Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 16 Οκτ 2018
Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 07:33 – Δύση Ήλιου: 18:47
  • Παγκόσμια Ημέρα Αναισθησιολογίας
  • Παγκόσμια Ημέρα Άρτου
  • Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής
  • Παγκόσμια Ημέρα Σπονδυλικής Στήλης
  • Γιορτάζουν:  Λογγίνος

Σαν Σήμερα...

 

1975
Αρχίζει στο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών η δίκη των υπευθύνων για τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθονται 33 άτομα, ανάμεσά τους ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Δημήτριος Ιωαννίδης.

Η Δίκη του Πολυτεχνείου

Στις 16 Οκτωβρίου 1975 άρχισε η δίκη των κατηγορουμένων για την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Ολοκληρώθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1975 με βαριές καταδίκες για τους πρωταιτίους.
 

Η δίωξη των υπευθύνων για τη σφαγή του Πολυτεχνείου ξεκίνησε με πρωτοβουλία πολιτών στις 5 Σεπτεμβρίου 1974, ενάμισι μήνα μετά την πτώση της δικτατορίας. Ακολούθησε προανάκριση από τον εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημήτριο Τσεβά, ο οποίος παρέδωσε το πόρισμά του στις 14 Οκτωβρίου 1974 στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Αθηνών. Στις 28 Ιουλίου 1975 το Συμβούλιο Εφετών με το βούλευμα υπ’ αριθμόν 677 παρέπεμψε την υπόθεση προς εκδίκαση στο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών.

Η δίκη άρχισε στις 9 το πρωί της 16ης Οκτωβρίου 1975, σε αίθουσα των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού για λόγους ασφαλείας. Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο εφέτης Ιωάννης Κουσουλός και εισαγγελέας της έδρας ο Νικόλαος Γανώσης. Κατηγορούμενοι για 24 φόνους και σωρεία άλλων εγκλημάτων, σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, 33 στρατιωτικοί, αστυνομικοί και πολιτικοί. Ένας από τους κατηγορουμένους, ο πρώην έφεδρος αξιωματικός Ηλίας Τσιαπούρας φυγοδικούσε. Στις τελευταίες σειρές των εδωλίων κάθονταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Δημήτριος Ιωαννίδης για ηθική αυτουργία στις δολοφονίες. 82 δικηγόροι παρέστησαν στη δίκη, είτε ως συνήγοροι υπεράσπισης (Γ. Αλφαντάκης, Α. Ανδρεουλάκος, Ι. Καζάκος κ.ά.), είτε ως συνήγοροι πολιτικής αγωγής (Α. Λυκουρέζος, Ν. Κωνσταντόπουλος, Φ. Κουβέλης, Σπ. Φυτράκης, Ευ. Γιαννόπουλος κ.ά.).

Η ακροαματική διαδικασία κράτησε δυόμιση μήνες και από την αίθουσα παρέλασαν 237 μάρτυρες κατηγορίας και 47 υπεράσπισης. Η απόφαση εκδόθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1975. 20 από τους κατηγορουμένους καταδικάσθηκαν από ποινές φυλάκισης ως ισόβια κάθειρξη και 12 αθωώθηκαν. Ο Δημήτριος Ιωαννίδης και ο Νικόλαος Ντερτιλής καταδικάσθησαν σε ισόβια, ενώ ο αρχηγός των Απριλιανών, Γεώργιος Παπαδόπουλος, καταδικάσθηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη. Έχοντας προηγουμένως και μία ισόβια καταδίκη, θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις φυλακές Κορυδαλλού το 1999, όπως και οι Ιωαννίδης (2010) και Ντερτιλής (2013). Το Φεβρουάριο του 1977 η υπόθεση εκδικάσθηκε σε δεύτερο βαθμό και οι περισσότεροι από τους «δευτεραγωνιστές» αθωώθηκαν.

Οι Κατηγορούμενοι

  • Γεώργιος Παπαδόπουλος, πρώην δικτάτορας, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως.
  • Δημήτριος Ιωαννίδης, υποστράτηγος ε.α., για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.
  • Μιχαήλ Ρουφογάλης, υποστράτηγος ε.α., για πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.
  • Δημήτριος Ζαγοριαννάκος, στρατηγός ε.α., πρώην Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Νικόλαος Εφέσιος, υπουργός κατά τη δικτατορία, για απλή συνέργεια σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, αδελφός του πρώην δικτάτορα και πρώην γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, για ηθική αυτουργία και συνέργεια σε εκτέλεση ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως.
  • Νικόλαος Ντερτιλής, ταξίαρχος ε.α., για ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες και για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Κωνσταντίνος Μαυροειδής, αντιστράτηγος ε.α., για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες.
  • Νικόλαος Ραφαηλάκης, αντιστράτηγος ε,α., πρώην στρατιωτικός διοικητής Αθηνών, για απλή συνέργεια σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Βασίλειος Μπουκλάκος, ταγματάρχης ε.α., πρώην διοικητικός διευθυντής του Ρυθμιστικού Κέντρου (νυν ΕΚΑΒ), για συνέργεια σε ανθρωποκτονίες για επικίνδυνες σωματικές βλάβες, για βλασφημίες και παράνομη οπλοφορία.
  • Λουκάς Χριστολουκάς, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως για απόπειρες άνθρωποκτονιών, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και για παράνομες κατακρατήσεις.
  • Νικόλαος Δασκαλόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής. πρώην αρχηγός Αστυνομίας Πόλεων, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, για απόπειρες ανθρωποκτονιών, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και παράνομες κατακρατήσεις.
  • Δημήτριος Καραγιαννόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, για παράνομες κατακρατήσεις.
  • Λάμπρος Κωνσταντέλος, ανθυπασπιστής, ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο, για απόπειρες ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και φθορά ξένης ιδιοκτησίας σε βάρος πραγμάτων χρησίμων στο κοινό όφελος.
  • Θρασύβουλος Γιοβάνης, ταξίαρχος ε.α., για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως.
  • Μιχαήλ Γουνελάς, υπίλαρχος ε.α., για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως.
  • Παντελής Καραγιάννης, υποστράτηγος, υπαρχηγός Χωροφυλακής, για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών και ανθρωποκτονίες.
  • Σταύρος Βαρνάβας, αντιστράτηγος ε.α., για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών και ανθρωποκτονίες.
  • Θωμάς Μυλωνάς, ενωμοτάρχης Χωροφυλακής, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Νικόλαος Κέφης, μοίραρχος Χωροφυλακής, για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Ιωάννης Λυμπέρης, έφεδρος ανθυπολοχαγός, για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και απόπειρα ανθρωποκτονιών.
  • Αναστάσιος Αναστασίου, λοχαγός, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Κωνσταντίνος Λαδιάς, αστυνομικός διευθυντής, για παράνομες κατακρατήσεις.
  • Νικόλαος Νηστικάκης, αστυφύλακας, για ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Ηλίας Καραδήμας, αστυφύλακας, για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Νικόλαος Κατσάρας, δόκιμος υπαστυνόμος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Αντώνιος Λαζαράκος, αστυφύλακας, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Ευάγγελος Μαντζώρος, οδηγός αυτοκινήτου, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Αθανάσιος Σταυράκης, αστυφύλακας, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Ιωάννης Καλύβας, υπαστυνόμος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Δημήτριος Κατσούλης, ταγματάρχης Χωροφυλακής α.α., για πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.
  • Δημήτριος Πίμπας, ιδιωτικός υπάλληλος, πρώην πράκτορας της ΚΥΠ, για πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.

Οι Kαταδικασθέντες

  • Δημήτριος Ιωαννίδης, υποστράτηγος ε.α., αρχηγός τότε της ΕΣΑ, 7 φορές ισόβια κάθειρξη για ηθική αυτουργία σε επτά ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για 38 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
  • Γεώργιος Παπαδόπουλος, πρώην δικτάτορας, 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών και 10 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
  • Σταύρος Βαρνάβας, αντιστράτηγος ε.α., 3 φορές ισόβια κάθειρξη, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση και διαρκή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για ηθική συναυτουργία τριών ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως, μεταξύ των οποίων και του νεαρού Διομήδη Κομνηνού και 17 άλλων ανθρωποκτόνων αποπειρών.
  • Νικόλαος Ντερτιλής, ταξίαρχος ε.α., ισόβια κάθειρξη και διαρκή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για την ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε βάρος τού νεαρού Μυρογιάννη.
  • Κωνσταντίνος Μαυροειδής, αντιστράτηγος ε.α., τότε αρχηγός της ΑΣΔΕΝ, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση και 7 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απλή συνέργεια σε έξι ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και 37 απόπειρες ανθρωποκτονιών. Το δικαστήριο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
  • Δημήτριος Ζαγοριαννάκος, στρατηγός ε.α., τότε αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, σε 25 χρόνια κάθειρξη και 7 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απλή συνέργεια ανθρωποκτονιών και αποπειρών ανθρωποκτονιών. Το δικαστήριο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
  • Παντελής Καραγιάννης, υποστράτηγος ε.α., πρώην υπαρχηγό της Χωροφυλακής, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση και 10 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απλή συνέργεια σε τρεις ανθρωποκτονίες και 17 απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Ιωάννης Λυμπέρης, πρώην έφεδρος ανθυπολοχαγός, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση και 8 χρόνια στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων για δύο ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και μία απόπειρα ανθρωποκτονίας.
  • Αθανάσιος Σταυράκης, αστυφύλακας, 10 χρόνια κάθειρξη και 5 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Στον καταδικασθέντα αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
  • Λουκάς Χριστολουκάς, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, 3 χρόνια, 6 μήνες και 15 ημέρες φυλάκιση κατά συγχώνευση, για απλή συνέργεια δια παραλείψεως σε 25 επικίνδυνες σωματικές βλάβες ισαρίθμων παθόντων. Του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
  • Μιχαήλ Ρουφογάλης, υποστράτηγος ε.α., τότε διοικητής ΚΥΠ, 3 χρόνια φυλάκιση για πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων.
  • Δημήτριος Κατσούλης, ταγματάρχης Χωροφυλακής ε.α., 2 χρόνια φυλάκιση για πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων.
  • Βασίλειος Μπουκλάκος, ταγματάρχης ε.α., πρώην διοικητικός διευθυντής του Ρυθμιστικού Κέντρου (νυν ΕΚΑΒ), 20 μήνες και 15 ημέρες φυλάκιση κατά συγχώνευση, για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες διαπραχθείσες από αγνώστους, παράνομη οπλοφορία και βλασφημίες.
  • Ιωάννης Καλύβας, υπαστυνόμος, 10 μήνες φυλάκιση για ηθική αυτουργία σε 9 περιπτώσεις σωματικών βλαβών.
  • Μιχαήλ Γουνελάς, υπίλαρχος ε.α., επικεφαλής του άρματος που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, 18 μήνες φυλάκιση κατά συγχώνευση για αυτουργία στη σωματική βλάβη σε βάρος της φοιτήτριας Πέπης Ρηγοπούλου, καθώς και της φθοράς πραγμάτων χρησιμευόντων στο κοινό όφελος.
  • Θρασύβουλος Γιοβάννης, ταξίαρχος ε.α., επικεφαλής της επιχείρησης εκκένωσης του Πολυτεχνείου, 18 μήνες φυλάκιση κατά συγχώνευση για αυτουργία στη σωματική βλάβη σε βάρος της φοιτήτριας Πέπης Ρηγοπούλου, καθώς και της φθοράς πραγμάτων χρησιμευόντων στο κοινό όφελος.
  • Νικόλαος Ραφαηλάκης, αντιστράτηγος ε.α., πρώην στρατιωτικός διοικητής Αθηνών, 12 μήνες φυλάκιση για απλά συνέργεια στις πράξεις των Γουνελά και Γιοβάνη.
  • Δημήτριος Πίμπας, ίδιωτικός υπάλληλος, πρώην πράκτορας της ΚΥΠ, 10 μήνες φυλάκιση για πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων. Στον καταδικασθέντα αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμέλειας.
  • Ηλίας Καραδήμας, αστυφύλακας, που υπηρετούσε κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στο Ρυθμιστικό Κέντρο, 10 μήνες φυλάκιση για επικίνδυνη σωματική βλάβη σε βάρος αγνώστου.
  • Νικόλαος Νηστικάκης, αστυφύλακας, που υπηρετούσε κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στο Ρυθμιστικό Κέντρο, 5 μήνες φυλάκιση για σωματική βλάβη σε βάρος άγνωστου δικηγόρου.

Αθωωθέντες

  • Νικόλαος Εφέσιος, υπουργός κατά τη δικτατορία, για απλή συνέργεια σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, αδελφός του πρώην δικτάτορα και πρώην γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, για ηθική αυτουργία και συνέργεια σε εκτέλεση ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως.
  • Νικόλαος Δασκαλόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής, πρώην αρχηγός Αστυνομίας Πόλεων, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως για απόπειρες ανθρωποκτονιών, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και παράνομες κατακρατήσεις.
  • Δημήτριος Καραγιαννόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, για παράνομες κατακρατήσεις.
  • Λάμπρος Κωνσταντέλος, ανθυπασπιστής, ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο, για απόπειρες ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και φθορά ξένης ιδιοκτησίας σε βάρος πραγμάτων χρησίμων στο κοινό όφελος.
  • Θωμάς Μυλωνάς, ενωμοτάρχης Χωροφυλακής, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Νικόλαος Κέφης, μοίραρχος Χωροφυλακής, για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Αναστάσιος Αναστασίου, λοχαγός, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Κωνσταντίνος Λαδιάς, αστυνομικός διευθυντής, για παράνομες κατακρατήσεις.
  • Νικόλαος Κατσάρας, δόκιμος υπαστυνόμος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Αντώνιος Λαζαράκος, αστυφύλακας, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Ευάγγελος Μαντζώρος, οδηγός αυτοκινήτου, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
 

Γεγονότα

μ.Χ.

 
Αρχίζει η Μάχη της Λειψίας, η αποκληθείσα και Μάχη των Εθνών, μεταξύ των δυνάμεων του Ναπολέοντα και του Έκτου Συνασπισμού (Πρωσίας, Ρωσίας, Μ. Βρετανίας, Αυστρίας, Σουηδίας, Γερμανικών Κρατών).

Η Μάχη της Λειψίας

Πίνακας του Αλεξάντερ Ζάουερβαϊντ (1783-1844), Μουσείο Πούσκιν, Μόσχα.

Πίνακας του Αλεξάντερ Ζάουερβαϊντ (1783-1844), Μουσείο Πούσκιν, Μόσχα.

Γνωστή και ως Μάχη των Εθνών, διεξήχθη κοντά στη γερμανική πόλη της Λειψίας από τις 16 έως τις 19 Οκτωβρίου 1813. Εντάσσεται στο πλαίσιο των Ναπολεοντείων Πολέμων (1800 - 1815) και θεωρείται η μεγαλύτερη μάχη στην Ευρώπη πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με την εμπλοκή άνω των 500.000 στρατιωτών.

 

Μετά την καταστροφική εκστρατεία του στη Ρωσία (1812), ο Ναπολέων δεν το έβαλε κάτω και προσπάθησε να επανακτήσει την κυριαρχία του στα γερμανικά εδάφη. Με δυνάμεις που δεν ξεπερνούσαν τις 200.000 σημείωσε δύο δύσκολες νίκες επί των ρωσοπρωσικών δυνάμεων το Μάιο του 1813 στο Λίτζεν και το Μπάουτζεν.

Προ του νέου κινδύνου, οι αντιγαλλικές δυνάμεις αναδιοργανώθηκαν και συγκρότησαν τον Έκτο Συνασπισμό. Τον αποτελούσαν η Μεγάλη Βρετανία, η Πρωσία, η Ρωσία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Αυστρία, η Σουηδία και ορισμένα γερμανικά κρατίδια, που μπορούσαν να κινητοποιήσουν έως ένα εκατομμύριο στρατιώτες. Τη γενική αρχηγία είχε ο πρώσος στρατάρχη Γκέμπχαρντ φον Μπλίχερ, με αντικειμενικό στόχο την εκδίωξη των Γάλλων από την Κεντρική Ευρώπη.

Μετά την αποτυχία κατάληψης του Βερολίνου από τον στρατάρχη Ουντινό, ο Ναπολέων με τον στρατό του κινήθηκε δυτικά. Διέσχισε τον Έλβα στα τέλη Σεπτεμβρίου και στρατοπέδευσε κοντά στη Λειψία, με σκοπό να προστατεύσει τις γραμμές ανεφοδιασμού του και να αντιμετωπίσει εκεί τους Συμμάχους.

Η μεγάλη μάχη ξεκίνησε το πρωί της 16ης Οκτωβρίου, με επίθεση των συμμάχων από βορρά και νότο. Ο Ναπολέων έριξε στο πεδίο της μάχης 190.000 άνδρες και οι Σύμμαχοι 330.000. Και οι δύο πλευρές διέθεταν αξιοσημείωτη δύναμη πυρός με 2.500 κανόνια. Η πρώτη μέρα της μάχης βρήκε επιτιθέμενους και αμυνόμενους στα χαρακώματα.

Την επόμενη μέρα, η θέση των Γάλλων δυσκόλεψε αρκετά. Το Ιππικό των Συμμάχων ανέλαβε δράση και ο ανεφοδιασμός και οι ενισχύσεις ήταν εύκολη υπόθεση γι' αυτούς. Στις 18 Οκτωβρίου οι Σύμμαχοι επιτέθηκαν απ' όλα τα σημεία του ορίζοντα και η θέση του Ναπολέοντα έγινε δύσκολη μετά και την αποχώρηση των Σαξόνων συμμάχων του, που αυτομόλησαν προς το στρατόπεδο του Συνασπισμού.

Τις πρωινές ώρες της 19ης Οκτωβρίου ο Ναπολέων άρχισε την υποχώρηση προς τα δυτικά, πάνω από τη μόνη διαθέσιμη γέφυρα του ποταμού Έλστερ. Όλα πήγαιναν καλά, ώσπου ένας τρομαγμένος δεκανέας ανατίναξε τη γέφυρα, ενώ ήταν γεμάτη από γάλλους στρατιώτες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παγιδευτεί μέσα στη Λειψία δύναμη 30.000 ανδρών, την οποία αποτελούσαν η οπισθοφυλακή και οι τραυματίες Γάλλοι. Οι περισσότεροι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι, ενώ αρκετοί πνίγηκαν, προσπαθώντας να περάσουν κολυμπώντας τον ποταμό.

Οι απώλειες ήταν μεγάλες και για τις δύο πλευρές. Ο Ναπολέων έχασε 46.000 άνδρες, ενώ 21.000 τραυματίστηκαν, 15.000 αιχμαλωτίστηκαν και 325 κανόνια καταστράφηκαν. Μεταξύ των νεκρών, ο στρατάρχης Πονιατοφσκί που πνίγηκε προσπαθώντας να διαβεί τον ποταμό Έλστερ, οι σωματάρχες Λοριστόν και Ρενιέ, και ακόμη 15 στρατηγοί. Οι Σύμμαχοι έχασαν περίπου 52.000 άνδρες.

Η Μάχη της Λειψίας σήμανε το τέλος της Γαλλικής Αυτοκρατορίας στα ανατολικά του Ρήνου και την αρχή του τέλους για τον Κορσικανό στρατηλάτη.

 
 
 
Εκδηλώνεται κίνημα κατώτερων αξιωματικών του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού υπό τον υποπλοίαρχο Κωνσταντίνο Τυπάλδο, με συνδικαλιστικά αιτήματα. Θα κατασταλεί με αιματηρό τρόπο.

Στρατιωτικά Κινήματα στην Ελλάδα

 

Η δημοκρατική ομαλότητα έχει ανατραπεί ουκ ολίγες φορές στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Καταγράφονται περισσότερα από τριάντα στρατιωτικά κινήματα και αντικινήματα, που εκδηλώθηκαν από το 1831 έως και το 1975.

 
 
 
Ο Γουόλ Ντίσνεϊ ιδρύει την κινηματογραφική εταιρία Disney, που κυριαρχεί έως και σήμερα στον τομέα των κινουμένων σχεδίων.

Γουόλτ Ντίσνεϊ
1901 – 1966

Ο κορυφαίος, ίσως, παραμυθάς του 20ου αιώνα. Υπήρξε ο «πατέρας» του Μίκυ Μάους και ο άνθρωπος που το όνομά του ταυτίστηκε με τη μαγεία των κινούμενων σχεδίων.

 

Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ (Walt Disney) γεννήθηκε στο Σικάγο στις 5 Δεκεμβρίου 1901. Αφού μετήλθε διαφόρων επαγγελμάτων και πήρε μέρος ως οδηγός ασθενοφόρου στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αποφάσισε το 1920 ότι η δημιουργία κινουμένων σχεδίων ήταν η δουλειά που του ταίριαζε. Αρχικά εργαζόταν για 40 δολάρια την εβδομάδα (29 Ιανουαρίου 1920). Το 1923 μετακόμισε στην Καλιφόρνια κι έστησε το δικό του στούντιο σ' ένα εγκαταλελειμμένο γκαράζ.

Στο ταπεινό αυτό μέρος γεννήθηκε από τη γραφίδα του ο Μίκυ Μάους, η διασημότερη ίσως φιγούρα στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων, αλλά και ο Πλούτο, ο Ντόναλντ, ο Γκούφι και πολλοί άλλοι «χάρτινοι» ήρωες, που τέρπουν και θέλγουν ακόμη και σήμερα εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο, γιατί όχι και ενήλικες!

Η πρώτη εμφάνιση του Μίκυ Μάους στον ομιλούντα κινηματογράφο έγινε το 1928 στην επτάλεπτης διάρκειας ταινία «Ατμόπλοιο Γουίλι». Σταθμός στην καριέρα του Γουόλτ Ντίσνεϊ υπήρξε η ταινία «Φαντασία» το 1937. Ένας συνδυασμός κινουμένων σχεδίων και κλασσικής μουσικής, ένα πρώιμο «βίντεο-κλιπ» μεγάλων διαστάσεων, που έχει περάσει στο Πάνθεον της έβδομης τέχνης.

Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ γύρισε συνολικά 600 ταινίες, κερδίζοντας συνολικά 22 Όσκαρ. Μερικές από αυτές θα μείνουν στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων, όπως η «Χιονάτη και οι 7 Νάνοι», η «Μπάμπι», «Η Λαίδη και ο αλήτης» και «Το βιβλίο της ζούγκλας».

Πέθανε στις 15 Δεκεμβρίου 1966 από καρδιακή προσβολή. Υπήρξε μανιώδης καπνιστής και η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί δραματικά εξαιτίας του καρκίνου των πνευμόνων, που τον ταλαιπωρούσε. Η σορός του αποτεφρώθηκε δύο μέρες αργότερα και η τέφρα του τοποθετήθηκε σε κενοτάφιο στο Γκλέντεϊλ της Καλιφόρνιας. Τα λεγόμενα περί παγώματος της σορού του μέχρι να ανακαλυφθεί θεραπεία για τον καρκίνο, που θα τον επαναφέρει στη ζωή, είναι αστικός μύθος.

Στα 43 χρόνια της χολιγουντιανής καριέρας του ασχολήθηκε με κάθε πλευρά της σόου-μπιζ. Στην κυριολεξία διαμόρφωσε αυτό που αποκαλούμε σήμερα λαϊκή ψυχαγωγία, ιδιαίτερα και μέσα από τις Disneyland, τα θεματικά πάρκα, που ο ίδιος εμπνεύστηκε. Για κάποιους, ο Ντίσνεϊ υπήρξε ένας από τις πυλώνες του αμερικάνικου πολιτιστικού ιμπεριαλισμού.

Το έργο του συνεχίζει η εταιρεία «Disney», που ίδρυσε το 1923 μαζί με τον αδελφό του Ρόι. Πρόκειται για ένα γίγαντα, πλέον, στον τομέα της ψυχαγωγίας, με τζίρο 35 δισεκατομμυρίων δολαρίων (2006), προσωπικό 133.000 υπαλλήλων και σημαντικές επιτυχίες, όπως «Η μικρή Γοργόνα», «Toy Story», «Μουλάν», «Ο βασιλιάς των Λιονταριών» και οι «Πειρατές της Καραϊβικής», η πρώτη ακατάλληλη ταινία (Κ-13) στην ιστορία της Disney.

 
 
 
Η Κίνα πραγματοποιεί την πρώτη πυρηνική δοκιμή της και γίνεται η πέμπτη χώρα που εισέρχεται στο κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων, μετά τις ΗΠΑ, τη Σοβιετική Ένωση, τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία.
 

 

Γεννήσεις

μ.Χ.

1745

Ολάουντα Εκουϊάνο
1745 – 1797

Ο Αφρικανός Ολάουντα Εκουϊάνο έζησε μεγάλος μέρος της ζωής ως δούλος και υπήρξε υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας μέσα από το συγγραφικό του έργο. Ήταν γνωστός και με το όνομα Γκουστάβους Βάσα, το οποίο του το είχε δώσει ένας από τους κυρίους του.

 

Γεννήθηκε κοντά στο χωριό Μπίνι της σημερινής Μπουργκίνα Φάσο (πρώην Άνω Βόλτα) περί το 1745 (16 Οκτωβρίου 1745, κατά μια εκδοχή) και σε ηλικία 12 ετών πουλήθηκε ως δούλος.Έζησε στα νησιά Μπαρμπέιντος της Καραϊβικής και την βρετανική αποικία της Βιρτζίνια. Έλαβε μέρος σε πολλά ταξίδια με τον κύριό του και απέκτησε περιορισμένη μόρφωση προτού τού παραχωρήσει την ελευθερία του το 1767, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αγγλία.

Εκεί αναδείχθηκε σε δραστήριο μαχητή κατά της δουλείας, ταξιδεύοντας και δίνοντας διαλέξεις κατά της απάνθρωπης συμπεριφοράς των Βρετανών δουλοκτητών. Το 1787, ανέλαβε να μεταφέρει με το πλοίο «Βέρνον», περί τους 500 απελευθερωμένους δούλους στη Φρίταουν της σημερινής Σιέρα Λεόνε, προκειμένου να δημιουργήσουν εκεί έναν οικισμό.

Το 1789, δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του με τίτλο «The Interesting Narrative of the Life of Olaudah Equiano, Or Gustavus Vassa, The African» ( «Η ενδιαφέρουσα αφήγηση της ζωής του Ολάουντα Εκουιάνο, ή Γκουστάβους Βάσα, του Αφρικανού», στην οποία λαμβάνει έντονα θέση κατά της δουλείας και παρέχει ενδιαφέρουσα και λεπτομερή περιγραφή της ζωής στην Αφρική της εποχής του. Δείχνει απέραντη υπερηφάνεια για τη μαύρη φυλή και δεν διστάζει να επιτεθεί εναντίον των Αφρικανών εκείνων που έκαναν δουλεμπόριο, ενώ προβάλλει όχι μόνο τις αδικίες και τις ταπεινώσεις που υφίσταντο οι δούλοι, αλλά και την καλοσύνη όσων από τους λευκούς τούς φέρονταν καλά.

Το βιβλίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία στην Αγγλία και ενίσχυσε τα επιχειρήματα των Βρετανών υπερμάχων για την κατάργηση της δουλείας, που επιτεύχθηκε τελικά με το νόμο του 1807 (Slave Trade Act 1807) για την κατάργηση του δουλεμπορίου.

Ο Ολάουντα Εκουϊάνο πέθανε στο Λονδίνο στις 31 Μαρτίου 1797. Ήταν νυμφευμένος και πατέρας δύο κοριτσιών.

 
 
 
Όσκαρ Ουάιλντ, ιρλανδός συγγραφέας. («Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι») (Θαν. 30/11/1900)
 
 
Καρλ Κάουτσκι, γερμανός πολιτικός και από τους θεωρητικούς της σοσιαλδημοκρατίας. (Θαν. 17/10/1938)

Καρλ Κάουτσκι
1854 – 1938

Διακεκριμένος θεωρητικός του Μαρξισμού και της σοσιαλδημοκρατίας.

 

Ο Καρλ Κάουτσκι (Karl Kautsky) γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1854 στην Πράγα και σε ηλικία επτά ετών μετανάστευσε με την οικογένειά του στη Βιέννη. Σπούδασε φιλοσοφία και ιστορία στο πανεπιστήμιο της πόλης και το 1874 έγινε μέλος του Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος της Αυστρίας (SPO).

To 1881 ασπάζεται τις μαρξιστικές ιδέες με την προτροπή του φίλου του Έντουαρντ Μπερνστάιν και τον ίδιο χρόνο, σ' ένα ταξίδι του στο Λονδίνο, γνωρίζει τον Μαρξ και τον Έγκελς. Δύο χρόνια αργότερα εκδίδει στη Στουτγάρδη το περιοδικό «Νέα Εποχή», που προπαγανδίζει τις μαρξιστικές ιδέες και αποτελεί κύρια πηγή βιοπορισμού του έως το 1917, οπότε και θα παραμείνει στη θέση του εκδότη.

Το 1891 ως μέλος των Σοσιαλδημοκρατών της Γερμανίας (SPD) διαμορφώνει την πολιτική του κόμματος με το «Πρόγραμμα της Ερφούρτης», που συνέγραψε μαζί με τους Άουγκουστ Μπέμπελ και Έντουαρντ Μπέρνσταϊν. Το SPD υποστέλλει τη σημαία του επαναστατικού αγώνα και διακηρύσσει ότι ο βασικός του στόχος παραμένει η κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, η οποία θα επιτευχθεί με τη νόμιμη πολιτική δράση.

Ο Κάουτσκι πίστευε ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει από τη φύση του και ότι καθήκον των σοσιαλιστών είναι η βελτίωση της ζωής των εργαζομένων και όχι η προετοιμασία της επανάστασης, που είναι αναπόφευκτη. Οι απόψεις του προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων στους κόλπους των μαρξιστών, με πρώτο και καλύτερο τον Φρίντριχ Ένγκελς.

Πάντως, μετά τον θάνατο του Ένγκελς, ο Κάουτσκι θα αναγνωρισθεί ως ο σπουδαιότερος θεωρητικός του Μαρξισμού και θα συγκρουσθεί με τον μέντορά του Μπέρνσταϊν, ο οποίος υποστήριζε πιο ρεφορμιστικές θέσεις, όπως την κατάργηση της πάλης των τάξεων και τη συνεργασία με τον ταξικό εχθρό προς όφελος της εργατικής τάξης.

Το 1914 ο Κάουτσκι ψήφισε μαζί με τους συντρόφους του στο κόμμα την έξοδο της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς θεωρούσε ότι η χώρα του διεξήγαγε έναν αμυντικό πόλεμο κατά της τσαρικής Ρωσίας. Θα αναθεωρήσει την άποψή του ένα χρόνο αργότερα. Θα αποχωρήσει από το SPD και θα προσχωρήσει στο αντιπολεμικό Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (USPD), μαζί με τη φίλη του Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Η ήττα της Γερμανίας στον πόλεμο προκάλεσε τη Νοεμβριανή Επανάσταση (1918), που σήμανε την κατάργηση της Μοναρχίας και την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Ο Κάουτσκι χρημάτισε για λίγο Υφυπουργός Εξωτερικών στη βραχύβια κυβέρνηση SPD-USPD και δούλεψε για την ανακάλυψη και στοιχειοθέτηση των εγκλημάτων πολέμου της Αυτοκρατορικής Γερμανίας.

Από το 1919 η πολιτική του παρουσία άρχισε να εξασθενεί. Το 1920 αποχώρησε από το USPD και επανήλθε στο SPD. Την περίοδο αυτή είχε ξεκινήσει η διαμάχη του με τον Λένιν για τη φύση του σοβιετικού καθεστώτος. Στα βιβλία του «Μαρξισμός και Μπολσεβικισμός: Δημοκρατία και Δικτατορία» και «Σοσιαλδημοκρατία εναντίον Κομμουνισμού», ο Κάουτσκι εξέφρασε την άποψη ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν απλώς μια αλλαγή φρουράς και ότι δημιούργησε μια νέα δικτατορία, που αντικατέστησε την παλιά τσαρική.

Χαρακτήριζε τους Μπολσεβίκους συνωμοτική οργάνωση, η οποία κέρδισε την εξουσία με πραξικόπημα και δημιούργησε μία γραφειοκρατική κοινωνία, επιτρέποντας στον δυτικό καπιταλισμό να κουκουλώσει τα δικά του προβλήματα. Ο Λένιν ανταπάντησε υπερασπιζόμενος τις κατακτήσεις της Σοβιετικής Ένωσης, με την περίφημη μπροσούρα του «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

Ο Καρλ Κάουσκι άφησε τη Γερμανία το 1924 και επέστρεψε στη Βιέννη. Παρέμεινε εκεί μέχρι την προσάρτηση της Αυστρίας από το Χίτλερ (12 Μαρτίου 1938), οπότε εγκατέλειψε τη Βιέννη και αυτοεξορίστηκε στο Άμστερνταμ. Πέθανε στις 17 Οκτωβρίου 1938, αφήνοντας στη ζωή τη γυναίκα του Λουίζ και τα τρία παιδιά τους: τον Φέλιξ, τον Μπένεκτιτ και τον Καρλ.

Στον Καρλ (Κάρολο) Κάουτσκι οφείλει το βαφτιστικό του όνομα ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας. Ο νονός του στρατηγός Βλάχος ήταν θαυμαστής του μαρξιστή στοχαστή.

Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του:

  • «Το Κεφάλαιο», εκλαϊκευμένη έκδοση του μείζονος έργου του Κάρολου Μαρξ. («Δωρικός»)
  • «Η Κοινωνική Επανάσταση» («Παπαζήσης»)
 
1890

Μάικλ Κόλινς
1890 – 1922

Ήρωας του Ιρλανδικού Αγώνα της Ανεξαρτησίας και πολιτικός, το «Γελαστό Παιδί» του τραγουδιού του Μίκη Θεοδωράκη.

 

Ο Μάικλ Τζέιμς Κόλινς (Michael James Collins στα αγγλικά, Mícheál Séamus Ó Coileáin στα Ιρλανδικά) γεννήθηκε στο Κλονακίλτι της κατεχόμενης από τους Άγγλους Ιρλανδίας στις 16 Οκτωβρίου 1890. Ήταν το τρίτο από τα οκτώ παιδιά του Μάικλ Τζον Κόλινς, αγρότη, λάτρη των μαθηματικών και μέλους μιας μυστικής οργάνωσης για την απελευθέρωση της Ιρλανδίας.

Ο μικρός Μάικλ ήταν ένα προικισμένο παιδί, με δυναμικό ταμπεραμέντο, που ζούσε και ανέπνεε για την αποτίναξη του βρετανικού ζυγού από την πατρίδα του. Σε ηλικία 15 ετών εγκατέλειψε το σχολείο και δούλεψε ως ταχυδρομικός στο Λονδίνο και θεληματάρης σε μια χρηματιστηριακή εταιρεία. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Λονδίνο σπούδασε νομικά και εντάχθηκε, όπως και ο πατέρα του, στην «Ιρλανδική Ρεπουμπλικανική Αδελφότητα» (IRB), μία μυστική οργάνωση που όρκιζε τα μέλη της στην απελευθέρωση της Ιρλανδίας και ήταν υπεύθυνη για τις σημαντικότερες εξεγέρσεις του 19ου αιώνα.

Στις αρχές του 1916 επέστρεψε στο Δουβλίνο και προσελήφθη σ’ ένα δικηγορικό γραφείο. Λίγους μήνες αργότερα έλαβε ενεργό μέρος στην «Εξέγερση του Πάσχα» (24 Απριλίου 1916), που, αν και απέτυχε, άνοιξε τον δρόμο πέντε χρόνια αργότερα για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας. Συνελήφθη, κρατήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και απολύθηκε το Δεκέμβριο του 1916.

O Μάικλ Κόλινς ως υπουργός Οικονομικών

Στις βρετανικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 1918, πλειοψήφησε στην Ιρλανδία το κόμμα Σιν Φέιν («Εμείς οι ίδιοι»), που υποστήριζε την ανεξαρτησία της χώρας, με επικεφαλής τον Ίμον Ντε Βαλέρα και επίλεκτο μέλος τον Μάικλ Κόλινς. Οι ιρλανδοί βουλευτές συγκρότησαν στο Δουβλίνο προσωρινή κυβέρνηση και Εθνοσυνέλευση («Ντάιλ Έρεαν»), η οποία ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας. Ο αιρετός πρόεδρος Ίμον Ντε Βαλέρα και ο αντιπρόεδρος Άρθουρ Γκρίφιθ ήταν στη φυλακή και μεγάλο μέρος της ευθύνης τους περιήλθε στον Κόλινς, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος υπουργός Εσωτερικών του Σιν Φέιν. Στη συνέχεια οργάνωσε την απόδραση του Ντε Βαλέρα από τη φυλακή Λίνκολν (Φεβρουάριος 1919) και ο ίδιος έγινε υπουργός Οικονομικών.

Ο Κόλινς διακρίθηκε, κυρίως, για τις στρατιωτικές του ικανότητες κατά τη διάρκεια του Αγγλοϊρλανδικού Πολέμου (1919-1921). Δημιούργησε μικρές και ευκίνητες ομάδες ανταρτών («flying columns»), οι οποίες χτυπούσαν γρήγορα αγγλικούς στόχους και εξαφανίζονταν. Οι ομάδες αυτές βασιζόταν στην καθοδήγηση τοπικών ηγετών, στην καλή γνώση της περιοχής όπου δρούσαν και στη στενή σχέση με το λαό της, που αντιστάθμιζε την έλλειψη εφοδίων. Αυτή η τακτική ανέδειξε τον Μάικλ Κόλινς ως έναν από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς του ανταρτοπολέμου, που αργότερα αντιγράφτηκε από την ΕΟΚΑ στην Κύπρο. Ως κύριος σχεδιαστής και συντονιστής του επαναστατικού κινήματος στην Ιρλανδία, ήταν στην πρώτη θέση της λίστας με τους καταζητούμενους από τους Βρετανούς, που τον είχαν επικηρύξει αντί 10.000 λιρών.

Μετά την ανακωχή του Ιουλίου 1921, ο Γκρίφιθ και ο Κόλινς ήταν οι απεσταλμένοι του Ντε Βαλέρα στο Λονδίνο για τις διαπραγματεύσεις ειρήνης (Οκτώβριος - Δεκέμβριος 1921). Η Συνθήκη της 6ης Δεκεμβρίου 1921 υπογράφηκε από τον Γκρίφιθ, με την πεποίθηση ότι ήταν η πιο ευνοϊκή που μπορούσε να επιτευχθεί την εποχή εκείνη για την Ιρλανδία και με την απόλυτη βεβαιότητα ότι έτσι υπέγραφε τη δική του καταδίκη σε θάνατο. Η Συνθήκη εκχωρούσε στην Ιρλανδία καθεστώς αυτοκυβερνώμενης πολιτείας (dominion) με την επωνυμία Ιρλανδικό Ελεύθερο Κράτος, στο πλαίσιο της Βρετανικής Κοινοπολιτείας.

Οι όροι για τη διχοτόμηση της Ιρλανδίας σε βόρεια και νότια, καθώς και ο όρκος πίστης στο αγγλικό στέμμα ήταν απαράδεκτοι για τον Ντε Βαλέρα και τους άλλους εθνικιστές ηγέτες. Η πειστικότητα του Κόλινς οδήγησε στην αποδοχή της Συνθήκης, που ψηφίστηκε από την Ιρλανδική Συνέλευση με μικρή πλειοψηφία. Σχηματίστηκε προσωρινή διακυβέρνηση, με πρόεδρο τον Γκρίφιθ και πρωθυπουργό τον Κόλινς.

Σχεδόν αμέσως ξέσπασαν στασιαστικές κινήσεις κατά της Συνθήκης. Ο Κόλινς απέφυγε να λάβει μέτρα εναντίον των πρώην συναδέλφων του, ώσπου επαναστάτες του Ιρλανδικού Ρεπουμπλικανικού (Δημοκρατικού) Στρατού (IRA) κατέλαβαν τα «Τέσσερα Δικαστήρια» στο Δουβλίνο, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα τον εμφύλιο πόλεμο. Ο Κόλινς ανέλαβε την αρχηγία του στρατού και κατέστειλε τη στάση. Μετά το θάνατο του Γκρίφιθ (12 Αυγούστου 1922) ήταν ο μόνος κυρίαρχος κι έτσι ανέλαβε και την προεδρία της κυβέρνησης.

Δέκα μέρες αργότερα ήρθε και το δικό του τέλος. Ενώ βρισκόταν σε περιοδεία στην περιφέρειά του στο δυτικό Κορκ, πυροβολήθηκε σε ενέδρα στο Μπιλ Να Μπλαθ και πέθανε στις 22 Αυγούστου 1922. Ο θάνατός του σκεπάστηκε από αχλύ μυστηρίου κι ακόμα και σήμερα εγείρει θεωρίες συνωμοσίας.

Σχετικά

  • Τον Απρίλιο του 1962 ανέβηκε στην Αθήνα το θεατρικό έργο του ιρλανδού συγγραφέα Μπρένταν Μπίαν «Ένας Όμηρος». Στην παράσταση ακουγόταν το τραγούδι «Το γελαστό παιδί», που θρηνούσε το χαμό του Μάικλ Κόλινς. Ο Βασίλης Ρώτας μετέφρασε το ποίημα του Μπίαν από τα αγγλικά και ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε τη μουσική. Το τραγούδι γνώρισε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία και συνδέθηκε με ελληνικά συμβάντα (δολοφονία Λαμπράκη κ.ά.).
  • Η ζωή και ο αγώνας του Κόλινς πέρασαν και στον κινηματογράφο το 1996, από τον συμπατριώτη του σκηνοθέτη Νιλ Τζόρνταν. Η ταινία «Μάικλ Κόλινς ο επαναστάτης», με τον Λίαμ Νίσον στον επώνυμο ρόλο, απέσπασε το Χρυσό Λιοντάρι καλύτερης ταινίας και βραβείο καλύτερης ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας και Όσκαρ καλύτερης φωτογραφίας και μουσικής.
 
 
 
 
Ελευθερία Αρβανιτάκη, ελληνίδα τραγουδίστρια.
 

 

 

Θάνατοι

μ.Χ.

 
Ζιλ Ριμέ, γάλλος ποδοσφαιρικός παράγοντας, εμπνευστής του Παγκοσμίου Κυπέλλου. (Γεν. 14/10/1873)
 
 
Μιχάλης Σουγιούλ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Μιχαήλ Σουγιουλτζόγλου, έλληνας συνθέτης της ελαφράς μουσικής. (Γεν. 1/8/1906)
 
 
Γιάννης Δαλιανίδης, έλληνας σκηνοθέτης. (Γεν. 31/12/1923)

 

 

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου