Γεγονότα

•  
  235 – Ο Μαξιμίνος Θραξ ανακηρύσσεται αυτοκράτορας. Είναι ο πρώτος ξένος που ανεβαίνει στο ρωμαϊκό θρόνο. Ο Γάιος Ιούλιος Βέρος Μαξιμίνος Θραξ (Gaius Iulius Verus Maximinus, 173 – 10 Μαΐου 238), γνωστός και ως Μαξιμίνος Α΄, ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας από το 235 έως το 238.

  Ο Μαξιμίνος περιγράφεται από διάφορες αρχαίες πηγές, αν και καμία δεν είναι σύγχρονή του εκτός από τη Ρωμαϊκή Ιστορία του Ηρωδιανού. Η βασιλεία του θεωρείται συχνά ότι σηματοδοτεί την αρχή της κρίσης του 3ου αιώνα. Πέθανε στην Ακυληία ενώ προσπαθούσε να καταστείλει μία συγκλητική εξέγερση.

  Η ανάρρηση του στο θρόνο

  Το πιο πιθανό είναι ότι ο Μαξιμίνος ήταν θρακο-ρωμαϊκής καταγωγής (έτσι πιστεύεται και από τον Ηρωδιανό στα γραπτά του). Σύμφωνα με την εμφανώς αναξιόπιστη «Ιστορία των Αυγούστων» (Historia Augusta), γεννήθηκε στη Θράκη ή τη Μοισία από Γότθο πατέρα και Αλανή μητέρα. Ωστόσο, η υποτιθέμενη καταγωγή του είναι εξαιρετικά απίθανη, καθώς η παρουσία των Γότθων στην παραδουνάβια περιοχή μαρτυρείται για πρώτη φορά μετά την έναρξη της κρίσης του 3ου αιώνα. Ο Μαξιμίνος υπήρξε ο πρώτος αυτοκράτορας που δεν βρέθηκε ποτέ στη Ρώμη, πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Ο Μαξιμίνος ήταν πιθανότατα υποκινητής και υπεύθυνος της δολοφονίας του προηγούμενου αυτοκράτορα Αλέξανδρου Σεβήρου. Ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από τα ρωμαϊκά στρατεύματα στον Ρήνο.

  Η ταραγμένη βασιλεία

  Γρήγορα αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να αντιμετωπίσει πλείστες βαρβαρικές επιδρομές, με σημαντικότερες αυτές στον Μάιν και στο Δούναβη. Ωστόσο οι πολεμικές του ενέργειες αντιμετωπίστηκαν με δυσπιστία και αντίδραση από τη σύγκλητο και το λαό. Αμέσως αντέδρασε στις διαμαρτυρίες με βία και καταστολή. Γρήγορα οι αντιδράσεις μεταφέρθηκαν στην Αφρική και στην Ιταλία υπό την ηγεσία των δύο Γορδιανών, γεγονός που απέβη μοιραίο. Ο Μαξιμίνος επιστρέφοντας από την Παννονία όπου πολεμούσε δολοφονήθηκε από τους στρατιώτες του. Οι διάδοχοι του ήταν για πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο Γορδιανός Α΄ και ο Γορδιανός Β΄ βασικοί υποκινητές της ανατροπής του.

• 1206 – Ο Μιχαήλ Δ΄ Αυτωρειανός εκλέγεται Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Μετά τον θάνατο (ή παραίτηση^[1])του Πατριάρχη Ιωάννη Ι΄, ο οποίος είχε αρνηθεί να εγκατασταθεί στη Νίκαια, όπου είχε μεταφερθεί και η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, ο Αυτοκράτορας Θεόδωρος Λάσκαρης συνεκάλεσε Σύνοδο στη Νίκαια, για την εκλογή του διαδόχου του, στην οποία όμως δεν συμμετείχαν οι επίσκοποι της Ηπείρου και της Τραπεζούντας, καθώς τους απαγόρευσαν οι πρίγκηπες των περιοχών αυτών^[2].

  Κατά τον Νικηφόρο Κάλλιστο, εξελέγη Πατριάρχης στις 20 Μαρτίου 1206 (κατ'άλλους τον Μάρτιο του 1208^[2]) και πατριάρχευσε μέχρι το θάνατό του, στις 26 Αυγούστου 1212. Η κανονικότητα της διαδικασίας αμφισβητήθηκε, καθώς οι Μεγάλοι Κομνηνοί της Τραπεζούντας και οι Δεσπότες της Ηπείρου αρνούνταν έκτοτε, μέχρι και την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261, να αναγνωρίσουν έναν Πατριάρχη εκλεγμένο στη Νίκαια^[2].

  Μετά την εκλογή του, ο Μιχαήλ έστεψε τον Θεόδωρο Αυτοκράτορα. Επί των ημερών της Πατριαρχίας του, γνωρίζουμε ότι ο τότε επίσκοπος Αθηνών Μιχαήλ Ακομινάτος εξελέγη μητροπολίτης Παροναξίας, αλλά αρνούνταν τόσο να πάει στη νέα του επαρχία, όσο και να μεταβεί στη νέα πρωτεύουσα, τη Νίκαια, παρά την πρόσκληση που του απηύθυνε ο Πατριάρχης και ο Αυτοκράτορας.

  Μετά τον θάνατό του, ο Θρόνος παρέμεινε σε χηρεία για δεκατρείς μήνες, μέχρι την εκλογή του διαδόχου του, Θεοδώρου Ειρηνικού.

•  
  1602 – Ιδρύεται η Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών ...ιδρύθηκε το 1602, όταν το κοινοβούλιο των Κάτω Χωρών της παραχώρησε ένα 21ετές μονοπώλιο για να πραγματοποιεί αποικιακές δραστηριότητες στην Ασία. Ήταν η πρώτη πολυεθνική εταιρεία στον κόσμο και η πρώτη επιχείρηση που εξέδωσε μετοχές.
• 1727 Πεθαίνει ο Άγγλος μαθηματικός, φυσικός και αστρονόμος Ισαάκ Νεύτων, ο οποίος με τις μελέτες και τα πειράματά του έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης επιστήμης
•  
  1800 – Ο ιταλός φυσικός Αλεσάντρο Βόλτα ανακοινώνει με γράμμα του στον άγγλο φίλο του σερ Τζόζεφ Μπανκς ότι ανακάλυψε την μπαταρία. Ο Alessandro Giuseppe Antonio Anastasio Volta, 18 Φεβρουαρίου 1745 – 5 Μαρτίου 1827  ήταν Ιταλός φυσικός, ο οποίος έγινε κυρίως γνωστός για την εφεύρεση της ηλεκτρικής μπαταρίας το 1800.

  Γεννήθηκε και σπούδασε στο Κόμο (Como) του Πελεντριου. Οι γονείς του Φίλιππος Βόλτα (Filippo Volta) και η Μαρία Μανταλένα Ινζάγκι (Maria Maddalena Inzaghi), τον έστειλαν σε χριστιανικό σχολείο με σκοπό να γίνει δικηγόρος. Το 1774 έγινε καθηγητής της φυσικής στο γυμνάσιο του Κόμο. Το πάθος του ήταν πάντα η μελέτη της ηλεκτρικής ενέργειας και ενώ ακόμα ήταν νέος σπουδαστής έγραψε και ποίημα στα λατινικά σε αυτήν την συναρπαστική νέα ανακάλυψη. Το πρώτο επιστημονικό έγγραφό του, είχε τον τίτλο De vi attractiva ignis electrici ac phaenomenis inde pendentibus. Πολύ νέος δημοσίευσε την πρώτη του πραγματεία πάνω στη «λουγδουνική λάγηνο», έναν νέο βελτιωμένο τύπο ηλεκτροσκοπίου. Το επίτευγμα αυτό του χάρισε τον τίτλο του καθηγητή φυσικής στη γενέτειρά του, το Κόμο, αλλά και τον τίτλο του επίτιμου μέλους της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου. Το 1778 ανακάλυψε και απομόνωσε το αέριο μεθάνιο (CH₄). Η επόμενη επινόησή του ήταν το «ηλεκτροφόρο», δηλαδή δύο μεταλλικές πλάκες, η μία από εβονίτη και η άλλη με μονωτική λαβή που αλληλοφορτίζονταν θετικά και αρνητικά. Κατ’ ουσίαν αυτή ήταν η πρώτη μπαταρία. Ακολούθησαν οι ανακαλύψεις του ευδιόμετρου, του «ηλεκτρικού πιστολιού», της άσβηστης «λυχνίας υδρογόνου» και ως επακόλουθο η έδρα φυσικής το 1779 στο πανεπιστήμιο της Παβίας. Το 1780 ο Λουίτζι Γκαλβάνι, φίλος του Βόλτα, ανακάλυψε ότι η επαφή δυο διαφορετικών μετάλλων, μέσω του ιστού ενός βατράχου, είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ηλεκτρικού ρεύματος. Ο Βόλτα άρχισε να πειραματίζεται το 1794 χρησιμοποιώντας μόνο τα μέταλλα και διαπίστωσε ότι ο ζωικός ιστός δεν ήταν απαραίτητος για την παράγωγη του ηλεκτρικού ρεύματος και το 1800 κατάφερε να κατασκευάσει την πρώτη ηλεκτρική (βολταϊκή) στήλη (μπαταρία) Το 1801 παρουσίασε την ηλεκτρική στήλη του στο Μέγα Ναπολέοντα, ο οποίος τον ανακήρυξε Κόμη και Γερουσιαστή στο Βασίλειο της Λομβαρδίας. Το 1815 ο αυτοκράτορας της Αυστρίας τον όρισε διευθυντή της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Πάντοβα.

  Συμβολή στη φυσική και την ιατρική

  Ο Βόλτα εισήγαγε τις έννοιες του δυναμικού (τάσης) και της ηλεκτρικής χωρητικότητας. Εφηύρε τη βολταïκή στήλη (ηλεκτρική μπαταρία), το ηλεκτρόμετρο και το ευδιόμετρο. Αργότερα μαζί με τους Λαβουαζιέ και Λαπλάς συμμετείχε σε πειράματα για τον ατμοσφαιρικό ηλεκτρισμό, ενώ με τον Γκαλβάνι πειραματίστηκε πάνω στον ζωικό ηλεκτρισμό. Διαμάχη, όμως, με τον τελευταίο οδήγησε τον Βόλτα σε πυρετώδεις προσωπικές μελέτες, που του έδωσαν το δικαίωμα το 1800 να ανακοινώσει τη σπουδαιότατη ανακάλυψη της πρώτης πηγής συνεχούς ρεύματος, της περίφημης «βολταϊκής στήλης» με ηλεκτρόδια από χρυσό (+) και ψευδάργυρο (-) και ηλεκτρολύτη θειικό οξύ. Ο Μέγας Ναπολέων για να τον τιμήσει του απένειμε τον τίτλο του κόμη της Λομβαρδίας, ενώ πολύ αργότερα, το 1881, η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα έδωσε προς τιμήν του το όνομα βολτ στη μονάδα τάσης του ρεύματος.

  Συμβολή στη χημεία

  Ο Βόλτα ανακάλυψε το μεθάνιο (CH₄).

  Η πρώτη μπαταρία – CPU

  Βολταϊκός σωρός

  Ανακοινώνοντας την ανακάλυψη του βολταϊκού σωρού, ο Βόλτα αποδίδει φόρο τιμής στις επιρροές των Γουίλιαμ Νίκολσον, Τιβέριο Καβάλο, και Αβραάμ Μπένετ.

  Η μπαταρία που δημιουργήθηκε από τον Βόλτα πιστώνεται ως το πρώτο ηλεκτροχημικό κελί. Αποτελείται από δύο ηλεκτρόδια: ένα κράμα ψευδάργυρου και το άλλο από χαλκό. Ο ηλεκτρολύτης είναι είτε θειικό οξύ που αναμειγνύεται με νερό ή άρμη. Ο ηλεκτρολύτης υπάρχει με τη μορφή 2H⁺ και SO₄²⁻. Ο ψευδάργυρος, που είναι υψηλότερος στην ηλεκτροχημική σειρά τόσο από τον χαλκό και τον υδρογόνο, αντιδρά με το αρνητικά φορτισμένο θειικό άλας (SO₄²⁻). Τα θετικά φορτισμένα ιόντα υδρογόνου (πρωτόνια) συλλαμβάνουν ηλεκτρόνια από το χαλκό, σχηματίζοντας φυσαλίδες αερίου υδρογόνου, H₂.

  Έτσι, υπάρχουν δύο πόλοι και ηλεκτρικό ρεύμα δεν θα ρέει εάν είναι συνδεδεμένοι. Οι χημικές αντιδράσεις σε αυτό το βολταϊκό κύτταρο έχουν ως εξής:

  Ψευδάργυρος:

  Zn → Zn²⁺ + 2e⁻

  Θειικό οξύ:

  2H⁺ + 2e⁻ → H₂

  Ο χαλκός δεν αντιδρά, αλλά μάλλον λειτουργεί ως ηλεκτρόδιο για το ηλεκτρικό ρεύμα.

  Ωστόσο, αυτή κυψελίδα έχει επίσης μερικά μειονεκτήματα. Δεν είναι ασφαλής στην χρήση, δεδομένου ότι το θειικό οξύ, έστω και αραιωμένο, μπορεί να είναι επικίνδυνο. Επίσης, η ισχύς του κυττάρου ελαττώνεται με την πάροδο του χρόνου, επειδή το αέριο υδρογόνο δεν απελευθερώνεται. Αντ’ αυτού, συσσωρεύεται στην επιφάνεια του ηλεκτροδίου ψευδαργύρου και σχηματίζει ένα φραγμό μεταξύ του μετάλλου και του διαλύματος του ηλεκτρολύτη (πόλωση της μπαταρίας).

  Τα τελευταία χρόνια και η συνταξιοδότησή του στο Καμάνγκο

  Ο Βόλτα εξηγεί στον Ναπολέοντα την «ηλεκτρική κολώνα» το 1801.

  Προς τιμήν του έργου του, ο Ναπολέων Βοναπάρτης τον έχρισε Κόμη το 1810. Απεικονίζεται στο χαρτονόμισμα των 10.000 Ιταλικών λιρετών μαζί με ένα σχέδιο του βολταϊκού σωρού.

  Ο Βόλτα αποσύρθηκε το 1819 στο κτήμα του στο Καμνάγκο, μιας συνοικίας του Κόμο, στην Ιταλία, που τώρα ονομάζεται “Καμνάγκο Βόλτα” προς τιμήν του. Πέθανε εκεί στις 5 Μαρτίου 1827, αμέσως μετά τα 82α γενέθλιά του. Τα λείψανά του ενταφιάστηκαν σε εκείνη την περιοχή.

  Η κληρονομιά του Βόλτα κληρονομιά εορτάζεται από το μνημείο του “Ναού” του Βόλτα που βρίσκεται στο δημόσιο κήπο δίπλα στη λίμνη. Υπάρχει επίσης ένα μουσείο το οποίο έχει δημιουργηθεί προς τιμήν του, στο οποίο υπάρχει ένα μέρος του εξοπλισμού που ο Βόλτα είχε χρησιμοποιήσει για τη διεξαγωγή πειραμάτων. Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η Βίλα Όλμο όπου στεγάζεται από το Ίδρυμα Βολτιάν, μια οργάνωση που προωθεί επιστημονικές δραστηριότητες. Διεξάγονται πειραματικές μελέτες του Βόλτα και οι πρώτες εφευρέσεις του, κοντά στο Κόμο.

• 1815 Ο Ναπολέων Βοναπάρτης επιστρέφει στο Παρίσι μετά τη δραπέτευσή του από το νησί Έλβα, όπου ήταν εξόριστος. Η επάνοδός του στην εξουσία θα ήταν σύντομη, αφού λίγους μήνες μετά, στη μάχη του Βατερλό (18/6/1815) ηττήθηκε και εξορίστηκε και πάλι, αυτή τη φορά στο νησί της Αγίας Ελένης, όπου έμεινε έως το θάνατό του.
• 1828 Γεννήθηκε ο Νορβηγός θεατρικός συγγραφέας, Ερρίκος Ιψεν.
• 1834 Οι οπλαρχηγοί της Επανάστασης του 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και Δημήτριος Πλαπούτας παραπέμπονται σε δίκη με τις κατηγορίες της συνωμοσίας και της εσχάτης προδοσίας. Στις 25/5 καταδικάζονται σε θάνατο, ποινή που ωστόσο δεν εκτελείται αφού δεν υπογράφτηκε από τους δικαστές Γεώργιο Τερτσέτη και Αναστάσιο Πολυζωίδη
• 1835 Ολοκληρώνονται οι πρώτες δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα, που διήρκεσαν πέντε μέρες και στις οποίες έλαβαν μέρος δύο κόμματα, το κόμμα των Κυβερνητικών ή κόμμα του Άρμανσπεργκ (Βαυαρός αντιβασιλέας του Όθωνα), και το κόμμα των Αντιαρμανσπεργικών, το οποίο ήταν το ισχυρότερο.
•  
  1848 – Γερμανικές επαναστάσεις 1848-1849: παραιτείται ο βασιλιάς Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας. Οι επαναστάσεις, οι οποίες αύξησαν τα αισθήματα του πανγερμανισμό, έδειξαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια με την παραδοσιακή, σε μεγάλο βαθμό απολυταρχική, πολιτική δομή των τριάντα εννέα ανεξάρτητων κρατών της Συνομοσπονδίας, τα οποία κληρονόμησαν το γερμανικό έδαφος της πρώην Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μετά τη διάλυσή της ως αποτέλεσμα των Ναπολεόντειων Πολέμων
•  
  1852 – Εκδίδεται το μυθιστόρημα Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά της Χάριετ Μπίτσερ Στόου. “Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά”, βιβλίο της Αμερικανίδας συγγραφέως Χάριετ Μπίτσερ Στόου. Το έργο έχει ως χρόνο που διαδραματίζεται τα μέσα του 19ου αιώνα και, συγκεκριμένα, την αμέσως προηγούμενη εποχή πριν από τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο και την απελευθέρωση των Αφροαμερικανών σκλάβων, μετά τη νίκη των δυνάμεων του Βορρά.
• 1854 – Ιδρύεται το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (αγγλικά: Republican Party), επίσης γνωστό ως Μεγάλο Παλαιό Κόμμα ή GOP (Grand Old Party), ιδρύθηκε το 1854 και είναι το ένα από τα δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα των Ηνωμένων Πολιτειών μαζί με το Δημοκρατικό κόμμα. Στη σύγχρονη πολιτική περίοδο το κόμμα αυτό θεωρείται ως το πιο συντηρητικό από τα δύο. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ είναι "Ρεπουμπλικάνος".Το επίσημο σύμβολο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος είναι ο ελέφαντας.
• 1861 – Σεισμός καταστρέφει ολοσχερώς την πόλη Μεντόσα στην Αργεντινή.

• 

  1900 – Ο σέρβος φυσικός Νίκολα Τέσλα λαμβάνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την ασύρματη μετάδοση της ηλεκτρικής ενέργειας. Ο Νίκολα Τέσλα (Никола Тесла, Nikola Tesla, 10 Ιουλίου 1856 – 7 Ιανουαρίου 1943) ήταν Σέρβος εφευρέτης και μηχανικός. Ανακάλυψε και κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το περιστρεφόμενο μαγνητικό πεδίο, τη βάση των περισσότερων μηχανών εναλλασσόμενου ρεύματος. Ανέπτυξε επίσης το τριφασικό σύστημα μετάδοσης της ηλεκτρικής ενέργειας. Το 1891 εφηύρε το πηνίο Τέσλα, ένα επαγωγικό πηνίο που χρησιμοποιείται ευρέως στην τεχνολογία ραδιοφώνου.

  Γεννήθηκε στο Σμίλιαν στην περιοχή Λίκα της σημερινής Κροατίας, το οποίο ανήκε στη Σερβική κοινότητα της Αυστριακής Αυτοκρατορίας. Πατέρας του ήταν ο ορθόδοξος ιερέας του χωριού Σμίλιαν, Μιλούτιν Τέσλα (1819-1879), μητέρα του ήταν η Γκεοργκίνα-Τζούκα Μάντιτς (1822-1892), κόρη ιερέα, ενώ και τα αδέρφια της ήταν μέλη του κλήρου της χώρας. Ο ένας ήταν ο Μητροπολίτης Νίκολα Μάντιτς και ο άλλος ο μοναχός Πέταρ Μάντιτς. Το όνομα Τέσλα δηλώνει το μικρό τσεκούρι με λεπίδα σε ορθή γωνία προς τη λαβή, ωστόσο, χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει ένα άτομο με προεξέχοντα δόντια, ένα κοινό χαρακτηριστικό των μελών της οικογένειας Τέσλα.

  

  Το ανακαινισμένο πατρικό σπίτι του Τέσλα μαζί με την εκκλησία και ανδριάντα του, στο Σμίλιαν της Κροατίας όπου γεννήθηκε.

  Είχε έναν μεγαλύτερο κατά επτά χρόνια αδελφό, τον Ντάνε Τέσλα, ο οποίος έχασε τη ζωή του όταν ο Νίκολα ήταν επτά ετών, πέφτοντας από το άλογο ενώ έκανε ιππασία. Ο Νίκολα ζούσε στη σκιά του αδελφού του, ο οποίος αντιμετωπιζόταν από τους γονείς του ως ο πλέον ταλαντούχος και προοριζόταν να ακολουθήσει το παράδειγμα του πατέρα του και των θείων του.

  Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Νίκολα Τέσλα υπέφερε ακόμα από εφιάλτες και ψευδαισθήσεις που σχετίζονταν με το θάνατο του αδελφού του, ενώ εικάζεται πως πολυάριθμες φοβίες και εμμονές που χαρακτήριζαν τον Τέσλα ενδεχομένως ήταν απόρροια του αντίκτυπου που είχε κατά την παιδική του ηλικία η απώλεια του Ντάνε^[24] και η προβληματική σχέση με τον πατέρα του. Αν και οι λεπτομέρειες του θανάτου του Ντάνε είναι άγνωστες, βέβαιο θεωρείται πως προκάλεσε μεγάλη θλίψη στην οικογένεια και επηρέασε τη σχέση του Νίκολα με τους γονείς του, οι οποίοι συντετριμμένοι από το θάνατο του Ντάνε αδυνατούσαν να εκτιμήσουν τις ικανότητες του Νίκολα.

  Όπως περιγράφει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μεγαλώσει χωρίς αυτοπεποίθηση. Ο Νίκολα από μικρή ηλικία έδειξε πως είχε ζωηρή φαντασία και ενδιαφέρον στις εφευρέσεις ακολουθώντας το παράδειγμα της μητέρας του, έτσι και έμαθε τη Γερμανική γλώσσα. Από μικρός ήταν επίσης βιβλιόφιλος καθώς διάβαζε τα περιοδικά που δημοσίευε ποίηση ο πατέρας του και λάτρευε τον Ιούλιο Βέρν (1828-1905) και τον Εμίλ Ζολά (1840-1902).

• 1913 – Ο Σονγκ Τζιαορέν, ιδρυτής του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος, τραυματίζεται σε μία απόπειρα δολοφονίας και πεθαίνει δύο ημέρες αργότερα.
• 1916 – Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν δημοσιεύει τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας. Η γενική θεωρία της σχετικότητας ή γενική σχετικότητα είναι η θεωρία που προτάθηκε από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν για τη βαρύτητα και η οποία περιγράφει τη βαρυτική δύναμη μέσω των καμπυλώσεων του χωροχρόνου παρουσία μάζας. Το δισδιάστατο ανάλογο παραμόρφωσης του χωροχρόνου. Η παρουσία μάζας αλλάζει τη γεωμετρία του χωροχρόνου, η οποία ερμηνεύεται ως βαρύτητα

  
  Βασική αρχή της θεωρίας είναι η ισοδυναμία των επιταχυνόμενων συστημάτων αναφοράς με συστήματα που βρίσκονται εντός βαρυτικού πεδίου.

  Τον Νοέμβριο του 1915, ο Αϊνστάιν παρουσίασε τη θεωρία της Γενικής Σχετικότητας σε μια σειρά διαλέξεων ενώπιον της Πρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Η τελευταία διάλεξη προκάλεσε αναστάτωση στον επιστημονικό κόσμο, καθώς ο Αϊνστάιν παρουσίασε μια θεωρία που αντικαθιστούσε την εξήγηση του Ισαάκ Νεύτωνα για τη βαρύτητα. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η βαρύτητα δεν θεωρείται ως το αποτέλεσμα μιας δύναμης, αλλά οφείλεται στην καμπύλωση του χωροχρόνου, η οποία προκαλείται από την περιεχόμενη στον χωρόχρονο μάζα και ενέργεια.

• 1929 Ο ΠΑΟΚ συγχωνεύεται με την ΑΕΚ Θεσσαλονίκης και αλλάζει το σήμα του από τετράφυλλο πράσινο τριφύλλι στο δικέφαλο αετό.
• 1933 Εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ ο Φράνκλιν Ρούσβελτ, ο οποίος ξεκινά την οικονομική αναστύλωση της χώρας, που μαστίζεται από το κραχ της δεκαετίας του ’20. Η πολιτική που ακολούθησε θα γίνει γνωστή ως “New Deal”.
• 1933 Εκτελείται στην ηλεκτρική καρέκλα ο ιταλοαμερικανός οικοδόμος Τζουζέπε Ζανγκάρα, ο οποίος στις 15 Φεβρουαρίου 1933 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Αμερικανό πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούσβελτ (αντ’ αυτού σκοτώθηκε ο Δήμαρχος του Σικάγο που τον συνόδευε). Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Ζήτω η Ιταλία. Ζήτω οι φτωχοί λαοί παντού!…Πάτα τον διακόπτη».
• 1933 Την ίδια μέρα, στη Γερμανία, οι Ναζί ανοίγουν το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου
• 1937 Χίτλερ και Μουσολίνι στο πλευρό του Φράνκο
• 1942 πεθαίνει ο Χοσέ Ντιάζ. Μορφή του ισπανικού και του διεθνούς εργατικού κινήματος
• 1943 – Η Ιταλική αεροπορία βομβαρδίζει το Κωσταράζι Kαστοριάς. Από τους βομβαρδισμούς σκοτώνονται 4 άμαχοι.
• 1947 – Δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη ο Γιάννης Ζέβγος, κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.
• 1952 Ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας παθαίνει βαριά ημιπληγία. Επίσημα πρωθυπουργικά καθήκοντα αναλαμβάνει ο Σοφοκλής Βενιζέλος.
• 1956 Ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Τυνησίας.
• 1956 Ο Αριστοτέλης Ωνάσης προβαίνει σε καταγγελία της σύμβασής του με το Δημόσιο για την «Ολυμπιακή», για να ενισχύσει το κράτος την ανανέωση του στόλου της εταιρείας.
• 1963 – Πρόταση του μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου για τη σύσταση ανεξάρτητου ελληνικού πατριαρχείου αποδοκιμάζεται από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.
• 1964 Πέθανε ο Μπρένταν Μπίαν, ο στιχουργός του «Γελαστού παιδιού»
• 1965 – Σε καταγγελία της σύμβασής του με το δημόσιο για την Ολυμπιακή προβαίνει ο Αριστοτέλης Ωνάσης λόγω των οικονομικών δυσχερειών και της ανάγκης κρατικής ενίσχυσης για την ανανέωση του στόλου της εταιρίας.
• 1966 Πέθανε ο Δημήτριος Γαλάνης, Έλληνας χαράκτης, από τους πρωτοπόρους στο είδος του στον ελληνικό καλλιτεχνικό κόσμο. Ασχολήθηκε, επίσης, εκτενώς με τη γελοιογραφία και τη ζωγραφική. (Γεν. 22/5/1882)
• 1968 Στον απόηχο της ρήξης που επήλθε με την αναθεωρητική ομάδα Παρτσαλίδη — Ζωγράφου — Δημητρίου στην 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Σταύρος Καρράς και άλλοι αναθεωρητές κλέβουν μεγάλο μέρος του Αρχείου του Κόμματος στο Σιμπίου της Ρουμανίας (με τη συνδρομή και της Ρουμανικής αστυνομίας). Μετά από ένα διάστημα οι αναθεωρητές μετέφεραν το κλεμμένο υλικό στα Σκόπια και το 1988 στην Ελλάδα. Η δήθεν ιδιοκτησία του «ΚΚΕ εσωτερικού» έγινε στη συνέχεια «ιδιοκτησία» του ΣΥΝ. Εδώ και χρόνια αυτό το αρχειακό υλικό του ΚΚΕ, αποτελεί το βασικό τμήμα των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Πρόκειται για ιδιωτική εταιρία, κατ’ ουσίαν αποτελεί «ιδιοκτησία» του ΣΥΝ (902.gr)
• 1969 Ο Τζων Λένον και η Γιόκο Όνο παντρεύονται στο Γιβραλτάρ
• 1970 – Ίδρυση του Διεθνή Οργανισμού Γαλλοφωνίας, οργανισμού γαλλόφωνων χωρών και κυβερνήσεων, με έδρα το Παρίσι
• 1973 Δυόμισι χιλιάδες φοιτητές συγκεντρώνονται στο κτίριο της Νομικής και κατόπιν ανεβαίνουν στην ταράτσα όπου φωνάζουν συνθήματα κατά της δικτατορίας. Η Χούντα απαντά με επίθεση της αστυνομίας, της ΕΣΑ και των ΛΟΚ. Πολλοί φοιτητές συλλαμβάνονται.

• 

  1997 – Η πεζογράφος Γαλάτεια Σαράντη είναι η πρώτη γυναίκα που εκλέγεται τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
• 1986 Ο Ζακ Σιράκ γίνεται πρωθυπουργός της Γαλλίας
• 1987 Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Φαρμάκων εγκρίνει τη διάθεση στην αγορά του ΑΖΤ, του πρώτου φάρμακου κατά του AIDS.
• 1990 Πεθαίνει ο Σοβιετικός τερματοφύλακας Λεβ Γιασίν, που θεωρείται ως ο καλύτερος τερματοφύλακας του 20ού αιώνα από την διεθνή ομοσπονδία ιστορίας και στατιστικής ποδοσφαίρου. Το 1999 ο Λεβ Γιασίν αναδείχτηκε ο καλύτερος Ρώσος αθλητής του αιώνα, ύστερα από ψηφοφορία που διοργάνωσε ο σύνδεσμος αθλητικών συντακτών της χώρας. Ο υψηλόσωμος τερματοφύλακας, αγωνίστηκε σε περισσότερα από 600 παιχνίδια με τα χρώματα της Ντιναμό Μόσχας, ενώ είχε φορέσει και 78 φορές τη φανέλα της Σοβιετικής Ενωσης. Επίσης, πήρε μέρος σε τέσσερα Μουντιάλ, ενώ το 1956 πανηγύρισε την κατάκτηση του χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου. Τέσσερα χρόνια αργότερα, βρέθηκε με τη Σοβιετική Ενωση στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
• 1997 Πέθανε ο Ανδρέας Λεντάκης, Ελληνας πολιτικός και συγγραφέας. (Γεν. 8/7/1934)
• 2003 – 4:35 πμ (ώρα Ελλάδος) ξεκινάει ο βομβαρδισμός της Βαγδάτης από τις ΗΠΑ ως συνέπεια των Επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου.
• 2003 – Εκδίδεται το ελεύθερο περιβάλλον εργασίας και περιβάλλον ανάπτυξης λογισμικού KDE 3.1.1.
• 2004 – Ο πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, παρουσιάζοντας στη Βουλή τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του, τονίζει ότι δεν ζητά περίοδο χάριτος. Αναφέρει ότι οι βασικοί άξονες της πολιτικής του είναι ο Πολιτισμός, η Παιδεία, η επανίδρυση του κράτους και η εφαρμογή μίας νέας οικονομικής πολιτικής, στόχοι της οποίας είναι οι αυξήσεις συντάξεων και μισθών, οι ρυθμίσεις για τα πανωτόκια, οι φορολογικές ελαφρύνσεις, η αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ, ρυθμό ανάπτυξη πάνω από 5% και μείωση της ανεργίας κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες στο τέλος της τετραετίας.
• 2006 – Η Ε.Ρ.Τ. θέτει σε λειτουργία ελεύθερο πρόγραμμα Ψηφιακής τηλεόρασης με τον τίτλο Ε.Ρ.Τ. Ψηφιακή. Στο πλαίσιο της ψηφιακής αυτής τηλεόρασης εκπέμπουν τα κανάλια Σπορ+, Πρίσμα+ και Σινέ+.
• 2007 – Εκτελείται στο Ιράκ με απαγχονισμό ο Τάχα Γιασίν Ραμαντάν, πρώην αντιπρόεδρος του καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν.
• 2021: Σεισμός μεγέθους 7,2 Ρίχτερ πλήττει τις ακτές της επαρχίας Μιγιάγκι στην Ιαπωνία, προκαλώντας κύματα τσουνάμι που φθάνουν το 1 μέτρο.
• 2021: Η Οργανωτική Επιτροπή των Θερινών Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο ανακοινώνει ότι δεν θα επιτραπεί σε θεατές από το εξωτερικό να εισέλθουν στην Ιαπωνία για να παρακολουθήσουν τους αγώνες, λόγω του φόβου για τη διασπορά της COVID-19.

Γεννήσεις

•  

  

  43 π.Χ. – Οβίδιος, Πόπλιος Οβίδιος Νάσων (Publius Ovidius Naso, 20 Μαρτίου 43 π.Χ. – 17), γνωστός ως Οβίδιος, ήταν Ρωμαίος ποιητής, που έζησε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Οκταβιανού Αύγουστου. Ήταν σύγχρονος των γηραιότερων Βιργίλιου και Οράτιου, με τους οποίους συχνά κατατάσσεται ως ένας από τους τρεις κανονικούς ποιητές της λατινικής λογοτεχνίας. Είναι περισσότερο γνωστός από τις Μεταμορφώσεις, μίας σειράς 15 βιβλίων μυθολογικής αφήγησης γραμμένης σε δακτυλικό εξάμετρο, καθώς και για τις συλλογές ερωτικής ποίησης σε ελεγειακά δίστιχα, και ιδιαίτερα για τους Έρωτες (Amores) και την Ερωτική τέχνη (Ars amatoria). Πολλοί μιμήθηκαν την ποίησή του κατά την Ύστερη Αρχαιότητα και το Μεσαίωνα και επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη δυτική τέχνη και λογοτεχνία. Ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους αυγούστειους ποιητές, που έζησε στις αρχές της Pax Romana, της ειρήνης δηλαδή επί 207 χρόνια ανάμεσα στα έθνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

  Γεννήθηκε στην ιταλική πόλη Σουλμόνα το 43 π.Χ. και πέθανε στην πόλη Τόμις της Μοισίας (Ρωμαϊκής επαρχίας του κάτω Δούναβη) το 17 μ.Χ.

  Τα πρώτα χρόνια

  Ο Οβίδιος προερχόταν από εύπορη οικογένεια πατρικίων της επαρχίας και η οποία από πολλές γενιές ανήκε στην τάξη των ιππέων, ώστε να στείλει τον ίδιο και τον αδελφό του στη Ρώμη για να σπουδάσουν σε ηλικία περίπου 12 ετών ρητορική. Μετά από την βασική παιδεία που πήρε κοντά στους καλύτερους δασκάλους έκανε λαμπρές νομικές και φιλολογικές σπουδές. Εκπαιδεύτηκε στη ρητορική ώστε να αποκτήσει ευφράδεια χωρίς όμως να τον προσελκύει ιδιαίτερα η τυποποιημένη επιχειρηματολογία των ασκήσεων δικανικής ακριβείας. Όπως περιγράφει ο Σενέκας ο Πρεσβύτερος σε μια βιογραφία του Οβιδίου αυτής της περιόδου, τον ενδιέφεραν καταστάσεις που το ζητούμενο περιστρεφόταν γύρω από συλλογισμούς με ηθικό και ψυχολογικό περιεχόμενο.

  Ο Οβίδιος πέρασε ένα χρονικό διάστημα στην Αθήνα,αφού συνόδευσε σε ένα ταξίδι του εκεί τον Πομπήιο Μάγνο, όπως συνήθιζαν οι νέοι των ανώτερων κοινωνικών τάξεων και ταξίδεψε αρκετά στην Ελλάδα κερδίζοντας αρκετές εμπειρίες.

  Ως μέλος της ρωμαϊκής τάξης των ιππέων, ήταν προορισμένος για σταδιοδρομία στον δημόσιο βίο και κατέλαβε μερικές κατώτερες δικαστικές θέσεις, τις πρώτες βαθμίδες στην κλίμακα του δημοσίου, όμως διαπίστωσε ότι ο δημόσιος βίος δεν του ταίριαζε. Έτσι εγκατέλειψε το επάγγελμα του για να ασχοληθεί με την ποίηση και την ανάπτυξη σχέσεων και επαφών με τους γνωστούς ποιητές της εποχής του.

  

  Το έργο του

  Όταν ο Οβίδιος εμφανίστηκε στη λογοτεχνική σκηνή, η ειρήνη ήταν εξασφαλισμένη και ήταν διάχυτη η επιθυμία για έναν πιο χαλαρό τρόπο ζωής και λιγότερο αυστηρά ήθη, τα οποία διαμόρφωσαν την ανώτερη τάξη της πρωτεύουσας. Ο Οβίδιος γίνεται εκφραστής αυτών των επιθυμιών και αναπτύσσει μια ποίηση που ανταποκρίνεται στον τρόπο ζωής της εποχής του.

  Δοκίμασε να γράψει σε όλα τα σημαντικά λογοτεχνικά είδη, την ελεγεία, το έπος, την επιστολογραφία, την τραγωδία, και κατάφερε να επιτύχει μια συνεχή διεύρυνση του ορίζοντα του και μια νέα αντίληψη της σχέσης μεταξύ ποίησης και ζωής.

  Τα έργα του μπορούν να καταταγούν σε τρεις περιόδους.

  Πρώτη περίοδος

  Εδώ ανήκουν τα νεανικά έργα του ποιητή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ποίηση που έγραψε κατά την πρώτη περίοδο της σταδιοδρομίας του ως ποιητή αντικατοπτρίζει μία θεώρηση της ζωής, του έρωτα και της ποίησης αντίθετη με τις “επίσημες” ηθικές θέσεις που προωθούσε ο αυτοκράτορας Αύγουστος.

  • Ο Οβίδιος ξεκινά με μια συλλογή ερωτικών ελεγειών, τους “Amores” (Έρωτες), σε 5 βιβλία περίπου το 20 π.Χ., όπου εκφράζει σε πρώτο πρόσωπο τα παραδοσιακά θέματα της ερωτικής ελεγείας. Τα νέα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ελεγεία του Οβιδίου είναι εμφανή με πιο εντυπωσιακή καινοτομία την απουσία μιας κεντρικής γυναικείας μορφής ως κέντρο των διάφορων ερωτικών εμπειριών. Αντί για το πάθος των μεγάλων λατίνων ερωτικών ποιητών, ο Οβίδιος προτιμά να εμφανίζει την ερωτική εμπειρία μέσα από το φίλτρο της ειρωνείας και της απόστασης του διανοουμένου.
  • Το ποίημα που φαίνεται να έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφαση του Αυγούστου να εξορίσει τον ποιητή, είναι η “Ερωτική τέχνη” (Ars amatoria), που δημοσιεύθηκε το 1 π.Χ. Το μήνυμα που περνούσε εκεί ο Οβίδιος στην πραγματικότητα υπονόμευε το επίσημο πρόγραμμα ηθικών μεταρρυθμίσεων που είχε υιοθετηθεί από τον Αύγουστο. Ο έρωτας του Οβιδίου επιζητεί την ανεκτικότητα, με την βοήθεια της οποίας μπορούν να αρθούν οι κανόνες μιας ηθικής, η οποία δεν ταιριάζει πλέον σε ένα πρωτευουσιάνικο κοινωνικό στρώμα. Το έργο περιείχε αναφορές στα σύμβολα προσωπικού γοήτρου του Αυγούστου, διατυπωμένες με αναίδεια και αδιακρισία μέσα στα συμφραζόμενα. Ήταν λογικό, το έργο αυτό, να μην τύχει καλής υποδοχής από όσους είχαν ενστερνιστεί τους στόχους και τις επιδιώξεις του πουριτανισμού της εποχής του Αυγούστου.
  • Κατά την περίοδο αυτή ο Οβίδιος δημοσίευσε επίσης το έργο “Επιστολές ηρωίδων” (Epistulae Heroidum), δύο σειρές από πνευματώδεις δραματικούς μονολόγους που χαρακτηρίζονται ως επιστολικά ποιήματα. Η πρώτη σειρά (1-15) περιέχει επιστολές γραμμένες από διάσημες ηρωίδες της ελληνικής μυθολογίας και η δεύτερη σειρά (16-21) περιλαμβάνει επιστολές ερωτευμένων ανδρών και απαντήσεις των αγαπημένων τους γυναικών (Πάρης και Ελένη, Ηρώ και Λέανδρος κ.ά.).

  Δεύτερη περίοδος

  Θεωρείται η σημαντικότερη περίοδος για το έργο του ποιητή, εποχή ωριμότητας και των σπουδαιότερων έργων του.

  • Η τραγωδία του Οβιδίου, “Μήδεια” δεν διασώθηκε. Καθώς επαινέθηκε από τον ιστορικό Τάκιτο και άλλους, είναι πιθανό να επηρέασε την τραγωδία του Σενέκα με το ίδιο θέμα.
  • Το “Ημερολόγιο” (Fasti) είναι ένα έργο που η πρόθεση του είναι να παρουσιάσει τους μύθους, τα έθιμα και τις θρησκευτικές γιορτές του ρωμαϊκού έτους. Είχε προγραμματίσει 12 βιβλία ελεγειακών δίστιχων, ένα για κάθε μήνα. Η εξορία του άφησε το έργο ημιτελές αφού υπάρχουν μόνο έξι βιβλία, τα οποία επεξεργάστηκε εν μέρει στα χρόνια της εξορίας. Το Ημερολόγιο έγινε έργο εθνικό, και ήταν ίσως προμελετημένο για να αποκαταστήσει την φήμη του συγγραφέα του ενώπιον του αυτοκράτορα καθώς περιέχει κολακείες για την αυτοκρατορική οικογένεια και έναν έντονο πατριωτισμό.
  

  Οι Μεταμορφώσεις του Οβιδίου σε έκδοση του 1567

  • Οι “Μεταμορφώσεις”, επικό ποίημα σε εξάμετρους, σε 15 βιβλία, για τις μεταμορφώσεις των ανθρώπινων όντων από το χάος έως την αποθέωση του Καίσαρα, αποτελεί μια τεράστια πινακοθήκη μυθικών παραδόσεων. Στο έργο αυτό που αποτελεί ίσως το σπουδαιότερο του ποιητή, δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Λαμπρές εικόνες, γεμάτες φαντασία, δείχνουν ότι ο ποιητής γνωρίζει πράγματι να αποδίδει θαυμαστά την ψυχική κατάσταση του πανικού και της κατάπληξης των όντων που μεταμορφώνονται τη στιγμή κατά την οποία μεταβάλλονται σταδιακά σε φυτό, ζώο ή πέτρα, ενώ το πνεύμα διατηρεί καθαρά ανθρώπινα συναισθήματα. Είναι φανερό πως ο Οβίδιος με το έργο αυτό επιδιώκει να κάνει κάνει μια συνολική αναφορά όλης της λογοτεχνίας, από τον Όμηρο και την τραγωδία της Αθήνας και της Ρώμης μέχρι τους συγχρόνους του. Σχεδόν όλες οι ιστορίες των ανθρώπινων μεταμορφώσεων είναι ερωτικές ιστορίες γεμάτες πάθος εμπλουτισμένες με μυθιστορηματικά στοιχεία. Ο κόσμος του ποιήματος αποτελείται από όψεις, μεταμφιέσεις, σκιές, αντικατοπτρισμούς που τρέφουν την ανθρώπινη ελπίδα με κάθε μεταμόρφωση να αποτελεί έναν θάνατο και έτσι το περιεχόμενο να δίνει μια αίσθηση θλίψης. Σε όλες τις εποχές μέχρι σήμερα, οι ήρωες του Οβιδίου, Φαέθων, Νάρκισσος, Δάφνη και πολλοί άλλοι, υπήρξαν πολύ δημοφιλείς, ενώ το ίδιο αυτό θέμα των Μεταμορφώσεων στάθηκε πηγή έμπνευσης για όλες τις τέχνες.

  Τρίτη περίοδος, τα έργα της εξορίας

  Μετά την ξαφνική εξορία του, ο Οβίδιος εγκαταλείπει τη φανταστική και ζωηρή αφηγηματική ποίηση και επέστρεψε στην ελεγεία.

  • Το έργο του “Άσματα θλιβερά” (Tristia) αποτελείται από 5 βιβλία ελεγειών, όπου διεκτραγωδεί την κατάσταση του και ικετεύει για τη βελτίωση της.
  • Οι “Επιστολές από τον Πόντο” (Epistulae ex Ponto) είναι 4 βιβλία ελεγειών, του ίδιου ψυχολογικού κλίματος, τις οποίες απευθύνει σε ισχυρούς φίλους του.
  • Το Ίβις (Ibis), που γράφηκε λίγο μετά την άφιξή του στους Τόμους, ένα ένα μακροσκελές και περίτεχνο ανάθεμα ενάντια σε κάθε ανώνυμο εχθρό.

  Ωστόσο, η ζωή του δεν ήταν πάντοτε θλιμμένη. Αφού εξοικειώθηκε με την ιδέα ότι η εξορία αυτή θα ήταν η μόνιμη πατρίδα του, άρχισε να βλέπει μερικές θετικές πλευρές στον νέο τόπο διαμονής του και στους κατοίκους του. Έδειξε ενδιαφέρον για την ιστορία του τόπου και την πολιτική και συνέθεσε ποιήματα στην τοπική γλώσσα.

  Εξορία και θάνατος

  Ο Οβίδιος, εκτός ένας άνθρωπος που χάρηκε τις ομορφιές της ζωής και του μύθου, υπήρξε, ταυτόχρονα, μια τραγική μορφή, που πέθανε στην εξορία δυστυχισμένος, θύμα ηγεμονικής δυσμένειας.

  Καταδικάστηκε, τον Νοέμβριο του έτους 8 μ.Χ., σε εξορία, κατά διαταγή του αυτοκράτορα Αυγούστου. Η είδηση αυτή για το πάθημα του Οβιδίου, μόλις έγινε γνωστή στην Ρώμη, προκάλεσε απερίγραπτη συγκίνηση που δεν περιορίσθηκε μόνο μεταξύ του κόσμου της πολιτικής και των Γραμμάτων, αφού όλοι ήξεραν το μεγάλο ταλέντο του ποιητή και τις κατακτήσεις του ανάμεσα στο “ωραίο φύλο” της εποχής. Ήταν αυτός που είχε διδάξει τη στρατηγική της ερωτικής γοητείας με το περίφημο έργο του “Η τέχνη του έρωτα” και την ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία με το σπουδαίο έργο “Μεταμορφώσεις”, που αποκλήθηκαν η “Βίβλος των ποιητών”.

  Εκτός, όμως, από τη συγκίνηση, γεννήθηκε και απορία για τα αίτια της ποινής του, αφού ούτε η Σύγκλητος ούτε κάποιο δικαστήριο την είχαν επιβάλει. Ήταν μια περίεργη υπόθεση, αφού κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, δικάστηκε στο ιδιαίτερο δικαστήριο του αυτοκράτορα και η απόφαση πάρθηκε και ανακοινώθηκε από τον ίδιο τον αυτοκράτορα. Αν και δεν του αφαιρέθηκαν τα πολιτικά του δικαιώματα και η περιουσία του, ούτε του απαγορεύθηκε να συνθέτει ποιήματα και να επικοινωνεί με τους δικούς του ανθρώπους, τα βιβλία όμως αποσύρθηκαν από τις δημόσιες βιβλιοθήκες και κυκλοφορούσαν μόνο ιδιωτικά, μεταξύ φίλων.

  Οι ερευνητές σε διάφορες εποχές προσπάθησαν να εξηγήσουν αυτή τη στάση του Αυγούστου απέναντι στον Οβίδιο. Άλλοι πιστεύουν πως ο Αύγουστος θέλησε να παγιώσει ένα ηθικό κλίμα τιμωρώντας τον ελευθεριάζοντα ποιητή, άλλοι, όμως, φρονούν ότι η αυτοκρατορική δυσμένεια ήταν πολιτικής φύσεως, γιατί ο Οβίδιος είχε ανάμειξη στους ανταγωνισμούς για τη διαδοχή του Αυγούστου.

  Ο Αύγουστος που ήξερε να αποφεύγει τα δημόσια σχόλια, αφού μέχρι σήμερα μυστήριο καλύπτει την υπόθεση αυτή, εξόρισε τον Οβίδιο στους Τόμους, ένα λιμάνι στα σύνορα της αυτοκρατορίας, κοντά στις εκβολές του Δούναβη, περιοχή με πολύ άσχημο κλίμα, εκτεθειμένο στις περιοδικές επιθέσεις τών γύρω βαρβαρικών φύλων. Βιβλία και εκπολιτισμός δεν υπήρχαν και μέσα στη μοναξιά του ο ποιητής (η γυναίκα του είχε μείνει στη Ρώμη ώστε να μεσολαβήσει σε ισχυρούς φίλους υπέρ του άνδρα της) άρχισε και πάλι να γράφει σε πιο προσωπικό και ενδοσκοπικό ύφος.

  Επί εννέα ολόκληρα χρόνια μέχρι τον θάνατό του, ο Οβίδιος υπέφερε διαρκώς και το αποτύπωνε αυτό με τα ελεγεία και τα μηνύματα προς τους φίλους, τη γυναίκα του και τον ασυγκίνητο αυτοκράτορα.

  Στον τόπο της εξορίας του, ανάμεσα στους λίγους Ρωμαίους λεγεωνάριους και στους εγχώριους πληθυσμούς, ο Οβίδιος δεν παύει να ονειρεύεται τη Ρώμη της παλαιάς ευτυχίας του και να εκλιπαρεί την επιείκεια του αυτοκράτορα, με συνεχή μηνύματα χωρίς όμως να πετύχει ποτέ τον επαναπατρισμό του.

• 1502 – Πιερίνο Μπέλλι, Ιταλός στρατιωτικός και νομικός
• 1531 – Αντώνιος, διεκδικητής του θρόνου της Πορτογαλίας
• 1572 – Όθων Γ΄ του Χάρμπουργκ, δούκας του Μπράουνσβαϊχ-Λύνεμπουργκ
• 1680 – Εμανουέλε ντ’ Αστόργκα, Ιταλός συνθέτης, τραγουδιστής και τσεμπαλίστας
• 1725 – Αμπντούλ Χαμίτ Α΄, Οθωμανός σουλτάνος

• 

  1770 – Φρίντριχ Χαίλντερλιν, Γερμανός συγγραφέας
• 1820 – Αλέξανδρος Ιωάννης Α’ Κούζας, ηγεμόνας της Ρουμανίας. ΟΓιόχαν Κρίστιαν Φρίντριχ Χαίλντερλιν (Johann Christian Friedrich Hölderlin, 20 Μαρτίου 1770 – 7 Ιουνίου 1843) ήταν Γερμανός λυρικός ποιητής. Το έργο του γεφυρώνει την κλασική σχολή στη λογοτεχνία με τη ρομαντική.

  Βασανιζόμενος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του από ψυχική νόσο, υπέφερε από μεγάλη μοναξιά, και συχνά περνούσε τον χρόνο του παίζοντας πιάνο, ζωγραφίζοντας, διαβάζοντας και γράφοντας, ενώ πραγματοποιούσε και ταξίδια όποτε του δινόταν η ευκαιρία.

   

  

  
  Ο Φρήντριχ Χαίλντερλιν γεννήθηκε στο Λάουφεν, στις όχθες του ποταμού Νέκαρ (Laufen am Neckar), που ανήκε τότε στο Δουκάτο της Βυρτεμβέργης, από τον γάμο του Χάινριχ Φρήντριχ Χαίλντερλιν και της Γιοχάννα Κριστιάνε Χαίλντερλιν, το γένος Γκοκ. Σαν πατέρα, ωστόσο, αγάπησε τον Γιόχαν Κρίστιαν Γκοκ, νέο σύζυγο της μητέρας του, από το 1774, δύο χρόνια έπειτα από τον θάνατο του πατέρα του, τον Ιούνιο του 1772. Από τον πρώτο γάμο της μητέρας του είχε αποκτήσει μία αδελφή, τη Ρίκε (Μαρία Ελεωνόρα Χαϊνρίκε Χαίλντερλιν), ενώ από τον δεύτερο γάμο της μητέρας του απέκτησε έναν ετεροθαλή αδελφό, τον Καρλ Κρίστιαν Φρήντριχ Γκοκ, το μόνο από τα τέσσερα παιδιά της μητέρας του, από τον δεύτερό της γάμο, που επέζησε τη βρεφική ηλικία. Το κλίμα πένθους που επικρατούσε στο σπίτι κατά τα παιδικά του χρόνια γέννησαν μέσα του πρώιμη «κλίση προς το πένθος», όπως εξομολογείται σε γράμμα προς τη μητέρα του, το 1799.

• 

  1828 – Ερρίκος Ίψεν, Νορβηγός συγγραφέας
• 1836 – Έντουαρντ Πόυντερ, Βρετανός ζωγράφος
• 1879 – Μωντ Μέντεν, Καναδή βιοχημικός
• 1891 – Έντμουντ Γκούλντινγκ, Άγγλος σκηνοθέτης
• 1904 – Μπ. Φ. Σκίνερ, Αμερικανός ψυχολόγος
• 1915 – Σβιατοσλάβ Ρίχτερ, Σοβιετικός πιανίστας
• 1925 – Ντέιβιντ Γουόρεν, αυστραλός μαθηματικός και χημικός, εφευρέτης του «μαύρου κουτιού» του αεροπλάνου. (Θαν. 19/7/2010)

• 

  1931 – Ντίνος Χριστιανόπουλος, (Θεσσαλονίκη, 20 Μαρτίου 1931 – Θεσσαλονίκη, 11 Αυγούστου 2020) ήταν ποιητής, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, εκδότης και βιβλιοκριτικός. Το πραγματικό όνομα του λογοτέχνη είναι Κωνσταντίνος Δημητριάδης και καταγόταν από την Ανατολική Θράκη. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες.

  Ο Χριστιανόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήταν γιος προσφύγων από την Ανατολική Θράκη. Τελείωσε το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου παρακολούθησε μαθήματα και έλαβε το πτυχίο του Τομέα Κλασικών Σπουδών. Κατόπιν, εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης από το 1958 ως το 1965. Έπειτα εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων. Το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε υπό τη διεύθυνσή του το περιοδικό Διαγώνιος -που κυκλοφόρησε ως το 1983 με ολιγόχρονες παύσεις- και τον εκδοτικό οίκο Εκδόσεις Διαγωνίου. Εκείνη την περίοδο αναπτύχθηκε ο λεγόμενος “κύκλος των λογοτεχνών της Διαγωνίου”.

  Η πρώτη ποιητική συλλογή του Εποχή των ισχνών αγελάδων (1950) διακρίνεται για το προσωπικό ύφος της και για τις δημιουργικές επιρροές από τον Καβάφη και τον Τ. Σ. Έλιοτ, ενώ στις επόμενες εμφανίσεις του εκφράζεται καθαρά το κυρίαρχο θέμα της ποίησής του, η εφήμερη ομοφυλοφιλική σχέση και το ερωτικό πάθος που οδηγεί στην ταπείνωση και στη μοναξιά. Βέβαια, ορισμένα ποιήματά του (π.χ. τα ποιήματα της σειράς Ο αλλήθωρος) έχουν και το στοιχείο μιας κοινωνικής οπτικής. Κατά καιρούς κυνηγήθηκε πολύ από το κοινωνικό κατεστημένο της εποχής, όπως, για παράδειγμα, όταν κόντεψε να συλληφθεί από τη Χούντα λόγω της άρνησής του να παραλάβει σχετικό βραβείο για ένα πεζό του έργο, τον “Χιλιαστή”. Το 2011 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του. Αρνήθηκε όμως να το παραλάβει παραπέμποντας στο κείμενό του “Εναντίον” από το 1979, όπου αναφέρει χαρακτηριστικά: «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ’ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο “ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων”, που μας άφησαν οι αρχαίοι.». Τον Ιούνιο του 2011 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από το Τμήμα Φιλολογίας. Απεβίωσε στις 11 Αυγούστου του 2020, σε ηλικία 89 ετών. Κηδεύτηκε στις 13 Αυγούστου από τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Σαράντα Εκκλησιών) και ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο Αναστάσεως του Κυρίου Θεσσαλονίκης.

  O Χριστιανόπουλος, εν ζωή, δώρισε στο δημόσιο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το σύνολο του αρχείου του: βιβλία, πάσης φύσεως έντυπα, χειρόγραφα, επιστολές, φωτογραφίες, πίνακες, αντικείμενα, συνολικά ένα πολύτιμο υλικό που συγκέντρωνε επί επτά περίπου δεκαετίες με πολλή φροντίδα. Και αμέσως μετά το θάνατό του όλα τα αντικείμενα και τα βιβλία που υπήρχαν στο διαμέρισμα που διέμενε, με τη φροντίδα του Γιάννη Μέγα, μεταφέρθηκαν και αυτά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

• 1939 – Ντιμίτρι Μιχαλάς, Αμερικανός αστρονόμος και συγγραφέας
• 1940 – Στάθης Χάιτας, ποδοσφαιριστής
• 1948 – Νίκος Παπάζογλου, τραγουδοποιός
• 1950 – Γουίλιαμ Χερτ, Αμερικανός ηθοποιός
• 1954 – Λιάνα Κανέλλη, δημοσιογράφος και πολιτικός
• 1956 – Κάθριν Άστον, Αγγλίδα πολιτικός
• 1958 – Χόλι Χάντερ, Αμερικανίδα ηθοποιός. Η Χόλι Χάντερ (αγγλικά: Holly P. Hunter, 20 Μαρτίου 1958) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός. Η μεγαλύτερη επιτυχία της είναι η ταινία Μαθήματα πιάνου (The Piano) καθώς βραβεύτηκε με Όσκαρ, BAFTA και Χρυση Σφαίρα. Τέλος έχει βραβευτεί δις με το Βραβείο Έμμυ. 

  Η Χόλι Χάντερ γεννήθηκε 20 Μαρτίου το 1958 στο Κόνιερς της Τζόρτζια.^[11] Έλαβε το πτυχίο της υποκριτικής από τη σχολή Carnegie Mellon University του Πίτσμπουργκ και στη συνέχεια έπαιξε σε κάποιες θεατρικές παραστάσεις στην περιοχή.^[12]

  Μεγάλες επιτυχίες της ηθοποιού είναι οι ερμηνείες της στις ταινίες: Broadcast News, The Firm, και το Thirteen, με τα οποία βρέθηκε προτεινόμενη για Όσκαρ και το Μαθήματα πιάνου, από το οποίο το 1993 έλαβε πολλά βραβεία, όπως το Όσκαρ Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.

• 1959 – Στινγκ, Αμερικανός παλαιστής
• 1963 – Μίροσλαβ Λάιτσακ, Σλοβάκος διπλωμάτης
• 1963 – Γελένα Ρομανόβα, Ρωσίδα αθλήτρια
• 1976 – Τσέστερ Μπένινγκτον, Αμερικανός μουσικός (Linkin Park)
• 1980 – Ρομπέρτας Γιαβτόκας, Λιθουανός καλαθοσφαιριστής
• 1983 – Εΐτζι Καβασίμα, Ιάπωνας ποδοσφαιριστής
• 1984 – Φερνάντο Τόρρες, Ισπανός ποδοσφαιριστής

Θάνατοι

• 1191 – Πάπας Κλήμης Γ΄
• 1239 – Χέρμαν φον Ζάλτσα, μέγας μάγιστρος των Τευτόνων Ιπποτών
• 1390 – Αλέξιος Γ΄ Μέγας Κομνηνός, αυτοκράτορας της Τραπεζούντας
• 1413 – Ερρίκος Δ΄, βασιλιάς της Αγγλίας
• 1440 – Σιγισμούνδος Κεστουτάιτις, μέγας δούκας της Λιθουανίας
• 1568 – Αλβέρτος, δούκας της Πρωσίας
• 1619 – Ματθίας, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
•  
  1746 – Νικολά ντε Λαρζιλιέρ, Γάλλος ζωγράφος. Ο Νικολά ντε Λαρζιλιέρ (Nicolas de Largillierre ή de Largillière, 10 Οκτωβρίου 1656 – 20 Μαρτίου 1746) ήταν Γάλλος ζωγράφος. Γεννημένος στο Παρίσι, ο Λαρζιλιέρ ήταν γιος ενός εμπόρου καπέλων. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Αμβέρσα, όπου είχε μετακομίσει η οικογένειά του όταν ήταν τριών ετών. Εκεί, το 1668, ξεκίνησε την εκμάθηση της ζωγραφικής, στο ατελιέ του Αντουάν Γκουμπό.

  Το 1674 έγινε δεκτός ως «Δάσκαλος» στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά της Αμβέρσας. Έμεινε στην Αγγλία από το 1675 ως το 1679, όπου έτυχε διακρίσεων από τον βασιλιά Κάρολο Α΄. Επέστρεψε στην Αγγλία το 1685, για να φιλοτεχνήσει ένα πορτρέτο του διαδόχου του Καρόλου, Ιάκωβου Β΄. Γύρισε στη Γαλλία και από το 1689 έγινε ένας από τους ζωγράφους με τη μεγαλύτερη ζήτηση. Από τις επίσημες παραγγελίες για αφιερώματα και αλληγορίες στράφηκε στα πορτρέτα της αριστοκρατίας και της μεγαλοαστικής τάξης.

  Το 1699 νυμφεύτηκε την Μαργκερίτ-Ελιζαμπέτ Φορέ και απέκτησαν δύο κόρες και ένα γιο.

  Το ταλέντο του του επέτρεψε να ανεβεί την κλίμακα της ιεραρχίας στη Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής, στην οποία έγινε δεκτός στις 30 Μαρτίου 1686. Από απλό μέλος έγινε διευθυντής το 1736. Παραιτήθηκε το 1743 και πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 90 ετών.

  Ο Λαρζιλιέρ ήταν ζωγράφος με πολλαπλό ταλέντο και είχε ευχέρεια τόσο στις νεκρές φύσεις, όσο και στις ιστορικές αναπαραστάσεις, τα τοπία ή τα πορτρέτα. Η τεχνική του δεξιοτεχνία τού επέτρεπε να παίζει με τα υλικά, τα χρώματα και τους φωτισμούς χωρίς να πρόκειται για ψυχρή άσκηση. Τα πορτρέτα του έχουν πάντα ζωή και ευαισθησία τέτοιες που τον καθιστούν έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους της εποχής του Λουδοβίκου ΙΔ΄ και της Αντιβασιλείας.

•  
  1771 – Λουί-Μισέλ βαν Λου,(Louis-Michel van Loo, Τουλόν, 2 Μαρτίου 1707 – Παρίσι, 20 Μαρτίου 1771) ήταν Γάλλος ζωγράφος.
  

  Καταγόμενος από την οικογένεια ζωγράφων των βαν Λου, η οποία εγκαταστάθηκε στη Γαλλία τον 17ο αιώνα, ο Λουί-Μισέλ βαν Λου σπούδασε υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, ζωγράφου Ζαν-Μπατίστ βαν Λου, στο Τορίνο και τη Ρώμη. Κέρδισε το βραβείο της Βασιλικής Ακαδημίας Ζωγραφικής και Γλυπτικής στο Παρίσι το 1725. Έζησε στη Ρώμη από το 1727 ως το 1732 μαζί με το θείο του, το ζωγράφο Σαρλ Αντρέ βαν Λου.

  Το 1736, έγινε επίσημος ζωγράφος της αυλής του Φιλίππου Ε΄ της Ισπανίας, στη Μαδρίτη. Ήταν ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη της Ακαδημίας της Μαδρίτης το 1752. Επέστρεψε στη Γαλλία το 1753 και φιλοτέχνησε πολλά πορτρέτα του Λουδοβίκου ΙΕ΄. Το 1765, διαδέχθηκε το θείο του, Σαρλ-Αντρέ, ως διευθυντής της Βασιλικής Σχολής Προστατευόμενων μαθητών.

  Ήταν αδερφός των ζωγράφων Φρανσουά βαν Λου και Σαρλ Αμεντέ Φιλίπ βαν Λου.

• 1816 – Μαρία Α΄, βασίλισσα της Πορτογαλίας
• 1835 – Ζαν-Μαρί-Ζοζέφ Κουτέλ, Γάλλος μηχανικός και αεροστατιστής
• 1925 – Τζωρτζ Κάρζον, Άγγλος πολιτικός και αντιβασιλιάς της Ινδίας
• 1929 – Φερντινάν Φος, Γάλλος στρατιωτικός
• 1931 – Χέρμαν Μίλερ, Γερμανός πολιτικός
• 1943 – Χάινριχ Τσίμερ, Γερμανός ινδολόγος
• 1948 – Αβεντίς Αχαρονιάν, Αρμένιος ποιητής
• 1964 – Μπρένταν Μπήαν, Ιρλανδός συγγραφέας
•  
  1966 – Δημήτριος Γαλάνης,(Αθήνα, 17 Μαΐου 1879 – Παρίσι, 20 Μαρτίου 1966) ήταν χαράκτης, από τους πρωτοπόρους στο είδος του στον ελληνικό καλλιτεχνικό κόσμο. Ασχολήθηκε επίσης εκτενώς με τη γελοιογραφία και τη ζωγραφική.

  

  Αν και γεννήθηκε στην Αθήνα το 1882, ο πατέρας του, ο φιλόλογος Εμμανουήλ Γαλάνης που καταγόταν από την Κύμη, τον έγραψε στα μητρώα του Δήμου Κύμης με έτος γεννήσεως το 1879. Το 1895 16 μόλις ετών, έπαιρνε μισθό απο την “Ακρόπολη” για τις γελοιογραφιες του. Από το 1897 έως το 1899 σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, με δάσκαλο στο σχέδιο τον Νικηφόρο Λύτρα.

  Με υποτροφία μιας γαλλικής σατυρικής επιθεώρησης για το σκίτσι του με θέμα Ο Κατακλυσμός του Νώς στην παριζιάνικη εφημερίδα “Le Journal” , το 1900 πήγε στη Γαλλία για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού με πρώτο δάσκαλο τον Φερνάν Κορμόν (Fernand Cormon), ζωγράφο ακαδημαϊκής νοοτροπίας.

  Από το 1902, ο Γαλάνης άρχισε να σχεδιάζει γελοιογραφίες για διάφορα σατιρικά έντυπα της εποχής, όπως τα περιοδικά L’Assiette au Beurre, Le Cri de Paris, Gil Blas, Le Rire και Le Canard Sauvage. Κατά την περίοδο 1907–1909, ο Γαλάνης έζησε στη Γερμανία, όπου εργάσθηκε ως γελοιογράφος για τα γερμανικά περιοδικά Simplicissimus και Lustige Blätter. Την ίδια εποχή, φιλοτέχνησε και διαφημιστικές αφίσες.

  

  Το 1904, παρουσίασε έργα του σε τέσσερις ομαδικές εκθέσεις και έτσι άρχισε να γίνεται γνωστός στο φιλότεχνο κοινό της γαλλικής πρωτεύουσας. Την ίδια εποχή συνδέθηκε φιλικά με τον ποιητή Ζαν Μορεάς (γαλλικό ψευδώνυμο του Ιωάννη Α. Παπαδιαμαντόπουλου) και τους καλλιτέχνες Αντρέ Ντεραίν, Ανρί Ματίς και Αριστίντ Μαγιόλ. Το 1912 παρουσίασε έργα του στην έκθεση των κυβιστών της ομάδας «Χρυσή Τομή» (La Section d’or). Δύο χρόνια αργότερα συμμετείχε με τρεις τοπιογραφίες στην ετήσια Έκθεση των Ανεξαρτήτων (Salon des Indépendants).

  Με την έναρξη του Α΄ Παγκ. Πολέμου, κατατάχθηκε ως εθελοντής στη Λεγεώνα των Ξένων και έλαβε μέρος στη μάχη της Μάρνης. Το 1918 βρέθηκε να υπηρετεί ως διερμηνέας με τα γαλλικό εκστρατευτικό σώμα στην Ελλάδα. Εξαιτίας της υπηρεσίας του στην Λεγεώνα των Ξένων απέκτησε την γαλλική υπηκοότητα. Είχε ήδη νυμφευθεί την Γαλλίδα Στεφανί-Ζυλί Μπουβιέ (Stéphanie-Julie Bouvier) από το Αιξ της Προβηγκίας, και είχε αποκτήσει μαζί της τον μοναχογιό του Ζαν-Σεμπαστιάν (Jean-Sébastien Galanis, 1910–1940).

  Με το τέλος του πολέμου, επέστρεψε στο Παρίσι για να στραφεί αποκλειστικά προς τη χαρακτική· αρχικά στην ξυλογραφία και κατόπιν στην οξυγραφία. Το 1920 ολοκλήρωσε το έργο του Καθισμένο γυμνό και παρουσίασε έργα του σε εκθέσεις δίπλα μαζί με τον Ματίς και τον Μπρακ. Τον επόμενο χρόνο παρουσίασε έργα του παρέα με άλλα μεγάλα ονόματα της εποχής όπως ο Χουάν Γκρι, ο Πικάσσο, ο Ντυφύ και ο Σαγκάλ.

  

  Έχοντας ήδη καθιερωθεί ως χαράκτης, ο Γαλάνης στην συνέχεια εξέθεσε έργα του στο Λονδίνο, τις Βρυξέλλες και την Νέα Υόρκη. Παράλληλα άρχισε να ασχολείται συστηματικά με την διακόσμηση βιβλίων με χαρακτικά έργα. Πολλά από τα βιβλία που διακόσμησε παρουσιάσθηκαν σε διάφορες εκθέσεις κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου.

  Το 1929, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου προσκάλεσε τον Γαλάνη στην Ελλάδα για να αναλάβει την Έδρα της Χαρακτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά ο Γαλάνης δεν δέχθηκε για προσωπικούς λόγους. (Την συγκεκριμένη έδρα την κατέλαβε τελικά ο Γιάννης Κεφαλληνός.)

  Από το 1930 αφιερώθηκε σχεδόν αποκλειστικά στη χαρακτική. Κατά το διάστημα 1930–1937 δίδασκε χαρακτική στο εργαστήριό του στο Παρίσι. Σε αυτό το εργαστήριο, έλαβαν μαθήματα και πολλοί νέοι Έλληνες καλλιτέχνες, όπως ο Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Πολύκλειτος Ρέγκος, η Μ. Ραφτοπούλου, ο Α. Βασιλικιώτης, ο Κ. Ηλιάδης κ.ά.

  Ως χαράκτης, ο Γαλάνης ασχολήθηκε και με τον σχεδιασμό γραμματοσήμων. Το πιο γνωστό του έργο για τους φιλοτελιστές είναι μία σειρά από τέσσερα γραμματόσημα με θέμα την Διεθνή Έκθεση του Παρισιού του 1937. Η συγκεκριμένη σειρά σχεδιάσθηκε το 1936, κατόπιν παραγγελίας από τα Γαλλικά Ταχυδρομεία.

  

  Το 1940, η οικογένεια του Γαλάνη πέρασε μία μεγάλη δοκιμασία. Ο μοναχογιός του, που ήταν πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού, νυμφευμένος και πατέρας μιας μικρής κόρης, με την πτώση της Γαλλίας στους Γερμανούς, κατατάχθηκε στο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό που διέφυγε με τις δυνάμεις του Ντε Γκωλ. Στις 27 Νοεμβρίου του 1940, το πλοίο στο οποίο υπηρετούσε ο Ζαν-Σεμπαστιάν Γαλάνης χτυπήθηκε από γερμανικό υποβρύχιο στον Ατλαντικό Ωκεανό, και ο νεαρός ναυτικός χάθηκε για πάντα στη θάλασσα. Το χτύπημα ήταν πολύ σκληρό για την οικογένεια Γαλάνη, που ζούσε στο γερμανοκρατούμενο Παρίσι.

  Μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, το 1945, ο Γαλάνης εκλέχθηκε καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού και την ίδια χρονιά έγινε ισόβιο μέλος της γαλλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών (Académie des Beaux-Arts). Το 1950 εκλέχθηκε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

  Το έργο του

  Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, στη συλλογή του Τελλόγλειου Ιδρύματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Πινακοθήκη Αβέρωφ, στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, στις πινακοθήκες του Δήμου Αθηναίων και του Δήμου Ρόδου, κ.ά.

  Το 2008 έργο του πωλήθηκε σε δημοπρασία ως πλαστό.

  Στα γαλλικά είναι γνωστός ως Démétrios ή Démétrius Galanis και στα αγγλικά ως Demetrios Galanis.

• 1983 – Ιβάν Βινογκράντοφ, Ρώσος μαθηματικός
• 1983 – Ιωάννης Σπύρου, πολιτικός
• 1990 – Λεβ Γιασίν, Σοβιετικός ποδοσφαιριστής
• 1992 – Μπρούνο Λαβανίνι, Ιταλός μελετητής και βυζαντινολόγος
• 1993 – Πόλυκαρπ Κους, Αμερικανός φυσικός
• 1995 – Μπιγκ Τζον Σταντ, Αμερικανός παλαιστής

• 

  1997 – Ανδρέας Λεντάκης, (1935 – 1997)  πολιτικός, στοχαστής και συγγραφέας με σημαντική αντιδικτατορική δράση. Γνωστή σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η αντιστασιακή δράση του Ανδρέα Λεντάκη κατά την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών εξαιτίας της έντονης και θαρραλέας πολιτικής δραστηριότητας που ανέπτυξε από την πρώτη στιγμή στο Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ) ενάντια στη δικτατορία μέχρι τη σύλληψή του τον Οκτώβριο του 1967, η οποία του στοίχισε τέσσερα χρόνια φυλακής και εξορίας
• 2004 – Ανδρέας Θεοδώρου, Κύπριος θεολόγος
• 2004 – Ιουλιανή, βασίλισσα της Ολλανδίας
• 2009 – Αμπντελατίφ Φιλαλί, Μαροκινός πολιτικός
• 2010 – Γκιρίγια Πρασάντ Κοϊράλα, Νεπαλέζος πολιτικός
• 2013 – Ζιλούρ Ραχμάν, πρόεδρος του Μπανγκλαντές
• 2014 – Ινιάκι Ασκούνα, Ισπανός πολιτικός
• 2015 – Α. Τζ. Πέρο, Αμερικανός ντράμερ (Twisted Sister)
• 2017 – Τζον Γκιχένο, πολιτικός από την Παπούα Νέα Γουινέα
• 2017 – Ντέιβιντ Ροκφέλερ, Αμερικανός τραπεζίτης