Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 07 Μάρ 2018
Σαν Σήμερα... Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σαν Σήμερα... Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018Σαν Σήμερα... Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018Σαν Σήμερα... Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018Σαν Σήμερα... Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018Σαν Σήμερα... Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018

 Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018
Ανατολή Ήλιου: 06:46 – Δύση Ήλιου: 18:25

 

Σαν Σήμερα...

Γεγονότα

 


μ.Χ.

Τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα

Ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης υπογράφει το πρωτόκολλο παράδοσης των Δωδεκανήσων.

Ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης υπογράφει το πρωτόκολλο παράδοσης των Δωδεκανήσων.

Τα Δωδεκάνησα (για την ακρίβεια είναι 14) ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων δεμένα με τις τύχες του Ελληνισμού. Εν τούτοις, μόλις το 1947 ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος.

Εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης δέχθηκαν καταστρεπτικές επιδρομές από τους Πέρσες, τους Σαρακηνούς, τους Βενετούς, τους Γενουάτες, τους Σταυροφόρους και τους Τούρκους (Σελτζούκους και Οθωμανούς). Από το 1309 περιήλθαν στην εξουσία των Ιωαννιτών Ιπποτών και έμειναν υπό την κυριαρχία τους έως το 1522, οπότε καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους. Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, τα Δωδεκάνησα επαναστάτησαν, αλλά το 1830 επιστράφηκαν μαζί με τη Σάμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αντάλλαγμα την Εύβοια, η οποία ενσωματώθηκε στο ελεύθερο ελληνικό κράτος.

Η κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς το 1912 αναπτέρωσε τις ελπίδες των κατοίκων τους ότι σύντομα τα νησιά θα ενταχθούν στον εθνικό κορμό. Πράγματι, με τη συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) τα Δωδεκάνησα παραχωρούνταν στην Ελλάδα, με εξαίρεση τη Ρόδο, που θα παρέμενε για ένα διάστημα υπό ιταλική διοίκηση. Όμως, η ατυχής έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας έδωσε την ευκαιρία στους Ιταλούς να υπαναχωρήσουν και με την άνοδο του Μουσολίνι προσπάθησαν να τα εξιταλίσουν. Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών (1943), κύριοι των Δωδεκανήσων έγιναν οι Γερμανοί και μετά την παράδοση της Χιτλερικής Γερμανίας (Μάιος 1945), η Μεγάλη Βρετανία.

Ήταν η χρυσή ευκαιρία για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στο ελληνικό κράτος, την οποία η ελληνική διπλωματία δεν έπρεπε να αφήσει να πάει χαμένη. Ήταν απαίτηση του ελληνικού λαού και είχε χυθεί άφθονο ελληνικό αίμα για την εκδίωξη των Γερμανών από τα Δωδεκάνησα. Το θέμα θα λυνόταν οριστικά από τη Διάσκεψη Ειρήνης των νικητριών δυνάμεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που θα συνερχόταν στο Παρίσι.

Υποστολή της αγγλικής σημαίας στη Ρόδο και έπαρση της ελληνικής.

Η Ελλάδα δια του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Τσαλδάρη διαμήνυσε ότι θα έθετε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως εθνικές διεκδικήσεις την πρόσκτηση της Βορείου Ηπείρου και των Δωδεκανήσων, τη διευθέτηση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, ενώ σκόπευε να θέσει και το ζήτημα της Κύπρου στη Μεγάλη Βρετανία. Από τις τέσσερις αυτές εθνικές διεκδικήσεις, μόνο το θέμα των Δωδεκανήσων ευοδώθηκε, χωρίς δυσκολίες και περιπλοκές.

Είναι γνωστό ότι ο Στάλιν και ο Τσόρτσιλ, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προσπάθησαν να δελεάσουν την Τουρκία, προσφέροντάς της ορισμένα παράκτια νησιά του Αιγαίου, προκειμένου να την πείσουν να βγει στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων ή τουλάχιστον να παραμείνει αυστηρά ουδέτερη. Επιπροσθέτως, ο Στάλιν είχε συνδέσει το θέμα των Δωδεκανήσων με την Τριπολίτιδα (σημερινή Λιβύη), για την οποία η Σοβιετική Ένωση είχε διατυπώσει το αίτημα να της ανατεθεί η εντολή.

Όμως, σε μια απρόσμενη στροφή της πολιτικής της, η Σοβιετική Ένωση συγκατατέθηκε να αποδοθούν τα Δωδεκάνησα στη Ελλάδα, στη συνεδρίαση των Υπουργών Εξωτερικών που προετοίμαζε τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων. Η δήλωση έγινε στις 27 Ιουνίου 1946 από τον Υπουργό Εξωτερικών Βιατσεσλάβ Σκριάμπιν, γνωστότερο ως Μολότοφ, με μοναδικό όρο την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Έτσι, προτού καν συνέλθει η Διάσκεψη Ειρήνης, το θέμα των Δωδεκανήσων είχε λάβει ευνοϊκή τροπή για την Ελλάδα.

Η είδηση για την απόδοση των Δωδεκανήσων στη Ελλάδα χαιρετίστηκε με μεγάλο ενθουσιασμό, σε μια περίοδο που η χώρα βρισκόταν στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου. Η Διάσκεψη της Ειρήνης συνήλθε στο Παρίσι από τις 29 Ιουλίου έως τις 11 Οκτωβρίου 1946, όπου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς και τα θέματα της Βορείου Ηπείρου και της διευθέτησης των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, χωρίς επιτυχία, αφού οι ΗΠΑ δεν θέλησαν να δυσαρεστήσουν τη σύμμαχό τους Σοβιετική Ένωση και τους δορυφόρους της Αλβανία και Βουλγαρία. Η προσπάθεια της Τουρκίας να διεκδικήσει το Καστελόριζο και τη Σύμη έπεσαν στο κενό.

Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 υπογράφηκε στο Παρίσι η Συνθήκη Ειρήνης με την Ιταλία, σύμφωνα με την οποία τα Δωδεκάνησα αποδίδονταν στην Ελλάδα, ενώ η Ιταλία υποχρεωνόταν σε αποζημίωση ύψους 105 εκατομμυρίων δολαρίων προς τη χώρα μας. Με επιμονή της σοβιετικής πλευράς, οριζόταν στο κείμενο ότι τα νησιά θα παρέμεναν αποστρατιωτικοποιημένα, πρόβλεψη που θα επικαλεστεί η Τουρκία κατά τρόπο καταχρηστικό μετά το 1974. Από την τουρκική ερμηνεία του κειμένου της ελληνοϊταλικής συνθήκης του 1947, σε συνδυασμό με τις ιταλοτουρκικές συμφωνίες του 1932, θα προκύψει και το ζήτημα των «γκρίζων ζωνών», που έθεσε η Άγκυρα μετά την Κρίση των Ιμίων το 1996.

Η τελετή παράδοσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα από τις βρετανικές αρχές έγινε στις 31 Μαρτίου 1947 στη Ρόδο μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα. Πρώτος διοικητής των Δωδεκανήσων ανέλαβε ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης, με πολιτικό σύμβουλο τον πανεπιστημιακό και δικαστικό Μιχαήλ Στασινόπουλο, μετέπειτα πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η επίσημη τελετή της ενσωμάτωσης έγινε στις 7 Μαρτίου 1948 και το 1955 τα Δωδεκάνησα έγιναν νομός με πρωτεύουσα τη Ρόδο.

Το Εμιράτο της Κρήτης

Οι σαρακινοί πειρατές πλέουν προς την Κρήτη

Οι σαρακινοί πειρατές πλέουν προς την Κρήτη

Το 828 οι Σαρακηνοί (Άραβες μουσουλμάνοι της Ισπανίας) ολοκληρώνουν την κατάκτηση της Κρήτης από τους Βυζαντινούς. Θα την κρατήσουν έως το 961, οπότε θα απελευθερωθεί από τον περίφημο στρατηγό και μετέπειτα αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά.

Στις αρχές του ένατου αιώνα, σε μία περίοδο που οι Βυζαντινοί μαστίζονταν από εσωτερικές έριδες κι επιπλέον είχαν στραμμένη την προσοχή τους στους πολέμους με τους Βούλγαρους, ένα νέος κίνδυνος εμφανίσθηκε για την κραταιά αυτοκρατορία. Σαρακηνοί πειρατές (μουσουλμάνοι σουνιτικού δόγματος), με επικεφαλής τον Αμπού Χαφέζ Ομάρ Α’ (Απόχαψις για τους Βυζαντινούς), καταλαμβάνουν με χαρακτηριστική ευκολία την Κρήτη και δημιουργούν εμιράτο («Imarah Krit» στα Αραβικά).

Ο Απόχαψις και οι άνδρες του είχαν καταστήσει την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ορμητήριό τους από το 816, μετά τη φυγή τους από τη μουσουλμανική Ανδαλουσία. Από εκεί εξεστράτευσαν κατά της Κρήτης και με μόλις 20 πλοία κατόρθωσαν να την καταλάβουν, δηλωτικό της χαλαρής στρατιωτικής παρουσίας του Βυζαντίου στο νησί.

Η κατάκτηση της Κρήτης ξεκίνησε το 823 και ολοκληρώθηκε το 828. Οι κατακτητές επέβαλαν ένα στυγνό καταπιεστικό καθεστώς, με βίαιους εξισλαμισμούς του πληθυσμού, καταστροφή χριστιανικών ναών, βασανισμούς κληρικών και αναγκαστική στρατολόγηση των νέων. Στόχος τους, η αλλοίωση της θρησκευτικής και εθνικής ταυτότητας της μεγαλονήσου.

Με επίκεντρο τον Χάνδακα (σημερινό Ηράκλειο), πραγματοποιούν επιδρομές τους στα γύρω νησιά και παράλια, αποκομίζοντας πλούσια λεία και δούλους για το δουλεμπόριο της εποχής. Η αραβική κατάκτηση της Κρήτης δεν σήμαινε μόνο την απώλεια ενός σημαντικού στρατιωτικού ερείσματος για τους Βυζαντινούς, αλλά και τη συνεχή απειλή των νησιών και των παράλιων περιοχών της αυτοκρτορίας από τις ληστρικές επιδρομές των Σαρακηνών, με αποκορύφωμα την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον έλληνα εξωμότη Λέοντα Τριπολίτη (Ρασίκ αλ Βαρντάμι για τους Άραβες). Η απειλή αυτή έγινε μεγαλύτερη μετά την κατάληψη της Σικελίας από τους Αγλαβίδες εμίρηδες της Βόρειας Αφρικής, τους οποίους κάλεσε σύμφωνα με την παράδοση ο στασιαστής βυζαντινός ναύαρχος Ευφήμιος.

Η πολιορκία του Χάνδακα

Το γεγονός αυτός θορύβησε την Κωνσταντινούπολη, η οποία αποφάσισε να δράσει άμεσα. Στον «ιερό πόλεμο» των Αράβων, το Βυζάντιο αντέταξε τη χριστιανική ιδέα κι έδωσε στις στρατιωτικές επιχειρήσεις τον χαρακτήρα «σταυροφορίας», όπως επισημαίνει η διαπρεπής βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ. Κύριο μέλημά της, η αναδιοργάνωση του Ναυτικού, που θα βοηθούσε σταδιακά την αποκατάσταση της Βυζαντινής κυριαρχίας στη Μεσόγειο.

Το 825 ο πρωτοσπαθάριος Φωτεινός μαζί με τον κόμη Δαμιανό οργάνωσαν εκστρατεία, αλλά απέτυχαν. Την ίδια τύχη είχε και η εκστρατεία του στρατηγού Κρατερού το 826, που διέθετε μεγαλύτερες δυνάμεις. Παρότι κατέλαβε αρχικά τον Χάνδακα, δεν απέφυγε τελικά την ήττα. Μάλιστα, οι Σαρακηνοί τού επιφύλαξαν και ατιμωτικό θάνατο, σταυρώνοντάς τον ανάποδα. Ακολούθησαν οι αποτυχημένες προσπάθειες για την ανακατάληψη της Κρήτης από τους στρατηγούς Νικήτα Ωορύφα (828), που πάντως ανακατέλαβε τα νησιά των Κυκλάδων, Θεόκτιστο και Σέργιο Νικητιάτη (843).

Από τις αρχές του επόμενου αιώνα οι Βυζαντινοί επανέλαβαν τις προσπάθειές τους για την ανακατάληψη της Κρήτης. Το 911 η μεγάλη εκστρατεία με επικεφαλής τον λογοθέτη του δρόμου Ιμέριο απέτυχε, όπως και η ανάλογη του 956 υπό τον Κωνσταντίνο Γογγύλο. Στην επιχείρηση του Ιμέριου συμμετείχαν και 700 ναύτες Ρως (Ρώσοι), όπως αναφέρει ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος.

Η ανάκτηση της Κρήτης επιτεύχθηκε, τελικά, από τον στρατηγό και μετέπειτα αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά, που είχε πολεμήσει κατ’ επανάληψη τους Άραβες. Ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη για τη διοργάνωση της εκστρατείας, με την έγκριση του αυτοκράτορα Ρωμανού Β’. Η προετοιμασία της ήταν εντυπωσιακή και αποδεικνύει τη σημασία που αποδιδόταν στη νήσο από την αυτοκρατορία. Σύμφωνα με βυζαντινές πηγές, οργανώθηκε ένας στόλος από 3.300 πλοία για τη μεταφορά των οπλιτών (72.000 πεζοί και 5.000 ιππείς) και πολεμικού υλικού. Τα μισά από αυτά τα πλοία ήταν εφοδιασμένα με καταπέλτες για την εκτόξευση του «υγρού πυρός», του στρατηγικού όπλου των Βυζαντινών εκείνη την περίοδο.

Η τεράστια αρμάδα έφθασε στον Χάνδακα στις 13 Ιουλίου 960 και αποβίβασε τους στρατιώτες στη γειτονική ακτή του Αλμυρού. Αμέσως μετά, ο στόλος υπό τον δρουγγάριο Μιχαήλ απέκλεισε από θαλάσσης τον Χάνδακα, ενώ ο Φωκάς εκκαθάρισε τη γύρω περιοχή από τους Σαρακηνούς, αποκλείοντας και από την ξηρά τον Χάνδακα. Μία απόπειρα του αραβικού στρατού των επαρχιών της Κρήτης να σπάσουν τον αποκλεισμό απέτυχε παταγωδώς. Ελάχιστοι διασώθηκαν, οι δε Βυζαντινοί ανταπέδωσαν τη σκληρότητα των Αράβων, αφού ύψωσαν σε ξύλα τα κεφάλια των νεκρών γύρω από τα τείχη του Χάνδακα, για να κάμψουν το ηθικό των πολιορκημένων.

Βασανιστήρια αιχμάλωτων Σαρακινών

Στις 7 Μαρτίου 961 ο Φωκάς κατέλαβε τον Χάνδακα κι έθεσε τέλος στην Αραβοκρατία στη μεγαλόνησο, που σήμαινε και την αποκατάσταση της βυζαντινής κυριαρχίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι Βυζαντινοί συμπεριφέρθηκαν με εκδικητική μανία στους ηττημένους. Οι σφαγές και οι λεηλασίες διήρκεσαν πολλές ημέρες, ενώ ο Χάνδακας κατεδαφίστηκε εκ θεμελίων και στη θέση του χτίστηκε μία νέα πόλη, με το όνομα Τέμενος. Ο τελευταίος εμίρης της Κρήτης Αβδούλ Αζίζ Κουρτουμπί (ο Κουρούπης των Βυζαντινών) και ο γιος του Νουμάν (Ανεμάς) συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν θριαμβευτικά στην Κωνσταντινούπολη.

Τους επόμενους μήνες οι Βυζαντινοί φρόντισαν για τον εποικισμό της Κρήτης, τον εκχριστιανισμό των μουσουλμάνων κατοίκων της και την επαναφορά των εξισλαμισθέντων στη χριστιανική πίστη. Γνωστοί ασκητές, όπως ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης και ο Νίκων ο Μετανοείτε εργάστηκαν με ζήλο για το σκοπό αυτό. Μάλιστα, μέρος των τεράστιων θησαυρών που είχαν σωρεύσει οι Σαρακηνοί στον Χάνδακα, δόθηκε στον Αθανάσιο τον Αθωνίτη για την ίδρυση της μονής της Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος.

Οι Εμίρηδες της Κρήτης

Όνομα Εξελληνισμένο όνομα Βασιλεία
Αμπού Χαφς Ουμάρ ιμπν Σαίμπ Απόχαψ ή Απόχαψις 828-855
Σαίμπ ιμπν Ουμάρ Σαίπης 855-880
Αμπού Αμπντουλάχ Ουμάρ ιμπν Σαίμπ Βαβδέλ 880-895
Μουχάμαντ ιμπν Σαίμπ αλ-Ζαρκούν Ζερκούνης 895-910
Γιουσούφ ιμπν Ουμάρ
910-915
Αλί Ιμπν Γιουσούφ
915-925
Αχμάντ ιμπν Ομάρ
925-940
Σαίμπ ιμπν Αχμάντ
940-943
Αλί ιμπν Αχμάντ
943-949
Αμπντ αλ-Αζίζ ιμπν Σαίμπ Κουρουπάς ή Κουρούπης 949-961
Ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ λαμβάνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το τηλέφωνο.
Γίνεται η πρώτη συνέλευση του Πανελλήνιου Ποδοσφαιρικού Ομίλου, μετέπειτα Παναθηναϊκού, στην κατοικία του 20χρονου Γιώργου Καλαφάτη, στην οδό Δερβενίων 3 στα Εξάρχεια, με συμμετοχή 35 μελών. Έχει προηγηθεί η διάσπαση του Ποδοσφαιρικού Ομίλου Αθηνών (Δεκέμβριος 1909, στιγμή κατά την οποία αποφασίζεται η πρώτη μετονομασία του συλλόγου, ενώ θα ακολουθήσει το 1922 η τελική σε ΠΑΟ) και η ιδρυτική συνέλευση του συλλόγου (Ιανουάριος 1910).

Κυκλοφορεί το άλμπουμ των Mountain «Climbing!», που περιέχει τη μεγάλη επιτυχία τους «Mississippi Queen».
Έπειτα από 11 χρόνια, η Νέα Δημοκρατία, με αρχηγό τον Κώστα Καραμανλή, επιστρέφει στην εξουσία. Εξασφαλίζει άνετη πλειοψηφία 165 εδρών, με ποσοστό 45,36%, έναντι 40,55% και 117 έδρες του ΠΑΣΟΚ, που πριν από δύο μήνες εξέλεξε ως νέο πρόεδρό του τον Γιώργο Παπανδρέου. Το ΚΚΕ καταλαμβάνει 12 έδρες με ποσοστό 5,90% και ο ΣΥΡΙΖΑ 6 έδρες με 3,26%. Εκτός Βουλής μένει και πάλι το ΔΗΚΚΙ που λαμβάνει 1,79% και το νεοϊδρυθέν ΛΑ.Ο.Σ. του Γιώργου Καρατζαφέρη με 2,19%.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
 Κωνσταντίνος Μπέλιος ή Βέλιος, αυστριακός έμπορος, ελληνικής καταγωγής, που έφερε τον τίτλο του βαρώνου. Υπήρξε εθνικός ευεργέτης. (Θαν. 23/12/1838)

Κωνσταντίνος Μπέλιος
1779 – 1838

Αυστριακός μεγαλέμπορος, ελληνικής καταγωγής, και εθνικός ευεργέτης.

Ο Κωνσταντίνος Μπέλιος ή Βέλιος γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1779 στο Λινοτόπι Καστοριάς, αλλά μεγάλωσε στη Βλάστη Κοζάνης, όπου είχε καταφύγει η οικογένειά του, μετά την καταστροφή της γενέτειράς του από αλβανούς ατάκτους.

Ξεκίνησε τις επαγγελματικές του δραστηριότητες από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες και το 1808 μετακινήθηκε στη Βιέννη, όπου επεξέτεινε τις επιχειρήσεις του και απέκτησε μεγάλη περιουσία. Το 1817 ο αυτοκράτορας της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκος Α’ του απένειμε τον τίτλο του βαρώνου.

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας διέθεσε σημαντικά ποσά για αγαθοεργούς σκοπούς και ενδιαφέρθηκε για την πνευματική ανάπτυξη της χώρας και για τη διάσωση των αρχαιοτήτων της. Υπήρξε μέγας δωρητής του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών «Η Ελπίς», εγκατέστησε Μακεδόνες πρόσφυγες σε κτήματα του στην Αταλάντη και συνέστησε το «Βελίειον Κληροδότημα», με υποτροφίες του οποίου εκατοντάδες παιδιά από τη Μακεδονία σπούδασαν στο εξωτερικό.

Ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Αρχαιολογικής Εταιρείας (7 Ιανουαρίου 1837), στην οποία συνεισέφερε σημαντικά ποσά.

Ο Κωνσταντίνος Μπέλιος πέθανε στις 23 Δεκεμβρίου 1838 στη Βιέννη, σε ηλικία 59 ετών.

Ρομπ Ρόι
1671 – 1734

Σκωτσέζος παράνομος και λαϊκός ήρωας, γνωστός ως ο «Ρομπέν των Δασών» της Σκωτίας χάρη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γουόλτερ Σκοτ (1817).

Ο Ρόμπερτ ΜακΓκρέγκορ, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1671 στο Γκλένγκαϊλ των Σκωτσέζικων Υψιπέδων (Χάιλαντς). Από μικρός επιδιδόταν σε ζωοκλοπές και εκβιασμούς, που αποτελούσαν δύο πατροπαρά­δοτες - και σεβαστές εκείνη την εποχή - ασχολίες των κατοίκων της περιοχής. Ύστερα από μία αποτυχημένη προσπάθεια να γίνει γαιοκτήμονας, ξανάρχισε τη δράση του ως ληστής. To 1693 νυμφεύτηκε τη Μαίρη Έλεν, με την οποία απέκτησε τέσσερα αγόρια.

Συμμετείχε στην εξέγερση των Ιακωβιτών (1715), που στόχευε στην επάνοδο στο θρόνο των απογόνων του Ιάκωβου Β’, του τελευταίου καθολικού μονάρχη της Μεγάλης Βρετανίας, που είχε απομακρυνθεί από την «Ένδοξη Επανάσταση» του Όλιβερ Κρόμγουελ, το 1688. Όμως, καμία πλευρά δεν εμπιστευόταν τον Ρομπ, ο οποίος τις κατάκλεβε αδιακρίτως.

Μετά την καταστολή της εξέγερσής του συμπεριφέρθηκαν με επιείκεια, χάρη στη μεσολάβηση του Τζον Κάμπελ, δεύτερου δούκα του Αργκάιλ. Αργότερα, όμως, ο Ρομπ συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές Νιούγκεϊτ του Λονδίνου.

Του απονεμήθηκε χάρη το 1727, ενώ επρόκειτο να εξοριστεί στο νησί Μπαρμπέιντος της Καραϊβικής. Στο τέλος της ζωής του ο Ρομπ ασπάστηκε τον Ρωμαιοκαθολικισμό κι έζησε ως αξιοσέβαστος πολίτης. Η αλληλογραφία του αποκαλύπτει έναν αρκετά μορφωμένο άνθρωπο και ανατρέπει την εικόνα του άξεστου ληστή.

Ο Ρομπ Ρόι πέθανε στο σπίτι του στο Μπαλγουίντερ στις 28 Δεκεμβρίου 1734, σε ηλικία 63 ετών.

Ο Ρομπ Ρόι στην τέχνη

Η μυθοποίησή του είχε αρχίσει κατά τη διάρκεια της ζωής του από διάφορες διηγήσεις, που κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα και παρουσίαζαν τη δράση του όμοια με αυτή του Ρομπέν των Δασών, ως προστάτη των φτωχών και των αδύναμων. Τον 19ο αιώνα η φήμη του εξαπλώθηκε χάρη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του σκωτσέζου συγγραφέα Γουόλτερ Σκοτ (1817) και του ποιήματος του άγγλου ρομαντικού ποιητή Γουίλιαμ Γουόρτσγουορθ «Rob Roy's Grave» («Ο τάφος του Ρομπ Ρόι»).

Το 1831 ο γάλλος συνθέτης Εκτόρ Μπερλιόζ έγραψε την «Εισαγωγή Ρόμπ Ρόι» («Intrata di Rob Roy Macgregor»), ένα έργο προγραμματικής μουσικής, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Σκοτ. Το 1894 ένας μπάρμαν της Νέας Υόρκης δημιούργησε το κοκτέιλ «Ρομπ Ρόι», με αφορμή την πρεμιέρα της ομώνυμης οπερέτας των Κόβεν και Σμιθ.

Τον 20ο αιώνα, ο θρύλος του απασχόλησε και τη μεγάλη οθόνη, μέσα από τις ταινίες «Ρομπ Ρόι» (βουβή του 1922), «Ρομπ Ρόι: Ο άγριος των Χάιλαντς» (1953) σε παραγωγή του Γουόλτ Ντίσνεϊ και «Ρομπ Ρόι: Εις το όνομα της τιμής» (1995), σε σκηνοθεσία Μάικλ Κέιτον- Τζόουνς, με πρωταγωνιστή τον Λίαμ Νίσον στον ομώνυμο ρόλο.

Νισεφόρ Νιεπς, γάλλος εφευρέτης, στον οποίο πιστώνεται η πρώτη σωζόμενη φωτογραφία. (Θαν. 5/7/1833)

Μορίς Ραβέλ, γάλλος συνθέτης. («Μπολερό», «Εικόνες από μια έκθεση») (Θαν. 28/12/1937)

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, έλληνας φιλελεύθερος πολιτικός, ο οποίος χρημάτισε πρωθυπουργός για 9 μήνες το διάστημα 1924-1925. (Γεν. 17/5/1875)

Ανδρέας Μιχαλακόπουλος
1875 – 1938

Επιφανής Αχαιός πολιτικός, νομικός και οικονομολόγος, πρωθυπουργός της Ελλάδας την περίοδο 1924 - 1925.

Γεννήθηκε στις 17 Μαΐου 1875 στην Πάτρα και το 1893 εισήλθε πρώτος στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Λόγω του θανάτου του πατέρα του, Σπήλιου Μιχαλακόπουλου, διαπρεπούς δικηγόρου της Πάτρας, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τη στρατιωτική καριέρα και να εγγραφεί στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά το πέρας και των μεταπτυχιακών σπουδών του στη Γερμανία και τη Γαλλία, ανέλαβε το δικηγορικό γραφείο του πατέρα του. Διακρίθηκε και ο ίδιος στο βήμα των ποινικών και πολιτικών δικαστηρίων, ενώ εποχή άφησαν στην αχαϊκή πρωτεύουσα οι δικανικές του μάχες με τον συνάδελφό του Δημήτριο Γούναρη, που επίσης διατέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Μετά την επανάσταση στο Γουδί (1909) συντάχθηκε με τα νέα πολιτικά ρεύματα και εξελέγη βουλευτής Αχαϊοήλιδος στις εκλογές του 1910, 1912 και 1915. Προσχώρησε στο Κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου κι έγινε ένα από τα επίλεκτα στελέχη του. Το Μάιο του 1911 ανέλαβε το νεοσύστατο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και εισηγήθηκε πολλές μεταρρυθμίσεις: το νομοθετικό πλαίσιο για τις Ανώνυμες Εταιρείες, το νόμο περί συνεταιρισμών, τη ρύθμιση ζητημάτων αγροτικής ασφάλειας και το νόμο 551/1914, ο οποίος θέσπισε την αντικειμενική ευθύνη των εργοδοτών για τα εργατικά ατυχήματα.

Παραιτήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1915, μετά την παύση του Βενιζέλου από τον Βασιλιά και ακολούθησε τον αρχηγό του στο Κίνημα της Θεσσαλονίκης (1916). Μετά την επάνοδο του Βενιζέλου στην εξουσία το 1917 ανέλαβε διάφορα Υπουργεία, μέχρι την αποτυχία του ιδίου και του κόμματός του στις εκλογές του 1920. Ο Μιχαλακόπουλος έφυγε στο εξωτερικό, ενώ πρωθυπουργός εξελέγη ο πολιτικός και δικανικός του αντίπαλος Δημήτριος Γούναρης.

Επανήλθε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και το κίνημα Πλαστήρα - Γονατά το 1922. Εξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 1923, αλλά μετά την απόφαση του Βενιζέλου να εγκαταλείψει την πολιτική, αποφάσισε να αποχωρήσει τους Φιλελευθέρους και να ιδρύσει νέο με την επωνυμία Κόμμα Συντηρητικών Φιλελευθέρων, το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε Συντηρητικό Δημοκρατικό Κόμμα και εκπροσωπούσε τη δεξιά πτέρυγα του Βενιζελισμού.

Στις 7 Οκτωβρίου 1924 ανέλαβε πρωθυπουργός και συγχρόνως Υπουργός Εξωτερικών και Στρατιωτικών. Κατά τη διάρκεια της σύντομης πρωθυπουργίας του επέλυσε το πρόβλημα ύδρευσης της πρωτεύουσας, συνάπτοντας σύμβαση με την αμερικανική εταιρεία Ούλεν, αλλά τήρησε σκληρή στάση στα εργατικά ζητήματα, καταστέλλοντας βίαια πολλές απεργίες. Στις 26 Ιουνίου 1925 παραιτήθηκε μετά την εκδήλωση πραξικοπήματος από τον στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας συνέπραξε με τον Γεώργιο Καφαντάρη στην «Ένωσιν Φιλελευθέρων», η οποία κέρδισε τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου 1926. Ο Μιχαλακόπουλος ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών στην κυβέρνηση Ζαΐμη.

Στις εκλογές της 19ης Αυγούστου 1928, που σήμαναν την επάνοδο του Βενιζέλου στην πολιτική, ο Μιχαλακόπουλος κατήλθε μεμονωμένα με το κόμμα του και κατέλαβε 5 έδρες. Συνεργάστηκε στη συνέχεια με τον Βενιζέλο και ανέλαβε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών έως τον Μάρτιο του 1933. Στις 30 Οκτωβρίου 1930 συνυπέγραψε το Σύμφωνο Ειρήνης και Φιλίας Ελλάδος - Τουρκίας στην Άγκυρα. Στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933, τις οποίες κέρδισε η αντιβενιζελική παράταξη, το κόμμα του κατέλαβε μόλις 2 έδρες. Στη συνέχεια εξελέγη γερουσιαστής, ενώ δεν έλαβε μέρος στις εκλογές του 1935, συντασσόμενος με τη στάση και των υπολοίπων βενιζελικών κομμάτων.

Στο ζήτημα της παλινόρθωσης της Μοναρχίας τήρησε αντίθετη, αλλά όχι αδιάλλακτη στάση και μετά την επάνοδο του Γεωργίου Β' το 1935 απεκατέστησε φιλικές σχέσεις μαζί του. Μετά τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 πύκνωσε τις επαφές του με το Στέμμα και τους Άγγλους για την επάνοδο της δημοκρατίας, γεγονός που προκάλεσε την οργή του δικτάτορα Μεταξά, ο οποίος τον συνέλαβε στις 10 Φεβρουαρίου 1938 και τον εξόρισε στην Πάρο, παρά την επιβαρυμένη υγεία του. Μετά από λίγες μέρες προσβλήθηκε από πνευμονία και μεταφέρθηκε εσπευσμένως στον «Ευαγγελισμό», όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 7 Μαρτίου 1938.

Ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος διακρίθηκε για τη ρητορική του δεινότητα στη Βουλή, ενώ ως Υπουργός Εθνικής Οικονομίας έθεσε τις βάσεις για τον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Με τον Βενιζέλο συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για τη Συνθήκη των Σεβρών (1920) και της Λωζάνης (1923), που οριοθέτησαν τα σύνορα της Ελλάδας. Έγραψε πολλές μελέτες νομικού και οικονομολογικού περιεχομένου. Ήταν βιβλιόφιλος, πολύγλωσσος και η βιβλιοθήκη του αριθμούσε 30.000 τόμους. Σήμερα αποτελεί τμήμα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πάτρας. Προς τιμήν του, ένας από τους κεντρικότερους δρόμους της Αθήνας φέρει το όνομά του. Η οικία του σώζεται ακόμα και σήμερα στην Πάτρα, στην Πλατεία Όλγας, στην γωνία Αράτου και Ρήγα Φεραίου.

Γνώμες για τον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο

Ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος έκαμε στη ζωή του πάντα το εθνικό του καθήκον. Το φωτεινό του πνεύμα είχε ταχθή να φωτίζη την Ελλάδα. Δεν εγνώρισε άλλη μεγαλύτερη φροντίδα. Αυτό θα το χρεωστή αιώνια η Ελλάς στη μνήμη του. Το γεγονός μάλιστα ότι ο Μιχαλακόπουλος έφυγε πικραμένος, το γεγονός αυτό κάνει το χρέος ακόμη μεγαλύτερο και βαρύτερο. Όσο βαρύ όμως και αν είναι το χρέος αυτό θα το βαστάξουμε - κι εμείς ακόμα οι ανεύθυνοι - σαν εξιλαστήριον δώρο, που το χρωστάμε και που πρέπει να το προσφέρουμε στον υπερήφανο και υψηλό βωμό της μνήμης του.

Παναγιώτης Κανελλόπουλος, 1938

Η Γενεά αυτή θα φέρη εις την Ιστορίαν το όνομα του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο Μιχαλακόπουλος ηυτύχησεν ως συνεργάτης του. Από της πρώτης στιγμής ευρέθη εις το πλευρόν του. Χωρίς την σύμπτωσιν της παρουσίας του Μεγάλου Κρητός ίσως ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος να εδέσποζε της εποχής του. Αλλά είναι απολύτως βέβαιον, ότι ως συνεργάτης υπήρξεν απαράμιλλος. Ως συνεργάτης της Κυβερνήσεως του Ελευθερίου Βενιζέλου τον συνεπλήρωνεν, όσον ουδείς. Και όχι μόνον εις την Κυβέρνησιν, αλλά και εις την Διοίκησιν ήτο έξοχος και εις την Νομοθεσίαν. Όταν ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος ανελάμβανεν Υπουργείον, ήτο βέβαιον, όχι μόνον ότι θα άφινεν ίχνη διαβάσεως, αλλά ότι θα το ανεκαίνιζεν εκ βάθρων. Τούτο συνέβη εις όλα τα Υπουργεία. τα οποία είχεν αναλάβει - Εθνικής Οικονομίας, Γεωργίας, Εξωτερικών.

Γεώργιος Παπανδρέου, 1946

Το πέρασμα τού Ανδρέα Μιχαλακόπουλου μές' από την πολιτική ζωή του τόπου έχει αφήσει πίσω του μιάν αυλακιά πολιτισμού που δύσκολα θα χαθούν τα παρηγορητικά σημάδια της στην κοινοβουλευτική μας παράδοση. Δεν ήταν μονάχα το ήθος και η αρχοντιά του ανθρώπου που τον ξεχώριζαν, ήταν ακόμα η πλατειά και πολυμερής μόρφωσίς του, που τον έφερνε πιο σιμά στον πνευματικό κόσμο της Ελλάδος και τον τοποθετούσε άνετα μέσα στην ατμόσφαιρά του.

Στρατής Μυριβήλης, 1947

 Δημήτριος Γόντικας, έλληνας πολιτικός. (Γεν. 1888)

1888 – 1967

Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, Πρόεδρος της Βουλής τη διετία 1950-1952.

Ο Δημήτριος Γόντικας γεννήθηκε στα Μαγούλιανα Αρκαδίας το 1888. Καταγόταν από ιστορική οικογένεια της Γορτυνίας, με προσφορά στην Εθνεγερσία του 1821. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετά την αποφοίτησή του άρχισε να δικηγορεί στον Πύργο Ηλείας.

Στην πολιτική εισήλθε το 1930, θέτοντας υποψηφιότητα με το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου στην αναπληρωματική εκλογή του νομού Ηλείας, όταν ο αδελφός του Κωνσταντίνος Γόντικας παραιτήθηκε από τη βουλευτική του έδρα για να αναλάβει διοικητής της νεοσύστατης Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος. Δεν εξελέγη και επέστρεψε στη δικηγορία.

Στις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου 1932 ήταν και πάλι υποψήφιος με το Κόμμα των Φιλελευθέρων στην Ηλεία και εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής. Επανεξελέγη στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 και διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής, επί προεδρίας Θεμιστοκλή Σοφούλη, μέχρι την 4η Αυγούστου 1936, οπότε ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς άρχισε να κυβερνά δικτατορικά.

Μετά τον πόλεμο επανεξελέγη βουλευτής Ηλείας με το Κόμμα των Φιλελευθέρων στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946, καθώς και σε αυτές του 1950 και 1951. Διετέλεσε υπουργός Εφοδιασμού και Διανομών στην κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη (18 Νοεμβρίου 1948 - 20 Ιανουαρίου 1949) και στην κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου (23 Μαρτίου - 15 Απριλίου 1950), καθώς και υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση του Νικολάου Πλαστήρα (15 - 20 Απριλίου 1950).

Στις 18 Απριλίου 1950 εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής, με πρόταση του πρωθυπουργού Νικολάου Πλαστήρα, διαδεχόμενος τον Πραξιτέλη Μουντζουρίδη. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, που διάρκεσε έως τις 10 Οκτωβρίου 1952, ολοκληρώθηκε η διαδικασία ψήφισης του νέου Συντάγματος (Σύνταγμα του 1952), επικυρώθηκε η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ (ν. 1989/52) και ψηφίστηκε ο νόμος 2058/52 «περί μέτρων ειρηνεύσεως», με τον οποίο μετατράπηκαν σε ισόβια οι θανατικές ποινές που είχαν επιβληθεί για πολιτικά αδικήματα και διευκολύνθηκε η απόλυση φυλακισμένων και εξορίστων πολιτικών κρατουμένων.

Ο Δημήτριος Γόντικας επανεξελέγη βουλευτής στις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956 με τη «Δημοκρατική Ένωση», καθώς και στις εκλογές της 11ης Μαΐου 1958 με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Όταν τον Νοέμβριο του 1958 εκδηλώθηκε κρίση ηγεσίας στο κόμμα, ο Δημήτριος Γόντικας εξελέγη προσωρινός πρόεδρος από την κοινοβουλευτική ομάδα, έως ότου συγκληθεί το έκτακτο συνέδριο στα τέλη του μήνα. Στις αρχές του 1961 μεταπήδησε στην Ε.Ρ.Ε. του Κωνσταντίνου Καραμανλή και εξελέγη για τελευταία φορά βουλευτής στις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου.

Ο Δημήτριος Γόντικας διετέλεσε πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Ινστιτούτου Αθηνών και του Ελληνογιουγκοσλαβικού Συνδέσμου. Πέθανε στις 7 Μαρτίου 1967, σε ηλικία 79 ετών. Την πολιτική παράδοση της οικογένειάς του συνέχισε ο γιος του Κωστής Γόντικας (γ. 1934), ο οποίος εξελέγη βουλευτής Ηλείας (1974-1981) και ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία την περίοδο 1974-1986. Εγγονός του είναι ο παλαίμαχος πετοσφαιριστής και νυν διευθυντικό στέλεχος (ΠΑΕ Παναθηναϊκός, ΕΡΤ κ.ά.) Δημήτρης Γόντικας.

Στάνλεϊ Κιούμπρικ, αμερικανός σκηνοθέτης. («2001: Οδύσσεια του Διαστήματος», «Κουρδιστό Πορτοκάλι», «Η Λάμψη», «Μάτια ερμητικά κλειστά») (Γεν. 26/7/1928)

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου