Γεγονότα

• 45 π.Χ. Ο Ιούλιος Καίσαρ νικά τους Πομπηιανούς στη Μούνδα της Ισπανίας. Ο γιος του Πομπήιου, Γναίος, σκοτώθηκε στη μάχη μαζί με άλλους 30.000 οπαδούς του πατέρα του. Αυτή η νίκη του Ιουλίου Καίσαρα αποδείχτηκε καθοριστικής σημασίας για την οριστική του επικράτηση επί του πολιτικού αντιπάλου του Πομπήιου και τη συγκέντρωση όλων των εξουσιών στο πρόσωπό του.
• 180 – Ο Μάρκος Αυρήλιος πεθαίνει αφήνοντας τον Κόμμοδο μόνο αυτοκράτορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

• 455 – Ο Πετρόνιος Μάξιμος γίνεται αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την υποστήριξη της Ρωμαϊκής Συγκλήτου.
• 763 Γεννήθηκε ο Χαρούν Αλ Ρασίντ, χαλίφης της Βαγδάτης, ιδρυτής της δυναστείας των Αβασιδών, ήρωας πολλών ιστοριών στις «Χίλιες και μία νύχτες». (Θαν. 24/3/809)
• 1337 – Ο Εδουάρδος του Γούντστοκ γίνεται δούκας της Κορνουάλης (το πρώτο δουκάτο στην Αγγλία).
• 1677 – Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Ολλανδικού Πολέμου, λήγει η πολιορκία της Βαλανσιέν με την κατάληψη της πόλης από τους Γάλλους.
• 1776 – Αμερικανική Επανάσταση: Οι βρετανικές δυνάμεις εκκενώνουν τη Βοστώνη, δίνοντας τέλος στην πολιορκία της πόλης.
• 1805 – Η Ιταλική Δημοκρατία, με τον Ναπολέοντα ως πρόεδρο, γίνεται Βασίλειο της Ιταλίας, με τον Ναπολέοντα ως βασιλιά.

• 

  1821 – Ελληνική Επανάσταση του 1821: Οι πρόκριτοι της Μάνης, υπό την αρχηγία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, υψώνουν τη σημαία της επανάστασης στο χωριό Τσίμοβα (σημερινή Αρεόπολη) της Λακωνίας.

• 

  1821 – Έλληνες αγωνιστές υπό τον Σωτήρη Χαραλάμπη και τους Πετμεζαίους πολιορκούν τους Πύργους των Καλαβρύτων, που θα παραδοθούν έπειτα από λίγες μέρες (21 Μαρτίου). Αυτή η ενέργεια αποτελεί την πρώτη επαναστατική πράξη στη νότια Ελλάδα.
• 1834 Γεννήθηκε ο Γκόντλιμπ Ντάιμλερ, γερμανός μηχανικός, εφευρέτης της ντιζελομηχανής, σχεδιαστής της πρώτης μοτοσικλέτας και συνιδρυτής της αυτοκινητοβιομηχανίας Mercedes
• 1837 Γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος Βολανάκης, από τους σημαντικότερους Ελληνες ζωγράφους (Θαν. 29/6/1907).
• 
  1861 – Ιδρύεται το Βασίλειο της Ιταλίας. Τα διάφορα βασίλεια και ανεξάρτητες περιοχές στην επικράτεια της σημερινής Ιταλίας ενώνονται για πρώτη φορά σε εθνικό κράτος, κάτω από το στέμμα του βασιλιά Βίκτορα Εμμανουήλ Β’ του Οίκου της Σαβοΐας, μονάρχη της Σαρδηνίας και του Πεδεμοντίου.
• 1920 – Αποτυγχάνει το μοναρχικό πραξικόπημα στη Γερμανία, που εκδηλώθηκε στις 13 Μαρτίου. Ο Βόλφγκανγκ Καπ, αυτοανακηρυχθείς καγκελάριος και δικτάτορας, εγκαταλείπει κρυφά την πόλη του Βερολίνου και βρίσκει καταφύγιο στη Σουηδία.

  Το Πραξικόπημα του Καπ, επίσης γνωστό ως Kapp-Lüttwitz Πραξικόπημα, αφού οι ηγέτες του ήταν οι Wolfgang Kapp και Walther von Lüttwitz, ήταν μια απόπειρα πραξικοπήματος στις 13 Μαρτίου 1920, η οποία αποσκοπούσε στην αναίρεση της Γερμανικής Επανάστασης του 1918-1919, την ανατροπή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την ίδρυση μιας αυταρχικής κυβέρνησης. Υποστηρίχθηκε από τμήματα της Ράιχσβερ (στρατός) και άλλες συντηρητικές, εθνικιστικές και μοναρχικές παρατάξεις.

  Το πραξικόπημα έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα, το Βερολίνο, και η νόμιμη γερμανική κυβέρνηση αναγκάστηκε να φύγει από την πόλη. Το πραξικόπημα απέτυχε μετά από λίγες μέρες, όταν μεγάλα τμήματα του γερμανικού πληθυσμού ακολούθησαν έκκληση της κυβέρνησης να συμμετάσχουν σε γενική απεργία. Οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι αρνήθηκαν να συνεργαστούν με τον Κάππ και τους συμμάχους του. Παρά την αποτυχία του, το πραξικόπημα είχε σημαντικές συνέπειες για το μέλλον της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ήταν η αιτία της αριστερής εξέγερσης του Ρουρ το Μάρτιο του 1920, την οποία η κυβέρνηση κατέστειλε με στρατιωτική δύναμη, ενώ αντιμετώπιζε επιεικώς τους ανθρώπους πίσω από το πραξικόπημα. Αυτά τα γεγονότα πόλωσαν το εκλογικό σώμα, με αποτέλεσμα τη μετατόπιση της πλειοψηφίας μετά τις εκλογές του Ράιχσταγκ του Ιουνίου.

• 1930 Στις ΗΠΑ, αφήνεται ελεύθερος ο τρόφιμος των φυλακών και διαβόητος γκάνγκστερ, Αλ Καπόνε.
• 1932 Ανοίγει η αυλαία του Εθνικού Θεάτρου, με πρώτο διευθυντή τον Ιωάννη Γρυπάρη. Πρώτος σκηνοθέτης ο Φώτος Πολίτης, πρώτο έργο ο «Αγαμέμνων» του Αισχύλου.

• 

  1934 Εγκαινιάζεται η Πάντειος Σχολή Πολιτικών Επιστημών στη Λεωφόρο Συγγρού.
• 1938 Γεννήθηκε ο διάσημος Ρώσος χορευτής και χορογράφος, Ρούντολφ Νουρέγιεφ.
•  
  1939 – Δεύτερος Σινοϊαπωνικός Πόλεμος: Αρχίζει η μάχη της Ναντσάνγκ μεταξύ του Κουομιντάνγκ και της Ιαπωνίας. Ο Β΄ Σινοϊαπωνικός Πόλεμος  (7 Ιουλίου 1937 – 9 Σεπτεμβρίου 1945)... ήταν ευρεία στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ της Δημοκρατίας της Κίνας και της Αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας. Από το 1937 μέχρι το 1941, η Κίνα αντιμετώπισε την Ιαπωνία με κάποια οικονομική βοήθεια από τη Γερμανία, τη Σοβιετική Ένωση (1937-1940) και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

• 

  1948 – Η Μπενελούξ, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο υπογράφουν τη συνθήκη των Βρυξελλών, πρόδρομο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας που οδήγησε στην ίδρυση του ΝΑΤΟ.
• 1950 – Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϊ ανακοινώνουν τη δημιουργία του στοιχείου 98, το οποίο ονομάζουν «καλιφόρνιο».
• 1952 Γεννιέται ο συνθέτης Νίκος Ξυδάκης.

• 1959 – Ο Τενζίν Γκιάτσο, ο 14ος Δαλάι Λάμα, διαφεύγει από το Θιβέτ στην Ινδία.

• 1960 – Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ υπογράφει την οδηγία του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των Η.Π.Α. σχετικά με το μυστικό πρόγραμμα δράσης στην Κούβα που θα οδηγήσει τελικά στην εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων. Η εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων, γνωστή στη λατινική Αμερική σαν Invasión de Bahía de Cochinos (ή Invasión de Playa Girón), ήταν μία αποτυχημένη στρατιωτική επέμβαση στην Κούβα. Την ανέλαβε η παραστρατιωτική ομάδα Ταξιαρχία 2506, υποστηριζόμενη από τη CIA, στις 17 Απριλίου του 1961. Η Ταξιαρχία 2506, οργανωμένη, εκπαιδευμένη και χρηματοδοτούμενη από τη CIA της κυβέρνησης των Η.Π.Α., ήταν το ένοπλο τμήμα της οργάνωσης του Κουβανικού Δημοκρατικού Επαναστατικού Μετώπου που είχε ως σκοπό την ανατροπή της επαναστατικής αριστερής κυβέρνησης του Φιντέλ Κάστρο. Ξεκινώντας από τη Γουατεμάλα, η δύναμη εισβολής νικήθηκε μέσα σε τρεις ημέρες από τις κουβανικές ένοπλες δυνάμεις, που τελούσαν υπό την άμεση διοίκηση του πρωθυπουργού Φιντέλ Κάστρο.
• 
  1962 – Απαγορεύεται η επιβίβαση «επαιτών και αοιδών» στους συρμούς του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου και τα λεωφορεία.

• 1963 – Έκρηξη του ηφαιστείου Αγκούνγκ στο Μπαλί σκοτώνει 1.548 άτομα.
• 1964 – Πορεία προς την Αθήνα πραγματοποιούν σπουδαστές των τεχνικών σχολών Θεσσαλονίκης, Πατρών, Ιωαννίνων κ.α. διεκδικώντας την κατοχύρωση των τίτλων σπουδών τους και τη δημιουργία μόνιμων οργανικών θέσεων στο Δημόσιο για την άμεση απορρόφησή τους.
• 
  1966 – Αμερικανικό υποβρύχιο βρίσκει μία χαμένη αμερικανική βόμβα υδρογόνου στα ανοικτά των ακτών της Ισπανίας στη Μεσόγειο Θάλασσα.
• 1966 – Θριαμβεύοντας με 75-45 επί της Ερυθράς Σημαίας της Σόφιας, η ομάδα καλαθοσφαίρισης της Α.Ε.Κ. γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που προκρίνεται στην τελική φάση ευρωπαϊκής αθλητικής διοργάνωσης.

• 

• 1969 – Η Γκόλντα Μέιρ γίνεται η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός του Ισραήλ.
• 1971 Στην Αργεντινή, στον αγώνα πρωταθλήματος Μπόκα Τζούνιορς-Σπόρτιγκ Κριστάλ, ο διαιτητής αποβάλλει 19 από τους 22 ποδοσφαιριστές. Στον αγωνιστικό χώρο μένουν μόνο οι δύο τερματοφύλακες και ένας ακόμη παίκτης.
• 1976 Πεθαίνει ο Ιταλός σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι. Ανάμεσα στις πιο γνωστές ταινίες του: «Η γη τρέμει», «Ο Γατόπαρδος» (που απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών το 1963), «Θάνατος στη Βενετία», κ.α.
• 1984: Παντρεύονται η Χριστίνα Ωνάση και ο Τιερί Ρουσέλ, σε έναν από τους πλέον πολυσυζητημένους γάμους. Λίγους μήνες αργότερα θα αποκτήσουν την κόρη τους, Αθηνά, όμως ο γάμος θα αρχίσει σύντομα να κλονίζεται.
• 1988 – Οι φίλαθλοι της Λάρισας κλείνουν την εθνική οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης και αποκλείουν την πόλη για 36 ώρες. Διαμαρτύρονται για την αφαίρεση τεσσάρων βαθμών από την ομάδα τους, λόγω της υπόθεσης ντόπινγκ του ποδοσφαιριστή Τσίνγκοφ. Τελικά, η θεσσαλική ομάδα θα πάρει πίσω τους βαθμούς και θα κατακτήσει το Πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής κατηγορίας.
• 1988 – Ένα κολομβιανό Boeing 727 συντρίβεται σε μια βουνοπλαγιά κοντά στα σύνορα με τη Βενεζουέλα, σκοτώνοντας 143 άτομα.
• 1988 Πεθαίνει ο ανατρεπτικός, αντισυμβατικός τραγουδοποιός Νικόλας Άσιμος.
• 1991 Συλλαμβάνεται στη Νάπολι ο Ντιέγκο Μαραντόνα για χρήση κοκαΐνης ύστερα από τον αγώνα του ιταλικού πρωταθλήματος Νάπολι- Μπάρι 1–0, όπου το γκολ σημείωσε ο ίδιος με πέναλτι, και τιμωρείται από τη FIFA με αποκλεισμό 15 μηνών.
• 1992: Βομβιστική επίθεση στην πρεσβεία του Ισραήλ στο Μπουένος Άιρες σκοτώνει 22 άτομα και τραυματίζει 242.
• 1992: Πραγματοποιείται δημοψήφισμα για τον τερματισμό του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Υπέρ ψηφίζει το 68,73% έναντι του 31,27%.
• 1993 – Το PKK ανακοίνωσε μονομερή κατάπαυση πυρός στο Ιράκ.
• 2007 – Η Ελλάδα, η Ρωσία και η Βουλγαρία δια των αντίστοιχων υπουργών οικονομίας υπογράφουν την τελική συμφωνία κατασκευής στην Αθήνα του αγωγού πετρελαίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.
• 2017 έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας έχοντας διαγράψει μια σημαντική πορεία στο θέατρο
• 2020: Πανδημία κορονοϊού – Η ΟΥΕΦΑ αναβάλλει το ποδοσφαιρικό τουρνουά Euro 2020 ως το καλοκαίρι του 2021 εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού στην Ευρώπη.
• 2021: Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν αναφέρει ότι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν «θα πληρώσει το τίμημα» για τις φερόμενες προσπάθειες να επηρεάσει τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2020 και ότι «δεν έχει ψυχή» και είναι ένας «δολοφόνος».

Γεννήσεις

• 599 – Αλί ιμπν Αμπού Τάλιμπ, Άραβας χαλίφης
• 763 – Χαρούν αλ Ρασίντ, Άραβας χαλίφης
• 1473 – Ιάκωβος Δ΄, βασιλιάς της Σκωτίας
• 1537 – Τογιοτόμι Χιντεγιόσι, Ιάπωνας πολέμαρχος
• 1834 – Γκότλιμπ Ντάιμλερ, Γερμανός μηχανικός και επιχειρηματίας
•  
  1837 – Κωνσταντίνος Βολανάκης, (Ηράκλειο Κρήτης, 17 Μαρτίου 1837 – Πειραιάς, 29 Ιουνίου 1907) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα. Θεωρείται ο «πατέρας της ελληνικής θαλασσογραφίας».

  Οι γονείς του Βολανάκη κατάγονταν από την Βολάνη, ένα μικρό χωριό της περιοχής του Ρεθύμνου. Σπούδασε στο Γυμνάσιο της Σύρου, απ’ όπου αποφοίτησε το 1856. Την ίδια χρονιά, με παρότρυνση των μεγαλύτερων αδελφών του, πήγε στην Τεργέστη για να δουλέψει ως λογιστής κοντά στον μεγάλο οίκο εμπορίας ζαχάρεως Αφεντούλη. Ο Αφεντούλης, σύζυγος της αδελφής του Πολυξένης, εκτίμησε τις καλλιτεχνικές ικανότητες του νεαρού Βολανάκη από τα πάμπολλα σκαριφήματα με βάρκες, πλοία και λιμάνια που ο τελευταίος έφτιαχνε μέσα στις σελίδες των λογιστικών βιβλίων. Με έξοδα του Αφεντούλη στάλθηκε το 1860 στη Βαυαρία για να σπουδάσει ζωγραφική στην Ακαδημία του Μονάχου, όπου φαίνεται να μαθήτευσε κοντά στον Καρλ φον Πιλότυ και τον Βίλχελμ φον Κάουλμπαχ.

  Μετά την αποφοίτησή του από την Ακαδημία του Μονάχου, ο Βολανάκης εργάστηκε στο Μόναχο, την Βιέννη και την Τεργέστη. Το 1883 επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Σε αυτό συνετέλεσε και η πίεση της γυναίκας του, «η οποία δεν άντεχε τον κρύο χειμώνα του Μονάχου». Όμως, ο Νικόλαος Γύζης, νονός της κόρης του, τον απέτρεψε από το να γυρίσει στήν Αθήνα, λέγοντάς του ότι «ἐκεῖ [στὴν Ἀθήνα] οἱ πίνακες ζωγραφικῆς πωλοῦνται ἐξευτελιστικῶς εἰς τὸν Κῆπο τῶν Τιτάνων». Από την ίδια χρονιά και μέχρι το 1903 δίδαξε στην Σχολή των Ωραίων Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) της Αθήνας, αρχικά το μάθημα της Στοιχειώδους Γραφής και αργότερα το μάθημα της Αγαλματογραφίας.

  Λόγω τόσο της πολυμελούς οικογένειάς του όσο και των χαμηλών τιμών πωλήσεως των πινάκων του, πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του φτωχός. Είναι χαρακτηριστικό, ότι λόγω της πενίας αντέστρεψε το σύνηθες, και αντί να αγοράζουν τους πίνακές του και μετά οι πελάτες να πηγαίνουν στον κορνιζά, αυτός συνεργάσθηκε με τον κορνιζά Λούτσο στον Πειραιά, και ζωγράφιζε πίνακες που να ταιριάζουν σε μέγεθος με τις ξυλόγλυπτες κορνίζες του. Ταλαιπωρημένος από μια κήλη, τελικά πέθανε στον Πειραιά το 1907. «Στην κηδεία του παρευρέθησαν μόνο 5-6 άτομα».

  Είχε νυμφευθεί την Φανή Χρηστίδου και απέκτησαν μαζί την Πολυξένη, τον Γεώργιο, τον Δημήτριο, τον Άγγελο, την Μαίρη, τον Μιλτιάδη, δικηγόρο που έγραψε την βιογραφία του πατέρα του και τον Σπυρίδωνα.

  Έργο

   

  

  Octoberfest ή Πανηγύρι στο Μόναχο (1876) είναι ένα από τα λίγα έργα του Βολανάκη που δεν έχουν ως θέμα τους την θάλασσα. Λάδι σε μουσαμά, 60 εκ. x 130 εκ. Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου.

  Η θάλασσα, τα πλοία και τα λιμάνια ήταν η μόνιμη πηγή έμπνευσης του Βολανάκη. Μαζί με τον Θεόδωρο Βρυζάκη, τον Νικηφόρο Λύτρα, τον Νικόλαο Γύζη και τον Γεώργιο Ιακωβίδη, θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του ακαδημαϊκού ρεαλισμού, της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου». Ωστόσο τα ιδιαιτέρως φωτεινά έργα του — όπως π.χ. το γνωστό Πανηγύρι του Μονάχου — δείχνουν κάποιες ιμπρεσιονιστικές τάσεις. Οι θαλασσογραφίες του κοσμούν τις επισημότερες αίθουσες της Αυστρίας και της Ελλάδας, ακόμη και του σταθμού του μετρό στον Πειραιά, ενώ κάποιοι άλλοι πίνακές του πωλήθηκαν σε διεθνείς δημοπρασίες σε πάρα πολύ υψηλές τιμές.

• 1878 – Πήτερ Ουσπένσκι, Ρώσος μαθηματικός
• 1884 – Φρανκ Μπακ, Αμερικανός κυνηγός
• 1890 – Γιώργος Καλαφάτης, ποδοσφαιριστής
• 1906 – Μπριγκίτε Χελμ, Γερμανίδα ηθοποιός
• 1917 – Τάκης Σινόπουλος, ποιητής.

  Γεννήθηκε στην Αγουλινίτσα και ήταν πρωτότοκος γιος του φιλολόγου Γιώργου Σινόπουλου και της Ρούσας-Βενέτας Αργυροπούλου. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο Αθηνών και αποφοίτησε το 1944. Το 1934 δημοσίευσε το ποίημα «Προδοσία» και το διήγημα «Η εκδίκηση ενός ταπεινού» στην Πυργιώτικη εφημερίδα «Νέα Ημέρα» με το ψευδώνυμο Αργυρός Ρουμπάνης. Το 1941 επιστρατεύτηκε ως λοχίας υγειονομικού στο Λουτράκι,^[3] ενώ κατά τη διάρκεια της κατοχής δημοσίευσε μεταφράσεις Γάλλων ποιητών καθώς και μερικά δοκίμια για την ποίηση. Το 1942 φυλακίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα από τους Ιταλούς ως αντιστασιακός ενώ την περίοδο του εμφυλίου ήταν γιατρός σε τάγμα πεζικού. Με το τέλος του εμφυλίου άρχισε να εργάζεται ως γιατρός παθολόγος στην πρωτεύουσα. Το 1951 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Μεταίχμιο».
  Ανήκε στην εκδοτική ομάδα των «Δεκαοχτώ Κειμένων», των «Νέων Κειμένων» 1-2, της «Κατάθεσης '73» και του περιοδικού «Η Συνέχεια». Ακόμη, συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά («Νέα Εστία», «Φιλολογικά Χρονικά», «Οδυσσέας» (Πύργου), «Κοχλίας», «Πειραϊκά Γράμματα», «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση», «Καινούρια Εποχή», «Ζυγός», «Εποχές», «Τραμ», «Ο Ταχυδρόμος» κ.ά.
  Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τους Τ.Σ. Έλιοτ, Σεφέρη και Έζρα Πάουντ. Γενικά η ποίηση του είναι λυρική, επιγραμματική και κυριαρχείται από τραγική αυτογνωσία και απαισιοδοξία. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του παρατηρήθηκε μια μεταστροφή στη χρήση του γλωσσικού υλικού προς έναν αντιποιητικό, επιθετικό και συχνά ειρωνικό λόγο. Μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης του το είχε δωρίσει στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

  Έγραψε επίσης τις ποιητικές συλλογές «Το άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου», που τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο ποίησης το 1961, «Γνωριμία με τον Μαξ», «Νύχτα και αντίστιξη», καθώς και διάφορες μελέτες και δοκίμια όπως την «Στροφή» για το έργο του Σεφέρη. Του απονεμήθηκε το 2ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης για «Το άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου» το 1962.

  Απεβίωσε στον Πύργο στις 25 Απριλίου 1981 (παραμονή του Πάσχα του 1981). Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Ντότα, η οποία το 1995 δώρισε το σπίτι που έμενε στον δήμο Νέας Ιωνίας με σκοπό την στέγαση του ιδρύματος «Τάκης Σινόπουλος». Προτομή του ποιητή υπάρχει στην πλατεία, έξω από το σπίτι του, στην οδό Τάκη Σινόπουλου στον Περισσό.

• 1919 – Νατ Κινγκ Κόουλ, Αμερικανός τραγουδιστής
• 1920 – Τώνης Μαρούδας, τραγουδιστής
• 1929 – Πίτερ Μπέργκερ, Αυστριακός κοινωνιολόγος
•  
  1938 – Ρουντόλφ Χαμέτοβιτς Νουρέγιεφ (ταταρικά: Рудольф Хәмит улы Нуриев, ρώσικα: Рудо́льф Хаме́тович Нуре́ев, 17 Μαρτίου 1938 – 6 Ιανουαρίου 1993) ήταν ταταρικής καταγωγής Ρώσος χορευτής και χορογράφος, εκ των κορυφαίων του 20ού αιώνα στο κλασικό μπαλέτο.

  Ο Νουρέγιεφ γεννήθηκε σ’ ένα βαγόνι της Υπερσιβηρικής αμαξοστοιχίας κοντά στην πόλη Ιρκούτσκ, κι ενώ η μητέρα του βρισκόταν καθ’ οδόν προς το Βλαδιβοστόκ, όπου υπηρετούσε ο πατέρας του στον Κόκκινο στρατό. Ήταν το τέταρτο και τελευταίο παιδί της μουσουλμανικής στο θρήσκευμα οικογένειάς του (είχε τρεις μεγαλύτερες αδελφές). Μεγάλωσε κοντά στην πόλη Ουφά, στη δημοκρατία του Μπασκορτοστάν.

  Ξεκίνησε την καριέρα του από τα διάσημα μπαλέτα Κίροφ το 1958, αφού πρώτα σπούδασε στην Ακαδημία Βαγκάνοβα της Αγίας Πετρούπολης έχοντας γίνει δεκτός το 1955, σε ηλικία 17 ετών. Σύντομα αναδύθηκε η τεχνική, η αρμονία και το ταλέντο του, κάτι που συνέτεινε ώστε να γίνει πρωταγωνιστής στους περισσότερους βασικούς ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου.

  Ο πατέρας του είχε αντίρρηση στο να γίνει χορευτής. Ο ίδιος περιέγραψε τη ζωή του στο φτωχικό σπίτι των νεανικών του χρόνων, όπου υπήρχε μόνο ένα δωμάτιο για μια εξαμελή οικογένεια: «Όποιος ήθελε να πάει στην τουαλέτα περπατούσε ως την άκρη του δρόμου και επειδή ποτέ δεν είχαμε χρήματα, τις πιο πολλές φορές πηγαίναμε ξυπόλητοι. Δεν είχα ούτε δικά μου ρούχα να φορέσω και για να βγω στο δρόμο ντυνόμουν με τα ρούχα των τριών αδελφών μου». 

  Αυτομόληση και καριέρα

  Το 1961 στο Παρίσι, σε μία περιοδεία των μπαλέτων Κίροφ του Λένινγκραντ, ο 23χρονος τότε Ρούντολφ Νουρέγιεφ, που ήταν πρώτος χορευτής των μπαλέτων, ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία ενώ ετοιμαζόταν να αναχωρήσει με τον θίασο για την Αγγλία. Η ιστορία, με γαργαλιστικές λεπτομέρειες που αφορούσαν την ερωτική ζωή του Νουρέγιεφ, απασχόλησε επί μακρόν τον Τύπο της εποχής. Την απόφαση, πάντως, την πήρε ο Ρώσος χορευτής στο αεροδρόμιο Λε Μπουρζέ όταν τον πλησίασαν δύο πράκτορες της υπηρεσίας πληροφοριών KGB, της οποίας στο μεταξύ είχε γίνει στόχος, και του ζήτησαν να επιστρέψει στη Μόσχα. Εκείνος κάλεσε σε βοήθεια τους Γάλλους αστυνομικούς και οδηγήθηκε στο γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών. Έκτοτε έγινε ανεπιθύμητος στη Σοβιετική Ένωση και του απαγορεύθηκε η είσοδος στη χώρα. Κάτι που άρθηκε 28 χρόνια αργότερα (1989), όταν με προσωπική παρέμβαση του τότε ηγέτη της χώρας, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, του επετράπη η είσοδος προκειμένου να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας του.

  Στο Παρίσι αρχικά συνεργάστηκε με το Μεγάλο Μπαλέτο του Μαρκήσιου de Cuevas, σύντομα όμως (1962) πήγε στην Αγγλία, όπου απέκτησε τη βρετανική υπηκοότητα κι εκεί συνεργάστηκε με τα Βασιλικά Μπαλέτα του Λονδίνου, γνωρίζοντας την επιτυχία ως παρτενέρ της κατά 19 χρόνια μεγαλύτερής του Βρετανίδας χορεύτριας, Μαργκότ Φοντέιν. Παρ’ ότι η εκεί συνεργασία του ξεπέρασε την εικοσαετία, ουδέποτε ενσωματώθηκε στο μπαλέτο, προτιμώντας τον ρόλο του προσκεκλημένου καλλιτέχνη, τίτλο που διατήρησε στις ανά τον κόσμο εμφανίσεις του.

  Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, κι ενώ παρέμεινε στο χορό ακόμη και όταν πέρασε τα 50 χρόνια του, συνεργάστηκε ακόμη με τα Βασιλικά Μπαλέτα της Σουηδίας, το Μπαλέτο της Σκάλας του Μιλάνου, το Μπαλέτο του Βερολίνου κ.λπ., ενώ διετέλεσε διευθυντής του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού από το 1983 έως το 1989. Έχει ανεβάσει περισσότερα από 25 έργα μπαλέτου, σημαντικότερα εκ των οποίων υπήρξαν:

  • Ζιζέλ
  • Δον Κιχώτης
  • Αντιγόνη
  • Μαργαρίτα
  • Η λίμνη των κύκνων
  • Ο καρυοθραύστης
  • Ρωμαίος και Ιουλιέτα

  Στη δεκαετία του ’70 ασχολήθηκε με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας μεταξύ άλλων στην κινηματογραφική εκδοχή του “Δον Κιχώτη”, ενώ αργότερα ερμήνευσε τον Ροδόλφο Βαλεντίνο στην ομότιτλη ταινία. Το 1982 απέκτησε και την αυστριακή υπηκοότητα, αν και ζούσε κατά βάση στο Παρίσι.

  Προσωπική ζωή

  Ο Νουρέγιεφ ήταν ομοφυλόφιλος και ουδέποτε έκρυψε το σεξουαλικό του προσανατολισμό. Η ζωή του πέρα από τη λάμψη συνοδεύτηκε και με ιστορίες γεμάτες έρωτα, σεξ και σκάνδαλα. Συνδέθηκε ερωτικά με τον Δανό χορευτή Έρικ Μπρουν, ο οποίος υπήρξε ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής του. Ανάμεσα στις συναναστροφές του υπήρξαν πολλά ονόματα του ευρύτερου καλλιτεχνικού χώρου, αλλά και του διεθνούς “τζετ σετ”. Το 1961 δεν δίστασε να φωτογραφηθεί γυμνός στο Παρίσι. Προσβλήθηκε από τον ιό του HIV και πέθανε από AIDS στις 6 Ιανουαρίου 1993, σε ηλικία 55 ετών. Τάφηκε στο Παρίσι.

• 1940 – Γιώργης Γιατρομανωλάκης, συγγραφέας
• 1943 – Μπακίλι Μουλούζι, πρόεδρος του Μαλάουι
• 1944 – Χουάν Ραμόν Βερόν, Αργεντινός ποδοσφαιριστής
• 1948 – Γουίλιαμ Γκίμπσον, Αμερικανός συγγραφέας
• 1951 – Κερτ Ράσελ, Αμερικανός ηθοποιός
• 1952 – Νίκος Ξυδάκης, συνθέτης
• 1955 – Γκάρι Σινίζ, Αμερικανός ηθοποιός
• 1969 – Αλεξάντερ ΜακΚουίν, Άγγλος σχεδιαστής μόδας
• 1972 – Μία Χαμ, Αμερικανίδα ποδοσφαιρίστρια
• 1976 – Άλβαρο Ρεκόμπα, Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής
• 1979 – Σαμόα Τζο, Αμερικανός παλαιστής
• 1982 – Στίβεν Πίναρ, Νοτιοαφρικανός ποδοσφαιριστής
• 1983 – Αθηνά-Θεοδώρα Αλεξοπούλου, αθλήτρια
• 1983 – Ραούλ Μεϊρέλες, Πορτογάλος ποδοσφαιριστής
• 1986 – Έντιν Τζέκο, Βόσνιος ποδοσφαιριστής
• 1990 – Hozier, Ιρλανδός τραγουδοποιός
• 1992 – Τζον Μπογιέγκα, Άγγλος ηθοποιός

Θάνατοι

•  
  180 – Μάρκος Αυρήλιος,(121 – 180) Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 161 έως το 180. Κυβέρνησε ως συναυτοκράτορας με τον Λεύκιο Βέρο από το 161 έως το θάνατο του Βέρου το 169. Ήταν ο τελευταίος από τους "Πέντε Καλούς Αυτοκράτορες" και θεωρείται επίσης ως ένας από τους σημαντικότερους στωικούς φιλοσόφους.

  Το συγγραφικό του έργο

  Κατά την διάρκεια εκστρατειών μεταξύ του 170 και του 180, ο Μάρκος Αυρήλιος έγραψε Τα εις εαυτόν στα ελληνικά, ως πηγή για τη βελτίωση του χαρακτήρα και του πνεύματός του. Ο Μάρκος Αυρήλιος ήταν εκπρόσωπος της στωικής φιλοσοφίας και τα Εις εαυτόν θεωρούνται εξαιρετικό έργο, κλασικό δείγμα της φιλοσοφίας αυτής. Το βιβλίο τυπώθηκε το 1558 στην Ζυρίχη, από ένα αντίγραφο χειρογράφου που τώρα έχει χαθεί. Ένα ακόμη αντίγραφο του χειρογράφου, το μοναδικό σωζόμενο, βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Βατικανού.

  Η σημασία του θανάτου ήταν πολύ βασική στη φιλοσοφία του Μάρκου Αυρήλιου. Δεν πίστευε στη μετά θάνατο ζωή. Έγραφε ότι «Εμείς ζούμε για μία στιγμή, μόνο για να ξεχαστούμε μετά σε μία τέλεια άγνοια». «Δες πόσοι έχουν περάσει τη ζωή τους σε μίση, πάθη, υποψίες… και τώρα είναι νεκροί, μόνο στάχτη». Σύμφωνα με τον Μάρκο Αυρήλιο, όλα θα μπορούσαν να γίνουν σχεδόν θρύλοι. «Από τη ζωή του ανθρώπου η διάρκεια είναι ένα σημείο, αλλά η ουσία ξεφεύγει, όλα τα σώματα είναι προκαθορισμένα να καταστραφούν, και η ψυχή αβέβαιη και η φήμη άγνωστη. Σε έναν κόσμο που όλα τα υλικά σώματα είναι σαν ένα ποτάμι και όλα τα ψυχικά και πνευματικά σαν ένα όνειρο άυλο, η ζωή είναι ένας πόλεμος και η μετά θάνατον φήμη είναι κάτι που θα ξεχαστεί». «Όλα υπάρχουν για να πεθάνουν». Η διάρκεια της ζωής κάποιου δεν έχει σημασία. Για τον Μάρκο Αυρήλιο, ο θάνατος ήταν θεμιτός, επειδή βάζει ένα τέλος σε όλες τις επιθυμίες.

  Τα έργα του σε νεοελληνική μετάφραση

  • Επικτήτου Εγχειρίδιον. Μάρκου Αυρηλίου Τα εις εαυτόν. Κλεάνθους Ύμνος εις Δία. Παράφραση [= μετάφραση] Στέφανου Δέλτα. Αθήνα, 1935. Επανέκδοση: Αθήνα: Εκδόσεις Εστία, 2002, με προλογικό σημείωμα Αλ. Π. Ζάννα.
  • Μάρκος Αυρήλιος. Τα εις εαυτόν. Μτφρ. A.S.L. Farquharson, 1944, Βικιθηκη,
  • Μάρκος Αυρήλιος. Τα εις εαυτόν. Μτφρ. Γιάννης Αβραμίδης. Αθήνα: Εκδόσεις Θύραθεν, 2009.
  • Μάρκος Αυρήλιος. Τα εις εαυτόν. Μτφρ. Felix De Giorgio. Αθήνα: Εκδόσεις Δαίδαλος-Ζαχαρόπουλος, χ.χ.
  • Μάρκος Αυρήλιος. Επιλογή από τα Εις εαυτόν. Μτφρ. Ν.Μ.Σκουτερόπουλος. Αθήνα: Εκδόσεις Στιγμή, 2007.
  • Μάρκος Αυρήλιος. Άπαντα. 2 τόμ. Μτφρ. Φιλολογική ομάδα Κάκτου. Αθήνα: Εκδόσεις Κάκτος, 1998.
• 460 – Άγιος Πατρίκιος, προστάτης Άγιος της Ιρλανδίας
• 1040 – Χάρολντ ο Λαγοπόδαρος, βασιλιάς της Αγγλίας
• 1058 – Λούλαχ, βασιλιάς της Σκωτίας
• 1394 – Λουδοβίκος του Ανγκιάν, κόμης του Κονβερσάνο και του Μπριέν
•  
  1680 – Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ, (François VI, duc de La Rochefoucauld, 15 Σεπτεμβρίου 1613 – 17 Μαρτίου 1680) ήταν Γάλλος συγγραφέας περίφημος για τα Αποφθέγματά του. 

  Πολέμησε στην Ιταλία και στην Φλάνδρα κατά των Ισπανών και συμμετείχε με πάθος στους πολιτικούς αγώνες της εποχής. Πλήρεις πάθους και σκανδάλων ήταν επίσης οι ερωτικές του περιπέτειες, μία εκ των οποίων, αυτή με την κυρία ντε Λονγκβίλ, αδελφή του Μεγάλου Κοντέ, οδήγησε στην συμμετοχή του στην εξέγερση της Σφενδόνης (Fronde).

  Περί τα τέλη της δεκαετίας του 1650 αποσύρθηκε από τα κοινά και άρχισε να συχνάζει στα παρισινά σαλόνια, συνδεόμενος με ιδιαίτερη φιλία με τις κυρίες ντε Σαμπλέ, ντε Σεβινιέ και προ πάντων με την κυρία ντε Λαφαγέτ, που η ευγένεια του μυθιστορήματός της Πριγκίπισσα της Κλεβ απείχε τόσο πολύ από τον κυνισμό των Αποφθεγμάτων του.

  Την περίοδο αυτή έγραψε τα Απομνημονεύματά του τα οποία κρίνονται ενδιαφέροντα μεν, αλλά όχι ιδιαίτερα αξιόπιστα.

  Την μεγάλη του φήμη την οφείλει στα Αποφθέγματά του. Ο Λα Ροσφουκώ πιστεύει ότι το συμφέρον και η φιλαυτία είναι τα μόνα κίνητρα των ανθρωπίνων ενεργειών και ότι η αρετή κρύβει πάντοτε ταπεινά και εγωιστικά ελατήρια. 

  Ο οξύς σαρκασμός του, το πνεύμα του, η λακωνικότητα και η δύναμη της έκφρασης σ’ αυτό το βιβλίο του, τον ανέδειξαν σε έξοχο λογοτέχνη και διανοητή, που επηρέασε μεταξύ άλλων τον Τσέστερφηλντ, τον Νίτσε, τον Τόμας Χάρντυ, τον Σαιντ-Μπεβ και τον Αντρέ Ζιντ.

  Έργα

  • Μemoires (Απομνημονεύματα)
  • Επιστολές
  • Réflexions diverces (Σκέψεις διάφορες)
  • Réflexions ou Sentences et maximes morales (Σκέψεις ή Ηθικά γνωμικά και αποφθέγματα, 1664)
• 1782 – Ντάνιελ Μπερνούλι, Ολλανδός μαθηματικός
• 1846 – Φρίντριχ Βίλχελμ Μπέσελ, Γερμανός μαθηματικός και αστρονόμος
• 1849 – Γουλιέλμος Β΄, βασιλιάς των Κάτω Χωρών
• 1853 – Κρίστιαν Ντόπλερ, Αυστριακός φυσικός και μαθηματικός
• 1926 – Αλεξέι Αλεξέγεβιτς Μπρουσίλοφ, Ρώσος στρατηγός
•  
  1935 – Αλέξανδρος Πάλλης, (Πειραιάς, 15 Μαρτίου 1851 – Λίβερπουλ, 17 Μαρτίου 1935) ήταν λογοτέχνης, μεταφραστής, πρωταγωνιστής στον αγώνα για την επικράτηση της δημοτικής γλώσσας (δημοτικισμός).

  Ο Πάλλης καταγόταν από την Ήπειρο αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο, φοίτησε στην φιλοσοφική σχολή του Εθνικού Πανεπιστήμιου αλλά διέκοψε τις σπουδές του για να μετακομίσει στην Αγγλία όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο.

  Παράλληλα με το εμπόριο ασχολήθηκε με τα γράμματα. Δημοσίευσε μια κριτική έκδοση της Αντιγόνης του Σοφοκλή διορθωμένη από τον ίδιο που εκτιμήθηκε από τους φιλόλογους. Ακολουθώντας τις γλωσσικές αντιλήψεις του Γιάννη Ψυχάρη δημοσίευσε το 1889 τα Τραγουδάκια για τα παιδιά με σκοπό «τον διαφωτισμό της νεότητας», και μια μετάφραση του Έμπορου της Βενετίας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στη δημοτική. Ακολούθησαν άλλα πρωτότυπα έργα του όπως το διήγημα «Μπρουσός» και η ποιητική συλλογή «Ταμπουράς και κόπανος». Ποιήματά του και μερικές από τις μεταφράσεις του δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο του «Κούφια καρύδια» τυπωμένο στο Λονδίνο.

  Σημαντικότερο έργο του Πάλλη θεωρείται η μετάφρασή του της Ιλιάδας του Ομήρου στη δημοτική και σε δεκαπεντασύλλαβους στίχους. Σύμφωνα με τον Εμμανουήλ Κριαρά, «με τη μεταφραστική αυτή πρωτοβουλία […] ήθελε πρώτα-πρώτα να αποδείξει ότι η δημοτική γλώσσα ήταν επαρκής για να αποδώσει και τα πιο αξιόλογα δημιουργήματα των αιώνων. Ζητούσε ακόμα να κάνει το ομηρικό έπος κτήμα του λαού…» Άλλη πολύ γνωστή μετάφραση του Πάλλη ήταν αυτή των Ευαγγελίων στη δημοτική, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις σε συνέχειες. Αυτή η μετάφραση προκάλεσε σάλο που οδήγησε στα αιματηρά επεισόδια που έγιναν γνωστά ως «Ευαγγελικά». Το ενδιαφέρον του για την ενίσχυση του δημοτικισμού υπήρξε αμείωτο καθώς χάρις στην οικονομική του άνεση ενίσχυσε χρηματικά λόγιους διευκολύνοντας την έκδοση έργων τους: επιχορηγεί τον Νουμά, αγοράζει εκατό αντίτυπα από τον Αρχαιολόγο του Ανδρέα Καρκαβίτσα, επειδή ήταν έργο με δημοτικιστική θέση. Χρηματοδοτεί την έκδοση σημαντικών βιβλίων του Κωστή Παλαμά, όπως η Ασάλευτη ζωή, ο Δωδεκάλογος του γύφτου και η Φλογέρα του βασιλιά.

  Στις 31 Δεκεμβρίου 1880 παντρεύτηκε με την Ιουλία-Ελίζα, κόρη του Θεόδωρου Παντιά Ράλλη. Έκαναν μαζί πέντε παιδιά: τη Μαριέττα, τον Αλέξανδρο-Αναστάσιο, (Βομβάη, 20 Οκτωβρίου 1883-1975), μετέπειτα πολιτικό και συγγραφέα, την Αζίζα (η οποία παντρεύτηκε τον δημοτικιστή ποιητή και συγγραφέα Πέτρο Βλαστό), τον Ανδρέα και τον μετέπειτα συγγραφέα και ορειβάτη Μάρκο.

• 1949 – Δημήτρης Πετρακάκος, νομομαθής και πολιτικός
• 1951 – Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος
• 1956 – Ιρέν Ζολιό-Κιουρί, Γαλλίδα χημικός
• 1958 – Τζον Μπόλαντ, Ιρλανδός πολιτικός και αντισφαιριστής
•  
  1967 – Θράσος Καστανάκης, συγγραφέας. Εύρηκα (Διήγημα). Το διήγημα ανήκει στη συλλογή Ο ομογενής Βλαδίμηρος (1936).
• 1974 – Λούις Καν, (Louis Isidore Kahn, 5 Μαρτίου 1901 - 17 Μαρτίου 1974) ήταν Εσθονός-Αμερικανός αρχιτέκτονας ο οποίος δραστηριοποιήθηκε κυρίως στην Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων πολιτειών. Αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες του 20ου αιώνα και από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μοντερνισμού. Υπήρξε καθηγητής αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ καθώς και στη σχολή σχεδιασμού στο πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. Οι κατασκευές του φημίζονταν για το μνημειώδες ύφος και τον μονολιθικό τους χαρακτήρα.

  Βιογραφία

  Ο Λούις Καν γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1901 στη νήσο Σάαρεμαα της Εσθονίας, προερχόμενος από μία φτωχή εβραϊκή οικογένεια. Η φτώχεια έκανε την οικογένεια του να μεταναστεύσει το 1906 στις Ηνωμένες πολιτείες. Ο Καν πολιτογραφήθηκε Αμερικανός πολίτης το 1914. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και τελειώνοντας το διδακτορικό του εργάστηκε στο γραφείο του αρχιτέκτονα Τζον Μόλιτορ. Μετά από την περιοδεία του το 1928 στην Ευρώπη ο Καν επιστρέφοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες ιδρύει μαζί με τον Ντομινίκ Μπερνενζέ μία αρχιτεκτονική ερευνητική ομάδα με αντικείμενο έρευνας την κοινωνική κατοικία.

  Τη δεκαετία του 50΄ και μετά την επίσκεψή του σε Ιταλία, Ελλάδα και Αίγυπτο, ο Καν άρχισε να διαμορφώνει το δικό του ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό στυλ σε συνδυασμό με επιρροές από μοντέρνα κινήματα. Το 1974 διορίζεται καθηγητής αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Γέιλ ενώ το 1962 καταλαμβάνει και έδρα στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. Το 1968 γίνεται μέλος της αμερικάνικης ακαδημίας τεχνών και επιστημών. Κατά την διάρκεια της καριέρας του τιμήθηκε πολλές φορές με βραβεία και μετάλλια.

  Ο Λουίς Καν έφυγε από τη ζωή από καρδιακή προσβολή στην Νέα Υόρκη έχοντας επιστρέψει από ένα ταξίδι στην Ινδία. Παρά την μεγάλη καριέρα του, πέθανε αφήνοντας πίσω του μεγάλα χρέη.

•  
  1976 – Λουκίνο Βισκόντι, (1906 – 1976) Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, του θεάτρου και της όπερας. Υπήρξε θεμελιωτής και βασικός εκφραστής του ρεύματος του ιταλικού νεορεαλισμού. Η θεματολογία του έργου είναι επηρεασμένη σημαντικά από προσωπικά βιώματα και επιμέρους πτυχές της προσωπικότητάς του, όπως η αριστοκρατική του καταγωγή, η μαρξιστική ιδεολογία του και οι ομοφυλοφιλικές του προτιμήσεις.
• 1979 – Τάσος Κολοκυθάς πολιτικός
• 1985 – Βασίλειος Πετρόπουλος Πρύτανης ΑΠΘ
•  
  1988 – Νικόλας Άσιμος, (1949 – 1988) Στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής. Επρόκειτο για ένα έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, που δεν αποδεχόταν την ταξινόμηση σε κάποια ιδεολογία. Ο Άσιμος ήταν αρχικά αριστερός, απέκτησε όμως αναρχική συνείδηση λίγο αργότερα και στη συνέχεια ξεπέρασε και τον αναρχισμό, καθώς δεν επιθυμούσε να του «κολλούν ταμπέλες»
•  
  1993 – Έλεν Χέιζ, (1900 – 1993) Αμερικανίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης ...βραβευμένη με 2 βραβεία Όσκαρ. Ένα Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία του 1931 Το Σφάλμα μιας Μητέρας (The Sin of Madelon Claudet) και ένα Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία του 1970 Διεθνές Αεροδρόμιο (Airport))
• 2007 – Τάνυα Ράινχαρτ, Ισραηλινή γλωσσολόγος
•  
  2011 – Χρήστος Τσάγκας, (1939 – 2011) Ηθοποιός. Πρωταγωνίστησε σε περισσότερα από 40 θεατρικά έργα. Σκηνοθέτησε 40 και πλέον θεατρικά έργα και υπήρξε συνιδρυτής του «Παλκοσένικου» και του θεάτρου Κνωσός, όπου ανέβασε επιλεγμένα έργα κλασικού ρεπερτορίου.
•  
  2017 – Ντέρεκ Γουόλκοτ,  (Derek Walcott, 23 Ιανουαρίου 1930 – 17 Μαρτίου 2017) ήταν συγγραφέας από την Αγία Λουκία, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας. Γεννήθηκε το 1930 στη Αγία Λουκία των Μικρών Αντίλλων. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο των Δυτικών Ινδιών στη Τζαμάικα και σπούδασε θέατρο στις Η.Π.Α., με υποτροφία του Ιδρύματος Ροκφέλερ.
  
  Το 1953 εγκαταστάθηκε στο Τρινιντάντ, όπου εργάστηκε ως κριτικός θεάτρου και τέχνης και από το 1959 μέχρι το 1979 διηύθυνε το Θεατρικό Εργαστήριο του Τρινιντάντ, το οποίο ίδρυσε ο ίδιος. Το 1962 δημοσιεύθηκε η συλλογή του In a Green Night και η ποίηση του άρχισε να κερδίζει τη διεθνή αναγνώριση. Το 1998 τιμήθηκε από τη Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου για το έργο του, το 1990 το έργο του Όμηρος κέρδισε το βραβείο W.H.Smith και το 1992 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ. Είναι επίτιμο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών. Δίδαξε δημιουργική γραφή ποίησης και θεάτρου στα Πανεπιστήμια Κολούμπια, Γέιλ και Χάρβαρντ. Από το 1981 είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Το 2006 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκτός από τη μεγάλη ποιητική του προσφορά, είναι γνωστός και για τα θεατρικά έργα του τα οποία έχουν παιχτεί σ’ όλο τον κόσμο και έχουν σημειώσει ιδιαίτερη επιτυχία στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη.