Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 14 Φεβ 2018
Σαν Σήμερα... Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σαν Σήμερα... Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018

 

 
Ανατολή Ήλιου: 07:14 – Δύση Ήλιου: 18:04

 

Σαν Σήμερα...

Γεγονότα

 


μ.Χ.
Η Μάργκερι Μπρους στέλνει στον Τζον Πάστον το πρώτο ερωτικό γράμμα, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου. Απευθύνεται «Στον Αγαπημένο μου Βαλεντίνο».
Η σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου στο Σικάγο. Επτά γκάνγκστερ της συμμορίας του Μπαγκς Μοράν σκοτώνονται από μέλη της συμμορίας του Αλ Καπόνε που έχουν ντυθεί αστυνομικοί.
Ο πρώτος ηλεκτρονικός υπολογιστής, που ονομάζεται ENIAC και κατασκευάστηκε από την IBM, τίθεται σε λειτουργία στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
Μεγάλη αγανάκτηση στην Ήπειρο, καθώς άρμα του πατρινού καρναβαλιού διακωμωδεί τη διένεξη Πατρών - Ηγουμενίτσας για την απόληξη της πορθμειακής γραμμής Ελλάδας - Ιταλίας. Τα δημοτικά συμβούλια Ιωαννίνων, Άρτας και Πρέβεζας απαιτούν την άμεση απόσυρση του εν λόγω άρματος.
Υπογράφεται η ιδρυτική διακήρυξη των Special Olympics, που έχουν αναπτύξει ένα πλούσιο αθλητικό και εκπαιδευτικό έργο για τα άτομα με διανοητική ανεπάρκεια.
Τίθενται σε τροχιά οι πρώτοι 24 δορυφόροι του Παγκόσμιου Συστήματος Εντοπισμού Θέσης (GPS).

Γεννήσεις

 


μ.Χ.

Ναστούλης Δαγκλής
1800 – 1886

Αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης από το Σούλι.

Ο Αναστάσιος Δαγκλής (Ναστούλης ήταν το χαϊδευτικό του) γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1800 στο Σούλι. Ήταν γιος του οπλαρχηγού Γκόγκα Δαγκλή ή Νταγκλή (1762-1807), αρχηγού της ονομαστής φάρας των Δαγκλήδων.

Υπηρέτησε νεότατος ως αξιωματικός στον αγγλικό στρατό στην Κέρκυρα, όπου είχε καταφύγει η οικογένειά του από το 1803. Το 1819 επέστρεψε στο Σούλι για να υποστηρίξει την ανταρσία του Αλή Πασά κατά του Σουλτάνου. Μετά την υπογραφή της συνθήκης μεταξύ Σουλιωτών και Αλή Πασά, κρατήθηκε ως όμηρος στο Κάστρο των Ιωαννίνων έως τον θάνατο του Αλή Πασά και την κατάληψη της πόλης από τον Χουρσίτ Πασά (Ιανουάριος 1822). Ο Χουρσίτ τον έστειλε σιδηροδέσμιο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά μετά από έξι μήνες απελευθερώθηκε και κατέφυγε στην Κεφαλλονιά.

Τον Δεκέμβριο του 1823 πήγε στο Μεσολόγγι, όπου γνώρισε τον λόρδο Βύρωνα και υπηρέτησε υπό τις διαταγές του μέχρι τον θάνατο αυτού στις 19 Απριλίου 1824. Κατά τη διάρκεια του 1824 πολέμησε με τα αδέλφια του Γούτη και Φώτη στις μάχες γύρω από το Καρπενήσι και τα Σάλωνα (Άμφισσα).

Το 1826 μετείχε ως πληρεξούσιος Σουλίου στην Γ' Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου, η οποία ξεκίνησε τις εργασίες της στις 6 Απριλίου, αλλά τις διέκοψε πρόωρα στις 16 Απριλίου, λόγω της πτώσης του Μεσολογγίου. Στη συνέχεια επανήλθε στη στρατιωτική δράση, λαμβάνοντας μέρος στις μάχες της Δόμβραινας (15 Οκτωβρίου), της Αράχωβας (18-24 Νοεμβρίου) και του Διστόμου (17-20 Ιανουαρίου 1827), υπό τις διαταγές του Γεωργίου Καραϊσκάκη.

Μετά τον θάνατο του Έλληνα στρατηλάτη (23 Απριλίου 1827) εντάχθηκε ως πρώτος υπασπιστής του αρχιστρατήγου των κατά ξηρά ελληνικών δυνάμεων Ριχάρδου Τσωρτς. Έλαβε μέρος στην εκστρατεία για την απελευθέρωση της Δυτικής Ελλάδας (1828-1829) και πολέμησε στις μάχες του Ανατολικού (Αιτωλικού), του Μακρυνόρους και στην πολιορκία της Βόνιτσας.

Μετά την έλευση του Όθωνα έλαβε τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη για τις υπηρεσίες που προσέφερε στον Αγώνα. Παρέμεινε στον νεοσύστατο ελληνικό στρατό και εξελίχθηκε μέχρι τον βαθμό του υποστρατήγου. Τιμήθηκε με τον αριστείο του Αγώνα και με τον αργυρό Σταυρό του Σωτήρος.

Ο Αναστάσιος (Ναστούλης) Δαγκλής πέθανε στις 28 Μαΐου 1886, σε ηλικία 86 ετών.

Κώστας Βάρναλης, έλληνας ποιητής και πεζογράφος. (Θαν. 16/12/1974)

Αντρέι Ζντάνοφ, ρώσος πολιτικός, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ρώσικης κουλτούρας, οριοθετώντας το κυρίαρχο πολιτιστικό μοντέλο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. (Θαν. 31/8/1948)
Βίλεμ Γιόχαν Κολφ, ολλανδικής καταγωγής αμερικανός ιατρός, εφευρέτης του τεχνητού νεφρού. (Θαν. 11/2/2009)

Θάνατοι

 


Τζέιμς Κουκ, σκωτσέζος θαλασσοπόρος και εξερευνητής. (Γεν. 27/10/1728)
Νίκος Καμπάνης, αθλητικός παράγοντας του Άρη Θεσσαλονίκης, κατά πολλούς ο πιο επιτυχημένος πρόεδρος στην ιστορία του συλλόγου και δημιουργός της μεγάλης ομάδας που κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας του 1970, μετά τον αλησμόνητο τελικό με τον ΠΑΟΚ (1-0). (Γεν. 1910)
 Κάρολος Κουν, έλληνας σκηνοθέτης του θεάτρου. (Γεν. 13/9/1908)

Κάρολος Κουν
1908 – 1987

Δημιουργός τέχνης και παιδαγωγός του θεάτρου. Γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1908 στην Προύσα. Ο πατέρας του, Ερρίκος Κοέν, πάμπλουτος έμπορος και κοσμοπολίτης, ήταν κατά το ήμισυ έλληνας χριστιανός και κατά το άλλο ήμισυ γερμανοπωλονοεβραίος. Η μητέρα του, Μελπομένη Παπαδοπούλου, ήταν ελληνίδα χριστιανή ορθόδοξη.

Οι γονείς του απουσίαζαν συχνά από το σπίτι, κάποια στιγμή χώρισαν και πολύ αργότερα η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε ένα μακρινό συγγενή της. Μοναχικό παιδί, ο Κάρολος μεγάλωσε σ' ένα αστικό σπίτι, με πρωσογερμανίδα γκουβερνάντα, μ' έναν παπά και μια καθηγήτρια πιάνου ανάμεσα στους κατ' οίκον διδασκάλους.

Από πολύ μικρός άρχισε να ξεδιπλώνει τα καλλιτεχνικά του χαρίσματα. Σχημάτιζε μελωδίες στην πιανόλα του σαλονιού. Έκοβε τα μοντέλα από τα περιοδικά μόδας της μητέρας του κι έκανε θέατρο. Τα έπιπλα του σαλονιού ήταν το σκηνικό που έπλαθε η φαντασία του. Οι πολυθρόνες γίνονταν βράχοι και τα χαλιά θάλασσα. Πιο πολύ, όμως, του άρεσε να ζωγραφίζει με νερομπογιές.

Τα χρόνια της εφηβείας του τα πέρασε εσώκλειστος στην αμερικανική Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης, με παιδιά από τα Βαλκάνια. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η ελληνική μειονότητα της Ροβερτείου Σχολής στερήθηκε τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας. Στον θεατρικό όμιλο Robert College Ρlayers Οfficers, ο Κάρολος εκτελούσε χρέη γραμματέα και συμμετείχε στις παραστάσεις, διαπρέποντας κυρίως στους γυναικείους ρόλους. Όταν αποφοίτησε το 1928, όλα είχαν αλλάξει στην Πόλης. Ακόμη και οι συγγενείς του δεν έμεναν πια εκεί.

Τον ίδιο χρόνο ο Κουν έφυγε για να σπουδάσει Αισθητική στη Σορβόννη και το 1929 εγκαταστάθηκε με τη μητέρα του στην Ελλάδα. Έπιασε δουλειά ως καθηγητής Αγγλικών στο Κολέγιο Αθηνών, όπου άρχισε να κάνει τις πρώτες θεατρικές παραστάσεις με τους μαθητές του, με μικρά σκετς που έγραφε ο ίδιος. Παράλληλα, τα βράδια παρέδιδε μαθήματα αγγλικών στο σύλλογο Εθνικής Τραπέζης για να ενισχύει τα οικονομικά του. Μετά τον πόλεμο, ο πατέρας του είχε καταστραφεί οικονομικά.

Στο μεταξύ, καθοριστική για τον Κουν υπήρξε η γνωριμία του με τον Φώτη Κόντογλου. Όπως έλεγε ο ίδιος, τον βοήθησε να γνωρίσει την Ελλάδα, να νιώσει το ξάνοιγμα προς κάθε τι το Ελληνικό...

Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ο τρόμος και η αθλιότητα του Γ Ραϊχ, 1975. Πρόβα.

Σε μια προσπάθεια να μεταφέρει επί σκηνής το αίτημα της επιστροφής στο ρωμαίικο, τον χειμώνα του 1933 ιδρύει, μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη και τον δημοσιογράφο Διονύσιο Δεβάρη, τη Λαϊκή Σκηνή. Από τη δραματική σχολή που στεγάζεται σ' ένα εγκαταλελειμμένο καμαρίνι του Δημοτικού Θεάτρου, θα προκύψει ο βασικός πυρήνας του θιάσου.

Στην εναρκτήρια παράσταση της Ερωφίλης του Χορτάτση, στις 20 Απριλίου '34 στο Θέατρο Ολύμπια, ο Κουν τοποθετεί τους ηθοποιούς σύμφωνα με τις αγιογραφίες του Κόντογλου και τους φωτίζει σαν από φως καντηλιού. Στα δύο χρόνια της λειτουργίας της η «Λαϊκή Σκηνή» θα παρουσιάσει ακόμη τα έργα: «Άλκηστη», «Πλούτος», «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» και τα «Παντρολογήματα».

Το 1938 εγκαταλείπει το Κολέγιο και συνεργάζεται με τους θιάσους της Κυρίας Κατερίνας και της Μαρίκας Κοτοπούλη. Όμως, το όνειρο του ήταν να δημιουργήσει τη δική του μόνιμη, αφοσιωμένη ομάδα, να φτιάξει ηθοποιούς που να βλέπουν το θέατρο ως λειτούργημα και όχι ως επαγγελματική ενασχόληση. Το όνειρό του αυτό έγινε πραγματικότητα το 1942, ιδρύοντας μέσα στο σκοτάδι της γερμανικής κατοχής το Θέατρο Τέχνης.

Στο δωμάτιο μιας αυλής της οδού Ζωοδόχου Πηγής 9 ξεκίνησε τις πρόβες στην «Αγριόπαπια» του Ίψεν, με μαθητές της Σχολής το Β. Διαμαντόπουλο, το Δ. Καλλέργη, τον Π. Ζερβό, τη Β. Μεταξά, την Κ. Λαμπροπούλου και με τον ίδιο σκηνοθέτη και ηθοποιό. Τις παραστάσεις του τις έδινε σε διάφορα θέατρα, κυρίως στο θέατρο Κώστα Μουσούρη και το καλοκαίρι σε διάφορα θερινά που του παραχωρούσαν.

Οι οικονομικές δυσχέρειες τον ανάγκασαν να αναστείλει τις δραστηριότητες του Θεάτρου Τέχνης το 1950. Τότε κλήθηκε να σκηνοθετήσει στο Εθνικό Θέατρο, όπου ανέβασε πέντε έργα: «Ερρίκος Δ'», «Άνθρωποι και ποντίκια», «Οι τρεις αδερφές», «Όνειρο καλοκαιρινής νυκτός», «Ο θείος Βάνιας».

Το 1959 παρουσίασε στο Φεστιβάλ Αθηνών τους «Όρνιθες», στο Ηρώδειο. Η παράσταση διακόπηκε από τις έξαλλες διαμαρτυρίες και τα γιουχαΐσματα του κοινού, ενώ η κυβέρνηση επενέβη δραστικά. Τρία χρόνια αργότερα, στο Φεστιβάλ των Εθνών στο Παρίσι, οι «Όρνιθες» του βέβηλου Κουν μοιράστηκαν το πρώτο βραβείο με το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας. Οι κριτικές ήταν διθυραμβικές.

Παρότι κέρδισε την εκτίμηση και την αποδοχή στην Ευρώπη, ενώ στο τόπο του εισέπραττε την περιφρόνηση και το χλευασμό, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις που του έγιναν για να σκηνοθετήσει στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης και της Αμερικής. Η μοναδική φορά που δέχτηκε ήταν το 1967, που σκηνοθέτησε στο Στράτφορντ «Ρωμαίος και Ιουλιέττα». Η πρόσκληση ήταν από το Βασιλικό Σαιξπηρικό θέατρο της Αγγλίας. Ήταν ο δεύτερος σκηνοθέτης μέσα σε τριάντα χρόνια που τον καλούσαν να σκηνοθετήσει σ' αυτό το θέατρο. Η αγγλική κριτική χαρακτήρισε την παράσταση ως την καλύτερη Σαιξπηρική της τελευταίας δεκαετίας.

Ο Κάρολος Κουν στις πρόβες για την «Ορέστεια»

Η Μεγάλη Πορεία άρχισε από το 1954, οπότε ξανάστησε το θέατρο Τέχνης, στη δική του πια μόνιμη στέγη στο κυκλικό Υπόγειο της Στοάς Ορφέως. Μέσα από το «Υπόγειο των θαυμάτων», κάτω από τη σοφή, εμπνευσμένη καθοδήγηση του, βγήκαν ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, μουσικοί, σκηνογράφοι. Το ελληνικό θέατρο είναι σπαρμένο με πνευματικά του τέκνα: Διαμαντόπουλος, Χατζηαργύρη, Καλλέργης, Ζερβός, Ζαβιτσιάνου, Λυμπεροπούλου, Φερτής, Μιχαλακόπουλος, Καρακατσάνης, Πιττακή, Κοταμανίδου, Χρυσομάλλης, Αρμένης, Μπάκας, Λαζάνης, Γκιωνάκης, Κουγιουμτζής. Παιδιά του ήταν οι στενοί του συνεργάτες, ο Πλωρίτης, ο Χατζηδάκης, ο Τσαρούχης, ο Σταματίου, ο Σεβαστικόγλου. Δικά του παιδιά είναι και οι περισσότεροι ηθοποιοί του Κυπριακού Θεάτρου.

Το ελληνικό κοινό, χάρη στον Κουν, γνώρισε τα σύγχρονα ξένα θεατρικά ρεύματα, το θέατρο του «Παραλόγου», Ιονέσκο, Μαξ Φρις, Μπέκετ, Άλμπυ, Βάις, Πίντερ, Αραμπάλ, ενώ επανήλθε συχνά στους Ουίλλιαμς, Πιραντέλλο, Τσέχωφ, Μπρεχτ, Μίλλερ, Σαίξπηρ. Πρόβαλε το ελληνικό έργο μέσα από τον Βυζάντιο, Κορομηλά, Καπετανάκη, Ξενόπουλο και δημιούργησε νέους συγγραφείς: τον Καμπανέλλη, την Αναγνωστάκη, τον Κεχαΐδη, τον Σκούρτη, τον Μουρσελλά, τον Αρμένη.

Στη δεκαετία 1974-1983 δημιούργησε για πρώτη φορά και Β' σκηνή, τη «Λαϊκή», που λειτούργησε στο Θέατρο Βεάκη.

Η ερευνά του πάνω στην αναβίωση του Αρχαίου Δράματος θεωρείται από τις εγκυρότερες. Οι παραστάσεις των «Ορνίθων» και των «Περσών» ήταν οριακά γεγονότα στην ιστορία της ερμηνείας του Αρχαίου Δράματος κι έγιναν πρότυπα για τους νεότερους σκηνοθέτες. Ο ίδιος, όμως, ο Κουν έλεγε πως δε φτάνουν δυο ζωές για να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την ερμηνευτική προσέγγιση του Αρχαίου Δράματος.

Το 1980 το θέατρο Τέχνης μπήκε στην Επίδαυρο με τη μεγαλειώδη παράσταση της τριλογίας «Ορέστεια» του Αισχύλου. Με παραστάσεις αρχαίου δράματος όργωσε την Ευρώπη και γύριζε πάντα στην Ελλάδα θριαμβευτής. Στις αρχές του 1985 απέκτησε και δεύτερη θεατρική αίθουσα στην Πλάκα, με τη βοήθεια της Πολιτείας.

Όταν άρχισε να ανασαίνει οικονομικά και να απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων 50 χρόνων, η υγεία του είχε πλέον κλονιστεί. Στις 8 Φεβρουαρίου 1987 εισήχθη στο νοσοκομείο «Υγεία» με έντονους πόνους στο στήθος. Άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της 14ης Φεβρουαρίου, την ώρα ακριβώς που θα δινόταν η πρεμιέρα του έργου «Ο ήχος του όπλου» της Λουλας Αναγνωστάκη, που λίγο καιρό πριν είχε αρχίσει να σκηνοθετεί στο «Υπόγειο», στο Θέατρο Τέχνης.

Άννα Πετροχείλου, ελληνίδα σπηλαιολόγος, που μαζί με τον σύζυγό της Γιάννη Πετρόχειλο ίδρυσαν το 1950 την Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρία. (Γεν. ?)

Αργύρης Κουνάδης
1924 – 2011

Έλληνας συνθέτης, με ευρύτητα έργου, που ξεκινά από τη λαϊκή μουσική και φθάνει έως τη μουσική πρωτοπορία.

Ο Αργύρης Κουνάδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 14 Φεβρουαρίου 1924, στους κόλπους μιας οικογένειας με κεφαλλονίτικη καταγωγή. Τις μουσικές του σπουδές πραγματοποίησε στο Ωδείο Αθηνών, με καθηγητές τους Δημήτριο Μακρή και Σπύρο Φαραντάτο. Το 1952 έλαβε δίπλωμα πιάνου και το 1956 δίπλωμα σύνθεσης από το Ελληνικό Ωδείο με καθηγητή τον Γιάννη A. Παπαϊωάννου.

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής δραστηριοποιήθηκε στην ΕΠΟΝ και το 1943 έγραψε τον πρώτο ύμνο της οργάνωσης σε στίχους Γιώργου Τσαπόγα. Συνελήφθη για τη δράση του και κλείστηκε στις φυλακές της Καλλιθέας. Εκεί, για καλή του τύχη, ήταν διοικητής ένας ιταλός μουσικός, που μόλις έμαθε ότι ο Κουνάδης είναι μουσικός, φρόντισε να τον απελευθερώσει κρυφά τρεις μέρες μετά τη σύλληψή του.

Από το 1950 συνεργάστηκε με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη, με τους οποίους διατηρούσε φιλία. Το 1951 ερμήνευσε με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, σε πρώτη ελληνική εκτέλεση, το Κοντσέρτο για πιάνο του Αράμ Χατσατουριάν. Την ίδια περίοδο άρχισε να γράφει τις πρώτες συνθέσεις του για το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Συγκαταλέγεται στους πρώτους Έλληνες συνθέτες που ενδιαφέρθηκαν για το ρεμπέτικο. Το ρεμπέτικο μαζί με τη μουσική των Μπάρτοκ και Στραβίνσκι επηρέασαν βαθιά τα πρώτα έργα του, της περιόδου 1949 - 1957, τα περισσότερα από τα οποία, αργότερα αποκήρυξε. Ο ίδιος ο συνθέτης διέσωσε από εκείνη την περίοδο τέσσερα έργα, τα Σχέδια για ένα καλοκαίρι (6 ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη, για βαρύτονο και πιάνο, 1949), Μουσικές στιγμές (για βιολί και πιάνο, 1949-50), Συμφωνιέτα σε μι με πιάνο obligato και Απόσπασμα από τον θρήνο της Αντιγόνης του Σοφοκλή (για γυναικεία φωνή και 5 πνευστά, 1956).

Το 1958 με υποτροφία του ΙΚΥ ξεκινά σπουδές στη Μουσική Ακαδημία του Φράιμπουργκ, στη σύνθεση και τη διεύθυνση ορχήστρας, με καθηγητές τον συνθέτη Βόλφγκανγκ Φόρτνερ και τον μαέστρο Καρλ Φέτερ.

Μετά την αποκήρυξη του πρώιμου έργου, στρέφει το μουσικό του βλέμμα στο ατονικό, το δωδεκάφθογγο, το σειραϊκό και το αλεατορικό σύστημα, επιλέγοντας μια υπερμοντέρνα μουσική τεχνοτροπία βυζαντινής αυστηρότητας, η οποία δίνει έμφαση στον μελοποιημένο λόγο και το δραματικό στοιχείο, που μεταφέρονται ακόμη και στα καθαρώς συμφωνικά του έργα. Ο έμφυτος λυρισμός του, ωστόσο, παραμένει όπως και η πεποίθησή του ότι «η τέχνη πρέπει να συνεχίζει την παράδοση με σύγχρονα μέσα».

Από το σύνολο του έργου του, ξεχωρίζουν το Χορικό για συμφωνική ορχήστρα, τα Ετεροφωνικά ιδιόμελα για συμφωνική ορχήστρα, το Κουϊντέτο για πνευστά, το Κουαρτέτο για έγχορδα και άλλα. Το Χορικόν (1958) ήταν το πρώτο ελληνικό έργο που παίχτηκε στις εκδηλώσεις της Εταιρείας Σύγχρονης Μουσικής στην Κολωνία το 1959, και το πρώτο ελληνικό έργο που παίχτηκε από τη Φιλαρμονική του Βερολίνου με διευθυντή ορχήστρας τον Βόλφγκανγκ Φόρτνερ (1961). Το 1963 διορίστηκε βοηθός του Φόρτνερ και το 1972 καθηγητής στην Ακαδημία του Φράιμπουργκ, ενώ ανέλαβε και τη διεύθυνση του μουσικού συνόλου Μούζικα Βίβα.

Συνέθεσε όπερες με ιδιαίτερα σαρκαστική διάθεση (Το λαστιχένιο φέρετρο, Τα μαγεμένα αναλόγια, Τειρεσίας), οι οποίες έχουν ανεβεί αρκετές φορές σε σημαντικά γερμανικά θέατρα (Βόννη, Μπαϊρόιτ, Χαϊδελβέργη, Φράιμπουργκ, Λίμπεκ, κ.α.), στη Λυρική Σκηνή και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Τις δεκαετίες του '70 και του '80 έγραψε λαϊκά τραγούδια, που τραγουδήθηκαν από γνωστούς τραγουδιστές και αγαπήθηκαν πολύ από το κοινό. Ξεχωρίζουν τα τραγούδια: Στην πλατεία Αβησσυνίας, Do you like the Greece, Όρτσα τα πανιά με τη φωνή του Αντώνη Καλογιάννη και Δεν περισσεύει υπομονή με την ξεχωριστή ερμηνεία της Σωτηρίας Μπέλλου. Τη δεκαετία του '50 και στις αρχές της δεκαετίας του '60 συνέθεσε μουσική για τον κινηματογράφο (Ουρανός του Τάκη Κανελλόπουλου και Αντιγόνη του Γιώργου Τζαβέλα).

Η νόσος του Πάρκινσον, που τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, του στέρησε χαρές, όπως να παραστεί στην τιμητική εκδήλωση του Μεγάρου Μουσικής το 2006, αλλά δεν στάθηκε ικανή να τον απομακρύνει από τη μεγάλη του αγάπη στη μουσική.

Ο Αργύρης Κουνάδης πέθανε στις 22 Νοεμβρίου 2011, στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.

ΠΟΛΥΜΕΣΑ

Thallein

Μουσικό έργο του Ιάννη Ξενάκη (1922-2001) για ενόργανο σύνολο αποτελούμενο από 14 μουσικούς. Ο τίτλος του είναι μεταγραφή στα αγγλικά του απαρεμφάτου «θάλλειν» του αρχαιοελληνικού ρήματος «θάλλω»: ανθίζω, ακμάζω, ευδοκιμώ.

Γράφτηκε το 1984, κατόπιν παραγγελίας του μουσικού συνόλου «London Sinfonietta», το οποίο το πρωτόπαιξε στο Λονδίνο στις 14 Φεβρουαρίου 1984 υπό τη διεύθυνση του Έλγκαρ Χάουαρτ.

Το έργο, που διαρκεί γύρω στα 17 λεπτά, είναι γραμμένο για πίκολο φλάουτο, όμποε, κλαρινέτο, φαγκότο, κόρνο, τρομπόνι, πίκολο τρομπέτα, πιάνο και κουιντέτο εγχόρδων.

ΠΟΛΥΜΕΣΑ

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου