Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 13 Ιούν 2018
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:00 – Δύση Ήλιου: 20:50

Σαν Σήμερα...

 

  Οι Έλληνες επαναστάτες νικούν τους Τούρκους στη Μάχη του Λάλα.

Η Μάχη του Λάλα

Ο Ανδρέα Μεταξάς, επικεφαλής των Επτανησίων στη Μάχη του Λάλα

Μία από τις πρώτες νικηφόρες μάχες των επαναστατημένων Ελλήνων στην Πελοπόννησο.

Το Λάλα είναι χωριό της ορεινής Ηλείας στο όρος Φολόη («Λαλαίος» ο κάτοικος του και «Λαλιώτης» ο καταγόμενος από αυτό). Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας το κατοικούσαν εξισλαμισμένοι Αλβανοί, οι οποίοι είχαν γίνει ο φόβος και ο τρόμος ολόκληρης της Πελοποννήσου με τη μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη που διέθεταν. Κατά γενική ομολογία ήταν τα «καλύτερα ντουφέκια του Μωριά».

Στην αρχή της Επανάστασης του '21, οι Λαλαίοι θεωρήθηκαν απειλή για την πορεία του Αγώνα. Γι' αυτό το λόγο, οι οπλαρχηγοί της Γορτυνίας ίδρυσαν στην ευρύτερη περιοχή στρατόπεδο για να αποτρέψουν τη φυγή τους προς την Τριπολιτσά, την πρωτεύουσα της Πελοποννήσου, η οποία αποτελούσε τον κύριο στόχο των επαναστατών.

Στο στρατόπεδο των Ελλήνων επικρατούσαν δύο απόψεις όσον αφορά την αντιμετώπιση των Λαλαίων. Οι Επτανήσιοι, οι οποίοι αποτελούσαν την πιο οργανωμένη στρατιωτική δύναμη, ήθελαν να επιτεθούν αμέσως εναντίον τους, ενώ οι ντόπιοι προτιμούσαν να περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία.

Από την πλευρά τους, οι Λαλαίοι προσπάθησαν να κερδίσουν χρόνο και να διασπάσουν το ελληνικό στρατόπεδο, κυκλοφορώντας φήμες ότι ήταν έτοιμοι να παραδοθούν. Στις 2 Ιουνίου 1821 ο κεφαλλονίτης Παναγής Μεσσάρης τους μετέφερε επιστολή των Επτανησίων αρχηγών Κωνσταντίνου και Ανδρέα Μεταξά, Ευαγγέλη Πανά, Παναγιώτη Στρούζα, Μιχαήλ Κουτουφά και Διονυσίου Σαμπρικού, που τους καλούσαν να καταθέσουν τα όπλα.

Οι Λαλαίοι άρχισαν να κωλυσιεργούν, υποστηρίζοντας ότι την όποια απόφαση θα έπρεπε να πάρουν οι αρχηγοί τους, οι οποίοι απουσίασαν από το χωριό. Τότε οι επαναστάτες αποφάσισαν να δράσουν και να τους επιτεθούν από τρία σημεία, με επικεφαλής τον Γεώργιο Πλαπούτα, τους αδελφούς Μεταξά και τον Γεώργιο Σισίνη.

Από κακό συντονισμό, ο Πλαπούτας επιτέθηκε μόνος του στις 9 Ιουνίου και φυσικά αναγκάστηκε να υποχωρήσει μετά την αντεπίθεση των Λαλαίων. Μέσα στη σύγχυση και τον μεγάλο καύσωνα που επικρατούσε, ο Πλαπούτας άφησε την τελευταία του πνοή. 14 ακόμη Έλληνες έχασαν τη ζωή τους (11 Πελοποννήσιοι και 3 Επτανήσιοι). Αδιευκρίνιστες ήταν οι απώλειες των Λαλαίων.

Στο στρατόπεδο των Ελλήνων επικράτησε σύγχυση και πολλοί ήταν αυτοί που ήθελαν να το εγκαταλείψουν. Ο Κολοκοτρώνης αντιλήφθηκε την κατάσταση και έστειλε τον εμπειροπόλεμο Δημήτριο Πλαπούτα, οποίος κατόρθωσε να τους εμψυχώσει. Οι Λαλαίοι αναθάρρησαν και αυτοί, όταν είδαν να καταφθάνουν ενισχύσεις από την Πάτρα στις 11 Ιουνίου. Επικεφαλής 1.000 Τουρκαλβανών ήταν ο Γιουσούφ Πασάς.

Ο Γιουσούφ ήθελε να ξεκαθαρίσει αμέσως την κατάσταση και στις 13 Ιουνίου επιτέθηκε με τους άνδρες του στη θέση Πούσι, όπου ήταν οχυρωμένοι οι Έλληνες. Βασικός του στόχος, να αποσπάσει πρώτα τα κανόνια που διέθεταν οι Επτανήσιοι και στη συνέχεια να τους πετσοκόψει με την ησυχία του.

Η μάχη δόθηκε σώμα με σώμα και η ανδρεία των Ελλήνων ανάγκασε τις δυνάμεις του Γιουσούφ να υποχωρήσουν και μαζί με τους Λαλαίους την επομένη να πάρουν τον δρόμο για την Πάτρα. Οι Έλληνες πολέμησαν γενναία και έχασαν 84 άνδρες (60 Πελοποννήσιοι και 24 Επτανήσιοι). Ανάμεσα στους πολλούς τραυματίες ήταν και ο κεφαλλονίτης Ανδρέας Μεταξάς, κατοπινός πρωθυπουργός της Ελλάδας. Την ίδια μέρα (14 Ιουνίου) οι επαναστάτες εισήλθαν στο έρημο χωριό και το πυρπόλησαν. Συνολικά, γύρω στα χίλια σπίτια παραδόθηκαν στις φλόγες.

Η νίκη των Ελλήνων σήμανε το τέλος της επιβολής των Λαλαίων στην περιοχή και άνοιξε τον δρόμο για την άλωση της Τριπολιτσάς. Από την Πάτρα, όπου κατέφυγαν, αγωνίσθηκαν κατά της επανάστασης ως το τέλος και μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν και να εγκατασταθούν ως πρόσφυγες στην περιοχή του Πλαταμώνα της Μακεδονίας και αργότερα στη Βάρνα της Βουλγαρίας.


Γεγονότα

 


μ.Χ.
  Ο Γουότ Τάιλερ ηγείται της Εξέγερσης των Χωρικών στην Αγγλία, απαιτώντας λιγότερους φόρους από τον βασιλιά Ριχάρδο Β’. Πρόκειται για την πρώτη λαϊκή εξέγερση που έχει καταγραφεί στην αγγλική ιστορία.

Η Εξέγερση των Χωρικών

Η Εξέγερση των Χωρικών (Peasants’ Revolt), όπως ονομάστηκε από τους ιστορικούς, είναι η πρώτη μεγάλη λαϊκή εξέγερση στην Αγγλία, με κύριο αίτιο το δυσβάστακτο χαράτσι, που επέβαλε στους υπηκόους του ο νεαρός βασιλιάς Ριχάρδος Β' το 1381.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια προϋπήρχε ήδη από το 1351, όταν επιβλήθηκε με νόμο η καθήλωση των μισθών των αγρεργατών, παρότι υπήρχε έλλειψη εργατικών χεριών, εξαιτίας της πρόσφατης μεγάλης επιδημίας πανώλης. Κορυφώθηκε, όμως, με την επιβολή ενός κεφαλικού φόρου για τη χρηματοδότηση του πολέμου με τη Γαλλία («Εκατονταετής Πόλεμος»), που ξεσήκωσε όχι μόνο τους αγρότες, αλλά και τους αστούς.

