Γεγονότα

• 238 – Ο Γορδιανός Α΄ και ο γιος του Γορδιανός Β΄ ανακηρύσσονται Ρωμαίοι αυτοκράτορες.
• 871 – Ο Έθελρεντ του Ουέσεξ και του Κεντ ηττάται από τους Δανούς στη μάχη του Μέρτον.
• 1594 O Ερρίκος της Ναβάρας μπαίνει στο Παρίσι, ως βασιλιάς Ερρίκος ο Δ και ξεκινά τη δυναστεία των Βουρβόνων, που από το 1700 επεκτάθηκαν και στην Ισπανία, όπου βασιλεύουν ακόμη (βασιλιάς Φελίπε ο ΣΤ’).
•  
  
• 

  Η αποκαθήλωση

  
  1599 Γεννιέται ο Φλαμανδός ζωγράφος Άντονι Βαν Ντάικ. Ο Σερ Άντονι βαν Ντάικ (Anthony van Dyck, ορθή προφορά Άντονι φαν Ντάικ, Αμβέρσα, 22 Μαρτίου 1599 – Λονδίνο, 9 Δεκεμβρίου 1641),  ήταν Φλαμανδός ζωγράφος της μπαρόκ τεχνοτροπίας του 17ου αιώνα, ιδιαίτερα παραγωγικός στον τομέα των πορτρέτων Ευρωπαίων αριστοκρατών, αλλά και πινάκων με θρησκευτικά θέματα και σκηνές της μυθολογίας. Ήταν, επίσης, επιδέξιος σχεδιαστής και χαράκτης.
• 1622 – Η Σφαγή του Τζέιμσταουν: Ινδιάνοι σκοτώνουν στο Τζέιμσταουν της Βιρτζίνια 347 Άγγλους αποίκους, το ένα τρίτο του πληθυσμού της αποικίας.

• 

  1821 – Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με 2.000 άνδρες καταλαμβάνει τους λόφους της Καλαμάτας προς τη Σπάρτη. Ο Παπαφλέσσας με τον Αναγνωσταρά και τον Σταματελόπουλο «πιάνουν» την άλλη πλευρά. Η πόλη βρίσκεται σε ελληνικό κλοιό.

• 

  1821 – Οι επαναστάτες μπαίνουν στην Πάτρα. Ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος και ο Ανδρέας Λόντος υψώνουν επαναστατική σημαία (κόκκινη με μαύρο σταυρό στη μέση). Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός κατασκευάζει ξύλινο σταυρό, τον οποίο τοποθετεί στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου. Στο σταυρό αυτό ορκίζονται οι επαναστάτες.
• 1832 πέθανε ο γερμανός ποιητής, συγγραφέας και φιλόσοφος, Γιόχαν Βόγκλφανγκ φον Γκαίτε. Ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε (Johann Wolfgang von Goethe, Φρανκφούρτη, 28 Αυγούστου 1749 – Βαϊμάρη, 22 Μαρτίου 1832) ήταν παγκοσμίου αναστήματος Γερμανός ποιητής, μυθιστοριογράφος, δραματουργός, θεωρητικός της Τέχνης, φυσιοδίφης και φιλέλληνας.

  Η οικογένεια του ήταν μια από τις πιο εύπορες στη Φρανκφούρτη και του προσέφερε πολλές δυνατότητες μόρφωσης. Σε ηλικία 15 χρονών έγραψε τα πρώτα του ποιήματα, τα οποία στη συνέχεια κατέστρεψε. Το 1765 ξεκίνησε σπουδές Νομικής στη Λειψία κατόπιν επιθυμίας του πατέρα του. Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τις εικαστικές τέχνες. Στην Λειψία ήρθε σε επαφή με το έντονο ελληνικό στοιχείο της πόλης. Ως φίλος των Ελλήνων και της Ελλάδας αφιέρωσε πολλά έργα του στην Ελληνική Αρχαιότητα.^[1]

  Το 1769 αρρώστησε και επέστρεψε στη Φρανκφούρτη. Την ίδια περίοδο άρχισε να ανακαλύπτει μέσα του και τον ήρωά του Φάουστ. Το 1770 ολοκλήρωσε τις σπουδές Νομικής και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα Ιατρικής, Χημείας και Βοτανικής. Επέστρεψε στη Φρανκφούρτη και ασχολήθηκε με τη δικηγορία. Το 1774, συγκλονισμένος από την αυτοκτονία ενός φίλου του, έγραψε Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου, ένα μυθιστόρημα που λάτρεψε ο Ναπολέων Α΄ και έγινε λάβαρο του ηθικού και πνευματικού κινήματος Θύελλα και Ορμή. Η Βαϊμάρη υπήρξε σημαντικός σταθμός στη σταδιοδρομία του Γκαίτε, καθώς είχε αναλάβει εκεί καθήκοντα Υπουργού του Δούκα της. Ένα από τα σημαντικότερα έργα του Γκαίτε είναι το Ταξίδι στην Ιταλία, το οποίο έγραψε κατά τη διαμονή του στη νότια Ιταλία. Μέχρι το 1805 είχε στενή επαφή και φιλία με τον Σίλερ και μια βαθιά φιλία αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο ανδρών.

  Το 1806 παντρεύτηκε την Κριστιάνε Βούλπιους, με την οποία είχε ήδη από το 1789 έναν γιο, τον Άουγκουστ φον Γκαίτε, τον οποίο γαλούχησε με τα φιλελληνικά του ιδεώδη και ο οποίος αργότερα παντρεύτηκε την επίσης φιλελληνίδα Οθέλλεια.

  Ο Φάουστ, το έργο ζωής του, ολοκληρώθηκε με τον δεύτερο τόμο έναν χρόνο πριν το θάνατο του, το 1832 στη Βαϊμάρη. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν: “Φως, περισσότερο φως” Γερμανικά: “Mehr Licht!”.

  Έργογραφία και ελληνικές μεταφράσεις

  • 1773: “Prometheus” (Προμηθέας), ποίημα

  —μτφ. Κωνσταντίνος Τσάτσος (“Νέα Εστία” 1982 Α’)

  • 1773: Götz von Berlichingen (Γκετς φον Μπέρλιχινγκεν), δράμα

  —μτφ. Άρης Δικταίος (εκδ. “Γ. Παπαδημητρίου”)

  • 1774: Die Leiden des jungen Werthers (Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου), μυθιστόρημα

  —μτφ. Μίνα Ζωγράφου (εκδ. “Κοροντζή-Ράπτη”)

  • 1774: “Der König in Thule” (Ο βασιλιάς της Θούλης), ποίημα
  • 1775: Stella (Στέλλα), τραγωδία
  • 1782: “Der Erlkönig” (Ο βασιλιάς των ξωτικών), ποίημα

  —μτφ. Γεωργίου Βιζυηνού

  • 1787: Iphigenia auf Tauris (Ιφιγένεια εν Ταύροις), δράμα

  —μτφ. Κώστας Χατζόπουλος (εκδ. “Ελευθερουδάκης”)

  • 1788: Egmont (Έγκμοντ), δράμα
  • 1790: Versuch die Metamorphose der Pflanzen zu erklären (Προσπάθεια εξήγησης της μεταμόρφωσης των φυτών), επιστημονική πραγματεία
  • 1790: Torquato Tasso (Τορκουάτο Τάσσο), δράμα

  —μτφ. Άρης Δικταίος (εκδ. “Γ.Παπαδημητρίου”)

  • 1790: Römische Elegien (Ρωμαϊκές ελεγείες), ποίηση

  —μτφ. Βασίλης Λαζανάς (εκδ. ;, 1972)

  —μτφ. Κυριάκος Γ. Σαμέλης (εκδ. “Διώνη”, Αθήνα 2010)

  • 1794: Reineke Fuchs (Ράινεκε Φουξ (Η κατεργάρα αλεπού)), μύθος
  • 1795–96 Die Xenien (Τα Ξένια), συλλογή επιγραμμάτων (σε συνεργασία με τον Σίλερ)
  • 1796: Wilhelm Meisters Lehrjahre (Τα χρόνια της μαθητείας του Βίλχελμ Μάιστερ), μυθιστόρημα

  —μτφ. Τούλα Σιέτη & Τ. Τανούλας (εκδ. “Κανάκης”)

  • 1797: “Der Zauberlehrling” (Ο μαθητευόμενος μάγος), ποίημα

  —μτφ. Θρασύβουλος Σταύρου (Νέα Εστία 1959 Β’)

  • 1797: “Die Braut von Korinth” (Η νύφη της Κορίνθου ή Η μνηστή της Κορίνθου), ποίημα
  • 1798: Hermann und Dorothea (Ερμάνος και Δωροθέα), επικό ποίημα

  —μτφ. Μίνα Ζωγράφου, (εκδ. “Κοροντζή-Ράπτη”), πεζή μετάφραση

  —μτφ. Βασίλης Λαζανάς (εκδ.;, 1972)

  • 1799: “Die erste Walpurgisnacht”, (Η πρώτη Βαλπουργιανή Νύχτα), ποίημα

  —μτφ. Θρασύβουλος Σταύρου (Νέα Εστία 1963 Α’)

  • 1803: The Natural Daughter (Η Νόθα Κόρη), δράμα
  • 1808: Faust (Φάουστ), Α΄ μέρος, δράμα

  —μτφ. Κώστας Χατζόπουλος (εκδ. “Κλασσικά Παπύρου” και εκδ. “Βιβλιοπωλείο της Εστίας”, 2001)

  —μτφ. Ιωάννης Ν. Θεοδωρακόπουλος, μετάφρ. με αισθητική και φιλοσοφική ερμηνεία (εκδ. “Βιβλιοπωλείον της Εστίας”, 2000)

  —μτφ. Πέτρος Μάρκαρης (εκδ. “Γαβριηλίδης”, 2009)

  —μτφ. Ιάνης Λο Σκόκκο (εκδ. “Αναγνωστίδης”, 1977) (Ο Πρόλογος)

  • 1809: Die Wahlverwandtschaften (Εκλεκτικές συγγένειες), μυθιστόρημα

  —μτφ. Μίνα Ζωγράφου, (εκδ. “Κοροντζή-Ράπτη”)

  • 1810: Zur Farbenlehre (Περί των χρωμάτων), επιστημονική πραγματεία
  • 1811–1830: Aus Meinem Leben: Dichtung und Wahrheit (Από τη ζωή μου: Ποίηση και Αλήθεια), αυτοβιογραφικό έργο
  • 1817: Italienische Reise (Ιταλικό ταξίδι), ημερολόγια

  —μτφ. Γιώργος Δεπάστας (εκδ. “Ολκός”, 2014), ISBN 978-960-8154-79-7

  • 1819: Westöstlicher Diwan (Δυτικό-ανατολικό Ντιβάνι), ποίηση κατά μίμησιν των μουσουλμάνων μυστικιστών
  • 1821: Wilhelm Meisters Wanderjahre, oder Die Entsagenden (Τα χρόνια της περιπλάνησης του Βίλχελμ Μάιστερ), μυθιστόρημα
  • 1823: “Marienbader Elegie”, (Η ελεγεία του Μαρίενμπαντ), ποίημα

  —μτφ. Βασίλης Λαζανάς (Νέα Εστία 1975 Α’)

  • 1832: Faust” (Φάουστ), Β΄ μέρος, δράμα

  —μτφ. Δημήτριος Ι. Λάμψας (εκδ. “Δωδώνη”)

  —μτφ. Θρασύβουλος Σταύρου (έκδ. “Σχολή Μωραϊτη”) (πράξη Γ΄: «Ελένη»)

  —μτφ. Πέτρος Μάρκαρης (εκδ. “Γαβριηλίδης”, 2009)

  • 1833: Einzelnheiten, Maximen und Reflexionen” (Αφορισμοί και διαλογισμοί)

  —μτφ. Ν.Μ. Σκουτερόπουλος, Κλάους Μπέτσεν (εκδ. “Στιγμή”, 2007)

  • Περί τέχνης μτφρ.-εισαγ. Βασίλης Τομανάς, εκδ. “Printa”, Αθήνα 2006
  • Υπάρχουν Όρια, μετάφρ. Γιώργος Δεπάστας, εκδ. “Ολκός”, 1998
  • Ο πενηντάρης, μετάφρ. Καίτη Οικονόμου, εκδ. “ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ”, 2006
  • Η Νουβέλα του Λιονταριού, μετάφρ. Μυρτώ Σταμιλιώτη, εκδ. “Μαΐστρος”

  Βιβλιογραφία

  • Ελένη Βαροπούλου: «Ζωγραφική, μεταμόρφωση, παντομίμα στο μονόδραμα Proserpina του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε», στο: ΣΤΕΦΑΝΟΣ Τιμητική Προσφορά στον Bάλτερ Πούχνερ. Επιμέλεια Ιωσήφ Βιβιλάκης, Αθήνα: Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, εκδ. Ergo 2007, σελ. 159-165.
  • Κανελλόπουλος, Παναγιώτης: Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος, τόμ. Α΄, εκδ. «Οι φίλοι του Βιβλίου», χ.χ., σελ.473-493
  • Κεντρωτής, Γιώργος: «Το καλό και το κακό στον Φάουστ του Γκαίτε», περιοδικό Διαβάζω, τ. 154 (1986), σελ. 27-35.
  • Λάμπρου, Θανάσης: Κάτω απ’ τον ανοιχτό ουρανό: Εισαγωγή στον Γκαίτε — Η τραγωδία του «Φάουστ» — Η αγαλλιαστική περιπλάνηση του Βίλχελμ Μάιστερ, εκδ. «Περισπωμένη», Αθήνα 2014, ISBN 978-618-80542-1-9

  Παραπομπές

  1. ↑ Το «Και εγώ στην Αρκαδία» παρερμηνεύτηκε αργότερα ως άγνοια της Ελλάδας, καθώς ποτέ δεν είχε επισκεφτεί την Αρκαδία. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία, διότι η Αρκαδία είχε εντελώς διαφορετική έννοια για τους ποιητές και καλλιτέχνες της εποχής της Αναγέννησης και του Μπαρόκ. Συμβόλιζε έναν εξιδανικευμένο τρόπο ζωής, όπου οι άνθρωποι ζουν απλά ως βοσκοί σε αρμονία με τη φύση και αφιερώνουν τον χρόνο τους στην ποίηση, τη μουσική, τον έρωτα, την ανεμελιά. Ο φανταστικός τόπος αυτός τοποθετείται στην ελληνική Αρκαδία. Η ανωτέρω φράση απαντάται για πρώτη φορά στα λατινικά (et in Arcadia ego) σε έναν ζωγραφικό πίνακα του Ιταλού ζωγράφου μπαρόκ Giovanni Francesco Barbieri. Βλ. http://el.wikipedia.org/wiki/Αρχείο:Et-in-Arcadia-ego.jpg)

  Επιπλέον βιβλιογραφία

  • Παναγιώτη Παπανικολαόυ, Η Φαουστική Συμφωνία, εκδόσεις Αντωνίου Ν. Σάκκουλα Ε.Ε, 2004
  • Ιωάννης Ν. Θεοδωρακόπουλος: «Γενικός χαρακτηρισμός του Φάουστ του Γκαίτε», Επ. Επ. Φιλ. Σχολ. Παν. Αθηνών, τόμ. 5 (1954-1955), σελ. 290-301 [1]
  • Rudolf Steiner: Η επιστημολογία του Goethe Αρχειοθετήθηκε 2020-10-15 στο Wayback Machine.
  • Το έργο «Φάουστ» του Γκαίτε σε ψηφιακό βιβλίο

   

• 1875: Σοβαρά επεισόδια σημειώνονται έξω από το ξενοδοχείο «Βυζάντιον» στην Πλατεία Συντάγματος, ανάμεσα σε βουλευτές του πρωθυπουργού, Δημήτριου Βούλγαρη, τους περίφημους Στηλίτες, και σε πολίτες που τους αποδοκιμάζουν, γιατί παραβιάζουν το Σύνταγμα. Μεταξύ των πολιτών είναι και ο Ρόκκος Χοϊδάς, που έρχεται σε συμπλοκή με το βουλευτή Στάικο, με τον οποίο τελικά μονομαχεί και τραυματίζεται.
• 1895 Στο Παρίσι, οι αδελφοί Λιμιέρ, Αύγουστος και Λουδοβίκος, προβάλλουν την πρώτη κινηματογραφική ταινία διάρκειας ενός ολόκληρου λεπτού.

• 

  1919 – Ιδρύεται το Λιμενικό Σώμα, με απόφαση της κυβέρνησης Βενιζέλου.
• 1920: Αζέροι και Τούρκοι στρατιώτες με τη συμμετοχή κουρδικών συμμοριών επιτίθενται σε Αρμένιους κατοίκους στο Ναγκόρνο – Καραμπάχ.
• 1930: Απεργία πείνας πραγματοποιούν όλοι οι κρατούμενοι στις φυλακές της Ελλάδας, λόγω κακής διατροφής.
• 1931 Πραγματοποιούνται τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Θεόδωρου Δηλιγιάννη στον περίβολο της ελληνικής Βουλής.

• 1933 – Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου άνοιξε τις πύλες του στις 22 Μαρτίου και υπήρξε το πρώτο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία, που αποτέλεσε πρότυπο για όλα τα υπόλοιπα.
• 1935 Σε δίκη στη Νέα Υόρκη χρησιμοποιείται για πρώτη φορά ως αποδεικτικό στοιχείο το τεστ αίματος.
• 1941 Ηλεκτροδοτείται η Ουάσινγκτον από το υδροηλεκτρικό φράγμα Γκραντ Κούλι Νταμ.
• 1944 Γερμανικά στρατεύματα και τμήματα της αντικομμουνιστικής οργάνωσης ΠΑΟ (Πανελλήνια Αντιστασιακή Οργάνωση) κυκλώνουν και καίνε ολοκληρωτικά το χωριό Ελευθεροχώρι Γιαννιτσών, δολοφονώντας όσους βρήκαν μέσα στο χωριό, γέρους, γυναίκες και παιδιά.
• 1945 Με προτροπή του τότε Βασιλέως της Αιγύπτου Φαρούκ συστήνεται στο Κάιρο από επτά Αραβικές χώρες ο Αραβικός Σύνδεσμος
• 1946 Η Βρετανία αναγνωρίζει την ανεξαρτησία της Υπεριορδανίας με την ονομασία Βασίλειο της Ιορδανίας.
• 1948 Γεννήθηκε ο Βρετανός συνθέτης του μουσικού θεάτρου, Αντριου Λόιντ Βέμπερ
• 1950 Γεννήθηκε ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς, Σέρβος συνθέτης.
• 1954 Επαναλειτουργεί η αγορά χρυσού του Λονδίνου, που είχε κλείσει από το 1939.
• 1954 Στο Μίσιγκαν των ΗΠΑ εγκαινιάζεται το πρώτο εμπορικό κέντρο του κόσμου.
• 1960 – Οι Άρθουρ Σόλου και Τσαρλς Τάουνς πατεντάρουν το λέιζερ.
• 1961 – Επίθεση κατά της Ελλάδας για τις συνθήκες διαβίωσης των Μουσουλμάνων της Θράκης εξαπολύουν οι τουρκοκυπριακές εφημερίδες, ενώ στην Τουρκία δημοσιεύεται άρθρο του Μπουλέντ Ετζεβίτ, ο οποίος εκφράζεται με ιδιαίτερη θέρμη υπέρ της ελληνοτουρκικής φιλίας.
• 1961 – Εισάγεται προς συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων το νομοσχέδιο περί κυρώσεως της σύμβασης για την αποζημίωση των θυμάτων του ναζισμού.
• 1963 Στη Βρετανία, ξεσπά το «σκάνδαλο Προφιούμο». Ο υπουργός Πολέμου, Τζον Προφιούμο, κατηγορείται ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις με την επαγγελματία του είδους Κριστίν Κέλερ, η οποία διατηρούσε παράλληλο δεσμό με σοβιετικό διπλωμάτη στο Λονδίνο.
• 1963: Οι Beatles κυκλοφορούν το πρώτο άλμπουμ τους υπό τον τίτλο «Please, Please Me».
• 1965 – Τη μίσθωση των διυλιστηρίων Ασπροπύργου σε επιχειρηματίες που θα αναλάβουν την επέκταση και τον εκσυγχρονισμό τους και την επιστροφή τους κατόπιν στο δημόσιο, ανακοινώνει ο υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

• 

  1982 – Ψηφίζεται στη Βουλή των Ελλήνων νομοσχέδιο για τον πολιτικό γάμο.
• 1982: Το διαστημικό λεωφορείο «Columbia» της NASA εκτοξεύεται από το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι για την τρίτη του αποστολή, STS-3.
•  
  1985 Πέθανε ο ζωγράφος, Σπύρος Βασιλείου. Από τους πιο παραγωγικούς Ελληνες εικαστικούς καλλιτέχνες, με περισσότερα από 5.000 έργα στο ενεργητικό του. Ο

  Σπύρος Βασιλείου (Γαλαξίδι, 16 Ιουνίου 1903 − Αθήνα, 22 Μαρτίου 1985) ήταν καλλιτέχνης, ένας από τους πλέον παραγωγικούς, αναγνωρίσιμους και δημοφιλείς Έλληνες εικαστικούς. Ζωγράφος, αγιογράφος, χαράκτης, σκηνογράφος, γραφίστας, διακοσμητής, συγγραφέας-κριτικός και δάσκαλος. Την καλλιτεχνική του παραγωγή χαρακτηρίζει η συνάντηση των διδαγμάτων της λαϊκής και της βυζαντινής τέχνης με τους πειραματισμούς των σύγχρονών του ρευμάτων.

  Γεννήθηκε το 1903 στο Γαλαξίδι. Σπούδασε στην Αθήνα με υποτροφία, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, από το 1921 έως το 1926 έχοντας ως δασκάλους τους Καλούδη και Λύτρα. Άρχισε να παρουσιάζει τα έργα του σε εκθέσεις αμέσως μετά την αποφοίτησή του (το 1926 εκθέτει στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών μαζί με τους Πολύκλειτο Ρέγκο, Σπύρο Κόκκινο και Αντώνη Πολυκανδριώτη, στην «Έκθεση των Τεσσάρων» όπως την αποκάλεσαν). Ο Βασιλείου έκανε την πρώτη ατομική έκθεσή του το 1929 στην γκαλερί Στρατηγοπούλου.

  

  Μια γαλάζια μέρα, 1977

  Το 1930 απέσπασε το Μπενάκειο Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για τα σχέδια των τοιχογραφιών του ναού του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου στο Κολωνάκι. Με τα χρήματα του βραβείου κάνει το πρώτο του ταξίδι στην Ευρώπη, όπου είχε την ευκαιρία να επισκεφτεί μουσεία και συλλογές. Η αγιογράφηση του Αγίου Διονυσίου πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1936 και 1939. Υπήρξε μέλος τον καλλιτεχνικών ομάδων Τέχνη και Στάθμη και του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, συμμετείχε σε διεθνείς εκθέσεις, στην Μπιενάλε της Βενετίας (1934, 1964), στην Αλεξάνδρεια το 1957 και στο Σάο Πάολο το 1959 ενώ έργα του παρουσιάστηκαν στο Ντιτρόιτ το 1955 (με την αφορμή της εικονογράφησης του ναού του Αγίου Κωνσταντίνου στο Ντιτρόιτ) και το 1960 στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ στη Νέα Υόρκη (για το έργο του “Φώτα και Σκιές” συγκεκριμένα, απέσπασε τότε το βραβείο Guggenheim του ελληνικού τμήματος της AICA). Έργα του Βασιλείου βρίσκονται σε πολλές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Τα ευρισκόμενα στην Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου έργα του αντιπροσωπεύουν τις διαφορετικές δεκαετίες της δουλειάς του. Στην Εθνική Πινακοθήκη ο Βασιλείου πραγματοποίησε αναδρομική έκθεση το 1975 και παρουσίασε ένα βασισμένο στο έργο του πολυθέαμα το 1983. Ο Σπύρος Βασιλείου δίδαξε στην Παπαστράτειο Σχολή και αργότερα στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο. Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ).

  

  Ο Βασιλείου κινήθηκε πάνω στον άξονα του αιτήματος της επιστροφής στις ρίζες της ελληνικής τέχνης, προκειμένου να συναντήσει τάσεις των κινημάτων του ευρωπαϊκού μοντερνισμού, με τον τρόπο που προσλαμβάνονταν από την καλλιτεχνική ζωή στην Αθήνα. Τα έργα του, τα οποία απεικονίζουν το φυσικό και αστικό τοπίο καθώς και σκηνές της κοινωνικής ζωής, προσεγγίζουν και περιγράφουν την καθημερινότητα με λυρική και ονειρική διάθεση συνδυάζοντας το λόγιο με το λαϊκό στοιχείο και την παράδοση με τον νεωτερισμό. Έχει ενδιαφέρον ο τρόπος κατά τον οποίο στη ζωγραφική του αποτυπώνεται η εξέλιξη του αθηναϊκού τοπίου από τη μεσοπολεμική περίοδο στις δεκαετίες της αντιπαροχής.

  Ήταν νυμφευμένος με την Αγγελική (Κική) Κωνσταντακόπουλου από τις 27 Απριλίου του 1941 (την ημέρα της κατάληψης της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα). Μαζί είχαν δύο παιδιά, τη Δροσούλα και τη Δήμητρα.

  Μουσείο “Atelier” Σπύρου Βασιλείου

  Το σπίτι του κάτω από την Ακρόπολη στον αριθμό 5 της οδού Γουέμπστερ έχει μετατραπεί από το 2004 έως το 2016 σε μουσείο. Φιλοξενούσε έργα του Βασιλείου προερχόμενα από ιδιωτικές συλλογές, τα οποία σε τακτά χρονικά διαστήματα αλλάζανε. To Atelier διοργάνωνε διαλέξεις, σεμινάρια, ομιλίες, μουσικές βραδιές, εκπαιδευτικά προγράμματα, εικαστικά εργαστήρια και επίσης μεριμνούσε για την οργάνωση και την ψηφιοποίηση του αρχείου του καλλιτέχνη.

  

  Το Αρχείο Σπύρου Βαισιλείου διαχειρίζεται η Artifex μη-κερδοσκοπική εταιρία που καταγράφει, μελετά και προστατεύει τις δημιουργίες του ζωγράφου.

• 1987: Αυτοκτονεί στο κελί του σε ηλικία 75 ετών ο Έλληνας στρατιωτικός, Οδυσσέας Αγγελής, πρόσωπο-κλειδί για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Επί του καθεστώτος της Χούντας διετέλεσε Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων και έλαβε τον τίτλο του αντιπροέδρου της Δημοκρατίας στο πλαίσιο φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος των Συνταγματαρχών.
• 1993 – Η εταιρία Intel βγάζει στην αγορά τον πρώτο μικροεπεξεργαστή Pentium.
• 1994 Η ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ “η Λίστα του Σίντλερ” κερδίζει επτά βραβεία Οσκαρ.
• 2008 Πεθαίνει ο Κουβανός μουσικός Ισραέλ «Κατσάο» Λόπες, που θεωρείται ο δημιουργός της μουσικής μάμπο
• 2004: Νεκρός από πυρά Ισραηλινών ελικοπτέρων πέφτει ο σεΐχης, Αχμέντ Γιασίν, πνευματικός ηγέτης της Χαμάς, την ώρα που βγαίνει από τέμενος, μετά το τέλος της πρωινής προσευχής. Η κατάσταση που ακολουθεί τη δολοφονία του είναι εκρηκτική. Η διεθνής κοινότητα καταδικάζει την «εξωδικαστική δολοφονία» του Γιασίν, λέγοντας πως τέτοιες τακτικές δεν αποτελούν λύση, αλλά κλιμακώνουν τη βία
• 2009: Πεθαίνει από καρκίνο η Τζέιν Γκούντι. Έγινε γνωστή από τη συμμετοχή της στο αγγλικό Big Brother ενώ στη συνέχεια συμμετείχε σε ένα συγκινητικό ντοκιμαντέρ για τη μάχη με την επάρατο νόσο.
• 2009 – Συγκροτείται ο πολιτικός σχηματισμός Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που τοποθετείται στο χώρο της αντικαπιταλιστικής/κομμουνιστικής Αριστεράς.
• 2016 – Tο κέντρο των Βρυξελλών συγκλονίζεται από τρομοκρατική ενέργεια με δύο εκρήξεις στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών και ακόμη μία στo μετρό της πόλης. Την ευθύνη ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος.
• 2017 – Τρομοκρατική επίθεση με 4 νεκρούς έξω από το κοινοβούλιο στο Λονδίνο. Ο δράστης ήταν γνωστός στις αρχές και είχε ασπαστεί το Ισλάμ.
• 2020 – Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε πανελλαδικώς κοινωνική αποστασιοποίηση (lockdown) στα πλαίσια της προστασίας των πολιτών από την πανδημία του COVID-19.

Γεννήσεις

• 875 – Γουλιέλμος Α΄, δούκας της Ακουιτανίας
•  
  
  1394 – Ούλουγκ Μπεγκ, 

  Μιρζά Μουχαμάντ Ταραγκάυ μπιν Σαχρούχ,νωστότερος διεθνώς ως Ούλουγκ Μπεγκ (Ulugh Beg) και εξελληνισμένα ως Ουλούγ μπέης ή Ουλούγ βέης (22 Μαρτίου 1393 ή 1394 – 27 Οκτωβρίου 1449) ήταν Τιμουρίδης κυβερνήτης, σουλτάνος, αλλά και σημαντικός αστρονόμος και μαθηματικός. Το «Ούλουγκ Μπεγκ» δεν είναι πραγματικό όνομα, αλλά προσωνύμιο, που μπορεί να αποδοθεί ως «Μέγας Κυβερνήτης» ή «ηγέτης-πατριάρχης», το τουρκομανικό ισοδύναμο του περσικο-αραβικού τίτλου του Ταμερλάνου Amīr-e Kabīr.

  

  Ο Ούλουγκ Μπεγκ άφησε σημαντικό έργο στα μαθηματικά που σχετίζονται με την αστρονομία, όπως είναι η τριγωνομετρία και η σφαιρική γεωμετρία. Κατασκεύασε το μεγάλο Αστεροσκοπείο του Ούλουγκ Μπεγκ στη Σαμαρκάνδη, όπως και τη Μαντράσα του Ούλουγκ Μπεγκ στο Ρετζιστάν της Σαμαρκάνδης και στη Μπουχάρα, καθιστώντας τις πόλεις αυτές τα πνευματικά κέντρα της κεντρικής Ασίας. Η τεράστια περιοχή που διοικούσε εκτεινόταν στις σημερινές χώρες Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν, Κιργισία, στο νότιο Καζακστάν και στο μεγαλύτερο μέρος του Αφγανιστάν, επί σχεδόν 40 χρόνια, από το 1411 μέχρι το 1449.

  Ο Ούλουγκ Μπεγκ γεννήθηκε στο Σολτανίγιε, τότε πρωτεύουσα του Ιλχανάτου των Μογγόλων στην Περσία, και ήταν εγγονός του μεγάλου Μογγόλου ηγέτη και κατακτητή Ταμερλάνου (Τιμούρ-ι-Λενγκ = Τιμούρ ο Κουτσός, 1336–1405), και πρωτότοκος γιος του Σαχ Ρουχ Μιρζά. Μητέρα του ήταν η Γκοχαρσάντ, μέλος ηγετικής οικογένειας (των Giyasitdin Tarhan) των Τουρκομάνων της Υπερωξιανής. Ως παιδί ο Ούλουγκ Μπεγκ ταξίδεψε σε μεγάλο μέρος της Μέσης Ανατολής και των Ινδιών καθώς ο παππούς του επεξέτεινε τις κατακτήσεις του σε αυτές τις περιοχές. Ωστόσο, μετά τον θάνατο του Ταμερλάνου και τη διαδοχή του από τον πατέρα του, εγκαταστάθηκε στη Σαμαρκάνδη, την πρωτεύουσα του Ταμερλάνου. Από τότε που ο Σαχ Ρουχ μετέφερε την πρωτεύουσα στο Χεράτ (1409), ο δεκαεξάχρονος Ούλουγκ Μπεγκ έγινε ο κυβερνήτης του στη Σαμαρκάνδη, ενώ το 1411 έγινε ο ηγεμόνας ολόκληρου του χανάτου της Υπερωξιανής (Μαβαραννάρ).

  Επιστήμη

  Ο έφηβος Ούλουγκ Μπεγκ άρχισε να μετατρέπει την πόλη σε κέντρο παιδείας της Αυτοκρατορίας. Ανάμεσα στο 1417 και στο 1420, έχτισε ένα μεντρεσέ στην κεντρική πλατεία Ρετζιστάν της Σαμαρκάνδης και προσεκάλεσε πολυάριθμους αστρονόμους και μαθηματικούς του ισλαμικού κόσμου να διδάξουν και να ερευνήσουν εκεί. Το κτίσμα αυτό σώζεται μέχρι σήμερα.

  Ο Ούλουγκ Μπεγκ ήταν ο ίδιος διάσημος από τα νιάτα του ως ποιητής και πρακτικός θεραπευτής. Συνήθιζε να συζητά με άλλους ποιητές για επίκαιρα θέματα. Του άρεσε να επιχειρηματολογεί με ποιητικό τρόπο, που ονομαζόταν «Bahribayt» από τους ποιητές της πόλης. Σύμφωνα με το ρωσικό ιατρικό βιβλίο Μασκόφσκι, ο Ούλουγκ Μπεγκ ανεκάλυψε το μίγμα οινοπνεύματος με σκόρδο, για τη θεραπεία συμπτωμάτων όπως η διάρροια, ο πονοκέφαλος και ο στομαχόπονος.

  Αστρονομία

  

   

  Το Αστεροσκοπείο του Ούλουγκ Μπεγκ στη Σαμαρκάνδη. Την εποχή του Ούλουγκ Μπεγκ τα τοιχώματα που φαίνονται ήταν καλυμμένα με λειασμένο μάρμαρο.

  Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του Ούλουγκ Μπεγκ όμως ήταν η αστρονομία και το 1428 έκτισε ένα τεράστιο αστεροσκοπείο, το Gurkhani Zij, παρόμοιο με το μεταγενέστερο Ουρανίενμποργκ του Τύχο Μπράχε. Χωρίς τηλεσκόπια, ο Ούλουγκ Μπεγκ αύξησε την ακρίβεια των μετρήσεών του μεγαλώνοντας τον εξάντα του: η ακτίνα του έφθανε τα 36 μέτρα.

  Χρησιμοποιώντας αυτό το όργανο, ο Ούλουγκ Μπεγκ ολοκλήρωσε το 1437 τον κατάλογο Zij-i-Sultani των 994 αστέρων, που θεωρείται γενικώς ο μεγαλύτερος αστρικός κατάλογος ανάμεσα σε αυτούς του Πτολεμαίου και του Μπράχε, ένα έργο που στέκει δίπλα μόνο στο Βιβλίο των απλανών αστέρων του Αλ Σούφι σε ολόκληρη την ισλαμική αστρονομία. Τα σοβαρά λάθη που βρήκε σε προγενέστερους αραβικούς αστρικούς καταλόγους (πολλοί από τους οποίους είχαν απλώς επικαιροποιήσει το έργο του Πτολεμαίου, προσθέτοντας την επίδραση που είχε η μετάπτωση των ισημεριών στα μήκη), τον ώθησαν να επαναπροσδιορίσει τις θέσεις 992 απλανών αστέρων, στους οποίους προσέθεσε 27 ακόμα από τον κατάλογο Βιβλίο των απλανών αστέρων του Αλ Σούφι (964 μ.Χ.), οι οποίοι ήταν πολύ νότια για να μπορούν να παρατηρηθούν από τη Σαμαρκάνδη. Στην Ευρώπη αυτός ο κατάλογος πρωτοδημοσιεύθηκε δύο αιώνες αργότερα (1665), από τον Βρετανό ανατολιστή Τόμας Χάυντ στην Οξφόρδη, υπό τον τίτλο Tabulae longitudinis et latitudinis stellarum fixarum ex observatione Ulugbeighi και στη συνέχεια το 1767 από τον G. Sharpe. Μία πιο πρόσφατη έκδοση είναι αυτή που επιμελήθηκε ο Edward Ball Knobel υπό τον τίτλο Ulugh Beg’s Catalogue of Stars, Revised from all Persian Manuscripts Existing in Great Britain, with a Vocabulary of Persian and Arabic Words (μετάφραση από την περσική γλώσσα, 1917).

  Το 1437 ο Ούλουγκ Μπεγκ προσδιόρισε τη διάρκεια του αστρικού έτους σε 365,2570370… ημέρες ή 365^ημ. 6^ώ. 10^λ. 8^δευτ. (διαφορά από τη σημερινή τιμή μόλις +58 δευτερόλεπτα). Η τιμή αυτή βελτιώθηκε κατά 28 δευτερόλεπτα το 1525 από τον Κοπέρνικο. Ωστόσο, ο Μπεγκ μέτρησε αργότερα μία ακριβέστερη τιμή. Μέτρησε επίσης τη λόξωση της εκλειπτικής ως 23,52 μοίρες, τιμή που παρέμεινε η ακριβέστερη για αιώνες, όντας ακριβέστερη από τις μεταγενέστερες μετρήσεις του Κοπέρνικου και του Μπράχε.

  Ο διασημότερος μαθητής του Ούλουγκ Μπεγκ στην αστρονομία υπήρξε ο Αλί Κουστζί, που πέθανε το 1474.

  Μαθηματικά

  Ο Ούλουγκ Μπεγκ υπήρξε επίσης μία μαθηματική ιδιοφυία του 15ου αιώνα — παρότι το βασικό χαρακτηριστικό του ήταν η επιμονή περισσότερο από κάποια ασυνήθιστη ικανότητα του εγκεφάλου. Πάνω στο αντικείμενο αυτό συνέταξε ακριβείς τριγωνομετρικούς πίνακες ημιτόνων και εφαπτομένων με ακρίβεια τουλάχιστον οκτώ δεκαδικών ψηφίων.

  Το τέλος του

  

  Ο Ούλουγκ Μπεγκ απεικονίζεται μαζί με σχέδιο του αστεροσκοπείου του σε αυτό το σοβιετικό γραμματόσημο του 1987, όπου χαρακτηρίζεται ως Ουζμπέκος αστρονόμος και μαθηματικός.

  Οι επιστημονικές ικανότητες του Ούλουγκ Μπεγκ δεν συνοδεύονταν από εξίσου μεγάλες διοικητικές ικανότητες. Μαθαίνοντας τον θάνατο του πατέρα του, πήγε στο Μπαλχ, όπου πληροφορήθηκε ότι ο ανηψιός του, ο Ala-ud-Daulah Mirza bin Baysonqor, γιος του αδελφού του, του Μπαϊσονκόρ, διεκδικούσε την ηγεσία της αυτοκρατορίας του Ταμερλάνου στη Χεράτ. Τότε ο Ούλουγκ Μπεγκ προέλασε εναντίον του, έδωσε μάχη με τις δυνάμεις του στο Μπάλα Μουργκάμπ (σήμερα χωριό στην επαρχία Μπαντγκίς) και την κέρδισε. Στη συνέχεια, προέλασε κατά της Χεράτ και κατέσφαξε τον πληθυσμό της το 1448, αλλά ο αδελφός του ηττηθέντος, ο Μιρζά Αμπούλ-Κασίμ Μπαμπούρ μπιν Μπαϊσονκόρ, προσέτρεξε και νίκησε τον Ούλουγκ Μπεγκ. Ο Ούλουγκ Μπεγκ υποχώρησε στο Μπαλχ, για να ανακαλύψει ότι ο κυβερνήτης του και πρωτότοκος γιος του, ο Αμπντάλ-Λατίφ Μιρζά, είχε επαναστατήσει εναντίον του. Ακόμα ένας εμφύλιος πόλεμος ακολούθησε. Δύο χρόνια αργότερα ο Ούλουγκ Μπεγκ αποκεφαλίσθηκε μετά από διαταγή του Αμπντάλ-Λατίφ Μιρζά ενώ κατευθυνόταν προς τη Μέκκα, και βρισκόταν ακόμα πιθανότατα πολύ κοντά στη Σαμαρκάνδη. Η φήμη του αποκαταστάθηκε από τον ανεψιό του Αμπντάλα Μιρζά το 1450–1451, ο οποίος εναπέθεσε τη σορό του θείου του στο μαυσωλείο του Ταμερλάνου στη Σαμαρκάνδη, όπου ανακαλύφθηκαν από αρχαιολόγους το 1941.

  Ονομάσθηκαν προς τιμή του

  • Ο κρατήρας Ούλουγκ Μπέιγκ (Ulugh Beigh) στη Σελήνη (την ονομασία έδωσε ο Γερμανός αστρονόμος Γιόχαν Χάινριχ φον Μώντλερ στον σεληνιακό χάρτη του το 1830 και επεκράτησε).
  • Ο αστεροειδής 2439 Ουλουγκμπέκ (Ulugbek), που ανακαλύφθηκε το 1977.
• 1459 – Μαξιμιλιανός Α΄, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
•  
  1599 – Άντονι βαν Ντάικ, 

  Σερ Άντονι βαν Ντάικ (Anthony van Dyck, ορθή προφορά Άντονι φαν Ντάικ, Αμβέρσα, 22 Μαρτίου 1599 – Λονδίνο, 9 Δεκεμβρίου 1641), ήταν Φλαμανδός ζωγράφος της μπαρόκ τεχνοτροπίας του 17ου αιώνα, ιδιαίτερα παραγωγικός στον τομέα των πορτρέτων Ευρωπαίων αριστοκρατών, αλλά και πινάκων με θρησκευτικά θέματα και σκηνές της μυθολογίας. Ήταν, επίσης, επιδέξιος σχεδιαστής και χαράκτης.

  Ο βαν Ντάικ γεννήθηκε στην Αμβέρσα στις 22 Μαρτίου 1599. Ήταν το έβδομο από τα δώδεκα παιδιά της οικογένειας του ευκατάστατου εμπόρου μετάξης Φράνς βαν Ντάικ (Frans van Dyck). Ύστερα από τον πρόωρο θάνατο της μητέρας του και σε ηλικία 10 ετών ο Άντονι στάλθηκε να μαθητεύσει στο εργαστήριο του αναγνωρισμένου ζωγράφου Χέντρικ φαν Μπάλεν (Hendrick van Balen), ενώ το 1615 ξεκίνησε το δικό του εργαστήριο σε συνεργασία με τον Γιαν Μπρίγκελ το Νεότερο (Jan Brueghel the Younger), μολονότι κάτι τέτοιο δεν ήταν επιτρεπτό από τη συντεχνία των ζωγράφων (guild) της πόλης.

   

• 

  Έρως και ψυχή

•  

• 

  Ο θρίαμβος του Σειληνού

• 
  
  Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε σύντομα και ο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς τον πήρε στο δικό του εργαστήριο το 1617, όπου παρέμεινε μέχρι το 1620. Χωρίς να μπορεί να θεωρηθεί απόλυτα μαθητής του Ρούμπενς, μια και ήταν ήδη ζωγράφος όταν πήγε στο εργαστήριό του, υπήρξε περισσότερο συνεργάτης του. Μάλιστα, δύο πορτρέτα που φιλοτέχνησε το 1618 και σήμερα βρίσκονται στην Πινακοθήκη της Δρέσδης, συχνά αποδίδονται στον Ρούμπενς. Ο Ρούμπενς τον επηρέασε ως προς το μελοδραματικό στυλ των έργων του, αλλά η τεχνική του βαν Ντάικ ήταν σαφώς διαφορετική από αυτή του Ρούμπενς: Δεν υιοθέτησε τη σμαλτώδη υφή του, αντίθετα ζωγράφιζε άμεσα και με πολύ πιο αδρή υφή στα χρώματα. Η χρωματική του κλίμακα είναι λιγότερο λαμπρή και περισσότερο θερμή σε σχέση με του Ρούμπενς, ενώ οι αντιθέσεις φωτός – σκίασης είναι περισσότερο απότομες.

  Το 1620 ο βαν Ντάικ ταξίδεψε στο Λονδίνο, όπου παρέμεινε επί μερικούς μήνες στην αυλή του Ιακώβου του Α’. Εκεί πρέπει να είδε για πρώτη φορά έργα του Τιτσιάνο, του οποίου η χρωματική παλέτα και η κομψότητα της φόρμας επηρέασαν τον βαν Ντάικ. Στην Αγγλία του προσφέρθηκε ετήσιος μισθός 100 λιρών από το βασιλιά για να παραμείνει, αλλά ο βαν Ντάικ επέλεξε να επιστρέψει στην Αμβέρσα. Τον Οκτώβριο του 1621 πραγματοποίησε νέο ταξίδι, αυτή τη φορά στην Ιταλία, ακολουθώντας για μια ακόμη φορά τς συστάσεις του Ρούμπενς: Πρώτος σταθμός του ήταν η Γένοβα, όπου αμέσως τέθηκε υπό την προστασία των ίδιων πλούσιων οικογενειών που είχαν αναλάβει και τον Ρούμπενς δεκατέσσερα χρόνια πριν. Στην Ιταλία παρέμεινε επί έξι χρόνια, ταξιδεύοντας και γνωρίζοντας το έργο των Ιταλών δημιουργών, ενώ παράλληλα απέκτησε φήμη ως δημιουργός πορτρέτων. Το 1627 επέστρεψε πάλι στην Αμβέρσα, όπου ζωγράφισε πορτρέτα, στα οποία οι Φλαμανδοί αριστοκράτες που του τα παράγγελλαν εμφανίζονται ιδιαίτερα κομψοί. Φαίνεται πως ήταν, όπως και ο Ρούμπενς, ιδιαίτερα ικανός στις συναναστροφές του με ευγενείς και βασιλικές αυλές, γεγονός που του εξασφάλιζε σημαντικές παραγγελίες. Ήδη το 1630 αναφέρεται ως ο επίσημος ζωγράφος της αυλής της Αρχιδουκίσσης Ισαβέλλας των Αψβούργων, που ασκούσε τη διακυβέρνηση της Φλάνδρας. Ανάμεσα στα έργα εκείνης της περιόδου συγκαταλέγεται ένα πορτρέτο των 24 δημοτικών συμβούλων της πόλης των Βρυξελλών σε φυσικό μέγεθος, έργο το οποίο δυστυχώς καταστράφηκε το 1695.

  Ο βαν Ντάικ δεν είχε χάσει, επίσης, την επαφή του με το βασιλέα Κάρολο τον Α’ της Αγγλίας, ο οποίος ήταν ο πλέον φιλότεχνος μονάρχης της εποχής και συνέλεγε έργα τέχνης. Ο βαν Ντάικ βοηθούσε τον πράκτορά του να εντοπίσει και να αποκτήσει σημαντικούς πίνακες, ενώ έστειλε και δικά του έργα στη βρετανική Αυλή. Το 1632 ο βαν Ντάικ εγκαταστάθηκε στην Αγγλία, όπου ο Κάρολος τον ονόμασε επίσημο ζωγράφο της Αυλής του και τον έχρισε ιππότη. Τού έδωσε επιχορήγηση, ο βαν Ντάικ έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής και νυμφεύτηκε την κόρη ενός Λόρδου, ενώ είχε και ερωμένη.

  Ο καλλιτέχνης ταξίδευε επίσης συχνά στο εξωτερικό. Σε ένα ταξίδι του στο Παρίσι το 1641 ασθένησε βαριά και διακόπτοντας το ταξίδι του επέστρεψε στο Λονδίνο, όπου απεβίωσε στις 9 Δεκεμβρίου του 1641.

• 1609 – Ιωάννης Β΄ Καζιμίρ, βασιλιάς της Πολωνίας
• 1797 – Γουλιέλμος Α΄, Γερμανός αυτοκράτορας
• 1820 – Πατριάρχης Διονύσιος Ε΄
• 1841 – Αναστάσιος Χρηστομάνος, χημικός
• 1868 – Ρόμπερτ Άντριους Μίλικαν, Αμερικανός φυσικός
• 1909 – Γκαμπριέλ Ρουά, Καναδή συγγραφέας
• 1912 – Καρλ Μάλντεν, Αμερικανός ηθοποιός
• 1913 – Σαμπιχά Γκιοκτσέν, Τουρκάλα πιλότος
• 1915 – Μπαντ Σέιτζεντορφ, Αμερικανός καρτουνίστας
• 1923 – Μαρσέλ Μαρσώ, Γάλλος μίμος
• 1931 – Γουίλιαμ Σάτνερ, Καναδός ηθοποιός
• 1934 – Όριν Χατς, Αμερικανός πολιτικός
• 1948 – Άντριου Λόυντ Γουέμπερ, Άγγλος συνθέτης
• 1949 – Φανί Αρντάν, Γαλλίδα ηθοποιός
• 1950 – Γκόραν Μπρέγκοβιτς, Βόσνιος συνθέτης
• 1955 – Βάλντις Ζάτλερς, Λετονός πολιτικός
• 1962 – Νίκος Κουρμπανάς, ποδοσφαιριστής
• 1968 – Euronymous, Νορβηγός κιθαρίστας (Mayhem)
• 1974 – Γρηγορία Γκόλια, αθλήτρια
• 1976 – Ρις Γουίδερσπουν, Αμερικανίδα ηθοποιός
• 1979 – Μιχάλης Κουινέλης, ράπερ
• 1991 – Ρομπέρτο Μέρχι, Ισπανός οδηγός αγώνων
• 1999 – Μικ Σουμάχερ, Γερμανός οδηγός αγώνων
• 2000 – Δημήτρης Μελιόπουλος, ποδοσφαιριστής

Θάνατοι

• 1322 – Τόμας, 2ος κόμης του Λάνκαστερ, Άγγλος πολιτικός
•  
  1418 – Νικολά Φλαμέλ, (π. 1330 – 1418)  Γάλλος γραμματικός, συγγραφέας και έμπορος χειρογράφων και επίπλων. Αργότερα κυκλοφόρησε η φήμη ότι βρήκε τη φιλοσοφική λίθο και ότι παρασκεύασε το μαγικό φίλτρο της αιωνιότητας. Εργάστηκε σε συνεργασία με την επίσης αλχημίστρια σύζυγό του, Περνέλη.
• 1421 – Θωμάς, δούκας του Κλάρενς

• 

  1687 – Ζαν Μπατίστ Λυλί, (1632 – 1687) Γάλλος συνθέτης ιταλικής καταγωγής. Θεωρείται ο πατέρας του γαλλικού ύφους της Μπαρόκ μουσικής, αποκηρύσσοντας κάθε ιταλική επιρροή στη γαλλική μουσική του 18ου αιώνα.
• 1758 – Τζόναθαν Έντουαρντς, Αμερικανός θεολόγος

• 

  1825 – Ιωάννης Π. Μαυρομιχάλης, αγωνιστής του ’21. (Γεν. 1804)

• 

  1832 – Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε,  (Johann Wolfgang von Goethe, Φρανκφούρτη, 28 Αυγούστου 1749 – Βαϊμάρη, 22 Μαρτίου 1832) ήταν παγκοσμίου αναστήματος Γερμανός ποιητής, μυθιστοριογράφος, δραματουργός, θεωρητικός της Τέχνης, φυσιοδίφης και φιλέλληνας.

  Η οικογένεια του ήταν μια από τις πιο εύπορες στη Φρανκφούρτη και του προσέφερε πολλές δυνατότητες μόρφωσης. Σε ηλικία 15 χρονών έγραψε τα πρώτα του ποιήματα, τα οποία στη συνέχεια κατέστρεψε. Το 1765 ξεκίνησε σπουδές Νομικής στη Λειψία κατόπιν επιθυμίας του πατέρα του. Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τις εικαστικές τέχνες. Στην Λειψία ήρθε σε επαφή με το έντονο ελληνικό στοιχείο της πόλης. Ως φίλος των Ελλήνων και της Ελλάδας αφιέρωσε πολλά έργα του στην Ελληνική Αρχαιότητα.^[1]

  Το 1769 αρρώστησε και επέστρεψε στη Φρανκφούρτη. Την ίδια περίοδο άρχισε να ανακαλύπτει μέσα του και τον ήρωά του Φάουστ. Το 1770 ολοκλήρωσε τις σπουδές Νομικής και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα Ιατρικής, Χημείας και Βοτανικής. Επέστρεψε στη Φρανκφούρτη και ασχολήθηκε με τη δικηγορία. Το 1774, συγκλονισμένος από την αυτοκτονία ενός φίλου του, έγραψε Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου, ένα μυθιστόρημα που λάτρεψε ο Ναπολέων Α΄ και έγινε λάβαρο του ηθικού και πνευματικού κινήματος Θύελλα και Ορμή. Η Βαϊμάρη υπήρξε σημαντικός σταθμός στη σταδιοδρομία του Γκαίτε, καθώς είχε αναλάβει εκεί καθήκοντα Υπουργού του Δούκα της. Ένα από τα σημαντικότερα έργα του Γκαίτε είναι το Ταξίδι στην Ιταλία, το οποίο έγραψε κατά τη διαμονή του στη νότια Ιταλία. Μέχρι το 1805 είχε στενή επαφή και φιλία με τον Σίλερ και μια βαθιά φιλία αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο ανδρών.

  Το 1806 παντρεύτηκε την Κριστιάνε Βούλπιους, με την οποία είχε ήδη από το 1789 έναν γιο, τον Άουγκουστ φον Γκαίτε, τον οποίο γαλούχησε με τα φιλελληνικά του ιδεώδη και ο οποίος αργότερα παντρεύτηκε την επίσης φιλελληνίδα Οθέλλεια.

  Ο Φάουστ, το έργο ζωής του, ολοκληρώθηκε με τον δεύτερο τόμο έναν χρόνο πριν το θάνατο του, το 1832 στη Βαϊμάρη. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν: “Φως, περισσότερο φως” Γερμανικά: “Mehr Licht!”.

• 1888 – Ουίλλιαμ Σάμιουελ Χένσον, Άγγλος μηχανικός και εφευρέτης
• 1935 – Αρτύρ Κονσταντέν Κρεμπς, Γάλλος μηχανικός
•  
  1944 – Νικόλαος Επισκοπόπουλος, (1874 – 1944) Πεζογράφος και κριτικός.Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στην Ελλάδα και συνέχισε στη Γαλλία, γράφοντας στα γαλλικά, με το ψευδώνυμο Νικολά Σεγκύρ (Nicolas Ségur)
• 1956 – Αλέξανδρος Χατζηκυριάκος, ναύαρχος
• 1965 – Γεώργιος Αρκέντης, πολιτικός
• 1967 – Δημήτριος Χέλμης, πολιτικός
• 1975 – Εμμανουήλ Πρωιμάκης, δικηγόρος, αντιστασιακός και πολιτικός
• 1985 – Σπύρος Βασιλείου, ζωγράφος
• 1987 – Οδυσσέας Αγγελής, στρατιωτικός
• 1991 – Λίνα Κουτήφαρη, γιατρός και πολιτικός
• 1994 – Νταν Χάρτμαν, Αμερικανός τραγουδιστής
• 2001 – Σαμπιχά Γκιοκτσέν, Τουρκάλα πιλότος
• 2003 – Μίλτον Χένσελ, Αμερικανός ηγέτης των Μαρτύρων του Ιεχωβά
• 2005 – Κένζο Τάνγκε, Ιάπωνας αρχιτέκτονας
• 2006 – Πιερ Ανρύ Κλόστερμαν, Γάλλος πιλότος
• 2014 – Τάσος Μητσόπουλος, Κύπριος πολιτικός

Επέτειοι

• Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό
• Ημέρα της Βαλτικής Θάλασσας. Εορτασμός με οικολογικό περιεχόμενο.