Σοβιετική Ένωση.

Το 1937, ανέλαβε αρχιμουσικός και διευθυντής της Όπερας και του Μπαλέτου της Τυφλίδας, θέση την οποία διατήρησε έως το 1965. Ενδιάμεσα υπήρξε αρχιμουσικός και της Κρατικής Συμφωνικής Ορχήστρας της Γεωργίας (1947-1952). Από το 1965 έως το 1973 διατέλεσε αρχιμουσικός της Ορχήστρας του Θεάτρου Μπολσόι της Μόσχας, ενώ πραγματοποίησε εμφανίσεις σε πολλές χώρες του κόσμου.

Το 1980 διορίσθηκε επίσημος αρχιμουσικός των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας και στην τελετή έναρξης διηύθυνε σε δική του διασκευή τον «Ολυμπιακό Ύμνο» του Σπύρου Σαμάρα. Το 1994 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και -αν και σε προχωρημένη ηλικία- συχνά ανέβαινε στο πόντιουμ ελληνικών ορχηστρών και της Λυρικής Σκηνής.

Ο Δημητριάδης, παρά την επιτυχημένη καριέρα και τις πολλές τιμές («Καλλιτέχνης του Λαού» το 1958), ένοιωθε σαν ψάρι έξω από το νερό στη Σοβιετική Ένωση. «Μισούσα το κόμμα, μισούσα τον Στάλιν. Στη Σοβιετική Ένωση είχα χάσει τον Θεό μου. Και τον βρήκα γυρίζοντας στην Ελλάδα» δήλωσε κάποτε.

Ο Οδυσσέας Δημητριάδης πέθανε πλήρης ημερών στην Τυφλίδα στις 28 Απριλίου του 2005.

Όλοι όσοι τον είχαν γνωρίσει ή είχαν παρακολουθήσει ή συμμετάσχει σε συναυλίες και παραστάσεις υπό τη διεύθυνσή του, αναφέρονταν στη μαγεία που εξέπεμπε η έντονη προσωπικότητά του. Δημιουργούσε ένα ιδιαίτερο δεσμό μεταξύ μαέστρου και ακροατή. Αυτή η μαγεία αποτέλεσε το σημαντικότερο στοιχείο του φαινομένου Δημητριάδη και ο λόγος για τον οποίο ο Ροστροπόβιτς τον χαρακτήρισε ως «τον τελευταίο των Μοϊκανών».

Γεγονότα 

 


μ.Χ.
Ο διάσημος ιταλός συνθέτης Τζοακίνο Ροσίνι διευθύνει συναυλία στο Παρίσι για την ενίσχυση της Ελληνικής Επανάστασης.
Δημοσιεύεται στην εφημερίδα World της Νέας Υόρκης ότι ο Τσαρλς Όλντεν κατασκεύασε ένα τηλέφωνο τσέπης, που θα μπορούσε να θεωρηθεί ο πρόδρομος του κινητού τηλεφώνου.
Ιταλοί αντιφασίστες συλλαμβάνουν και εκτελούν τον ιδρυτή του φασιστικού κινήματος Μπενίτο Μουσολίνι και την ερωμένη του Κλαρέτα Πετάτσι.
Ο Παναθηναϊκός νικά τον Ερυθρό Αστέρα με 3-0 και παίρνει το εισιτήριο για το Γουέμπλεϊ. Στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, οι πράσινοι θα γνωρίσουν την ήττα από τον Άγιαξ.
Ο υπουργός Εξωτερικών, Θεόδωρος Πάγκαλος, βαπτίζει στο Παραλίμνι της Κύπρου, μέσα σε συγκινητική ατμόσφαιρα, την κόρη του κύπριου αγωνιστή και θύμα της αγριότητας των Γκρίζων Λύκων, Τάσου Ισαάκ.
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος εκλέγει ως Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος τον Σεβασμιότατο Δημητριάδος Χριστόδουλο, κατά κόσμον Χρήστο Παρασκευαΐδη.

Γεννήσεις 

 


μ.Χ.

Τζορτζ Άνταμσον
1899 – 1974

Χημικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, διπλωμάτης και εκπαιδευτικός, ο έλληνας της διασποράς που ίδρυσε το πρώτο πανεπιστήμιο των Φιλιππίνων.

Ο Γιώργος Αδαμόπουλος, όπως ήταν το ελληνικό του όνομα, γεννήθηκε στο Πολύδροσο, ένα ορεινό χωριό του Παρνασσού, στις 28 Απριλίου του 1899. Ο πατέρας του, Λουκάς Αδαμόπουλος, ήταν ευκατάστατος αγρότης και ασχολείτο με την καλλιέργεια βαμβακιού και σιταριού. Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στην Άμφισσα, η δίψα για γνώση οδήγησε τον νεαρό Αδαμόπουλο στην Αθήνα. Σπουδάζει για δύο χρόνια στη σχολή τηλεπικοινωνιών των Τ.Τ.Τ. και το 1918 είναι από τους πρώτους φοιτητές της νεοσύστατης Σχολής Χημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1920 διακόπτει τις σπουδές του για τρία χρόνια, για να υπηρετήσει στα πολεμικά μέτωπα της Μικράς Ασίας, της Θράκης και της Μακεδονίας. Θα αποφοιτήσει τελικά το 1924.

Η φτωχή και καθημαγμένη Ελλάδα από τη Μικρασιατική Καταστροφή δεν τον χωρά. Πνεύμα ανήσυχο, θα μεταναστεύσει στην Αυστραλία το 1927, μετά τη γνωριμία με τον ομογενή δικηγόρο του Σίδνεϊ, ονόματι Οικονόμου. Πρώτη δουλειά του ήταν αρχισυντάκτης της ομογενειακής εφημερίδας Εθνικό Βήμα, την οποία εξέδιδε ο Νικόλαος Μαρινάκης. Ο Τζορτζ Άνταμσον, όπως ήταν το νέο του αγγλοποιημένο όνομα, υπηρέτησε την εφημερίδα για τρία περίπου χρόνια. Η ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία δεν τον εμπόδισε να γίνει επιχειρηματίας. Το 1928 ίδρυσε μία εταιρεία παραγωγής μεταλλικών νερών και μεταλλικών αλάτων, τη Rayospa, με έδρα το Σίδνεϊ. Τον επόμενο χρόνο εργάστηκε παράλληλα ως τεχνικός σύμβουλος στην εταιρεία Australian Absorbent Cotton Wool Products.

Η αγάπη του για κάθε τι καινούριο τον οδηγεί στην απόφαση να πάει διακοπές στην Ιαπωνία. Δεν ήταν, όμως, γραφτό. Τον Οκτώβριο του 1930, το πλοίο που τον μεταφέρει στην Ιαπωνία σταματά στη Μανίλα. Εκεί γνωρίζεται με τον ομογενή οινοπαραγωγό Κυριάκο Τσουνάκο, ιδιοκτήτη της εταιρείας Mayon Distillery. «Τα κρασιά μου ξυνίζουν» του εκμυστηρεύεται, «χρειάζομαι τη βοήθειά σου». Ο χημικός ξυπνάει μέσα του. Αποφασίζει να παραμείνει στις Φιλιππίνες και να βοηθήσει τον συμπατριώτη του. Η Ιαπωνία μπορεί να περιμένει. Το πρόβλημα με το ξυνισμένο κρασί λύνεται γρήγορα από τον Αδαμόπουλο και πολύ σύντομα γίνεται συνέταιρος του Τσουνάκου στην εταιρεία παραγωγής χυμών Chunaco-Adamson Chemical Company.

Το 1932 τελειώνει τη συνεργασία του με τον Τσουνάκο και ξεκινά τη δημιουργία ενός δικού του χημείου, το οποίο εξελίσσεται σ' ένα από τα κορυφαία της χώρας. Το πάθος του να μεταδώσει τις δικές του γνώσεις στους νέους της χώρας παραμένει άσβεστο. Βλέποντας το κενό που υπάρχει στην τεχνική εκπαίδευση στις Φιλιππίνες ιδρύει στις 20 Ιουνίου 1932 την πρώτη σχολή του είδους, την Adamson School of Industrial Chemistry, με έμβλημα τη θεά της Σοφίας, Αθηνά. Μέσα σ' ένα δωμάτιο, ο Γιώργος Αδαμόπουλος προσπαθεί να μεταδώσει τα μυστικά της χημείας στους 40 μαθητές του, που αποτελούν τον πρώτο πυρήνα της σχολής. Σε ένα χρόνο οι 40 μαθητές γίνονται 300 και σε δύο χρόνια 400. Το 1934 το Adamson School μεγαλώνει, με τη δημιουργία Τεχνικής Σχολής.

Η εποχή που επέλεξε ο Γιώργος Αδαμόπουλος να δημιουργήσει αυτό το πρωτότυπο σχολείο για τα δεδομένα των Φιλιππίνων ήταν η καταλληλότερη, αφού το χρονικό διάστημα 1935 -1941 θεωρείται ως η περίοδος της βιομηχανοποίησης της χώρας. Στις 5 Φεβρουαρίου του 1941, μόλις μετά από εννέα χρόνια λειτουργίας του Κολεγίου, το Υπουργείο Παιδείας των Φιλιππίνων αποφασίζει την προαγωγή του σε πανεπιστήμιο. Ο Γιώργος Αδαμόπουλος γίνεται πρόεδρος του πανεπιστημίου και ο εξάδελφος Αλέξανδρος, αντιπρόεδρος και ταμίας.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η ιαπωνική κατοχή στις Φιλιππίνες (1942-1945), προκαλούν ανεπανόρθωτες ζημιές στο πανεπιστήμιο. Οι Ιάπωνες δεν άφησαν τίποτε στο πέρασμά τους. Έως και η βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου στάλθηκε με πλοίο στην Ιαπωνία. Η επιμονή και το πάθος του Γιώργου Αδαμόπουλου δεν άφησαν το πανεπιστήμιο να χαθεί. Με τη βοήθεια μιας ομάδας καθολικών μοναχών, όχι μόνο έκτισε πάλι το πανεπιστήμιο, αλλά κατάφερε η φήμη του να φτάσει στα μεγάλα ακαδημαϊκά κέντρα των ΗΠΑ και να γίνει αποδεκτό ως ένα αξιόλογο πανεπιστημιακό ίδρυμα. Η συνέχεια ήταν λαμπρή για το Adamson University και οι φοιτητές του έρχονταν από όλες τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Σήμερα στο Adamson University φοιτούν περίπου 22.000 φοιτητές και θεωρείται το όγδοο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα των Φιλιππίνων.

Ο Γιώργος Αδαμόπουλος παρέμενε Έλληνας και ποτέ του δεν αποποιήθηκε την ελληνική του υπηκοότητα για να πάρει αυτή των Φιλιππίνων. Έτσι αναγκάστηκε το 1964 να παραχωρήσει το πανεπιστήμιο στην καθολική εκκλησία, μιας και ως αλλοδαπός δεν μπορούσε να είναι ιδιοκτήτης ιδιωτικού πανεπιστημίου στη χώρα. Παρέμεινε, όμως, πρόεδρος του πανεπιστημίου για 37 συναπτά έτη και παραιτήθηκε της θέσης του στις 26 Ιανουαρίου του 1967.

Ο Γιώργος Αδαμόπουλος διετέλεσε και διπλωμάτης. Ως πρόξενος της Ελλάδας στις Φιλιππίνες (1946-1973) συνεισέφερε σημαντικά στις καλές σχέσεις των δύο χωρών και στην υπογραφή μιας σειράς συνθηκών μεταξύ τους. Οι τιμές που του αποδόθηκαν ήταν πολλές, τόσο από την ελληνική πολιτεία, όσο και από τις Φιλιππίνες. Το 1973 ο Γιώργος Αδαμόπουλος επέστρεψε στην Ελλάδα κι ένα χρόνο αργότερα, στις 28 Φεβρουαρίου 1974, άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα, σε ηλικία 74 ετών.

Στον χώρο του Adamson University, το μικρό παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου ακόμα και σήμερα θυμίζει στον επισκέπτη την καταγωγή του ακαδημαϊκού ιδρύματος. Αυτό το μικρό παρεκκλήσι χτίστηκε από τον μοναχογιό του Γιώργου Αδαμόπουλου, Δρα Λουκά Αδαμόπουλο, στη μνήμη του πατέρα του και συνδυάζει τη βυζαντινή αρχιτεκτονική με πολλά στοιχεία παραδοσιακής τέχνης των Φιλιππίνων. Ακόμα και σήμερα, οι έλληνες ναυτικοί που πιάνουν λιμάνι στη Μανίλα το επισκέπτονται για να προσευχηθούν.

Όσκαρ Σίντλερ, γερμανός επιχειρηματίας, που έσωσε τις ζωές 1.200 Εβραίων κατά τη διάρκεια του ολοκαυτώματος. Η ιστορία έγινε γνωστή από την ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ «Η λίστα του Σίντλερ». (Θαν. 9/10/1974)
Φερούτσιο Λαμποργκίνι, ιταλός βιομήχανος και κατασκευαστής πολυτελών αυτοκινήτων και γεωργικών ελκυστήρων. (Θαν. 20/2/1993)
Πενέλοπε Κρουζ, ισπανίδα ηθοποιός.

Θάνατοι 

 


μ.Χ.

Έντουαρντ Κόντριγκτον
1770 – 1851

Άγγλος ναύαρχος, το όνομα του οποίου συνδέθηκε με μία από τις αποφασιστικότερες στιγμές της Ελληνικής Επανάστασης, τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Ο Έντουαρντ Κόντριγκτον (Edward Codrigton) - Εδουάρδος Κόδριγκτων το εξελληνισμένο όνομά του- γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 27 Απριλίου 1770. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων. Σε ηλικία 13 χρονών κατατάχθηκε στο αγγλικό πολεμικό ναυτικό και γρήγορα ξεχώρισε για τις ικανότητές του. Στα 25 του ανέλαβε κυβερνήτης του πολεμικού Babet και στη συνέχεια της φρεγάτας Druid. Ως κυβερνήτης του πλοίου Ωρίων έλαβε μέρος στην περίφημη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ (21 Οκτωβρίου 1805) εναντίον του γαλλοϊσπανικού στόλου και αργότερα με τον βαθμό του υποναυάρχου στις επιχειρήσεις των Άγγλων εναντίον των ΗΠΑ (1812-1815).

Τον Δεκέμβριο του 1826 ως αντιναύαρχος ανέλαβε τη διοίκηση του αγγλικού στόλου της Μεσογείου και βρισκόταν στις ελληνικές θάλασσες, όταν η Αγγλία η Ρωσία και η Γαλλία αποφάσισαν να παρέμβουν για τη διακοπή των εχθροπραξιών στην Πελοπόννησο, σε εφαρμογή της Συνθήκης του Λονδίνου (24 Ιουνίου / 6 Ιουλίου 1827), η οποία προέβλεπε την ίδρυση ελληνικού κράτους υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου. Ο Κόδριγκτον με τους αρχηγούς του γαλλικού και του ρωσικού στόλου, Δεριγνί και Χέυδεν έλαβαν εντολή να επιβάλουν την απόφαση αυτή των τριών Μεγάλων Δυνάμεων. Την αρχηγία του ενωμένου στόλου ανέλαβε ως αρχαιότερος ο Κόδριγκτον.

Γραμματόσημο έκδοσης του 1927, για τα 100 χρόνια από τη ναυμαχία του Ναβαρίνου.

Οι παρασπονδίες του Ιμπραήμ και απρόβλεπτα γεγονότα οδήγησαν στην αποφασιστική για την ανεξαρτησία της Ελλάδας Ναυμαχία του Ναβαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827), κατά την οποία καταστράφηκε ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος. Η νίκη του συμμαχικού στόλου προκάλεσε ανακούφιση και ενθουσιασμό στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ο Κόδριγκτον, όμως, κατηγορήθηκε και επιτιμήθηκε, επειδή είχε υπερβεί τις εντολές του Αγγλικού Ναυαρχείου. Ο Βρετανός πρωθυπουργός δούκας του Ουέλινγκτον χαρακτήρισε τη ναυμαχία «ατυχές και απαίσιο γεγονός», ενώ μερίδα πολιτικών υποστήριξε ότι ο Κόδριγκτον έπρεπε να παραπεμφθεί στο ναυτοδικείο για ανυπακοή, επειδή δεν είχε εντολή να δράσει. Εντούτοις, στον ίδιο δόθηκε η εντολή να πάει στην Αλεξάνδρεια για τις τελικές διαπραγματεύσεις με τον Μοχάμετ Άλι και πέτυχε συμφωνία για την αποχώρηση των στρατευμάτων του γιου Ιμπραήμ από την Πελοπόννησο στις 6 Αυγούστου 1828.

Έχοντας περιπέσει σε δυσμένεια, ανακλήθηκε στην Αγγλία και ανέλαβε τη διοίκηση εκπαιδευτικών μονάδων. Το ίδιο διάστημα αναλώθηκε σε προσπάθειες υπεράσπισης του εαυτού του από τις εναντίον του κατηγορίες, οι οποίες περιέχονται στα «Απομνημονεύματά του», που εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του το 1873. Το 1832 αναμίχθηκε στην πολιτική και εξελέγη βουλευτής στην περιφέρεια του Ντέβονπορτ. Μετά την άνοδο του Γουλιέλμου Δ' στον αγγλικό θρόνο έπαυσε η εναντίον του δυσμένεια και στις 10 Ιανουαρίου 1837 προήχθη σε ναύαρχο. Το 1839 παραιτήθηκε για να αναλάβει την αρχηγία του στόλου στο Πόρτσμουθ, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1842.

Ο Κόδριγκτον από τον γάμο του με την Τζέιν Χολ είχε αποκτήσει τρεις γιους, οι οποίοι σταδιοδρόμησαν ο ένας στο στρατό και οι άλλοι δυο στο πολεμικό ναυτικό. Ο συνονόματος μικρότερος γιος του έχασε τη ζωή του στ' ανοιχτά της Ύδρας το 1821, όταν το μικρό ιστιοφόρο στο οποίο επέβαινε έπεσε σε καταιγίδα.

Ο σερ Έντουαρντ Κόντριγκτον πέθανε στο Λονδίνο στις 28 Απριλίου 1851, σε ηλικία 81 ετών.

Στο κέντρο της Αθήνας υπάρχει δρόμος αφιερωμένος στον Έντουαρντ Κόντριγκτον (Οδός Κοδριγκτώνος), όπως και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
 Γκαβρίλο Πρίντσιπ, βοσνιοσέρβος φοιτητής, που άναψε τη θρυαλλίδα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τη δολοφονία του αυστριακού αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου στο Σαράγεβο. (Γεν. 13/7/1894)

Γκαβρίλο Πρίντσιπ
1894 – 1918

Γιουγκοσλάβος εθνικιστής, σερβοβοσνιακής καταγωγής, που με την ενέργειά του να δολοφονήσει τον διάδοχο του Αυστρο-Ουγγρικού θρόνου Φραγκίσκο Φερδινάνδο (Franz Ferdinand στα γερμανικά) και τη σύζυγό του Σοφία στο Σαράγεβο στις 28 Ιουνίου του 1914, άναψε τη θρυαλλίδα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου του 1894 στο χωριό Ομπλιάι της Βοσνίας, που βρισκόταν υπό Αυστρο-Ουγγρική κατοχή. Οι γονείς του ήταν αγρότες, σερβικής καταγωγής. Από νεαρής ηλικίας εντάχθηκε στη μυστική οργάνωση «Μλάντα Μπόσνα» (Νεαρά Βοσνία), που αποτελείτο κυρίως από σερβοβόσνιους μαθητές και ήταν αντίθετοι με την κατοχή της πατρίδας τους από τους Αυστριακούς. Στους στόχους της οργάνωσης ήταν η απελευθέρωση των σλαβικών περιοχών του ευρωπαϊκού νότου και η σύμπηξη μιας ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.

Τον Φεβρουάριο του 1912, ο Πρίτσιπ πήρε μέρος σε αντικατοχική διαδήλωση και αποβλήθηκε από το σχολείο του. Έτσι, αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στο Βελιγράδι για να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Εκεί ήρθε σε επαφή με τη σερβική μυστική οργάνωση «Τσέρνα Ρούκα» (Μαύρη Χειρ), αλλά δεν φαίνεται να έγινε μέλος της. Προσπάθησε, πάντως, μέσω αυτής να ενταχθεί στον σερβικό στρατό και να πολεμήσει στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, αλλά δεν έγινε δεκτός, λόγω της ασθενικής κράσης του. 

Ο Πρίντσιπ επέστρεψε στο Βελιγράδι, όπου γνωρίστηκε με τον Ζίβοζιν Ραφαήλοβιτς, έναν από τους ιδρυτές των «Τσέτνικς», της πιο γνωστής σερβικής παραστρατιωτικής οργάνωσης, που όμνυε πίστη στη Σερβία και τον βασιλιά. Αυτός τον έστειλε στο στρατόπεδο της οργάνωσης στην πόλη Βράνιε, όπου εκπαιδεύτηκε στη χρήση όπλων και τη ρίψη χειροβομβίδων.

Η σύλληψη του Γκαβρίλο Πρίντσιπ

Η ευκαιρία για μια θεαματική ενέργεια κατά της Αυστρο-Ουγγρικής κατοχής της Βοσνίας δόθηκε στους νεαρούς επαναστάτες της «Μλάντα Μπόσνα» στις 28 Ιουνίου του 1914, κατά την επίσημη επίσκεψη του αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της συζύγου του Σοφίας στο Σαράγεβο, προκειμένου να εγκαινιάσουν ένα νοσοκομείο. Ο Πρίντσιπ και η πενταμελής ομάδα του είχαν σκοπό να τους σκοτώσουν και να γίνουν ήρωες.

Μόλις εμφανίστηκε η βασιλική πομπή στην κεντρική οδό του Σαράγεβο, ένας από την ομάδα του Πρίντσιπ, ο 19χρονος Νεντέλικο Τσαμπρίνοβιτς έριξε μια χειροβομβίδα, η οποία προσέκρουσε στην άμαξα του διαδόχου και εξερράγη σε διπλανό όχημα, τραυματίζοντας δύο από τους συνοδούς αξιωματικούς του Φραγκίσκου Φερδινάνδου. Λίγο αργότερα κι ενώ ο διάδοχος και η σύζυγός του κατευθύνονταν προς το νοσοκομείο για να επισκεφθούν τους τραυματίες αξιωματικούς, ο Πρίντσιπ τους πυροβόλησε και τους σκότωσε μ’ ένα εννιάρι πιστόλι τύπου FN1910, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα είχε προμηθευτεί μέσω σερβικού διαύλου.

Η Αυστρο-Ουγγαρία θεώρησε υπεύθυνη τη Σερβία για τη δολοφονία του πριγκιπικού ζεύγους και της κήρυξε τον πόλεμο στις 28 Ιουλίου του 1914. Στον πόλεμο ενεπλάκησαν όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και οι Ηνωμένες Πολιτείες από το 1917, με αποτέλεσμα να προκύψει μια γενικευμένη στρατιωτική σύγκρουση, που έσπειρε τον όλεθρο στη Γηραιά Ήπειρο και έμεινε στην ιστορία ως Α' Πόλεμος Πόλεμος ή Μεγάλος Πόλεμος.

Ο Πρίντσιπ συνελήφθη και ανακρινόμενος ισχυρίστηκε ότι δεν σκόπευε να σκοτώσει τη Σοφία, αλλά τον στρατηγό Όσκαρ Πιότορεκ, στρατιωτικό διοικητή της Βοσνίας. Στη δίκη που ακολούθησε βροντοφώναξε το πιστεύω του: «Είμαι Γιουγκοσλάβος εθνικιστής και σκοπεύω στην ενοποίηση όλων των Γιουγκοσλάβων, κάτω από οποιασδήποτε μορφής κράτος, αρκεί να είναι ελεύθερο από την Αυστρία». Στις 28 Οκτωβρίου του 1914 καταδικάσθηκε σε κάθειρξη 20 ετών, την ανώτερη ποινή που προβλεπόταν για δράστες κάτω των 20 ετών.

Ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις στρατιωτικές φυλακές του Τερεζίνσταντ της Βοημίας (νυν Τερεζίν Τσεχίας), προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε στις 28 Απριλίου του 1918.

Σπύρος Μουστακλής, έλληνας αξιωματικός του στρατού, σύμβολο της αντίστασης κατά της χούντας. (Γεν. 1926)

πηγη: www.sansimera.gr 

 

     
    © Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου