Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 10 Ιούλ 2018
Τρίτη 10 Ιουλίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Τρίτη 10 Ιουλίου 2018Τρίτη 10 Ιουλίου 2018Τρίτη 10 Ιουλίου 2018Τρίτη 10 Ιουλίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:09 – Δύση Ήλιου: 20:51
  • Γιορτάζουν:  Αμαλία

Σαν Σήμερα...

Η Δίκη των Πιθήκων

Μία από τις δέκα πιο σημαντικές δίκες στη νομική ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο επίσημος τίτλος της είναι «Πολιτεία του Τενεσί κατά του Τζον Τόμας Σκόουπς». Εντάσσεται στο πλαίσιο της διαμάχης μεταξύ «δημιουργιστών» και «δαρβινιστών».

«Δημιουργιστές» ονομάζουμε όσους συντάσσονται με την άποψη της Εκκλησίας ότι η δημιουργία του κόσμου είναι αποτέλεσμα της Θείας Χάριτος. Σήμερα, η θέση αυτή, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, έχει μετασχηματισθεί στη θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού, που υποστηρίζει ότι στην αρχή της εξέλιξης του Σύμπαντος υπήρξε ένα υπερφυσικό σχέδιο, μια επέμβαση του Δημιουργού Θεού. Οι «Δαρβινιστές» αποδέχονται τη θεωρία του βρετανού φυσιοδίφη Κάρολου Δαρβίνου (1809-1882), που υποστηρίζει ότι τα ζωικά και φυτικά είδη προέκυψαν από την αργή εξέλιξη απλούστερων μορφών ζωής, με γενετικές μεταλλάξεις και με τη φυσική επιλογή. Μια θεωρία που είναι γενικά αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα.

Το ιστορικό της δίκης ξεκινά στις 21 Μαρτίου 1925, όταν η Βουλή της Πολιτείας του Τενεσί στις ΗΠΑ ψηφίζει τον νόμο Μπάτλερ που «απαγορεύει τη διδασκαλία στα σχολεία κάθε θεωρίας που αρνείται τη θεϊκή καταγωγή του ανθρώπου και υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος προέρχεται από κατώτερες μορφές ζωικών οργανισμών». Ο νεαρός καθηγητής βιολογίας Τζον Σκόουπς αψηφά τον νόμο και συνεχίζει να διδάσκει τους μαθητές του στο Λύκειο του Ντέιτον τη θεωρία του Δαρβίνου, δηλαδή «την καταγωγή του ανθρώπου από τον πίθηκο», όπως έλεγαν περιπαικτικά οι Δημιουργιστές. Η Εισαγγελία της Πολιτείας κινείται δικαστικά εναντίον του Σκόουπς και του ασκεί ποινική δίωξη.

Ο καθηγητής Τζον Τόμας Σκόουπς

Η δίκη του νεαρού καθηγητή προσδιορίστηκε για τις 10 Ιουλίου 1925 στο Ντέιτον του Τενεσί, μια πολιτεία που βρίσκεται στον συντηρητικό Αμερικανικό Νότο και ανήκει στη λεγόμενη «Ζώνη της Βίβλου». Το άσημο Ντέιτον συγκέντρωσε εν μία νυκτί τα φώτα της δημοσιότητας. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι συνέρρευσαν για να καλύψουν τη δίκη και η μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα «Σικάγο Τρίμπιουν» έστησε ένα ραδιοφωνικό σταθμό για την απευθείας μετάδοση της δίκης, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά των ΗΠΑ.

Τα δικαστικά έξοδα του κατηγορουμένου ανέλαβε η Αμερικανική Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ACLU) και την υπεράσπισή του ο κορυφαίος ποινικολόγος των ΗΠΑ Κλάρενς Ντάροου. Συνήγορος πολιτικής αγωγής εκ μέρος χριστιανικών οργανώσεων παρέστη ο πολιτικός Ουίλιαμ Τζένιγκς Μπράιαν, διαπρύσιος κήρυκας του αντιδαρβινισμού. Ήταν σπουδαίος ρήτορας, αλλά είχε να δικηγορήσει τριάντα χρόνια. Του τοπικού δικαστηρίου των ενόρκων προΐστατο ο δικαστής Τζον Ρόλστον.

Η δίκη ξεκίνησε πράγματι στις 10 Ιουλίου 1925 και εξελίχθηκε σε μια μονομαχία Ντάροου - Μπράιαν. Ο Ντάροου προσπάθησε στην αρχή να κηρύξει τον νόμο αντισυνταγματικό, επειδή καλλιεργούσε το θρησκευτικό μίσος μεταξύ των πολιτών. Απέτυχε, όμως, καθώς ο δικαστής Ρόλστον απέρριψε το αίτημά του. Στη συνέχεια κάλεσε ως μάρτυρα τον δικηγόρο της πολιτικής αγωγής και χριστιανό ακτιβιστή Ουίλιαμ Τζένινγκς Μπράιαν και τον «στρίμωξε» αρκετά με τις ερωτήσεις του, κερδίζοντας τις εντυπώσεις του ακροατηρίου.

Κλάρενς Ντάροου - Ουίλιαμ Τζ. Μπράιαν

Η ζέστη, όμως, ήταν αφόρητη και η δίκη συνεχίστηκε στον περίβολο του δικαστηρίου, κάτω από τον ίσκιο των μεγάλων δέντρων. Η υπεράσπιση έφερε διαπρεπείς επιστήμονες να καταθέσουν για τη θεωρία της εξέλιξης, αλλά και αυτό το αίτημα απορρίφθηκε από τον δικαστή Ρόλστον. Ο Ντάροου αντέδρασε έντονα και θεώρησε ότι ο ρόλος του στη δίκη έληξε. Στις 21 Ιουλίου 1925 οι ένορκοι εξέδωσαν την απόφασή τους, που ήταν καταδικαστική. Ο δικαστής Ρόλστον επέβαλε στον νεαρό καθηγητή Τζον Σκόουπς χρηματική ποινή 100 δολαρίων, ποσό ιδιαίτερα σημαντικό για την εποχή.

Πέντε ημέρες αργότερα ο κατήγορος του Σκόουπς, Ουίλιαμ Τζένιγκς Μπράιαν, πέθανε στον ύπνο του σε ηλικία 65 ετών. Πολλοί είπαν ότι έφταιξε η εξαντλητική εξέτασή του από τον Ντάρελ, όμως η αλήθεια είναι ότι έπασχε από διαβήτη. Στις 15 Ιανουαρίου 1927, ο Κλάρενς Ντάροου υποστήριξε την αναίρεση του Τζον Σκόουπς, ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Πολιτείας του Τενεσί. Το δικαστήριο αθώωσε τον Σκόουπς για τυπικούς λόγους, επειδή την απόφαση για την επιβολή της χρηματικής ποινής έπρεπε να πάρουν οι ένορκοι και όχι δικαστής.

Τον δικαστήριο δεν μπήκε στην ουσία της υπόθεσης και άφησε ανέπαφο τον νόμο Μπάτλερ, που καταργήθηκε σαράντα χρόνια αργότερα με απόφαση της Βουλής του Τενεσί (16 Μαΐου 1967). Η διαμάχη «δημιουργιστών» και «δαρβινιστών» κυρίως στο χώρο της εκπαίδευσης συνεχίζεται με αμείωτη ένταση στις ΗΠΑ.

Γεγονότα

 


μ.Χ.
1774
Η τσαρική Ρωσία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπογράφουν τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, που προβλέπει -μεταξύ άλλων- ελεύθερη ανά τη Μεσόγειο ναυσιπλοΐα για τους Ρώσους. Τη συνθήκη αυτή θα εκμεταλλευτούν οι Έλληνες, που θα αναπτύξουν τη ναυτιλία τους, κατασκευάζοντας σύγχρονα πλοία, στα οποία θα υψώσουν τη ρωσική σημαία.
1911
Κυκλοφορεί στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Μακεδονία».
1940
Αρχίζει η Μάχη της Αγγλίας, που θα διαρκέσει 114 ημέρες. Ο Χίτλερ προσπαθεί να εκμηδενίσει τη βρετανική αεροπορία, με τελικό στόχο τη γερμανική απόβαση στα βρετανικά νησιά.
1960
Η Σοβιετική Ένωση νικά 2-1 στην παράταση τη Γιουγκοσλαβία στο «Παρκ ντε Πρενς» του Παρισιού και κατακτά το Α’ Κύπελλο Εθνών Ευρώπης (νυν Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ή Euro).
1964
Η Μαίρη Κουάντ προκαλεί επανάσταση στη μόδα με τη μίνι φούστα στην Αγγλία.

Η ιστορία της μίνι φούστας

Η εμφάνιση της μίνι φούστας (mini-skirt) θεωρήθηκε μία ακόμη ανατρεπτική πράξη, από τις πολλές που έφερε η δεκαετία του '60. Το μίνι εκδημοκρατικοποίησε τη μόδα, απελευθέρωσε τη γυναίκα και προκάλεσε τα πρώτα «εγκεφαλικά» στους άνδρες. Τα συντηρητικά πνεύματα αντέδρασαν έντονα στην αρχή, αλλά στο τέλος υποκλήθηκαν στη νέα μόδα. Μέχρι και η δική μας χούντα προσπάθησε δια του Στυλιανού Παττακού να απαγορεύσει το μίνι, αλλά πολύ γρήγορα αναγνώρισε το μάταιο της προσπάθειάς της. Η μίνι φούστα είχε γίνει καθεστώς.

Το μίνι δεν είναι ανακάλυψη της δεκαετίας του '60. Μινιφορούσες υπήρχαν στην Αρχαία Σπάρτη («φαινομηρίδες»), σε φυλές της Κίνας και της Αφρικής από τα μεσαιωνικά χρόνια. Κάποιοι ιστορικοί της μόδας εντάσσουν και την ένδοξη φουστανέλα στην κατηγορία του μίνι. Το 1926 η αμερικανίδα τραγουδίστρια Ζοζεφίν Μπέικερ τόλμησε να εμφανισθεί σε κλαμπ του Παρισιού μ’ ένα καυτό μίνι, φτιαγμένο από μπανάνες. Τη δεκαετία του '50 μπορούσε να δει κάποιος μινιφορούσες σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, στα γήπεδα του τένις και στα παγοδρόμια. Μίνι φορούσαν οι χορεύτριες και οι τσιρλίντερς.

Η επιβολή και η διάδοση της μίνι φούστας είναι συνδεδεμένη με την αγγλίδα σχεδιάστρια και επιχειρηματία Μαίρη Κουάντ (γ. 1934). Η Κουάντ διατηρούσε την μπουτίκ Bazaar στο Τσέλσι του Λονδίνου και από τα τέλη της δεκαετίας του '50 άρχισε να πειραματίζεται με το μήκος της φούστας. Η ληξιαρχική πράξη γέννησης του μίνι θεωρείται η 10η Ιουλίου 1964, όταν η 30χρονη Κουάντ παρουσίασε την πρώτη της ολοκληρωμένη της κολεξιόν με μίνι φούστες και προκάλεσε μεγάλο θόρυβο στον κόσμο της μόδας. Η ονομασία «μίνι» προέρχεται από το αγαπημένο της αυτοκίνητο, μάρκας Μίνι Κούπερ.

Επιδίωξη της Κουάντ ήταν να φτιάξει ένα πρακτικό και συνάμα απελευθερωτικό ρούχο για τη γυναίκα, που «να τις επιτρέπει να τρέξει για να προλάβει το λεωφορείο». Η ίδια αναγνωρίζει ότι το μίνι το ανακάλυψαν οι πελάτισσές της. «Έρχονταν στο μαγαζί για να προβάρουν μια φούστα και μου έλεγαν να την κάνω όλο και πιο κοντή». Την πατρότητα του μίνι διεκδίκησαν και διεκδικούν ακόμη δύο σχεδιαστές, ο γάλλος Αντρέ Κουρέζ (1923 - 2016) και ο άγγλος Τζον Μπέιτς (γ. 1938).

Τη δεκαετία του '70 η βιομηχανία της μόδας ξαναγύρισε στα πιο μακριά φορέματα, το μίντι και το μάξι, αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του '80 το μίνι επέστρεψε δυναμικά. Το μόνο που αμφισβητεί την κυριαρχία του στις μέρες μας είναι το «καυτό σορτς» (hot pants), δημιουργία κι αυτό της Μαίρης Κουάντ από τη δεκαετία του '60.

1976
Μεγάλη οικολογική καταστροφή προκαλείται στην ευρύτερη περιοχή του Μιλάνου, εξαιτίας έκκλησης διοξίνης από χημικό εργοστάσιο στο Σεβέζο.
1985
Γάλλοι κομάντος ανατινάζουν το πλοίο της Greenpeace «Rainbow Warrior» στο λιμάνι Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Κατά την επιχείρηση, ένας φωτογράφος χάνει τη ζωή του.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
1950
 Προκόπης Παυλόπουλος, έλληνας πανεπιστημιακός και πολιτικός, πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Προκόπης Παυλόπουλος
1950 –

Έλληνας νομομαθής, πανεπιστημιακός δάσκαλος και πολιτικός· εν ενεργεία Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Ο Προκόπιος Παυλόπουλος γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου 1950 στην Καλαμάτα και είναι γιος του φιλόλογου και γυμνασιάρχη Βασιλείου Παυλοπούλου από την Πελεκανάδα Μεσσηνίας και της Μαρίας Καραμπίνη.

Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στη γενέτειρά του (4ο Δημοτικό Σχολείο και Γυμνάσιο Παραλίας) και το 1968 εισήχθη κατόπιν πανελληνίων εξετάσεων στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποίαν αποφοίτησε με άριστα το 1973. Συνέχισε, σε μεταπτυχιακό επίπεδο, τις σπουδές του στο Παρίσι (Πανεπιστήμιο «Παρίσι 2») και το 1974 απέκτησε μεταπτυχιακό στο δημόσιο δίκαιο, ενώ τρία χρόνια αργότερα έλαβε το διδακτορικό του με άριστα.

Δίδαξε ως Επισκέπτης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο «Παρίσι 2» (1986). Το 1982 διορίσθηκε Εντεταλμένος Υφηγητής του Διοικητικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και, μετά από διαδοχικές κρίσεις στις βαθμίδες του Επίκουρου Καθηγητή (1983) και του Αναπληρωτή Καθηγητή (1985), εξελέγη Καθηγητής της ίδιας Σχολής το 1989.

Στην πολιτική εισήλθε το 1974, όταν άσκησε καθήκοντα γραμματέα του πρώτου (προσωρινού) Προέδρου της Δημοκρατίας, Μιχαήλ Στασινόπουλου. Στην περίοδο της Οικουμενικής Κυβέρνησης του Ξενοφώντα Ζολώτα (1989-1990) μετείχε ως Αναπληρωτής Υπουργός Προεδρίας, αρμόδιος για τα ΜΜΕ και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος. Από το 1990 ως το 1995 υπηρέτησε ως Διευθυντής του Νομικού Γραφείου της Προεδρίας της Δημοκρατίας, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Τη διετία 1995-1996 ήταν εκπρόσωπος τύπου της Νέας Δημοκρατίας. Στις εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου 1996 εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και ως το 2000 άσκησε καθήκοντα τομεάρχη Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης. Από το 2000 ως το 2014 εκλεγόταν συνεχώς Βουλευτής Α’ Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία. Από το 2000 έως το 2004 διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας.

Με την άνοδο στην εξουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή (7 Μαρτίου 2004) ανέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης (10 Μαρτίου 2004 - 24 Αυγούστου 2007) και το διευρυμένο Υπουργείο Εσωτερικών (19 Σεπτεμβρίου 2007 - 7 Οκτωβρίου 2009). Υπήρξε ο βασικός εισηγητής του νόμου περί «βασικού μετόχου» (ν.3310/2005), με τον οποίο η κυβέρνηση Καραμανλή προσπάθησε να ελέγξει τη διαπλοκή στο χώρο των ΜΜΕ. Στην πορεία, όμως, η προσπάθεια εγκαταλείφτηκε, κατόπιν αντιδράσεων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που απείλησε την Ελλάδα με παραπομπή στο Ευρωδικαστήριο, επειδή ο νόμος αυτός έπληττε τον ανταγωνισμό στις δημόσιες συμβάσεις. Κατά τα σύγχρονα «Δεκεμβριανά» (6-10/12/2008), ως Υπουργός Εσωτερικών αρμόδιος και για τη Δημόσια Τάξη, αντιμετώπισε έντονη κριτική για την παθητική στάση της Αστυνομίας στα εκτεταμένα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, που ακολούθησαν τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Κριτική δέχτηκε και για το προεδρικό διάταγμα 164/2004, με το οποίο μονιμοποιήθηκαν στο Δημόσιο χιλιάδες συμβασιούχοι.

Αν και «καραμανλικός», στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας υποστήριξε τη Ντόρα Μπακογιάννη αντί του συμπατριώτη του Αντώνη Σαμαρά, με αποτέλεσμα να περιθωριοποιηθεί από τη νέα ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ψήφισε και τα δύο μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, αν και άσκησε δριμεία κριτική στις μνημονιακές πολιτικές υπό την ιδιότητα του πανεπιστημιακού δάσκαλου σε ημερίδες και βιβλία του.

Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 δεν έθεσε υποψηφιότητα, καθώς λόγω του δυσμενούς συσχετισμού δυνάμεων για το κόμμα του, δεν είχε πολλές πιθανότητες να εκλεγεί. Το είχε προαναγγείλει από τον Νοέμβριο του 2014, όταν είχε δηλώσει: «Κρεμάω τα παπούτσια όταν πρέπει. Αποφάσισα να φύγω με αξιοπρέπεια γιατί δεν αρέσω. Πέρασε η μπογιά μου».

Στις 17 Φεβρουαρίου 2015 ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, τον πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας για «την ανάγκη επιδίωξης ευρύτερης συναίνεσης», όπως δήλωσε. Την επομένη εξελέγη στο ύπατο αξίωμα της πολιτείας με 233 ψήφους (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΑΝΕΛ), έναντι 30 του συνυποψηφίου του Νίκου Αλιβιζάτου (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι). 32 βουλευτές (ΚΚΕ, ΧΑ) δήλωσαν «παρών», ενώ 5 απουσίαζαν. Στις 13 Μαρτίου ανέλαβε τα υψηλά καθήκοντά του, διαδεχόμενος τον Κάρολο Παπούλια.

Ο Προκόπης Παυλόπουλος έχει πλούσιο συγγραφικό έργο, κυρίως στον τομέα του Δημοσίου Δικαίου. Είναι παντρεμένος με τη δικηγόρο Βλασία Πελτσεμή κι έχει τρία παιδιά: τον Βασίλη και τις δίδυμες Μαρία και Ζωή.

Συγγραφικό έργο (ενδεικτικό)

  •  «La directive en droit administratif» («Η οδηγία στο διοικητικό δίκαιο», 1978)
  • «The Law and Practice Relating to Pollution Control in Greece» (« Η Νομοθεσία και η Πρακτική του Ελέγχου της Μόλυνσης στην Ελλάδα», σε συνεργασία με τον Δρα Γρηγόριο Τιμαγένη, 1982)
  • «Η συνταγματική κατοχύρωση της αιτήσεως ακυρώσεως: Μια σύγχρονη έποψη του κράτους δικαίου» (1982)
  • «Μαθήματα διοικητικής επιστήμης» (1983)
  • «Η αστική ευθύνη του Δημοσίου» (1986, 1989)
  • «Εγγυήσεις του δικαιώματος δικαστικής προστασίας στο ευρωπαϊκό κοινοτικό δίκαιο» (1993)
  • «Η σύμβαση εκτέλεσης δημόσιου έργου» (1997)
  • «Έντυπος Λόγος: Αρθρογραφία 1987-2003» (2003)
  • «Η Αναθεώρηση του Συντάγματος - Υπό το πρίσμα της κοινοβουλευτικής εμπειρίας» (2010)
  • «Το Λυκόφως των Πολιτικών Ηγεσιών: Αιτία ή αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης;» (2011)
  •  «Το δημόσιο δίκαιο στον αστερισμό της οικονομικής κρίσης» (2014)
  • «Διοικητικό Δίκαιο» (2015), συλλογικό έργο, σε συνεργασία με τους καθηγητές Αποστόλη Γέροντα, Σωτήρη Λύτρα, Γλυκερία Σιούτη και Σπύρο Φλογαΐτη.
1965
Πριγκίπισσα Αλεξία, πρωτότοκη κόρη του έκπτωτου βασιλιά Κωνσταντίνου.
1972
Σοφία Βεργκάρα, κολομβιανή ηθοποιός.

Θάνατοι

 


μ.Χ.
138
  Πόπλιος Αίλιος Τραϊανός Αδριανός, 14ος ρωμαίος αυτοκράτορας, γνωστός για τα φιλελληνικά του αισθήματα και από τα έργα που άφησε στην Αθήνα (Πύλη του Αδριανού, Ναός του Ολυμπίου Διός, Αδριάνειο Υδραγωγείο). (Γεν. 24/1/76)

Πόπλιος Αίλιος Αδριανός
76 – 138

Από τους σημαντικότερους ρωμαίους αυτοκράτορες, γνωστός για τα φιλελληνικά του αισθήματα. Γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 76 στην πόλη Ιταλική, κοντά στη σημερινή Σεβίλλη της Ισπανίας. Καταγόταν από την πόλη Αδρία της Ιταλίας (σημερινό Άτρι), εξ ου και το όνομά του Αδριανός. Ήταν γιος συγκλητικού κι εξάδελφος του αυτοκράτορα Τραϊανού. Το πλήρες όνομά του ήταν Πόπλιος Αίλιος Τραϊανός Αδριανός.

Έλαβε άρτια εκπαίδευση και από μικρός είχε γνώση της ελληνικής γραμματείας, γι’ αυτό του δόθηκε το προσωνύμιο «Γκρεκούλους» (Ελληνάκι). Επί βασιλείας Δομητιανού, ο Αδριανός κατατάχθηκε στο στρατό και υπηρέτησε στις περιοχές της Γερμανίας, της Πανονίας (σημερινής Ουγγαρίας), διακρίθηκε στους πολέμους κατά των Δακών και Πάρθων, ενώ διετέλεσε κυβερνήτης της Συρίας. Λέγεται ότι συνδύαζε την ελληνική λεπτότητα και τη ρωμαϊκή σταθερότητα.

Ο Αδριανός ανέβηκε στο θρόνο το 117, σε ηλικία 41 ετών, με την υποστήριξη του στρατού και της Συγκλήτου. Ήταν ευνοούμενος της Πλωτίνας, συζύγου του εξαδέλφου του Τραϊανού, ο οποίος τον υιοθέτησε και τον έχρισε διάδοχό του. Υπάρχει η άποψη ότι η Πλωτίνα και ο Αδριανός πλαστογράφησαν τα έγγραφο της υιοθεσίας, με σκοπό να πείσουν τη Σύγκλητο ότι ο διάδοχος του θρόνου είχε την υποστήριξη του Τραϊανού.

Η πρώτη ενέργεια του Αδριανού ήταν η διαγραφή των καθυστερούμενων φόρων, ένα μέτρο που ανακούφισε τους υπηκόους του και τον έκανε αγαπητό στο λαό. Άλλωστε, ο ίδιος είχε ως προγραμματική αρχή τη ρήση του «Ο ηγεμών είναι για τον λαό και όχι ο λαός για τον ηγεμόνα». Η βασιλεία του συνέπεσε με μία ειρηνική περίοδο της ρωμαϊκής ιστορίας. Οι στρατιωτικές συγκρούσεις ήταν περιορισμένες και ο Αδριανός βρήκε την ευκαιρία να θωρακίσει την αυτοκρατορία, κατασκευάζοντας τείχη (limes) κατά μήκος των συνόρων, με πιο ονομαστά αυτά της Βρετανίας, του Δούναβη και του Ρήνου.

O Αδριανός εξασφάλισε τις κατακτήσεις του Τραϊανού στη Μεσοποταμία, ενώ συνήψε ειρήνη με τους Πάρθους στα ανατολικά της αυτοκρατορίας. Κατέστειλε την εξέγερση των Εβραίων υπό τους Μπαρ Κόχμπα και ραβίνο Ακίβα (132-135), συνεχίζοντας στη θρησκευτική τους καταπίεση. Μετονόμασε την Ιερουσαλήμ σε Αιλία Καπιτωλίνα και τους απαγόρευσε να την επισκέπτονται, επί ποινή θανάτου. Περίπου 600.000 Εβραίοι θανατώθηκαν ή εξορίστηκαν από τις λεγεώνες του Αδριανού.

Το μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του το πέρασε ταξιδεύοντας, προκειμένου να επιβλέπει και να δίνει οδηγίες για τα μεγάλα δημόσια έργα που κατασκευάζονταν σε διάφορα μέρη της αχανούς αυτοκρατορίας. Πίστευε ότι η αυτοκρατορία θα θωρακισθεί καλύτερα από τους εχθρούς της με έργα υποδομής, παρά με κατακτητικούς πολέμους.

Σ’ ένα ταξίδι του στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας γνώρισε τον Αντίνοο, ένα όμορφο νεαρό παιδί, το οποίο σφόδρα ηράσθη. Ο Αντίνοος τον ακολούθησε σε όλα του τα ταξίδια, όμως το 130 πνίγηκε κολυμπώντας σ’ ένα ποτάμι. Ο θάνατος του αγαπημένου του αποτέλεσε βαρύ πλήγμα για τον Αδριανό, ο οποίος για να τιμήσει τη μνήμη του έκτισε την Αντινοούπολη.

Ο Αδριανός λάτρευε τον ελληνικό πολιτισμό και το 124 ήλθε για πρώτη φορά στην Αθήνα, για να λάβει μέρος στα Ελευσίνια Μυστήρια. Έγινε Αθηναίος Πολίτης και προίκισε την Αθήνα με σημαντικά μνημεία και έργα. Έχτισε την Αψίδα, ως μέρος του τείχους που χώριζε την παλιά από τη νέα πόλη, την οποία σήμερα ονομάζουμε Πύλη του Αδριανού και αποπεράτωσε το Ναό του Ολυμπίου Διός, ο οποίος είχε ξεκινήσει να ανεγείρεται επί Πεισιστράτου, πριν από περίπου 600 χρόνια (οι σημερινοί «Στύλοι του Ολυμπίου Διός»).

Η σημαντικότερη και ευεργετικότερη προσφορά του στην Αθήνα ήταν το Αδριάνειο Υδραγωγείο, σχεδόν το μόνο μέσο ύδρευσης της πρωτεύουσας μέχρι το 1930. Διαπλάτυνε τη μεταξύ Κορίνθου και Μεγάρων δύσβατη οδό (τη σημερινή «Κακιά Σκάλα»), τόσο, ώστε να μπορούν άνετα να κινούνται δύο άρματα εξ αντιθέτων διευθύνσεων. Προσπάθησε να ενώσει όλες τις ελληνικές πόλεις υπό το «Πανελλήνιον», αλλά απέτυχε.

Μετά τις περιοδείες του, που κράτησαν 13 χρόνια (121-134), επανήλθε στη Ρώμη, όπου αποσύρθηκε στην πολυτελή του έπαυλη, κοντά στα Τίβουρα (σημερινό Τίβολι), την οποία εκόσμησε με αναπαραστάσεις ελληνικών μνημείων. Έπασχε από υδρωπικία και είχε γίνει άλλος άνθρωπος. Ήταν νευρικός, ευερέθιστος καχύποπτος και μισάνθρωπος.

Ο Αδριανός παντρεύτηκε τη συγγενή τού εξαδέλφου του Τραϊανού, Βιβία Σαβίνα, αλλά δεν έκανε παιδιά. Πέθανε σε ηλικία 62 ετών στις 10 Ιουλίου 138 στην πατρική του οικία στην Ιταλική, αφού υιοθέτησε κι έχρισε ως διάδοχό του τον Αντωνίνο τον Ευσεβή.

1941
Φέρντιναντ «Τζέλι Ρολ» Μόρτον, αμερικανός πιανίστας και συνθέτης, από τους πρωτοπόρους της τζαζ. (Γεν. 20/10/1885)
1984
Θόδωρος Βενάρδος, ο ληστής με τις γλαδιόλες. Πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στις φυλακές Κορυδαλλού. (Γεν. 1948)

Ο ληστής με τις γλαδιόλες

16 Νοεμβρίου 1973: Ο 25χρονος Θόδωρος Βενάρδος, πρώην ναυτικός, εισβάλει σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην περιοχή του «Χίλτον», ενώ όλη η αστυνομική δύναμη είναι συγκεντρωμένη στην περιοχή του Πολυτεχνείου. Φορώντας μαύρη καμπαρτίνα μέσα στην οποία είχε κρύψει μια καραμπίνα, μαύρο πλατύγυρο καπέλο και με το πρόσωπο κρυμμένο πίσω από ένα μαντίλι, αρπάζει μέσα σε τρία λεπτά 2.375.000 δρχ. κι εξαφανίζεται χωρίς να πάθει κανείς το παραμικρό.

Λάτρης της καλής ζωής, ο Βενάρδος ταξιδεύει σε Λονδίνο και Σεν Μόριτς, όπου «ξεκοκαλίζει» τα χρήματα της ληστείας, μαζί με άλλα που είχε συγκεντρώσει ύστερα από σκληρή οικονομία. Συλλαμβάνεται όμως και οδηγείται στις φυλακές Κορυδαλλού. Θα δραπετεύσει στις 25 Απριλίου 1974, στη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα στο προαύλιο της φυλακής, μπροστά στα μάτια οπλισμένων φρουρών και υπό τα χειροκροτήματα περίπου εκατό συγκρατουμένων του.

Ένα μήνα μετά ξαναχτυπά, ληστεύοντας ένα υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην περιοχή Σεπολίων. Αυτή τη φορά, κρύβει την καραμπίνα του σε μια ανθοδέσμη από δέκα κόκκινες γλαδιόλες και αποσπά από το ταμείο 555.000 δρχ. Στη συνείδηση του κόσμου περνά ως ένας ρομαντικός ληστής και οι ενέργειές του εκλαμβάνονται ως πράξεις αντίστασης στη χούντα.

Αργότερα, ο Βενάρδος επιβιβάζεται ως λαθρεπιβάτης σ' ένα νορβηγικό πλοίο, αλλά εντοπίζεται εν πλω. Όταν το πλοίο προσαράζει στη Νέα Υόρκη, ο πλοίαρχος τον παραδίδει στις λιμενικές αρχές και στις 13 Ιουνίου συλλαμβάνεται οριστικά, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Θα πεθάνει στη φυλακή, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, στις 10 Ιουλίου του 1984.

 

2015

Ομάρ Σαρίφ
1932 – 2015

Ομάρ Σαρίφ

Ομάρ Σαρίφ

Ο Ομάρ Σαρίφ ήταν αιγύπτιος ηθοποιός, με σπουδαία διεθνή καριέρα και δεινός μπρίτζερ. Στην πλούσια καριέρα του υποδύθηκε αξιομνημόνευτους ρόλους στη μεγάλη οθόνη, όπως του Σαρίφ Αλί στον «Λόρενς της Αραβίας» (1962), του γοητευτικού δόκτορος Ζιβάγκο στην ομώνυμη ταινία (1965) και του τζογαδόρου Νίκι Αρνστάιν στο «Ένα αστείο κορίτσι» (1968).

Ο Μισέλ Ντιμίτρι Σαλούμπ, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1932 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, στους κόλπους μιας χριστιανικής οικογένειας ρωμαιοκαθολικού δόγματος και λιβανέζικης καταγωγής. Σπούδασε μαθηματικά και φυσική στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου και εργάστηκε αρχικά στην οικογενειακή επιχείρηση ξυλείας του πατέρα του.

Στη συνέχεια σπούδασε σε δραματική σχολή του Λονδίνου και στράφηκε στον κινηματογράφο το 1953, με πρώτη εμφάνιση στην αιγυπτιακή ταινία «Μάχη στην Κοιλάδα» για ν’ ακολουθήσουν ρόλοι κυρίως σε ρομαντικές ταινίες. Στη φιλμογραφία του συμπεριλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, οι ταινίες «Οι Καλύτερες μας Μέρες» (1955), «Δεν Κοιμάμαι» (1958), «Η Κυρία του Κάστρου» (1959) και η διασκευή της «Άννα Καρένινα» του Τολστόι με τίτλο «Ο Ποταμός της Αγάπης» (1961).

Το 1955 αλλαξοπίστησε και ασπάστηκε τη μουσουλμανική θρησκεία για να παντρευτεί τη συνάδελφό του Φατέν Χαμαμά, με την οποία μοιράστηκε ρόλους σε πολλές ταινίες της αιγυπτιακής του περιόδου. Το ζευγάρι απέκτησε ένα γιο και χώρισε το 1974.

Το 1962 το υποκριτικό ταλέντο του Ομάρ Σαρίφ αναγνωρίστηκε διεθνώς, όταν υποδύθηκε τον Σαρίφ Αλί στην επική ταινία του Ντέιβιντ Λιν «Λόρενς της Αραβίας». Ήταν η πρώτη αγγλόφωνη ταινία στην οποία συμμετείχε και η ερμηνεία του κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου, ενώ βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 1965 γνώρισε μία ακόμη επιτυχία με τον Ντέιβιντ Λιν, όταν υποδύθηκε τον Δόκτορα Ζιβάγκο, στην ομώνυμη ταινία, που ήταν μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του τιμημένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας, σοβιετικού συγγραφέα Μπόρις Πάστερνακ.

Ο τρίτος πιο γνωστός του ρόλος ήταν του τζογαδόρου Νίκι Αρνστάιν στο μιούζικαλ του Γουίλιαμ Γουάιλερ «Ένα αστείο κορίτσι» («Funny Girl», 1968), όπου πρωταγωνιστούσε δίπλα στην Μπάρμπαρα Στρέιζαντ.

Ύστερα από μία περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας έμπαινε στους τίτλους των εφημερίδων για τις επιδόσεις του στο επαγγελματικό μπριτζ, έκανε την επάνοδό του το 2003 στη διασκευή του μυθιστορήματος «Ο Κύριος Ιμπραήμ και τα Λουλούδια του Κορανίου» του Φρανσουά Ντιπερόν. Για την ερμηνεία του βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας (2003) και με το γαλλικό Βραβείο Σεζάρ (2004). Το Νοέμβριο του 2005 τιμήθηκε από την UNESCO για τη συνεισφορά του στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Ο Ομάρ Σαρίφ αποχώρησε από το χώρο της υποκριτικής το 2006, δηλώνοντας σε συνέντευξή του: «Αποφάσισα πως δεν ήθελα να είμαι σκλάβος πια κανενός πάθους, εκτός από τη δουλειά μου. Είχα πολλά πάθη - μπριτζ, άλογα, τζόγο. Επιθυμώ να ζήσω ένα άλλο είδος ζωής, να είμαι περισσότερο με την οικογένειά μου, γιατί δεν της αφιέρωσα αρκετό χρόνο». Τα επόμενα χρόνια αναίρεσε την απόφασή του αυτή σε μια - δυο περιπτώσεις.

Τον Μάιο του 2015 ο γιος του, Τάρεκ, αποκάλυψε ότι ο πατέρας του σταμάτησε την υποκριτική εξαιτίας της νόσου Αλτσχάιμερ από την οποία προσβλήθηκε, προσθέτοντας ότι ο Σαρίφ δεν θυμόταν ούτε τις πιο μεγάλες του επιτυχίες, όπως ο «Λόρενς της Αραβίας», την ταινία που του άνοιξε το δρόμο για την απόλυτη επιτυχία. Δύο μήνες αργότερα, στις 10 Ιουλίου, ο σπουδαίος αιγύπτιος ηθοποιός εγκατέλειπε τα εγκόσμια, σε ηλικία 83 ετών.

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου