Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 09 Ιαν 2018
Σαν Σήμερα...Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σαν Σήμερα...Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα...Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα...Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα...Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018Σαν Σήμερα...Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018

 

 
Ανατολή Ήλιου: 07:39 – Δύση Ήλιου: 17:25

 

Σαν Σήμερα...

Γεγονότα

 


μ.Χ.

Ο σεισμός του 869

Ο ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τω Σίγματι

Ο ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τω Σίγματι

Στις 9 Ιανουαρίου του 869 ισχυρός σεισμός έπληξε την Κωνσταντινούπολη, με αποτέλεσμα να προκληθούν σημαντικές καταστροφές και ανθρώπινα θύματα. Την εποχή εκείνη στο θρόνο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας βρισκόταν ο Βασίλειος Α' ο Μακεδών, ιδρυτής της Μακεδονικής Δυναστείας. Οι σεισμολόγοι στις μέρες μας υπολόγισαν ότι ο σεισμός ήταν μεγέθους 6,6 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και εντάσεως 8 βαθμών της κλίμακας Μερκάλι.

Ο βυζαντινός συγγραφέας Νικήτας Παφλαγών (περίπου 885 - μέσα του 10ου αι.) χαρακτήρισε τον σεισμό «φρικωδέστατο» και ανέφερε ότι πολλές εκκλησίες, φρούρια και σπίτια γκρεμίστηκαν, ενώ μεγάλος αριθμός ανθρώπων και ζώων σκοτώθηκε. Ο ναός της Αγίας Σοφίας ρηγματώθηκε σε πολλά μέρη, ενώ κατέπεσε ο μεγάλος τρούλος του ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τω Σίγματι.

Την ώρα εκείνη στο ναό ετελείτο θεία λειτουργία. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο τρίχρονος Λέων, ο μετέπειτα αυτοκράτορας Λέων ΣΤ' ο Σοφός, που σώθηκε από τύχη αγαθή. Τον σεισμό φαίνεται να είχε προβλέψει ο βυζαντινός λόγιος Λέων ο Μαθηματικός ή Φιλόσοφος (περίπου 790 - μετά το 869), ο οποίος διακρινόταν για τις αστρολογικές του προβλέψεις.

Το γεγονός του μεγάλου σεισμού της Κωνσταντινούπολης αναφέρεται και σε κώδικα της Εθνικής Βιβλιοθήκης των Παρισίων, αλλά με ημερομηνία 10 Ιανουαρίου.

Η μνήμη του σεισμού έχει περιληφθεί στο εορτολόγιο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας και τιμάται κάθε χρόνο στις 9 Ιανουαρίου.

Η ρώσικη «Ματωμένη Κυριακή»

Πολύνεκρο περιστατικό, που έλαβε χώρα στην Αγία Πετρούπολη και οδήγησε στη φιλελεύθερη Επανάσταση του 1905.

Από τον Δεκέμβριο του 1904 η εργατική τάξη της Ρωσίας βρισκόταν σε αναβρασμό. Με απεργίες στα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα, που είχαν παραλύσει τη χώρα, ζητούσε καθιέρωση οκτάωρης ημερήσιας απασχόλησης, αυξήσεις μισθών, ενώ απαιτούσε από τον αυταρχικό τσάρο Νικόλαο Β' τον τερματισμό του Ρωσοϊαπωνικού Πολέμου και το δικαίωμα της καθολικής ψήφου.

Την Κυριακή 9 Ιανουαρίου 1905 (22 Ιανουαρίου με το νέο ημερολόγιο) ο ιερέας Γκεόργκι Γκαπόν οργάνωσε ένα μεγάλο συλλαλητήριο στην Αγία Πετρούπολη. Ηγείτο της «Συνέλευσης», ενός συνδικάτου εγκεκριμένου από την τσαρική αστυνομία, το οποίο συσπείρωνε κυρίως θρησκευόμενους εργάτες. Πάνω από 100.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σε έξι σημεία της πόλης, με σκοπό να κατευθυνθούν στα Χειμερινά Ανάκτορα και να επιδώσουν τα αιτήματά τους στον τσάρο.

Η διαδήλωση ήταν ειρηνική. Ο πατέρας Γκαπόν και οι συνεργάτες του είχαν δημιουργήσει συνθήκες αποτελεσματικής περιφρούρησης για να μην παρεισφρήσουν αναρχικά στοιχεία, που είχαν έντονη παρουσία στα πολιτικά δρώμενα της τσαρικής Ρωσίας. Η αστυνομία φαινόταν να ελέγχει την κατάσταση, αφού επρόκειτο για ένα απολύτως ελεγχόμενο συλλαλητήριο.

Οι διαδηλωτές συν γυναιξί και τέκνοις προχώρησαν προς τα Χειμερινά Ανάκτορα, κρατώντας θρησκευτικά λάβαρα και τραγουδώντας εκκλησιαστικούς και πατριωτικούς ύμνους, όπως «Ο Θεός σώζοι τον Τσάρο». Είχαν την πεποίθηση ότι θα έβλεπαν τον αγαπημένο τους αφέντη για να του θέσουν τα αιτήματά τους και αυτός ως «καλός πατερούλης» θα έδινε τις αναγκαίες λύσεις.

Αντ' αυτού αντιμετώπισαν τις κάννες των όπλων της Αυτοκρατορικής Φρουράς, μόλις πλησίασαν στο Παλάτι. Στο μακελειό που επακολούθησε 96 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 333 τραυματίστηκαν, σύμφωνα με τον επίσημο απολογισμό. Η τσαρική αντιπολίτευση έκανε λόγο για 4.000 νεκρούς. Ιστορικοί που μελέτησαν το αιματηρό συμβάν, υπολογίζουν τους νεκρούς σε 200 και τους τραυματίες σε 800, από τους πυροβολισμούς και τον πανικό που ακολούθησε.

Ο Νικόλαος Β' χαρακτήρισε το περιστατικό «οδυνηρό». Ο ίδιος απουσίαζε από το Παλάτι και η απόφαση για το αιματοκύλισμα φαίνεται ότι λήφθηκε από τον υπερβάλλοντα ζήλο κάποιου αξιωματικού. Όμως, το ανάθεμα θα πέσει πάνω στον Τσάρο, που θα χάσει την εμπιστοσύνη μεγάλων μαζών του λαού.

Αμέσως μετά το μακελειό στα Χειμερινά Ανάκτορα ξέσπασαν μεγάλες ταραχές στην Αγία Πετρούπολη, με εκτεταμένες καταστροφές και λεηλασίες. Οι εξελίξεις οδήγησαν στη λεγόμενη «Επανάσταση του 1905» και το φιλελεύθερο αλά ρωσικά πείραμα του πρωθυπουργού Πιοτρ Στολίπιν. Η αντίστροφη μέτρηση για την ανατροπή της ρωσικής μοναρχίας είχε αρχίσει.

Η ρωσική κυβέρνηση, με υπόμνημά της προς τις άλλες Μεγάλες Δυνάμεις, προτείνει ως λύση του ελληνικού ζητήματος τη σύσταση τριών ηγεμονιών κατά το πρότυπο της Βλαχίας και της Μολδαβίας. Οι προταθείσες ηγεμονίες είναι: α) Θεσσαλία και Ανατολική Στερεά Ελλάς, β) Δυτική Στερεά Ελλάς και Ήπειρος, γ) Πελοπόννησος και Κρήτη.

Η ιστορία της Λάτσιο

Αθλητικός σύλλογος της Ιταλίας με έδρα τη Ρώμη. Καλλιεργεί 37 αθλήματα, από το κρίκετ και το ράγκμπι έως την πτώση με αλεξίπτωτο. Πιο γνωστό βεβαίως είναι το ποδοσφαιρικό του τμήμα.

Η Λάτσιο ιδρύθηκε ως σωματείο στίβου στις 9 Ιανουαρίου 1900 από τον υπαξιωματικό του ιταλικού στρατού Λουίτζι Μπιτζαρέλι. Με έντονες τις αναμνήσεις από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας (1896), ο Μπιτζαρέλι και οι συνεργάτες του επέλεξαν ως χρώματα του νέου συλλόγου το γαλάζιο και το λευκό για να τιμήσουν την Ελλάδα, που αναβίωσε τους Αγώνες. Το όνομα Λάτσιο προήλθε από τον νομό, πρωτεύουσα του οποίου είναι η Ρώμη, γνωστό ως Λάτιο στους Έλληνες.

Το ποδοσφαιρικό τμήμα της Λάτσιο ιδρύθηκε το 1901. Το 1927 οι παράγοντες του σωματείου αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην επιχειρηθείσα από το φασιστικό καθεστώς Μουσολίνι συνένωση όλων των ομάδων της Ρώμης και τη δημιουργία μιας μόνο ομάδας, της Ρόμα, που θα κόντραρε τους συλλόγους του βορρά. Από τότε χρονολογείται η κόντρα μεταξύ της Ρόμα και της Λάτσιο. Κάθε αγώνας των δύο ομάδων στην κοινή τους έδρα, το «Ολύμπικο», αποτελεί το κλασσικό ντέρμπι της Αιώνιας Πόλης, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Το 1929 η Λάτσιο συμμετείχε στο πρώτο ενιαίο πρωτάθλημα Ιταλίας και το 1937, με επικεφαλής τον θρυλικό κυνηγό Σίλβιο Πιόλα, κατέκτησε τη δεύτερη θέση, που ήταν και η μοναδική προπολεμική της διάκριση. Οι δεκαετίες του '50 και '60 κύλησαν στη μετριότητα, με τη Λάτσιο να ανεβοκατεβαίνει μεταξύ πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Μοναδική εξαίρεση, η κατάκτηση του Κυπέλλου Ιταλίας το 1958, που αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη της επιτυχία.

Το 1974 κατακτά το πρώτο της πρωτάθλημα, με βασικούς συντελεστές τον προπονητή Τομάσο Μαεστρέλι και τους ποδοσφαιριστές Γουίλσον, Τσεκόνι, Φρουσταλούπι και Κινάλια. Στη συνέχεια, η Λάτσιο περνά μια νέα περίοδο στην αφάνεια, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν τις τύχες αναλαμβάνει ο βαθύπλουτος επιχειρηματίας Σέρτζιο Κρανιότι. Ο ιδιοκτήτης της πολυεθνικής βιομηχανίας τροφίμων Cirio φτιάχνει μια ανταγωνιστική ομάδα, με σπουδαίους ποδοσφαιριστές, την κορυφαία στην ιστορία του συλλόγου. Το 2002 ο Κρανιότι αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον σύλλογο, εξαιτίας ενός οικονομικού σκανδάλου, με αποτέλεσμα ο σύλλογος να βυθισθεί και πάλι στην ανυποληψία.

Η Λάτσιο αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα με τους φανατικούς οπαδούς της, τους λεγόμενους «Irriducibili» («Αμείωτοι»), οι οποίοι είναι ακροδεξιών φρονημάτων και προκαλούν συχνά με τη συμπεριφορά τους. Όταν δεν αναμιγνύονται σε αιματηρά επεισόδια, αναρτούν στο «Ολύμπικο» πανό με ρατσιστικά και αντισημιτικά συνθήματα.

Από τις τάξεις της Λάτσιο πέρασαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, όπως οι: Σίλβιο Πιόλα, Τζόρτζιο Κινάλια, Μάριο Φρουσταλούπι, Μπρούνο Τζορντάνο, Ατίλιο Λομπάρντο, Ρομπέρτο Μαντσίνι, Αλεσάντρο Νέστα, Φαμπρίτσιο Ραβανέλι, Τζουζέπε (Μπέπε) Σινιόρι, Ματίας Αλμέιδα, Ντιέγκο Σιμεόνε, Αμαρίλντο, Καρλαχάιντζ Ρίντλε, Γιάαπ Σταμ, Κριστιάν Βιέρι, Μαρτσέλο Σάλας, Πάβελ Νέντβεντ, Μίκαελ Λάουντρουπ και Σίνισα Μιχαήλοβιτς.

Διασημότητες που υποστηρίζουν τη Λάτσιο είναι οι: Λούτσιο Μπατίστι (τραγουδοποιός), Ντάριο Αρτζέντο (σκηνοθέτης), Πιερλουίτζι Κολίνα (παλαίμαχος διαιτητής), Μπαντ Σπένσερ (ηθοποιός), Πιέτρο Ινγκράο (κομμουνιστής ηγέτης, πρώην πρόεδρος της Βουλής) και Φραντσέσκο Ρουτέλι (πρώην Δήμαρχος Ρώμης και Υπουργός της κυβέρνησης Πρόντι).

Διακρίσεις

  • Πρωταθλήματα Ιταλίας (2): 1974, 2000.
  • Κύπελλα Ιταλίας (6): 1958, 1998, 2000, 2004, 2009, 2013.
  • Κύπελλο Κυπελλούχων (1): 1999.
  • Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (1): 1999.

Αυτόγυρο: Ο πρόγονος του ελικοπτέρου

Το αυτόγυρο είναι κάτι μεταξύ αεροπλάνου και ελικοπτέρου. Εφευρέθηκε από τον ισπανό αεροναυπηγό και πιλότο Χουάν ντε λα Θιέρβα, ο οποίος -μετά την πτώση ενός τρικινητήριου αεροπλάνου που είχε κατασκευάσει τέσσερα χρόνια νωρίτερα, λόγω απώλειας στήριξης- αποζητούσε ένα πιο ασφαλές πτητικό μέσο, που να πραγματοποιεί κάθετες απογειώσεις και προσγειώσεις σε χαμηλές ταχύτητες.

Ο Θιέρβα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η λύση βρισκόταν στα φτερά και όχι στο σώμα του αεροπλάνου. Έτσι, άρχισε να πειραματίζεται το 1920 με την κατασκευή ενός αεροσκάφους με περιστρεφόμενο πτερύγιο, θεωρώντας το ως μία πιο σταθερή κατασκευή από το αεροπλάνο. Η πρώτη επιτυχημένη επίδειξη έγινε στο αεροδρόμιο «Κουάτρο Βιέντος» της Μαδρίτης στις 9 Ιανουαρίου 1923.

Το αυτόγυρο ήταν εφοδιασμένο με μια συμβατική μηχανή για την πτήση και ένα περιστρεφόμενο πτερύγιο, στηριγμένο σ' ένα ιστό που μπορούσε να κρατήσει σε ευστάθεια το αεροσκάφος κατά τη διάρκεια της πτήσης. Φυσικά ήταν νωρίς ακόμη για κάθετες προσαπογειώσεις. Η τεχνολογική αυτή λύση αποτέλεσε τομή στην αεροναυτική, καθώς πάνω της στηρίχθηκε η κατασκευή του ελικοπτέρου, είκοσι χρόνια αργότερα, από τον ρώσο Εμιγκρέ Ιγκόρ Σικόρσκι.

Ο Χουάν Ντε Λα Θιέρβα άφησε την Ισπανία για τη Σκοτία το 1925, όπου με τη χρηματοδότηση ενός ντόπιου βιομηχάνου, του Τζέιμς Γουίρ, ίδρυσε μια εταιρεία κατασκευής αυτόγυρων. Πέθανε το 1936, σε ηλικία μόλις 41 ετών, σε αεροπορικό δυστύχημα. Πολλοί πιστεύουν ότι αν ζούσε θα είχε αυτός την πρωτιά της κατασκευής του ελικοπτέρου και όχι ο Σικόρσκι.

Σοβιετικοί οικονομολόγοι, που συναντώνται στη Μόσχα, προσπαθούν να βρουν το λόγο για τον οποίο η καπιταλιστική Αμερική δεν επλήγη από τη μεγάλη οικονομική κρίση, που προέβλεψε ο Μαρξ.
Η ελληνική τηλεόραση αποκτά χρώμα, χάρη στο γαλλικό σύστημα SECAM, που αργότερα θα αντικατασταθεί από το γερμανικό PAL.
Η ταινία «Το μετέωρο βήμα του πελαργού» κάνει επίσημη πρεμιέρα στην Αθήνα, παρουσία του σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου και του πρωταγωνιστή Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.
Ο αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα, Νίκολας Μπερνς, σε συνέντευξή του σε ελληνικές εφημερίδες δηλώνει ότι οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν μόνο 6 ν.μ. ως εθνικό εναέριο χώρο της Ελλάδας, ενώ και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ξεκαθαρίζει ότι για τις ΗΠΑ οι τουρκικές πτήσεις στη ζώνη μεταξύ 6 και 10 ν.μ. δεν αποτελούν παραβιάσεις.
Ο Στίβεν Τζομπς της Apple επιδεικνύει το νέο κινητό τηλέφωνο iPhone.

Γεννήσεις

 


 

μ.Χ.
Σιμόν Ντε Μποβουάρ, γαλλίδα φεμινίστρια, συγγραφέας και σύζυγος του φιλόσοφου Ζαν Πολ Σαρτρ. («Το δεύτερο φύλο») (Θαν. 14/4/1986)

Τζίμι Πέιτζ, άγγλος κιθαρίστας, που συμμετείχε στα συγκροτήματα «Yardbirds» και «Led Zeppelin».
Ερβέ Φαλτσιανί, γαλλοϊταλός τραπεζικός υπάλληλος. (Λίστα Λαγκάρντ)

 

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Μαρία Γκαετάνα Ανιέζι, ιταλίδα μαθηματικός και φιλόσοφος, που διακρίθηκε για τις εργασίες της στον διαφορικό λογισμό. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που κατέλαβε έδρα μαθηματικών σε πανεπιστήμιο.
(Γεν. 16/5/1718)
Σάμιουελ Χάου, φιλέλληνας αμερικανός γιατρός, που έλαβε ενεργό μέρος στην Ελληνική Επανάσταση. (Γεν. 10/11/1801)

Σάμιουελ Χάου
1801 – 1876

Αμερικανός γιατρός, υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας, μέγας φιλάνθρωπος, αλλά και άδολος φιλέλληνας. Ο Σάμιουελ Χάου (Samuel Howe) γεννήθηκε στη Βοστόνη στις 10 Νοεμβρίου 1801 και καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Σπούδασε ιατρική στο Χάρβαρντ, αλλά δεν άσκησε το ιατρικό επάγγελμα, καθώς κατέβηκε στην Ελλάδα στις αρχές του 1825 για να συμμετάσχει στην Ελληνική Επανάσταση.

Ανέλαβε αμέσως υπηρεσία στον Αγώνα, περιθάλποντας τραυματίες και άρρωστους μαχητές. Στο πρώτο γράμμα προς τον πατέρα του αναφέρει μεταξύ άλλων: «…ως προς τον μισθόν μου, ουδέν λαμβάνω, ούτε μ' ενδιαφέρει, αφού η Κυβέρνησις δεν είναι εις θέσιν ούτε να θρέψη και να ενδύση τους δεινοπαθούντας στρατιώτας…».

Η ζωή του ντελικάτου βοστονέζου με τη μεγάλη καρδιά, δύσκολη. Από το ημερολόγιό του διαβάζουμε:

… η δουλειά μου τη νύχτα που πέρασε ήταν ατέλειωτη … έκαμα τόσες εγχειρήσεις που αμφιβάλω αν θα κατόρθωνα να τις κάμω κατά τη διάρκεια ολόκληρων ετών στη Βοστώνη … δύο μήνες τώρα κοιμάμαι στο έδαφος με τα ρούχα … είχα σκεφτεί να φύγω από δω, αλλά θα ήταν πράξη επονείδιστη…

Ο Σαμουήλ Χάου επιστρέφει το 1827 στην Αμερική και οργανώνει έρανο για την ελληνική υπόθεση. Συγκεντρώνει 60.000 δολάρια και αγοράζει ρούχα και τρόφιμα για τους επαναστάτες. Ένα χρόνο αργότερα έρχεται και πάλι στην Ελλάδα και οργανώνει καταφύγια για την περίθαλψη των προσφύγων. Ένα από αυτά στον Ισθμό της Κορίνθου θα το ονομάσει «Ουασινγκτονία».

Το 1831 επιστρέφει στη Βοστώνη και ιδρύει το πρώτο σχολείο για τυφλούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, του οποίου διετέλεσε πρώτος διευθυντής. Το 1848 δημιουργεί ένα ανάλογο σχολείο για άτομα με διανοητικές διαταραχές.

Το 1866, γηραιός πλέον, βρίσκεται για μια ακόμα φορά στην Ελλάδα, για να συνδράμει τους επαναστατημένους Κρητικούς.

Πέθανε στις 9 Ιανουαρίου 1876.

Εργογραφία

Στα ελληνικά κυκλοφορούν δύο βιβλία του Σάμιουελ Χάου:

  • «Ιστορική σκιαγραφία της Ελληνικής Επανάστασης» (εκδόσεις «Εκάτη»)
  • «Ημερολόγιο από τον αγώνα 1825-1829» (εκδόσεις «Καραβίας»)

Κοκίτσι Τσουμπουράγια
1940 – 1968

<center>Μπέιζιλ Χέιτλι - Αμπέμπε Μπικίλα - Κοκίτσι Τσουμπουράγια

 

Μπέιζιλ Χέιτλι - Αμπέμπε Μπικίλα - Κοκίτσι Τσουμπουράγια

Ιάπωνας πρωταθλητής των μεγάλων αποστάσεων, που αυτοκτόνησε, επειδή δεν μπόρεσε να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού (1968), εξαιτίας ενός τραυματισμού.

Ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια (Kokichi Tsuburaya) γεννήθηκε στην πόλη Σουκαγκάβα της επαρχίας Φουκουσίμα στις 13 Μαΐου 1940. Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων ασχολήθηκε με τον στίβο και μετά την περάτωση των σπουδών του το 1958 κατατάχθηκε στον ιαπωνικό στρατό, όπου καλλιέργησε περισσότερο το ταλέντο του στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων. Αναδείχθηκε επανειλημμένα πρωταθλητής Ιαπωνίας στους δρόμους των 5.000 και 10.000 μέτρων, όπου κατείχε και τα σχετικά ρεκόρ.

Η πρώτη μεγάλη πρόκληση στην καριέρα του ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο (10-24 Οκτωβρίου 1964). Ο μικρός το δέμας Ιάπωνας πρωταθλητής (1.63 ύψος, 54 κιλά) προετοιμάστηκε κατάλληλα για να πάρει μέρος στα 10.000 χιλιόμετρα και στον Μαραθώνιο, όπου ήλπιζε ότι θα νικήσει μέσα στην πατρίδα του για να δώσει μεγάλη χαρά στους συμπατριώτες του.

Στις 14 Οκτωβρίου ο Τσουμπουράγια έκανε καλή εμφάνιση και τερμάτισε 6ος στα 10.000 μέτρα, με επίδοση 28:59.4. Στις 21 Οκτωβρίου πήρε μέρος στον μαραθώνιο, πιστεύοντας, όπως και όλοι οι Ιάπωνες, ότι θα κόψει πρώτος το νήμα. Όμως, λογάριαζε χωρίς τον Αιθίοπα Αμπέμπε Μπικίλα, ο οποίος υπερασπίστηκε το χρυσό της Ρώμης πριν από τέσσερα χρόνια, τερματίζοντας πρώτος και με διαφορά (2:12:11.2). Ο Τσουμπουράγια, εμφανώς καταπονημένος, μπήκε δεύτερος στο στάδιο, με διαφορά 25 μέτρων από τον Άγγλο Μπέιζιλ Χέιτλι (2:16:19.2), ο οποίος τον προσπέρασε εύκολα, αφήνοντάς τον στην τρίτη θέση με επίδοση 2:16:22.8.

Αναμφισβήτητα, η κατάκτηση του χάλκινου ολυμπιακού μεταλλίου είναι μεγάλη επιτυχία για οποιονδήποτε αθλητή. Όχι, όμως, για τον Τσουμπουράγια, που θεώρησε ότι δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και πρόδωσε την εμπιστοσύνη των συμπατριωτών του. Από την επομένη των αγώνων του Τόκιο άρχισε να προπονείται εντατικά, με στόχο το χρυσό στους επόμενους Ολυμπιακούς του Μεξικού το 1968. Τέτοιο ήταν το πείσμα του, που αρνήθηκε την προαγωγή του στον βαθμό του υπολοχαγού.

Όμως, η μοίρα τού έπαιξε άσχημο παιγνίδι. Στα τέλη του 1967 ο Τσουμπουράγια υποβλήθηκε σε εγχείρηση για να διορθωθεί ένα πρόβλημα στη σπονδυλική του στήλη που τον ταλαιπωρούσε. Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Μεξικού ήταν αμφίβολη έως αδύνατη. Ο μικρόσωμος αθλητής έπεσε σε κατάθλιψη και στις 9 Ιανουαρίου του 1968, με ένα ιδιότυπο χαρακίρι, έβαλε τέλος στη ζωή του. Με ένα ξυράφι έκοψε την καρωτίδα του μέσα στο κέντρο φυσικής αγωγής του ιαπωνικού στρατού, όπου διέμενε. Στο σημείωμα που άφησε έγραφε, μεταξύ άλλων: «Δεν μπορώ να τρέξω πια. Παρακαλώ συγχωρέστε με…»

Νορμπέρτο Μπόμπιο, ιταλός φιλόσοφος. (Γεν. 18/10/1909)

Μαρία Τερέζα ντε Φιλίπις
1926 –2016

Ιταλίδα οδηγός αγώνων αυτοκινήτου, η πρώτη γυναίκα που συμμετείχε σε αγώνες της Φόρμουλα 1.

Η Μαρία Τερέζα ντε Φιλίπις (Maria Teresa de Filippis) γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1926 στη Νάπολη. Δεινή ιππεύτρια στα εφηβικά της χρόνια, μπήκε τυχαία στο χώρο του μηχανοκινήτου αθλητισμού, όταν κέρδισε ένα στοίχημα από τα δύο αδέλφια της, που αμφισβητούσαν τις οδηγικές της ικανότητες. Τους κέρδισε σε μία κόντρα 10 χιλιομέτρων μ’ ένα Φίατ - 500, το 1948, και τα επόμενα χρόνια έλαβε μέρος σε αγώνες του ιταλικού πρωταθλήματος σπορ αυτοκινήτων. Το 1954 κατέκτησε τη δεύτερη θέση και η Μαζεράτι την ενέταξε στο δυναμικό της ως δοκιμάστρια οδηγό.

Στις 18 Μαΐου 1958 έγραψε ιστορία, καθώς έγινε η πρώτη γυναίκα που συμμετείχε σε αγώνα της Φόρμουλα 1. Πήρε μέρος στον προκριματικό γύρο με Maserati 250F, αλλά απέτυχε να περάσει στον τελικό, όπως και ο βρετανός Μπέρνι Έκλεστον, ο μετέπειτα ισχυρός ανήρ της Φόρμουλα 1. Η ντε Φιλίπις συμμετείχε σε άλλα τέσσερα γκραν πρι, χωρίς επιτυχία. Έκανε την τελευταία της εμφάνιση στη Φόρμουλα 1 στο Γκραν Πρι του Μονακό, στις 10 Μαΐου 1959, όπου με Behra - Porsche RSK απέτυχε και πάλι να περάσει στον τελικό.

Το 1960 παντρεύτηκε και αφοσιώθηκε στην οικογένειά της, συμμετέχοντας περιστασιακά σε αγώνες αυτοκινήτου. Διετέλεσε αντιπρόεδρος των παλαιμάχων οδηγών της Φόρμουλα 1 και πρόεδρος του Maserati Club.

Η Μαρία Τερέζα ντε Φιλίπις πέθανε στις 9 Ιανουαρίου 2016, σε ηλικία 89 ετών.

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου