Ηθελα, το λοιπόν, να φτιάξω κάτι ράφια. Αντε να βρεις τώρα ξυλουργό για δυο ράφια - πιο εύκολα βρίσκεις βοηθό χειριστή αυτόματης τέντας ή ερευνητή με δύο διδακτορικά και τρία post doc (μεταδιδακτορικά είν’ αυτά - άλλο «φρούτο» της αριστείας και δαύτο. Η χαρά του αρουραίου που λέγαμε, αλλά σε πτυχία αυτή τη φορά), παρά ξυλουργό. Γενικά, ενδιάμεσος δεν: ή βοηθός χειριστή αυτόματης τέντας ή ερευνητής που ερευνά πόσα περισσότερα πτυχία μπορεί να πάρει. Αυτά. Ξυλουργός γιοκ!

Ελα, όμως, που μένω εις τας εξωτικάς Περιστέρας (όχι την έτσι του Αλέξη. Το αλλιώς, των ψυκτικών του Κυριάκου), οπότε ένιωσα πως μπορεί και να υπάρχει ελπίς. Ενεκα που κάποτε ήταν εργατοπροάστιο, με ανθρώπους πραγματικά του μόχθου και τεχνίτες που νοιάζονταν την τέχνη τους, είπα μπας και. Πλέον, βέβαια, το Περιστέρι έχει ενοίκια πάνω από 600 ευρώ το δυάρι, ημιυπόγειο, όξω κοινόχρηστα (!) και βλέπεις κάτι αυτοκινητάρες να κυκλοφορούν, ενώ το στόμα μας βρομάει μούχλα σαπισμένης ρέγκας, με κάτι από ξινισμένο νεοφιλελευθερισμό που τον έχουμε μπερδέψει με τον κοσμοπολιτισμό (τρομάρα μας), οπότε δεν υπολόγιζα και σε πολλά. Βασικά τριγύριζα στη γειτονιά, μπας και! (δεν ξέρω για την ελπίδα, αλλά αυτό το «μπας και» πράγματι πεθαίνει τελευταίο. Δεν βλέπεις την Αριστερά, «νυν» και «πρώην»;)

Και ναι, ρε φίλε! Διάολε τις απολυμάρες του Μητσοτάρχα, τον βρήκα! Σε ένα στενάκι, που ήταν ένα γκρέμι. Μέσα στο γκρέμι, δυο τύποι.

- Συγγνώμη και... καλημέρα κιόλας. Μπας και (να τη, πετιέται η ελπίς!) ξέρετε αν υπάρχει κάποιος ξυλουργός εδώ κοντά;

- Ναι. (και παύση!)

- Πού;

- Εδώ.

- Εδώ λέγοντας;

- Ισί που λεν οι Γάλλοι, μπουρντά που λεν οι Τούρκοι, χίαρ που λεν οι Αγγλοι. Εδώ λέμε.

- Για φροντιστήριο ξένων γλωσσών μιλάμε; (πραγματική η απορία μου, καθώς δεν έβλεπα να υπάρχει τίποτα στο εκεί «εδώ», παρά έναν κοντό τύπο, μιας κάποιας ηλικίας απροσδιόριστης, με γυαλιά Τζον Λένον και τρομερή έφεση στις ξένες γλώσσες!)

- Ξυλουργό δε θες; Ε, εδώ λέμε.

- (το «εδώ» ακόμα δεν είχα δει πού εδώ ήταν) Εσείς είστε;

- Οχι (πάλι παύση - εν τω μεταξύ συνέχιζε να πίνει κάτι τσίπουρα, εκεί στο γκρέμι, με τον φίλο του).

- Εσείς ποιος είστε;

- Είμαι του δίπλα...

-... μαχαλά; (με φωνή να σβήνει...)

- Μαγαζιού. Ο ξυλουργός είν’ ο Ανδρέας. Εδώ μέσα είναι το μαστόρικο.

- (κάνω μια έτσι, βλέπω ένα πορτόνι μες στο γκρέμι, μαύρο χάος μέσα) Ωραία! Υπέροχα! (δείχνω ενθουσιασμό, δίχως κανέναν απολύτως λόγο). Κι ο Ανδρέας;

- Κάτσε να τον πάρω...

(ο διάλογος συνεχίζει συναμετάξυ τους:) «Ελα, Ανδρέα! Μια κοπελιά σε ζητάει... Πώς τη λένε; Πώς σε λένε;». «Νόρα». «Η Νόρα... ε, ωραία είναι, καλοντυμένη είναι, ψηλή είναι, ε πώς να είναι;». Κόκαλο η δικιά σου - δηλαδή, αν ήμουν άσχημη, κοντή, κακοντυμένη θα το έλεγε; «Τι θέλει;... Τι θες κοπελιά;». «Κάτι ράφια». «Κάτι ράφια... Πόσα;... Πόσα θες κοπελιά;». «Λίγα». «Λίγα... Τι θα γίνει, ρε μαλάκα, θα ’ρθεις να συνεννοηθείς ή θα το παίζω Γκουτιέρες;».

(επιστροφή σε μένα:) «Ακου, κοπελιά. Λέει σε κάνα τέταρτο. Επειδή όμως σαν ήμουν παπάς, εγώ τον ξομολογούσα, τα ξέρω τα ψέματά του. Ελα το απόγευμα καλύτερα. Γενικά μην πιστεύεις όσους λεν Ανδρέα, Κώστα και Κυριάκο».

Τάδε έφη ο παπάς ο Φαίδων, που πια παπάς δεν είναι, μα αλήθεια λέγει. Την πάσα!

Και ναι, όλο είναι απολύτως αλήθεια (εκτός κι αν δεν είναι...)

www.efsyn.gr