Δεν ξέρω αν διαβάσατε την έκθεση της Oxfam για την ανισότητα που επικρατεί στον πλανήτη. Μπορείτε να τη βρείτε με τον κατάλληλο σχολιασμό από τον Μπάμπη Μιχάλη στο φύλλο της «Εφημερίδας των Συντακτών» (16.1.2024). Παραθέτει στοιχεία που σε κάνουν να ανατριχιάσεις.
Προφανώς δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Ετσι λειτουργεί ο καπιταλισμός της ζωώδους απληστίας. Από χρόνο σε χρόνο τα πράγματα γίνονται χειρότερα για τους πολλούς και καλύτερα για τους λίγους. Τόσο που φτάνεις στο σημείο να πεις «κάθε πέρσι και καλύτερα». Λέει για παράδειγμα η έκθεση: Αν η τάση υπερσυσσώρευσης πλούτου σε λίγες χιλιάδες χέρια αφεθεί να συνεχιστεί, τότε ο στόχος της εξάλειψης της φτώχειας στην ανθρωπότητα δεν πρόκειται να υλοποιηθεί πριν περάσουν 229 χρόνια, ενώ στον αντίποδα, ο πρώτος τρισεκατομμυριούχος θα αναδυθεί το πολύ σε δέκα χρόνια. Επίσης: Οι δέκα μεγαλύτερες εισηγμένες εταιρείες αξίζουν 10,2 τρισ. δολάρια, δηλαδή όσο το ΑΕΠ όλων των χωρών της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Οκτακόσια εκατομμύρια εργαζόμενοι έχασαν συνολικά 1,5 τρισ. δολάρια ή μέσες αποδοχές 25 ημερών έκαστος, ενώ οι δισεκατομμυριούχοι αύξησαν τον πλούτο τους κατά 3,3 τρισ. δολάρια. Μείνατε άφωνοι; Λογικό. Μπορεί αυτό το καθεστώς να ανατραπεί ή τουλάχιστον να εξημερωθεί;
Τι προτείνει η Oxfam στις κυβερνήσεις; Να αναζωογονήσουν το κράτος, που αποτελεί το καλύτερο προπύργιο απέναντι στην ακραία εταιρική εξουσία. Σιγά που θα το κάνουν οι κυβερνήσεις. Με ελάχιστες εξαιρέσεις εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τα στελέχη τους έχουν αιμομικτικές σχέσεις με τους υπερπλούσιους. Είναι μια σχέση δούναι και λαβείν και το πάνω χέρι το έχουν οι οικονομικές ελίτ. Η Oxfam εκτιμά ότι ένας φόρος περιουσίας στους εκατομμυριούχους θα μπορούσε να αποφέρει 1,8 τρισ. δολάρια ετησίως. Οι κυβερνήσεις μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση; Μπορούν. Θέλουν να την αλλάξουν; Οχι. Δικό τους δημιούργημα είναι. Αντί να κάνουν τέτοια επαναστατικά πράγματα, προτιμούν να προσφέρουν, με το αζημίωτο φυσικά, διευκολύνσεις στους πλούσιους για να πληρώνουν ελάχιστα και φορολογικούς παραδείσους για να παρκάρουν τα αφορολόγητα υπερκέρδη τους.
Κάποιοι(ες) θα τρομάξουν. Κάποιοι(ες) θα θυμώσουν. Οι φοβισμένοι και οι παραιτημένοι, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν ότι μπορεί τα πράγματα να είναι χάλια, αλλά αυτή είναι η φυσική τάξη και είναι μάταιο να προσπαθήσει κανείς να αντισταθεί, αλείφουν το βούτυρο στο ψωμί των πλούσιων και βολεύονται με τα ψίχουλα που τους δίνουν τα αφεντικά τους. Εχουν συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα και δεν διανοούνται να πάνε κόντρα. Πού να μπλέκουν σε περιπέτειες. Γιατί να ρισκάρουν; Αλλωστε λένε, για να δικαιολογήσουν τη στάση παραίτησης που έχουν επιλέξει, ότι όποτε κάποιοι θεότρελοι επιχείρησαν να αλλάξουν τον κόσμο με επαναστάσεις, το μόνο που κατάφεραν ήταν να χτίσουν δυστοπίες. Δεν αντέχουν άλλες ήττες. Δεν έχουν το κουράγιο για μάχες εκ των προτέρων χαμένες. Οπότε προτρέπουν τους οργισμένους να κάτσουν στ' αυγά τους και να ζήσουν ήσυχα και μετρημένα. Να απολαύσουν τη μιζέρια τους.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ανησυχούν και ορισμένοι μεγιστάνες. Φτάνουν στο σημείο να ζητήσουν από τις κυβερνήσεις να τους φορολογήσουν. Το έκαναν την περίοδο της πανδημίας, το κάνουν και τώρα. Περισσότεροι από 250 δισεκατομμυριούχοι και εκατομμυριούχοι απαιτούν από την πολιτική ελίτ που βρέθηκε στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός να βάλει φόρους πλούτου για να βοηθήσει στη χρηματοδότηση καλύτερων δημόσιων υπηρεσιών σε όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με τον Guardian, οικονομικά ισχυροί σημείωσαν σε ανοιχτή επιστολή τους προς τους παγκόσμιους ηγέτες: «Το αίτημά μας είναι απλό: σας ζητάμε να μας φορολογήσετε, τους πιο πλούσιους στην κοινωνία. Αυτό δεν θα αλλάξει θεμελιωδώς το βιοτικό μας επίπεδο, δεν θα στερηθούν τα παιδιά μας, ούτε θα βλάψει την οικονομική ανάπτυξη των χωρών μας. Αλλά θα μετατρέψει τον ακραίο και μη παραγωγικό ιδιωτικό πλούτο σε επένδυση για το κοινό μας δημοκρατικό μέλλον».
Τι έπαθαν ξαφνικά αυτοί οι πλούσιοι; Αποστάτες της τάξης τους; Ασκεφτη πρόταση; Ψιθυριστός αντίλογος εκ του ασφαλούς; Το κίνητρο; Μήπως θέλουν να αποδείξουν ότι οι πεποιθήσεις δεν βγαίνουν πάντα από τα χρηματοκιβώτια; Μήπως είναι ευσεβείς χριστιανοί και παίρνουν τοις μετρητοίς αυτό που φέρεται να είπε, κατά τον Ματθαίο, ο Ιησούς στους μαθητές του, ότι «σας βεβαιώνω πως δύσκολα θα μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού. Είναι ευκολότερο να περάσει καμήλα από βελονότρυπα, παρά να μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού»; Εκτός αν φοβούνται ότι κάποια στιγμή οι «κάτω» θα βγουν από τον λήθαργο, θα εξεγερθούν και θα απαιτήσουν πολύ περισσότερα από τα επιδόματα και τους μισθούς πείνας που τώρα παίρνουν. Φοβούνται δηλαδή μήπως ξεπεταχτεί από το πουθενά κανένας Λένιν (συμπληρώνονται 100 χρόνια από τον θάνατό του) και με τα ένοπλα κείμενά του φέρει τα πάνω κάτω; Πάντως οι κυβερνήσεις δεν πρόκειται να τους ακούσουν. Οπότε τζάμπα η επίδειξη αλληλεγγύης στους μη έχοντες.
Ανάγωγα
Από τους ωραιότερους στίχους της ελληνικής ποίησης για τον ξενιτεμένο: «Τι να σου στείλω ξένε μου αυτού στα ξένα που ‘σαι. Σου στέλνω μήλο σέπεται, κυδώνι μαραγκιάζει. Σου στέλνω και το δάκρυ μου σ’ ένα χρυσό μαντίλι, το δάκρυ είναι καυτερό και καίει το μαντίλι». Βρείτε και ακούστε την εκτέλεση του ηπειρώτικου τραγουδιού στη ροκ εκδοχή του από τον φοβερό Κωνσταντή Πιστιόλη.
από: https://www.efsyn.gr