Γεγονότα

• 1279 – Η νίκη των Μογγόλων στη ναυμαχία του Γιαμέν τερματίζει τη δυναστεία των Σονγκ στην Κίνα.
• 1563 – Υπογράφεται το Έδικτο της Αμπουάζ, τερματίζοντας την πρώτη φάση των γαλλικών θρησκευτικών πολέμων και χορηγώντας ορισμένες ελευθερίες στους Ουγενότους. Οι Γαλλικοί θρησκευτικοί πόλεμοι (1562–1598), είναι η συλλογική ονομασία για την περίοδο της εμφύλιας πολεμικής σύγκρουσης και των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Γαλλία του 16ου αιώνα, μεταξύ των Γάλλων καθολικών και των προτεσταντών Ουγενότων. Μεταξύ 2.000.000 και 4.000.000 ανθρώπων υπολογίζεται πως σκοτώθηκαν λόγω των πολέμων αυτών, ως το τέλος της σύρραξης το 1598. Η σύγκρουση είχε να κάνει με τις θρησκευτικές και φατριακές αντιπαραθέσεις των Γαλλικών αριστοκρατικών οίκων, κυρίως των Βουρβόνων της νότιας Γαλλίας και των Γκίιζ της Λωραίνης στη Βόρεια Γαλλία, όπου και οι δύο πλευρές έλαβαν βοήθεια από δυνάμεις του εξωτερικού, κυρίως της Ισπανίας.
•  
  1649 –Βουλή των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου... είναι η Κάτω Βουλή του Κοινοβουλίου του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο περιλαμβάνει επίσης το Βρετανό Μονάρχη και τη Βουλή των Λόρδων (Άνω Βουλή). Η Βουλή των Κοινοτήτων της Αγγλίας ψηφίζει νόμο με τον οποίο καταργεί τη Βουλή των Λόρδων, δηλώνοντας ότι είναι «άχρηστη και επικίνδυνη για το λαό της Αγγλίας».
• 1687 – Ο εξερευνητής Ρομπέρ Καβελιέ ντε Λα Σαλ, αναζητώντας τις εκβολές του ποταμού Μισισιπή, δολοφονείται από τους άντρες του.
• 1831 Η τράπεζα Citibank της Νέας Υόρκης γίνεται η πρώτη τράπεζα που ληστεύεται στην ιστορία των ΗΠΑ. Οι δράστες αφαιρούν 245.000 δολάρια.
• 1848 Γεννήθηκε ο Γουάιτ Ερπ, διάσημος σερίφης της Άγριας Δύσης. (Θαν. 13/1/1929)
• 1853 – Οι δυνάμεις των Ταϊπίνγκ καταλαμβάνουν τη Ναντσίνγκ.
• 1863 – Το SS Georgiana, το οποίο λέγεται ότι ήταν το πιο ισχυρό καταδρομικό των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής, βυθίζεται κατά το παρθενικό του ταξίδι με φορτίο πυρομαχικών, φαρμάκων και εμπορευμάτων αξίας άνω του 1.000.000$.
•  
  1865 – Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος: Αρχίζει η Μάχη του Μπέντονβιλ, η οποία θα λήξει δύο μέρες αργότερα με την υποχώρηση των δυνάμεων των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής.
• 1885 – Ο Λουί Ριέλ ανακηρύσσει προσωρινή κυβέρνηση στο Σασκάτσουαν του Καναδά.

• 

  1895 – Οι Ογκίστ και Λουί Λιμιέρ πραγματοποιούν την πρώτη τους λήψη χρησιμοποιώντας τον πρόσφατα πατενταρισμένο κινηματογράφο. Δημιουργούν την πρώτη ταινία τους, με τίτλο «Έξοδος από το εργοστάσιο Λυμιέρ» (La sortie des usines Lumière), που αποτυπώνει την έξοδο των εργατών από το εργοστάσιό τους.

•  Σαν σήμερα 19 Μαρτίου - Μια ματιά στην ιστορία του τόπου και του κόσμου. Γεγονότα και πρόσωπα που έμειναν στην ιστορία και δεν πρέπει να ξεχάσουμε

  1831 Η τράπεζα Citibank της Νέας Υόρκης γίνεται η πρώτη τράπεζα που ληστεύεται στην ιστορία των ΗΠΑ. Οι δράστες αφαιρούν 245.000 δολάρια.

  1848 Γεννήθηκε ο Γουάιτ Ερπ, διάσημος σερίφης της Άγριας Δύσης. (Θαν. 13/1/1929)

  1895 Οι Γάλλοι κινηματογραφιστές και εφευρέτες Ογκύστ και Λουί Λυμιέρ δημιουργούν την πρώτη τους ταινία “Εξοδος από το εργοστάσιο Λυμιέρ”  (La sortie des usines Lumiere), που αποτυπώνει την έξοδο των εργατών από το εργοστάσιό τους.

  1900 Γεννήθηκε ο κομμουνιστής επιστήμονας Ζ. Κιουρί

  

  1900 Πέθανε η Ελένη Μπούκουρα — Αλταμούρα, Ελληνίδα ζωγράφος. (Γεν. 1821)

  

  1914 Πεθαίνει ο Ιταλός ηφαιστειολόγος Τζουζέπε Μερκάλι, γνωστός και για την κλίμακα μέτρησης της έντασης των σεισμών που δημιούργησε

  1914 Γεννιέται ο ελληνικής καταγωγής Καναδός μαθηματικός Λεωνίδας Αλάογλου, που διατύπωσε το ομώνυμο θεώρημα

  1916 Πραγματοποιείται η πρώτη εναέρια πολεμική επιχείρηση των ΗΠΑ, όταν 8 αμερικανικά πολεμικά αεροσκάφη απογειώνονται για να συνδράμουν στην επιχείρηση σύλληψης του Μεξικανού επαναστάτη, Πάντσο Βίλα.

  1917 Το αμερικανικό ανώτατο δικαστήριο αποφασίζει ότι οι εργαζόμενοι στο σιδηρόδρομο πρέπει να δουλεύουν 8 ώρες την ημέρα

  1920 Η Γερουσία των ΗΠΑ καταψηφίζει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και συνάπτει χωριστή Συνθήκη Ειρήνης με τη Γερμανία (μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου). Ακολούθως, οι ΗΠΑ δεν μετέχουν στην Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομο του ΟΗΕ), από την οποία θα συνεχίσουν να απέχουν καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου

  1932 Στην Αυστραλία, εγκαινιάζεται η Γέφυρα του Σίδνεϊ

  1933 Γεννήθηκε ο Φίλιπ Ροθ, Αμερικανός συγγραφέας. («Αμερικανικό Ειδύλλιο», «Παντρεύτηκα έναν κομουνιστή», «Ανθρώπινη Κηλίδα»)

  1944  Οι Γερμανοί εισβάλλουν στην πρώην σύμμαχό τους Ουγγαρία και την καταλαμβάνουν. Αιτία υπήρξε η προσέγγιση της ουγγρικής κυβέρνησης του Μίκλος Χόρτι με τους Συμμάχους (πλην της Σοβιετικής Ένωσης), με την προοπτική αλλαγής στρατοπέδου με αντάλλαγμα τη διατήρηση της εξουσίας στην Ουγγαρία

  1945 Ο Αδόλφος Χίτλερ δίνει την διαταγή «Νέρων», βάσει της οποίας η Βέρμαχτ πρέπει, όσο οπισθοχωρεί, να καταστρέφει τα πάντα, ώστε ο εχθρός να βρει μονάχα καμένη γη. Καταστρέφονται όλα τα εργοστάσια, οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις και τα μαγαζιά στη Γερμανία για να μην μπορέσουν να τα χρησιμοποιήσουν οι σύμμαχοι.

  1960 Μεταφέρονται στην Ελλάδα από την Αγγλία τα οστά του μεγάλου ποιητή, Ανδρέα Κάλβου.

  1964 Πρωτολειτουργεί το μεγάλο τούνελ των Αλπεων, που συνδέει την Ελβετία με την Ιταλία

  1970 Πραγματοποιείται η πρώτη συνάντηση στην Ιστορία μεταξύ των ηγετών της Ομοσπονδιακής (Δυτικής) και της Λαοκρατικής Δημοκρατίας (Ανατολικής) της Γερμανίας, Βίλι Μπραντ και Βίλι Στοφ, αντίστοιχα

  1983 Δολοφονείται μέσα στο γραφείο του ο εκδότης της εφημερίδας “Βραδυνή”, Τζόρτζης Αθανασιάδης.

  2004 Η Αννα Μπενάκη-Ψαρούδα γίνεται Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Είναι η πρώτη γυναίκα που καταλαμβάνει αυτή τη θέση

  1900 Γεννήθηκε ο κομμουνιστής επιστήμονας Ζ. Κιουρί
• 1900 Πέθανε η Ελένη Μπούκουρα — Αλταμούρα, Ελληνίδα ζωγράφος. (Γεν. 1821)
• 1903: Το Αμερικανικό Κογκρέσο επικυρώνει τη Συνθήκη της Κούβας. Οι ΗΠΑ κερδίζουν τις ναυτικές βάσεις στις περιοχές Γκουαντανάμο και Μπαχία Χόντα.
• 1915: Φωτογραφίζεται για πρώτη φορά ο Πλούτωνας, δίχως, όμως, να αναγνωριστεί ως πλανήτης.
• 1914 Πεθαίνει ο Ιταλός ηφαιστειολόγος Τζουζέπε Μερκάλι, γνωστός και για την κλίμακα μέτρησης της έντασης των σεισμών που δημιούργησε
• 1914 Γεννιέται ο ελληνικής καταγωγής Καναδός μαθηματικός Λεωνίδας Αλάογλου, που διατύπωσε το ομώνυμο θεώρημα
• 1916 Πραγματοποιείται η πρώτη εναέρια πολεμική επιχείρηση των ΗΠΑ, όταν 8 αμερικανικά πολεμικά αεροσκάφη απογειώνονται για να συνδράμουν στην επιχείρηση σύλληψης του Μεξικανού επαναστάτη, Πάντσο Βίλα.
• 1917 Το αμερικανικό ανώτατο δικαστήριο αποφασίζει ότι οι εργαζόμενοι στο σιδηρόδρομο πρέπει να δουλεύουν 8 ώρες την ημέρα
• 1918 – Το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών καθιερώνει τις ζώνες ώρας και εγκρίνει τη θερινή ώρα.
•  
  1920 – Η Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών απορρίπτει για δεύτερη φορά τη Συνθήκη των Βερσαλλιών.
• 1931 – Νομιμοποιούνται στη Νεβάδα τα τυχερά παιχνίδια.
• 1932 Στην Αυστραλία, εγκαινιάζεται η Γέφυρα του Σίδνεϊ
• 1933 Γεννήθηκε ο Φίλιπ Ροθ, Αμερικανός συγγραφέας. («Αμερικανικό Ειδύλλιο», «Παντρεύτηκα έναν κομουνιστή», «Ανθρώπινη Κηλίδα»)
• 1939: Καθιερώνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα το «δεκαήμερο φτήνιας» στα καταστήματα της χώρας.
• 1944 Οι Γερμανοί εισβάλλουν στην πρώην σύμμαχό τους Ουγγαρία και την καταλαμβάνουν. Αιτία υπήρξε η προσέγγιση της ουγγρικής κυβέρνησης του Μίκλος Χόρτι με τους Συμμάχους (πλην της Σοβιετικής Ένωσης), με την προοπτική αλλαγής στρατοπέδου με αντάλλαγμα τη διατήρηση της εξουσίας στην Ουγγαρία
• 1945 – Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Ο Αδόλφος Χίτλερ εκδίδει τη διαταγή «Νέρων» διατάσσοντας την καταστροφή όλων των βιομηχανιών, των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, των καταστημάτων, των εγκαταστάσεων μεταφοράς και των μέσων επικοινωνίας στη Γερμανία για να μην μπορέσουν να τα χρησιμοποιήσουν οι σύμμαχοι..
• 1946 – Η Γαλλική Γουιάνα, η Γουαδελούπη, η Μαρτινίκα και η Ρεϊνιόν γίνονται υπερπόντιοι νομοί της Γαλλίας.
• 1947: Η εθνική Ελλάδας στο μπάσκετ επικρατεί στην Κωνσταντινούπολη της αντίστοιχης τουρκικής με 34-30, πετυχαίνοντας την πρώτη εκτός έδρας νίκη της.
• 1954: Μεταδίδεται για πρώτη φορά από την τηλεόραση η απονομή των βραβείων Όσκαρ.
• 1954: Ο Τζόι Τζιαρντέλο ρίχνει νοκ άουτ τον Γουίλι Τόρι στον έβδομο γύρο στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν, στην πρώτη έγχρωμη τηλεοπτική μετάδοση αγώνων πυγμαχίας.
• 1960 – Υπογράφεται στη Βόννη η συμφωνία για την καταβολή 115.000.000 μάρκων προς την Ελλάδα, ως αποζημίωση για τα θύματα της γερμανικής κατοχής.
•  
  1960 – Πραγματοποιείται μετακομιδή των οστών του Ανδρέα Κάλβου και της συζύγου του, από την Αγγλία στην Ελλάδα.
  Η εκκλησία της Αγ. Μαργαρίτας στο Κέντιγκτον, όπου ετάφη ο Κάλβος

  Τον Νοέμβριο του 1852 ο Κάλβος αφήνει την Κέρκυρα και επιστρέφει στην Αγγλία. Ένα χρόνο αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1853 παντρεύεται με τη Charlotte Wadams, στο παρθεναγωγείο της οποίας στο Λάουθ θα διδάσκει μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Κάλβος πεθαίνει στις 3 Νοεμβρίου του 1869. Η ταφή του (καθώς και της χήρας του, που πέθανε το 1888) έγινε στο νεκροταφείο της εκκλησίας της Αγ. Μαργαρίτας στο Κέντιγκτον, κοντά στο Λάουθ.

  Μετακομιδή των οστών του Κάλβου

  Η σορός του Ανδρέα Κάλβου και της συζύγου παρέμειναν στην Αγγλία για 91 χρόνια. Κατόπιν αιτήσεως της, τότε, ελληνικής κυβέρνησης, που γιόρτασε το 1960 ως «Έτος Κάλβου», έγινε η μετακομιδή των οστών του εθνικού ποιητή από το Λονδίνο στην Αθήνα και εν συνεχεία στη Ζάκυνθο. Πρεσβευτής στην αγγλική πρωτεύουσα ήταν ο Γιώργος Σεφέρης. Στρατιωτικό απόσπασμα απένειμε τιμές στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, την 19η Μαρτίου, ημέρα της μεταφοράς των δύο φερέτρων, ενώπιον συγκεντρωμένου πλήθους και προσωπικοτήτων από τον πνευματικό και πολιτικό κόσμο. Με στρατιωτική συνοδεία τα δύο «μολύβδινα φέρετρα», στα οποία τοποθετήθηκε η ελληνική σημαία, οδηγήθηκαν στο ναό του Αγίου Ελευθερίου στη Μητρόπολη, όπου ετελέσθη τρισάγιο.

• 1961 – Διενεργείται απογραφή σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια και εξετάζεται η ενοικίαση ηλεκτρονικών υπολογιστών για να καταστεί ευκολότερη η επεξεργασία των στοιχείων, η οποία αναμένεται να ολοκληρωθεί μετά την παρέλευση διετίας

• 

  1962 – Ο Μπομπ Ντίλαν κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ, με τίτλο Bob Dylan.
•  
  1962 – Λήγει επισήμως ο πόλεμος της Αλγερίας εναντίον των Γάλλων. Ο Πόλεμος της Αλγερίας (Guerre d’Algérie) ήταν ένας πόλεμος μεταξύ της Γαλλίας και των αλγερινών κινημάτων ανεξαρτησίας από το 1954 έως το 1962, ο οποίος οδήγησε στην ανεξαρτησία της Αλγερίας από τη Γαλλία.

  Ο τρόπος διεξαγωγής του πολέμου ήταν κυρίως ανταρτοπόλεμος κατά του Γαλλικού στρατού, τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον πολιτών και αντιτρομοκρατικές ενέργειες από τον Γαλλικό Στρατό.

  Ο πόλεμος αυτός, από τους σκληρότερους αντιαποικιακούς αγώνες της σύγχρονης εποχής, άρχισε την 1η Νοεμβρίου του 1954 με τη μορφή της εξέγερσης και με επίσημο αίτημα τη συμμετοχή των Αλγερινών στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας τους.

  Η εξέγερση της “Ημέρας των Αγίων Πάντων” -από τον ομώνυμο εορτασμό στη Γαλλία- με τους 800 άνδρες και τον υποτυπώδη εξοπλισμό, εξελίχθηκε στο ισχυρό ανταρτικό κίνημα του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (FLN – Front de Libération Nationale, στα αραβικά: جبهة التحرير الوطني: Jabhat al-Taḩrīr al-Waţanī), το οποίο, με την υποστήριξη αρχικά του Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ και στη συνέχεια άλλων αφρικανικών ριζοσπαστικών καθεστώτων και της Ε.Σ.Δ.Δ., επεκτάθηκε δια πυρός και σιδήρου στην Καβυλία και την Κωνσταντίνη και από το 1956 άρχισε τις βομβιστικές επιθέσεις στο Αλγέρι. Η κρίση στην Αλγερία συμπαρέσυρε στη δίνη της τη μητροπολιτική Γαλλία, όπου τα πρώτα χρόνια οι σοσιαλιστικές κυβερνητικές κρίσεις διαδέχονταν η μία την άλλη.

  Καθοριστικός παράγοντας στην εξέλιξη του πολέμου ήταν η κοινότητα των Γάλλων αποίκων της Αλγερίας, ακμάζουσα, αριθμητικά ισχυρή και με συνείδηση αυτόχθονα ύστερα από 130 χρόνια συνεχούς παρουσίας (επομένως αδιάλλακτη ως προς την εκχώρηση προνομίων), η οποία εξεγέρθηκε πρώτη φορά το 1958. Η εξέγερση, την οποία υποστήριξαν ο διοικητής των επίλεκτων μονάδων αλεξιπτωτιστών και αρχηγός της αστυνομίας, στρατηγός Ζακ Μασί, καθώς και ο στρατιωτικός διοικητής της Αλγερίας στρατηγός Ραούλ Σαλάν, προκάλεσε την κατάρρευση της Τέταρτης Δημοκρατίας, έφερε, όμως, στην εξουσία τον Σαρλ ντε Γκωλ.

  Οι οργανώσεις των αποίκων, πιστές στην αρχή της “Γαλλικής Αλγερίας”, χαιρέτισαν το γεγονός με ενθουσιασμό, σύντομα, όμως, διαπίστωσαν ότι ο στρατηγός δεν είχε την πρόθεση να συνταχθεί στο πλευρό τους. Η μήνι των αποίκων ξέσπασε όταν ο Ντε Γκωλ πρότεινε στο λαό της Αλγερίας να αποφασίσει ο ίδιος για την τύχη του με δημοψήφισμα, αφού όμως θα έχει προηγηθεί κατάπαυση των εχθροπραξιών και μία ειρηνική τετραετία. Οι οργανώσεις των λευκών, επιρρεπείς σε ακραίες θέσεις, συσπειρώθηκαν σχηματίζοντας την “Επιτροπή Συνεργασίας των Εθνικών Κινημάτων”. Η κρίση ξέσπασε με αφορμή την καθαίρεση στις 22 Ιανουαρίου του 1960 του Μασί, επιφορτισμένου από το 1957 με την καταστολή της δράσης του FLN στην ευρύτερη περιοχή του Αλγερίου. Ο Μασί με τους αλεξιπτωτιστές του κατόρθωσαν να ελέγξουν ως ένα βαθμό την κατάσταση, διεξάγοντας με αδίστακτα αιματηρές μεθόδους ένα είδος εκκαθαριστικής εκστρατείας, η οποία συχνά έπαιρνε απάνθρωπες διαστάσεις. Χρίστηκε, πάντως, “νικητής” και μετατράπηκε σε ίνδαλμα των αποίκων. Επίσημη αιτία της καθαίρεσης ήταν η αρνητική κριτική που άσκησε στην πολιτική Ντε Γκωλ, σε συνέντευξη που δημοσίευσε η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung. Παρά τις διαψεύσεις, η καθαίρεση δεν ανακλήθηκε, ενώ στο μεταξύ η επιθετικότητα των αποίκων έφτασε σε παροξυσμό. Στις 24 Ιανουαρίου, ημέρα Κυριακή, άρχισε στάση στο κέντρο του Αλγερίου. Οι στασιαστές έστησαν οδοφράγματα και μερικές εκατοντάδες μέλη της εθνοφυλακής δημιούργησαν δύο πρόχειρα οχυρά, τα οποία αποκλείστηκαν μεν από μονάδες αλεξιπτωτιστών και χωροφυλακής, χωρίς αυτό όμως να εμποδίσει την προσχώρηση χιλιάδων πολιτών. Στις συγκρούσεις της πρώτης ημέρας σκοτώθηκαν 14 χωροφύλακες και 6 στασιαστές και τραυματίστηκαν 132 άτομα. Κηρύχθηκε γενική απεργία, η οποία επεκτάθηκε στο Οράν και σε άλλες πόλεις.

  Στο Παρίσι οι συσκέψεις διαδέχονταν η μία την άλλη, ενώ απειλήθηκε κυβερνητική κρίση όταν υπουργοί του Ντε Γκωλ αντέδρασαν στην πρόταση για βίαιη καταστολή της ανταρσίας. Ανησυχίες γεννούσε και η στάση που θα υιοθετούσε ο στρατός, ενώ έγινε λόγος και για διάσπαση μεταξύ μητροπολιτικής Γαλλίας και Αλγερίας. “Ο στρατός δεν θα κινηθεί. Κανείς δεν εξεγείρεται εναντίον του Ντε Γκωλ”, επέμεινε ο στρατηγός.

  Τελικώς, ο Ντε Γκωλ δεν διέταξε επίθεση εναντίον των στασιαστών. Στις 29 Ιανουαρίου απηύθυνε το περίφημο ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό μήνυμά του προς το έθνος, στο οποίο επιτέθηκε εναντίον του FLN αλλά και των οργανώσεων των αποίκων.

  Την 1η Φεβρουαρίου έληξε η “εβδομάδα των οδοφραγμάτων”, όχι όμως και η αναμέτρηση. Η κυβέρνηση Ντε Γκωλ έλαβε ειδικές εξουσίες για ένα χρόνο από το Κοινοβούλιο.

  Στις 8 Ιανουαρίου του 1961, πραγματοποιήθηκε γενικό δημοψήφισμα για τη μελλοντική σχέση της Αλγερίας με τη Γαλλία. Στη Γαλλία, το 75% των ψηφοφόρων τάχθηκε υπέρ της πολιτικής Ντε Γκωλ για ανεξαρτησία της αποικίας. Ωστόσο, στην ίδια την Αλγερία -όπου το δημοψήφισμα είχε αρχίσει δύο ημέρες νωρίτερα- μόνο το 39% ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας. Προκειμένου να προληφθούν ταραχές, ισχυρότατες γαλλικές δυνάμεις μεταφέρθηκαν στην Αλγερία.

  Η τελευταία χρονιά της αποικιοκρατίας ήταν επεισοδιακή στην Αλγερία. Στις 21 Απριλίου του 1961 ξέσπασε νέο κίνημα των στρατηγών Ραούλ Σαλάν, Μωρίς Σαλ, Εντμόν Ζουό, Ζελέρ και της Οργάνωσης Μυστικός Στρατός, το οποίο τελικώς απέτυχε, ενώ τον Ιούλιο το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (FLN) κάλεσε τους οπαδούς του να πραγματοποιήσουν διαδηλώσεις, σε ένδειξη διαμαρτυρίας έναντι της προτεινόμενης διαίρεσης της Αλγερίας, παρά τις συλλήψεις διαδηλωτών από τους Γάλλους. Στις 9 Σεπτεμβρίου ο πρόεδρος Ντε Γκωλ γλίτωσε από θαύμα στην πρώτη εναντίον του απόπειρα δολοφονίας, την ώρα που μετέβαινε στο Κολομπέ λε ντεζ Εγκλίζ, ενώ η ανάληψη της πρωθυπουργίας της προσωρινής αλγερινής κυβέρνησης από τον θεωρούμενο σκληροπυρηνικό Μπεν Κεντά σήμανε την απαρχή της πάλης για την εξουσία μεταξύ αυτού και του Αχμέντ Μπεν Μπελά, τον επόμενο χρόνο. Η έβδομη επέτειος της αλγερινής εξέγερσης (31 Οκτωβρίου – 1 Νοεμβρίου 1961) βάφτηκε στο αίμα. Ογδόντα νεκροί την ημέρα του εορτασμού σε συγκρούσεις στην Αλγερία και δρακόντεια μέτρα ασφαλείας στο Παρίσι. Αγνοώντας τις εντολές της γαλλικής διοίκησης και υπακούοντας στις οδηγίες της προσωρινής αλγερινής κυβέρνησης που είχε έδρα στην Τύνιδα, νεαροί μουσουλμάνοι συγκεντρώθηκαν στο προάστιο Νταρ ελ Μασούλ, στο Αλγέρι, στο σημείο όπου κυμάτιζε η λευκή και πράσινη σημαία της εξέγερσης.

  Την ίδια χρονιά (1961), το αποτυχημένο πραξικόπημα των στρατηγών της Αλγερίας άνοιξε στον Ντε Γκωλ το δρόμο για εκτεταμένες εκκαθαρίσεις στο στράτευμα, επισπεύδοντας την ανεξαρτησία και την έξοδο των Γάλλων από την Αλγερία.

  Στις 8 Φεβρουαρίου του 1962, ξέσπασαν στο Παρίσι ταραχές κατά τη διάρκεια πορείας διαμαρτυρίας εναντίον της τρομοκρατικής δράσης της Οργάνωσης Μυστικός Στρατός, πορείας οργανωμένης από τη γαλλική Αριστερά και απαγορευμένης από την κυβέρνηση. Κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία, 83 διαδηλωτές τραυματίστηκαν, ενώ οκτώ άτομα, μεταξύ των οποίων μία γυναίκα και ένα παιδί πέθαναν, όταν το πλήθος παγιδεύτηκε από τους αστυνομικούς σε κλειστή είσοδο σταθμού του μετρό. Στην κηδεία, εκατοντάδες χιλιάδες λαού σχημάτισαν μία τεράστια νεκρική πομπή αποχαιρετώντας τους νεκρούς. Εν όψει του τερματισμού του πολέμου στην Αλγερία, οι βομβιστές της Οργάνωσης Μυστικός Στρατός κατατρομακρατούσαν το Παρίσι, βάλλοντας εναντίον κυβερνητικών στόχων, μεταξύ άλλων και του Αντρέ Μαλρώ, υπουργού Πολιτισμού το 1962. Ο κυρίως στόχος τους, όμως, ο Σαρλ ντε Γκωλ, διέταξε απτόητος στις 23 Μαρτίου την ολοκληρωτική συντριβή της οργάνωσης και τρεις ημέρες αργότερα ύψωσε τη γροθιά του στο τηλεοπτικό μήνυμα, με το οποίο έθεσε στην κρίση του γαλλικού λαού το μέλλον της Αλγερίας. Με συντριπτική πλειοψηφία (90,7%) οι Γάλλοι τάχθηκαν υπέρ της ανεξαρτησίας της αποικίας.

  Στο μεταξύ το Αλγέρι έγινε και πάλι θέατρο σφοδρών συγκρούσεων, όταν ο γαλλικός στρατός επιχείρησε να διαλύσει στις 26 Μαρτίου πορεία διαμαρτυρίας Γάλλων εποίκων για τα μέτρα κατά της Οργάνωσης Μυστικός Στρατός. Στην αιματοχυσία που επακολούθησε, σκοτώθηκαν 37 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 131. Η αλγερινή πρωτεύουσα μετατράπηκε για άλλη μία φορά σε πεδίο μάχης. Η ανεξαρτησία της Αλγερίας ήταν, όμως, αναπόφευκτη εξέλιξη και επισφραγίστηκε επισήμως στις 3 Ιουλίου του 1962.

• 1962 – «Εμάς μας ενώνει ο Θεός. Εγώ ανήκω σε σας κα σεις μου ανήκετε», δηλώνει ο βασιλιάς Παύλος προς τους αξιωματικούς στη στρατιωτική λέσχη Θεσσαλονίκης, προκαλώντας εντονότατη αντίδραση της Ε.Δ.Α. και της Ένωσης Κέντρου. Η κυβέρνηση αναλαμβάνει την ευθύνη για την όλη υπόθεση καλύπτοντας πλήρως τον βασιλιά.
• 

  Τη δική του ιστορία στην αθηναϊκή ζωή του 20ου αιώνα είχε γράψει το θρυλικό καφενείο «Ζαχαράτου» στην Πλατεία Συντάγματος. Αν με ένα μαγικό τρόπο κάναμε ένα ταξίδι στον χρόνο, τότε σε ημέρα διεξαγωγής εκλογών, θα ήταν ένα από τα σημεία, έξω από τα οποία θα ήταν στημένες δεκάδες τηλεοπτικές κάμερες, για να καταγράψουν τα “παραπολιτικά” της αναμέτρησης.

  1963 – Κλείνει οριστικά το ιστορικό καφενείο Ζαχαράτου  ύστερα από έξωση που επιδίδει ο Όθων Λέφας-Τετενές, υπόδικος για πλαστογράφηση της διαθήκης με την οποία κληρονόμησε την κυριότητα του μεγάρου Βούρου όπου στεγάζεται το καφενείο.

• 1964 – Ανταρσία 33 βουλευτών της Ένωσης Κέντρου σημειώνεται κατά την πρώτη ψηφοφορία για τον πρόεδρο της Βουλής, θέση για την οποία ο Γεώργιος Παπανδρέου έχει προτείνει τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα. Δηλώνοντας ότι «η Δημοκρατία επροδόθη» και «εγίναμεν η χλεύη των ηττημένων», ο Γ. Παπανδρέου διαγράφει αμέσως από το κόμμα τους ηγέτες της ανταρσίας Ηλία Τσιριμώκο και Σάββα Παπαπολίτη. Ο Νόβας εκλέγεται στη δεύτερη ψηφοφορία.
•   Twitter ‘ΑΝΘΡΟΠΙ, ΟΣΙ ΜΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΦΟΤΙΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΨΙ’. Ένα από τα πολλά αυτόγραφα της Παναγίας πάνω στο στήθος της Αγίας της.                                                             1967 – Ισχυριζόταν ότι η Παναγία έγραφε πάνω στο στήθος της θεία μηνύματα. Πλούτισε, κάνοντας χιλιάδες αφελείς να παραληρούν. Στην πραγματικότητα απλώς έπασχε από κληρονομική δερμογραφία. Σοβαρότατα επεισόδια σημειώνονται σε εκκλησία της Ελευσίνας όταν ο ιερουργών αρχιμανδρίτης καταφέρεται κατά της «Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω», Αθανασίας Κρικέτου, την οποία αποκαλεί «αντορθόδοξη» και «σατανίστρια», με αποτέλεσμα να δεχθεί την επίθεση οπαδών της για να επακολουθήσει γενική συμπλοκή με άλλους εκκλησιαζόμενους.
• 1970 Πραγματοποιείται η πρώτη συνάντηση στην Ιστορία μεταξύ των ηγετών της Ομοσπονδιακής (Δυτικής) και της Λαοκρατικής Δημοκρατίας (Ανατολικής) της Γερμανίας, Βίλι Μπραντ και Βίλι Στοφ, αντίστοιχα
• 1975: Γίνεται η ταφή του Αριστοτέλη Ωνάση στον Σκορπιό, δίπλα στον γιο του Αλέξανδρο.
• 1979 – Η Βουλή των Αντιπροσώπων (ΗΠΑ) αρχίζει να εκπέμπει τις δραστηριότητές της μέσω του δικτύου καλωδιακής τηλεόρασης C-SPAN.
• 1981: Τρεις εργάτες σκοτώνονται και πέντε τραυματίζονται κατά τη διάρκεια δοκιμών στο διαστημικό λεωφορείο «Κολούμπια».
• 1982: Σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα ο 25χρονος, Ράντι Ρόουντς, στιχουργός και κιθαρίστας με τους Quiet Riot και τον Όζι Όζμπορν.
•  
  1982 – Πόλεμος των Φόκλαντ: Δυνάμεις της Αργεντινής αποβιβάζονται στο νησί της Νότιας Γεωργίας, επισπεύδοντας τον πόλεμο με το Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Πόλεμος των Φώκλαντ (Guerra de las Malvinas‎‎), επίσης γνωστός ως Σύγκρουση των Φώκλαντ, Κρίση των Φώκλαντ, ήταν ένας πόλεμος δέκα εβδομάδων μεταξύ της Αργεντινής και του Ηνωμένου Βασιλείου με αντικείμενο δύο Βρετανικά Υπερπόντια Εδάφη στον Νότιο Ατλαντικό: τα Νησιά Φώκλαντ και τις Νήσους Νότια Γεωργία και Νότιες Σάντουιτς. Ξεκίνησε την Παρασκευή 2 Απριλίου 1982 όταν η Αργεντινή εισέβαλε και κατέλαβε τις Νήσους Φώκλαντ (και την επόμενη ημέρα τις Νήσους Νότια Γεωργία και Νότιες Σάντουιτς) σε μια προσπάθεια να αποδείξει την κυριαρχία που ισχυριζόταν επί μακρόν πάνω τους. Στις 5 Απριλίου, η βρετανική κυβέρνηση απέστειλε ναυτική δύναμη για να εμπλακεί με το Ναυτικό της Αργεντινής και την Πολεμική Αεροπορία πριν πραγματοποιήσει αμφίβια επίθεση στα νησιά. Η σύγκρουση διάρκεσε 74 ημέρες και έληξε με την παράδοση της Αργεντινής στις 14 Ιουνίου 1982, και την επιστροφή των νησιών σε βρετανικό έλεγχο. Συνολικά, 649 μέλη του στρατιωτικού προσωπικού της Αργεντινής, 255 μέλη του βρετανικού στρατού, και τρεις κάτοικοι των Νήσων Φώκλαντ σκοτώθηκαν κατά τις εχθροπραξίες.

  Η σύγκρουση ήταν ένα μείζον επεισόδιο στην παρατεταμένη αναμέτρηση για την κυριαρχία στις νήσους. Η Αργεντινή επιβεβαίωσε (και συνεχίζει μέχρι σήμερα) ότι τα νησιά είναι αργεντίνικο έδαφος, και η κυβέρνηση της Αργεντινής ούτως χαρακτήρισε την στρατιωτική της δράση ως επαναδιεκδίκηση του δικού της εδάφους. Η βρετανική κυβέρνηση θεώρησε την πράξη αυτή ως εισβολή ενός εδάφους που ήταν αποικία του στέμματος από το 1841. Οι κάτοικοι των Φώκλαντ, οι οποίοι κατοικούσαν στα νησιά από τις αρχές του 19ου αιώνα, είναι κυρίως απόγονοι των Βρετανών εποίκων, και είναι υπέρ της βρετανικής κυριαρχίας. Καμία χώρα, παρόλα αυτά, δεν κήρυξε επίσημα τον πόλεμο (και οι δύο πλευρές κήρυξαν τις περιοχές των Νήσων ως πολεμική ζώνη και επίσημα αναγνώρισαν ότι υπήρχε κατάσταση πολέμου μεταξύ τους) και οι εχθροπραξίες περιορίστηκαν σχεδόν τελείως στα εδάφη υπό αμφισβήτηση και την περιοχή του Νότιου Ατλαντικού όπου βρίσκονται.

  Η σύγκρουση είχε σημαντική επίδραση στις δύο χώρες και έχει αποτελέσει αντικείμενο διαφόρων βιβλίων, άρθρων, ταινιών και τραγουδιών. Το πατριωτικό αίσθημα ήταν υψηλό στην Αργεντινή, αλλά η έκβαση ώθησε μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον της στρατιωτικής κυβέρνησης, επιταχύνοντας την πτώση του. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η κυβέρνηση του Συντηρητικού Κόμματος, ενισχυμένη από το επιτυχές αποτέλεσμα, επανεκλέχθηκε το επόμενο έτος. Το πολιτιστικό και πολιτικό βάρος της σύγκρουσης είχε μικρότερη επίδραση στη Βρετανία από ότι στην Αργεντινή, όπου παραμένει ένα συνεχιζόμενο θέμα συζήτησης.

  Οι σχέσεις μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αργεντινής αποκαταστάθηκαν το 1989 μετά από μια συνάντηση στη Μαδρίτη της Ισπανίας, κατά την οποία οι κυβερνήσεις των δύο χωρών εξέδωσαν κοινό ανακοινωθέν. Ουδεμία αλλαγή στη θέση οποιασδήποτε από τις δύο χώρες σχετικά με την κυριαρχία στις Νήσους Φώκλαντ έγινε ρητά. Το 1994, η διεκδίκηση της Αργεντινής στα εδάφη αυτά προστέθηκε στο Σύνταγμά της.

  Πολιτισμικός αντίκτυπος

  Ο πολιτισμικός αντίκτυπος του πολέμου των Φώκλαντ έγινε αισθητός τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και στην Αργεντινή, κυρίως λόγω της κυκλοφορίας σχετικών κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών. Η πρώτη αργεντίνικη ταινία κυκλοφόρησε το 1984 και είχε τίτλο Los chicos de la guerra (Τα παιδιά του πολέμου). Την ακολούθησε η δραματική τηλεταινία του BBC Tumbledown (1988) με πρωταγωνιστή τον Κόλιν Φερθ.

  Στη λογοτεχνία, ξεχωρίζει το ποίημα Juan López y John Ward (1985) του Αργεντίνου λογοτέχνη Χόρχε Λουίς Μπόρχες και, αργότερα, η νουβέλα The Langoliers (1990) του Αμερικανού συγγραφέα Στίβεν Κινγκ.

• 1983 Δολοφονείται μέσα στο γραφείο του ο εκδότης της εφημερίδας “Βραδυνή”, Τζόρτζης Αθανασιάδης.
• 1998: Η κυβέρνηση εξαγγέλλει πρόγραμμα εξυγίανσης της Ολυμπιακής Αεροπορίας.
• 2000: Ολοκληρώνεται το 5ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης που διεξάγεται στην Αθήνα.
• 2003: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, διατάσσει την επίθεση κατά του Ιράκ.
• 2004: Ένα σουηδικό αεροσκάφος που είχε καταρριφθεί από ρωσικό το 1952 ανασύρεται από την θάλασσα της Βαλτικής.
• 2004 – Η Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα γίνεται πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Είναι η πρώτη γυναίκα που γίνεται πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.
• 2009: Ο ελληνικής καταγωγής Αμερικανός ναύαρχος, Τζέιμς Σταυρίδης, διορίζεται ανώτατος διοικητής των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην Ευρώπη.
• 2009 – Πραγματικότητα είναι πλέον και στην Ελλάδα η γέννηση παιδιού από κατεψυγμένο ωάριο. Τον τοκετό πραγματοποιεί στο μαιευτήριο «Μητέρα» ο Δρ. Μηνάς Μαστρομηνάς.

• 2013 – Η Βουλή των Αντιπροσώπων στην Κύπρο καταψηφίζει το νομοσχέδιο για το κούρεμα των καταθέσεων, λόγω της τραπεζικής κρίσης, που προήλθε από το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων. Κατά τάσσονται οι 36 βουλευτές του ΑΚΕΛ, του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ, του ΕΥΡΩΚΟ, ο βουλευτής των Οικολόγων και ο ανεξάρτητος βουλευτής Ζαχαρίας Κουλίας, ενώ οι 19 βουλευτές του ΔΗΣΥ ψηφίζουν αποχή.
• 2015: «Ξαναβάλαμε τη διαδικασία στις ράγες», δηλώνει ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, λίγο μετά τη λήξη της επταμερούς συνάντησης για το ζήτημα της χώρας μας, που πραγματοποιήθηκε στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες.
• 2020: Ο ιταλικός στρατός παρατάσσεται στην πόλη Μπέργκαμο της Λομβαρδίας, που επλήγη περισσότερο από τον κορονοϊό, για να διευκολύνει τη μεταφορά των νεκρών. Στρατιωτικά φορτηγά μεταφέρουν τις σορούς σε κρεματόρια άλλων πόλεων, καθώς τα νεκροταφεία του Μπέργκαμο είναι πλήρη.

Γεννήσεις

• 1534 – Χοσέ ντε Αντσιέτα, Ισπανός ιεραπόστολος
• 1595 – Κάρλο του Φερδινάνδου των Μεδίκων, Ιταλός καρδινάλιος
• 1604 – Ιωάννης Δ΄, βασιλιάς της Πορτογαλίας
• 1768 – Φρανσουά Ζοζέφ Μποζιό, Μονεγάσκος γλύπτης.

  Ο Φρανσουά Ζοζέφ Μποζιό (François-Joseph Bosio, 19 Μαρτίου 1768 – 29 Ιουλίου 1845) ήταν Μονεγάσκος γλύπτης, ο οποίος πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή στη Γαλλία. Ήταν μαθητής του Ωγκυστέν Παζού (Augustin Pajou, 1730-1809), στον οποίο είχε συστήσει ο πρίγκιπας του Μονακό. Μαθήτευσε κοντά και στο διάσημο Ιταλό γλύπτη Αντόνιο Κανόβα, ο οποίος επηρέασε σημαντικά την καλλιτεχνική του πορεία, ώστε να επονομαστεί ο «Γάλλος Κανόβα».

  Ο Μποζιό, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, επιστρατεύθηκε ως εθελοντής. Ταξίδεψε στην Ιταλία, όπου συνδέθηκε με το γλύπτη Λορέντσο Μπαρτολίνι (Lorenzo Bartolini, 1777-1850), ο οποίος τον σύστησε στο βαρόνο Ντομινίκ Ντενόν (Dominique Denon), γενικό διευθυντή των Μουσείων της Γαλλίας.

  Ο Μποζιό ανέλαβε πολλές παραγγελίες από το Ντενόν, ο οποίος, ικανοποιημένος από την τέχνη του, τον παρουσίασε στην αυτοκράτειρα Ιωσηφίνα, την προτομή της οποίας και φιλοτέχνησε. Στη συνέχεια, παραχωρήθηκε στον Μποζιό το αποκλειστικό προνόμιο (που μόνο στον Κανόβα είχε μέχρι τότε παραχωρηθεί) να φιλοτεχνήσει από του φυσικού την προτομή του Ναπολέοντα (1810). Φιλοτέχνησε ακόμη τις προτομές του Λουδοβίκου ΙΗ΄, του Καρόλου Ι΄, του βασιλιά και της βασίλισσας της Βεστφαλίας, της αυτοκράτειρας Μαρίας–Λουΐζας, της βασίλισσας Ορτάνς ντε Μπωαρναί κ.ά..

  .

  • 
    Το τέθριππο της Αψίδας Θριάμβου του Καρουζέλ. Έργο του Φρανσουά Ζοζέφ Μποζιό. Παρίσι - Κεραμεικός

  
  Κατά την περίοδο της Παλινόρθωσης των Βουρβόνων (Restauration), ο Μποζιό ανέλαβε και πάλι πληθώρα παραγγελιών. Το Παρίσι κοσμείται με το αριστουργηματικό τέθριππο της Αψίδας Θριάμβου του Καρουζέλ (Arc de Triomphe du Carrousel), γνωστό ως «Η Ειρήνη οδηγώντας το άρμα του Θριάμβου», τον έφιππο ανδριάντα του Λουδοβίκου ΙΔ΄ στην Πλατεία Βικτουάρ (Place des Victoires), τις ανάγλυφες παραστάσεις των ναπολεόντειων εκστρατειών στη Στήλη Βαντόμ στην Πλατεία Βαντόμ (Place Vendôme).

  Στο Μουσείο του Λούβρου βρίσκονται τα γλυπτά του «Αριστέας, θεός των κήπων» (1813-1817), «Υάκινθος» (1817), «Ο Ηρακλής μαχόμενος με τον μεταμορφωμένο σε ερπετό ποταμό Αχελώο», (1824), «Ο Ερρίκος Δ΄ σε παιδική ηλικία» (1824), «Η Νύμφη Σαμαλκίς εξερχόμενη από το λουτρό» (1826), «Η δούκισσα της Ορλεάνης» κ.ά..

  Ο Μποζιό πέθανε στο Παρίσι στις 29 Ιουλίου 1845.

• 1813 – Ντέιβιντ Λίβινγκστον, Σκωτσέζος εξερευνητής. Ο Ντέιβιντ Λίβινγκστον (αγγλικά: David Livingstone, 19 Μαρτίου 1813 – 1 Μαΐου 1873) ήταν Σκωτσέζος ιεραπόστολος, ιατρός και εξερευνητής της Αφρικής. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους εξερευνητές. Θεωρείται ο πρώτος Ευρωπαίος που διέσχισε την ισημερινή Αφρική από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ινδικό, ενώ επίσης εξερεύνησε την κοιλάδα του Ζαμβέζη, ανακαλύπτοντας τους Καταρράκτες Βικτώρια. Αφιέρωσε μεγάλο τμήμα της ζωής του στην ανακάλυψη των πηγών του Νείλου. Οι ανακαλύψεις του προηγήθηκαν του Μοιράσματος της Αφρικής από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Ο Λίβινγκστον ήταν ένας από τους δημοφιλείς και εμβληματικούς Βρετανούς ήρωες της βικτωριανής εποχής. Η συνάντησή του με τον Χένρι Μόρτον Στάνλεϊ στις 10 Νοεμβρίου 1871, ύστερα από την «εξαφάνισή» του, οδήγησε στην εμφάνιση της φράσης «Ο Δρ. Λίβινγκστον, υποθέτω;», ενώ παράλληλα προσέθεσε και άλλη δόξα στο μύθο του.
• 1848 – Γουάιτ Ερπ, διάσημος σερίφης στην Άγρια Δύση
• 1866 – Εμίλιο Ντε Μπόνο, Ιταλός στρατιωτικός
•  
  1885 – Αττίκ, (πραγματικό όνομα: Κλέων Τριανταφύλλου, 19 Μαρτίου 1885 – 29 Αυγούστου 1944) ήταν συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής των τραγουδιών του. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού στις αρχές του 20ού αιώνα.

  Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος της Εριθέλγης Ραπτάκη. Από την μητέρα του ήταν εγγονός του Δημητρίου Ραπτάκη, ιατρού και βουλευτή Κυθήρων στην Ιόνιο Βουλή, και της Κλεοπάτρας Κορωναίου, αδελφής του στρατιωτικού Πάνου Κορωναίου. Μεγάλωσε στην Αίγυπτο, όπου παρακολούθησε μαθήματα μουσικής. Το 1907 φτάνει στο Παρίσι, για να σπουδάσει πολιτικές και οικονομικές επιστήμες – ως συνέχεια των σπουδών του στη Νομική Σχολή Αθηνών – όμως αποφάσισε να τις εγκαταλείψει γρήγορα για να γραφτεί στο Ωδείο του Παρισιού, όπου θα έχει καθηγητές τον Γκαμπριέλ Φωρέ, τον Καμίγ Σαιν-Σανς και τον Εμίλ Πεσάρ. Στο Παρίσι είχε εκδώσει περίπου 300 συνθέσεις, τραγούδια, μουσική για πιάνο, για οπερέτα, για μπαλέτο κ.ά. και έγινε ιδιαίτερα γνωστός. Συνεργάστηκε ως ηθοποιός με διάφορους θιάσους και συμμετείχε σε περιοδείες σε διάφορες χώρες ως το 1930, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και δημιούργησε την περίφημη Μάντρα του Αττίκ.

  Λίγο πριν από τον θάνατό του πρωταγωνίστησε στην ταινία Χειροκροτήματα του Γιώργου Τζαβέλλα που είχε κάποια σχεδόν αυτοβιογραφικά στοιχεία. Στην ταινία αυτή ο Αττίκ, κουρασμένος από τις κακουχίες της Κατοχής και υπερβολικά μελοδραματικός, σε λίγα θύμιζε τη γεμάτη δυναμισμό και ευφυΐα προσωπικότητα του δημιουργού της «Μάντρας». Τραγούδια του συνθέτη στην ταινία απέδωσε η ηθοποιός Ζινέτ Λακάζ.

  Λίγους μήνες μετά αυτοκτόνησε παίρνοντας υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών. Ένα επεισόδιο με έναν Γερμανό στρατιώτη που τον χτύπησε καθώς οδηγούσε το ποδήλατό του φαίνεται πως στάθηκε η αφορμή για μια προαναγγελθείσα αυτοκτονία, αποτέλεσμα κατάθλιψης στην οποία είχε περιπέσει.

  

   Μετά από παράσταση στη Μάντρα

  Μοναδικά τραγούδησαν τα τραγούδια του η Κάκια Μένδρη (προπολεμικά) και η Δανάη (μεταπολεμικά), και οι δυο υπήρξαν τραγουδίστριες της Μάντρας και δικές του “ανακαλύψεις”. Η Στέλλα Γκρέκα είπε επανειλημμένως πως η ερμηνεία της Νινής Ζαχά στο δίσκο LP “Η Νινή Ζαχά στα ωραιότερα τραγούδια του Αττίκ” (1969) είναι η ιδανική ερμηνεία των τραγουδιών του.

  

  Ο Αττίκ με αφίσα «Αττίκ» στα χέρια του

  Ορισμένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του είναι τα:

  • Παπαρούνα (1936), ερμ. Δανάη.
  • Της μιας δραχμής τα γιασεμιά (1939). Το τραγούδι αυτό γεννήθηκε από μια σύντομη απιστία της Σούρα, Ρωσίδας χορεύτριας την οποία νυμφεύθηκε σε τρίτο γάμο το 1919.
  • Είδα μάτια (1909).
  • Ζητάτε να σας πω (1930) ερμ. Δανάη. Σύμφωνα με θρύλο της εποχής, ο Αττίκ (γνωστός για την αυτοσχεδιαστική του ικανότητα) αυτοσχεδίασε το τραγούδι στη «Μάντρα». Ο δεύτερος γάμος του Αττίκ με την καλλονή της εποχής, την ηθοποιό Μαρίκα Φιλιππίδου, είχε ατυχή κατάληξη. Κάποιο βράδυ η Φιλιππίδου με τον νέο σύζυγό της εμφανίστηκε στη Μάντρα και το κοινό, περιπαιχτικά, άρχισε να ζητά το Είδα μάτια, που ήταν γραμμένο για εκείνην. Ο Αττίκ αποσύρθηκε πικραμένος, και μετά από 10 λεπτά, αφού αυτοσχεδίασε, επέστρεψε και έπαιξε το Ζητάτε να σας πω ως απάντηση.
  • Μαραμένα τα γιούλια (1935), ερμ. Δανάη.
  • Άδικα πήγαν τα νιάτα μου (1936) ερμ. Αττίκ.
  • Αν βγουν αλήθεια (1920).
  • Τα καημένα τα νιάτα (1918).
  • Πόσο λυπάμαι (πικραμένος για τα νιάτα του που είχαν περάσει, έγραψε αυτό το τραγούδι για την τελευταία του αγάπη, μία νεαρή Ιταλίδα που δούλευε στη “Μάντρα” μαζί του. Δεν της αποκάλυψε ποτέ τα αισθήματά του, καθώς πίστευε η ηλικία του δεν του το επέτρεπε. Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η αγαπητή του υποχρεώθηκε να επιστρέψει στην Ιταλία, και ο Αττίκ, έτσι, δεν την ξαναείδε, το οποίο ακριβώς εκφράζει με τον στίχο του τραγουδιού: “Μα πως φοβάμαι, πως ίσως μια μέρα σε χάσω, και πώς να σε ξεχάσω, που τόσο σ’ αγαπώ”).

  

  Από παράσταση στη Μάντρα

  Αφιερώματα

  Αναφορές στο έργο του Αττίκ υπήρξαν αρκετές στην δεκαετία του 1980 (1986: Αττίκ με τον Μίμη Χρυσομάλη) και του 1990. Συνοπτικό αφιέρωμα για τη ζωή του παρουσίασε η ΕΡΤ τον Ιανουάριο του 2002 στην εκπομπή του Δαυίδ Ναχμία Ιχνηλάτες που παρουσίασε άγνωστο υλικό του συνθέτη (ημερολόγια, το πιάνο του και σπάνιες φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο της ανιψιάς του, Πέλειας Τζαρτίλη Τριανταφύλλου).

• 1888 – Γιόζεφ Άλμπερς, Γερμανός καλλιτέχνης
• 1905 – Τζο Ρολίνο, Αμερικανός αρσιβαρίστας
• 1905 – Άλμπερτ Σπέερ, Γερμανός αρχιτέκτονας.

  Ο Μπέρτολντ Κόνραντ Χέρμαν Άλμπερτ Σπέερ (γερμανικά: Berthold Konrad Hermann Albert Speer, 19 Μαρτίου 1905 - 1 Σεπτεμβρίου 1981) ήταν Γερμανός εθνικοσοσιαλιστής πολιτικός. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας ήταν υπουργός Εξοπλισμών, υψηλότερος βιομηχανικός ηγέτης του Τρίτου Ράιχ και καταδικασμένος εγκληματίας πολέμου.

  Η ιδιαίτερη θέση του Σπέερ μεταξύ των ναζιστικών στελεχών βασιζόταν στην εξαιρετικά καλή σχέση του με τον ηγέτη του Τρίτου Ράιχ, τον Αδόλφο Χίτλερ. Μέχρι το τέλος του Τρίτου Ράιχ είχε πάντα τη στενότερη επαφή με τον δικτάτορα, παρόλο που είχε ως αντίζηλους ισχυρούς αξιωματούχους όπως τον Γκαίμπελς και τον Μπόρμαν. Μονάχα η καλή αυτή σχέση με τον δικτάτορα, ο οποίος πάντοτε είχε χρόνο για τον Σπέερ, αποτελούσε τη δύναμη του, διότι στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα δεν είχε αξιόλογη επιρροή. Επομένως, η εξάρτηση του από τον Χίτλερ ήταν απόλυτη. Για αυτό το λόγο, ο Χίτλερ τον επέλεξε ως υπουργό Εξοπλισμών. Επιπλέον ο Σπέερ είχε τα δικά του ενδιαφέροντα και τους στόχους του, τους οποίους μπόρεσε να ακολουθήσει ως αρχιτέκτονας του Χίτλερ. Το μεγαλύτερο του έργο, που φυσικά πραγματοποιήθηκε μονάχα σε ελάχιστο βαθμό, ήταν η γιγαντομανής μετατροπή του Βερολίνου στην παγκόσμια πρωτεύουσα, την Welthauptstadt Germania, που προορίζονταν να γίνει ένα είδος υπερ-Ρώμης και υπερ-Παρισιού.

  Ως υπουργός Εξοπλισμών του Ράιχ, ο Σπέερ είχε όλο και περισσότερη ευθύνη για τα εγκλήματα των εθνικοσοσιαλιστών. Ζητούσε συνεχώς περισσότερους εργάτες σκλάβους, τους οποίους του εξασφάλιζαν ο Χάινριχ Χίμλερ και ο Φριτς Ζάουκελ. Πέραν αυτού, οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας αυτών των σκλάβων δεν τον ενδιέφεραν καθόλου.
  Αργότερα, το 1966, αφού απολύεται από τη Συμμαχική Φυλακή Εγκληματιών Πολέμου στο Βερολίνο-Σπάνταου, ισχυρίζεται ότι δεν ήξερε τίποτε σχετικά με τις μαζικές δολοφονίες Εβραίων και άλλων μειονοτήτων κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Όπως όμως διαπιστώθηκε πολύ αργότερα, αυτό ήταν μόνο ένα του ψέμα μεταξύ πολλών άλλων. Νέα έγγραφα φανερώνουν σήμερα, ότι ο Σπέερ όχι μόνο γνώριζε περί της μετατροπής του στρατοπέδου Άουσβιτς σε στρατόπεδο εξολόθρευσης, αλλά ακόμη ότι ο ίδιος βοήθησε ενεργά στην πραγματοποίηση του σχεδίου (βλ. "Sonderprogramm Prof. Speer": [1]). Επωφελήθηκε πολιτικά πάρα πολύ από τη διαφοροποίηση του ανθρώπινου υλικού του Άουσβιτς: Από τη μια πλευρά χρειαζόταν σαν Υπουργός Εξοπλισμού τους "ικανούς για εργασία" αιχμάλωτους ως εργάτες της βιομηχανίας εξοπλισμού. Από την άλλη, ακόμη και η εξολόθρευση ηλικιωμένων και παιδιών τον ευνοούσε ως αρμόδιο για τη μετατροπή του Βερολίνου στην παγκόσμια πρωτεύουσα, επειδή με την εκτόπισή τους άδειαζε ο απαιτούμενος για τη μετατροπή χώρος στο Βερολίνο. Ευθύνεται κυρίως για την εκτόπιση των Εβραίων του Βερολίνου. Οι σχετικές μελέτες και η αξιολόγησή τους από σύγχρονους ιστορικούς δεν έχουν τελειοποιηθεί ακόμη. Η δημόσια συζήτηση γύρω από την πραγματική ευθύνη του Σπέερ για τα εγκλήματα των εθνικοσοσιαλιστών ξαναζωντάνεψε ειδικά στη Γερμανία πρόσφατα κυρίως λόγω του ντοκιμαντέρ "Speer und Er" (2005) του Χάινριχ Μπρελόερ.

• 1906 – Άντολφ Άιχμαν, Γερμανός αξιωματικός των SS και εγκληματίας πολέμου
• 1922 – Χίρου Ονόντα, Ιάπωνας στρατιωτικός
• 1923 – Γιώργος Κόρος, βιολιστής και συνθέτης
• 1923 – Ζιλμπέρ Ντελαέ, Βέλγος συγγραφέας
• 1927 – Μπάμπης Δρόσος, ποδοσφαιριστής
• 1929 – Τίνα Λιβανού, κοσμική
•  
  1933 – Φίλιπ Ροθ, (1933 -2018) Αμερικανός συγγραφέας. Πολλά από τα βιβλία του Ροθ έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία: εκτός του Ζούκερμαν που θεωρείται alter ego του συγγραφέα, ο χαρακτήρας Ντέιβιντ Κέπες που εμφανίζεται σε τρία βιβλία έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον ίδιο, ενώ σε κάποια βιβλία του έχει χρησιμοποιήσει χαρακτήρες με το όνομα Φίλιπ Ροθ.
• 1936 – Μπίρτε Βίλκε, Δανή τραγουδίστρια
• 1943 – Μάριο Μόντι, Ιταλός πολιτικός
• 1944 – Σαΐντ Μούσα, πρωθυπουργός του Μπελίζ
• 1947 – Γκλεν Κλόουζ, Αμερικανίδα ηθοποιός
• 1947 – Μαρίνιο Πέρες, Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής
• 1949 – Βαλέρι Λεόντιεφ, Ρώσος τραγουδιστής
• 1952 – Τζόζεφ Ουρουσεμάλ, πρόεδρος των Ομόσπονδων Πολιτειών της Μικρονησίας
• 1955 – Μπρους Γουίλις, Αμερικανός ηθοποιός
• 1957 – Οβίντιγιους Βυσνιάουσκας, Λιθουανός τραγουδιστής
• 1967 – Μιχάλης Μπλέτσας, επιστήμονας
• 1974 – Άγγελος Διγκόζης, ποδοσφαιριστής και προπονητής
• 1976 – Αλεσσάντρο Νέστα, Ιταλός ποδοσφαιριστής
• 1976 – Στέλιος Σφακιανάκης, ποδοσφαιριστής
• 1979 – Χρήστος Πατσατζόγλου, ποδοσφαιριστής
• 1979 – Χέντο Τούρκογλου, Τούρκος καλαθοσφαιριστής
• 1980 – Κωνσταντίνος Τσαχουρίδης, τραγουδιστής
• 1981 – Κόλο Τουρέ, Ιβοριανός ποδοσφαιριστής
• 1982 – Μπραντ Τζόουνς, Αυστραλός ποδοσφαιριστής
• 1983 – Έβαν Μπορν, Αμερικανός καλαθοσφαιριστής
• 1984 – 12ος Πίθηκος, Έλληνας ράπερ
• 1987 – Έι Τζέι Λι, Αμερικανίδα παλαίστρια
• 1987 – Μίλος Τεόντοσιτς, Σέρβος καλαθοσφαιριστής
• 1991 – Αλεξάντερ Κακόριν, Ρώσος ποδοσφαιριστής
• 1995 – Έκτορ Μπεγιερίν, Ισπανός ποδοσφαιριστής

Θάνατοι

• 235 – Αλέξανδρος Σεβήρος, Ρωμαίος αυτοκράτορας
• 1058 – Καζιμίρ Α΄ ο Αποκαταστάτης, δούκας της Πολωνίας
• 1205 – Κωνσταντίνος (ΙΑ΄) Λάσκαρης, Βυζαντινός αυτοκράτορας
• 1279 – Αυτοκράτορας Μπινγκ των Σονγκ
• 1286 – Αλέξανδρος Γ΄, βασιλιάς της Σκωτίας
• 1330 – Εδμόνδος του Γούντστοκ, 1ος κόμης του Κεντ
• 1372 – Ιωάννης Β΄, μαρκήσιος του Μομφερράτου
• 1406 – Ιμπν Χαλντούν, Άραβας ιστορικός. Ο Ιμπν Χαλντούν (πλήρες όνομα: Αμπού Ζαΐντ Αμπντ αλ Ραχμάν ιμπν Μοχάμεντ ιμπν Χαλντούν αλ-Χαντραμί, 27 Μαΐου 1332/732 έτος Εγίρας - 19 Μαρτίου 1406/808) ήταν Άραβας μουσουλμάνος ιστοριογράφος και ιστορικός που γεννήθηκε στην περιοχή της σημερινής Τυνησίας και θεωρείται ένας από τους προδρόμους της μοντέρνας ιστοριογραφίας, κοινωνιολογίας και πολιτικής οικονομίας. Το πιό γνωστό έργο του είναι τα Μουκαντίμα (Προλεγόμενα) (Αραβικά: مقدّمة ابن خلدون‎ ​). Πέθανε στο Κάιρο.
• 1527 – Χριστόφορος Α΄, μάργραβος του Μπάντεν
• 1623 – Φίλιππος Σιγισμούνδος του Βολφενμπύτελ, Γερμανός επίσκοπος
• 1702 – Γουλιέλμος Γ΄, βασιλιάς της Αγγλίας
• 1721 – Πάπας Κλήμης ΙΑ΄
• 1790 – Χασάν Τζεζάερλης, Οθωμανός βεζίρης
•  
  1900 – Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα, (Σπέτσες, 1821 – Σπέτσες, 19 Μαρτίου 1900) ήταν Ελληνίδα ζωγράφος του 19ου αιώνα, της οποίας η τραγική ζωή έγινε το θέμα ενός μυθιστορήματος, του Ελένη ή ο κανένας της Ρέας Γαλανάκη, και ενός θεατρικού έργου.

  Η Μπούκουρα-Αλταμούρα ήταν κόρη του καπετάν Γιάννη Μπούκουρα ή Μπούκουρη, του μετέπειτα πρώτου θεατρώνη της Αθήνας. Παιδί ακόμα, έκλεβε αποκέρια και ζωγράφιζε φίλες της που της πόζαραν στην αυλή του παρθεναγωγείου. Ο πατέρας της, αναγνωρίζοντας το ταλέντο της, προσέλαβε δάσκαλο στο σπίτι τον καθηγητή του Σχολείου των Τεχνών, Ραφαέλο Τσέκκολι. Με συστατική επιστολή του, η Ελένη έφυγε στην Ιταλία το 1848 για σπουδές.

  Στην Ιταλία, παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στη Νεάπολη, στη Ρώμη και ίσως στη Φλωρεντία, μεταμφιεσμένη σε άντρα. Ερωτεύθηκε τον Ιταλό ζωγράφο και γαριβαλδινό επαναστάτη Φραντσέσκο Σαβέριο Αλταμούρα (Francesco Saverio Altamura) και απέκτησε μαζί του τρία εξώγαμα παιδιά: τον Ιωάννη, τη Σοφία και τον Αλέξανδρο. Προκειμένου να νομιμοποιήσει τη σχέση της με τον Αλταμούρα, ασπάστηκε τον καθολικισμό και τον παντρεύτηκε. Όμως, το 1857 ο σύζυγός της την εγκατέλειψε και έφυγε με την ερωμένη του, την αγγλίδα φίλη της ζωγράφο Τζέιν Μπένμαν Χέυ (Jane Benham Hay), παίρνοντας μαζί του τον μικρότερο γιο τους, τον Αλέξανδρο (Alessandro Altamura).

  

  Η Μπούκουρα-Αλταμούρα επέστρεψε κατόπιν στην Ελλάδα με τον Ιωάννη και τη Σοφία, και άρχισε να παραδίδει μαθήματα ζωγραφικής σε κοπέλες της Αθήνας. Όμως, το 1872 αρρώστησε από φυματίωση η κόρη της και αναγκάστηκε να πάει στο σπίτι του αδελφού της στις Σπέτσες προκειμένου να αλλάξει αέρα το άρρωστο παιδί της. Τελικά, η Σοφία πέθανε στα τέλη του 1872 σε ηλικία μόνον 18 ετών. Μετά τον θάνατο της κόρης της, η Μπούκουρα-Αλταμούρα επέστρεψε στην Αθήνα.

  Το 1876 ο γιος της και ανερχόμενος ζωγράφος Ιωάννης Αλταμούρας ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Κοπεγχάγη και επέστρεψε στην Αθήνα γεμίζοντας με χαρά την χαροκαμένη μητέρα. Όμως η χαρά της διήρκεσε πολύ λίγο· ο Ιωάννης προσβλήθηκε και αυτός από φυματίωση και πέθανε τον Μάιο του 1878. Η απώλεια των δύο νέων προκάλεσε νευρικό κλονισμό στη μητέρα τους και την οδήγησε στην τρέλα. Σε ηλικία 60 ετών περίπου, η Μπούκουρα-Αλταμούρα επέστρεψε στις Σπέτσες, όπου και πέθανε σχεδόν άγνωστη το 1900. Κηδεύτηκε στο κοιμητήριο της Αγίας Άννας στις Σπέτσες, αλλά αργότερα, τα οστά της, όπως και εκείνα της Σοφίας και του Ιωάννη, μεταφέρθηκαν από τους απογόνους της στο A΄ Νεκροταφείο Αθηνών σε κοινό τάφο της οικογενείας Μπούκουρα-Αλταμούρα.

  

  Ε. Μπούκουρα-Αλταμούρα, Απελπισία, ελαιογραφία, χωρίς χρονολογία.

  Φημολογείται πως πριν πεθάνει έκαψε όλα — ή σχεδόν όλα — τα ζωγραφικά της έργα, αν και κατά μία εκδοχή τα έργα της καταστράφηκαν από συγγενείς της που καθάρισαν το σπίτι της μετά τον θάνατό της.

•  
  1925 – Γεώργιος Σαμαρτζής, (1868 – 1925) Ζωγράφος και μουσικός. Ο Σαμαρτζής στον τομέα της ζωγραφικής ασχολήθηκε κατά κύριο λόγο με προσωπογραφίες, με ηθογραφικές σκηνές, με την τοπιογραφία αλλά και με σκηνές εμπνευσμένες θρησκευτικά θέματα. Στους πίνακες του ο Σαμαρτζής χρησιμοποιεί έναν τύπο ακαδημαϊκού ρεαλισμού με ορισμένες υπαιθριστικές τάσεις.
• 1933 – Τόμμυ Σόλομον, ο τελευταίος Μοριορί
•  
  1950 – Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ, (Edgar Rice Burroughs, 1 Σεπτεμβρίου 1875 – 19 Μαρτίου 1950)  ήταν Αμερικανός συγγραφέας που έμεινε στην ιστορία ως ο δημιουργός του θρυλικού Ταρζάν, του επονομαζόμενου και «άρχοντα της ζούγκλας», αλλά και του ηρωικού διαπλανητικού μαχητή Τζον Κάρτερ, φημισμένου για τα κατορθώματά του σε μια εναλλακτική, κατοικήσιμη εκδοχή του πλανήτη Άρη. Εντούτοις, η δουλειά του εξαπλώθηκε και σε πολλά ακόμη, διαφορετικά μεταξύ τους είδη.
• 1971 – Γεώργιος Παραβάντης, πολιτικός
• 1976 – Πωλ Κοσσόφ, Άγγλος κιθαρίστας
• 1982 – Ράντι Ρόουντς, Αμερικανός κιθαρίστας (Quiet Riot)
• 1984 – Γκάρι Γουίνογκραντ, Αμερικανός φωτογράφος
• 1987 – Λουί ντε Μπρολί, Γάλλος φυσικός
• 1999 – Τοφιλάου Έτι Αλεσάνα, πρωθυπουργός των Σαμόα
•  
  
  2008 – Άρθουρ Κλαρκ, (Sir Arthur Charles Clarke, 16 Δεκεμβρίου 1917 – 19 Μαρτίου 2008) ήταν Άγγλος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Γεννήθηκε στο Μάινχεντ του Σόμερσετ, στην Αγγλία, στις 16 Δεκεμβρίου του 1917. Σπούδασε φυσική και μαθηματικά στο Κινγκς Κόλετζ, στο Λονδίνο. Υπηρέτησε ως υποσμηναγός στη RAF την περίοδο 1941-1946 και ήταν ειδικός στα ραντάρ και στις επικοινωνίες. Το 1945 ήταν ο πρώτος που πρότεινε τη χρήση δορυφόρων σε γεωστατική τροχιά για την αναμετάδοση ραδιοκυμάτων. Ο Άρθουρ Κλαρκ υπήρξε από του πρωτοπόρους της σκληρής επιστημονικής φαντασίας και συνήθως συγκαταλέγεται στους τρεις σπουδαιότερους συγγραφείς του χώρου, μαζί με τον Ισαάκ Ασίμοφ και τον Ρόμπερτ Χαϊνλάιν. Έχει δηλώσει ότι ο ίδιος επηρεάστηκε περισσότερο από τη λογοτεχνία του Όλαφ Στάπλεντον, κεντρικό μοτίβο της οποίας είναι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και η σχέση του με τον κόσμο. Στα έργα επιστημονικής φαντασίας του ίδιου του Κλαρκ βασική θεματολογία είναι η ενόραση για το κοντινό ή το απώτερο μέλλον, η διερεύνηση των όρων για ζωή στο διάστημα και η απελευθέρωση του Ανθρώπου, βάσει αυστηρών επιστημονικών δεδομένων, ενώ όχι σπάνια η πλοκή τους αντικατοπτρίζει το κοσμικό μυστήριο. Η μεταφυσική του φλέβα, οι μυστικιστικές του ανησυχίες αλλά και η ενασχόλησή του με το παραφυσικό έγιναν αισθητά με τα μυθιστορήματα «Η πόλη και τ’ άστρα», «Οι Επικυρίαρχοι» και το γνωστότερο διήγημά του «Ο Φρουρός» (Sentinel, γραμμένο το 1948), το οποίο αποτέλεσε αρχικό υλικό για το σενάριο της κινηματογραφικής επιτυχίας 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος, που σκηνοθετήθηκε από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ το 1968. Το 2001, το οποίο θεωρείται μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας, έγινε ταυτόχρονα και μυθιστόρημα από τον Κλαρκ, ενώ η επιτυχία του οδήγησε τον συγγραφέα να γράψει τρεις συνέχειες, τα «2010: Οδύσσεια 2», «Οδύσσεια 2061» και «3001: Η Τελική Οδύσσεια», εκ των οποίων η πρώτη, προσαρμοσμένη στο ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής και με ένα εμφανές ειρηνιστικό μήνυμα, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1984 από τον Πίτερ Χάιαμς. Κεντρική ιδέα της Οδύσσειας του Διαστήματος αλλά και των Επικυρίαρχων είναι η καταγωγή και εξέλιξη του Ανθρώπου, είτε με τη βοήθεια της τεχνολογίας είτε χωρίς, και η επαφή του με το υπερβατικό. Ωστόσο ο ίδιος ο Κλαρκ είχε δηλώσει σε συνέντευξη του πως ήταν άθεος, καθώς και πως δεν πίστευε σε παραφυσικά γεγονότα παρά μόνο ως φαινόμενα δυνάμενα να ερμηνευθούν επιστημονικώς.
•  
  2008 – Πολ Σκόφιλντ, (21 Ιανουαρίου 1922 – 19 Μαρτίου 2008) ήταν Άγγλος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου βραβευμένος με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1966 Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές (A Man for all Seasons), όπου υποδύθηκε τον Άγγλο συγγραφέα, νομικό και πολιτικό Τόμας Μορ. Ο ρόλος αυτός του χάρισε επίσης τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας σε Δραματική ταινία και Βραβείο BAFTA.

  Ο Σκόφιλντ έπειτα ερμήνευσε το ρόλο και στο θέατρο τόσο στο Λονδίνο όσο και στη Νέα Υόρκη και τιμήθηκε και με Βραβείο Τόνι. Ο ηθοποιός έκανε το ντεμπούτο του στο θεατρικό σανίδι το 1940 αναλαμβάνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο του Ευγένιου Ο’Νηλ Πόθοι κάτω από τις λεύκες (Desire Under the Elms) και αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Οι εμφανίσεις που ακολούθησαν τον κατέστησαν ως έναν από τους σημαντικότερους ηθοποιούς του θεάτρου στην Αγγλία.

  Ο ηθοποιός έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο το 1955 εμφανιζόμενος πλάι στην Ολίβια Ντε Χάβιλαντ στην ταινία Η φυλακισμένη του Εσκόριαλ (That Lady) και βραβεύτηκε με Βραβείο BAFTA ως ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός της χρονιάς. Ο ηθοποιός εργάστηκε ως επί το πλείστον στο θέατρο και οι κινηματογραφικές του εμφανίσεις ήταν σποραδικές. Οι σημαντικότερες ταινίες στις οποίες συμμετείχε είναι οι εξής: Το τρένο (The Train, 1964), Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές (A Man for all Seasons, 1966), Βασιλιάς Ληρ (King Lear, 1971), Εύθραυστη ισορροπία (A Delicate Balance, 1973), Ερρίκος ο 5ος (Henry V, 1989), Άμλετ (Hamlet, 1990) και Quiz Show, 1994. Ο Σκόφιλντ είναι ένας από τους οκτώ ηθοποιούς που έχουν τιμηθεί με Όσκαρ, Βραβείο Έμμυ, Βραβείο Γκράμι και Βραβείο Τόνι.

  

  Ο Σκόφιλντ (δεξιά) με τον Μπαρτ Λάνκαστερ σε σκηνή από την ταινία Το τρένο (1964)

• 2019 – Θανάσης Γιαννακόπουλος, επιχειρηματίας

• Εορτασμός της νίκης επί του Καντάφι στην Λιβύη. Γιορτάζεται η επέτειος της επέμβασης του ΝΑΤΟ στη χώρα, στις 19 Μαρτίου 2011, που οδήγησε στην πτώση του καθεστώτος Καντάφι.
• Ημέρα της Σοκολάτας Καραμέλας στις ΗΠΑ.