Επειδή πολλά λέγονται και πολλά γράφονται τον τελευταίο καιρό, με τόσο πάθος και τόση αυτοπεποίθηση, καλό θα είναι εμείς να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας.
Να παραμείνουμε, όσο μπορούμε, απλοί, καθημερινοί, αντικειμενικοί. Τουλάχιστον να αποφύγουμε να περάσουμε από το τραγικό στο γελοίο. Που τόσο εύκολο και «γοητευτικό» έχει γίνει τώρα τελευταία. Oταν, μάλιστα, απαιτεί από τους άλλους να μετρούν τις προθέσεις του και όχι το αποτέλεσμα. Ή, το χειρότερο, όταν κάποιος διαφωνεί να τον διαγράφει αμέσως. Και αυτό ισχύει, βέβαια, για κάθε δημόσιο πρόσωπο. Κανέναν δεν ενδιαφέρει τι ξέρεις και τι ήθελες να πεις, αλλά αυτό που βγαίνει από αυτά που λες και γράφεις.
Οι μέρες που περνάμε δεν νομίζω ότι είναι συνηθισμένες μέρες. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια «συνηθισμένη» διαμάχη μεταξύ της κυβέρνησης και κάποιων κοινωνικών τάξεων. Έχουμε να κάνουμε με κάποιες αλλαγές που σηματοδοτούν το άμεσο μέλλον όλων των κοινωνικών τάξεων και όλων των αυριανών κυβερνήσεων.
Κι όταν λέμε «αλλαγές», δεν εννοούμε βέβαια μόνο τις «εκσυγχρονιστικές» απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη ριζική αλλαγή της αγροτικής και, γενικότερα, της οικονομικής μας πολιτικής. Εννοούμε, προπάντων, την επέλαση του φασισμού στην ηγεσία πολλών χωρών της Ευρώπης.
Τον πρώτο λόγο βέβαια, στις «ασυνήθιστες» αυτές στιγμές, τον έχουν η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι βουλευτές τους. Τι θα απογίνει στη χώρα μας το ύψιστο κοινοβουλευτικό λειτούργημα, δεδομένου ότι, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, έχει πλέον σε σημαντικό βαθμό επαγγελματοποιηθεί και, συνακόλουθα, ιδιωτικοποιηθεί;
Σ’ αυτές, λοιπόν, τις σκληρές και «ασυνήθιστες» εθνικές και κοινωνικές μας στιγμές, οι βουλευτές μας έχουν τον πρώτο λόγο για να ξαναποκτήσουν όσοι έχουν χάσει, ηθελημένα ή αθέλητα, την αυτονομία τους και να ξυπνήσουν την, ηθελημένα ή αθέλητα, κοιμισμένη συνείδησή τους. Και όχι κουτσομπολεύοντας στο καφενείο της Βουλής, σιωπηλοί, έρημοι κι απρόσωποι-εκπρόσωποι των «ιδιωτικοποιημένων» συμφερόντων τους.
Έχουμε όλοι τις ευθύνες μας αυτές τις «ασυνήθιστες» μέρες. Οι βουλευτές μας όμως έχουν τις πιο πολλές. Ίσως μάλιστα, από την υπεύθυνη στάση τους, αυτές τις μέρες, εξαρτηθεί και το μέλλον της Βουλής μας. Αν θα ξαναβρεί τον ρυθμό του ύψιστου λειτουργήματος της πολιτικής ή θα χαθεί για πάντα στον βωμό των ξένων συμφερόντων. Και μαζί της, βέβαια, να χαθούν για πάντα και αυτοί και η δημοκρατία και η Ελλάδα…
Και όπως είπε ο μέγας Θουκυδίδης πριν από περίπου 3.000 χρόνια: «Οι σχέσεις τόσο των ατόμων όσο και των εθνών εξαρτώνται από το συμφέρον. Και όλα τα συστήματα που καθορίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων είναι θεμελιωμένα στον ανταγωνισμό [και στον φονταμενταλισμό] λόγω συμφερόντων ή και παθών...».
Όπως έχει χαθεί και η εμπιστοσύνη μας στον κάποτε ισχυρό ΟΗΕ. Και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, με την ανυπαρξία του στην ανείπωτη τραγωδία των λαών της Ουκρανίας και της Παλαιστίνης. Έναν ΟΗΕ που οι περισσότεροι άνθρωποι τον αποκαλούν, γελώντας και κλαίγοντας, «μια λέσχη αμέτρητων καλοπληρωμένων υπαλλήλων, που συγκεντρώνονται, μιλούν, διασκεδάζουν και ουδέποτε αποφασίζουν...».
από: https://www.efsyn.gr