[…] Το θέατρο τώρα είναι σε σημείο τόσο ψηλό που καθένας το λατρεύει, κι αυτό που ο καιρός σας καταφρονούσε είναι τώρα των μορφωμένων η χαρά, του Παρισιού η κουβέντα, της επαρχίας η ευχή, των δυνατών η ευχαρίστηση και του λαού η απόλαυση. […]

Pierre Corneille, Η θεατρική ψευδαίσθηση, 1636

Μες την κρίση που πάνω από τρία χρόνια ταλανίζει τη χώρα, ξεπηδούν φωλιές θεατρικής Τέχνης. Νέοι, με φλόγα ψυχής και θεατρική παιδεία, στήνουν θεατράκια, δίνοντας διέξοδο με τη γοητεία της παράστασης και το ξεδίπλωμα του ταλέντου τους.

Η ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ, με την υποστήριξη του πολυχώρου πολιτισμού Γραμμές Τέχνης, πρωτοτυπεί, διαθέτοντας τις εισπράξεις σε φιλανθρωπικά ιδρύματα της πόλης!

Στον φιλόξενο χώρο του θεάτρου Γραμμές Τέχνης (Μαιζώνος 271), παρουσιάζει Το μπουφάν της Χάρλεϋ ή Πάλι Καλά του Βασίλη Κατσικονούρη, πρώτη θεατρική παραγωγή τόσο για την ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ όσο και για τον πολυχώρο Γραμμές Τέχνης.

Η Μαρία Καλλιαμβάκου εναρμόνισε στη σκηνοθεσία της εκρήξεις, αναμνήσεις και ψιθύρους μιας μητέρας –πρώην αγρότισσας- που «κουβεντιάζει» με τον γιο – ψευδαίσθηση, που φυλάει σκοπιά, αθέατος.

Η Μαίρη Σιδηρά, με ταλέντο, παραστατικότητα και πολυσήμαντες χειρονομίες, προσέγγισε με ειλικρίνεια τον ρόλο, σε ένα κλίμα ψυχοδράματος με κωμικές ή αφελείς πινελιές.

Η κοινωνική πραγματικότητα που επεξεργάστηκε ο συγγραφέας, η χωροχρονική φύση του θεατρικού συμβάντος απεικόνισαν μερικώς –κατά τη γνώμη μου- την εικόνα του σήμερα. Πέρα από την επέλαση τηλεόρασης, μηχανών, διαδηλώσεων, η συγκίνηση πήγασε από τον μητρικό πόνο και την παρήγορη σκέψη της μάνας –επίτευγμα το σημείο αυτό της ηθοποιού- ότι ο νέος είναι ελεύθερος εκεί που πέταξε, αφήνοντας το ματωμένο του μπουφάν σαν φάρμακο στον πόνο.

Με συρραφές επιδέξιες παρελθόντος και παρόντος, με την κατάδυση στη νεότητα και το συμβιβασμένο, δυστυχώς, «πάλι καλά», ο δημιουργός έδειξε τη διαφορά αντίληψης της πραγματικότητας κάτω από το πρίσμα ενός ιδιότυπου ψυχισμού, της συμφιλίωσης ή μη με τη ροή της ζωής και του κοινωνικομορφωτικού παιχνιδιού γεννητόρων και παιδιών.

Η μουσική του Γιάννη Αλτανόπουλου σημάδευε με εφέ, αλλού προειδοποιητικά και αλλού πένθιμα.

Ασυμπλήρωτος και εσαεί επαναλαμβανόμενος ο μονόλογος της μάνας για το παιδί της. Δε σμίγουν, δε συνομιλούν. Θα ταίριαζε η φράση του Anatole France «Το κακό δεν είναι να ζεις, αλλά να ξέρεις ότι ζεις».

Τούλα Ηλιάδη – Μανιάκη

Καθηγήτρια Γαλλικών – Αρχαιολόγος – Θεατρολόγος