Στο επίκεντρο της εξέγερσης βρέθηκαν οι κομητείες της νοτιοανατολικής Αγγλία. Στις 30 Μαΐου του 1381 οι επαναστάτες, εμπνεόμενοι από τα φλογερά κηρύγματα του ιερέα Τζον Μπολ και υπό την αρχηγία του κεραμιδά Γουότ Τάιλερ, βάδισαν κατά του Λονδίνου. Στις 13 Ιουνίου μπήκαν στην αγγλική πρωτεύουσα και αφού κατέσφαξαν μερικούς Φλαμανδούς εμπόρους, κατέστρεψαν το ανάκτορο του δούκα του Λάνκαστερ και θείου του βασιλιά, του λαομίσητου Τζον ντε Γκοντ.

Ο Ριχάρδος, που ήταν μόλις 14 ετών, βρέθηκε σε προφανή αδυναμία και αναγκάστηκε να έρθει σε διαπραγματεύσεις μαζί τους. Στις 14 Ιουνίου συναντήθηκε με τους επαναστάτες έξω από το Λονδίνο και τους υποσχέθηκε παραχώρηση γης σε χαμηλές τιμές, κατάργηση της δουλοπαροικίας και ελεύθερη διεξαγωγή του εμπορίου. Την ίδια ημέρα, οι επαναστάτες του Κεντ, επωφελούμενοι της απουσίας του βασιλιά από το Λονδίνο, κατέλαβαν τον Πύργο του Λονδίνου και προέβησαν σε αποκεφαλισμό του Λόρδου Καγκελάριου (Υπουργού Δικαιοσύνης), αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι Σάιμον Σάντμπερι και του Θησαυροφύλακα (Υπουργού Οικονομικών) σερ Ρόμπερτ Χέιλς, τους οποίους θεώρησαν υπεύθυνους για την επιβολή της έκτακτης φορολογίας.

Την επομένη, ο Ριχάρδος συναντήθηκε εκ νέου με τους επαναστάτες, αλλά μπροστά στα μάτια του ο εξαγριωμένος δήμαρχος του Λονδίνου Γουίλιαμ Γουόλγουορθ σκότωσε τον ηγέτη της εξέγερσης Γουότ Τάιλερ, παίρνοντας την εκδίκησή του για τον αποκεφαλισμό των δύο υπουργών. Ο βασιλιάς κατόρθωσε να πείσει τους εξεγερμένους, ότι θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και τους ζήτησε να διαλυθούν.

Αυτοί υπάκουσαν, έχοντας χάσει και τον φυσικό τους ηγέτη, όμως στις κομητείες της νοτιοανατολικής Αγγλίας η εξέγερση συνεχίστηκε. Τελικά, το διήμερο 25 και 26 Ιουνίου του 1381 ο μαχητικός αρχιεπίσκοπος του Νόργουιτς Χένρι λε Ντεσπένσερ νίκησε τον αρχηγό τους Τζον Λίτστερ στη Μάχη του Νορθ Γουόλσαμ και κατέστειλε οριστικά την εξέγερση.

Η Εξέγερση των Χωρικών, που κράτησε λιγότερο από ένα μήνα, μπορεί να απέτυχε ως κοινωνική επανάσταση, αλλά καρποφόρησε ως κίνημα διαμαρτυρίας κατά της φορολογίας των φτωχότερων τάξεων. Σήμερα αποτελεί ένα από τα σύμβολα της αγγλικής Αριστεράς.


Γαλλία, Αγγλία, Ρωσία και Δανία υπογράφουν συνθήκη, με την οποία ο δανός πρίγκηπας Χριστιανός αναγορεύεται Βασιλιάς της Ελλάδας. Στο άρθρο 4 της συνθήκης προβλέπεται η ενσωμάτωση των Ιονίων Νήσων στην Ελλάδα, εφόσον το αποφασίσει η Επτανησιακή Βουλή.

Η ιστορία του γυμνισμoύ

Σύμφωνα με τους ιστορικούς, υπολογίζεται ότι ο άνθρωπος ένιωσε για πρώτη φορά την ανάγκη να ντυθεί πριν από περίπου 72.000 χρόνια. Έως τότε, η γύμνια ήταν κάτι απολύτως φυσικό για τον Homo Sapiens και εξακολούθησε να είναι για πολλούς αρχαίους πολιτισμούς.

Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, για παράδειγμα, είχαν μία αρκετά διαφορετική άποψη σε σχέση με την επικρατούσα σήμερα για το γυμνo σώμα. Στην πραγματικότητα, ο όρος «γυμνάσιο», που χρησιμοποιείται παγκοσμίως (gymnasium), προέρχεται από τη λέξη «γυμνoς», καθώς οι αρχαίοι Έλληνες συμμετείχαν στις αθλοπαιδίες με «αδαμιαία περιβολή».

Τα διάφορα ταμπού γύρω από το θέμα άρχισαν να δημιουργούνται όταν ο ιματισμός μετατράπηκε από ανάγκη σε συνήθεια. Τα ρούχα έγιναν, τελικά, μέρος του πολιτισμού κάθε λαού, παρότι αρχικά χρησιμοποιήθηκαν για πρακτικούς λόγους, όπως για την προστασία από τον ήλιο και τη ζέστη στην έρημο.

Συνήθως, οι όποιες αντιρρήσεις εκφράζονται απέναντι στον γυμνισμo έχουν θρησκευτική προέλευση, ακόμη κι αν συνδέονται με την πολιτιστική εξέλιξη κάποιων λαών. Αρκετοί λαοί χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά ενδύματα, κατόπιν προτροπής των ιεραποστόλων.

Ωστόσο, μεταξύ των γυμνιστών υπάρχουν και αρκετοί ευλαβείς πιστοί, που θεωρούν ότι τα ρούχα δεν είναι απαραίτητα για τη διαφύλαξη του ήθους. Μάλιστα, υπήρξε και μία χριστιανική αίρεση, ο Αδαμισμός (εκ του Αδάμ), που εμφανίστηκε κατά τον 2ο, 3ο και 4ο αιώνα στη Βόρεια Αφρική και άσκησε τον «ιερό γυμνισμo».

Η πρώτη οργανωμένη λέσχη γυμνιστών ιδρύθηκε το 1903, κοντά στο Αμβούργο. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, το κίνημα του γυμνισμoύ εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και κατά τη δεκαετία του 1920 γνώρισε ιδιαίτερη άνθιση, κυρίως στη Γερμανία. Όμως, με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία τέθηκε υπό διωγμό.

Ο κοινωνικός γυμνισμoς, με ιδιωτικές λέσχες και κατασκηνώσεις, πρωτοεμφανίστηκε στις ΗΠΑ, όπου στις 13 Ιουνίου του 1930 ιδρύθηκε η πρώτη αποικία γυμνιστών, και καθιερώθηκε κατά τη δεκαετία που ακολούθησε. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πήρε διαστάσεις κοινωνικού κινήματος. Οι νέοι, που ξεσηκώθηκαν εναντίον της κοινωνικής τάξης (χίπις, αντικομφορμιστές κ.ά.) είδαν στο γυμνισμo μια εκδήλωση κατά της κοινωνικής τάξης και τον ενίσχυσαν.

Στην Ελλάδα, μία πρώτη κίνηση γυμνιστών παρουσιάστηκε στον Μεσοπόλεμο, άλλα δεν εδραιώθηκε. Τότε οι οπαδοί του κυκλοφορήσαν για σύντομο χρονικό διάστημα κι ένα περιοδικό, με τίτλο «ΦΛΕΡΤ» (Φυσιολατρική Λογοτεχνική Επιθεώρηση Ριζοσπαστικών Τάσεων).

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η χώρα μας ελκύει πολλούς γυμνιστές τουρίστες, που όμως αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα σχετικά με τις παράλιες όπου μπορούν να ασκήσουν τον γυμνισμό ελευθέρα.

  Ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Μπενίτο Μουσολίνι συναντώνται στη Βενετία. Μία μέρα μετά, ο ιταλός δικτάτορας θα αποκαλέσει τον σύμμαχό του «μικρή ανόητη μαϊμού».

Ο Πύργος των Αθηνών

Με την ονομασία αυτή είναι γνωστό το υψηλότερο κτίριο της Ελλάδας κι ένα από τα υψηλότερα της Ευρώπης την εποχή της αποπεράτωσής του το 1971. Βρίσκεται στην Αθήνα επί της οδού Μεσογείων 2-4 και είναι μετά την Ακρόπολη το πλέον αναγνωρίσιμο κτίριο της πρωτεύουσας. Θα μπορούσαμε να πούμε με υπερβολική δόση αυθαιρεσίας ότι είναι η απάντηση της σύγχρονης Ελλάδας στους αρχαίους προγόνους της. Έχει ύψος 103 μέτρα και αποτελείται από 28 ορόφους, ενώ δίπλα του υπάρχει ένα χαμηλότερο κτίριο ύψους 65 μέτρων. Όλο αυτό το κτιριακό συγκρότημα φιλοξενεί γραφεία και καταστήματα.

Ο Πύργος των Αθηνών είναι ένα από τα λίγα υψηλά κτίρια της πρωτεύουσας, σε μία πόλη που πάσχει ανεξήγητα από πολεοδομική υψοφοβία. Οι λόγοι πολλοί: η καταλυτική παρουσία του ιερού βράχου της Ακρόπολης, η σεισμικότητα του Αττικού εδάφους, η μη διατάραξη του Αττικού τοπίου, αλλά και ιδεολογικο-κοινωνικές παράμετροι.

Η ιστορία του κτιρίου ταυτίζεται με την ταχύτατη οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας τη δεκαετία του '60. Ο οικοδομικός τομέας δια της αντιπαροχής έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο και το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού ήταν το πιο περιζήτητο. Η τυπική οικοδομή της εποχής ήταν η πολυκατοικία των έξι ορόφων και το υψηλότερο κτίριο της Αθήνας το δεκατεσσάρων ορόφων ξενοδοχείο «Χίλτον», που αποπερατώθηκε το 1963.

Όλα αυτά βάλθηκε να τα ξεπεράσει η οικοδομική εταιρεία «Αλβέρτης - Δημόπουλος Α.Ε.», μία από τις μεγαλύτερες της εποχής εκείνης, με σημαντικά έργα στην Ελλάδα (Αμερικανική και Βρετανική Πρεσβεία, Ευγενίδειο Πλανητάριο κ.ά.) και τη Μέση Ανατολή. Οι ιδιοκτήτες της εταιρείας θέλησαν να κατασκευάσουν έναν ουρανοξύστη στην Αθήνα για να αποτυπώσουν το στίγμα της επιτυχημένης πορείας τους.

Τους βοήθησε σε αυτό και ο αναπτυξιακός νόμος της χούντας (ΑΝ 395/68 «Περί του ύψους των οικοδομών και ελευθέρας δομήσεως»), που προέβλεπε την ανέγερση υψηλών κτηρίων σε πανταχόθεν ελεύθερο χώρο. Μέχρι τότε το μέγιστο ύψος των κτιρίων ήταν τα 35 μέτρα (σήμερα 27 μέτρα). Σίγουρα, η μεγαλομανία των απριλιανών έπαιξε το ρόλο της, αλλά είχαν και στόχο την ανάδειξη της Αθήνας ως διεθνούς επιχειρηματικού κέντρου.

Ο Πύργος των Αθηνών, υπό κατασκευή

Ως χώρος για την ανέγερση του πρώτου ελληνικού ουρανοξύστη επελέγη ένα οικόπεδο, που βρισκόταν στη διασταύρωση των λεωφόρων Βασιλίσσης Σοφίας και Μεσογείων, που για εκείνη την εποχή ήταν το όριο της Αθήνας του κέντρου και των προαστίων. Τα σχέδια ανατέθηκαν σ' ένα νεαρό και ανερχόμενο αρχιτέκτονα, τον Ιωάννη Βικέλα. Αυτός επέλεξε να δημιουργήσει ένα μινιμαλιστικό φουτουριστικό κτίριο (ουσιαστικά ένα κουτί) με υαλοπετάσματα, που θα γίνει ο κανόνας για κτίρια εμπορικών χρήσεων στην Αθήνα («γυάλινα κτίρια»).

Έκπληκτοι οι περαστικοί είδαν ένα πρωί στα τέλη του 1967 μία ταμπέλα στο οικόπεδο της Μεσογείων 2-4 με την επιγραφή:
ΑΝΕΓΕΡΣΙΣ ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΟΥ
ΠΥΡΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ
ΑΝΑΔΟΧΟΣ ΕΡΓΟΥ: ΑΛΒΕΡΤΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΕ

Το έργο θεμελιώθηκε στις 13 Ιουνίου 1968 κι ένα χρόνο αργότερα ολοκληρώθηκε ο σκελετός. Το κτίριο περατώθηκε και δόθηκε προς χρήση το 1971. Από τότε μέχρι και σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο ειδικών και μη, που το χαρακτηρίζουν κακόγουστο. Πάντως, αποδείχτηκε ιδιαίτερα ανθεκτικό στους σεισμούς του 1981 και 1999 και δεν ακούστηκε το παραμικρό, σε αντίθεση με άλλα χαμηλότερα κτήρια, που είτε κατέρρευσαν ή έπαθαν σοβαρές ζημιές. Η εταιρεία κατασκευής του, «Αλβέρτης - Δημόπουλος ΑΕ» διαλύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '70.

Την επίσπευση της εκβιομηχάνισης της Ελλάδας, ώστε να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό της ΕΟΚ, συνιστά ο τέως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, ο οποίος φθάνει στην Αθήνα προσκαλεσμένος του Βιομηχανικού και Εμπορικού Επιμελητηρίου. Δεν θεωρεί, πάντως, την Ελλάδα έτοιμη για πλήρη ένταξη στην ΕΟΚ.
Δημοσίευμα τουρκικής εφημερίδας αναφέρει ότι η Άγκυρα αμφισβητεί την ελληνικότητα των νησίδων Φαρμακονήσι, Αγαθονήσι και Καλόλιμνο.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
Τζέιμς Κλαρκ Μάξγουελ, βρετανός φυσικός, που το 1873 διατύπωσε τους βασικούς νόμους της ηλεκτρομαγνητικής. (Θαν. 5/11/1879)
Τζον Νας, αμερικανός μαθηματικός, βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομικών το 1994 για τη συμβολή του στη θεωρία των παιγνίων. (Θαν. 23/5/2015)
Γιάννης Μπουτάρης, έλληνας επιχειρηματίας και πολιτικός.

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Ντεμέτριο Στράτος, ελληνοϊταλός μουσικός του αρτ-ροκ. (Γεν. 22/4/1945)
Μπένι Γκούντμαν, αμερικανός κλαρινετίστας, ο «βασιλιάς του σουίνγκ». (Γεν. 30/5/1909)
 Ροζέ Γκαροντί, γάλλος φιλόσοφος. Ξεκίνησε ως χριστιανός και μαρξιστής και κατέληξε μουσουλμάνος και αρνητής του Ολοκαυτώματος. (Γεν. 17/7/1913)

Ροζέ Γκαροντί
1913 – 2012

Γάλλος αμφιλεγόμενος φιλόσοφος. Ξεκίνησε ως χριστιανός και μαρξιστής και κατέληξε μουσουλμάνος και αρνητής του Ολοκαυτώματος.

Ο Ροζέ Γκαροντί (Roger Garaudy) γεννήθηκε στη Μασσαλία στις 17 Ιουλίου 1913. Ο πατέρας του ήταν άθεος και η μητέρα του πιστή καθολική. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της νιότης του αναζητώντας το ιδεώδες της ζωής στη χριστιανική θρησκεία. Το 1931 ξεκίνησε σπουδές φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Κλερμόν Φεράν και δύο χρόνια αργότερα εντάχθηκε στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΓΚΚ). Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου πήρε μέρος στην Αντίσταση και φυλακίστηκε στην Αλγερία από την κυβέρνηση του Βισύ.

Μετά τον πόλεμο έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΓΚΚ. Διετέλεσε βουλευτής (1945-1958) και γερουσιαστής (1959-1962). Το 1953 υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, με θέμα «Η υλιστική θεωρία της γνώσης». Τον Μάιο του 1954 ανακηρύχθηκε διδάκτορας των φιλοσοφικών επιστημών από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, με τη διατριβή «Το πρόβλημα της ελευθερίας και της αναγκαιότητας στο φως του μαρξισμού».

Το 1956 έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΓΚΚ. Τη δεκαετία του '60 δίδαξε φιλοσοφία στα πανεπιστήμια Κλερμόν Φεράν και Πουατιέ και αναδείχθηκε σε κύριο θεωρητικό του ΓΚΚ. Ως διευθυντής του Κέντρου Μαρξιστικών Σπουδών και Ερευνών άρχισε ένα διάλογο με τους χριστιανούς μέσα από τα βιβλία του Από το ανάθεμα στον διάλογο (1965) και ο Μαρξισμός του 20ου αιώνα (1966).

Τον Μάιο του 1965 επισκέφθηκε την Αθήνα. Ήταν ο βασικός προσκεκλημένος στην Πρώτη Εβδομάδα Σύγχρονης Σκέψης (12-20 Μαίου 1965), που διοργάνωσαν οι εκδόσεις Θεμέλιο. Ο Γκαροντί εξέφρασε θέσεις μάλλον αιρετικές απέναντι στον ορθόδοξο μαρξισμό, αλλά και θετικές ως προς τον καθολικισμό, σε βαθμό που προκάλεσε διαμαρτυρίες από το αριστερό ακροατήριο. Ο συγγραφέας Στρατής Τσίρκας επιχείρησε να τον προστατεύσει, λέγοντας: «Πρέπει να μην κάνουμε ιδεολογική τρομοκρατία». Στην ίδια εκδήλωση, ο Γκαροντί είπε πώς έβλεπε τον διάλογο:

Πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε όλους τους ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι (εκτός βέβαια από τους Ες-Ες, εκτός από τους οπαδούς του κ. Χίτλερ ή εκείνου του μεγάλου ηλίθιου του Μουσολίνι) πρέπει να σκεφτόμαστε εκείνους που ονομάζουμε αντιπάλους και όχι εχθρούς, πρέπει πάντα να τους έχουμε απλωμένο το χέρι εγκάρδιο, γενναιόδωρο, δηλαδή ανθρώπινο, και να συζητάμε μαζί τους, να έχουμε επαφές μαζί τους.

Το 1968, υπό την επήρεια των ιδεών του Γαλλικού Μάη επέκρινε την εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακία για την καταστολή του κινήματος της Άνοιξης της Πράγας, που στόχευε σ’ ένα κομμουνισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και κατηγόρησε τους ιθύνοντες του ΓΚΚ ότι ουσιαστικά υποστηρίζουν τη Σοβιετική Ένωση, παρά τη δήθεν αποδοκιμασία της εισβολής.

Η τοποθέτησή του αυτή τον έφερε σε αντίθεση με το κόμμα του. Το Φεβρουάριο του 1970 καθαιρέθηκε από μέλος του Πολιτικού Γραφείου και τον Μάιο του 1970 διαγράφηκε από το ΓΚΚ. Όπως ομολόγησε αργότερα, πέρασε από τέτοια βαθιά κρίση, που λίγο έλειψε να τον οδηγήσει στην αυτοκτονία. Γρήγορα ξαναβρήκε τη συναισθηματική και διανοητική του ισορροπία, συνεχίζοντας την προσπάθειά του για την κατανόηση και την αμοιβαία προσέγγιση των πολιτισμών.

Το 1982 προσχώρησε στο Ισλάμ κι έγραψε ότι «Ο Χριστός του Παύλου δεν είναι ο Ιησούς της Βίβλου». Ως μουσουλμάνος υιοθέτησε το όνομα Ράγκαα (Ragaa) κι έγινε εξέχων σχολιαστής των ισλαμικών γραφών και υποστηρικτής της Παλαιστινιακής υπόθεσης. Το 1996 εξέδωσε το πιο αμφιλεγόμενο βιβλίο του Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής, στο οποίο υποστηρίζει την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Στις 27 Φεβρουαρίου 1998, γαλλικό δικαστήριο τον καταδίκασε σε ποινή φυλάκισης με αναστολή, επειδή έκρινε ότι είχε παραβιάσει τον νόμο Γκεσό (από το όνομα του κομμουνιστή βουλευτή Ζαν Κλοντ Γκεσό, που τον εισηγήθηκε το 1990) για υποκίνηση φυλετικού μίσους και άρνηση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Επίσης, του επέβαλε χρηματική ποινή 240.000 φράγκων, ενώ απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του βιβλίου.

Μετά την καταδίκη του, ο Γκαροντί έγινε ήρωας στον μουσουλμανικό κόσμο. Οι ιρανικές αρχές χαρακτήρισαν την απόφαση του γαλλικού δικαστηρίου «ναζιστική συμπεριφορά». Ο Γκαροντί ανακηρύχθηκε από τους διανοούμενους της Ιορδανίας ως «η πιο σπουδαία πνευματική προσωπικότητα του 20ου αιώνα», ενώ ο ηγέτης της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι τον χαρακτήρισε ως τον «μεγαλύτερο ευρωπαίο φιλόσοφο, μετά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη».

Σε πρόσφατες συνεντεύξεις του, ο Γκαροντί υποστήριξε ότι οι επιθέσεις της 11 Σεπτεμβρίου οργανώθηκαν από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Επανέλαβε για μία ακόμη φορά τους ισχυρισμούς του ότι η γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί ήταν ένας μύθος, που εφευρέθηκε από τους Τσόρτσιλ, Αϊζενχάουερ και Ντε Γκολ, για να δικαιολογήσουν την καταστροφή της Γερμανίας.

Το Δεκέμβριο του 2006 ο Γκαροντί δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει, λόγω προβλημάτων υγείας, ένα διεθνές συνέδριο για την αναθεώρηση του Ολοκαυτώματος. Σε βιντεοσκοπημένο μήνυμά του υποστήριξε την άποψη του Ιρανού Προέδρου, Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ, ότι το Ισραήλ θα πρέπει «να πάψει να υπάρχει».

Ο Ροζέ Γκαροντί πέθανε στο Παρίσι στις 13 Ιουνίου 2012, σε ηλικία 98 ετών.

Βιβλία του Γκαροντί στα Ελληνικά

  • Ο ισραηλινός σιωνισμός στο εδώλιο (Νέα Θέσις)
  • Ηνωμένες Πολιτείες: Η εμπροσθοφυλακή της παρακμής (Νέα Θέσις)
  • Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής (Νέα Θέσις)
  • Ο χορός στη ζωή (Ηριδανός)
  • Το κινέζικο πρόβλημα (Κουλτούρα)
  • Καρλ Μαρξ (Ολκός)
  • Ολόκληρη η αλήθεια (Καμαρινόπουλος)
  • Η μεγάλη καμπή του σοσιαλισμού (Καμαρινόπουλος)
  • Ελευθερία (Κυψέλη)
  • Για ένα ρεαλισμό χωρίς όρια: Κάφκα - Πικασο (Πλανήτης 70)

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου