Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 01 Ιαν 2019
Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019
Κλίκ για μεγέθυνση
Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019

Ανατολή Ήλιου: 07:39 – Δύση Ήλιου: 17:17
  • Ημέρα Κοινού Κτήματος
  • Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης
  • Γιορτάζουν:  Βασίλειος, Βασιλεία, Βασιλικός, Βασιλική, Εμμέλεια, Τηλέμαχος, Τηλεμαχία

Σαν Σήμερα...

 

1822
  Ψηφίζεται από την A’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το πρώτο Ελληνικό Σύνταγμα. Μεταξύ άλλων, καθορίζει το γαλάζιο και το λευκό ως τα χρώματα της ελληνικής σημαίας.
 
1993

Ημέρα Κοινού Κτήματος

Στο δίκαιο της πνευματικής ιδιοκτησίας ο όρος «κοινό κτήμα» (public domain στα αγγλικά) περιλαμβάνει το σύνολο των έργων, που δεν υπόκεινται σε δικαιώματα και δύνανται να χρησιμοποιούνται ελεύθερα από τους ενδιαφερομένους.

Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία (ν. 2121/1993), η πνευματική ιδιοκτησία διαρκεί όσο η ζωή του δημιουργού και εβδομήντα χρόνια μετά το θάνατό του, που υπολογίζονται από την 1η Ιανουαρίου του έτους το οποίο έπεται του θανάτου του δημιουργού. Ανάλογες είναι και οι νομοθεσίες των περισσοτέρων χωρών του κόσμου.

Έτσι, η 1η Ιανουαρίου τιμάται με σειρά εκδηλώσεων σε κάποια μέρη του κόσμου ως Ημέρα Κοινού Κτήματος (Public Domain Day), επειδή έργα του ανθρώπινου πολιτισμού (λογοτεχνικά, μουσικά κ.ά.) απελευθερώνονται από τα πνευματικά τους δικαιώματα και γίνονται κτήμα της ανθρωπότητας. Η σχετική πρωτοβουλία ανήκε στον καναδό ακτιβιστή Γουάλας ΜακΛιν.

ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ

  • Public Domain Day

 

1968

Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης

Γιορτάζεται κάθε χρόνο την Πρωτοχρονιά με πρωτοβουλία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και δεν πρέπει να συγχέεται με την Διεθνή Ημέρα Ειρήνης του ΟΗΕ. Αν και με διαφορετικές αφετηρίες, οι δύο γιορτές επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό: την εμπέδωση της ειρήνης σε όλο τον κόσμο.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης καθιερώθηκε την 1η Ιανουαρίου 1968 με απόφαση του Πάπα Παύλου ΣΤ’ και σχετίζεται με την γιορτή της Παναγίας την ίδια ημέρα. Πηγή έμπνευσης αποτέλεσε η εγκύκλιος «Pacem in Terris» («Ειρήνη στη Γη»), που εξέδωσε, το 1963, ο Πάπας Ιωάννης 23ος.

 

Γεγονότα

μ.Χ.
1523

Η Άλωση της Ρόδου

Η πολιορκία της Ρόδου

Η πολιορκία της Ρόδου

Ήταν η δεύτερη προσπάθεια των Οθωμανών το 1522 να εκδιώξουν τους Ιωαννίτες Ιππότες από τη Ρόδο και να διασφαλίσουν με την κατάληψη του νησιού την κυριαρχία τους στο νοτιοανατολικό Αιγαίο. Αυτή τη φορά στέφθηκε από επιτυχία, σε αντίθεση με την πρώτη το 1480.

 

Ο 16ος αιώνας ήταν η περίοδος της μεγίστης ακμής για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, υπό την ηγεσία του σουλτάνου Σουλεϊμάν Α' του Μεγαλοπρεπή. Τη Ρόδο κατείχαν από το 1309 οι Ιωαννίτες Ιππότες (Τάγμα του Αγίου Ιωάννη), απομεινάρια των Σταυροφόρων, που είχαν χάσει και τα τελευταία τους ερείσματα στους Αγίους Τόπους το 1291. Αγόρασαν την πόλη της Ρόδου από τους Γενουάτες και κατόρθωσαν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους σε όλο το νησί, εκδιώκοντας τους Τούρκους. Με την πάροδο των ετών δημιούργησαν ένα ισχυρό προπύργιο στην περιοχή και κατέστησαν αρκετά ενοχλητικοί για τους Οθωμανούς, αφού παρεμπόδιζαν με τις επιδρομές τους τη ναυσιπλοΐα από τη Βαλκανική και τη Μικρά Ασία προς τα λιμάνια της Συρίας και της Αιγύπτου.

Μετά την αποτυχημένη πολιορκία της Ρόδου από τους Οθωμανούς το 1480, ήταν θέμα χρόνου η επάνοδός τους στο νησί. Για αυτό, το κύριο μέλημα του Μέγα Μάγιστρου Φιλίπ Βιλιέ ντε Λιλ Αντάμ ήταν να βελτιώσει και να επεκτείνει τα οχυρωματικά έργα της πόλης και να κλείσει το λιμάνι με την τοποθέτηση μιας τεράστιας σιδερένιας αλυσίδας στην είσοδό του. Ο Σουλειμάν, από την πλευρά του, αποφάσισε ότι το καλοκαίρι του 1522 ήταν ο καλύτερος χρόνος για να επιχειρήσει την κατάληψη της Ρόδου.

Στις 26 Ιουνίου, ο στόλος του, αποτελούμενος από περίπου 280 πλοία, αποβίβασε τα πρώτα στρατεύματα στη Ρόδο. Μέχρι τις 28 Ιουλίου, οπότε κατέφθασε αυτοπροσώπως ο Σουλτάνος για να εποπτεύσει την επιχείρηση, ο αριθμός τους έφθανε τις 100.000 άνδρες. Επικεφαλής των τουρκικών δυνάμεων τέθηκε ο μπατζανάκης του Σουλτάνου, Μουσταφά Πασά. Την καλά οχυρωμένη πόλη της Ρόδου υπερασπίζονταν περίπου 5.000 άνδρες, από τους οποίους οι 600 ήταν του Τάγματος (200 Ιππότες), 400 Κρητικοί (Έλληνες και Βενετοί, ανάμεσά τους και ο μεγάλος τειχιστής Γαβριήλ Μαρτινέγκο) και οι υπόλοιποι ξένοι ναυτικοί και ντόπιοι Ροδίτες.

Η πολιορκία της Ρόδου βάστηξε πέντε μήνες και θεωρείται μία από τις σημαντικότερες στρατιωτικές επιχειρήσεις του είδους. Στην αρχή, ο Μουσταφά Πασάς μπλόκαρε το λιμάνι και βομβάρδισε την πόλη με το πεδινό πυροβολικό του. Στη συνέχεια, οι επιθέσεις του πεζικού ήταν καθημερινό φαινόμενο, αλλά απέβαιναν άκαρπες. Το φρούριο της Ρόδου κρατούσε γερά και δεν ήταν εύκολη υπόθεση η κατάληψή του, όπως πίστευαν αρχικά οι σύμβουλοι του Σουλτάνου. Στις 24 Σεπτεμβρίου ο Μουσταφά πραγματοποίησε μια συνδυασμένη μαζική επίθεση με πυροβολικό και πεζικό. Πάνω στα τείχη της Ρόδου διεξήχθησαν ομηρικές μάχες και πολλές φορές άλλαξαν χέρια. Μία μέρα αργότερα και αυτή η επίθεση κατέληξε σε αποτυχία, με σημαντικές απώλειες για τους επιτιθέμενους.

Εξοργισμένος ο Σουλεϊμάν από την ανικανότητα του στρατηγού του διέταξε να τον θανατώσουν και ανέθεσε την επιχείρηση στον Αχμέτ Πασά, έμπειρο πολιορκητή και με γνώσεις μηχανικής. Μόνο με την παρέμβαση των συμβούλων του η οργή του Σουλτάνου καταλάγιασε και χαρίστηκε στον συγγενή του. Ο Αχμέτ με τα διαρκή πυρά του πυροβολικού του προξένησε σημαντικές ζημιές στις οχυρώσεις, ενώ προσπάθησε να σκάψει λαγούμια κάτω από τα τείχη και να αιφνιδιάσει τους αμυνόμενους. Μια νέα επίθεση τον Νοέμβριο κατέληξε σε αποτυχία.

Και οι δύο πλευρές, μετά από πέντε μήνες άγριων μαχών, είχαν φθάσει στα όριά τους. Σε πιο δεινή θέση ήταν οι πολιορκούμενοι, που αντιμετώπιζαν έλλειψη τροφών και πολεμοφοδίων, αφού η βοήθεια από τη Δύση δεν έφθασε ποτέ. Οι οχυρώσεις καταστρέφονταν, χωρίς δυνατότητα επισκευής. Ο αποδεκατισμός της φρουράς δεν ήταν δυνατόν να αντιμετωπισθεί, ενώ αντίθετα στο τουρκικό στρατόπεδο οι τρομακτικές απώλειες αναπληρώνονταν με αφίξεις νέων στρατευμάτων.

Υπό την πίεση του λαού, ο Μέγας Μάγιστρος ζήτησε ανακωχή από τον Σουλτάνο στις 20 Δεκεμβρίου 1522. Δύο μέρες αργότερα, ο Σουλεϊμάν δέχθηκε και ανακοίνωσε τους όρους του, οι οποίοι ήταν αρκούντως γενναιόδωροι και εξέπληξαν τους αμυνόμενους. Ο Σουλεϊμάν απαίτησε από τους Ιππότες να εγκαταλείψουν τη Ρόδο εντός 12 ημερών με την περιουσία και τον οπλισμό τους. Στους ντόπιους, Έλληνες και Λατίνους, έδωσε φορολογική απαλλαγή για πέντε χρόνια και παρείχε τη διαβεβαίωση ότι δεν θα μετέτρεπε τους χριστιανικούς ναούς σε τζαμιά. Αν ήθελαν να εγκαταλείψουν το νησί όφειλαν να το πράξουν εντός τριών ετών.

Την 1η Ιανουαρίου 1523 οι Ιππότες και αρκετοί Έλληνες εγκατέλειψαν τη Ρόδο με προορισμό τη βενετοκρατούμενη Κρήτη. Στη συνέχεια, οι Ιππότες διεκπεραιώθηκαν στη Σικελία και κατέληξαν στη Μάλτα, όπου θα μετονομαστούν σε Ιππότες της Μάλτας και θα τεθούν εκ νέου αντιμέτωποι των Οθωμανών το 1565.

Εν τω μεταξύ, στη Ρόδο ξέσπασαν οι πρώτες ταραχές, όταν οι νικητές έδιωξαν Λατίνους και Έλληνες από το φρούριο, στο οποίο εγκαταστάθηκαν Τούρκοι και Εβραίοι. Η πολιορκία και η άλωση της Ρόδου επιτεύχθηκε με μεγάλο ανθρώπινο κόστος για τους Οθωμανούς (περίπου 50.000 οι νεκροί και οι τραυματίες), αλλά τους διασφάλισε την κυριαρχία τους στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο.

1824

Ελληνικά Χρονικά

Η εφημερίδα Ελληνικά Χρονικά, φύλλο 7 Ιανουαρίου 1825.

Η εφημερίδα Ελληνικά Χρονικά, φύλλο 7 Ιανουαρίου 1825.

Τίτλος εφημερίδας, που εκδιδόταν στο Μεσολόγγι από τον Ελβετό φιλέλληνα Ιωάννη - Ιάκωβο Μάγερ (1798-1826). Το πρώτο φύλλο των Ελληνικών Χρονικών κυκλοφόρησε την Πρωτοχρονιά του 1824 και το τελευταίο στις 20 Φεβρουαρίου 1826.

 

Ο Μάγερ, που είχε σπουδάσει φαρμακευτική και λίγη ιατρική, ήλθε στην Ελλάδα τους πρώτους μήνες της Επανάστασης του '21, για να βοηθήσει στην περίθαλψη των αγωνιζομένων Ελλήνων. Το όνομά του, όμως, συνδέθηκε με τα πρώτα βήματα της ελληνικής δημοσιογραφίας.

Το πρώτο φύλλο της εφημερίδας κυκλοφόρησε την 1η Ιανουαρίου 1824 και τυπώθηκε σ’ ένα μικρό χειροκίνητο πιεστήριο του Μεσολογγίου, ενώ από τις 20 Απριλίου τα Ελληνικά Χρονικά τυπώνονταν σ' ένα πιο σύγχρονο χειροκίνητο πιεστήριο, που είχε φέρει στην Ελλάδα ο Άγγλος συνταγματάρχης Λέστερ Στάγχοπ, από τους ακολούθους του Λόρδου Βύρωνα. Την επιμέλεια της έκδοσης είχε ο Θεσσαλονικιός τυπογράφος Δημήτριος Μεσθενέας (?-1826).

Η εφημερίδα κυκλοφορούσε δύο φορές την εβδομάδα και η τριμηνιαία συνδρομή της κόστιζε έξι ισπανικά τάλληρα. Συχνά αναγκαζόταν να μην είναι συνεπής με το αναγνωστικό της κοινό, λόγω ανυπέρβλητων εμποδίων. «Ζητούμε συγγνώμην από τους κυρίους συνδρομητάς μας διά την διακοπήν, την οποίαν εξ ανάγκης μεταχειριζόμεθα ενίοτε εις την εφημερίδα. Αι συνεχείς ζημίαι, τας οποίας από τον εχθρικόν πυροβολισμόν πάσχει η τυπογραφία, γίνονται αιτίαι αναπόφευκτοι ταύτης της διακοπής…» έγραφε ο Μάγερ στο φύλλο της 19ης Αυγούστου 1825.

Η ύλη της εφημερίδας διαπνεόταν από φιλελεύθερο πνεύμα και περιλάμβανε άρθρα, στα οποία αναπτύσσονταν απόψεις για πολιτειακά και άλλα θέματα. Ο Μάγερ, οπαδός του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου (1791-1865), υποστήριξε το κύρος της Διοίκησης, σε πολλές όμως περιπτώσεις επέκρινε τις ενέργειές της. Τους τελευταίους μήνες της έκδοσής της δημοσιεύονταν ημερολογιακά οι περιγραφές των πολεμικών συγκρούσεων και εξ’ αυτού του λόγου η εφημερίδα αποτελεί πολύτιμη πηγή για την ιστορία της Επανάστασης και ειδικότερα για την πορεία των επιχειρήσεων κατά τη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας του Μεσολογγίου.

Τα Ελληνικά Χρονικά έπαψαν να κυκλοφορούν στις 20 Φεβρουαρίου 1826, όταν μία βόμβα από το τουρκοαιγυπτιακό στρατόπεδο κατέστρεψε ολοκληρωτικά τις εγκαταστάσεις της, λίγες εβδομάδες πριν από την έξοδο των πολιορκημένων. Συνολικά, εκδόθηκαν 211 φύλλα, κάποια από τα οποία διασώζονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη.

Η εφημερίδα επανεκδόθηκε στο Μεσολόγγι στις 13 Φεβρουαρίου 1859 από τον δικηγόρο και λόγιο Αναστάσιο Κ. Γιαννόπουλο. Είχε διαφορετική μορφή και η ύλη της περιείχε αναδημοσιεύσεις άρθρων από τον ελληνικό και διεθνή τύπο. Ήταν εβδομαδιαία και η κυκλοφορία της διάρκεσε έως τις 15 Ιουνίου 1864.

 
 
1966
Τίθεται σε ισχύ στις ΗΠΑ νόμος που επιβάλει την αναγραφή της ένδειξης «Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία» στα πακέτα των τσιγάρων.
 
 
 
1981
Η Ελλάδα γίνεται το 10ο μέλος της ΕΟΚ.
 
1987
Τίθεται σε ισχύ στην Ελλάδα η επιβολή του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ), επιφέροντας μεγάλη αύξηση των τιμών.
 
 

Γεννήσεις

 

1788

Γεώργιος Σταύρος
1788 – 1869

Γεώργιος Σταύρος

Γεώργιος Σταύρος

Ο Γεώργιος Σταύρος ήταν ηπειρώτης έμπορος, τραπεζίτης, Φιλικός και πολιτικός. Υπήρξε ο πρώτος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας κι ένας από τους θεμελιωτές της οικονομικής συγκρότησης του ελληνικού κράτους.

 

Ο Γεώργιος Σταύρος ή Σταύρου γεννήθηκε στα Ιωάννινα την 1η Ιανουαρίου του 1788. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του εμπόρου και πρόκριτου των Ιωαννίνων Ιωάννη Σταύρου ή Τσιαπαλάμου και της Μπαλάσως Κερασάρη, κόρης προκρίτου των Ιωαννίνων. Φοίτησε αρχικά στην Μπαλάνειο και στη συνέχεια στην Καπλάνειο σχολή των Ιωαννίνων και ολοκλήρωσε τις βασικές σπουδές του σε Λύκειο της Βιέννης. Στην πρωτεύουσα των Αψβούργων απέκτησε τις πρώτες εμπορικές γνώσεις, έμαθε να μιλά με ευχέρεια τρεις γλώσσες (Γερμανικά, Γαλλικά και Ιταλικά) και μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

Σημαντικός έμπορος της Βιέννης όταν ξέσπασε η Επανάσταση του '21, βοήθησε ποικιλοτρόπως τους αγωνιζόμενους Έλληνες, με όπλα, πολεμοφόδια και τρόφιμα. Τον Σεπτέμβριο του 1824 έφθασε στην επαναστατημένη Ελλάδα και λίγους μήνες αργότερα διορίστηκε ταμίας του Εκτελεστικού (κάτι σαν Υπουργός Οικονομικών) από τον πρόεδρο του Σώματος Γεώργιο Κουντουριώτη.

 

Γεώργιος Σταύρος

Έλαβε μέρος ως πληρεξούσιος της Ηπείρου στη Γ' Εθνοσυνέλευση Ερμιόνης και Τροιζήνας (1827) και στην Ε' Εθνοσυνέλευση Άργους και Ναυπλίου (1831- 1832). Με την άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελλάδα διορίστηκε σύμβουλός του επί οικονομικών θεμάτων και στη συνέχεια μέλος του τμήματος οικονομικών του Πανελληνίου (συμβουλευτικού οργάνου του Κυβερνήτη) και μέλος της Τριμελούς Επιτροπής της Οικονομίας (οργάνου που υποκαθιστούσε το υπουργείο Οικονομικών). Ταυτόχρονα, υπήρξε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Χρηματιστηριακής Τράπεζας, του πρώτου κρατικού τραπεζικού ιδρύματος στην Ελλάδα.

 

Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια και την επικράτηση των αντικαποδιστριακών, ο Γεώργιος Σταύρος αποσύρθηκε από τα κοινά. Επανήλθε στο προσκήνιο το 1835, όταν ο βασιλιάς Όθωνας τον διόρισε σύμβουλο του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Το 1839 ο γαλλοελβετός φιλέλληνας τραπεζίτης Γαβριήλ Εϋνάρδος, με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις, του απέστειλε το ποσό των 500.000 φράγκων για τη διενέργεια κολλυβιστικών (χρηματιστηριακών) και τραπεζιτικών εργασιών, αλλά και για να διερευνήσει τη δυνατότητα ίδρυσης τράπεζας, καθώς η Εθνική Χρηματιστηριακή είχε διαλυθεί.

Ο Γεώργιος Σταύρου άνοιξε ένα μικρό γραφείο στην Αθήνα, στην Πλατεία Δημοπρατηρίου (στη συμβολή των σημερινών οδών Μητροπόλεως και Αιόλου) και διενεργούσε με μεγάλη επιτυχία κολλυβιστικές και τραπεζιτικές εργασίες. Η επιτυχία του αυτή κίνησε το ενδιαφέρον του βασιλιά Όθωνα και με το νόμο της 30ης Μαρτίου 1841 ιδρύθηκε η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας. Ο Σταύρος διορίσθηκε μέλος της διοικούσας επιτροπής, αλλά πολύ γρήγορα ξεχώρισε για τις ικανότητές του και με απόφαση της γενικής συνέλευσης των μετόχων της 13ης Νοεμβρίου του 1841 ανέλαβε το τιμόνι της νεοσύστατης τράπεζας, το οποίο διατήρησε μέχρι το θάνατό του.

Στα 27 χρόνια που διηύθυνε την Εθνική Τράπεζα, ο Γεώργιος Σταύρος αύξησε το μετοχικό της κεφάλαιο θεαματικά, μερίμνησε για την αγορά οικοπέδου για την οικοδόμηση ιδιόκτητου κτιρίου στην οδό Αιόλου, την ίδρυση υποκαταστημάτων και Ταμιευτηρίου. Με δική του πρωτοβουλία το 1867 ιδρύθηκε το Ταμείο Συντάξεων Προσωπικού Εθνικής Τραπέζης, ο πρώτος ασφαλιστικός οργανισμός εργαζομένων στη χώρα μας.

Ο Γεώργιος Σταύρος πέθανε στις 31 Μαΐου του 1869 από καρδιακή ανακοπή μέσα στο κτίριο του κεντρικού καταστήματος της Εθνικής Τράπεζας, όπου διέμενε. Η Αθήνα τον τίμησε, δίνοντας το όνομά του σε μικρή οδό στη μία πλευρά του κεντρικού κτηρίου της Εθνικής Τράπεζας, μεταξύ των οδών Σταδίου και Αιόλου.

 
 
1863

Πιερ ντε Κουμπερτέν
1863 – 1937

Γάλλος συγγραφέας και παιδαγωγός, γνωστός παγκόσμια ως ο πρωτεργάτης της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων.

 

Ο Πιερ ντε Φρεντί βαρώνος του Κουμπερτέν γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1863 στο Παρίσι και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Γαλλίας. Νεώτατος επισκέφθηκε την Αγγλία και τις ΗΠΑ, όπου παρακολούθησε μαθήματα φυσικής αγωγής, ενώ παράλληλα μελετούσε το βίο των αρχαίων Ελλήνων. Υπήρξε υπέρμαχος της εισαγωγής των αθλοπαιδιών στα σχολεία, εμπνεόμενος από την ανάγκη αναστήλωσης του ηθικού της γαλλικής νεολαίας, μετά την ήττα από τη Γερμανία το 1871 στα πεδία των μαχών.

Το 1892 επηρεασμένος από τη φιλοσοφία των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και τις πεποιθήσεις του άγγλου φιλάθλου Γουίλιαμ Μπρουκς και ελλήνων διανοουμένων διακήρυξε την πρόθεσή του να ανασυστήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες πάνω σε σύγχρονες βάσεις, σε ομιλία του στη Σορβόνη. Τον Ιούνιο του 1894 ως γενικός γραμματέας της Ένωσης των Γαλλικών Αθλητικών Σωματείων (USFSA) οργάνωσε στη Σορβόνη διεθνές συνέδριο για τη διάδοση και μελέτη του φιλαθλητισμού, στο οποίο πήραν μέρος αντιπρόσωποι από 14 χώρες.

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου αποφασίσθηκε η ίδρυση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ), η οποία θα είχε την ευθύνη για την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων, με πρώτο πρόεδρο τον έλληνα αντιπρόσωπο Δημήτριο Βικέλα (23 Ιουνίου). Την ίδια ημέρα το συνέδριο εξέφρασε την ευχή οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες της σύγχρονης εποχής να διεξαχθούν στην Αθήνα.

Με χρηματικό ποσό που συγκεντρώθηκε σε δημόσιο έρανο και με τη συνδρομή του εθνικού ευεργέτης Γεωργίου Αβέρωφ, άρχισαν το 1895 οι εργασίες ανακατασκευής τού καλλιμάρμαρου σταδίου τού Περικλή, όπου τελέσθηκαν το 1896 οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες (25 Μαρτίου - 3 Απριλίου). Αμέσως μετά τους αγώνες, ο Κουμπερτέν ανέλαβε από τον Βικέλα την προεδρία της ΔΟΕ, την οποία διατήρησε έως το 1925, παρότι στο ιδρυτικό της συνέδριο είχε αποφασιστεί η ανά τετραετία αλλαγή του προέδρου.

Το 1906 έλαβε αρνητική και επικριτική στάση απέναντι στη «Μεσολυμπιάδα», που διοργάνωσε η Ελλάδα, με συνέπεια να διαρραγούν οι σχέσεις του με τον παλιό φίλο και συνεργάτη του Δημήτριο Βικέλα. Το 1912 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης κέρδισε με ψευδώνυμο το χρυσό μετάλλιο στη λογοτεχνία για το ποίημά του «Ode au sport» («Ωδή στον αθλητισμό»).

Το 1913 σχεδίασε τη σημαία των Ολυμπιακών Αγώνων, η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας το 1920, ενώ με δική του πρόταση υιοθετήθηκε το ολυμπιακό σύνθημα «Citius, Altius, Fortius» («Γρηγορότερα», «Υψηλότερα», «Δυνατότερα») από τους Ολυμπιακούς του 1924 στο Παρίσι.

Από το πλούσιο συγγραφικό του έργο ξεχωρίζουν τα βιβλία: «Η αγωγή εν Αγγλία» (1888), «Αναμνήσεις της Αμερικής και της Ελλάδος» (1897), «Η ωφέλιμος γυμναστική» (1912), «Δοκίμιον αθλητικής ψυχολογίας» (1913), «Μαθήματα παιδαγωγικής αθλητικής» (1923) και «Η αγωγή των εφήβων κατά τον 20ο αιώνα».

Στην προσωπική του ζωή, ήταν νυμφευμένος από το 1895 με την παιδική του φίλη Μαρί Ροτάν (1861-1963), με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Ζακ (1896-1952) και τη Ρενέ (1902-1968).

Ο Πιερ ντε Κουμπερτέν πέθανε στη Γενεύη της Ελβετίας στις 2 Σεπτεμβρίου 1937, σε ηλικία 74 ετών. Κατ’ επιθυμία του , η καρδιά του τοποθετήθηκε σε αναμνηστική στήλη σε χώρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας, στην Αρχαία Ολυμπία.

 
1924

Αναστάσιος Πεπονής
1924 – 2011

Αναστάσιος Πεπονής

Αναστάσιος Πεπονής

Ο δικηγόρος και πολιτικός Αναστάσιος (Σάκης) Πεπονής υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, με κυριότερη συνεισφορά του στα πολιτικά πράγματα της χώρας την ίδρυση του ΑΣΕΠ για την αξιοκρατική πρόσληψη των δημοσίων υπαλλήλων.

 

Με καταγωγή από το Μεσολόγγι, γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1924 στην Αθήνα και ήταν γιος του δικηγόρου Ιωάννη Πεπονή, γραμματέα του Εκτάκτου Στρατοδικείου στη «Δίκη των Έξι» και βιογράφου του Νικολάου Πλαστήρα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1952 άρχισε να δικηγορεί.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, συμμετείχε στις αντιστασιακές οργανώσεις «Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζομένων Ελλήνων» (ΠΕΑΝ), γνωστή από την ανατίναξη του κτιρίου της προδοτικής ΕΣΠΟ, και «Εθνικός Σύνδεσμος Ανωτάτων Σχολών» (ΕΣΑΣ), ενώ διετέλεσε συντάκτης των αντιστασιακών εφημερίδων «Δόξα» και «Μαχητής».

Το 1951 εξελέγη γενικός γραμματέας και κατόπιν πρόεδρος της Νεολαίας της ΕΠΕΚ του Νικόλαου Πλαστήρα, αλλά διαγράφηκε από το κόμμα επειδή αντιτάχθηκε στις θανατικές εκτελέσεις του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Το 1945 και από το 1950 έως το 1952 συνεργάστηκε με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ).

Επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου διετέλεσε γενικός διευθυντής του ΕΙΡ (1964-1965) και μέλος του δ.σ. του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο ΕΙΡ, προώθησε την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας στο ραδιόφωνο και ίδρυσε τον πρώτο πειραματικό σταθμό τηλεόρασης στην Ελλάδα. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 16ης Ιουλίου 1965, αντιτάχθηκε στο «βασιλικό πραξικόπημα», μεταδίδοντας το μήνυμα καταγγελίας του Γεωργίου Παπανδρέου προς τον ελληνικό λαό («Ιουλιανά» και «Αποστασία»). Το 1966 συμμετείχε στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού «Νέοι Δρόμοι», θεωρητικού οργάνου της Κεντροαριστεράς.

Αμέσως μετά την επικράτηση του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, ο Αναστάσιος Πεπονής συμμετείχε στην αντιδικτατορική οργάνωση ΕΚΔΑ (Εθνικό Κίνημα Δημοκρατικής Αντιστάσεως). Συνελήφθη και καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών. Αποφυλακίστηκε με την πρώτη μερική αμνηστία και συνέχισε τη δράση του. Εκτοπίστηκε δύο φορές. Συνελήφθη άλλες δύο από την ΕΣΑ και μπήκε σε αυστηρή απομόνωση. Υπήρξε μέλος της Εταιρίας Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (ΕΜΕΠ), που διέλυσε η δικτατορία. Επίσης, υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας των «Νέων Κειμένων».

Μετά τη Μεταπολίτευση διετέλεσε μέλος του δ.σ. της Τραπέζης της Ελλάδος (1974) και την περίοδο 1976-1977 ήταν μέλος του Συμβουλίου Επιμορφώσεως Δημοσίων Υπαλλήλων (ΣΕΔΥ).

Το 1976 υπήρξε γενικός γραμματέας της Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ για την Εθνική Ακεραιότητα και Επιβίωση. Το 1977 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στην Α’ Αθηνών, ενώ πρωτοεξελέγη και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος. Το 1979 ήταν μέλος του Κέντρου Μελετών Διαφώτισης (ΚΕΜΕΔΙΑ) του ΠΑΣΟΚ. Επανεξελέγη βουλευτής το 1981 κι έκτοτε εκλεγόταν συνεχώς στην Α’ Αθηνών μέχρι τις εκλογές του 2000.

Υπήρξε ένας από τους 24 βουλευτές, οι οποίοι διετέλεσαν ευρωβουλευτές χωρίς να έχουν εκλεγεί, το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ (1 Ιανουαρίου 1981) έως τη διενέργεια των πρώτων εκλογών για την ανάδειξη των ελλήνων ευρωβουλευτών (18 Οκτωβρίου 1981).

Ανέλαβε κυβερνητικό αξίωμα για πρώτη φορά το 1981, αμέσως μετά τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ως υπουργός Βιομηχανίας και Ενέργειας κι έκτοτε συμμετείχε σταθερά στις περισσότερες κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου.

Οι υπουργικές θητείες του Αναστάσιου Πεπονή

  • Υπουργός Βιομηχανίας και Ενέργειας (20/10/1981- 05/07/1982)
  • Υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου (Ραδιοτηλεοπτικά) (17/01/1984 - 02/07/1984)
  • Υπουργός Βιομηχανίας Ενέργειας και Τεχνολογίας (31/10/1986 - 18/11/1988)
  • Υπουργός Βιομηχανίας Ενέργειας και Τεχνολογίας (18/11/1988 - 18/06/1989)
  • Υπουργός Προεδρίας (17/03/1989 - 18/06/1989)
  • Υπουργός Βιομηχανίας Ενέργειας και Τεχνολογίας (18/06/1989 - 02/07/1989)
  • Υπουργός Προεδρίας (18/06/1989 - 02/07/1989)
  • Υπουργός Βιομηχανίας (23/11/1989 - 13/02/1990)
  • Υπουργός Προεδρίας (13/10/1993 - 08/07/1994)
  • Υπουργός Προεδρίας (08/07/1994 - 28/12/1994)
  • Υπουργός Δικαιοσύνης (08/02/1995 - 15/09/1995)
  • Υπουργός Βιομηχανίας (15/09/1995 - 22/01/1996)
  • Υπουργός Υγείας και Πρόνοιας (22/01/1996 - 25/09/1996)

Το 1984 παραιτήθηκε από υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου, αρμόδιος για τα ραδιοτηλεοπτικά, επειδή διαφώνησε για θέματα της αρμοδιότητάς του. Ως υπουργός αρμόδιος για την ενεργειακή πολιτική, διαπραγματεύθηκε το 1987-1988 και συμφώνησε την εισαγωγή του φυσικού αερίου στην Ελλάδα από την ΕΣΣΔ (Ρωσία) και την Αλγερία και ξεκίνησε το αντίστοιχο έργο. Με την ίδια ιδιότητα εισηγήθηκε και χειρίστηκε τη μεθόδευση και τα μέτρα αποσύνδεσης των ερευνών ξένων εταιρειών για πετρέλαια στο Βόρειο Αιγαίο από ζητήματα εθνικής ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής.

Ως Υπουργός Προεδρίας θέσπισε με το νόμο 2190/94 το Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού (ΑΣΕΠ), που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 3 Μαρτίου 1994 και αποτέλεσε ορόσημο για την αξιοκρατική πρόσληψη των δημοσίων υπαλλήλων. Όμως, στις 12 Δεκεμβρίου παραιτήθηκε από το αξίωμα του, διαμαρτυρόμενος για τη συνεχή υπονόμευση που δεχόταν το εκσυγχρονιστικό νομοθέτημά του και από σημαντικό αριθμό στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Παρέμεινε στη θέση τού υπουργού Προεδρίας μέχρι τις 28 Δεκεμβρίου 1994, οπότε ορκίστηκε ο αντικαταστάτης του Ιωάννης Ποττάκης.

Στις 8 Φεβρουαρίου 1995 ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης, αντικαθιστώντας τον πρώην δικαστικό Γιώργο Κουβελάκη, ο οποίος είχε παραιτηθεί καταγγέλλοντας κέντρα παραεξουσίας που αναιρούσαν το κυβερνητικό έργο.

Ο Αναστάσιος Πεπονής διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ το 1989, αλλά και το 1990 στη Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές της 8ης Απριλίου. Στις 24 Σεπτεμβρίου 1990, στο 2ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, επανεξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, ενώ την 1η Νοεμβρίου εξελέγη τακτικό μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του Κινήματος με 62 ψήφους. Στις 17 Απριλίου 1994, στο 3ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, επανεξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, όπως και στις 30 Ιουνίου 1996, στο 4ο Συνέδριο του κινήματος.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη (1996-2000), διαφώνησε με βασικές επιλογές της κυβέρνησής του και πέρασε στην εσωκομματική αντιπολίτευση, παρότι τον είχε στηρίξει στις εσωκομματικές εκλογές, μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, για την ανάδειξη πρωθυπουργού (18 Ιανουαρίου) και προέδρου του ΠΑΣΟΚ (30 Ιουνίου).

Το πολυποίκιλο συγγραφικό έργο του Αναστασίου Πεπονή περιλαμβάνει τα βιβλία:

  • «Η Εθνικότης του πλοίου κατά το Δημόσιον Διεθνές Δίκαιον» (1961)
  • «Η νομική επιστήμη και το πρόβλημα του αφοπλισμού» (1964)
  • «Προσωπική Μαρτυρία» (Κέδρος, 1970)
  • «Το γλωσσικό μας πρόβλημα σήμερα» (Κέδρος, 1972)
  • «Μεγάλη Επικοινωνία» (Ίκαρος)
  • «Για τη Λαϊκή Κυριαρχία» (Νέα Σύνορα,1976)
  • «Εισαγωγικό σχόλιο στα πολιτικά κείμενα του Γιώργου Θεοτοκά» (Ίκαρος, 1976)
  • «Η συνταγματική αναθεώρηση» (1986)
  • «1961-1981. Τα γεγονότα και τα πρόσωπα» (εκδ.Λιβάνη, 2001)
  • «Για το ζήτημα του Αιγαίου - Τα πετρέλαια, ο Μάρτης του ’87, οι συνοριακές διαφορές, Ευρωπαϊκή Ένωση και η ενεργειακή γέφυρα» (εκδ. Λιβάνη, 2008)

Δημοσίευσε, επίσης, δοκίμιά του στα «Νέα Κείμενα» και στα περιοδικά Συνέχεια», «ΑΝΤΙ», «Τομές» κ.ά.

Ο Αναστάσιος Πεπονής πέθανε στις 8 Αυγούστου 2011, στην Αθήνα, σε ηλικία 87 ετών, από καρδιοναπνευστικά προβλήματα στο Αττικό Νοσοκομείο.

 
 
1947
Ιωάννης Δραγασάκης, έλληνας πολιτικός (ΣΥΡΙΖΑ).
 
 
1957
Ευάγγελος Βενιζέλος, έλληνας πανεπιστημιακός και πολιτικός.
 

 

 

Θάνατοι

μ.Χ.
 
404
 
Άγιος Τηλέμαχος, μοναχός και ερημίτης, που μαρτύρησε για τη χριστιανική πίστη στο Κολοσσαίο της Ρώμης. (Γεν. ?)
 

Άγιος Τηλέμαχος
? – 404

Αναχωρητής και μάρτυς, η μνήμη του οποίου τιμάται από την Εκκλησία την 1η Ιανουαρίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Τηλέμαχος και Τηλεμαχία.

 

Ο Τηλέμαχος έζησε στα τέλη του 4ου και τις αρχές του 5ου αιώνα στην Αίγυπτο. Ήταν οπαδός του αναθεματισμένου Ωριγένη και γι’ αυτό το λόγο εκδιώχθηκε από τη μοναστική κοινότητα της ερήμου της Νιτρίας επί επισκόπου Αλεξανδρείας Θεοφίλου και αναγκάστηκε να μεταβεί στη Ρώμη. 

Σύμφωνα με τον εκκλησιαστικό συγγραφέα Θεοδώρητο (393 - 457), την Πρωτοχρονιά του 404, προσπαθώντας να σταματήσει τις αιματηρές μονομαχίες σ’ ένα στάδιο της Ρώμης (πιθανώς το Κολοσσαίο), προκάλεσε την οργή των θεατών, οι οποίοι τον λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου. Ο αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ονώριος θορυβήθηκε και τρεις ημέρες αργότερα με διάταγμά του κατάργησε τις μονομαχίες στην επικράτειά του.

 
1894
Χάινριχ Ρούντολφ Χερτζ, γερμανός φυσικός, που ασχολήθηκε κυρίως με την εκπομπή και λήψη ραδιοκυμάτων. Στη μονάδα συχνότητας (1 κύκλος ανά δευτερόλεπτο) δόθηκε το όνομά του. (Γεν. 22/2/1857)
 
 
1953
Χανκ Γουίλιαμς, αμερικανός τραγουδιστής της κάντρι. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους του μουσικού αυτού είδους, με 36 τραγούδια του να έχουν μπει στο Top 10 των ΗΠΑ. (Γεν. 17/9/1923)
 

 

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου