Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 10 Νοέ 2018
Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018

 

Ανατολή Ήλιου: 06:59 – Δύση Ήλιου: 17:18

Παγκόσμια Ημέρα Επιστήμης για την Ειρήνη και την Ανάπτυξη
Γιορτάζουν: Αρσένιος, Αρσενία, Σωσίπατρος

 

Σαν σήμερα...

Σάμιουελ Χάου
1801 – 1876

Αμερικανός γιατρός, υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας, μέγας φιλάνθρωπος, αλλά και άδολος φιλέλληνας. Ο Σάμιουελ Χάου (Samuel Howe) γεννήθηκε στη Βοστόνη στις 10 Νοεμβρίου 1801 και καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Σπούδασε ιατρική στο Χάρβαρντ, αλλά δεν άσκησε το ιατρικό επάγγελμα, καθώς κατέβηκε στην Ελλάδα στις αρχές του 1825 για να συμμετάσχει στην Ελληνική Επανάσταση.

Ανέλαβε αμέσως υπηρεσία στον Αγώνα, περιθάλποντας τραυματίες και άρρωστους μαχητές. Στο πρώτο γράμμα προς τον πατέρα του αναφέρει μεταξύ άλλων: «…ως προς τον μισθόν μου, ουδέν λαμβάνω, ούτε μ' ενδιαφέρει, αφού η Κυβέρνησις δεν είναι εις θέσιν ούτε να θρέψη και να ενδύση τους δεινοπαθούντας στρατιώτας…».

Η ζωή του ντελικάτου βοστονέζου με τη μεγάλη καρδιά, δύσκολη. Από το ημερολόγιό του διαβάζουμε:

… η δουλειά μου τη νύχτα που πέρασε ήταν ατέλειωτη … έκαμα τόσες εγχειρήσεις που αμφιβάλω αν θα κατόρθωνα να τις κάμω κατά τη διάρκεια ολόκληρων ετών στη Βοστώνη … δύο μήνες τώρα κοιμάμαι στο έδαφος με τα ρούχα … είχα σκεφτεί να φύγω από δω, αλλά θα ήταν πράξη επονείδιστη…

Ο Σαμουήλ Χάου επιστρέφει το 1827 στην Αμερική και οργανώνει έρανο για την ελληνική υπόθεση. Συγκεντρώνει 60.000 δολάρια και αγοράζει ρούχα και τρόφιμα για τους επαναστάτες. Ένα χρόνο αργότερα έρχεται και πάλι στην Ελλάδα και οργανώνει καταφύγια για την περίθαλψη των προσφύγων. Ένα από αυτά στον Ισθμό της Κορίνθου θα το ονομάσει «Ουασινγκτονία».

Το 1831 επιστρέφει στη Βοστώνη και ιδρύει το πρώτο σχολείο για τυφλούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, του οποίου διετέλεσε πρώτος διευθυντής. Το 1848 δημιουργεί ένα ανάλογο σχολείο για άτομα με διανοητικές διαταραχές.

Το 1866, γηραιός πλέον, βρίσκεται για μια ακόμα φορά στην Ελλάδα, για να συνδράμει τους επαναστατημένους Κρητικούς.

Πέθανε στις 9 Ιανουαρίου 1876.

Εργογραφία

Στα ελληνικά κυκλοφορούν δύο βιβλία του Σάμιουελ Χάου:

  • «Ιστορική σκιαγραφία της Ελληνικής Επανάστασης» (εκδόσεις «Εκάτη»)
  • «Ημερολόγιο από τον αγώνα 1825-1829» (εκδόσεις «Καραβίας»)

 

Γεγονότα


μ.Χ.
1775

Ιδρύεται το σώμα των Πεζοναυτών (Marines), που αποτελεί την αιχμή του δόρατος των ΗΠΑ στις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις ανά τον κόσμο.

1885


Ο Γκότλιμπ Ντάιμλερ, ιδρυτής αργότερα της Mercedes, κατασκευάζει την πρώτη μοτοσικλέτα. Είναι 264 κ.ε. και αναπτύσσει μέγιστη ταχύτητα 12 χλμ/ώρα. Την οδηγεί ο γιος του Πάουλ.

 

1918

Η ίδρυση του ΣΕΚΕ

Το Νοέμβριο του 1918 διεξήχθη στον Πειραιά το Α’ Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο, από το οποίο προέκυψε η ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (ΣΕΚΕ), του πρώτου κομματικού σχηματισμού της Αριστεράς στην Ελλάδα, με διάρκεια και παρουσία μέχρι τις μέρες μας. Στις 12 Απριλίου 1920 μετονομάστηκε σε Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (Κομμουνιστικό) - ΣΕΚΕ(Κ) τα αρχικά του, όταν εντάχθηκε στην Γ’ Διεθνή και στις 3 Δεκεμβρίου 1924 σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ).

 

Ένα χρόνο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία (25 Οκτωβρίου 1917 με το παλαιό ημερολόγιο) και υπό την επίδρασή της, οι διάφορες διάσπαρτες σοσιαλιστικές ομάδες, που δραστηριοποιούνταν στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, αποφάσισαν την πραγματοποίηση ενός συνεδρίου, που σκοπό θα είχε τη συνένωσή τους σ’ ενιαίο κόμμα.

Το Α’ Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο, όπως ονομάστηκε, συνήλθε από τις 4 έως τις 10 Νοεμβρίου 1918, στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμόπλοιων στον Πειραιά. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος μόλις είχε λήξει με την παράδοση της Γερμανίας και η Ελλάδα βίωνε ακόμη τις συνέπειες του Εθνικού Διχασμού.

Στο συνέδριο έλαβαν μέρος 43 αντιπρόσωποι από τη Θεσσαλονίκη (Αβραάμ Μπεναρόγια, Κ. Αντωνίου, Χ. Μπενρουμπή, Π. Πέτρου, Αλμπέρτο Αρδίτι), τον Πειραιά (Μιχαήλ Σιδέρης, Γιώργος Πισπίνης), την Αθήνα (Δημοσθένης Λιγδόπουλος, Νίκος Δημητράτος, Σπύρος Κομιώτης, Ν. Δαμίγος, Φρ. Πετρούσκα, Αρίστος Αρβανίτης, Σταμάτης Κόκκινος, Νίκος Γιαννιός, Μιχαήλ Οικονόμου, Α. Χατζημιχάλης), την Καβάλα (Αντώνιος Πεχνάς), την Κέρκυρα (Φρ. Τζουλάτι), το Βόλο (Π. Μπαλαμπανίδης, Λ. Χατζής) και τη Λάρισα (Ι. Στυλιανού, Α. Κορούκλης).

 

Συμμετείχαν, ακόμη, δύο σοσιαλιστές βουλευτές, ο Αριστοτέλης Σίδερις και ο Αλβέρτος Κουριέλ, που είχαν εκλεγεί με τη «Φεντερασιόν» στη Θεσσαλονίκη, ένας ανεξάρτητος σοσιαλιστής, ο Παναγής Δημητράτος, καθώς και οι εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ, Μιχαήλ Μαχαίρας και Ευάγγελος Ευαγγέλου. Εντύπωση προκάλεσε η απουσία παλαιών σοσιαλιστών, όπως του Πλάτωνα Δρακούλη, ενός από τους πρωτεργάτες του σοσιαλισμού στην Ελλάδα.

Στο Συνέδριο εκφράστηκαν όλες οι τάσεις που υπήρχαν τότε στο εγχώριο εργατικό - σοσιαλιστικό κίνημα. Τελικά, διαμορφώθηκαν τρεις τάσεις, των αριστερών σοσιαλιστών (Δημοσθένης Λιγδόπουλος, Νίκος Δημητράτος, Σπύρος Κομιώτης, Μιχαήλ Οικονόμου), των δεξιών (Νίκος Γιαννιός, Παναγής Δημητράτος, Αριστοτέλης Σίδερις) που υποστήριζαν σοσιαλδημοκρατικές θέσεις και του «Κέντρου», μιας συμβιβαστικής τάσης, με κυριότερους εκπροσώπους τον Αβραάμ Μπεναρόγια και τον Σταμάτη Κόκκινο. Ύστερα από οξύτατες συζητήσεις και διαφωνίες, επικράτησαν τελικά οι απόψεις των αριστερών σοσιαλιστών, γεγονός που εκφράστηκε και στο Πρόγραμμα του νέου κόμματος.

Το Συνέδριο υπερ­ψήφισε το «Ιδρυτικόν Ψήφισμα του ΣΕΚΕ» και το «Πρόγραμμα των Σημερινών Απαιτήσεων». Σκοπός τού ΣΕΚΕ, σύμφωνα με το Καταστα­τικό του, ήταν η «μεταβολή της παραγωγής από πλουτοκρατικής εις σοσιαλιστικήν», με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, και άμεσοι στόχοι του προγράμματος του: η κατάργηση της βασιλείας και ο εκδημοκρατισμός των τριών εξουσιών με την εγκαθίδρυση λαϊκής δημοκρατίας «ως μεταβατικού σταδίου προς την πραγματοποίησιν της σοσιαλιστικής πολιτείας», ψήφος στις γυναίκες, η οκτάωρη εργασία και κρατικά ταμεία συντάξεων, η εθνικοποίηση των τσιφλικιών και των μοναστηριακών κτημάτων και ο διαχωρισμός κράτους κι εκκλησίας. Το συνέδριο υιοθέτησε αντιπολεμικές θέσεις και το σύνθημα «αποχή από κάθε πό­λεμο».

Από το συνέδριο προέκυψαν τα καθοδηγητικά όργανα του νέου κόμματος. Την Κεντρική Επιτροπή αποτελούσαν οι Αρίστος Αρβανίτη, Δημοσθέ­νης Λιγδόπουλος, Μιχαήλ Σιδέρης, Σταμάτης Κόκκινος και Νίκος Δημητράτο και την Εξελεγκτική Επιτρο­πή οι Αβραάμ Μπεναρόγια, Γιώργος Πισπίνης και Σπύρος Κομιώτη. Δημοσιογραφικό όργανο του νέου κόμματος ήταν η εφημερίδα «Εργατικός Αγώνας» και από το 1921 ο «Ριζοσπάστης».

 

 

1924


Ταραχές και συγκρούσεις ξεσπούν στην Καβάλα, μεταξύ καπνεργατών από τη μία πλευρά, και στρατού και χωροφυλακής από την άλλη. Στη διάρκεια των επεισοδίων σκοτώνονται μία εργάτρια κι ένας αξιωματικός της χωροφυλακής.

1949


Ο ΟΤΕ αποκτά τον πρώτο του συνδρομητή.

1989


Ανατρέπεται το κομουνιστικό καθεστώς της Βουλγαρίας. Ο Τεοντόρ Ζίβκοφ εγκαταλείπει την ηγεσία του βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, μετά από 35 χρόνια στην εξουσία.

 

Γεννήσεις

μ.Χ.

 
Μαρτίνος Λούθηρος, γερμανός θεολόγος, που με τις 95 θέσεις του χώρισε την Ευρώπη σε καθολικούς και διαμαρτυρόμενους. (Θαν. 18/2/1546)
 
1789

Ιμπραήμ Πασάς
1789 – 1848

Οθωμανός στρατιωτικός και χεδίβης (αντιβασιλέας) της Αιγύπτου, γνωστός από την εκστρατεία του στην Πελοπόννησο, η οποία παρ' ολίγον να αποδειχθεί μοιραία για την Ελληνική Επανάσταση.

 

Ο Ιμπραήμ Πασάς (Ibrahim Pasha) γεννήθηκε στην Καβάλα το 1789 και ήταν γιος του αλβανικής καταγωγής Βαλή της Αιγύπτου Μωχάμετ Άλη και μιας χριστιανής, που ήταν γνωστή ως χήρα Τουρματζή. Άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο Ιμπραήμ ήταν γιος της χήρας από τον γάμο της με κάποιον Τουρματζή και απλώς ο Μωχάμετ Άλη τον υιοθέτησε.

Ο Ιμπραήμ έλαβε μόρφωση από ευρωπαίους παιδαγωγούς, η οποία δεν απάλυνε τον σκληρό χαρακτήρα του. Έτσι, ο πατέρας του αναγκάστηκε να τον εξορίσει στο εσωτερικό της χώρας, αλλά σύντομα έδειξε τις στρατιωτικές του ικανότητες, βοηθώντας τον να εξολοθρεύσει τους Μαμελούκους, που λυμαίνονταν το Σουλτανάτο της Αιγύπτου. Σύμφωνα με την περιγραφή ενός άγγλου αξιωματικού, ο Ιμπραήμ ήταν κοντός, πολύ χοντρός και με σημαδεμένο το πρόσωπο από την ευλογιά.

Το 1818 εκστράτευσε στην Αραβική Χερσόνησο και κατέστειλε την εξέγερη των Βαχαβιτών, μιας μουσουλμανικής αίρεσης, της οποίας ηγείτο η οικογένεια Σαούντ, που μετέπειτα ίδρυσαν το κράτος της Σαουδικής Αραβίας. Συνέλαβε τον αρχηγό τους Αμπντουλάχ και επανέφερε στην Οθωμανική επικράτεια την ιερή πόλη των μουσουλμάνων Μεδίνα. Για τις υπηρεσίες του αυτές, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β' τον ονόμασε Πασά της Μέκκας και μεγάλο Βεζύρη με τρεις ιππουρίδες (αλογοουρές), καθιστώντας τον ισότιμο του πατέρα του.

 

Η επιτυχία του κατά των Βαχαβιτών τον ώθησε να οργανώσει τον στρατό του σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, προσλαμβάνοντας γάλλους αξιωματικούς. Η αντίδραση της ντόπιας ολιγαρχίας δεν τον πτόησε και στα τέλη του 1823 ο στρατός της Αιγύπτου έφθανε τους 100.000 ετοιμοπόλεμους άνδρες και οι φιλοδοξίες του μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Στις αρχές του 1824 ο Σουλτάνος, σε προφανή αδυναμία να καταστείλει την Ελληνική Επανάσταση, απευθύνθηκε στον Μωχάμετ Άλη και του ζήτησε να τον βοηθήσει. Ως αντάλλαγμα θα λάμβανε την Κρήτη και την Πελοπόννησο.

Στις 4 Ιουλίου 1824 η αρμάδα του Ιμπραήμ με 17.000 άνδρες απέπλευσε με προορισμό την Κρήτη. Το επιτελείο του αποτελείτο αποκλειστικά από γάλλους αξιωματικούς, με επικεφαλής των συνταγματάρχη Ντε Σεβ, που έλαβε τον τίτλο του Πασά με το όνομα Σολεϊμάν. Το σχέδιο του Ιμπραήμ προέβλεπε τη συνδυασμένη επίθεση του Τουρκικού και Αιγυπτιακού στόλου στα επαναστατημένα νησιά του Αιγαίου, ως απαραίτητη προϋπόθεση για απόβαση στην Πελοπόννησο. Έτσι, ο τουρκικός στόλος κατέστρεψε τα Ψαρά (20 Ιουνίου 1824), ενώ ο αιγυπτιακός προσπάθησε ανεπιτυχώς να καταλάβει τη Σάμο, αφού συνάντησε ισχυρή αντίσταση από τον ελληνικό στόλο στη Ναυμαχία του Γέροντα (28 Αυγούστου 1824). Τότε, ο Ιμπραήμ αποφάσισε να ξεχειμωνιάσει στη Σούδα και να επαναλάβει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις την άνοιξη του 1825. Από την άλλη πλευρά, ο ελληνικός στόλος αδρανούσε, λόγω έλλειψης χρημάτων, αλλά και του αδελφοκτόνου σπαραγμού.

Ο Ιμπραήμ επέσπευσε την απόβαση στην Πελοπόννησο, όταν πληροφορήθηκε την εμφύλια διαμάχη που μαίνονταν στην περιοχή. Στις 26 Φεβρουαρίου 1825 αποβιβάστηκε ανενόχλητος στη Μεθώνη με 4.000 πεζούς και 400 ιππείς και κατέλαβε το κάστρο της πόλης. Τις επόμενες μέρες ενισχύθηκε με νέες δυνάμεις και ο συνολικός αριθμός του πεζικού του έφθασε τις 15.000. Μέχρι τα τέλη Απριλίου είχε καταλάβει τα στρατηγικά κάστρα της Κορώνης και της Πύλου (Νεόκαστρο), αφού προηγουμένως είχε νικήσει τους Έλληνες στα Κρεμμύδια (7 Απριλίου 1825). Οι επαναστάτες αφυπνίστηκαν, έστω και καθυστερημένα. Άφησαν κατά μέρος τις διαφορές τους και προσπάθησαν να προβάλλουν αποτελεσματική αντίσταση με ηγέτη τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, που εν τω μεταξύ είχε αποφυλακιστεί. Μόνο σε κλεφτοπόλεμο μπορούσαν να ελπίζουν, αφού σε κανονική μάχη ο στρατός του Ιμπραήμ προκαλούσε «σοκ και δέος» στους ανοργάνωτους Έλληνες.

 

Ο Ιμπραήμ κατατρόπωσε τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι (19 Μαΐου 1825) και άνοιξε τον δρόμο για την Τριπολιτσά, την οποία κατέλαβε και κατέστρεψε στις 11 Ιουνίου 1825. Την επομένη βάδισε κατά του Άργους και του Ναυπλίου, αλλά ο Δημήτριος Υψηλάντης τον σταμάτησε στους βάλτους των Μύλων (12 Ιουνίου 1825). Έκτοτε δεν επεχείρησε άλλη εκστρατεία στην περιοχή. Τον Νοέμβριο του 1825 άφησε την Τρίπολη και μετέβη το Μεσολόγγι για να βοηθήσει τον Κιουταχή που πολιορκούσε τη μαρτυρική πόλη. Μετά την Έξοδο (10 Απριλίου 1826) επέστρεψε δριμύτερος στην Πελοπόννησο, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος με τον κλεφτοπόλεμο του Κολοκοτρώνη, που του προκαλούσε σημαντικές φθορές. Τον Ιούλιο του 1826 επιχείρησε να καταλάβει τη Μάνη, αλλά απέτυχε παταγωδώς.

Το καλοκαίρι του 1827, μη μπορώντας να εδραιώσει τη θέση του στην Πελοπόννησο, άρχισε να εφαρμόζει την τακτική της «καμμένης γης», προκειμένου να κάμψει τους επαναστάτες, ενώ προετοίμαζε απόβαση στην Ύδρα και τις Σπέτσες, γεγονός που θα είχε ολέθριες συνέπειες για την Επανάσταση, αν γινόταν πραγματικότητα. Τον πρόλαβαν, όμως, οι ναυτικές δυνάμεις Γαλλίας, Ρωσίας και Αγγλίας, που κατέστρεψαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827).

Ο χρόνος άρχισε να μετράει πλέον αντίστροφα για τον Ιμπραήμ. Οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν αλλάξει την πολιτική τους και ήταν αποφασισμένες να υποστηρίξουν την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Με τη Συνθήκη της Αλεξάνδρειας (9 Αυγούστου 1828), που υπέγραψε ο Μοχάμετ Άλη με τον Κόδριγκτον, ο Ιμπραήμ αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την Πελοπόννησο στις 10 Οκτωβρίου 1828.

Ο Ιμπραήμ είχε μεγάλες φιλοδοξίες και η αποτυχία του στην Πελοπόννησο τον πείσμωσε. Μετά την επιστροφή του στο Κάιρο στράφηκε μαζί με τον πατέρα του κατά του Σουλτάνου. Γρήγορα έγιναν κύριοι της Παλαιστίνης, της Συρίας και μέρους της Μικράς Ασίας. Δύο φορές εκστράτευσε ο Ιμπραήμ κατά της Κωνσταντινούπολης (1833 και 1839) και τις δύο φορές εμποδίστηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις, που δεν ήθελαν αλλαγή του στάτους κβο. Μάλιστα, το 1839 στον συμμαχικό στόλο που βομβάρδισε τη Συρία, συμμετείχαν και δύο ελληνικά πλοία.

Το 1848 ο Ιμπραήμ έγινε για λίγους μήνες αντιβασιλέας της Αιγύπτου στη θέση του πατέρα του, που προσβλήθηκε από γεροντική άνοια. Η φυματίωση που τον ταλαιπωρούσε αποδείχθηκε ανίκητη και παρά τη θεραπεία που υποβλήθηκε στην Ιταλία, πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 1848 σε ηλικία 59 ετών. Άφησε πίσω του ένα γιο, τον Ισμαήλ, ο οποίος διοίκησε αργότερα την Αίγυπτο και την κατέστησε σχεδόν ανεξάρτητη από τον Σουλτάνο.

 
 
Σάμιουελ Χάου, φιλέλληνας αμερικανός γιατρός, που έλαβε ενεργό μέρος στην Ελληνική Επανάσταση. (Θαν. 9/1/1876)
 
 
Μιχαήλ Καλάσνικοφ, ρώσος εφευρέτης, κατασκευαστής του όπλου που φέρει το όνομά του. (Θαν. 23/12/2013)

Μιχαήλ Καλάσνικοφ
1919 – 2013

Ρώσος σχεδιαστής φορητών όπλων, δημιουργός του πιο δημοφιλούς όπλου στον κόσμο, του AK-47 ή Καλάσνικοφ, όπως είναι περισσότερο γνωστό.

 

Ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1919 στο Κούρια, ένα χωριό πάνω στα Αλτάια Όρη. Ο πατέρας του Τιμοφέι Καλάσνικοφ ήταν αγρότης, αλλά το 1930 αποστερήθηκε της περιουσίας του με διάταγμα του Στάλιν και εξορίστηκε οικογενειακώς στη Σιβηρία. Ο μικρός Μιχαήλ, που ονειρευόταν να γίνει ποιητής, αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με τη σκληρή πραγματικότητα της Σιβηρίας. Μαζί με τον πατέρα του άρχισε να καλλιεργεί την άγονη γη και να κυνηγά για τα προς το ζην. Χρησιμοποιούσε συχνά το όπλο του πατέρα του όταν ήταν έφηβος και συνέχισε να κυνηγάει μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Στη Σιβηρία τού γεννήθηκε η αγάπη για τα όπλα.

Στα 18 του αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Σιβηρία και αφού διήνυσε απόσταση 1.000 χιλιομέτρων με οτοστόπ εγκαταστάθηκε στην πατρώα γη, όπου δούλεψε ως επισκευαστής τρακτέρ. Το 1938 κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του στον Κόκκινο Στρατό κι επειδή ήταν μικρός το δέμας και ξεχώριζε για τις ικανότητες του ως μηχανικός, τοποθετήθηκε στα Τεθωρακισμένα. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έφθασε να διοικεί ένα άρμα μάχης τύπου Τ-34 με τον βαθμό του λοχία. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες και τραυματίστηκε στη Μάχη του Μπριάνσκ τον Οκτώβριο του 1941.

Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του άκουσε πολλούς συναδέλφους του να εκφράζουν παράπονα για την ποιότητα των σοβιετικών όπλων. Επιπλέον, όπως δήλωσε αργότερα «ζήλευε τους Γερμανούς στρατιώτες, που ο καθένας του είχε το δικό του αυτόματο, ενώ εμείς συχνά πολεμούσαμε με ένα όπλο ανά τρεις. Έτσι, σκέφτηκα να σχεδιάσω ένα αξιόπιστο όπλο, για να έχουν οι στρατιώτες μας ένα μικρού μεγέθους αυτόματο όπλο, όπως είχαν οι Γερμανοί».

 

Μετά τον πόλεμο αποφάσισε να υλοποιήσει το σχέδιό του και το 1947 παρουσίασε ένα αυτόματο τυφέκιο, το οποίο προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στους σοβιετικούς στρατιωτικούς κύκλους για την αντοχή του, τον απλό χειρισμό του, τη φονική δύναμη πυρός και τη φτηνή τιμή του. Δύο χρόνια αργότερα υιοθετήθηκε από τον Κόκκινο Στρατό. Το επίσημο όνομα του όπλου, ΑΚ-47, προκύπτει από τα αρχικά του «Αφτομάτ Καλασνικόβα» («Αυτόματο του Καλάσνικοφ») και τον αριθμό 47, επειδή άρχισε να κατασκευάζεται το 1947.

Γρήγορα, το Καλάσνικοφ έγινε το πιο δημοφιλές φορητό όπλο στον κόσμο, εξαιτίας των μοναδικών του ιδιοτήτων. Με το «όπλο των φτωχών», όπως έχει αποκληθεί, πολεμούν τακτικές στρατιωτικές μονάδες, αντάρτες απελευθερωτικών κινημάτων και ποικίλες συμμορίες παρανόμων. Έχει υπολογισθεί ότι πάνω από 100 εκατομμύρια ΑΚ-47 έχουν κατασκευασθεί από το 1947. Ο ίδιος ο Καλάσνικοφ, αν και ήταν υπερήφανος για το δημιούργημά του, δεν έπαψε να εκφράζει τον σκεπτικισμό του για την κατοπινή χρήση του όπλου, που ξέφυγε του σκοπού για τον οποίον είχε κατασκευαστεί. «Αν ξεκινούσα τώρα την καριέρα μου, θα προτιμούσα να είχα κατασκευάσει κάτι πιο χρήσιμο, ας πούμε μια χορτοκοπτική μηχανή» είχε πει σε μια συνέντευξή του.

Από το 1949 ο Καλάσνικοφ εγκαταστάθηκε στην πόλη Ιζέφσκ των Ουραλίων, όπου βρίσκονται πολλές από τις αμυντικές βιομηχανίες της Σοβιετικής Ένωσης και μετέπειτα της Ρωσίας. Διηύθυνε μέχρι τα ογδόντα του ένα σχεδιαστικό γραφείο, που είχε αναλάβει την εξέλιξη του ΑΚ-47 και τη δημιουργία και άλλων όπλων, όπως τα αυτόματα ΑΚΜ, ΑΚ-74, το οπλοπολυβόλο RPK, το ημιαυτόματο τυφέκιο Saiga και το πολυβόλο άρματος των 7,62 χιλιοστών. Στο σχεδιασμό των όπλων αυτών καθοριστική ήταν η συνεισφορά της δεύτερης συζύγου του Γεκατερίνα Μοϊσέγεβνα (1921-1977), η οποία ήταν διπλωματούχος μηχανικός και με την οποία είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά.

Το 1953 ο Καλάσνικοφ έγινε μέλος του ΚΚΣΕ και διετέλεσε κατ’ επανάληψη βουλευτής του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Τιμήθηκε με πλήθος διακρίσεων και αναγορεύτηκε σε διδάκτορα των τεχνικών επιστημών, αν και ήταν αυτοδίδακτος.

Ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ πέθανε στις 23 Δεκεμβρίου 2013, σε ηλικία 94 ετών.

 


Θάνατοι

 

μ.Χ.

 
1891
Αρθούρος Ρεμπό, γάλλος ποιητής. (Γεν. 20/10/1854)
 
 
Βασίλης Μάρος, έλληνας πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, εικονολήπτης και διευθυντής φωτογραφίας, πρωτεργάτης του κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ στη χώρα μας. (Γεν. 1929)
 
 
Νόρμαν Μέιλερ, αμερικανός συγγραφέας, προκλητικός χρονικογράφος της Αμερικής επί 60 χρόνια. (Γεν. 31/1/1923)

 

sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου