2001. Εγκαινιάζονται τα τέσσερα πρώτα τμήματα της Αττικής Οδού, που θα συνδέει το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» με την Ελευσίνα. Η κατασκευή της Αττικής Οδού ξεκίνησε το 1996. Ένα μέρος της άνοιξε, μαζί με τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος» τον οποίον και εξυπηρετεί, το 2001. Στις αρχές του 2003, δόθηκε στην κυκλοφορία το τμήμα από τη Λεωφόρο Κηφισίας έως τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών. Επίσης, η Περιφεριακή Υμηττού, είχε ασφαλτοστρωθεί μέχρι τη χρονιά αυτή και οι σήραγγες ήταν έτοιμες. Αυτό το τμήμα του αυτοκινητοδρόμου διατρέχει τον Υμηττό και παρακάμπτει τη Λεωφόρο Μεσογείων και συνδέει τη Λεωφόρο Κηφισίας και τις παρακείμενες περιοχές, και το αεροδρόμιο με τα ανατολικά προάστια της Αθήνας. Τον Απρίλιο του 2014, ένα μικρό τμήμα 2,5 χιλιομέτρων άνοιξε, συνδέοντας την Περιφερειακή Υμηττού με τη δυτική κατεύθυνση της Αττικής Οδού. Η Αττική Οδός θεωρείται ένας από τους πιο ασφαλείς δρόμους της Ευρώπης.

Γεγονότα

•  
  37 – Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος ακυρώνει τη διαθήκη του Τιβέριου και ανακηρύσσει αυτοκράτορα τον Καλιγούλα. Τιβέριος Καίσαρας Αύγουστος (Tiberius Iulius Caesar Augustus, 16 Νοεμβρίου 42 π.Χ. – 16 Μαρτίου 37) από την Ιουλιο-Κλαυδιανή δυναστεία ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας από το 14 έως το 37, ο οποίος διαδέχθηκε τον πρώτο Αυτοκράτορα, Αύγουστο.. Παρά την τρομοκρατία του δευτέρου μέρους τη βασιλείας του, ο Τιβέριος άφησε πίσω του ένα πλούσιο κράτος, ενώ προώθησε τη συνοχή και την ασφάλεια της Αυτοκρατορίας, αντί να εμπλακεί σε επεκτατικούς πολέμους.

• Ο Φρειδερίκος Β΄ (Federico II di Svevia, 26 Δεκεμβρίου 1194 - 13 Δεκεμβρίου 1250) επικεφαλής του Οίκου των Χοενστάουφεν ήταν Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1220 - 1250), Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ (1225 - 1228), Βασιλιάς της Σικελίας (1198-1250), Βασιλιάς της Ιταλίας (1212 - 1250), επίτιμος βασιλέας της Θεσσαλονίκης, Πρίγκιπας του Τάραντα (1205 - 1250), Βασιλιάς της Αρλ (1220 - 1250) και Δούκας της Σουαβίας (1212-1216). Ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν γιος και διάδοχος του Ερρίκου ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Κωνσταντίας των Ωτβίλ κόρης του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας.

  Την εποχή του Φρειδερίκου Β΄ η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έφτασε στη μέγιστη επέκταση, επεκτεινόταν από τη Σικελία σε ολόκληρη την Ιταλία και έφτανε μέχρι τη Γερμανία. Οι Σταυροφορίες συνεχίστηκαν με επιτυχία, ο ίδιος κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και στέφτηκε βασιλιάς της πόλης, συγκρούστηκε με τον πάπα αλλά επικράτησε. Ο Φρειδερίκος Β΄ έβλεπε τον εαυτό του απόγονο των Ρωμαίων αυτοκρατόρων διεκδίκησε τον τίτλο του "βασιλιά των Ρωμαίων" (1212) και έγινε κάτοχος χωρίς αντίσταση (1215).^[2] Σε ηλικία τριών ετών στέφτηκε βασιλιάς της Σικελίας μαζί με τη μητέρα του Κωνσταντία του Ωτβίλ που ήταν μέλος του Οίκου των Ωτβίλ και κόρη του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας. Τον τίτλο του βασιλιά της Ιερουσαλήμ τον κέρδισε με τον γάμο του με την Ισαβέλλα Β΄ της Ιερουσαλήμ και με τη συμμετοχή του στην ΣΤ΄ Σταυροφορία. Ο Φρειδερίκος Β΄ ήρθε ωστόσο σε σκληρή σύγκρουση με τον πάπα και αφορίστηκε τέσσερις φορές, ο Πάπας Γρηγόριος Θ΄ έφτασε στο σημείο να τον αποκαλέσει Αντίχριστο. Ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν εξαιρετικά καλλιεργημένος αυτοκράτορας, μιλούσε έξι γλώσσες και ήταν προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών.^[3] Σημαντικό ρόλο στην καλλιέργεια του έπαιξε η εκπαίδευση του στη σικελική σχολή ποίησης, η σικελική αυλή στο Παλέρμο ιδρύθηκε το 1220 και καθιέρωσε για πρώτη φορά στο νησί επίσημη γλώσσα τα ιταλικά. Η ποίηση της Σικελίας άφησε σημαντικές επιδράσεις στην Ιταλική λογοτεχνία.^[4] Ο Φρειδερίκος Β΄ απαγόρευσε τη "δίκη με δοκιμασία" που έβλεπε ως ύποπτη.^[5] Με τον θάνατο του ο Οίκος των Χοενστάουφεν ξεκληρίστηκε, η αυτοκρατορία πέρασε μεγάλη περίοδο παρακμής και θα ανακάμψει 250 χρόνια αργότερα όταν γίνει αυτοκράτορας ο Κάρολος Ε΄.^[6]

  Οι ιστορικοί καταγράφουν τον Φρειδερίκο με ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια, ο Ντόναλντ Σ. Ντέτουαϊλερ γράφει:

  "Ένας άνθρωπος εξαιρετικής μόρφωσης, ενεργητικός και ικανός που περιγράφεται από τους σύγχρονους ιστορικούς σαν το θαύμα του κόσμου, ο Φρίντριχ Νίτσε τον χαρακτηρίζει τον πρώτο Ευρωπαίο ηγέτη, οι υπόλοιποι ιστορικοί σαν τον πρώτο σύγχρονο βασιλιά. Ο Φρειδερίκος εγκαταστάθηκε στη Σικελία και τη νότια Ιταλία με μια πολύ σύγχρονη κυβέρνηση και με ισχυρή γραφειοκρατία".^[7]1229 – Κατά τη διάρκεια της ΣΤ’ Σταυροφορίας, ο Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν ανακηρύσσει τον εαυτό του βασιλιά της Ιερουσαλήμ.

  Ο Φρειδερίκος Β΄ (Federico II di Svevia, 26 Δεκεμβρίου 1194 - 13 Δεκεμβρίου 1250) επικεφαλής του Οίκου των Χοενστάουφεν ήταν Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1220 - 1250), Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ (1225 - 1228), Βασιλιάς της Σικελίας (1198-1250), Βασιλιάς της Ιταλίας (1212 - 1250), επίτιμος βασιλέας της Θεσσαλονίκης, Πρίγκιπας του Τάραντα (1205 - 1250), Βασιλιάς της Αρλ (1220 - 1250) και Δούκας της Σουαβίας (1212-1216). Ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν γιος και διάδοχος του Ερρίκου ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Κωνσταντίας των Ωτβίλ κόρης του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας.

  Την εποχή του Φρειδερίκου Β΄ η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έφτασε στη μέγιστη επέκταση, επεκτεινόταν από τη Σικελία σε ολόκληρη την Ιταλία και έφτανε μέχρι τη Γερμανία. Οι Σταυροφορίες συνεχίστηκαν με επιτυχία, ο ίδιος κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και στέφτηκε βασιλιάς της πόλης, συγκρούστηκε με τον πάπα αλλά επικράτησε. Ο Φρειδερίκος Β΄ έβλεπε τον εαυτό του απόγονο των Ρωμαίων αυτοκρατόρων διεκδίκησε τον τίτλο του "βασιλιά των Ρωμαίων" (1212) και έγινε κάτοχος χωρίς αντίσταση (1215).^[2] Σε ηλικία τριών ετών στέφτηκε βασιλιάς της Σικελίας μαζί με τη μητέρα του Κωνσταντία του Ωτβίλ που ήταν μέλος του Οίκου των Ωτβίλ και κόρη του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας. Τον τίτλο του βασιλιά της Ιερουσαλήμ τον κέρδισε με τον γάμο του με την Ισαβέλλα Β΄ της Ιερουσαλήμ και με τη συμμετοχή του στην ΣΤ΄ Σταυροφορία. Ο Φρειδερίκος Β΄ ήρθε ωστόσο σε σκληρή σύγκρουση με τον πάπα και αφορίστηκε τέσσερις φορές, ο Πάπας Γρηγόριος Θ΄ έφτασε στο σημείο να τον αποκαλέσει Αντίχριστο. Ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν εξαιρετικά καλλιεργημένος αυτοκράτορας, μιλούσε έξι γλώσσες και ήταν προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών.^[3] Σημαντικό ρόλο στην καλλιέργεια του έπαιξε η εκπαίδευση του στη σικελική σχολή ποίησης, η σικελική αυλή στο Παλέρμο ιδρύθηκε το 1220 και καθιέρωσε για πρώτη φορά στο νησί επίσημη γλώσσα τα ιταλικά. Η ποίηση της Σικελίας άφησε σημαντικές επιδράσεις στην Ιταλική λογοτεχνία.^[4] Ο Φρειδερίκος Β΄ απαγόρευσε τη "δίκη με δοκιμασία" που έβλεπε ως ύποπτη.^[5] Με τον θάνατο του ο Οίκος των Χοενστάουφεν ξεκληρίστηκε, η αυτοκρατορία πέρασε μεγάλη περίοδο παρακμής και θα ανακάμψει 250 χρόνια αργότερα όταν γίνει αυτοκράτορας ο Κάρολος Ε΄.^[6]

  Οι ιστορικοί καταγράφουν τον Φρειδερίκο με ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια, ο Ντόναλντ Σ. Ντέτουαϊλερ γράφει:

  "Ένας άνθρωπος εξαιρετικής μόρφωσης, ενεργητικός και ικανός που περιγράφεται από τους σύγχρονους ιστορικούς σαν το θαύμα του κόσμου, ο Φρίντριχ Νίτσε τον χαρακτηρίζει τον πρώτο Ευρωπαίο ηγέτη, οι υπόλοιποι ιστορικοί σαν τον πρώτο σύγχρονο βασιλιά. Ο Φρειδερίκος εγκαταστάθηκε στη Σικελία και τη νότια Ιταλία με μια πολύ σύγχρονη κυβέρνηση και με ισχυρή γραφειοκρατία".^[7]

• 1241 – Οι Μογγόλοι συντρίβουν τα πολωνικά στρατεύματα στην Κρακοβία και λεηλατούν την πόλη.
• 1314 – Ο Ζακ ντε Μολέ, ο 23ος και τελευταίος μέγας μάγιστρος των Ιπποτών του Ναού, καίγεται στην πυρά. Ο Ζακ ντε Μολαί (Jacques de Molay, εξελληνισμένα: Ιάκωβος ντε Μολέ, μεταξύ 1244 και 1249^[1] - 18 Μαρτίου 1314) ήταν ο τελευταίος Μέγας Μάγιστρος των Ιπποτών του Ναού, διοικώντας το Τάγμα από τις 20 Απριλίου του 1292 έως τη διάλυσή του από τον Πάπα Κλήμη Ε' το 1307. Αν και σχετικά λίγα είναι γνωστά για την πραγματική του ζωή και τα κατορθώματα του πριν απ' τα τελευταία του χρόνια, θεωρείται ο πιο διάσημος Ιππότης του Ναού, μαζί με τον ιδρυτή του Τάγματος και πρώτο Μέγα Μάγιστρο Ούγο ντε Παιν. Στόχος του ντε Μολέ ήταν να μεταρρυθμίσει το Τάγμα, και να το προσαρμόσει στην κατάσταση που επικρατούσε στους Αγίους Τόπους κατά την παρακμή των Σταυροφοριών. Καθώς ο ενθουσιασμός της Ευρώπης για τις Σταυροφορίες έφθινε, ο Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας, βαθύτατα χρεωμένος απέναντι στους Ναΐτες, διέταξε το 1307 τη σύλληψη και το βασανισμό του ντε Μολέ και άλλων Γάλλων ιπποτών ώστε να αποσπάσει ψευδείς ομολογίες. Όταν αργότερα ο ντε Μολέ απέσυρε την κατάθεσή του, ο Φίλιππος διέταξε το θάνατό του στην πυρά σ' ένα νησί του Σηκουάνα, τον Μάρτιο του 1314.
• 1438 – Ο Αλβέρτος Β’ των Αψβούργων γίνεται αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
• 1662 Κυκλοφορούν στο Παρίσι οι πρώτες άμαξες — λεωφορεία, με θέσεις για οκτώ καθιστούς επιβάτες.

• 

  1821 – Οι Πετμεζαίοι επιτίθενται κατά των ανδρών του Τούρκου Διοικητή των Καλαβρύτων Αρναούτογλου στην περιοχή Παλαιοπύργου και τους αποκλείουν στους τρεις οχυρούς πύργους της πόλης.
• 1844 Στον απόηχο της Επανάστασης της 3ης του Σεπτέμβρη του 1843 (κύριο αίτημα της οποίας ήταν η κατάργηση της απόλυτης μοναρχίας και η ψήφιση Συντάγματος) ο Όθωνας ορκίζεται ενώπιον της Γ’ Εθνοσυνέλευσης ως Συνταγματικός Βασιλεύς. Στην ίδια συνεδρίαση, η Εθνοσυνέλευση ψηφίζει εκλογικό νόμο, με τον οποίο καθιερωνόταν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι για τους άνδρες που διέθεταν κινητή ή ακίνητη περιουσία.
• 1844 Γεννήθηκε ο ποιητής Μικέλης Άμβλιχος
•  
  1848 – Επανάσταση του Μαρτίου: στο Βερολίνο πραγματοποιείται ένοπλη πάλη μεταξύ πολιτών και στρατού, με απολογισμό περίπου 300 νεκρούς. Γερμανικές Επαναστάσεις του 1848-1849. Οι επαναστάσεις, οι οποίες αύξησαν τα αισθήματα του πανγερμανισμό, έδειξαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια με την παραδοσιακή, σε μεγάλο βαθμό απολυταρχική, πολιτική δομή των τριάντα εννέα ανεξάρτητων κρατών της Συνομοσπονδίας, τα οποία κληρονόμησαν το γερμανικό έδαφος της πρώην Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μετά τη διάλυσή της ως αποτέλεσμα των Ναπολεόντειων Πολέμων
• 1858 Γεννήθηκε ο Ρούντολφ Ντίζελ, γερμανός εφευρέτης της μηχανής συμπιεσμένης ανάφλεξης, γνωστή και ως μηχανή ντίζελ.
• 1865 – Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος: Το Κογκρέσο των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής συνέρχεται για τελευταία φορά.
• 
   
  1871 – Ανακήρυξη της Παρισινής Κομμούνας. Ο πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας Αδόλφος Θιέρσος διατάζει την εκκένωση του Παρισιού. Η εξέγερση των εργατών του Παρισιού που έκανα «έφοδο για την κατάκτηση του ουρανού». Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, η κρατική εξουσία πέρασε, αν και για σύντομο χρονικό διάστημα, στα χέρια του προλεταριάτο.  Η Κομμούνα που ίδρυσαν το 1871 οι εργάτες του Παρισιού έζησε μόνο 72 μέρες. Εγκαθιδρύθηκε στις 18 Μάρτη και ανατράπηκε στις 28 Μάη του 1871. Ήταν δύο μήνες όμως που συντάραξαν τον κόσμο και η σημασία της για τον παραπέρα απελευθερωτικό αγώνα της εργατικής τάξης τεράστια.
• 1874 – Η Χαβάη υπογράφει συνθήκη με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής για τη χορήγηση αποκλειστικών εμπορικών δικαιωμάτων.
• 1900 Ιδρύεται στο Αμστερνταμ η ποδοσφαιρική ομάδα του Αγιαξ.
• 1902 Ο Ιταλός τενόρος Ενρίκο Καρούζο γίνεται ο πρώτος καλλιτέχνης, που η φωνή του αποτυπώνεται σε δίσκο γραμμοφώνου.

• 

  1913 Δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη ο βασιλιάς Γεώργιος Α’. Δράστης ήταν ο Αλέξανδρος Σχινάς.  Ο ιστορικός Γ. Κορδάτος, επικαλούμενος συνομιλία που είχε με τον ίδιο τον πρωτοδίκη της υπόθεσης Β. Κανταρέ, αναφέρει γύρω από τα αίτια της δολοφονίας: «(Ο Β. Κανταρές) Είπε ότι στην αρχή, παρ’ όλο το ξύλο που έφαγε ο Σχινάς (σ.σ.: από τους αστυνομικούς), δεν έβγαλε τσιμουδιά, αλλά μια — δυο μέρες ύστερα, άρχισε να κάνει διάφορους υπαινιγμούς. Ενοχοποιούσε πράχτορες Γερμανούς και μάλιστα τον Γερμανό πρεσβευτή. Αλλά δεν προχωρούσε, αν και έλεγε πως υπάρχουν και άλλα πιο σπουδαία, πιο τρανά και πιο υψηλά πρόσωπα. […] Ο Σχινάς δεν ήταν μανιακός κι ανισόρροπος. Ίσα-ίσα τα είχε τετρακόσια και, όπως διαπιστώθηκε, έκανε ταξίδια στην Γερμανία και την Αυστρία. Η δολοφονία οργανώθηκε στο Βερολίνο ή στη Βιέννη» («Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας», 5ος τόμος, σελ. 314).
•  
  1915 – Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Εκστρατεία της Καλλίπολης. Τρία θωρηκτά βυθίζονται κατά τη διάρκεια αποτυχημένης βρετανικής και γαλλικής ναυτικής επίθεσης στον Ελλήσποντο.
•  
  

   

  1921 – Στρατεύματα με επικεφαλής τον Τρότσκι καταστέλλουν την εξέγερση των ναυτών της Κροστάνδης. Ο Κόκκινος Στρατός συντρίβει το αντεπαναστατικό κίνημα στην Κροστάνδη. Στο κίνημα συμμετείχαν αγρότες, δυσαρεστημένοι από την κακή οικονομική κατάσταση που δημιουργήθηκε σε σημαντικά τμήματα του πληθυσμού εξαιτίας των δυσκολιών που προκάλεσε στη χώρα ο πόλεμος, αλλά και λόγω της συνέχισης του παρακρατήματος, καθώς και εργάτες που εξαναγκάζονταν από την ένδεια να επιστρέψουν στην ύπαιθρο, αλλά και λευκοφρουροί που εκμεταλλεύτηκαν την επαναστατική και πολιτική απειρία των ναυτών του στόλου — προερχομένων, ως επί το πλείστον, από τα δυσαρεστημένα αγροτικά στρώματα. Οι στασιαστές ναύτες κατέλαβαν το φρούριο της Κροστάνδης με κεντρικό σύνθημα: «Ναι στα σοβιέτ — όχι στους μπολσεβίκους». Τελικά, ο Κόκκινος Στρατός, πολεμώντας κάτω από δύσκολες συνθήκες, ανακατέλαβε το φρούριο.
• 1921 – Η Πολωνία και η Ρωσία υπογράφουν συνθήκη ειρήνης στη Ρίγα.
•  
  1922 – Ο Μαχάτμα Γκάντι (1869 – 1948) Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης ακτιβιστής. Υπήρξε η κεντρική μορφή του εθνικού κινήματος για την ινδική ανεξαρτησία και εμπνευστής της μεθόδου παθητικής αντίστασης χωρίς τη χρήση βίας έναντι των καταπιεστών. Καταδικάζεται σε έξι χρόνια φυλάκιση για πολιτική ανυπακοή, από τα οποία θα εκτίσει μόνο δύο.
• 1925 – Ο Σίφωνας των τριών πολιτειών χτυπά τις μεσοδυτικές πολιτείες Μιζούρι, Ιλινόι και Ιντιάνα, σκοτώνοντας 695 ανθρώπους.

• 

   
  
  1926 – Ιδρύεται η Ακαδημία Αθηνών, με πρωτοβουλία του καθηγητή αστρονομίας Δημητρίου Αιγινήτη (1862 – 1934) Αστρονόμος και υπουργός εκκλησιαστικών και δημοσίας εκπαιδεύσεως. Στον Δημήτριο Αιγινήτη οφείλεται η ανέγερση και ίδρυση στο Ψυχικό του κτιρίου της Φιλεκπαιδευτικής εταιρίας, ενώ ως εκτελεστής της Κοργιαλενείου διαθήκης διέθεσε το αναγκαίο ποσό για την ίδρυση του νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού στην Αθήνα.
• 1936 Πέθανε ο  πολιτικός, Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος διετέλεσε επί πέντε φορές πρωθυπουργός
• 1938 Φτάνει στον Πειραιά από τη Μασσαλία η καρδιά του αναβιωτή των Ολυμπιακών Αγώνων, Βαρόνου ντε Κουμπερτέν, για να ενταφιαστεί σύμφωνα με την επιθυμία του στην Ολυμπία.
• 1939 Γεννιέται ο συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος. Ανάμεσα στα έργα του: «Οχτροί», «τα Λόγια και τα χρόνια», «Χίλια μύρια κύματα», «Λένγκω», «ο Γίγαντας», «Κάτω στης Μαργαρίτας το αλωνάκι», «το Καφενείον η Ελλάς», «Ο τόπος μας είναι κλειστός», «Παραπονεμένα λόγια», «Μιλώ για τα παιδιά μου», κ.α.
• 1940 Χίτλερ και Μουσολίνι συναντώνται στο πέρασμα Μπρένερ των Αλπεων και συμφωνούν για την είσοδο της Ιταλίας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
• 1944 – Έκρηξη του Βεζούβιου στην Ιταλία.
• 1953 – Σεισμός χτυπά τη δυτική Τουρκία, σκοτώνοντας 265 άτομα.
• 1961 – Μαζικές εκκαθαρίσεις όσων διαφωνούν με την φιλοκινεζική στροφή του Ενβέρ Χότζα αναφέρονται στην Αλβανία, ενώ η Μόσχα ανακινεί το Βορειοηπειρωτικό, καταγγέλλοντας διωγμό των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου.

• 

  1962 – Γαλλία και Αλγερία συμφωνούν να τερματίσουν τις μεταξύ τους εχθροπραξίες. Με την υπογραφή της Συνθήκης του Εβιάν λήγει ο Αλγερινός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας, που κράτησε επτά χρόνια και κόστισε τη ζωή σε 350.000 ανθρώπους.
• 1963 – Αρχίζουν οι εκδηλώσεις για την εκατονταετηρίδα της βασιλικής δυναστείας, από τις οποίες ανακοινώνει ότι θα απόσχει η Ένωσις Κέντρου.
• 1964 Πεθαίνει ο Αμερικανός μαθηματικός Νόρμπερτ Βίνερ. Ο Ν. Βίνερ ίδρυσε την Κυβερνητική, την επιστήμη που μελετά τους μηχανισμούς επικοινωνίας και ελέγχου των μηχανών και των έμβιων όντων, στην οποία βασίζεται η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης.
• 1965 – Ο κοσμοναύτης Αλεξέι Λεόνοφ, αφήνοντας το διαστημόπλοιό του Βοσχόντ 2, γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που περπατά στο διάστημα.
• 1966 – Ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών Σπύρος Κυπριανού επιδίδει στην Αθήνα προτάσεις του Μακάριου για την αλλαγή του καθεστώτος των ελληνικών δυνάμεων που εδρεύουν στην Κύπρο. Όπως αποκαλύπτεται, ο Μακάριος απαιτεί την άμεση απομάκρυνση του Γεώργιου Γρίβα, την αντικατάστασή του στην ηγεσία των ελληνοκυπριακών δυνάμεων από τον απόστρατο στρατηγό Γεννηματά και την πλήρη υπαγωγή των δυνάμεων αυτών στην κυπριακή κυβέρνηση.
• 1967 – Το δεξαμενόπλοιο Τόρεϊ Κάνιον προσκρούει σε ύφαλο ανοικτά της ακτής της Κορνουάλης. Από τη διαρροή του φορτίου που σημειώθηκε επήλθε η μεγαλύτερη μέχρι τότε περιβαλλοντική καταστροφή στην ιστορία της Αγγλίας. Η πετρελαιοκηλίδα που δημιουργήθηκε, η πρώτη μεγάλη παγκοσμίως, κάλυπτε 270 τετραγωνικά μίλια πλήττοντας 120 μίλια αγγλικής ακτογραμμής και 55 γαλλικής. Τελικά το πλοίο βυθίστηκε κατόπιν βομβαρδισμού από την αγγλική βασιλική αεροπορία στις 30 Μαρτίου.
• 1980 – Στο κοσμοδρόμιο του Πλεσέτσκ στη Ρωσία, 48 άτομα σκοτώνονται από την έκρηξη πυραύλου Βοστόκ-2Μ στην εξέδρα εκτόξευσής του κατά τη διάρκεια τροφοδοσίας καυσίμου.
• 1989 – Ραδιοφωνικός σταθμός στην Καλιφόρνια αποφασίζει να καταστρέψει δημόσια όλους τους δίσκους του Κατ Στίβενς με ένα οδοστρωτήρα, επειδή ο κυπριακής καταγωγής καλλιτέχνης υποστηρίζει τον Αγιατολάχ Χομεϊνί, έχοντας ασπαστεί τη μουσουλμανική θρησκεία.
• 1989 Στην Αίγυπτο, στην Πυραμίδα του Χέοπα, βρίσκεται μία μούμια 4.400 χρόνων.
• 1990 – Δώδεκα πίνακες αξίας 100 εκατομμυρίων δολαρίων γίνονται λεία δύο ληστών, οι οποίοι προσποιούνται τους αστυνομικούς. Οι πίνακες εκλάπησαν από το Μουσείο Ισαβέλλα Στιούαρτ Γκάρντνερ στη Βοστώνη και αποτελούν τη μεγαλύτερη κλοπή της αμερικάνικης ιστορίας.
• 1991 Ο Χαρίλαος Φλωράκης αποσύρεται από την ηγεσία του Συνασπισμού. Τον διαδέχεται η Μαρία Δαμανάκη.
• 1992 – Η Microsoft κυκλοφορεί τα Windows 3.1.
• 1992 Δημοψήφισμα που γίνεται στη Νοτιοαφρικανική Ένωση τάσσεται υπέρ της κατάργησης του καθεστώτος των φυλετικών διακρίσεων, του λεγόμενου «Απαρτχάιντ».
• 1996 Πέθανε ο νομπελίστας ποιητής, Οδυσσέας Ελύτης.
• 2001 Εγκαινιάζονται τα τέσσερα πρώτα τμήματα της Αττικής Οδού, που θα συνδέει το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» με την Ελευσίνα.
• 2001 – Γενική απογραφή πληθυσμού Ελλάδας.
• 2010 – Ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, προειδοποιεί ότι ίσως η Ελλάδα να μην επιτύχει τους στόχους της, με πιθανή την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επιμένοντας, ωστόσο, σε ευρωπαϊκή λύση.
• 2012 – Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, εκλέγεται πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Γεννήσεις

• 1496 – Μαρία Τυδώρ, βασίλισσα της Γαλλίας
• 1609 – Φρειδερίκος Γ΄, βασιλιάς της Δανίας
• 1634 – Μαντάμ ντε Λαφαγέτ, Γαλλίδα συγγραφέας
• 1690 – Κρίστιαν Γκόλντμπαχ, Γερμανός μαθηματικός
• 1780 – Μίλος Ομπρένοβιτς, Σέρβος ευγενής και επαναστάτης
• 1800 – Κλοντ Γκαι, Γάλλος φυσιοδίφης και ιστορικός
• 1837 – Γκρόβερ Κλίβελαντ, 22ος και 24ος πρόεδρος των Η.Π.Α.
•  
  1844 – Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ, (1844 – 1908) Ρώσος συνθέτης. Ανάμεσα στους μαθητές του συγκαταλέγονται οι Προκόφιεφ, Γκλαζουνόφ, Στραβίνσκι και Ρεσπίγκι
• 1844 – Μικέλης Άβλιχος, ποιητής
• 1858 – Ρούντολφ Ντίζελ, Γερμανός μηχανικός
• 1869 – Νέβιλ Τσάμπερλεν, Άγγλος πολιτικός
• 1874 – Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ, Ρώσος φιλόσοφος
• 1903 – Γκαλεάτσο Τσιάνο, Ιταλός πολιτικός
• 1905 – Ρόμπερτ Ντόνατ, Άγγλος ηθοποιός
• 1917 – Πέτρος Δήμας, λογοτέχνης
• 1927 – Μοχάμεντ Μπεν Αχμέντ Αμπντελγκανί, Αλγερινός πολιτικός
• 1932 – Τζον Άπνταϊκ, Αμερικανός συγγραφέας
• 1936 – Φρεντερίκ Ντε Κλερκ, Νοτιοαφρικανός πολιτικός
• 1939 – Γιάννης Μαρκόπουλος. Γεννήθηκε το 1939 στο Ηράκλειο. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Μαρκόπουλος, πρώην νομάρχης Λασιθίου και μητέρα του η Ειρήνη Αεράκη από τη Σητεία. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ιεράπετρα, τόπο καταγωγής του πατέρα του, στο ωδείο της οποίας παίρνει τα πρώτα του μουσικά μαθήματα στη θεωρία και στο βιολί. Οι πρώτες του επιδράσεις προέρχονται από την τοπική μουσική με τους γρήγορους χορούς και τα επαναλαμβανόμενα μικρά μοτίβα τους, από τη κλασική μουσική, καθώς και από τη μουσική της ευρύτερης ανατολικής Μεσογείου – και ιδιαίτερα της κοντινής Αιγύπτου.^[7]

  Το 1956 συνεχίζει τις μουσικές σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών, με τον συνθέτη Γεώργιο Σκλάβο και τον καθηγητή του βιολιού Joseph Bustidui. Την ίδια εποχή εισάγεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για κοινωνικές και φιλοσοφικές σπουδές ενώ παράλληλα συνθέτει για το θέατρο, τον κινηματογράφο και το χορό. Το 1959 συνθέτει τα Τρία σκίτσα για χορό που ηχογραφούνται και μεταδίδονται από την τότε συμφωνική ορχήστρα της ΕΙΡ. Το 1963 βραβεύεται για την μουσική του στις Μικρές Αφροδίτες του Νίκου Κούνδουρου, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και τον ίδιο χρόνο ανεβαίνουν από νέα χορευτικά σύνολα τα μουσικά του έργα Θησέας (χορόδραμα), Χιροσίμα (σουίτα μπαλέτου) και τα Τρία σκίτσα για χορό.

  Φυγή στο Λονδίνο

  Το 1967 επιβάλλεται στην Ελλάδα η δικτατορία και ο Γιάννης Μαρκόπουλος αναχωρεί στο Λονδίνο. Εκεί εμπλουτίζει τις μουσικές του γνώσεις με την Αγγλίδα συνθέτρια Elisabeth Lutyens. Επίσης συνθέτει την κοσμική καντάτα Ήλιος ο πρώτος, σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη (ο οποίος τιμάται με το βραβείο Νόμπελ το 1979), και τη μουσική για τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (για το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν), ολοκληρώνει το Χρονικό και τη μουσική τελετή Ιδού ο Νυμφίος, έργο ανέκδοτο με εξαίρεση ενός τμήματος, με τίτλο Ζάβαρα-κάτρα-νέμια (ιδιαίτερη σύνθεση διονυσιακού χαρακτήρα) που αποτελεί ένα από τα διάσημα κομμάτια του. Την ίδια περίοδο γνωρίζεται με τους συνθέτες Ιάννη Ξενάκη και Γιάννη Χρήστου και έρχεται σε επαφή με τα πλέον πρωτοποριακά μουσικά έργα. Στο Λονδίνο συνθέτει ακόμα τους Χρησμούς, για συμφωνική ορχήστρα, και τους πρώτους Πυρρίχιους χορούς Α, Β, Γ, (από τους 24 που ολοκλήρωσε το 2001), οι οποίοι παίζονται, το 1968, από την ορχήστρα Concertante του Λονδίνου στο Queen Elizabeth Hall. Τότε γράφει και τη μουσική για την Τρικυμία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Τζόουνς με τον σερ Τζον Κλέμενς.

  Το 1969 επιστρέφει στην Αθήνα για να συμβάλει με τα έργα του στην πορεία για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Ξεκινά μουσικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με ποιητές και σκηνοθέτες, παρουσιάζοντας τα έργα του στο στούντιο Λήδρα με νέους τραγουδιστές και μουσικούς στους οποίους δίδαξε τον τρόπο της ερμηνείας της μουσικής και των τραγουδιών του στην αισθητική κατεύθυνση που επιζητούσε. Μαζί με τα θεατρικά στιγμιότυπα και τον εικαστικό διάκοσμο δημιούργησε μια πολύτροπη μουσική παράσταση. Διανοούμενοι και φοιτητές γεμίζουν καθημερινά τον χώρο της δραστηριότητας του, παρά τα εμπόδια και τις επεμβάσεις της στρατιωτικής εξουσίας. Τα τραγούδια του μπαίνουν στο στόμα του ελληνικού λαού και συμβάλουν αποφασιστικά στο αίτημα για αποκατάσταση της δημοκρατίας.

  Συνθετικό έργο

  Με την είσοδο της δεκαετίας του ’70 υλοποιεί το μουσικό του όραμα: καταθέτει μουσικά έργα που χαρακτηρίζονται στο σύνολό τους ως νέα πρόταση και τομή για τη μέχρι τότε ελληνική μουσική πραγματικότητα· έργα με ενότητα της αισθητικής και της φιλοσοφικής άποψης του συνθέτη ως προς τις θεμελιακές αρχές τους, με το καθένα όμως από αυτά να είναι διαφορετικό. Ιδρύει ένα νέο και ιδιόμορφο ορχηστικό σχήμα, καθιερώνοντας, με τις συνθέσεις του, την ουσία της μουσικής συμβίωσης και τους συσχετισμούς έκφρασης μεταξύ συμφωνικών και τοπικών οργάνων, μέσω του μελωδικού και ρυθμικού του ορίζοντα, των αρμονικών του δομών και των ηχοχρωμάτων της διάφανης ενορχήστρωσής του. Παράλληλα, προτείνει εμφατικά την «Επιστροφή στις Ρίζες», εννοώντας τον «σχεδιασμό του μέλλοντος, με ενδοσκόπηση, μελέτη και πλησίασμα των άφθαρτων πηγών της ζωντανής τέχνης του κόσμου και επιλεγμένες σύγχρονες πληροφορίες τέχνης». Η πρότασή του αυτή παίρνει τις διαστάσεις ενός κινήματος τέχνης.

  Λίγο αργότερα ιδρύει την ορχήστρα Παλίντονος αρμονία, που αποτελείται από όργανα συμφωνικά και ελληνικά. Παρουσιάζει τα έργα του στο στούντιο Λήδρα και αργότερα στη μπουάτ "Κύτταρο", με νέους τραγουδιστές και μουσικούς. Διδάσκει τον τρόπο της ερμηνείας της μουσικής και των τραγουδιών του, στην αισθητική κατεύθυνση που πάντοτε επιζητούσε. Μαζί με τα θεατρικά στιγμιότυπα και τον εικαστικό διάκοσμο στήνει μια πολύτροπη μουσική παράσταση. Διανοούμενοι και φοιτητές γεμίζουν καθημερινά τους χώρους της δραστηριότητάς του, παρά τα εμπόδια της τότε εξουσίας. Τα τραγούδια του, όπως οι Οχτροί, τα Λόγια και τα χρόνια, τα Χίλια μύρια κύματα, η Λένγκω (Ελλάδα), ο Γίγαντας, το Κάτω στης Μαργαρίτας το αλωνάκι, το Καφενείον η Ελλάς, το Ο τόπος μας είναι κλειστός, τα Παραπονεμένα λόγια, το Μιλώ για τα παιδιά μου και πολλά άλλα, γίνονται σύμβολα και μύθοι. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει με τα μουσικά του έργα Ελεύθεροι πολιορκημένοι, Ο Στράτης ο θαλασσινός ανάμεσα στους Αγάπανθους, Ήλιος ο Πρώτος, Χρονικό, Ιθαγένεια, Οροπέδιο, Θητεία και Μετανάστες – σε ποίηση και στίχους Διονυσίου Σολωμού, Γιώργου Σεφέρη, Οδυσσέα Ελύτη, Κ.Χ. Μύρη, Μιχάλη Κατσαρού, Μάνου Ελευθερίου, Γιώργου Σκούρτη, Θεοδωρίδη αλλά και δικούς του.^[7]

  Το 1976 συνθέτει τη μουσική για την τηλεοπτική σειρά του BBC Who Pays the Ferryman? και το μουσικό θέμα φτάνει στη κορυφή των αγγλικών charts. Ο συνθέτης γίνεται διεθνώς γνωστός.

  Το 1977 έρχεται η κοσμική λειτουργία Oι ελεύθεροι πολιορκημένοι με βάση το ποίημα του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού που παρουσιάζεται την ίδια χρονιά ενώπιον 22.000 νέων σε στάδιο της Αθήνας υπό την διεύθυνση του συνθέτη. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος με το έργο του και τη στάση του σηματοδοτεί το εξαίσιο μουσικό τοπίο της δεκαετίας του ’70.

  Η δημοτικότητα την οποία απολαμβάνει η μουσική του και στο εξωτερικό εκφράζεται με πολλές μετακλήσεις για συναυλίες. Ο συνθέτης πραγματοποιεί αλλεπάλληλα ταξίδια ανά τον κόσμο. Επισκέπτεται διαδοχικά, δίνοντας συναυλίες με τα έργα του, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Σουηδία, την Ολλανδία, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Αγγλία καθώς και διάφορες πόλεις της Ρωσίας και της Αυστραλίας.

  Στην καλλιτεχνική του παραγωγή συμπεριλαμβάνεται μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, σε έργα του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη, του Μενάνδρου, του Σαίξπηρ, του Τσέχωφ, του Μπέκετ και σύγχρονων Ελλήνων, με το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και με τους σκηνοθέτες Αλέξη Σολωμό, Πέλο Κατσέλη, Μίνωα Βολανάκη, κ.ά. Ανάμεσα στις ταινίες: Vortex και Byron του Νίκου Κούνδουρου, Κραυγή γυναικών και Πρόβα του Ζυλ Ντασέν, Beloved του Τζορτζ Κοσμάτος, Φόβος του Κώστα Μανουσάκη, Επιχείρησις Απόλλων του Γιώργου Σκαλενάκη, Ημοίραενόςαθώου του Γρηγόρη Γρηγορίου (βραβείο μουσικής Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης).

  Το 1980 ξεκινά την προετοιμασία για το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου στη μουσική του. Στον κορμό των νέων συνθέσεών του εμφανίζονται μελωδικά ξεσπάσματα στηριγμένα στην εκτεταμένη πολυτονικότητα της αρμονικής του δομής, που ενισχύονται από το πάθος μιας ανεξάντλητης ζωτικότητας. Από τα έργα ενόργανης μουσικής σημειώνουμε: Κονσέρτο-Ραψωδία για λύρα και ορχήστρα, τα Μητρώα (για ορχήστρα εγχόρδων), τις Τετράδες (5 κουαρτέτα), δύο σονάτες, Πέντε κομμάτια για βιολί και πιάνο, τις Σειρήνες (ορατόριο), τον κύκλο τραγουδιών Φίλοι που φεύγουν σε ποίηση Νίκου Καρούζου, Μανόλη Αναγνωστάκη, Ανδρέα Εμπειρίκου, τα 5 Στάσιμα - Επί Σκηνής, σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη.^[7]

  Τον Ιανουάριο του 1981 ενώνεται και στη ζωή με την τραγουδίστρια και συνεργάτιδά του Βασιλική Λαβίνα. Γεννιέται η κόρη τους Ελένη. Για μια περίοδο ο συνθέτης αποζητεί μια πιο ιδιωτική ζωή με την οικογένειά του, ενώ ξεκινά η προετοιμασία του για το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου στη μουσική του: στον κορμό των νέων συνθέσεών του εμφανίζονται μελωδικά ξεσπάσματα στηριγμένα στην εκτεταμένη πολυτονικότητα της αρμονικής του δομής –καρποί της φαντασίας του–, που ενισχύονται από το πάθος μιας ανεξάντλητης ζωτικότητας.

  Από τις συνθέσεις αυτής της περιόδου σημειώνουμε έργα μουσικής δωματίου, τέσσερα κουαρτέτα, δύο σονάτες, πέντε κομμάτια για βιολί και πιάνο. Από τα έργα ενόργανης μουσικής, το Κονσέρτο-Ραψωδία για λύρα και συμφωνική ορχήστρα,τα Μητρώα για ορχήστρα εγχόρδων, τη Συμφωνία της Ίασης, επίσης δύο ορατόρια και δύο κύκλους τραγουδιών.

  Το 1994 εκδίδεται ένα από τα πιο σημαντικά του έργα, η Λειτουργία του Ορφέα^[8][9]. Παρουσιάζεται στο Palais des Beaux-Arts των Βρυξελλών αφιερωμένη στον επαναπροσδιορισμό του ανθρώπου με την φύση, εγκαινιάζοντας μια νέα σχέση κοινού και συναυλιακής παράστασης, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζεται έκθεση κεραμικής, ζωγραφικής και χειροτεχνίας, υπό την αιγίδα του βελγικού υπουργείου πολιτισμού με τίτλο «Από το σκοτάδι στο φως» - υπότιτλο που χρησιμοποιούσε ο συνθέτης στις ζωντανές παρουσιάσεις του Ορφέα. Η έκδοση του έργου το 2009 από την Εταιρία Naxos, αποτέλεσε σπουδαίο μουσικό γεγονός σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος ξεκίνησε να συνθέτει τη Λειτουργία του Ορφέα, σε μορφή σύγχρονου ορατορίου από το 1991 και το έργο δομήθηκε στη βάση των διασωθέντων αρχαίων ορφικών ποιημάτων. Για το λιμπρέτο επέλεξε φράσεις, ακόμα και μεμονωμένες λέξεις από τα θραύσματα των ποιημάτων. Το πνευματικό της περιεχόμενο, εμπλουτισμένο με πολλά στοιχεία αναζωογονεί το μύθο του προφήτη μουσικού Ορφέα. Στη συμφωνική ορχήστρα πρόσθεσε στην παρτιτούρα του σε ορισμένα μέρη κιθάρα, λαούτο, κανονάκι και λύρα. Τα αφηγηματικά μέρη συνοδεύονται κυρίως από άρπα, καθώς η πρόθεση του συνθέτη εδώ είναι η δημιουργία μίας ραψωδικής διάθεσης, ενώ σε κάποια σημεία δύο φλάουτα παίζουν μαζί ως μια νύξη στον αρχαίο δίαυλο όπως έχει αναφέρει.

  Ανάμεσα στα έργα που ακολουθούν εξέχουσα θέση κατέχουν:

  Το έργο σκηνής, Ανα-γέννηση-Κρήτη ανάμεσα σε Βενετιά και Πόλη, (μουσικό ταξίδι σε 4 ενότητες) παραγγελία του Μέγαρου Μουσικής Αθηνών που ανέβηκε στην αίθουσα Φίλων της Μουσικής σε τρεις παραστάσεις το 1995 και στη συνέχεια το 1997 από το θέατρο Palais des Beaux-Arts με τα συμφωνικά σύνολα της Ραδιοφωνίας των Βρυξελλών και σολίστ, υπό την διεύθυνση του συνθέτη και απευθείας μετάδοση από το πρώτο τηλεοπτικό κανάλι της Βελγικής Τηλεόρασης.

  Η όπερα Ερωτόκριτος και Αρετή, λιμπρέτο του συνθέτη βασισμένο σε επιλογή στίχων από το ερωτικό έπος του Βιτσέντζου Κορνάρου Ερωτόκριτος της Κρητικής Αναγέννησης, που ηχογραφήθηκε από τα συμφωνικά σύνολα της Ραδιοφωνίας των Βρυξελλών υπό την διεύθυνση του μαέστρου Michel Tilkin (έκδοση από την Εταιρία Universal), το κοντσέρτο για πιάνο Σχήματα σε κίνηση (Shapes in Motion) εμπνεόμενο ιδιαίτερα από την θεωρία σχετικά με την αρμονία των σφαιρών που αποδίδεται στον Πυθαγόρα, καθώς και από την σημερινή συνεχώς αυξανόμενη αντίληψη περί των ήχων του σύμπαντος που ηχογραφήθηκε από την Συμφωνική Ορχήστρα της όπερας της Γάνδης υπό την διεύθυνση του Edwig Abrath (έκδοση από την Εταιρία Naxos), το Τρίπτυχο για φλάουτο έγχορδα και άρπα και τα Ευήλια τοπία (φαντασία για σόλο φλάουτο) που ηχογραφήθηκε από τους σολίστες των Βρυξελλών και τον βιρτουόζο φλαουτίστα Marc Grauwels (έκδοση από την Naxos), οι 16 Πυρρίχιοι συμφωνικοί χοροί 1980-2001, η Συμφωνία της Ίασης (2000) για φωνές μεικτή χορωδία, αφηγήτρια και συμφωνική ορχήστρα (παραγγελία του Ιδρύματος Ερρίκος Ντυνάν για την Παγκόσμια Ημέρα του Ερυθρού Σταυρού), Ο Ταχύτατος Λούης (2004) για φωνές μεικτή χορωδία και συμφωνική ορχήστρα, για τον πρώτο Ολυμπιονίκη Μαραθωνοδρόμο Σπύρο Λούη, παραγγελία του Δήμου Αμαρουσίου, Ο Νόμος της Θαλπωρής ορατόριο-μουσικό θέαμα για φωνές, μεικτή χορωδία, ορχήστρα ξύλινων και χάλκινων πνευστών, χορό και προβολή διαφανειών, με θέμα τον άνθρωπο που από την εποχή της συνειδητής ύπαρξής του στη γη, φυσώντας με την εκπνοή του, παράγει ήχους, τραγούδι, μουσική, που παρουσιάστηκε στη Μπριζ του Βελγίου, υπό την διεύθυνση του συνθέτη (παραγγελία της Περιφέρειας της Φλάνδρας, υπό την αιγίδα της βελγικής κυβέρνησης), Ερωτική συμφωνία(2010) για συμφωνική ορχήστρα, υψίφωνο και μεικτή χορωδία που παρουσιάστηκε από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τα συμφωνικά σύνολα του Δήμου Αθηναίων, Κονσέρτο για Νέι και συμφωνική ορχήστρα (2014) που παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο με την ορχήστρα Παλίντονος αρμονία  υπό την διεύθυνση του μαέστρου Τάσου Συμεωνίδη, Τρίπτυχο για βιολί και συμφωνική ορχήστρα (2019- 2020).

  Θάνατος

  Απεβίωσε από καρκίνο στις 10 Ιουνίου του 2023 στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα.^[10] Η σορός του τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα για λίγες ώρες πριν τη κηδεία του στις 15 Ιουνίου στο παρεκκλήσι του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών. Ενταφιάστηκε στο Νεκροταφείο Παπάγου.
• 1945 – Μπόμπι Σόλο, Ιταλός τραγουδιστής
• 1949 – Όσε Κλέβελαντ, Νορβηγή τραγουδίστρια και πολιτικός
• 1968 – Τιμούρ Κετσπάγια, Γεωργιανός ποδοσφαιριστής και προπονητής
• 1980 – Σεμπαστιάν Φρέι, Γάλλος ποδοσφαιριστής
• 1980 – Σοφία Μάιλς, Αγγλίδα ηθοποιός
• 1982 – Τίμο Γκλοκ, Γερμανός οδηγός αγώνων
• 1985 – Κλέλια Πανταζή, αθλήτρια
• 1994 – Στέφανος Καπίνο, ποδοσφαιριστής
• 1998 – Μιλτιάδης Τεντόγλου, αθλητής του στίβου

Θάνατοι

• 978 – Εδουάρδος ο Μάρτυρας, βασιλιάς της Αγγλίας
• 1076 – Ερμενγάρδη του Ανζού, δούκισσα της Βουργουνδίας
• 1227 – Πάπας Ονώριος Γ΄
• 1314 – Ζακ ντε Μολέ, μέγας μάγιστρος των Ιπποτών του Ναού
• 1508 – Αλβέρτος Δ΄, δούκας της Βαυαρίας-Μονάχου
• 1768 – Λώρενς Στερν, Ιρλανδός συγγραφέας
• 1877 – Έντουαρντ Μπέλτσερ, Βρετανός ναύαρχος
• 1907 – Μαρσελέν Μπερτελό, Γάλλος χημικός και πολιτικός
• 1913 – Γεώργιος Α΄, βασιλιάς της Ελλάδας
•  
  1914 – Τζουζέπε Μερκάλι, ( 1850 – 1914) Ιταλός ηφαιστειολόγος. Είναι κυρίως γνωστός λόγω της κλίμακας μέτρησης της έντασης των σεισμών που δημιούργησε.
• 1933 – Αμεδαίος Λουδοβίκος, Δούκας των Αβρουζίων, Ιταλός ορειβάτης και εξερευνητής
• 1936 – Ελευθέριος Βενιζέλος, πολιτικός
• 1964 – Νόρμπερτ Βίνερ, Αμερικανός μαθηματικός. Ο Νόρμπερτ Βίνερ (Norbert Wiener, 26 Νοεμβρίου 1894 – 18 Μαρτίου 1964) ήταν Αμερικανός μαθηματικός. Ερεύνησε τις στοχαστικές διαδικασίες και το έργο του αφορούσε στην επιστήμη ηλεκτρολόγου μηχανικού, τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες και τα συστήματα ελέγχου. Είναι όμως κυρίως γνωστός ως ο θεμελιωτής του κλάδου της κυβερνητικής ή «επιστήμης των συστημάτων», με πολλές επιδράσεις στη μηχανική, την πληροφορική, τη βιολογία, τη φιλοσοφία και την οργάνωση της κοινωνίας.
• 1965 – Φαρούκ, βασιλιάς της Αιγύπτου
•  
  1980 – Έριχ Φρομ, (Erich Fromm, 23 Μαρτίου 1900 – 18 Μαρτίου 1980) ήταν Γερμανός ψυχολόγος,ψυχαναλυτής, κοινωνιολόγος, ανθρωπιστής και φιλόσοφος. Θεωρείται από τους σημαντικότερους ψυχολόγους του 20ού αιώνα.

  Γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη το 1900 και απεβίωσε στην Ελβετία το 1980. Ξεκίνησε να πραγματοποιεί ψυχανάλυση ως μαθητής του Σίγκμουντ Φρόυντ, αλλά σύντομα διαφώνησε μαζί του σε κάποια σημεία και ακολούθησε ξεχωριστή πορεία. Εγκατέλειψε τη Ναζιστική Γερμανία το 1933 και εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ έχοντας ήδη αποκτήσει μεγάλη φήμη, σαν σπουδαίος ψυχαναλυτής. Αρχικά, γίνεται μέλος του διδακτικού προσωπικού του πανεπιστημίου Κολούμπια το 1934, ενώ το 1941 έγινε μέλος του διδακτικού προσωπικού του κολεγίου Μπένινγκτον στο Βερμόντ και το 1951 διορίζεται καθηγητής Ψυχανάλυσης στο Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού. Από το 1957 μέχρι και το 1961 ήταν ταυτόχρονα καθηγητής και στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, αλλά τελικά επέστρεψε στην Νέα Υόρκη το 1962, ως καθηγητής Ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Υπήρξε υπέρμαχος της μαρξιστικής σκέψης, στην οποία πάντως άσκησε κριτική, κυρίως στην πρακτική της εφαρμογή. Προσπάθησε επίσης να την ενώσει με τη Φροϋδική σκέψη.

• 1982 – Ιωάννης Σόντης, νομικός
• 1983 – Ουμβέρτος Β’, βασιλιάς της Ιταλίας
•  
•  
  

   

  1993 – Θάνος Κωτσόπουλος, ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης

  Ο Θάνος Κωτσόπουλος του Αλεξάνδρου (Αικατερινοντάρ της Ρωσίας Οκτώβριο 1911 – 18 Μαρτίου 1993) ήταν Έλληνας ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1931) και αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1932).

  Υπήρξε πρωταγωνιστής σε μεγάλο αριθμό θεατρικών έργων ως συνεργάτης στο Εθνικό Θέατρο, στο Θέατρο Αθηνών του Κωστή Μπαστιά, στο θίασο Κατερίνας και στο θίασο Μανωλίδου – Παπά – Κωτσόπουλου. Το 1946 διορίστηκε καθηγητής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου το 1962 ανέλαβε διευθυντής. Στη περίοδο 1967 – 1973 περιορίσθηκε ως σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Κ.Θ.Β.Ε.) στα έργα “Θυσία του Αβραάμ”, “Αγαμέμνων”, “Μάκβεθ”, “Βασιλιάς Ληρ”, “Φιλάργυρος”, “Ερωτόκριτος” κ.ά. Έχει διακριθεί σε ρόλους του αρχαίου Δράματος. Μεγάλη επίσης υπήρξε η συμβολή του στον κινηματογράφο και στη τηλεόραση.

  

  Αν και το 1974 συνταξιοδοτήθηκε,συνέχισε να διδάσκει σε δραματικές σχολές και το 1978 διορίσθηκε διευθυντής του Άρματος Θέσπιδος.

  Επίσης υπήρξε συγγραφέας των παρακάτω θεατρικών έργων: “Ο πόλεμος τελείωσε” (Α’ Καλοκαιρινό βραβείο), “Ο Λυτρωμός”, “Εδώ δεν είναι Μεξικό”, “Ατρείδες” και μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων. Έκανε και πολλές περιοδείες στο εξωτερικό και είχε τιμηθεί με πολλά παράσημα.

  Μιλούσε Αγγλικά και Γαλλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Σύζυγός του ήταν η επίσης ηθοποιός Άννα Ραυτοπούλου. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο.

   

• 1996 – Οδυσσέας Ελύτης, ποιητής
• 2006 – Γεώργιος Παγιωτέλης, δημοσιογράφος
• 2008 – Άντονι Μινγκέλα, Άγγλος σκηνοθέτης
• 2011 – Γουόρεν Κρίστοφερ, Αμερικανός διπλωμάτης και πολιτικός
• 2012 – Νίκος Βασταρδής, ηθοποιός
• 2012 – Γεώργιος Τουπόου Ε΄, βασιλιάς των Τόνγκα
• 2017 – Τσακ Μπέρι, Αμερικανός τραγουδοποιός

Επέτειοι

• Ημέρα Φροντιστή
• Πανελλαδική Εβδομάδα Οδικής Ασφάλειας