Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 25 Φεβ 2018
Σαν Σήμερα... Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σαν Σήμερα... Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

 

 
Ανατολή Ήλιου: 07:00 – Δύση Ήλιου: 18:15

 

Σαν Σήμερα...

Γεγονότα

 


μ.Χ.
Με Βασιλικό Διάταγμα που εκδίδεται από την Αντιβασιλεία του Όθωνος, καταργείται ο Στρατός των ατάκτων και συγκροτείται Ελληνικός Τακτικός Στρατός, αποτελούμενος από Πεζικό, Ιππικό, Πυροβολικό και Μηχανικό.
Ο βουλευτής Νικόλαος Μπουφίδης από το βήμα της Βουλής καταφέρεται εναντίον του Κωστή Παλαμά για την υπεράσπιση της δημοτικής γλώσσας και ζητά την απόλυσή του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το Καρναβάλι των Ζώων

Η πιο γνωστή σύνθεση του σπουδαίου γάλλου συνθέτη Καμίγ Σεν Σανς (1835-1921). Ο πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά είναι Le Carnaval Des Animaux και ο υπότιτλος Grande fantaisie zoologique. Μαζί με το Πέτρο και τον Λύκο του Σεργκέι Προκόφιεφ και τον Οδηγό Ορχήστρας για Νέους του Μπέντζαμιν Μπρίτεν, είναι από τα δημοφιλέστερα έργα κλασσικής μουσικής για παιδιά. Η διάρκεια του ποικίλλει από 22 έως 25 λεπτά.

Το Καρναβάλι των Ζώων, που παραπέμπει σε ένα φανταστικό ζωολογικό μουσείο, είναι μία ορχηστρική σουίτα, που αποτελείται από 13 εικόνες πλαισιωμένες από εισαγωγή και φινάλε. Οι τίτλοι τους:

  • Introduction (Εισαγωγή)
  • Marche royale du lion (Βασιλικό εμβατήριο του λιονταριού)
  • Poules et coqs (Όρνιθες και πετεινοί)
  • Hémiones (Ημίονοι)
  • Tortues (Χελώνες)
  • L'éléphant (O Ελέφαντας)
  • Kangourous (Τα Καγκουρό)
  • Aquarium (Ενυδρείο)
  • Personnages à longues oreilles (Πρόσωπα με μεγάλα αυτιά)
  • Le coucou au fond des bois (Ο κούκος στο πυκνό δάσος)
  • Volière (Περιστερώνας)
  • Pianistes (Πιανίστες)
  • Fossiles (Απολιθώματα)
  • Le cygne (Ο Κύκνος)
  • Finale (Φινάλε)

Το έργο γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 1886 σ' ένα μικρό χωριό της Αυστρίας, στο οποίο ο Σεν Σανς περνούσε τις χειμερινές διακοπές του. Η παρτιτούρα είναι για ενδεκαμελές μουσικό σύνολο (δύο πιάνα, ξυλόφωνο, δύο βιολιά, τσέλο, κοντραμπάσο, πίκολο φλάουτο, κλαρινέτο, υδροκρυσταλλόφωνο), αλλά σήμερα το έργο ακούγεται και στην εκδοχή για ορχήστρα εγχόρδων.

Ανάλαφρο και χιουμοριστικό, το Καρναβάλι των Ζώων δεν έχαιρε της εκτίμησης του δημιουργού του, καθώς πίστευε ότι του θάμπωνε την εικόνα ως σοβαρού συνθέτη. Γι’ αυτό και απαίτησε να ακουστεί δημόσια μετά τον θάνατό του. Αυτό συνέβη στις 25 Φεβρουαρίου 1922, στο Παρίσι, δύο μήνες μετά τον θάνατο του Σεν Σανς.

Αποσπάσματα από το έργο έχουν χρησιμοποιηθεί ως μουσική επένδυση στις ταινίες και τηλεοπτικές σειρές:

  • Μέρες Ευτυχίας του Τέρενς Μάλικ (1978)
  • Φαντασία 2000 του Γουόλτ Ντίσνεϊ (2000)
  • Το καλοκαίρι του έρωτά μου του Πάβελ Παβλικόφσκι (2004)
  • Στο επεισόδιο The Perfect Storm της τηλεοπτικής σειράς The Simpsons (2007)
  • Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον του Ντέιβιντ Φίντσερ (2008).
Αιματηρότατες συμπλοκές με 42 τραυματίες μεταξύ καπνοπαραγωγών και Χωροφυλακής ξεσπούν στις Σέρρες, εξαιτίας του αποκλεισμού από τους αγρότες της οδού Σερρών - Δράμας, στο ύψος της Πεντάπολης. Οι διαδηλωτές ζητούν αύξηση των τιμών του καπνού κατά 20%, αίτημα που δεν ικανοποιεί η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Η Χωροφυλακή προβαίνει σε 28 συλλήψεις.
Μακελειό σε κέντρο διασκέδασης της Αθήνας από τους αδελφούς Κοεμτζή για μια παραγγελιά. Τρεις αστυνομικοί σκοτώνονται και δύο τραυματίζονται. Λίγο αργότερα, ο Διονύσης Σαββόπουλος θα εμπνευστεί από το γεγονός στο τραγούδι του «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για το Νίκο».
Το σουηδικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (Ny Demokrati), κηρύσσει πτώχευση και διαλύεται.
Ο Παναθηναϊκός πετυχαίνει σπουδαία νίκη στο Ολύμπικο επί της Ρόμα με 3-2 και προκρίνεται στους «16» του Γιουρόπα Λιγκ.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
Κάρλο Γκολντόνι, ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ίσως η σημαντικότερη φυσιογνωμία της Κομέντια ντελ Άρτε. (Θαν. 6/2/1793)

Διακεκριμένος ιταλός θεατρικός συγγραφέας, με περισσότερα από 120 έργα, πεζά ή έμμετρα στο ενεργητικό του. Μαζί με τον μεταγενέστερό του Λουίτζι Πιραντέλο είναι οι δύο ιταλοί δραματουργοί με τη μεγαλύτερη αναγνώριση σε παγκόσμιο επίπεδο.

Γεννήθηκε ως Κάρλο Οσβάλντο Γκολντόνι (Carlo Osvaldo Goldoni) στις 25 Φεβρουαρίου 1707 στη Βενετία. Ήταν γιος του Τζούλιο και της Μαργκερίτα Γκολντόνι. Στα «Απομνημονεύματά» του αναφέρει ότι ο πατέρας του ήταν γιατρός, αλλά οι πληροφορίες που έφθασαν από την εποχή εκείνη τον θέλουν ως αποθηκάριο με σχετική οικονομική άνεση.

Από μικρός ο Κάρλο Γκολντόνι ενδιαφέρθηκε για το θέατρο, παρά τις προσπάθειες του πατέρα του να του αλλάξει ενδιαφέροντα. Τα παιχνίδια του ήταν οι μαριονέτες και τα διαβάσματά του θεατρικά έργα. Το 1723 ο πατέρας του τον έστειλε σ' ένα αυστηρό σχολείο στην Παβία, αυτός όμως αντί να ασχολείται με τα μαθήματά του διάβαζε ελληνικές και λατινικές κωμωδίες.

Την ίδια εποχή εμφανίζεται στα γράμματα με το ποίημα - λίβελλο «Ο Κολοσσός», που λοιδορούσε τις κόρες των καλών οικογενειών της Παβίας. Προκλήθηκε σκάνδαλο και ο νεαρός Κάρλο αποβλήθηκε από το σχολείο κι εγκατέλειψε την πόλη το 1725 για να μετακομίσει στο Ούντινε και να εγγραφεί στη Νομική Σχολή. Αποφοίτησε έξι χρόνια αργότερα από τη Νομική της Μόντενα. Ενδιάμεσα δούλεψε ως δικαστικός υπάλληλος της Ενετικής Δημοκρατίας.

Η ζωή του αλλάζει το 1731 με το θάνατο του πατέρα του. Αποφασίζει να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στο θέατρο. Το 1732 μια ερωτική περιπέτεια και οι δανειστές τους τον αναγκάζουν να φύγει από τη Βενετία και να μετακομίσει στο Μιλάνο. Εκεί γράφει την τραγωδία «Αμαλασούνθα», που περνά απαρατήρητη. Συνέχισε το 1734 με τον «Βελισάριο», που σημείωσε σχετική επιτυχία. Στη Βερόνα, ο θεατρικός ιμπρεσάριος Τζουζέπε Ιμέρ του δείχνει το δρόμο για την κωμωδία και του γνωρίζει τη μελλοντική του σύζυγο Νικολέτα Κόνιο.

Ο Γκολντόνι ανακαλύπτει την κωμική του φλέβα και συνειδητοποιεί ότι η αυτοσχεδιαστική «Κομέντια Ντελ' Άρτε», που τότε κυριαρχούσε ως θεατρικό είδος, χρειαζόταν ανανέωση. Εμπνευσμένος από τους ζωντανούς χαρακτήρες του Μολιέρου, γράφει και παρουσιάζει το 1738 την πρώτη πραγματική κωμωδία του με τίτλο «Ο άνθρωπος του Κόσμου». Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του στην ιταλική χερσόνησο γνωρίζεται με τον κωμικό και ιμπρεσάριο Αγκοστίνο Μεντεμπάκ, ο οποίος τον πείθει να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο θέατρο.

Κουρασμένος από την έντονη διαμάχη του με τον θεατρικό συγγραφέα Κάρλο Γκότσι, που κυριαρχούσε τότε στο θεατρικό στερέωμα, ο Γκολντόνι εγκαταλείπει τη Βενετία το 1761 και εγκαθίστανται στο Παρίσι μέχρι το τέλος της ζωής του (6 Φεβρουαρίου 1793).

Στην αυλή του Λουδοβίκου του 16ου έγραψε πολλά έργα του στα γαλλικά και τα περίφημα απομνημονεύματά του με τον μακρόσυρτο τίτλο «Αναμνήσεις που θα χρησιμεύσουν στην ιστορία της ζωής μου και στην ιστορία του θεάτρου μου», από τα οποία αντλούμε πολλές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του. Οι κωμωδίες του Γκολντόνι γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία και ο Λουδοβίκος του έδωσε μια τιμητική σύνταξη στα γεράματά του. Η Γαλλική Επανάσταση του την έκοψε, για να την επαναφέρει η Εθνοσυνέλευση μία μέρα μετά το θάνατό του, αναγνωρίζοντας την αξία του.

Ο Κάρλο Γκολντόνι αναμόρφωσε την κωμωδία κι έστρεψε το μυθογραφικό ενδιαφέρον στην καθημερινότητα της εποχής του. Από τους τυποποιημένους χαρακτήρες της «Κομέντια Ντελ' Άρτε» (Αρλεκίνος, Πανταλόνε, Ντοτόρος κ.ά.) και τις μάσκες πέρασε στα εξατομικευμένα πρόσωπα και από τον αυτοσχεδιασμό στην πλοκή και τους ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Οι ήρωές του είναι ζωντανοί, απρόβλεπτοι και διασκεδαστικοί. Ιδιαίτερα επιτυχείς είναι οι γυναικείοι χαρακτήρες, που τους «δουλεύει» με λεπτότητα και ακρίβεια, όπως κάνει ο Μολιέρος για τους άνδρες. Όμως, τα έργα του έχουν μεγαλύτερες δόσεις αισιοδοξίας απ' ότι του μεγάλου του ινδάλματος.

Για τις καινοτομίες του επικρίθηκε από τους ομοτέχνους του και ιδιαίτερα από τον Κάρλο Γκότσι, διάσημο δραματουργό της εποχής του, που έμεινε προσκολλημένος στις συμβάσεις της «Κομέντια Ντελ Αρτε». Ο Γκολντόνι διασκεδάζει και σήμερα τους θεατρόφιλους, παρουσιάζοντας εικόνες του εαυτού τους, καθώς στα έργα του δραματοποιεί τη ζωή, τις αξίες και τις συγκρούσεις της μεσαίας τάξης.

Στον ελληνικό χώρο, ο Γκολντόνι ήταν γνωστός και προ της Επαναστάσεως του 1821, χάρις σε ερασιτεχνικές και πρόχειρες μεταφράσεις έργων του στα ελληνικά. Μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους, τα έργα του Γκολντόνι γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, χάρις στις μεταφράσεις του πρώην ηγεμόνα της Βλαχίας Ιωάννη Καρατζά. Τη δημοφιλία του Γκολντόνι διέκοψε η κυριαρχία του κωμειδυλλίου, αλλά πολλά έργα του («Ο Υπηρέτης των Δύο Αφεντάδων», «Λοκαντιέρα», «Καβγάδες στην Κιότζια», «Οι Αγροίκοι» κ.ά.) παίζονται και σήμερα με επιτυχία, κυρίως από τα ΔΗΠΕΘΕ.

Στα ελληνικά τα κυριότερα έργα του Γκολντόνι κυκλοφορούν από τη θεατρική σειρά των εκδόσεων «Δωδώνη».

Βιατσεσλάβ Μολότοφ, ηγετικό στέλεχος των μπολσεβίκων (Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ). Το όνομά του φέρουν οι αυτοσχέδιες βόμβες (βόμβες Μολότοφ). (Θαν. 8/11/1986)

Ρώσος κομμουνιστής ηγέτης, ευνοούμενος και «δεξί χέρι» του Στάλιν. Υπήρξε ο κύριος εκφραστής των θέσεων της Σοβιετικής Ένωσης στις διεθνείς διασκέψεις κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και αμέσως μετά από αυτόν. Έχει δανείσει το όνομά του σ’ ένα είδος αυτοσχέδιας βόμβας («Βόμβα Μολότοφ»).

Ο Βιάτσεσλαβ Μιχαήλοβιτς Σκριάμπιν (καμία σχέση με τον συνεπώνυμό του σπουδαίο ρώσο συνθέτη), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στο χωριό Κουκάρκα της Περιφέρειας Κίροφ στις 25 Φεβρουαρίου 1890. Στα μικράτα του ήταν ένα ντροπαλό και ήσυχο παιδί, που βοηθούσε τον πατέρα του στις εμπορικές του ασχολίες. Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων στο Καζάν, εντάχθηκε στο Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα και ακολούθησε τον Λένιν στην αριστερή του πτέρυγα («Μπολσεβίκοι»). Συνελήφθη δύο φορές για την επαναστατική του δράση (1909 και 1915) και κατά τη διάρκεια της παρανομίας του απέκτησε το ψευδώνυμο Μολότοφ (από τη λέξη «μόλοτ», σφυρί στα ρωσικά), που γρήγορα επισκίασε το πραγματικό του όνομα και τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή.

Μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους του Λένιν το 1917 («Οκτωβριανή Επανάσταση»), εργάστηκε σε διάφορες επαρχιακές κομματικές οργανώσεις. Το 1921 έγινε μέλος και γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής, καθώς και αναπληρωματικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου (Πολίτμπιρο) του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ). Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε τη ρωσοεβραία Πολίνα Ζεμτσούζινα (1897-1970), με την οποία απέκτησε μία κόρη.

Υποστήριξε δυναμικά τον Ιωσήφ Στάλιν μετά τον θάνατο του Λένιν (1924) και τον Δεκέμβριο του 1926 προωθήθηκε σε τακτικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΣΕ. Στη συνέχεια απέκτησε τον έλεγχο της Κομματικής Επιτροπής της Μόσχας και απομάκρυνε με σειρά εκκαθαρίσεων όλα τα αντισταλινικά μέλη της (1928-1930). Για τις καλές του υπηρεσίες προς τον Στάλιν, διορίστηκε το 1930 πρόεδρος του Συμβουλίου των Κομισαρίων τού Λαού (δηλαδή πρωθυπουργός της Σοβιετικής Ένωσης), θέση την οποία διατήρησε έως το 1941.

Λίγο πριν από την έκρηξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, ο Μολότοφ ανέλαβε και τη θέση του κομισάριου (υπουργού) των Εξωτερικών (Μάιος του 1939) και διαπραγματεύθηκε με τη Ναζιστική Γερμανία το σύμφωνο μη επίθεσης, γνωστό ως «Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ», το οποίο υπέγραψε με τον γερμανό ομόλογό του Γιόακιμ φον Ρίμπεντροπ στις 23 Αυγούστου 1939 στη Μόσχα. Το σύμφωνο, που επικρίθηκε από τις δημοκρατικές χώρες της Δύσης και για ιδεολογικούς λόγους, περιλάμβανε κι ένα μυστικό πρωτόκολλο για τον διαμελισμό της Πολωνίας.

Κατά τη διάρκεια της εισβολής των Σοβιετικών στη Φιλανδία τον Νοέμβριο του 1939, ο Μόλοτοφ σε ραδιοφωνικό μήνυμα υποστήριξε ότι η Σοβιετική Ένωση δεν έριχνε βόμβες, αλλά τρόφιμα στους δοκιμαζόμενους Φιλανδούς, οι οποίοι απάντησαν με αυτοσχέδιες βόμβες, τις οποίες ονόμασαν περιπαικτικά «Κοκτέιλ Μολότοφ», για να αντιμετωπίσουν την ανωτερότητα του Κόκκινου Στρατού και να αναχαιτίσουν τα χιλιάδες σοβιετικά τεθωρακισμένα.

Τον Μάιο του 1941, όταν ο Στάλιν ανέλαβε προσωπικά την πρωθυπουργία της Σοβιετικής Ένωσης, ο Μολότοφ υποβιβάστηκε σε πρώτο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Μετά την εισβολή του γερμανικού στρατού στη Σοβιετική Ένωση (Ιούνιος 1941) υπηρέτησε στην Επιτροπή Κρατικής Άμυνας (ειδικό Πολεμικό Υπουργικό Συμβούλιο), διαπραγματεύθηκε τη συμμαχία της ΕΣΣΔ με τη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες (1942) και παρέστη στις Συμμαχικές Διασκέψεις της Τεχεράνης (28 Νοεμβρίου - 1 Δεκεμβρίου 1943), της Γιάλτας (4 - 11 Φεβρουαρίου 1945), του Πότσνταμ (17 Ιουλίου - 2 Αυγούστου 1945), καθώς και στη Συνδιάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο (25 Απριλίου - 26 Ιουνίου 1945), κατά την οποία ιδρύθηκε ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).

Τον Μάρτιο 1949 ο Μόλοτοφ παραιτήθηκε από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών, ύστερα όμως από τον θάνατο του Στάλιν (Μάρτιος 1953) ανέλαβε και πάλι τα καθήκοντα αυτά, τα οποία και διατήρησε μέχρι την απόλυσή του (Ιούνιος του 1956), εξαιτίας της πολιτικής διαφωνίας του με τον ισχυρό άνδρα του Κρεμλίνου, Νικήτα Χρουστσόφ. Τον Νοέμβριο του 1956 διορίστηκε υπουργός Κρατικού Ελέγχου. Όταν προσχώρησε στην «αντικομματική ομάδα», η οποία επιχείρησε ανεπιτυχώς να ανατρέψει τον Χρουστσόφ τον Ιούνιο του 1957, έχασε όλα τα κομματικά και κρατικά αξιώματά του. Στη συνέχεια υπηρέτησε ως πρεσβευτής στη Μογγολία και ως μόνιμος Σοβιετικός αντιπρόσωπος στη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας στη Βιέννη (1960-1961). Το 1962 αποσύρθηκε από την πολιτική. Το 1964 αποκαλύφθηκε ότι είχε διαγραφεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αποκαταστάθηκε ως μέλος του ΚΚΣΕ το 1984 από τον τότε ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης Κονσταντίν Τσερνιένκο.

Ο Βιάτσεσλαβ Μολότοφ πέθανε στις 8 Νοεμβρίου 1986 στη Μόσχα, σε ηλικία 96 ετών. Ο Γουίνστον Τσόρτσιλ, που είχε συναντηθεί αρκετές φορές μαζί του, τον χαρακτηρίζει στα «Απομνημονεύματά» του «άνδρα εξαιρετικής ευφυίας με κρύο αίμα και καρδιά, ο οποίος θα ήταν καλοδεχούμενος στην παρέα του Μαζαρίνου, του Ταϋλεράνδου και του Μέτερνιχ».

Μεχέρ Μπάμπα
1894 – 1969

Ινδός μυστικιστής, ο οποίος θεωρούσε τον εαυτό του ενσάρκωση του Θεού (Avatar). Οι διδασκαλίες του είναι ένα κράμα Ινδουϊσμού, Σουφισμού και Χριστιανισμού. Το όνομα «Μεχέρ Μπάμπα» σημαίνει στα περσικά «συμπονετικός πατέρας» και του το έδωσαν οι πρώτοι μαθητές του. Δύο πολύ γνωστά τραγούδια (Baba O’ Riley, Don’t Worry, Be Happy) έχουν ως σημείο αναφοράς τον Μεχέρ Μπάμπα (Meher Baba).

Ο Μεργουάν Σεριάρ Ιρανί (Merwan Sheriar Irani), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1894 στο Πουνέ της Ινδίας από οικογένεια περσικής καταγωγής, που ασπαζόταν τη θρησκεία του Ζωροαστρισμού. Στα εφηβικά του χρόνια άρχισε τις πνευματικές αναζητήσεις του και στα 19 του συνάντησε μια μουσουλμάνα αγία, τη Χασράτ Μπαμπαγιάν (1806-1931), η οποία συνέβαλε καθοριστικά στην πνευματική του μεταμόρφωση.

Μαθήτευσε μαζί της επτά χρόνια και μέσα στο διάστημα αυτό συνάντησε άλλους τέσσερεις πνευματικούς άνδρες, οι οποίοι τον επηρέασαν με τις διδασκαλίες τους. Οι Χαζράτ Μπάμπα (1861-1925), Ναραγιάν Μαχαράτζ (1885-1945), Σάι Μπάμπα (?-1918) και Ουπάσνι Μαχαράτζι (1870-1941) μαζί την Μπαμπαγιάν αποτελούν τους «Πέντε Τέλειους Δασκάλους» για τον Μεχέρ Μπάμπα. Αφιέρωσε άλλα επτά χρόνια διδασκαλίας κοντά στον Ουπάσνι Μαχαράτζι, προτού ξεκινήσει τη δική του διδασκαλία.

Από τις 10 Ιουλίου του 1925 και μέχρι το τέλος της ζωής του το 1969 παρέμεινε σιωπηλός, επικοινωνώντας μόνο γραπτώς και αργότερα με νεύματα. 

Η ανικανότητα του ανθρώπου να ζήσει με τα λόγια του Θεού κάνει τη διδασκαλία των εκπροσώπων του μια παρωδία. Αντί να ασκεί τη συμπόνια, ο άνθρωπος έχει εξαπολύσει πολέμους στο όνομά του Θεού. Αντί να ζει με την ταπεινότητα, την καθαρότητα και αλήθεια των λόγων Του, ο άνθρωπος έχει δώσει τη θέση της στο μίσος, την απληστία και τη βία. Επειδή ο άνθρωπος κωφεύει στις αρχές και τους κανόνες που ορίζονται από τον Θεό, επιλέγω την σιωπή. 

Η ζωή του εναλλασσόταν από μεγάλες περιόδους απομόνωσης και νηστείας μαζί με τους πιστούς μαθητές του και πολύμηνα ταξίδια στη Δύση και εντός της Ινδίας, όπου διοργάνωνε μεγάλες συνάξεις και προέβαινε σε πράξεις φιλανθρωπίας, με αποδέκτες τους πτωχούς, τους λεπρούς και τους διανοητικά ασθενείς.

Το 1931 πραγματοποίησε το πρώτο ταξίδι στη Δύση και συγκεκριμένα στην Αγγλία, όπου απέκτησε πολλούς μαθητές. Σε συνέντευξή του στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Associated Press περιέγραψε το ταξίδι του σαν μία «νέα σταυροφορία, που σκοπό έχει να κατεδαφίσει τα τείχη μεταξύ των θρησκειών, να καταστρέψει τον υλισμό της Αμερικής και να ενοποιήσει όλα τα πιστεύω στο κοινό στοιχείο της αγάπης». Τον επόμενο χρόνο πραγματοποίησε το πρώτο του ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι διδασκαλίες του έγιναν ευμενώς δεκτές, κυρίως από τον καλλιτεχνικό κόσμο. Μαθητές του υπήρξαν προσωπικότητες του Χόλιγουντ, όπως οι Γκάρι Κούπερ, Τσαρλς Λότον, Μπόρις Καρλόφ, Μαίρη Πίκφορντ, Ντάγκλας Φέρμπανκς τζούνιορ, Μορίς Σεβαλιέ και Ερνστ Λιούμπιτς.

Τη δεκαετία του '40 συνεργάστηκε με μια ομάδα πιστών μαθητών του, τους οποίους ονόμαζε mast («μεθυσμένοι με τον Θεό»), οι οποίοι έφθαναν σε κατάσταση έκστασης, μέσα από τις εσωτερικές πνευματικές εμπειρίες τους. Το 1949 μαζί με είκοσι πιστούς μαθητές ξεκίνησε ένα τρίχρονο ταξίδι πνευματικής αναζήτησης μέσα στην Ινδία, το οποίο ονόμασε «Νέα Ζωή».

Μετά από δύο σοβαρούς τραυματισμούς του σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, στις ΗΠΑ το 1952 και την Ινδία το 1956, παρέμεινε σχεδόν ανάπηρος. Το 1962 προσκάλεσε τους Δυτικούς μαθητές του σε μια μεγάλη πνευματική συγκέντρωση, που ονομάστηκε «Η συγκέντρωση Ανατολής - Δύσης». Τη δεκαετία του '60, σε μία εποχή έξαρσης των ψυχεδελικών ναρκωτικών, υποστήριξε ότι δεν προσφέρουν τίποτα το ευεργετικό στον άνθρωπο και απαγόρευσε στους μαθητές του τη χρήση και του πιο μαλακού ναρκωτικού, όπως η μαριχουάνα.

Παρά τη χειροτέρευση της υγείας του, ο Μέχερ Μπάμπα συνέχιζε το «Παγκόσμιο Έργο» του, που δεν ήταν άλλο παρά η αφύπνιση του κόσμου μέσω της αγάπης και η μετάβαση προς μια νέα συνείδηση της ενότητας της ζωής, που θα διαμόρφωνε μια «νέα ανθρωπότητα». Το θρησκευτικό του πιστεύω το αναπτύσσει στο βιβλίο του God Speaks (Ομιλεί ο Θεός), που εκδόθηκε το 1955.

Ο Μεχέρ Μπάμπα άφησε την τελευταία του πνοή στις 31 Ιανουαρίου 1969, με τη φράση: «Και μην ξεχνάτε ότι είμαι Θεός». Σήμερα το μαυσωλείο του στο Μεχερεμπάντ της Ινδίας αποτελεί σημείο προσκυνήματος των πιστών του, οι οποίοι κάθε χρόνο στις 10 Ιουλίου μένουν σιωπηλοί για να τιμήσουν τον πνευματικό τους δάσκαλό.

Σχετικά

  • Το σπουδαίο τραγούδι των Who Baba O’ Riley (1971) είναι εμπνευσμένο εν μέρει από την προσωπικότητα του Μεχέρ Μπάμπα, τα πιστεύω του οποίου ασπαζόταν ο συνθέτης του τραγουδιού και ηγέτης του συγκροτήματος Πιτ Τάουνσεντ.
  • Ο τίτλος του τραγουδιού Don’t Worry, Be Happy, της μεγάλης επιτυχίας του Μπόμπι ΜακΦέριν από το 1988, είναι παρμένος από μία έκφραση του Μεχέρ Μπάμπα, με την οποία συνήθιζε να προσφωνεί τους μαθητές του στη Δύση.
Τζορτζ Χάρισον, βρετανός κιθαρίστας και συνθέτης, ένας από τους τέσσερις Beatles. (Θαν. 29/11/2001)

Θάνατοι

 


μ.Χ.

Αλεσάντρο Στραντέλα
1639 – 1682

Ιταλός συνθέτης, από τις σημαντικές μουσικές προσωπικότητες του 17ου αιώνα, με άστατο, όμως, βίο, που τον οδήγησε στον θάνατο σε ηλικία 43 ετών.

Ο Αλεσάντρο Στραντέλα (Alessandro Stradella) γεννήθηκε στο Νέπι της επαρχίας Λάτσιο στις 3 Απριλίου 1639. Η οικογένειά του είχε αριστοκρατική καταγωγή από την Τοσκάνη. Προτού κλείσει τα είκοσί του χρόνια ήταν ήδη ένας καταξιωμένος συνθέτης εκκλησιαστικής μουσικής και φημισμένος εραστής.

Το 1667 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Ρώμη για πρώτη φορά, επειδή καταχράστηκε ένα μεγάλο ποσό από την Καθολική Εκκλησία. Επέστρεψε λίγα χρόνια μετά, αλλά οι διάφορες ερωτικές του περιπέτειες με κυρίες της καλής κοινωνίες της Αιώνιας Πόλης και οι απειλές που δεχόταν από τους συζύγους τους τον ανάγκασαν να την εγκαταλείψει οριστικά.

Το 1677 βρέθηκε στη Βενετία, όπου μίσθωσε τις υπηρεσίες του σ’ ένα ευγενή της περιοχής, τον Αλβίζε Κονταρίνι, προκειμένου να διδάξει μουσική την ερωμένη του Ανιέζε βαν Ούφελε. Ο Στραντέλα δεν άργησε να τα φτιάξει μαζί της και να την πάρει μαζί του στο Τορίνο, όπου αναζήτησε νέα στέγη. Όταν το έμαθε ο απατημένος εραστής έβαλε μία συμμορία να τον σκοτώσει. Για καλή του τύχη, ο Στραντέλα επέζησε και χρειάστηκαν μήνες για να γίνει καλά. Τελικά, συμφιλιώθηκε με τον Κονταρίνι, που, εν τω μεταξύ, είχε γοητευτεί από τη μουσική του.

Δεν συνέβη το ίδιο στις 25 Φεβρουαρίου 1682, όταν ένας επαγγελματίας δολοφόνος τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου στην Πιάτσα Μπάνκι της Γένοβας, κατ’ εντολήν ενός άλλου απατημένου συζύγου. Ανώνυμες επιστολές που ήλθαν στο φως της δημοσιότητας αναφέρουν ως ηθικό αυτουργό τον Τζιοβάνι Μπατίστα Λομελίνο και πέτρα του σκανδάλου μία ηθοποιό, την οποία είχε αφήσει έγκυο και η οποία τον εγκατέλειψε για τα μάτια του συνθέτη.

Η μυθιστορηματική ζωή του Αλεσάντρο Στραντέλα, που ήταν ένα ακατέργαστο λιμπρέτο από μόνη της, ενέπνευσε το 1844 τον γερμανό συνθέτη Φρίντριχ φον Φλότοβ στην όπερά του Αλεσάντρο Στραντέλα.

Όσον αφορά τη μουσική προσφορά του Αλεσάντρο Στραντέλα, αυτή ήταν σημαντική στην εξέλιξη του κοντσέρτου, αν και η συνεισφορά του γρήγορα ξεχάστηκε με την έλευση των Αρκάντζελο Κορέλι και Αντόνιο Βιβάλντι. Θεωρείται ότι δημιούργησε το κοντσέρτο γκρόσο, αν και τον όρο τον πρωτοχρησιμοποίησε ο Αρκάντζελο Κορέλι. Συνέθεσε πάνω από 200 έργα.

Πάουλ Γιούλιους Φον Ρόιτερ, (Ίσραελ Μπιρ Γιοσαφάτ το πραγματικό όνομά του), γερμανός δημοισογράφος και επιχειρηματίας, ιδρυτής του πρακτορείου ειδήσεων «Ρόιτερς» (Reuters). (Γεν. 21/7/1816)

Βρετανός δημοσιογράφος και επιχειρηματίας, γερμανοεβραϊκής καταγωγής, ιδρυτής του πρακτορείου ειδήσεων Reuters.

Γεννήθηκε ως Ίσραελ Μπερ Γιοσαφάτ στις 21 Ιουλίου 1816 στο Κάσελ του Εκλεκτοράτου της Έσης (σήμερα στην Γερμανία) και ήταν γιος ραβίνου. Το 1840 άρχισε να εργάζεται σε μια μικρή εκδοτική επιχείρηση στο Βερολίνο. Κάποια φυλλάδια με φιλελεύθερο περιεχόμενο που εξέδωσε ενόχλησαν τις αρχές και τον ανάγκασαν να μετακομίσει στο Λονδίνο στις 29 Οκτωβρίου 1845 με το όνομα Γιόσεφ Γιοσαφάτ.

Στις 16 Νοεμβρίου μεταστράφηκε στον Χριστιανισμό και άλλαξε το όνομά του σε Πάουλ Γιούλιους Ρόιτερ. Με νέα ταυτότητα, επανήλθε στη Γερμανία και στις 23 Νοεμβρίου 1845 παντρεύτηκε στο Βερολίνο τη Μαρία Μάγκνους, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Εκεί γνώρισε τον φυσικό Καρλ Γκάους, που πειραματιζόταν με τη μετάδοση ηλεκτρομαγνητικών σημάτων δια μέσου καλωδίων. Ο Ρόιτερ εντυπωσιάστηκε αναλογιζόμενος ότι η είδηση δεν θα χρειαζόταν μέρες ή εβδομάδες για να φθάσει στον αποδέκτη της.

Ο Ρόιτερ εγκατέλειψε οριστικά τη Γερμανία μετά την αποτυχημένη φιλελεύθερη Επανάσταση του 1848. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και δούλεψε στο ειδησεογραφικό πρακτορείο «Χαβάς», το μετέπειτα «Γαλλικό Πρακτορείο» (AFP). To 1850 ίδρυσε το δικό του πρακτορείο ειδήσεων με έδρα το Άαχεν, όπου κατέληγε η τηλεγραφική γραμμή του Βερολίνου. Μέχρι τον επικοινωνιακό κόμβο των Βρυξελλών χρησιμοποιούσε ταχυδρομικά περιστέρια για να μεταφέρουν τα χρηματιστηριακά νέα με ταχύτητα απείρως μεγαλύτερη από τα συμβατικά μέσα της εποχής, προς μεγάλη ικανοποίηση των συνδρομητών του που ήταν κυρίως τραπεζίτες και χρηματιστές.

Το 1851 μετέφερε την έδρα του στο Λονδίνο και τα περιστέρια αντικαταστάθηκαν από τον εξελιγμένο τηλέγραφο, που είχε αρχίσει να εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Το «Ρόιτερς», τώρα, παρείχε νέα από όλο το φάσμα της ειδησεογραφίας, με αποτέλεσμα να διευρύνει το πελατολόγιό του με τις ημερήσιες εφημερίδες, που αναζητούσαν δημοσιογραφική ύλη για να γεμίσουν τις αυξανόμενες σελίδες τους.

Το 1859 ο Ρόιτερ σημείωσε την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, όταν μετέδωσε στο Λονδίνο το κείμενο της ομιλίας με την οποία ο Ναπολέων Γ' προανήγγειλε τον πόλεμο Γαλλίας - Αυστρίας στο Πεδεμόντιο. Η ανάπτυξη των υποθαλάσσιων καλωδίων τού επέτρεψε να διευρύνει τις επιχειρήσεις του και σε άλλες ηπείρους.

Στις 17 Μαρτίου 1857 έγινε βρετανός πολίτης και στις 7 Σεπτεμβρίου 1871 ο Δούκας της Σαξομβουργίας του απένειμε τον τίτλο του βαρώνου, εξ ου και το «φον» πριν από το επίθετό του. Το 1878 αποσύρθηκε από τη διεύθυνση του πρακτορείου του και ιδιώτευσε στη Νίκαια της Γαλλίας, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 25 Φεβρουαρίου 1899. Σήμερα, το Reuters, μαζί με το Γαλλικό Πρακτορείο (AFP) και το αμερικανικό «Associated Press» (AP) είναι τα τρία μεγαλύτερα πρακτορεία ειδήσεων του κόσμου.

Πίτερ Μπένενσον, βρετανός δικηγόρος. Το 1961 ίδρυσε τη Διεθνή Αμνηστία, τη διεθνή οργάνωση προάσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με περίπου 1,8 εκατομμύρια μέλη και υποστηρικτές σε περισσότερες από 150 χώρες. (Γεν. 31/7/1921)
Πάκο Ντε Λουθία, ισπανός βιρτουόζος κιθαρίστας του φλαμένκο. (Γεν. 21/12/1947)

Φημισμένος ισπανός κιθαριστής κι ένας από τους βασικούς ανανεωτές του φλαμένκο (Nuevo flamenco). Έχει χαρακτηριστεί από τους ειδικούς ως ένας από τους μεγαλύτερους κιθαριστές όλων των εποχών. Στη χώρα μας είναι γνωστός ως Πάκο Ντε Λουτσία, από την ιταλική προφορά του ονόματός του.

Ο Φρανθίσκο Σάντσεθ Γόμεθ (Francisco Sanchez Gomez), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1947 στην πόλη Αλχεθίρας της Ανδαλουσίας, μία πόλη στη νοτιοανατολική πλευρά της Ισπανίας. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του κιθαριστή του φλαμένκο Αντόνιο Σάντσεθ και της πορτογαλίδας Λουσία Γκόμεζ. Προς τιμή της μητέρας του υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Πάκο δε Λουθία (Ο Άκης της Λουκίας, σε ελεύθερη μετάφραση). Δύο ακόμη αδέλφια του ακολούθησαν μουσική καριέρα, ο συνθέτης και τραγουδιστής Πέπε ντε Λουθία (1945-) και ο κιθαριστής και συνθέτης Ραμόν δε Αλχεθίρας (1938-2009).

Δάσκαλός του στην κιθάρα υπήρξε ο πατέρας του, ο οποίος άσκησε καθοριστική επιρροή στη μουσική του εξέλιξη. «Έμαθα κιθάρα, όπως ένα παιδί μαθαίνει να μιλάει» είπε σε μία συνέντευξή του. Σε ηλικία 11 ετών έδωσε την πρώτη του συναυλία και τρία χρόνια αργότερα δημιούργησε με τον αδελφό του Πέπε το συγκρότημα «Los Chiquitos de Algeciras» («Τα πιτσιρίκια του Αλχεθίρας») και πραγματοποίησε την πρώτη του ηχογράφηση.

Η φήμη του ως βιτουόζου κιθαρίστα γρήγορα ξεπέρασε τα ισπανικά σύνορα. Η απίστευτη δεξιοτεχνία και δύναμη στο δεξί του χέρι τον βοηθούσε να εκτελεί εξαιρετικά γρήγορα και "καθαρά" πικάδο (picado). Από τα μέσα της δεκαετίας του '60 άρχισε η διεθνής του καριέρα. Με το επιθετικό παίξιμο, τη ροπή του στον αυτοσχεδιασμό και την επαφή του με την τζαζ και την κλασική μουσική, κατάφερε να εκμοντερνίσει το παραδοσιακό ισπανικό φλαμένκο και να το κάνει γνωστό σε όλο τον κόσμο.

Οι μουσικές συναντήσεις με κιθαριστές από άλλους χώρους, όπως ο Τζον Μακ Λάφλιν, ο Λάρι Κόριελ και ο Αλ Ντιμέολα άφησαν εποχή και εκτόξευσαν τη φήμη του. Στη χώρα μας έγινε ευρύτερα γνωστός από τη συμμετοχή του στη μεγάλη συναυλία της 29ης Σεπτεμβρίου του 1986 στο Ολυμπιακό Στάδιο για τους σεισμοπαθείς της Καλαμάτας, όπου τραγούδησε μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε ενώπιον του ελληνικού κοινού στις 25 Νοεμβρίου του 1985 στον «Ορφέα» της Αθήνας και ακολούθησε δύο ημέρες αργότερα η συναυλία του στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο» της Θεσσαλονίκης.

Στις κορυφαίες στιγμές του στη δισκογραφία συγκαταλέγονται το κομμάτι «Entre dos aguas» του 1973, που έμεινε επί 20 εβδομάδες στη λίστα με τα αγαπημένα τραγούδια της Ισπανίας και το άλμπουμ «Friday Night in San Francisco» (1981), που ηχογράφησε μαζί με τους Τζον ΜακΛάφλιν και Αλ Ντι Μέολο και πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα.

Ο Πάκο Ντε Λουθία πέθανε από έμφραγμα του μυοκαρδίου στις 25 Φεβρουαρίου του 2014 στο παραθαλάσσιο θέρετρο του Μεξικού Πλάγια ντελ Κάρμεν, κατά τη διάρκεια διακοπών του με τη δεύτερη σύζυγό του Γκαμπριέλα Καράσκο και τα δυο ανήλικα παιδιά τους. Από τον πρώτο γάμο του με την Καζίλντα Βαρέλα είχε αποκτήσει τρία παιδιά.

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου